ထိုစာတမ္းမ်ား

by Khin Hnin Kyi Thar on Monday, June 20, 2011 at 11:06pm

အဲ့ဒီေန႔က မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါ။ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔အျပင္ကျပန္ေရာက္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မ အံ႔ၾသတၾကီး ေတြ႔လိုက္ရတာကေတာ့ စာအုပ္ကို ေခါင္းခုျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္(ကၽြန္မနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ျဖစ္မယ့္လူငယ္တစ္ေယာက္ဆို ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္)။ ေအာ္…စာေပရဲ႕ တန္ဖိုး ၾကီးမားေပစြ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ထိုသူကို ကၽြန္မစိတ္မဆိုးမိပါဘူး။ ထမင္းစားျပီးခ်ိန္ၾကီးလည္းျဖစ္ မိုးကလည္း ေအးဆိုေတာ့ စာဖတ္ရင္းအိပ္ခ်င္မွာပဲေလ။ တစ္ဖက္မွာကလည္းစာၾကည့္တိုက္ရဲ႕ စည္းကမ္း၊ ျပီးေတာ့ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတာက ေၾကြျပား ေအးေအးၾကီးေပၚမွာ။ မႏိူးပဲေနလိုက္လို႔ကေတာ့ ေလျဖတ္မွာ အေသခ်ာပဲ။


ဒါ့ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေယာက်ာၤးေလးကို အကူအညီ ေတာင္းျပီး ႏိူးလိုက္ပါလို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။သူသြားႏိူးလိုက္သံလည္းၾကားလိုက္ပါရဲ႕။ ထိုသူ ႏိူးလာသံလည္း ၾကားလိုက္ပါရဲ႕။ အလုပ္ေတြဆက္လုပ္ေနရင္း သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေမ့သြားပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမွထင္တယ္ သူအေပၚထပ္က ဆင္းလာျပီး
လက္ေထာက္ညီမေလးကို တာ၀န္ရိွသူက ညီမလားလို႔ေမးပါေတာ့တယ္။ ညီမေလးက ကၽြန္မကို ညႊန္ျပလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မဆီေရာက္လာျပီး အမကတာ၀န္ရိွသူလားတဲ့။
ကၽြန္မက
”ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ စာၾကည့္တိုက္မႈးပါ ဘာအဆင္မေျပတာမ်ားရိွပါသလဲ” ဆိုေတာ့
” ဒီ စာေရးသူမ်ား ရည္ညြန္းစင္တာ ဖြင့္ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က စာေရးသူေတြ ရည္ညြန္းကိုးကားစရာရေအာင္၊ စာဖတ္သူနဲ႔ စာေရးသူေတြ ေတြ႔ခြင့္ရေအာင္၊ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေတြ လြတ္လပ္စြာ စာေပေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မဟုတ္လားတဲ့၊ ဒါဆို အိပ္ေနတာကို ဘာလို႔လာႏိႈးသလဲတဲ့”
ကၽြန္မျပန္ေျဖမိတာက ” ဟုတ္ကဲ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
လြတ္လပ္စြာစာေပေလ့လာတယ္ဆိုတာ အိပ္တာကိုေျပာတာမွမဟုတ္တာ” လို႔။
ဒီေတာ့သူက
” မအိပ္ေစခ်င္ရင္ ”မအိပ္ရ” ဆိုတဲ့ စာကပ္ထားေပါ့”တဲ့။
ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးျပန္ေျဖမိတာက
” သတိေပးခ်က္ စာတမ္းေတြ၊ ဘာေတြ ညာေတြ ကပ္ထားမွ လိုက္နာမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ၾကီးကို မၾကိဳက္လို႔ ဘာမွကပ္မထားဘူးရွင့္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ စကားက်ယ္က်ယ္မေျပာဖို႔၊ မအိပ္ဖို႔ အဲဒီလို စည္းကမ္းေတြကိုေတာ့ စာၾကည့္ကိုသံုးေနတဲ့လူတိုင္း သိတဲ့စည္းကမ္းေတြပါပဲ” လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။
သူလည္း ဟိုအေၾကာင္းေျပာ ဒီအေၾကာင္းေျပာနဲ႔ ျပန္သြားပါတယ္။ သူျပန္သြားတာကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မ ဆက္ေတြးမိပါတယ္။ အျပဳအမႈတစ္ခုကို လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္မေတြးေခၚေတာ့ပဲ နံရံေပၚမွာ ဘာစာကပ္ထားသလဲ ၾကည့္၊ ဘာမွမရိွရင္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္။ အဲ..ကပ္ထားျပန္ရင္လည္း လူလစ္ခိုးလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ သူေတြ အေတာ္အေတြ႔မ်ားလာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ စည္းကမ္းေတြ အမ်ားၾကီးကပ္ထားပါတယ္။
” တိုးတိုးေျပာပါ” ”မုန္႔မစားရ” ”စည္းကမ္းရိွပါ” ”ယူျပီးလွ်င္ ေနရာတက် ျပန္ထားပါ”
” စာရြက္မ်ား မစုတ္ျဖဲရ” ” မအိပ္ရ” ”မေဆာ့ရ” စတဲ့ စတဲ့ မ်ားစြာေသာ စာတမ္းေတြပါ။
ဒီစာတမ္းေတြ ဖတ္မ္ိျပီးကတည္းက စိတ္ထဲမွာ စြဲေနခဲ့တာကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ ဒါေတြ ေရွာင္ၾကဥ္ရမယ့္ ေနရာတစ္ခုပါလားေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ၾကီးေရာက္ျပန္ေတာ့ ထပ္တိုးျပီးေတြ႔လိုက္ရတဲ့ စည္းကမ္းက  ”စုံတြဲမ်ား ခ်ိန္းမေတြ႕ရ” တဲ့။ က်န္တဲ့စည္းကမ္းေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ဒီေတာ့ ထပ္ျပီးနားလည္ရျပန္တာက စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ အမ်ိဳးအစားသာ ကြဲျပားမယ္ စည္းကမ္းေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲ ဆိုျပီး ခုခ်ိန္ထိ အသံုးျပဳခဲ့သမွ် စာၾကည့္တိုက္ေတြ အားလံုးကို ဒီလိုပဲ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ရတာပါပဲ။ ကၽြန္မစာၾကည္႔တိုက္ေလးထဲမွာေတာ့ အားလံုးသိျပီးသားျဖစ္မယ့္ စည္းကမ္းေတြ ကပ္မထားခဲ့ပါဘူး။ဒီလိုနဲ႔ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေလးစဥ္းစားမိတယ္။” ကိုယ့္ရဲ႕လြတ္လပ္မႈ႕ဟာ သူတစ္ပါးကို ထိခုိက္ေစရင္ အဲဒါ လြတ္လပ္မႈ႕ မဟုတ္ပါဘူး”တဲ့။ ခုေတာ့ လြတ္လပ္မႈ႔ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ညည့္နက္သန္းေခါင္ၾကီး ဂစ္တာေတြ တီးၾက၊ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက၊ သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ၾကီးဖြင့္ၾကနဲ႔ အစြမ္းကုန္လြတ္လပ္ေနေတာ့တာပဲ။ အလံုပိတ္ အဲကြန္းခန္းေတြ၊ ကားေတြေပၚမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကရဲ႕၊ ေရွ႕လူေနာက္လူမၾကည့္ပဲ ကြမ္းေတြ ေထြးလားေထြးရဲ႕၊အမိႈက္ေတြ ျပစ္ၾကရဲ႕နဲ႔ ေအာ္ လြတ္လပ္လိုက္ၾကတာေနာ္။ တစ္ဦးခ်င္းစီ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ အရာေတြကို ေစာင့္ထိန္းသင့္သလားလို႔ ေတြးေတာခ်ိန္မရေတာ့တဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္ျပီဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုစာတမ္းေတြ
ေနရာတကာ ကပ္ထားရျပီေပါ့။
ေအာ္……နီတိ..နီတိ…ဘယ္ဆီကိုမင္းေရာက္ေနသလဲ။ ေလးျဖဴရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို ညည္းရင္းနဲ႔ပဲ ကြန္ျပဴတာကိုဖြင့္ျပီး စာရိုက္မိပါတယ္။
” ေဆးလိပ္မေသာက္ရ”
”တိုးတိုးေျပာပါ”
”မုန္႔မစားရ”
”မအိပ္ရ”
ဘာေတြက်န္ေသးလဲ..ေအာ္သိျပီ
”စည္းကမ္းရိွပါ”
”အမိႈက္မ်ားကို အမိႈက္ပံုးထဲသို႔ စြန္႔ပစ္ပါ”
”စာရြက္မ်ားကို မွတ္သားျခင္း၊ ေခါက္ခ်ိဳးျခင္း၊ စုတ္ျဖဲျခင္း မျပဳရ”
…………………….
…………………..
…………………..
မနက္ျဖန္ ပရင့္ထုတ္ျပီးရင္ေတာ့ ကပ္ရဦးမွာေပါ့ေလ။