what what myanmar?

လူသားတိုု႔ကိုု အႏွစ္လကၡဏာ တစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္း ရမ္းသမ္းမွန္းဆျပီး ထိုုးထည့္ပစ္မႈသည္ မွတ္သားေလာက္စဖြယ္ တြင္က်ယ္ခဲ့ျခင္းကိုု ေတြ႔ရသည္မွာ ယင္းသိုု႔ေသာ အေျခခံအယူမွားသည္ ဥာဏသုုိင္းဝိုင္းတိုု႔၏ ေနာက္ခံပိတ္ကား ေတြးေခၚမႈ မွသည္ “The clash of civilizations” (ျမိဳ႕ ျပ ယဥ္ေက်းမႈၾကီးမ်ား၏ ေနာင္ဂ်ိန္ရန္ပြဲ) ဟူျပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေဆြးေႏြးလာေသာ မ်က္ရမ္းမာနအယူအဆ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း ပါတည္း။ အထူးသျဖင့္ဆိုု ဆန္မ်ိဳး ဟန္႔တင္တန္ (Samuel Huntington) ၏ ၾသဇာလႊမ္းမိုုးေသာ The Clash of Civilizations and the Remaking of the World Order ၇ (ျမိဳ႕ ျပယဥ္ေက်းမႈမ်ား၏ ေနာင္ဂ်ိန္ေတြ႔ပြဲ ႏွင့္ ကမာၻ႕လားရာ အစဥ္ကိုု တစ္ဖံုုျပန္လုုပ္ျခင္း) စာအုုပ္ထြက္လာျပီးေနာက္တြင္ ထိုုမွျဖန္႔ေဝသည့္ ယဥ္ေက်းမႈၾကီးမ်ား မျဖစ္မေန ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးေၾကး ဟူေသာ မ်က္ရမ္းေဟာကိန္းသည္ ေခတ္အင္မတန္ ထခဲ့ပါသည္။

ထိုုဝါဒမ်ိဳး၏ ျပႆနာမွာ အစမွာကတည္းကိုုက လူေတြကိုု အတန္းအစား တစ္ပံုုစံတည္းနဲ႔ ခြဲျခမ္းထိုုးထည့္ေနျခင္း ေပတည္း။ စင္စစ္အားျဖင့္ ပညာရွင္ဆိုုသူ ဟန္႔တင္တန္က လုုပ္လာသည့္ ျမိဳ႕ ျပယဥ္ေက်းမႈတိုု႔ ေနာင္ဂ်ိန္ေတြ႔သံ ညိုုးညိုုးညံ လတၱံ႕ ဟူေသာ ေဟာကိန္းကိုု အရင္းစစ္ၾကည့္မည္ဆိုုလွွ်င္ သူေျပာသလိုု ယဥ္ေက်းမႈေတြ အနာဂါတ္မွာ တစ္ကမာၻလံုုး တကယ္ ထိပ္တိုုက္ေနာင္ဂ်ိန္ —ေတြ႔တာ—မေတြ႔တာ အပထား၊ အဲဒါသည္ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ဥ္းေၾကာင္းတိုု႔ကိုု လိုုက္ျပီး လူေတြကိုု ဘယ္လိုုမွ မမွားယြင္းႏိုုင္ဘူးဟုု ဆိုုကာ ပုုတ္တစ္လံုုးထဲစီ ပစ္ထည့္လိုုက္ေသာ ေအာက္တန္းက်ယုုတ္ညံ့လွသည့္ အသိသညာလံုုးလံုုး ျဖစ္ပါ၏ ။ လူေတြကိုု ကိုုးကြယ္မႈ ဘာသာတရားကြဲျပားမႈ မ်ဥ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းတည္းကိုုသာ ကြက္ၾကည့္ျပီး အတန္းအစားခြဲပစ္ျခင္းသည္ ေအာက္တန္းက်လွသည့္ သူ၏ဥာဏ္ကိုု အဆင့္ျမင့္ပညာေရး၏ ဥာဏ္ေရာင္ဥာဏ္ဝါသဖြယ္ လုုပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ကမာၻၾကီးကိုု ဟန္႔တင္တန္ သည္ “အေနာက္ျမိဳ႕ ျပ ယဥ္ေက်းမႈ” ၊ “အစၥလမ္ ယဥ္ေက်းမႈႈ” ၊ “ဟိႏၵဴ ယဥ္ေက်းမႈ” ၊ “ဗုုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ” စသျဖင့္ ျခားနားျပေလျပီးလွ်င္ ယင္းသိုု႔ ဗလာခ်ည္ ခြဲျခမ္းျခားနားျပမႈတိုု႔ကိုု “ဘာသာတရားျခားနားမႈတိုု႔ေၾကာင့္ သင္းယဥ္ေက်းမႈတိုု႔ ထိပ္တိုုက္ေတြ႔လာလိမ့္ လတၱံ႔” ဟူေသာ သူ၏ မိုုက္မဲယုုတ္ကန္းသည့္ ရမ္းသမ္းစြပ္စြဲမႈကိုု တည္ေဆာက္ရန္ အဲသည္ လက္သမားဆရာသည္ ဘာသာတရား သစ္လံုုးေတြကိုု ေရြပါေတာ့သတည္း။

အမွန္ကေတာ့ ၊ သိပ္ကိုုလည္း ဟုုတ္သည္မွာကား ကမာၻၾကီးမွာ လူေတြကိုု တျခားတပါးေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာစရာ စနစ္မ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။ ထိုု တျခားကုုန္ေသာ စိတ္ျဖာစနစ္တိုု႔သည္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အတြက္ သင့္ေတာ္ေလ်ာ္ကန္မႈ တစ္ခုုခုုေတာ့ ရွိေနတတ္ပါ၏ ။ ဥပမာအားျဖင့္ ႏိုုင္ငံသား ၊ ေနရာအရပ္၊ လူတန္းစား၊ အလုုပ္အကိုုင္ ၊ လူမႈေရး အေနအထား၊ ဘာသာစကား၊ ႏိုုင္ငံေရး စသျဖင့္ တျခား သင့္ေတာ္ရာရာ စိတ္စရာျခမ္းစရာ မ်ားစြာရွိပါ၏။ သည္ႏွစ္မ်ားပိုုင္းတြင္ ဘာသာတရားကိုလုုိက္ျပီး အုုပ္စုုခြဲေသာ ေလအိုုးတိုု႔၏ အသံသည္ က်ယ္လာခဲ့ပါသည္။ အရြက္ေပၚ အရုုိးမဖံုုးသင့္သည္မွာ ေလအိုုးေတြက ျဖန္႔ေဝထင္ေပၚေစေသာ ဘာသာဇာတ္ခြဲစနစ္သည္ ငါတိုု႔တြင္ တျခားထင္ရွားရွိသည့္ လူ႔သြင္ျပင္လကၡဏာ မ်ားစြာကိုု ေမွးမွိန္လႊမ္းအုုပ္ မသြားေစသင့္ ပါေလ။

ထိုု္ေလအိုုးတိုု႔ထက္ ဆိုုးသေလာက္ ဘယ္လိုုမွလည္း ျမင္ရက္ဖြယ္မရွိေသာ ကိစၥမွာ ပညာရွင္ဆူိသူတိုု႔ ကိုုယ္တိုုင္က ယင္းသိုု႔ ဘာသာတရားကိုု အေျခခံျပီး အုုပ္စုုခြဲျခင္းသာလွ်င္ ကမာၻတစ္ဝွမ္းက လူအားလံုုးကိုု အုုပ္စုုခြဲရာတြင္ စစ္မွန္ဆီေလ်ာ္ေသာ စနစ္ျဖစ္သည္ဟုု ယူဆလာျခင္းမ်ိဳး ေပတည္း။ ကမာၻ႕ လူထုု တစ္ရပ္လံုုးကိုု “အစၥလမ္ကမာၻ” ၊ “အေနာက္ကမာၻ” ၊ “ဟိႏၵဴကမာၻ” ၊ “ဗုုဒၶကမာၻ” စသျဖင့္ ဘာသာတရား ေထာင္ဗူးေခါင္းေတြထဲကိုု မရမက ၾကပ္ညွပ္ထိုုးထည့္ ခြဲေလွာင္ပစ္ျခင္းမ်ိဳး ပါတည္း။ အျခားထင္ရွားရွိသည့္ ခြဲျခမ္းစရာစနစ္ အကုုန္လံုုးသည္ (ဆုုိပါစိုု႔ ။ ခ်မ္းသာသူ ႏွင့္ ဆင္းရဲသူ၊ လူတန္းစား အလႊာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ အလုုပ္အကိုုင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ႏိုုင္ငံေရး စနစ္၊ ႏိုုင္ငံသား၊ ေျခမဦးစိုုက္ေနထုုိင္ရာ၊ [ဘာသာစကား ရင္းျမစ္] စသျဖင့္) လိႈင္းလံုုးၾကီးလိုု တိုု္က္ခ်လာေသာ အဲသည္ ဘာသာတရား ေထာင္ဗူးေခါင္း သြပ္ထည့္ ခြဲျခမ္းစနစ္ ေအာက္တြင္ ေမွ်ာပါနစ္ျမဳပ္သြားတတ္ ၾကပါသည္။



စကားၾကြင္း ။ ။

[ဘာသာစကားရင္းျမစ္] ဟူေသာ လကၡဏာကိုု ဥပမာျပဳရမည္ ဆိုုလွ်င္ အလြန္စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တုုိက္ပြဲဝင္မႈကိုု ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့သူ ဒိုု႔ဗမာအစည္းအရုုံး၏ တိုုက္ပြဲေခၚသံ ေဆာင္ပုုဒ္ျဖစ္သည့္

“ဗမာျပည္သည္ ဒိုု႔ျပည္၊ ဗမာစာသည္ ဒိုု႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ ဒိုု႔စကား” ဆိုုတာကိုု ၾကားရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တြင္ ဇာတိပုုည ဂုုဏ္မာနတိုု႔ ဟုုန္းဟုုန္းထတတ္ၾက၍ “သူ႔ႏိုုင္ငံသား ၊ သံမႈန္႔စားမွ ၊ ဒိုု႔ဓားတံုုးမည္၊ မွတ္ေသာ္တည္ေလာ့”ဟုု စစ္ေသြးစစ္မာန္ တိုု႔လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔မွာ ရဲရဲလွွ်ံေဝတတ္ၾကပါသည္။ ခြန္အားၾကီးေသာ နယ္ခ်ဲ႔ အဂၤလိပ္ကိုု အံတုုဆန္႔က်င္ဖိုု႔ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တေတြမွာ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ျမင့္မားလာဖိုု႔ ဟုုိဘက္တစ္ေခတ္တြင္ လြတ္လပ္ေရးတိုုက္ပြဲဝင္ သခင္ၾကီးေတြ သခင္မၾကီးေတြ သည္လိုု ျမန္မာတိုု႔၏ အႏွစ္လကၡဏာကိုု ေမာင္းတင္ေပးခဲ့သည္ကိုု အျပစ္မတင္လုုိပါ။ သိုု႔ေပမယ့္ သည္ေၾကြးေၾကာ္သံဟာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ေၾကြးေၾကာ္သလိုု မွန္သလား၊ မမွန္သလား ဆိုုတာကိုုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ အနဲဆံုုး စူးစမ္းဖိုု႔ လိုုပါသည္။

ပထမဦးစြာ လြယ္ကူစြာ သက္ေသျပႏိုုင္ေသာ ျမန္မာစာကိုုပဲ ေျပာပါမည္။ ခုု စာရူသူဖတ္ေနေသာ ျမန္မာစာ၏ ဗ်ည္း ၃၃လံုုးႏွင့္ သရ ၁၂လံုုးသည္ အိႏၵိယျပည္ တမီးလ္လူမ်ိဳးတိုု႔ဆီမွ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ကိုု ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟုုတ္ကဲ့၊ တမီနာဒူး ျပည္နယ္ အႏွံ႔ သိုု႔ ကိုု္ယ္တိုုင္ေရာက္ရွိခဲ့၍ အိႏၵိယမိတ္ေဆြမ်ား၏ ေမတၱာေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္းျပတိုုက္မ်ားစြာတုုိ႔ကိုုလည္း ကြ်န္ေတာ္လည္ပတ္ႏိုုင္ခဲ့ေလရာ အလြန္အိုုမင္းေသာ တမီးလ္ေက်ာက္စာတိုု႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔၏ အ၊ အာ၊ အိ၊အီ သရ တစ္ဆယ့္ႏွစ္လံုုးကိုု ေရးထြင္းထားတတ္သည္ကိုု ေတြ႔ရပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိုုေက်ာက္စာတိုု႔ကိုု အသံထြက္ျပီး အအာအိအီဟုု ဖတ္ေလရာ ျပတိုုက္သိုု႔ လာလည္ေသာ တမီးလ္ ကုုလားျပည္သူတိုု႔သည္ အလြန္မွပင္လည္း အံ့ၾသ ၊ သူတုုိ႔စာကိုု သိတဲ့ သူကေပပဲဟုု ဖက္လဲတကင္း လာမိတ္ဆက္ၾကပါ၏ ။ ဒါတင္မကေသး အိႏၵိယတစ္ဝွမ္းမွာ ရွိသည့္ ကုုလားလမ္းေဘး လၻက္ရည္ဆိုု္္္င္တိုု႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္တိုု႔သည္ လၻက္ရည္ဝင္ေသာက္ေလ့ရွိရာ ထိုုဆိုုင္တိုု႔တြင္ သတင္းစာမ်ားကိုုလည္း တင္ထားတတ္ၾက၍ သတင္းစာထဲက တခ်ိဳ႔ေသာ စာလံုုးတိုု႔မွာ ျမန္မာစာအလား ျဖစ္ေနတတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္စမ္းကာ အသံထြက္ဖတ္ၾကည့္ရာ အိႏၵိယမိတ္ေဆြတိုု႔မွာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ၾက၊ အသံထြက္မွန္သည္ ဟုုလည္း အတည္ျပဳေပးၾကပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေမးျမန္းမိသေလာက္ တမီးလ္စာတြင္ ဗ်ည္း ရာႏွင့္ခ်ီရိွျပီး သရကေတာ့ တစ္ဆယ့္ႏွစ္လံုုးပဲ ျဖစ္ပံုုရပါသည္။ ပထမဆံုုး ကမ္းေျမာင္ေဒသေန မြန္က ၃၆လံုုး ယူသြားျပီး၊ ေနာက္ကုုန္းတြင္းပိုုင္းေန ဗမာက ၃၃လံုုး ပြားယူသြားခဲ့ပံုုရပါသည္။ ဟုုတ္ကဲ့၊ ဗမာစာသည္ ဒိုု႔စာကေတာ့ မွန္ပါ၏ ။ ဒါေပမယ့္ ထိုု႔ထက္ မ်ားစြာမွန္သည္မွာ “ဗမာစာသည္ တမီးလ္စာ” ပါတည္း။

ဗမာစကားသည္ ဒိုု႔စကား ဆိုုတာကိုု ေျပာရပါဦးမည္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္လိုုခင္ေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ တိဗက္လူမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္း ကြမ္ခ်ဳပ္ ဟူ၍ ရွိပါသည္ (ကြမ္ခ်ဳပ္၏ အဓိပၺာယ္မွာ ကြမ္ရင္ဟုု ျဖစ္၍ ဗမာတခိ်ဳ႕ လည္း မယ္ေတာ္အျဖစ္ ကိုုးကြယ္ေသာ ဘုုရားေလာင္း ကရုုဏာရွင္ ကြမ္ရင္ကိုု စြဲ၍ မြန္ဂိုုလူမ်ိဳး ႏွင့္ တိဗက္လူမ်ိဳးတိုု႔သည္ သူတိုု႔၏ နာမည္ကိုု မွည့္ေခၚေလ့ ရွိပါ၏) ။ တိဗက္လူမ်ိဳးတိုု႔သည္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ႏွင့္ အသားအေရခ်င္း ဆင္တူယိုုးမွားျဖစ္ျပီး တခ်ိဳ႔မွာ ျဖဳျဖဳသန္႔သန္႔ ကခ်င္တိုုင္းရင္းသားတိုု႔ ႏွင့္ ဆင္ကာ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဗမာညိဳညိဳမည္းမည္း ေတြနဲ႔ ဆင္ပါသည္။ ကြမ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ပုုဆိုုးဝတ္ထားရင္ ဗမာလိုု႔ပဲ ထင္မည့္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ႏွင့္ ဆင္လွေသာ ခပ္ညိဳညိဳ တိဗက္မ်ိဳးထဲက ျဖစ္ပါ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ေမးသည္မွာ “ဟဲ့ ကြမ္ခ်ဳပ္ ၊ ငါနားစြန္နားဖ်ား ၾကားဖူးတာက ဒိုု႔ဗမာေတြ နင္တိုု႔ဆီေရာက္ရင္ တိဗက္စကားကိုု တစ္လတည္းနဲ႔ တတ္တယ္ေျပာတယ္” ဟုု သူ႔ကုုိေမးရာ ကြမ္ခ်ဳပ္က “ဟယ္၊ဟုုတ္ပါ့မလား။ တုုိ႔ဆီမွာ စကားသံုုးမ်ိဳးေတာင္ ကြဲတာဟ။ ကဲကဲ၊ ငါေျပာတဲ့ စကားနဲ႔ နင္တိုု႔ ဗမာစကား တူသလား စစ္ၾကည့္ရေအာင္” ဟုုဆိုုကာ “One ကိုု နင္တိုု႔ ဘယ္လုုိေခၚလဲ” ဟုု ေမးရာ “ကြ်န္ေတာ္က တစ္” ဟုု ေျဖရာ သူသည္ အ့ံအားသင့္စြာျဖင့္ “ဟဲ့၊ တိုု႔နဲ႔ အတူပဲဟဲ့” ဟုု One, two, three မွ တစ္ဆယ္ထိ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ေထာင္ကာ ေမးပါေတာ့သည္။ ဟုုတ္ကဲ့ ၊ တစ္မွ တစ္ဆယ္ထိ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ႏွင့္ ကြမ္ခ်ဳပ္တိုု႔ အပိုုင္းက တိဗက္လူမ်ိဳးတိုု႔သည္ တေသြမတိမ္းကိုု အတူတူ အသံထြက္ပါသည္။ တကယ္မွာလည္း ဗမာစကား၏ ပင္ရင္းသည္ တိဗက္မွျဖစ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ႏွင့္ ကြမ္ခ်ဳပ္တိုု႔ တိဗက္မ်ိဳး၏ စကားရင္းျမစ္ကိုု Tibeto-Burman language ဟုု ဘာသာစကား ေဗဒ၏ ပင္ရင္းတစ္ခုုအျဖစ္ ႏိုုင္ငံတကာ သုုေတသနပညာရွင္ေတြက ခြဲျခားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔သည္ တိဗက္ကုုန္းျမင့္ၾကီးမွ ၊ ဒါမွမဟုုတ္လည္း တရုုတ္ျပည္ယူနန္မွ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့သူေတြလား ဆိုုတာသည္ အလြန္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ သုုေတသန ေမးခြန္းပါတည္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗမာစကားသည္ ဒိုု႔စကားလိုု႔ ေျပာပါမည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကြ်န္ေတာ္တိုု႔အေနျဖင့္ သိနားလည္ထားအပ္သည့္ ပိုုမိုုမွန္ကန္ေသာ ျဖစ္အင္မွာ တိဗက္စကားသည္ ဒိုု႔စကား ဆိုုတာပါတည္း။

ဗမာျပည္သည္ ဒိုု႔ျပည္ဆိုုတာ အက်ယ္တဝင့္ မေျပာလိုုေတာ့ပါ။ ဒါဟာ လြတ္လပ္ေရး သြားေတာင္းတုုန္းက ျဗိတိသွ် ကက္ဘိနက္မွ အဆံုုးအျဖတ္တြင္ ပါဝင္မည့္ ဆီနီယာ အစိုုးရအဖြဲ႔ဝင္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုု “ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းတယ္ဆိုုေတာ့ ျမန္မာျပည္ဆိုုတာ ေမာင္ရင္ ဘာကိုု ေခၚတာပါလဲ” ဟုု ေမးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ကိုုယ္တိုုင္ ေဒါင္းေတာက္ခဲ့ရေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ပါ၏။ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ့္ဆီသိုု႔ ထိုုင္းႏုုိင္ငံ ခ်ဳလာေလာင္ကြန္း တကၠသိုုလ္မွ ပါေမာကၡ ဆရာဝန္လင္မယားသည္ အလုုပ္ကိစၥႏွင့္ လာလည္ၾက၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လြန္စြာခင္မင္ ၊ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အလြန္တရာ စကားေျပာခ်င္ ၾကသည္မွာ အထူူးသျဖင့္ အလုုပ္ကိစၥႏွင့္ ဘာမွမပတ္သက္ေသာ ဗုုဒၶတရားေတာ္တိုု႔ကို ဘာသာေရးဝါသနာတူ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တေတြ ေဆြးေႏြးၾကေသာ အခါတြင္ပါတည္း။ တစ္ခါမွာ တရားေတာ္၏ နက္ရူိင္းပံုုေတြကိုု ေဆြးေႏြးရင္း စကားေဖာက္၍ ကြ်န္ေတာ္က “သမိုုင္းစဥ္ဆက္ ငါတို႔ တုုိင္းျပည္ႏွစ္ခုု မတည့္ခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဘာလိုု႔ ငါ့ႏိုုင္ငံ သူ႔ႏိုုင္ငံ ျခားနားတာေတြကိုု ၾကည့္ျပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ငါတိုု႔ ႏွစ္ႏိုုင္ငံလံုုး ကိုုးကြယ္တဲ့ ဗုုဒၶဘာသာက အတူျဖစ္ရက္ႏွင့္” ။ သည္မွာ ေယာက်ၤားပါေမာကၡ ဆူကြန္းက ေျပာသည္မွာ “ကြယ္၊ ဒါေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ ။ ႏိုုင္ငံဆိုုတာ လူေရာက္ျပီးမွ ျဖစ္တာပါ။ နယ္နိမိတ္ေတြ ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ဖန္တီးမႈပါပဲ” ။ ဟုုတ္ကဲ့၊ ျမန္မာျပည္သည္ ဒိုု႔ျပည္ဆိုုတာကေတာ့ မွန္ပါသည္။ သိုု႔ေသာ္ ဒါထက္မွန္ေသးေသာ သေဘာကိုု ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ သိရအံုုးမည္မွာ တိုုင္းျပည္ဆိုုတဲ့ နယ္နိမိတ္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔ရဲ႕ သတ္မွတ္ဖန္တီးမႈ ၊ အမွန္အားျဖင့္ အတုုအေယာင္ နယ္နမိတ္မ်ဥ္းေတြပါပဲ။

ဟုုတ္ကဲ့။ တိဗက္စာဟာ ဒိုု႔စာ၊ တမီးလ္စကားဟာ ဒိုု႔စကား၊ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ဟာလဲ ဒိုု႔ရဲ႔ သတ္မွတ္ဖန္တီးခ်က္ (ဝါ) စီးဆင္းလာတဲ့ ျမစ္တစ္စင္း မွာ ဆက္လက္ေရႊ႕လ်ားေနတဲ့ အမွတ္တစ္ေနရာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႔တင္ မဟုုတ္ပါဘူး ။ ကမာၻေပၚမွာ ဘယ္လူမ်ိဳးကမွ ကိုုယ္ပိုုင္ထာဝရ ေနရာတစ္ေနရာ နဲ႔ သီးသန္႔ျမဲျမံေနတဲ့ အႏွစ္လကၡဏာတစ္ခုုရယ္လိုု႔ မရွိပါ။

Ko Nyo Tun