လူေလးသို႔ေပးစာမ်ား (စာ-၃၁)
|
8:01 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
လူေလး
ျမင့္ျမတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းတုိင္း၊ ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းတုိင္းမွာ အတူတြဲပါလာတတ္တဲ့ မျမင့္ျမတ္မႈေတြ၊ မေကာင္းမႈေတြ ရွိတတ္တယ္။ အဲဒီေကာင္းမႈေတြ၊ ျမင့္ျမတ္မႈေတြဟာ လုိအပ္သည္ထက္ ပိုသြားရင္၊ နယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္သြားရင္ မေကာင္းမႈထဲကို နစ္ျမဳပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ရက္ေရာသေဘာထားႀကီးမႈဟာ လြန္သြားရင္ လက္ဖြာတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းဟာ လြန္သြားရင္ ကပ္ေစးနဲတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ သတၱိေကာင္းျခင္းဟာ လြန္သြားရင္ မုိက္႐ူးရဲအျဖစ္ကို ေရာက္သြားတတ္တယ္။ သတိထားျခင္းဟာ လြန္သြားရင္ ေၾကာက္တဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေကာင္းမႈကို မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ဖုိ႔ဟာ မေကာင္းမႈ ကို ေရွာင္ဖို႔ထက္ ခက္တယ္။ မေကာင္းမႈဆုိတာ သူ႔နဂိုပကတိအားျဖင့္ အ႐ုပ္ဆိုးတယ္။ ျမင္လုိက္ရ႐ံုနဲ႔ကို စက္ဆုတ္စရာေကာင္းတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ မေကာင္းမႈဟာ လူကို သူ႔နဂိုပကတိ႐ုပ္နဲ႔ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ပထမတစ္ႀကိမ္မွာ မေကာင္းမႈဟာ ေကာင္းမႈေယာင္ေဆာင္ ႐ုပ္ေျပာင္း႐ုပ္လႊဲလုပ္ၿပီးမွ လူကိုဆြဲေဆာင္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းမႈဆုိတာကေတာ့ နဂုိပကတိအားျဖင့္ လွပတယ္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ႏွစ္လုိခံုမင္စရာေကာင္းတယ္။ ဒီမွာတင္ ကုိယ္က ေကာင္းမႈကို သေဘာက်သည္ထက္ က်လာၿပီး ခံုမင္သည္ထက္ ခံုမင္လာေတာ့တာပဲ။ အျခားေသာ အလွအပမ်ားလုိ ေကာင္းမႈဟာလည္း ပိုတယ္လို႔ မရွိဘူး၊ လြန္တယ္လို႔ မရွိဘူးလုိ႔ ယူဆလာတတ္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသင့္အတင့္ျဖစ္ေအာင္၊ မယုတ္မလြန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သတိရဖုိ႔ လုိလာၿပီ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ကိစၥတစ္ခုက ေပၚထြက္လာမယ့္ ရလဒ္ကို ဘယ္လုိ သင့္တင့္ေအာင္ သံုးစြဲရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားတတ္ဖုိ႔လိုလာတယ္။
ခု ဒီလုိေတြးေခၚပံုမ်ိဳးကို ေကာင္းမႈကိစၥနဲ႔ ထင္ဟပ္ၿပီး မျပေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို မစဥ္းစား မဆင္ျခင္လို႔ သာမာန္ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုဟာ ဘယ္ေလာက္ ေလွာင္ေျပာင္စရာ ျဖစ္သြားသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ေျပာစရာ ျဖစ္သြားသလဲဆုိတာေလာက္ကိုပဲ ျပလုိက္မယ္။ အဲဒီအရည္အခ်င္းကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ပညာအလြန္အကၽြံတတ္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ပညာကို ဉာဏ္နဲ႔ မအုပ္တတ္ရင္ အမွားေတြ႕တတ္တယ္။ ဘဝင္ျမင့္တဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္တတ္တယ္။ ပညာရွိမဟုတ္ဘဲ ပညာရိအျဖစ္ကို ေရာက္တတ္တယ္။ မင္းဟာ ပညာထူးခၽြန္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဖေဖ့အေတြ႔အႀကံဳကေန ထုတ္ႏုတ္ေျပာလုိက္တဲ့ အဲဒီစကားေတြဟာ အသံုးခ်လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
အခ်ိဳ႕ေသာပညာရွိမ်ားဟာ သူတို႔ပညာအတြက္ မာနတက္ၾကၿပီး သူတို႔ေျပာတာမွ အမွန္ထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ဆံုးျဖတ္တာကိုပဲ လုိက္နာေစခ်င္တယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ အေစာ္ကားခံရတဲ့အတြက္ မခံခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။ ဖိႏွိပ္ခံရတဲ့အတြက္ နာက်ည္းလာတယ္။ ဒီမွာတင္ ေတာ္လွန္ဖီဆန္လာေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုအႏုိင္က်င့္မႈကို ခါခ်ခ်င္တဲ့အတြက္ တရားဝင္အာဏာစက္ကိုေတာင္ စိန္ေခၚလာၾကေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းဟာ ပညာတတ္ေလေလ၊ ႐ုိက်ိဳးႏွိမ့္ခ်မႈရွိေလေလ ျဖစ္ရမယ္။ စကားစပ္မိလို႔ ေျပာလုိက္ရဦးမယ္။ ႏွိမ့္ခ်႐ုိက်ိဳးျခင္းဟာ မင္းရဲ့မာနကို ႏွစ္သိမ့္မႈေပးရာမွာ အေသခ်ာဆံုးနည္းလမ္းပဲ။ မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသခ်ာေနေပေစ မေသခ်ာတဲ့အသြင္ေပၚေအာင္ေနပါ။ တစ္ဖက္သားအေပၚမွာ ငါ့စကားႏြားရ မေျပာပါနဲ႔။ က်ိဳးေၾကာင္းရွိရွိတင္ျပပါ။ တျခားသူကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာတဲ့အသြင္ေဆာင္ပါ။
အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားဟာ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ပညာတတ္ေၾကာင္း ျပသခ်င္တဲ့အတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔မွာ အတန္းပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ရခဲ့ေၾကာင္းျပခ်င္တဲ့အတြက္ ေရွးေခတ္ကလူေတြကို ခုေခတ္လူေတြထက္ ပိုေတာ္တဲ့ လူေတြအျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္ေျပာၿပီး ခုေခတ္လူေတြကိုေတာ့ အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့လူေတြလို ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတုိ႔အိတ္ထဲကို ၾကည့္လုိက္ရင္လည္း ေရွးေဟာင္းဂႏၳဝင္တစ္အုပ္ ႏွစ္အုပ္ေလာက္ေတာ့ အၿမဲထည့္ထားၾကတယ္။ သူတို႔က ေရွးေခတ္ကစာေတြကိုပဲ ဖတ္တယ္။ ခုေခတ္ စာညံ့ စာဖ်င္း၊ စာေပါ့ စာလြင္ေတြကို မဖတ္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ကအတြင္းမွာ သိပၸံပညာမွာေရာ၊ အႏုပညာမွာေရာ ဘာမွမယ္ရရ တုိးတက္မႈမရွိခဲ့ဘူးလို႔လည္း ေျပာၾကေသးတယ္။ မင္းဟာ ေရွးေဟာင္းစာေပေတြကို မေလ့လာဘဲမေန႐ုံတင္မကဘူး။ အဲဒီ ေရွးေဟာင္းစာေပေတြကို ကၽြမ္းက်င္ႏွ႔ံစပ္ရမယ္။ ေခတ္စာေပအေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့အခါမွာ ေလွာင္ေျပာင္အထင္ေသးတဲ့သေဘာနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔။ ေရွးေဟာင္း ဂႏၳဝင္အေၾကာင္းကို ေျပာရာမွာလည္း ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔။ အဲဒီအရာေတြကို အကဲျဖတ္ရာမွာ ေခတ္နဲ႔ အကဲမျဖတ္ဘဲ သူတို႔ရဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အကဲျဖတ္ပါ။ မင္းအိတ္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္းဂႏၳဝင္စာအုပ္မ်ား ပါလာခဲ့ရင္ ဒီစာအုပ္ကို လူျမင္ေအာင္ မျပပါနဲ႔။ ပါလာေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာပါနဲ႔။
တခ်ိဳ႕ေသာ သုခမိန္မ်ားဟာ အမ်ားနဲ႔ဆုိင္တဲ့ဘဝမွာေရာ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဘဝအတြက္ေရာ ေဆာင္ပုဒ္ေတြကို ခ်မွတ္ရာမွာ မေျပာင္းလဲဘဲ အတူတူခ်မွတ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒီလုိလုပ္တာဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလို႔ ေဖေဖထင္တယ္။ ေရွးတုန္းက စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ပညာရွိႀကီးေတြလည္း ဒီလုိပဲ အမ်ားဘဝနဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဘဝကို တစ္သေဘာတည္း ထားၾကတာပဲလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေရွးတုန္းက စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ပညာရွိႀကီးေတြဟာ အမ်ားဘဝနဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဘဝကို တစ္သေဘာတည္း ထားေလ့မရွိၾကပါဘူး။ ကမာၻႀကီးျဖစ္ေပၚလာကတည္းက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု လံုးဝခၽြတ္စြတ္တူတဲ့အရာလုိ႔ မရွိႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဘယ္သမုိင္းဆရာ၊ ဘယ္ပညာရွိကဝိကမွလည္း အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေဖာ္ျပရာမွာ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီအက်ိဳးျဖစ္တယ္လုိ႔ တစ္ခါတည္း ေျပာႏိုင္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ကို သိၿပီးမွသာလွ်င္ အေၾကာင္းတရားကို လိုက္ရွာၾကရတာပါ။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို စစ္ေဆးေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔တကြ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေပၚေပါက္ေစႏုိင္တဲ့အေျခအေနေတြကိုု လုိက္ၿပီး ရွာေဖြရတာပါ။ ေရွးက ပညာရွိကဝိေတြက ဆုိခဲ့လို႔၊ သမုိင္းဆရာေတြက ဆုိခဲ့လုိ႔ လက္ခံၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေရွးတုန္းက တူသေယာင္ရွိခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့ စဥ္းစားႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အကူအညီအျဖစ္သာယူပါ။ လမ္းညႊန္အျဖစ္မယူပါနဲ႔။ တုိ႔တစ္ေတြဟာ ပညာသင္ၾကားမႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္သြားၿပီး ေရွးက ပညာရွိကဝိေတြက သူတို႔ သူရဲေကာင္းေတြကို အမႊမ္းတင္တာနဲ႔ တုိ႔ကလည္း လုိက္ၿပီး ေရွးက အ႐ူးေတြကို အမႊမ္းတင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေရွးက ဂႏၳဝင္ဆုိတုိင္း အဟုတ္ထင္ေနၾကတာကိုး။ ေဖေဖဟာ လီယိုနီးဒတ္စ္နဲ႔ ကားတီးယတ္စ္တုိ႔ကို ေရွးအစဥ္အလာသမုိင္းမွာရွိခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းႏွစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ဒီလို သူရဲေကာင္းႏွစ္ေယာက္ကို အတုခိုးၿပီး သူတို႔လုပ္သလုိ လုိက္လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ။ ေရာမေခတ္တုန္းက စစ္ပြဲတစ္ပြဲမွာ ငန္းေတြကို ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ ဖမ္းေလွာင္ထားၿပီး ေနာက္ေတာ့ ရန္သူစစ္တပ္ထဲကို လႊတ္လုိက္သလုိ တုိ႔ခုစစ္ပြဲမွာလည္း ငန္းေတြကို လန္ဒန္ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေပၚမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားၿပီးလႊတ္လိုက္လို႔ ျဖစ္မတဲ့လား။ ဒီလုိပံုတူကူးယူမႈမ်ိဳး၊ ဒီလိုအတံုးလိုက္အတစ္လုိက္ ေတြးေခၚပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မွာပဲ။
သူတုိ႔ေလာက္မဆိုးေပမယ့္ သူတို႔နီးပါး မသိသားဆုိးရြားတဲ့ ပညာရွိကဝိေတြ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မိန္းမေတြနဲ႔ စကားေျပာရာမွာေတာင္ ေရွးေခတ္က ဂရိစာေပေတြ၊ လက္တင္စာေပေတြ ေကာက္ႏုတ္ကိုးကားၿပီး ႂကြားဝါတတ္တဲ့ ပညာရွိမ်ိဳးေတြပဲ။ ဒီလိုလူေတြကေတာ့ ေရွးေခတ္ဂႏၳဝင္ထဲက စာပုိဒ္ကေလးတစ္ပိုဒ္ ႏွစ္ပိုဒ္ေလာက္ကို အာဂံုက်က္၊ လူထူထူရွိတာနဲ႔ အဲဒီ စာပိုဒ္ကေလးေတြကို အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ ေကာက္ႏုတ္ကိုးကားၿပီး သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ ပညာရွိကဝိ အထင္ခံခ်င္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မင္းဟာ ပညာရွိေယာင္ေယာင္လို႔ အေခၚမခံခ်င္ရင္၊ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းမွာ နလပိန္းတုံးလုိ႔လည္း အထင္မခံခ်င္ရင္ ပညာရွိေယာင္မေဆာင္ခ်င္ပါနဲ႔။ ပညာရွိေယာင္မႂကြားဝါပါနဲ႔။ လူေတြထဲေရာက္ရင္ အမ်ားသူငါ ေျပာတဲ့စကားကို ေျပာပါ။ လူေတြေျပာသလိုေျပာပါ။ ေကာက္ႏုတ္ကိုးကားတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။ မင္းေရာက္ရွိေနတဲ့ အသိုင္းအဝုိင္းထဲက လူေတြထက္ပိုၿပီး ပညာရွိသေယာင္၊ ပိုၿပီးတတ္သေယာင္မျပပါနဲ႔။ အိတ္ေဆာင္နာရီကို ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သိဖုိ႔ အိတ္ထဲမွာလူမျမင္ေအာင္ ေဆာင္ထားသလို ပညာကိုလည္း ကိုယ့္အိတ္ထဲမွာပဲ ေဆာင္ထားပါ။ လူေတြေရွ႕မွာ နာရီကို ထုတ္ျပၿပီး မႂကြားပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုဘယ္ႏွစ္နာရီရွိၿပီလဲလုိ႔ လာေမးမွေျပာပါ။ မေမးဘဲနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔။ အေစာင့္ သံေခ်ာင္းေခါက္သလို နာရီတုိင္း နာရီတုိင္းကို ေမာင္းေခါက္မေနပါနဲ႔။
ခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပညာ (ဂရိနဲ႔ေရာမစာေပတုိ႔ကို တတ္ျခင္း) ဟာ အသံုးက်ၿပီး လုိအပ္တဲ့ အဆင္အယင္တစ္ခုပဲ။ ဒီႏွစ္ခုကို မပိုင္ႏုိင္ရင္ ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ အမွားမ်ိဳးေတြကို မမွားပါေစနဲ႔။ ေခတ္သစ္ပညာဟာ ေရွးေခတ္ပညာေတြထက္လိုအပ္တယ္ဆုိတာသတိခ်ပ္ပါ။ ေခတ္သစ္ကမာၻႀကီးအေၾကာင္းကို ေရွးေခတ္ကမာၻႀကီးအေၾကာင္းထက္ ပိုနားလည္ေအာင္ လုပ္ပါ။ ႏွစ္ခုစလံုးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္တာေပါ့။
ခုေလးတင္ပဲ ၁၇ ရက္ေန႔စြဲနဲ႔ မင္းေပးလုိက္တဲ့စာကိုရတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ မင့္ဘဝအတြက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့အေျပာင္းအလဲႀကီးေတြမရွိေသးလုိ႔ ေရးစရာမရွိဘူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ေရးမယ္ဆုိရင္ စာတစ္ေစာင္ထဲမွာ ေရးစရာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ျမင္တယ္၊ ၾကားတယ္၊ ဖတ္တယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်အသစ္ေတြျဖစ္ေပၚေနတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မင္းဘယ္လုိထင္သလဲ ဆုိတာကို ေရးျပရင္ေတာင္ ေရးလုိ႔ကုန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းက ဘာအေၾကာင္းေရးရမလဲလို႔ ေမးလုိက္တဲ့အတြက္ ေရးစရာအေၾကာင္းကို ေျပာလုိက္မယ္။ ဂ်ာမနီက လူသာရီယန္းသာသနာ့ဂိုဏ္းအေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ့ သာသနာအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေၾကာင္း၊ ေထာက္ပံ့မႈအေၾကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ့ အခြင့္အာဏာနဲ႔ ဘြဲ႔ေတြအေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ေရးလုိ႔ရတာပဲ။
မင္းေျပာတဲ့စာအုပ္ဟာ ဒီမွာေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ အဖိုးလည္း တန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖမလိုပါဘူး။ ခရီးသြားရင္ စာအုပ္ေတြ သိပ္ဝယ္ေနရင္ လုိက္ပဇစ္က ျပန္ထြက္တဲ့အခါ အသယ္ရခက္ေနလိမ့္မယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အဲဒီကျပန္ရင္ လုိတဲ့စာအုပ္ေတြကို သေဘၤာနဲ႔ ျပန္ပို႔လုိက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ သင္၏ေဖေဖ။
ဘာ့သ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၀ ရက္၊ ၁၇၄၈ ခုႏွစ္။
လူေလးသုိ႔ေပးစာမ်ား - ျမသန္းတင့္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ျမင့္ျမတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းတုိင္း၊ ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းတုိင္းမွာ အတူတြဲပါလာတတ္တဲ့ မျမင့္ျမတ္မႈေတြ၊ မေကာင္းမႈေတြ ရွိတတ္တယ္။ အဲဒီေကာင္းမႈေတြ၊ ျမင့္ျမတ္မႈေတြဟာ လုိအပ္သည္ထက္ ပိုသြားရင္၊ နယ္နိမိတ္ကို ေက်ာ္သြားရင္ မေကာင္းမႈထဲကို နစ္ျမဳပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ရက္ေရာသေဘာထားႀကီးမႈဟာ လြန္သြားရင္ လက္ဖြာတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းဟာ လြန္သြားရင္ ကပ္ေစးနဲတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ သတၱိေကာင္းျခင္းဟာ လြန္သြားရင္ မုိက္႐ူးရဲအျဖစ္ကို ေရာက္သြားတတ္တယ္။ သတိထားျခင္းဟာ လြန္သြားရင္ ေၾကာက္တဲ့ အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေကာင္းမႈကို မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ဖုိ႔ဟာ မေကာင္းမႈ ကို ေရွာင္ဖို႔ထက္ ခက္တယ္။ မေကာင္းမႈဆုိတာ သူ႔နဂိုပကတိအားျဖင့္ အ႐ုပ္ဆိုးတယ္။ ျမင္လုိက္ရ႐ံုနဲ႔ကို စက္ဆုတ္စရာေကာင္းတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ မေကာင္းမႈဟာ လူကို သူ႔နဂိုပကတိ႐ုပ္နဲ႔ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ပထမတစ္ႀကိမ္မွာ မေကာင္းမႈဟာ ေကာင္းမႈေယာင္ေဆာင္ ႐ုပ္ေျပာင္း႐ုပ္လႊဲလုပ္ၿပီးမွ လူကိုဆြဲေဆာင္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းမႈဆုိတာကေတာ့ နဂုိပကတိအားျဖင့္ လွပတယ္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ႏွစ္လုိခံုမင္စရာေကာင္းတယ္။ ဒီမွာတင္ ကုိယ္က ေကာင္းမႈကို သေဘာက်သည္ထက္ က်လာၿပီး ခံုမင္သည္ထက္ ခံုမင္လာေတာ့တာပဲ။ အျခားေသာ အလွအပမ်ားလုိ ေကာင္းမႈဟာလည္း ပိုတယ္လို႔ မရွိဘူး၊ လြန္တယ္လို႔ မရွိဘူးလုိ႔ ယူဆလာတတ္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသင့္အတင့္ျဖစ္ေအာင္၊ မယုတ္မလြန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို သတိရဖုိ႔ လုိလာၿပီ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ကိစၥတစ္ခုက ေပၚထြက္လာမယ့္ ရလဒ္ကို ဘယ္လုိ သင့္တင့္ေအာင္ သံုးစြဲရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားတတ္ဖုိ႔လိုလာတယ္။
ခု ဒီလုိေတြးေခၚပံုမ်ိဳးကို ေကာင္းမႈကိစၥနဲ႔ ထင္ဟပ္ၿပီး မျပေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို မစဥ္းစား မဆင္ျခင္လို႔ သာမာန္ေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုဟာ ဘယ္ေလာက္ ေလွာင္ေျပာင္စရာ ျဖစ္သြားသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ေျပာစရာ ျဖစ္သြားသလဲဆုိတာေလာက္ကိုပဲ ျပလုိက္မယ္။ အဲဒီအရည္အခ်င္းကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ပညာအလြန္အကၽြံတတ္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ပညာကို ဉာဏ္နဲ႔ မအုပ္တတ္ရင္ အမွားေတြ႕တတ္တယ္။ ဘဝင္ျမင့္တဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္တတ္တယ္။ ပညာရွိမဟုတ္ဘဲ ပညာရိအျဖစ္ကို ေရာက္တတ္တယ္။ မင္းဟာ ပညာထူးခၽြန္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဖေဖ့အေတြ႔အႀကံဳကေန ထုတ္ႏုတ္ေျပာလုိက္တဲ့ အဲဒီစကားေတြဟာ အသံုးခ်လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
အခ်ိဳ႕ေသာပညာရွိမ်ားဟာ သူတို႔ပညာအတြက္ မာနတက္ၾကၿပီး သူတို႔ေျပာတာမွ အမွန္ထင္ၾကတယ္။ သူတို႔ဆံုးျဖတ္တာကိုပဲ လုိက္နာေစခ်င္တယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ အေစာ္ကားခံရတဲ့အတြက္ မခံခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။ ဖိႏွိပ္ခံရတဲ့အတြက္ နာက်ည္းလာတယ္။ ဒီမွာတင္ ေတာ္လွန္ဖီဆန္လာေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုအႏုိင္က်င့္မႈကို ခါခ်ခ်င္တဲ့အတြက္ တရားဝင္အာဏာစက္ကိုေတာင္ စိန္ေခၚလာၾကေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းဟာ ပညာတတ္ေလေလ၊ ႐ုိက်ိဳးႏွိမ့္ခ်မႈရွိေလေလ ျဖစ္ရမယ္။ စကားစပ္မိလို႔ ေျပာလုိက္ရဦးမယ္။ ႏွိမ့္ခ်႐ုိက်ိဳးျခင္းဟာ မင္းရဲ့မာနကို ႏွစ္သိမ့္မႈေပးရာမွာ အေသခ်ာဆံုးနည္းလမ္းပဲ။ မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသခ်ာေနေပေစ မေသခ်ာတဲ့အသြင္ေပၚေအာင္ေနပါ။ တစ္ဖက္သားအေပၚမွာ ငါ့စကားႏြားရ မေျပာပါနဲ႔။ က်ိဳးေၾကာင္းရွိရွိတင္ျပပါ။ တျခားသူကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာတဲ့အသြင္ေဆာင္ပါ။
အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားဟာ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ပညာတတ္ေၾကာင္း ျပသခ်င္တဲ့အတြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔မွာ အတန္းပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ရခဲ့ေၾကာင္းျပခ်င္တဲ့အတြက္ ေရွးေခတ္ကလူေတြကို ခုေခတ္လူေတြထက္ ပိုေတာ္တဲ့ လူေတြအျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္ေျပာၿပီး ခုေခတ္လူေတြကိုေတာ့ အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့လူေတြလို ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတုိ႔အိတ္ထဲကို ၾကည့္လုိက္ရင္လည္း ေရွးေဟာင္းဂႏၳဝင္တစ္အုပ္ ႏွစ္အုပ္ေလာက္ေတာ့ အၿမဲထည့္ထားၾကတယ္။ သူတို႔က ေရွးေခတ္ကစာေတြကိုပဲ ဖတ္တယ္။ ခုေခတ္ စာညံ့ စာဖ်င္း၊ စာေပါ့ စာလြင္ေတြကို မဖတ္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ကအတြင္းမွာ သိပၸံပညာမွာေရာ၊ အႏုပညာမွာေရာ ဘာမွမယ္ရရ တုိးတက္မႈမရွိခဲ့ဘူးလို႔လည္း ေျပာၾကေသးတယ္။ မင္းဟာ ေရွးေဟာင္းစာေပေတြကို မေလ့လာဘဲမေန႐ုံတင္မကဘူး။ အဲဒီ ေရွးေဟာင္းစာေပေတြကို ကၽြမ္းက်င္ႏွ႔ံစပ္ရမယ္။ ေခတ္စာေပအေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့အခါမွာ ေလွာင္ေျပာင္အထင္ေသးတဲ့သေဘာနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔။ ေရွးေဟာင္း ဂႏၳဝင္အေၾကာင္းကို ေျပာရာမွာလည္း ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔။ အဲဒီအရာေတြကို အကဲျဖတ္ရာမွာ ေခတ္နဲ႔ အကဲမျဖတ္ဘဲ သူတို႔ရဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အကဲျဖတ္ပါ။ မင္းအိတ္ထဲမွာ ေရွးေဟာင္းဂႏၳဝင္စာအုပ္မ်ား ပါလာခဲ့ရင္ ဒီစာအုပ္ကို လူျမင္ေအာင္ မျပပါနဲ႔။ ပါလာေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာပါနဲ႔။
တခ်ိဳ႕ေသာ သုခမိန္မ်ားဟာ အမ်ားနဲ႔ဆုိင္တဲ့ဘဝမွာေရာ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဘဝအတြက္ေရာ ေဆာင္ပုဒ္ေတြကို ခ်မွတ္ရာမွာ မေျပာင္းလဲဘဲ အတူတူခ်မွတ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒီလုိလုပ္တာဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလို႔ ေဖေဖထင္တယ္။ ေရွးတုန္းက စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ပညာရွိႀကီးေတြလည္း ဒီလုိပဲ အမ်ားဘဝနဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဘဝကို တစ္သေဘာတည္း ထားၾကတာပဲလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေရွးတုန္းက စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ပညာရွိႀကီးေတြဟာ အမ်ားဘဝနဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဘဝကို တစ္သေဘာတည္း ထားေလ့မရွိၾကပါဘူး။ ကမာၻႀကီးျဖစ္ေပၚလာကတည္းက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု လံုးဝခၽြတ္စြတ္တူတဲ့အရာလုိ႔ မရွိႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဘယ္သမုိင္းဆရာ၊ ဘယ္ပညာရွိကဝိကမွလည္း အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေဖာ္ျပရာမွာ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီအက်ိဳးျဖစ္တယ္လုိ႔ တစ္ခါတည္း ေျပာႏိုင္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ကို သိၿပီးမွသာလွ်င္ အေၾကာင္းတရားကို လိုက္ရွာၾကရတာပါ။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို စစ္ေဆးေတာ့မယ္ဆုိရင္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔တကြ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေပၚေပါက္ေစႏုိင္တဲ့အေျခအေနေတြကိုု လုိက္ၿပီး ရွာေဖြရတာပါ။ ေရွးက ပညာရွိကဝိေတြက ဆုိခဲ့လို႔၊ သမုိင္းဆရာေတြက ဆုိခဲ့လုိ႔ လက္ခံၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေရွးတုန္းက တူသေယာင္ရွိခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့ စဥ္းစားႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အကူအညီအျဖစ္သာယူပါ။ လမ္းညႊန္အျဖစ္မယူပါနဲ႔။ တုိ႔တစ္ေတြဟာ ပညာသင္ၾကားမႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္သြားၿပီး ေရွးက ပညာရွိကဝိေတြက သူတို႔ သူရဲေကာင္းေတြကို အမႊမ္းတင္တာနဲ႔ တုိ႔ကလည္း လုိက္ၿပီး ေရွးက အ႐ူးေတြကို အမႊမ္းတင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေရွးက ဂႏၳဝင္ဆုိတုိင္း အဟုတ္ထင္ေနၾကတာကိုး။ ေဖေဖဟာ လီယိုနီးဒတ္စ္နဲ႔ ကားတီးယတ္စ္တုိ႔ကို ေရွးအစဥ္အလာသမုိင္းမွာရွိခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းႏွစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကည္ညိဳေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ဒီလို သူရဲေကာင္းႏွစ္ေယာက္ကို အတုခိုးၿပီး သူတို႔လုပ္သလုိ လုိက္လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲ။ ေရာမေခတ္တုန္းက စစ္ပြဲတစ္ပြဲမွာ ငန္းေတြကို ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ ဖမ္းေလွာင္ထားၿပီး ေနာက္ေတာ့ ရန္သူစစ္တပ္ထဲကို လႊတ္လုိက္သလုိ တုိ႔ခုစစ္ပြဲမွာလည္း ငန္းေတြကို လန္ဒန္ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေပၚမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားၿပီးလႊတ္လိုက္လို႔ ျဖစ္မတဲ့လား။ ဒီလုိပံုတူကူးယူမႈမ်ိဳး၊ ဒီလိုအတံုးလိုက္အတစ္လုိက္ ေတြးေခၚပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မွာပဲ။
သူတုိ႔ေလာက္မဆိုးေပမယ့္ သူတို႔နီးပါး မသိသားဆုိးရြားတဲ့ ပညာရွိကဝိေတြ ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ မိန္းမေတြနဲ႔ စကားေျပာရာမွာေတာင္ ေရွးေခတ္က ဂရိစာေပေတြ၊ လက္တင္စာေပေတြ ေကာက္ႏုတ္ကိုးကားၿပီး ႂကြားဝါတတ္တဲ့ ပညာရွိမ်ိဳးေတြပဲ။ ဒီလိုလူေတြကေတာ့ ေရွးေခတ္ဂႏၳဝင္ထဲက စာပုိဒ္ကေလးတစ္ပိုဒ္ ႏွစ္ပိုဒ္ေလာက္ကို အာဂံုက်က္၊ လူထူထူရွိတာနဲ႔ အဲဒီ စာပိုဒ္ကေလးေတြကို အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ ေကာက္ႏုတ္ကိုးကားၿပီး သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ ပညာရွိကဝိ အထင္ခံခ်င္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မင္းဟာ ပညာရွိေယာင္ေယာင္လို႔ အေခၚမခံခ်င္ရင္၊ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းမွာ နလပိန္းတုံးလုိ႔လည္း အထင္မခံခ်င္ရင္ ပညာရွိေယာင္မေဆာင္ခ်င္ပါနဲ႔။ ပညာရွိေယာင္မႂကြားဝါပါနဲ႔။ လူေတြထဲေရာက္ရင္ အမ်ားသူငါ ေျပာတဲ့စကားကို ေျပာပါ။ လူေတြေျပာသလိုေျပာပါ။ ေကာက္ႏုတ္ကိုးကားတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ပါနဲ႔။ မင္းေရာက္ရွိေနတဲ့ အသိုင္းအဝုိင္းထဲက လူေတြထက္ပိုၿပီး ပညာရွိသေယာင္၊ ပိုၿပီးတတ္သေယာင္မျပပါနဲ႔။ အိတ္ေဆာင္နာရီကို ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သိဖုိ႔ အိတ္ထဲမွာလူမျမင္ေအာင္ ေဆာင္ထားသလို ပညာကိုလည္း ကိုယ့္အိတ္ထဲမွာပဲ ေဆာင္ထားပါ။ လူေတြေရွ႕မွာ နာရီကို ထုတ္ျပၿပီး မႂကြားပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုဘယ္ႏွစ္နာရီရွိၿပီလဲလုိ႔ လာေမးမွေျပာပါ။ မေမးဘဲနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔။ အေစာင့္ သံေခ်ာင္းေခါက္သလို နာရီတုိင္း နာရီတုိင္းကို ေမာင္းေခါက္မေနပါနဲ႔။
ခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပညာ (ဂရိနဲ႔ေရာမစာေပတုိ႔ကို တတ္ျခင္း) ဟာ အသံုးက်ၿပီး လုိအပ္တဲ့ အဆင္အယင္တစ္ခုပဲ။ ဒီႏွစ္ခုကို မပိုင္ႏုိင္ရင္ ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ အမွားမ်ိဳးေတြကို မမွားပါေစနဲ႔။ ေခတ္သစ္ပညာဟာ ေရွးေခတ္ပညာေတြထက္လိုအပ္တယ္ဆုိတာသတိခ်ပ္ပါ။ ေခတ္သစ္ကမာၻႀကီးအေၾကာင္းကို ေရွးေခတ္ကမာၻႀကီးအေၾကာင္းထက္ ပိုနားလည္ေအာင္ လုပ္ပါ။ ႏွစ္ခုစလံုးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္တာေပါ့။
ခုေလးတင္ပဲ ၁၇ ရက္ေန႔စြဲနဲ႔ မင္းေပးလုိက္တဲ့စာကိုရတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ မင့္ဘဝအတြက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့အေျပာင္းအလဲႀကီးေတြမရွိေသးလုိ႔ ေရးစရာမရွိဘူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ေရးမယ္ဆုိရင္ စာတစ္ေစာင္ထဲမွာ ေရးစရာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ျမင္တယ္၊ ၾကားတယ္၊ ဖတ္တယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်အသစ္ေတြျဖစ္ေပၚေနတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မင္းဘယ္လုိထင္သလဲ ဆုိတာကို ေရးျပရင္ေတာင္ ေရးလုိ႔ကုန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းက ဘာအေၾကာင္းေရးရမလဲလို႔ ေမးလုိက္တဲ့အတြက္ ေရးစရာအေၾကာင္းကို ေျပာလုိက္မယ္။ ဂ်ာမနီက လူသာရီယန္းသာသနာ့ဂိုဏ္းအေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ့ သာသနာအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေၾကာင္း၊ ေထာက္ပံ့မႈအေၾကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ့ အခြင့္အာဏာနဲ႔ ဘြဲ႔ေတြအေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ေရးလုိ႔ရတာပဲ။
မင္းေျပာတဲ့စာအုပ္ဟာ ဒီမွာေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ အဖိုးလည္း တန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖမလိုပါဘူး။ ခရီးသြားရင္ စာအုပ္ေတြ သိပ္ဝယ္ေနရင္ လုိက္ပဇစ္က ျပန္ထြက္တဲ့အခါ အသယ္ရခက္ေနလိမ့္မယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အဲဒီကျပန္ရင္ လုိတဲ့စာအုပ္ေတြကို သေဘၤာနဲ႔ ျပန္ပို႔လုိက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ သင္၏ေဖေဖ။
ဘာ့သ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၀ ရက္၊ ၁၇၄၈ ခုႏွစ္။
လူေလးသုိ႔ေပးစာမ်ား - ျမသန္းတင့္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
0 comments:
Post a Comment