လူ ႏွင့္ စိတ္

by ၾကယ္ စစ္သည္ (Notes) on Tuesday, June 25, 2013 at 3:26am

(၁)

အိမ္တြဲကေလးေပၚ၌ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေခါင္းရင္းခန္းအတြင္းမွ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေခ်ာင္းဆိုးသံမွတစ္ပါး အိမ္တြဲေလးတစ္ခုလံုး ေအးစက္ေနသည္။

စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ သတင္းစာကို ေကာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေန႔စြဲက မေန႔က ေန႔စြဲ ျဖစ္ေန၏။
သိပ္ေတာ့လည္း မထူးျခားလွပါ။ မနက္ ၇နာရီခြဲသည္ ဒီေန႔ထြက္ သတင္းစာ စားပြဲေပၚေရာက္ေန တတ္ေသာ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ပါ။

ေခါင္းရင္းခန္းအတြင္းမွ အဘြားအို၏ ႏွစ္သိမ့္သံႏွင့္အၿပိဳင္ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေခ်ာင္းဆိုးသံကလည္း ပိုမိုက်ယ္ေလာင္ၿပီး ခပ္စိပ္စိပ္ ျဖစ္လာ၏။

ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာကို ေခါက္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ေတြက ေခါင္းရင္းခန္းသို႔ လွမ္းသည္လား။ စိတ္ေတြက လွမ္းသည္လားပင္ မသိလုိက္ပါ။


(၂)

ဒီဆိုင္တြင္ ရွယ္ေပါ့ဆိမ့္အလြန္းေကာင္းသည္ဟု ေက်ာ္ၾကား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးခ်ဳိက် တစ္ခြက္သာ မွာလိုက္သည္။ အိပ္ကပ္ထဲတြင္ ပါလာေသာေငြသည္ သူ႕အတိုင္းအတာႏွင့္ သူကြတ္တိပင္ျဖစ္၏။

ဆိုင္ေလးက သီခ်င္းမဖြင့္ႏိုင္ဘူးဟု ထင္စရာမရွိေအာင္ ေရဒီယိုေလးကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ထား၏။ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္မေနပါ။ ထို႔အတူ နားမေထာင္ဘဲလည္း မေနပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံအခ်ဳိ႕သည္ နားထဲစီး၀င္လာ၏။

အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ (ေကာင္ေလးက ဆင္းရဲ၏။ ေကာင္မေလးက ခ်မ္းသာ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုႏွစ္ခုလံုးသည္ သူတို႔ကို မရည္ညႊန္း သူတို႔မိဘမ်ားကိုသာ ရည္ညႊန္းၾက၏။) ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ႏွင့္ မတူညီပါ။ တူညီေအာင္လည္း ျပဳလုပ္မထားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တူညီေအာင္ ျပဳလုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။


(၃)

ကိုးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို သိပ္သတိရ၏။ သူ ကၽြန္ေတာ့္အနားရွိစဥ္က မိုးလင္းလို႔ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးဖြင့္သည္ႏွင့္ သူ႕ကိုအရင္ဆံုး ျမင္ေတြ႕တတ္ပါသည္။ ခုေတာ့ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အနားတြင္ မရွိေတာ့ပါ။ အနားသို႔လာခြင့္လည္း မရွိေတာ့ပါ။

ထိုသို႔ပင္ ကိုေက်ာ္ရွိန္ေျပာ၏။ ကိုေက်ာ္ရွိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တြဲေလး၏ ေျခရင္းခန္းတြင္ မေနထိုင္ပါ။ ထို႔အတူ ေျခရင္းခန္းတြင္လည္း ေနထိုင္သူမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို သိပ္သတိရေနပါသည္။ ရွယ္ေပါ့ဆိမ့္ႏွင့္ နာမည္ႀကီးေသာ ဒီဆိုင္ေလးသည္ ရိုးရိုးခ်ဳိက်ကိုလည္း ေကာင္းေအာင္ေဖ်ာ္ႏိုင္စြမ္း၏။ ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္လွ်င္ မမွန္တတ္ပါ။ သူ႕ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ သက္ဆံုးတိုင္ရွိေနဦးမည္ဟု ထင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ထင္လွ်င္ မမွန္တတ္ပါ။


(၄)

အလုပ္ခ်ိန္က ကပ္လာပါၿပီ။ မနက္၁၀နာရီလည္း ထိုးခါနီးပါၿပီ။ ဒီေနရာမွသည္ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ရန္အတြက္ ၁ နာရီေက်ာ္မွ် လိုင္းကားစီးရပါဦးမည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွ ထလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ထလိုက္သည့္အတြက္ ပိုက္ဆံရွင္းရန္ စားပြဲထိုး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ထလိုက္သည့္အတြက္ ေရဒီယိုေတာ့ ပိတ္မသြားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလ်ာက္ေန၏။ ကားမွတ္တိုင္ေဘးက ဆိုင္တြင္ ကြမ္း၀ယ္ရန္လည္း မေမ့ပါ။


(၅)

မွတ္တိုင္မွာ လူေတြက်ဲေန၏။ ဒါသည္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္သြားခ်ိန္၏ အားသာခ်က္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူ႕ကိုမွ မေျပာျဖစ္ေသးပါ။ က်ိတ္၍သာ ၀မ္းသာေနမိ၏။

၁ နာရီေက်ာ္စီးရေသာ လိုင္းကားေပၚတြင္ ေနရာရသည္မွာလည္း တကယ္ပဲ သက္ေတာင့္သက္သာ ႏိုင္လွ၏။ ထိုသို႔ေသာ အရသာမ်ဳိးကို ကိုေက်ာ္ရွိန္နားမလည္ပါ။ သူသည္ ကိုယ္ပိုင္ကားျဖင့္ အလုပ္သြားေသာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္၏။


(၆)

ကၽြန္ေတာ္ဂ်ဴတီခ်ိန္းၿပီးသည္ႏွင့္ မေန႔က ဂ်ဴတီ၀င္ခဲ့သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားၿပီး သူကေတာ့ သူ႕အိတ္ေတြႏွင့္အတူ ျပန္သြားသည္။ ဒီေန႔ဂ်ဴတီႀကီးသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ က်န္ခဲ့သည္။ သူသည္ အိမ္တြဲေလးသို႔လည္း ျပန္မည္မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးခန္းအ၀တြင္ ထိုင္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဂ်ဴတီအရ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနပါသည္။ နား၊ မ်က္လံုးမွအစ တစ္ကိုယ္လံုးသည္ အလုပ္ထဲတြင္ ေရာက္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တို႔သည္ လည္း ေခါင္းရင္းခန္းမွ အဘိုးႏွင့္အဘြားထံ ေရာက္ေန၏။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ထိုေခ်ာင္းဆိုးေနေသာ အဘိုးအိုကို ဤေဆးခန္းသို႔ ေခၚလာခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ အိပ္ကပ္ထဲမွ ေငြသည္ ခပ္ေ၀းေ၀းသို႔သာ မႈန္မႊား၏။


(၇)

ေျခရင္းခန္းတြင္ လူတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနပါ။ ဒီအိမ္ခန္းတြဲ သံုးလံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဘိုးအို လင္မယားသာ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိခဲ့လွ်င္ မေထာင္းသာေသာ္လည္း ယခုလို ဂ်ဴတီ၀င္ရေသာ ရက္မ်ဳိးတြင္ သူတို႔ကို စိုးရိမ္၏။

စိတ္၏ စိုးရိမ္ျခင္းသည္ မ်က္ႏွာေပၚသို႔လည္း ထင္ဟပ္ခြင့္မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလုပ္ကို ေလးစားရပါမည္။


(၈)

ဒီေန႔ ကိုေက်ာ္ရွိန္ ဂ်ဴတီ၀င္မလားဟု ဆရာ၀န္ဂ်ဴတီစာအုပ္ကို ယူၾကည့္မိသည္။ မေတြ႕။ ကိစၥေတာ့မရွိပါ။ ဒီေန႔မေတြ႕မွေတာ့ မနက္ျဖန္ ဂ်ဴတီထြက္ခ်ိန္တြင္လည္း မထြက္ေသးဘဲ သူ႕ကိုေစာင့္ပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆးလိပ္ျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေ၀ဒနာေတြကို ေျပာရန္မဟုတ္ပါ။ ေခါင္းရင္းခန္းမွ အဘိုးအိုလင္မယားအတြက္ ေျပာျပၿပီး အကူအညီေတာင္းရန္ ျဖစ္ပါသည္။

 
(၉)


ထိုသို႔ျဖင့္ ေဆးခန္းအ၀တြင္ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲထိုင္ေနပါသည္။ ထိုေဆးခန္းသို႔ ကိုေက်ာ္ရွိန္ ေရာက္မလာေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္တြဲေလးဆီ မျပန္ျဖစ္ေသးပါ။


ၾကယ္စစ္သည္ - ၂၄ ဇြန္ ၂၀၁၃