Tuesday, June 25, 2013

မုိးသည္း ည လမ္းခဲြ (အပုိင္း-၁)

by လင္းသက္၏ စာအုပ္ကမၻာ (Notes) on Sunday, June 23, 2013 at 3:35am




၁။
                    ည (၁၂း၀၀) ေက်ာ္။ အိမ္ျပန္လမ္းက တုိးသက္ဆိတ္ျငိမ္စြာ လွပေနသည္။ ညည္႔ယံမွာမုိးဖဲြေလးမ်ား လြင့္ပ်ံေန၏။ ကၽြန္ေတာ့ရႈးဖိနပ္သံက အေမွာင္ထုတံခါးကုိ တေဒါက္ေဒါက္ လွမ္းေခါက္ေနသလုိလုိ။ အလင္းပြင့္ျပာျပာေတြက လမ္းေဘး ေတာက္ေလွ်ာက္စုန္းေတာက္ေနၾကသည္။ မာရီယာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိညမ်ဳိးကုိ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။
ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ မုိးကာအက်ၤီတစ္ထည္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ျခဳံျပီး ဘ၀တစ္ခုလုံး ေႏြးေထြးလုံျခဳံလွျပီဟု ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ဦး၏ ေသာကကုိ တစ္ဦးမ်က္ႏွာေပၚ အရိပ္မက်ေစရ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တဲြလက္ မျဖဳတ္စတမ္းျမဲျမံခဲ့ၾကဖူးသည္။


                  အခု ဒီလုိ မုိးညမ်ားကုိ သူတစ္ေယာက္တည္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ (၇)ရက္၊ တစ္ပတ္မွ်ၾကာေညာင္းခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ အရင္က တစ္ေယာက္တည္းေနရတာေတာင္ မ်ားလွျပီထင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္။ အနားမွာ မာရီယာမရွိေတာ့မွ ေသြးပ်က္စျပဳလာသည္။ ဖင္စီခံထိတုိ၀င္လာေသာ စီးကရက္ ကုိ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ အားပါးတရရႈိက္သြင္းျပီး ေတာက္ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။ အခုေနမ်ား မာရီယာကို ေတြ႔ရလွ်င္အားပါးတရေပြ႔ဖက္နမ္းရႈံ႕ပစ္မိမည္ထင္သည္။
သုိ႔ေသာ္ စီးကရက္တုိလုိေတာက္ထုတ္ပစ္ႏုိင္၊ မပစ္ႏုိင္ဆုိတာေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ၊ မေသခ်ာပါ။


            ကၽြန္ေတာ္သည္ မာရီယာေလာက္ ျပတ္သားသည္႔ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ဳိး မျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့တာလား၊ သုိ႔မဟုတ္ မာရီယာကပဲ ကၽြန္ေတာ့ေျပးလမ္းေပၚက ဖိတ္စင္ခၽြတ္ေခ်ာ္ခဲ့တာလား ဆုိတာလည္း မသဲကြဲလွပါ။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့ဆီက မာရီယာ လွည္႔ထြက္သြားမယ္ဆုိတာသိလွ်က္ႏွင့္ တစ္ကယ္တန္း ရင္ဆုိင္ ၾကဳံေတြ႔လာရေသာအခါ၊ သူ႔မွာ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္အေနအထားမရွိခဲ့။ (ကၽြန္ေတာ့ထံပါးမွ ဤမွ် လြယ္လင့္တကူ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ဟု မယူဆခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါပါလိမ့္မည္။) ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖရုိဖရဲ အသည္းကဲြေလသည္။

             မာရီယာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ဆုံမွတ္မ်ဥ္းမွာ ဤလမ္းေပၚမွာပင္ျဖစ္ျပီး၊ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ လမ္းခဲြ ညေနခင္းသည္လည္း ဤလမ္းေပၚမွာပင္က်ကဲြခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါ မာရီယာ သတိရျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ကုိ ထားခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့ပုခုံးေပၚမွီစက္ခဲ့ဖူးေသာ သူမ၏ေမးေစ့ ခၽြန္ခၽြန္ေလး၏ အထိအေတြ႔ကုိ သတိရသည္။ သူမ၏ ရယ္သံမွ်င္မွ်င္ေလးကုိ လြမ္းမိ၏။သူမ၏ ဆံႏြယ္စေပၚ တြယ္ကပ္ေနေသာ မုိးစက္ပြင့္မႈန္ေလးေတြကုိ ေငးေမာ ထိခတ္ခ်င္မိေသး၏။


             ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္၏ အဆုံးသတ္တြင္ "ျပီးပါျပီ" ဟုစာတမ္းေရးထုိးေလ့ရွိတတ္ပါသည္။ ထုိကဗၺည္း စာတမ္းကုိ မာရီယာ ကုိယ္တုိင္ ကၽြန္ေတာ့ဆီလာခ်ိတ္ဆဲြေပးေစ့ခ်င္ပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မာရီယာ၏ အေငြ႔အသက္ကုိ တုိ႔ထိမိရုံမွ်ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေသေပ်ာ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။


             ေတာမေရာက္၊ ေတာင္မေရာက္ အေတြးရုိင္းေတြကုိ ေမာင္းမထုတ္ပစ္ရက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ဆီမာရီယာ ျပန္
လာလိမ့္မည္ဟု ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိရင့္ရင့္ရဲရဲေမွ်ာ္လင့္ထားခ်င္ပါေသးသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မာရီယာ၏ ေတြ႔ဆုံျခင္းမွာေရာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ စြန္းထင္းခဲ့ဖူးပါသလား။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္လိမ့္မည္မထင္ပါ။မာရီယာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ စတင္ ဆုံစည္းခဲ့ေသာ မုိးသည္းညခ်မ္းသည္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ရုိမန္တစ္မဆန္ခဲ့ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ထုိညကပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ သံေယာဇဥ္ ခ်င္းေက်ာခ်င္းကပ္ဖုိ႔ အစပ်ဳိးခဲ့ရာလည္း ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

၂။

                     ည (၁၂း၀၀) ေက်ာ္။ တစ္ေနကုန္ ပဲြၾကမ္းေနေသာ အစာအိမ္ကုိ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံး၊ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ျဖင့္ ေခ်ာ့ျမဴျပီး ျပန္လာခဲ့ရေသာ ညျဖစ္သည္။ ဒီလမ္းၾကားထဲက အေဆာင္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္နားခုိခဲ့တာ တစ္လပဲ ရွိပါေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀)ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္က်င္လည္ က်က္စားခဲ့ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ခဲ့သည္။ ကုိေကာင္းခန္႔ျဖစ္သည္။ အခုသူကစင္တင္ေတးဂီတႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရာင္းခ်သည္႔ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဖြင့္ထားသည္။ သူ႔ဆုိင္မွ လစ္လပ္ေနေသာ ကီးဘုတ္တီးသမားေနရာတြင္ အစားထုိးတာ၀န္ယူေပးရန္သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အၾကမ္းဖ်င္း သေဘာတူညီမႈ ရရွိခဲ့သည္။ လတ္တေလာရင္ဆုိင္ေနရာေသာ အခက္အခဲတစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ ေျပလည္ သြားမည္ျဖစ္သည္။


                    ေလာကၾကီးက တစ္ခါတစ္ေလစိတ္ပ်က္ဖြယ္အတိျဖစ္၏။ အံ့၀င္ဂြင္က်မျဖစ္သည္႔ ခပ္ပြပြဘ၀ၾကီးကုိ ၀တ္ဆင္ထားရတာ ၾကာေတာ့ ျငီးေငြ႔မိသည္။ လြန္ခဲ့သည္႔ (၁၀)ႏွစ္အတြင္းက ကၽြန္ေတာ္၏အိပ္မက္မွာေအာင္ျမင္ေသာ ေတးေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးထုတ္ခဲ့ေသာသီခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕မွာ အေဖအရင္းေပ်ာက္ခဲ့ရရွာသည္။


                   ဖလွယ္ရဂုဏ္သတိၱဆုိသည္႔သီအုိရီကုိ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္လြန္းစြာ ျဖစ္ရပါသည္။ အႏုပညာကုိ ေငြ
ေၾကးျဖင့္ ညီမွ်ျခင္းခ်၍ရ၊ မရ။ တန္ဘုိးျဖတ္ဖုိ႔ ထုိက္တန္မႈရွိ၊ မရွိဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္၊ ပါးမလည္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ဂီတေလာက ၀ဲဂယက္ထဲတြင္ တီး၀ုိင္းတစ္ခ်ဳိ႕၌ ဂီတာလုိက္တီးလုိက္၊ကီးဘုတ္လုိက္တီးလုိက္၊ သီခ်င္းေရးလုိက္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ပဲြမ်ားတြင္ ကုိယ္တုိင္ သီခ်င္း၀င္ဆုိလုိက္ျဖင့္လြင့္ေမ်ာေနခဲ့ဖူးသည္။


                  ယခုကၽြန္ေတာ္အလုပ္၀င္မည္႔ ဆုိင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ငတ္ေဖၚ ငတ္ဘက္၊ ေတေဖၚ ေတ ဘက္၊ သီခ်င္းေရးေဖၚ ေရးဘက္ျဖစ္သည္႔ အႏုပညာေရာင္းရင္းတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္တဲြျပီး (၄)ႏွစ္မွ် အၾကာတြင္ ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းမွ ေကာင္မေလးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေယာင္ေပေပျဖင့္ ႏြံနစ္က်န္ခဲ့သည္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္အၾကာမွာအေမ့က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နယ္ျပန္ဆင္းခဲ့ရသည္။ နယ္မွာ (၅)ႏွစ္မွ်ေနျပီး၊ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာေတာ့လြန္ခဲ့သည္႔ (၁၀)ႏွစ္တုန္းက ေရာက္ခဲ့သည္႔အတုိင္းပင္ ဒုကၡဆုိသည္႔ အေကာင္က ခရီးဦးၾကိဳျပဳေနျပန္ပါသည္။


                တံခါးေစာင့္တစ္ဦး၏ပညာအရည္အခ်င္းသည္ပင္ တကၠသုိလ္ဘဲြ႔ရ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ဆယ္တန္း ဆုိသည္႔ ဂိတ္၀တြင္တဘုန္းဘုန္းလဲျပဳိက်ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္အလုပ္အကုိင္ရွားပါးေနျခင္းမွာ မထူးဆန္း
လွေပ။ ကုိေကာင္းခန္႔ႏွင့္သာ ျပန္မေတြ႔ရလွ်င္ မနက္ျဖန္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆုိင္ရခက္ခဲမည္႔ အႏၱရာယ္ေကာင္ျဖစ္ေနပါဦးမည္။


                 ေတြးရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္႔လမ္းက ပုံမွန္ထက္ေတာ့ အလွ်ား ပုိတုိပါသည္။ မုိးက ပုိမုိသည္းထန္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့နားထဲတြင္ အသံေတြၾကားရသျဖင့္ လွည္႔ၾကည္႔မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့ဆီ အရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ လွ်င္ျမန္စြာေရြ႕လ်ားလာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သည္းသည္းကဲြကဲြေတာ့ မရွိလွ။ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အသင့္အေနအထားျပင္ဆင္ျပီးရပ္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။

"ဒီမွာရွင့္...ရွင္ ကၽြန္မကုိ ကူညီတဲ့အေနနဲ႔အတူတဲြေလွ်ာက္ေပးႏုိင္မလား..."

               ကၽြန္ေတာ့အနား ေရာက္လာသည္႔အရိပ္ကေလးက အသံမွ်င္မွ်င္ေလးျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။ သူမေနာက္ကုိ ေက်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ့ ယိမ္းယုိင္ေနသည္႔ ပုရိသ (၃)ဦး။ အေျခအေနမွန္ကုိ ရိပ္စားမိ လုိက္ျပီ။ သူမကုိ
ေခါင္းညိမ့္ျပျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦး ယွဥ္တဲြေလွ်ာက္လုိက္ၾကသည္။ ငနဲ (၃)ေကာင္က လည္း ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ပါလာၾကျပန္သည္။

" မုိးသည္...နင္ ငါ့ကုိ ဒီလုိ ေက်ာ္လုိ႔ မရဘူးေႏွာ္..."

               "ကၽြတ္...ဇာတ္လမ္းေတာ့စျပီ"ဟု စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဟီးရုိးမဟုတ္ပါ။ သတ္ပုတ္ျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့ပါရမီ အထမေျမာက္ခဲ့။ လမ္းမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကုိက္တာ၊ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ခြပ္တာကအစမ်က္ႏွာလႊဲသြားေလ့ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ယခုအခင္းအက်င္းသည္ မဟာစြန္႔စားခန္းၾကီးတစ္ခုပမာျဖစ္ေနပါသည္။

" ဒါ ငါ့ခ်စ္သူ...နင္ ငါ့ကုိ မေႏွာက္ယွက္စမ္းနဲ႔ ေအာင္ထုိက္...နင္နဲ႔ငါ့ၾကားဘာအကန္႔မွ မရွိေတာ့ဘူး...ကုိယ့္လမ္း
ကုိယ္ ေရြ႕ ၾကရေအာင္...."

               ဘုရားေရ... ဒီ မုိးသည္းဆုိတဲ့ေကာင္မေလးကေတာ့ လုပ္ခ်လုိက္ျပီ။ ေအာင္ထုိက္ဆုိသည္႔ သားသားနားနားငမူးေလးက အားပါးတရရယ္ျပီး-

" ဘာ...နင့္ ခ်စ္သူ...ဟုတ္လား....ဟားဟားဟား...ရယ္ရခ်က္ကြာ...ဒီလုိဆယ့္ကုိးရာစု ဘုိးေတာ္ၾကီးက နင့္ ခ်စ္
သူ တဲ့လား...အဟက္...ငါ့ကုိ လာမေဖါစမ္းနဲ႔ မုိးသည္း...လမ္းေပၚမွာ အခုမွ ေတြ႔တဲ့ ဘူမသိ၊ကုိးမသိဘုိးေတာ္ၾကီးကုိ ကုိးကြယ္မယ့္အစား၊ ငါ့ကုိပဲ အားကုိးလုိက္စမ္းပါ..."

                  ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ခါထြက္သြားသည္။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုစာမွ် ကြာဟသြားရုံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၀တ္ထားသည္႔ Levi's 501 ဂ်င္းႏွင့္ Country Shoe တုိ႔ ေခတ္ေနာက္ျပန္ လန္က်ကုန္ျပီလား။

" ကၽြတ္...ကၽြတ္...ကၽြတ္...နင္က သနားစရာ အမႈန္အမႊားေလးပါလားေအာင္ထုိက္ရယ္...ဒါ ငါ့ခ်စ္သူမွ ငါ့ခ်စ္သူ
အစစ္ပါ... လုံး၀ ေဆးမျဖန္းထားဘူး....ေရမထုိးထားဘူး.... အေလးခ်ိန္ နည္းနည္းေလးမွ မေလ်ာ့တဲ့ ငါ့ခ်စ္သူ... ဟုတ္ျပီလား... ငါတုိ႔က တစ္နယ္တည္းသားေတြေလ...ေမာင္က ငါ့ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔ လုိက္လာတာ...ငါတုိ႔ မၾကာခင္လက္ထပ္ျဖစ္ေတာ့မွာဟ... အဲ့က်ရင္ နင့္ကုိ ဖိတ္စာလွမ္းပုိ႔လုိက္ပါ့မယ္... နင္ဆက္ဆက္လာခဲ့ရမယ္ေႏွာ္...”

                  ေျပာေနရင္း မုိးသည္းကကၽြန္ေတာ့ လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းခ်ိတ္ျပီး သူ႔ေမးေစ့ခၽြန္ခၽြန္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့ပုခုံးေပၚ ေမွးတင္လုိက္သည္။

" ေမာင္... ကၽြန္မကုိ ေမာင့္ မုိးကာအက်ၤ ီေလး တစ္၀က္ေလာက္ ေပးျခဳံပါလား...."


" ေၾသာ္...အင္း..."

                   ကၽြန္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္  ၀တ္ထားသည္႔ မုိးကာအက်ၤ ီကုိ ခၽြတ္ျပီး သူ႔ပုခုံးေပၚ လႊမ္းျခဳံေပးမိသည္။ မုိးသည္းက ကၽြန္ေတာ့ ခါးကုိ ဖက္ျပီး-


" ေမာင္...သြားၾကရေအာင္ေလ...ကၽြန္မ ခ်မ္းေနျပီ..."

                  ကၽြန္ေတာ့ သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈ အားလုံးသည္ မုိးသည္း၏ အသံမွ်င္မွ်င္ေလးေအာက္တြင္ ၾသဇာတည္ရွိေန၏။ ထုိညက မုိးသည္းသည္းတြင္ မုိးသည္းဆုိသည္႔ ေကာင္မေလးကုိ သူမတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ငွားရမ္း ေနထုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လမ္းထဲရွိ တုိက္ခန္းသုိ႔ ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ကပ္ပါလာၾကေသာေအာင္ထုိက္တုိ႔ေၾကာင့္ မုိးသည္း ေနထုိင္သည္႔ တုိက္ေရွ႕ေရာက္သည္႔ တုိင္ေအာင္ ခ်စ္သူစုံတဲြသဖြယ္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရပါသည္။

                 ထုိည၌ မုိးသည္းက ကၽြန္ေတာ့ကုိ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ျဖင့္ ဧည္႔ခံခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့ နာမည္ "ညခ်မ္း"ဟု သိလုိက္ရေသာအခါ မုိးသည္းက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာျပီး " ဒါဆုိ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းရင္ မုိးသည္းည ျဖစ္ျပီေပါ့ ေမာင္ရဲ႕..." ဟု ေနာက္ေျပာင္ေလသည္။ ထုိညမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခဲ့ရသည္႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္အတူ၊ မုိးသည္းဆုိသည္႔ ေကာင္မေလးကုိ အမွတ္တရျဖစ္ေနဦးမွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဇာတ္သိမ္းပုိင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈေပးပါရန္
ေလးစားစြာျဖင့္-

(လင္းသက္)

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...