အဘြားအိုႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား
by သစၥာနီ on Sunday, October 9, 2011 at 12:27pm
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း အဘြားအိုတစ္ဦးပိုင္ဆိုင္ေသာ ၿခံတစ္ၿခံသို႔ ေရာက္႐ွိသြားေသာအခါ ထိုင္မႈိင္ေနေသာ အလုပ္္သမားတစ္စုကို ေတြ႔ရေလသည္။ အေၾကာင္းစံုကို ေမးၾကည္႔၍ သိရေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္သည္ “အဘြားအို ႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား” ပံုျပင္ထဲ ေရာက္႐ွိေနေၾကာင္း သေဘာေပါက္၍ သြားေလေတာ့သည္။ ပံုျပင္ကား ဤသို႔ျဖစ္၏။
တစ္ခါက အလုပ္ကို အင္မတန္ ျမတ္ႏုိးတဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ သူက ၾကက္တြန္တုိင္း အိပ္ရာက ထေလ႔႐ွိတယ္။ သူဟာ သူ႔ၿခံထဲက အလုပ္သမားေတြကိုလည္း သူ႔လုိပဲ အလုပ္ကို ျမတ္ႏိုးေစခ်င္ေတာ့ လင္းၾကက္တြန္သံၾကားလို႔ သူ႔အိပ္ရာက ထလာတာနဲ႔ အလုပ္သမားေတြကို ႏႈိးၿပီး အိပ္ရာကထခုိင္းတယ္။ ႏိုးလာရင္ အလုပ္ခြင္ ဝင္ခုိင္းေလ့႐ွိတယ္။
ပ်င္းရိတဲ့ အလုပ္သမားေတြက ဒီလုိ ေစာေစာထၾကရတာကို မေက်နပ္ၾကဘူး။ သူတို႔က ေစာေစာစီးစီးလည္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ (သူတို႔ ဒီလုိေစာေစာထ အလုပ္လုပ္ရတာ ၾကက္ဖေၾကာင့္ပဲ)လုိ႔ သိၾကေတာ့ ဒီၾကက္ဖကို သတ္စားရရင္ ဒီျပႆနာ မေပၚႏို္င္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ရက္မွာ အဘြားႀကီးမသိေအာင္ ၾကက္ကို ခုိးသတ္စားလိုက္ၿပီး ၾကက္ေမြးေတြကို ေျမျမွဳပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဘြားအုိကေတာ့ သူ႔ၾကက္ဖ သာမန္ အခုိးခံလိုက္ရၿပီလို႔ပဲ ထင္တယ္။
“ငါ႔ၾကက္ဖ အခုိးခံလိုက္ရေတာ႔ ၾကက္တြန္သံ မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါဆို မုိးလင္းၿပီဆိုတာ ဘယ္လို သိၿပီး ငါဘယ္လို လုပ္စားႏိုင္ေတာ့မွာလဲ” လို႔ ေတြးေတာပူပန္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ညဆို တစ္ေရးပဲအိပ္တယ္။ ဆက္အိပ္လိုက္ရင္ အခ်ိန္လြန္သြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ အ႐ုဏ္မတက္ခင္ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိပ္ရာကထတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ သြားႏိုးေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္သမားေတြ အိပ္ရာဝင္ကာစ သန္းေကာင္ေက်ာ္႐ံုပဲ ႐ွိေသးတယ္။ အဘြားအိုက လာႏႈိးေတာ့ အလုပ္သမားေတြဟာ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာက ထၿပီး အလုပ္ဝင္ၾကရေတာ့တာပဲ။ အခုေတာ့ ၾကက္ဖႀကီးကို သတ္မိတာ သူတို႔မွားတယ္လို႔ ျမင္လာၾကၿပီေလ။ ကၽြႏု္ပ္ကို အလုပ္သမားမ်ားက ဤသို႔ ေျပာေလသည္။
“ၾကက္ဖတြန္လို႔ ႏႈိးတုန္းကမွ အခ်ိန္မွန္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ အဘြားအုိက သူႏိုးတဲ့ ခ်ိန္ က်ဳပ္တို႔ကို ႏႈိးတယ္။ တစ္ခါတေလ သန္းေကာင္ေက်ာ္ထၿပီး က်ဳပ္တို႔အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီဒုကၡက လြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
ကၽြႏု္ပ္ဟာ အလုပ္႐ွင္အဘြားအုိထံ သြားကာ ေဆြးေႏြးရေလသည္။
“ဒီကိစၥ ေျပလည္သြားေအာင္ ေနာက္ထပ္ၾကက္ဖတစ္ေကာင္ အစားဝယ္လုိက္ပါ”
သို႔ေသာ္ အဘြားအိုက လက္မခံ။
“ဟိုတစ္ေကာင္တုန္းကေတာ့ ဘူးသီးနဲ႔ေတြ႔သြားၿပီ။ ဒီတစ္ေကာင္လည္း အာလူးနဲ႔ေတြ႔ဦးမွာပဲ”
သူ႔ၾကက္ကို အလုပ္သမားေတြ သတ္စားေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိေနေလသည္။ (ပံုျပင္ထဲက အလုပ္႐ွင္ အဘြားအိုမွာ ဤကိစၥကို မသိဆုိတဲ႔အတြက္ ယုတၱိမ႐ွိဟု ကၽြႏု္ပ္ေတြ႔ေသာ အဘြားအိုက ဆိုေလသည္။)
“သူတို႔ကို တမင္ သင္ခန္းစာေပးခ်င္လုိ႔ အခုလို မနက္မတိုင္မီ ႏႈိးၿပီး ခုိင္းေနတာပဲ”
ဟုဆိုသည္။
အဘြားအို၏လုပ္အား ေခါင္းပံုျဖတ္မႈကို မာ႔က္စ္၏ “အပိုတန္ဖိုး ထုပ္လုပ္မႈ သီအုိရီ” ထဲတြင္ ႐ွာမေတြ႔ခဲ့ပါ။
အဘြားအုိက...
“မင္းမပူနဲ႔ ငါလည္း ဒီေလာက္သင္ခန္းစာေပးရတာ ေက်နပ္ပါၿပီ။ မနက္ျဖန္ကစၿပီး အခ်ိန္မွန္ပါေတာ့မယ္”
“ခင္ဗ်ား ၾကက္ဖတစ္ေကာင္ဝယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီေပါ႔”
“ဟင့္အင္း... စားပြဲတင္ႏႈိးစက္နာရီတစ္လံုး ဝယ္လို္က္တာ”
မွန္ပါသည္။ စားပြဲတင္နာရီသည္ အာလူးႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘူးသီးႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေတြ႔ႏုိင္ရန္ အေၾကာင္းမ႐ွိပါ။
သစၥာနီ (ဟဒယမဂၢဇင္း၊ ဧၿပီလ၊ ၂ဝဝ၆ခုႏွစ္။)
credit: lucky82(mmcybermedia)
0 comments:
Post a Comment