Sunday, October 2, 2011

မႏၱေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္

by Save Irrawaddy on Monday, October 3, 2011 at 9:59am


လူထုစိန္၀င္း
သိပ္မၾကာခင္က ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္က သတင္း တစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အတြက္ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ စိတ္ထဲမွာ ေဖ်ာက္လို႔ မရေအာင္ စြဲထင္ ေနတယ္။ စိတ္လက္မ ၾကည္မသာလည္း ျဖစ္ရ တယ္။ 

ပြဲသဘင္ေပါတဲ့ၿမိဳ႕
မႏၲေလး ၿမိဳ႕မွာ ဒီႏွစ္ အၿငိမ့္အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႕သာ ရွိ ေတာ့တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ မယံုႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ကို အံ့ၾသမိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ ပါ့မလားလို႔ အထပ္ထပ္ စဥ္းစား ၾကည့္တယ္။ မႏၲေလးက လူေတြကို ကုိယ္တိုင္ ေမးၾကည့္ ေတာ့မွ ဟုတ္တယ္ ဆိုတာ မယံု ခ်င္ဘဲ ယံုလိုက္ ရတယ္။ ေရွးက မႏၲေလး ဆိုတာ ျမန္မာျပည္က ဘယ္ၿမိဳ႕နဲ႔မွ မတူေအာင္ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕ ျဖစ္တယ္။ ဆယ့္ႏွစ္လ ရာသီ ပြဲျပတ္တယ္မရွိဘူး။
ကိစၥႀကီးငယ္ ရွိလို႔ ညဘက္ အသြားအလာ လုပ္ရင္ အၿငိမ့္စင္ေတြ ဇာတ္ စင္ ေတြနဲ႔ ပိတ္မေနတဲ့ လမ္းကို အေတာ္ ရွာၿပီး သြားရတယ္။ မႏၲေလးက ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ဘုရား တစ္ဆူ အနည္းဆံုး ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ ရပ္ကြက္ဆို ႏွစ္ဆူ ရွိတယ္။ ဘုရားပြဲ၊ ကထိန္ပြဲ၊ ဘာပြဲျဖစ္ျဖစ္ အၿငိမ့္ တစ္ခုနဲ႔ ဇာတ္တစ္ခု ပါၿမဲပဲ။ ၿပီးေတာ့ ၂ ရက္ က်င္းပၿမဲ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ခ်မ္းသာတဲ့ ရပ္ကြက္ဆိုရင္ အၿငိမ့္ ႏွစ္ခု ေလာက္ထိ ထည့္ေလ့ ရွိတယ္။



သဘင့္တကၠသိုလ္
ပြဲေတြ မ်ားေတာ့ အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြလည္း မ်ားတယ္။ အၿငိမ့္ အဖြဲ႕ေပါင္း ႏွစ္စဥ္ ေလးငါး ေျခာက္ဆယ္ ရွိတယ္။ ႐ံုနဲ႔ကတဲ့ ဇာတ္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ခ်င္ပြဲကတဲ့ ဇာတ္ကေလး ေတြလည္း အေတာ္ မ်ားတယ္။ ရဟန္း၊ သံဃာမ်ား စာဝါလိုက္ၾကရာမွာ မႏၲေလးမွာ လာၿပီး စာမသင္ဖူးေသးရင္ စာတတ္ၿပီလို႔ မယူဆၾကဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သဘင္သည္မ်ားလည္း မႏၲေလးလာၿပီး ပညာ မဆည္းပူးရေသးရင္ ပညာစံုၿပီ၊ သဘင္သည္ လားေျမာက္ၿပီလို႔ မယူဆဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သဘင္ေလာကမွာ မႏၲေလး ကို သဘင့္တကၠသိုလ္လို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဒါေတြအျပင္ တျခား ထူးျခား ခ်က္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ေတြထုလုပ္တဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ လုပ္ငန္း၊ ေၾကးသြန္း လုပ္ငန္းနဲ႔ နိဗၺာန္ကုန္ လို႔ေခၚတဲ့  ဘုရားထီးေတာ္၊ စိန္ဖူးေတာ္၊ ပလႅင္ေတာ္၊ မွန္စီေရႊခ်လုပ္ငန္း စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္တာဆိုလို႔လည္း မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕ပဲရွိတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာေတာင္ ဘုရားႀကီးအေရွ႕မုခ္နဲ႔ အေနာက္မုခ္ ေက်ာက္ဆစ္တန္း တို႔မွာပဲ လုပ္ၾကတယ္။

အႏုပညာၿမိဳ႔ေတာ္
ဘုရားေရႊခ်တဲ့ ေရႊဆိုင္းလုပ္ငန္း ဆိုရင္လည္း ျမန္မာျပည္ ဘယ္အရပ္ဘယ္ေဒသ မွာမွမရွိဘူး။ မႏၲေလးက မ်က္ပါးရပ္ တစ္ခုတည္း မွာပဲလုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔က ဘုရားပုထိုး ေစတီမ်ား ေရႊခ်ဖို႔ မႏၲေလးကပဲ မွာယူၾကရတယ္။ ရွင္ ျပဳ၊ နားသေတြမွာ ဝတ္ဆင္ၾကတဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းဝတ္စံု၊ ဦးေသွ်ာင္၊ မကိုဋ္၊ စလြယ္၊ ဟသၤာေျခနင္းနဲ႔ နားထြင္းသူ ဝတ္ဆင္ရတဲ့ ဒြါဒယာ ဘယက္နဲ႔ စည္းပံုစတဲ့ ေရႊခ်ည္ထိုး ပစၥည္းမ်ားလည္း မႏၲေလးက ေရႊခ်ည္ထိုးရပ္ တစ္ခုတည္းမွာပဲ လုပ္တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရွးေခတ္ အဆက္ဆက္ကပဲ မႏၲေလးကို ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ ေခၚဆိုခဲ့ၾကတယ္။

အလုပ္ကို စြန့္တယ္ မႏၲေလးကို မစြန့္ဘူး
မင္းေနျပည္ေတာ္ အျဖစ္ကေန ဒုတိယ ၿမိဳ႕ေတာ္ အဆင့္ကို ေလွ်ာက် သြားေပမယ့္ မႏၲေလးသားေတြက ဝမ္းမနည္းဘူး။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ ၿမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္ ရွိေနရတာကို ပိုၿပီး ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ ပိုၿပီးျမတ္ႏိုးၾကတယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ  ရာထူးတက္ၿပီး ရန္ကုန္ ကို ေျပာင္းရတယ္ဆိုရင္ ရာထူးကို မယူဘဲ မႏၲေလးမွာပဲ တြယ္ကပ္ၿပီး ေနၾကတယ္။ ျငင္းမရဘူး ဆိုမွ မႏၲေလးက ခြာတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနာက္ခံ ေတာင့္တင္း သူမ်ားဆိုရင္ အလုပ္ ကိုစြန္႔လိုက္တယ္။ မႏၲေလးကိုမစြန္႔ဘူး။ မႏၲေလးသားေတြ မႏၲေလး ခ်စ္တာကို ရန္ကုန္က လူေတြက နားမလည္ ႏိုင္ၾကဘူး။ အျမင္က်ဥ္းတယ္။ ေဒသစြဲႀကီးတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

အျမင္က်ဥ္းတာမဟုတ္ဘူး
အမွန္ေတာ့ ေဒသစြဲႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြကို ခ်စ္တာ၊ တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးတာ ျဖစ္တယ္။ အျမင္က်ဥ္းၿပီး ငါၿမိဳ႕မွ ငါ့ၿမိဳ႕၊ ငါ့လူမ်ိဳးမွ ငါ့လူမ်ိိဳး ဆိုတဲ့ သေဘာ မရွိဘူး။ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို စတည္ကတည္းက အေလာင္းမင္း တရားလက္ထက္မွာ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္လာျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ယိုးဒယား လူမ်ိဳး လက္မႈပညာသည္ ေတြနဲ႔ သဘင္ ပညာရွင္ ေတြကို ရပ္ကြက္ တည္ေပးၿပီး စုေဝး ေနထိုင္ေစခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေထြးေရာ ယွက္တင္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပသီမ်ိဳး ႏြယ္ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္မ်ား အတြက္လည္း ရပ္ကြက္ေတြ တည္ေပးၿပီး ဗလီ ေက်ာင္းႀကီးေတြ တခမ္းတနား ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ ေစခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ သာသနာျပဳ ဆရာ ေဒါက္တာ မတ္ႀကီးကိုလည္း သာသနာ ျပဳခြင့္ ေပး႐ံုမက စာသင္ေက်ာင္းပါ ေဆာက္ေပးၿပီး စာသင္ ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သားေတာ္ေတြကို အပ္ႏွံ ပညာ သင္ၾကား ေစခဲ့တယ္။

ေဆြလိုမ်ိဳးလိုေနၾက
မႏၲေလးမွာ ရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္ သတင္းစာ ထုတ္ေဝ ေတာ့လည္း တ႐ုတ္ လူမ်ိဳး ဦးအဟီးကို အယ္ဒီတာ ခန္႔ၿပီး ဘုိးဝဇီရနဲ႔ အတူ လုပ္ကိုင္ေစ ခဲ့တယ္။ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေရွး ေဟာင္း အစဥ္ အဆက္ ကတည္းက ဘာသာျခားေတြ၊ လူ မ်ိဳးျခားေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဇာတ္ခြဲတာေတြ ခြဲျခားဆက္ဆံတာ ေတြ မရွိဘူး။ အားလံုးကို ေဆြမ်ိဳးလိုေပါင္းသင္းတယ္။ သဘာဝကိုက ခင္မင္တတ္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားေတြကလည္း တံု႔ျပန္ၿပီး ခင္ခင္ မင္မင္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးလို ဆက္ဆံၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ဘာသာျခား လူမ်ိဳး ျခားရယ္လို႔ေတာင္ မထင္မွတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အားလံုး ေရာေရာေႏွာေႏွာနဲ႔ သူ႔အိမ္ ကိုယ္ ဝင္စား၊ ကို္ယ့္အိမ္သူဝင္စား ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ဘယ္ဘက္မွာ ေဘာလံုးကန္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း နန္ဒူးတို႔ အိမ္ရွိတယ္။ သူက ဟိႏၵဴလူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ညာဘက္ ကေတာ့ တ႐ုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင ္ျဖစ္တယ္။ အေဖ တစ္ခု သမီးတစ္ခု ေနၾကတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကိုပဲ ေဆြမ်ိဳးလို မွတ္ယူထားၾကတယ္။

ဗမာေတြျဖစ္ကုန္ၾက
အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ထြန္းၾကည္၊ ထြန္းလွ၊ ထြန္းေအးတို႔က်ေတာ့ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ေတြ။ ဒါေပမဲ့ လဖုန္းေက်ာင္းမွာ အတူ ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ အၿမဲတမ္း လည္ပင္း ဖက္ ေနခဲ့ၾက သူေတြ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို တ႐ုတ္ရယ္၊ ကုလားရယ္လို႔ အေခၚသာ ရွိေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္စကား၊ ကုလားစကားေတာင္ တတ္ၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ အားလံုး ဗမာ စကားေျပာၿပီး ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္လာ ၾကသူေတြက ဗမာစကား တစ္လံုးမွ မတတ္ၾကေလေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ဘူး။ အုတ္တံတိုင္း အျမင့္ႀကီးေတြ ကာရံၿပီးသူတို႔ဟာ သူတို႔သီးျခားေန ၾကတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ ကို္ယ္က ဗမာ့ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးျပရင္လည္း မ်က္ႏွာထား တင္း တင္းနဲ႔ မတူသလို မတန္သလို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာ လႊဲသြား ၾကတယ္။ သူတိို႔က လာမေရာ သလို သူတို႔ကို လာေရာ တာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။

သူတို႔လူမ်ားစု
ဘယ္သူနဲ႔မွမေရာဘဲ ခပ္တင္းတင္း ေနႏိုင္မွာေပါ့။ သူတို႔လို လူမ်ိဳးေတြက ေနရာတိုင္း ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ လက္ၫိႈးထိုးမလြဲ ရွိေနၾကတာကိုး။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြဆို သူတို႔ေတာင္ လူမ်ားစု ျဖစ္ေန ေသးတယ္။ မူလက ေသာင္းဂဏန္းေလာက္သာ တန္ဖိုးရွိတဲ့အိမ္ေတြ ေျမေတြကို သူတို႔က သိန္းရာခ်ီေပးၿပီး ဝယ္ၾကေလေတာ့ ရြာခံၿမိဳ႕ခံေတြက ေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႕သစ္ေတြဘက္ ေျပာင္းကုန္ ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရာဂဏန္းက ေထာင္ဂဏန္း၊ အခုဆို ေသာင္းဂဏန္းအထိ ေတာင္ေပးၿပီး ဝယ္ၾကေတာ့ ဗမာေတြက မေရာင္းဘဲ မေနႏိုင္ ၾကေတာ့ ဘူးေလ။

ဘုရားေတြ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္
ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လို ရလို႕ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ေပါေနသလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီလူေတြက အခုဆို မႏၲေလးက ေနၿပီး ထားဝယ္တို႔ ေက်ာက္ျဖဴတို႔ အထိပါ သြားၿပီး ဝယ္ေန ၾကတယ္တဲ့။ ဗမာ စကားသာ တစ္လံုးမွ မတတ္တာ သူတို႔က  စီးပြားေရးေတာ့ အကြက္ သိပ္ျမင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နယ္ပယ္ ခ်ဲ႕ထြင္ေနလိုက္ၾကတာ ဘယ္သူမွ လိုက္မမီ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။  ၿမိဳ႕တြင္း အခ်က္အခ်ာေနရာ ေတြမွာသူတို႔က လူမ်ားစုလို ျဖစ္လာေတာ့ အစဥ္အလာ မပ်က္ က်င္းပတဲ့ ရပ္ကြက္ ဘုရားပြဲေတြ၊ ကထိန္ပြဲ ေတြလည္း မက်င္းပ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရား ဒကာ ေတြက အေဝးကို ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ဘုရားေတြ ဆိုတာလည္း က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေန ၾကေတာ့တယ္။ ဘုရားပြဲေတြ မက်င္းပ ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြလည္း ဘယ္ကရ ေတာ့မွာလဲ။ အစကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ တင္းခံေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ဘာသားနဲ႔ထုထားလို႔ ခံႏိုင္ ေတာ့မွာလဲ။ အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြ က တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ျပဳတ္ကုန္ၾက ရပါေတာ့တယ္။

ဗမာစာပါ ေပ်ာက္မွာစိုး
ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရတာဟာ ဘာနဲ႔မွကို မတူတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈ ျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ ပေပ်ာက္ရင္ လူမ်ိဳးပါ ေပ်ာက္တယ္ ဆိုတဲ့ ဆို႐ုိးစကား အတိုင္း အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေပ်ာက္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ထပ္ေပ်ာက္မွာက ဗမာစကား ျဖစ္တယ္။ အခုေတာင္ ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာ ဗမာစာနဲ႔ေရးတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အေတြ႕ရ နည္းၿပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႔ တ႐ုတ္စာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြခ်ည္း ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔ ကေလး ထိန္းေက်ာင္း ေတြဆိုရင္လည္း တ႐ုတ္စာပါသင္ေပးမွ မိဘေတြက အပ္ခ်င္ ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မႏၲေလး သားမ်ားက မႏၲေလးကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကဖို႔ အခြင့္ရတိုင္း ေျပာေန ေရးေန ၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ေဒသစြဲ ႀကီးလို႔ အျမင္က်ဥ္းလို႔ လံုးဝ မဟုတ္ ပါဘူး။ မႏၲေလးကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ တာဟာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Source : Popular News Journal

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...