တကယ့္ အခ်စ္ဝတၳဳ

by သစၥာနီ on Sunday, October 2, 2011 at 8:58pm

၁။ ကုန္းေပၚေရာက္ေနသည့္ ငါးတစ္ေကာင္လိုပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်စ္ဆိုေသာအရာႏွင့္ အခ်စ္႐ုပ္႐ွင္ကားမ်ားတြင္ ပါေလ့ရွိေသာ ဇာတ္လိုက္တို႔၏ ပံုစံမ်ားႏွင့္ မတူ႐ံုမက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးပင္ ဆန္႔က်င္ေနသည္ဟု မွတ္ယူႏိုင္ပါသည္။ အၾကမ္းဖ်ဥ္းမွာ ေအာက္ပါဇယားအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဇာတ္လိုက္                                             ကၽြန္ေတာ္

ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ                                           ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳ (ကိုယ့္အထင္)

အရပ္ျမင့္ျမင့္                                           အေတာ္ပင္ ပုပါသည္


အသားျဖဴျဖဴ                                           ညိဳညိဳ (ေယာက္်ားမ်ား အသားျဖူသည္ကို ၾကည့္မရပါ)

ဘြဲ႔ရပညာတတ္                                        မရ

ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာ                                        လက္လုပ္လက္စား

တီးတတ္၊ မႈတ္တတ္                                  ေလအနည္းငယ္ခၽြန္တတ္
(ဥပမာ- ဂစ္တာ၊ တေယာ၊ စႏၵရား)

အသတ္အပုတ္ ကၽြမ္းက်င္                           ရန္ျဖစ္တိုင္း ခံရေလ့ရွိသည္

စကားေျပာေကာင္း                                    မေကာင္း
(မိန္းမေတြက်ေလာက္ေအာင္
ေျပာတတ္ျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္)

ရာထူးဂုဏ္ရွိန္                                         ေဝလာေဝး

တျခားအရည္အခ်င္း                                  မရွိ
(ျမင္းစီး၊ စက္ဘီးစီး၊ ကားေမာင္း၊
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီး၊ ႏြယ္ႀကိဳးလႊဲ၊ သီခ်င္းဆို၊ ေရကူး၊ တင္းနစ္ရိုက္ စသျဖင့္)

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ (တကယ္ပင္) ရွိခဲ့ျခင္းမွာ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ အခ်စ္ရုပ္ရွင္ကားေတြ မွားသလား။ ကၽြန္ေတာ္မွားသလား။ ဖူးစာေရးနတ္ မွားသလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးမွားသလား။ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာကပင္ မွားေလသလား။ စဥ္းစားရစရာ ျဖစ္ပါသည္။


၂။ အခ်စ္ဟူေသာ စကားလံုးကို ၁၉၈၆ ခု ဇြန္လထုတ္ ျမန္မာစာ အဖြဲ႔၏ “ျမန္မာစာလံုးေပာင္းသတ္ပံုက်မ္း” တြင္ ရွာမေတြ႔ပါ။ ျမန္မာစာအဘိဓာန္တြင္ ရွာမေတြ႔ပါ။ မလိုအပ္၍ (သို႔မဟုတ္) မွားယြင္းစရာမလို၍ ထည့္သြင္း မေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ခ်စ္ ဟူေသာ စကားလံုးကိုမူ ေဖၚျပထားပါသည္။ ခ်စ္^၁၊ ႀကိ၊ ေမတၱာရွိသည္။ ခ်စ္^၂၊ ႀကိ၊ အပူရွိန္ႀကီးသျဖင့္ တူးသည္။ ကၽြမ္းသည္။ ဤမွ်သာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္တို႔တြင္ ထို “ခ်စ္” ႏွင့္ အခ်စ္ကိစၥကို အေတာ္မ်ားမ်ား ရွင္းလင္း တင္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။သူတို႔အတြက္ လိုအပ္၍ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လတ္တေလာ လုိအပ္ေနသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အခ်စ္၏ ကုိယ္ထည္ကို ေျခေျချမစ္ျမစ္ ဆုပ္ကိုင္ၾကည့္ခြင့္ရရန္ ျဖစ္ပါသည္။


၃။ လူတစ္ေယာက္ အမွန္တကယ္ ဘယ္ဟာကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ နံနက္ခင္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့ဖူး၏။ နံနက္ခင္းတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လုနီးမွာပဲ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္ရာထဲက လာႏိႈးသြားခဲ့သည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ နံနက္ခင္း တစ္ခုကိုသာ ဘယ္ေသာအခါမွ မပိုင္ဆိုင္ေတာ့ပါ။


၄။ ျဖစ္ဆဲခဏငယ္ကို မိုက္ခ႐ိုစကုတ္ျဖင့္ ခြဲၾကည့္ေသာ္ ဧရာမ စကၠန့္ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ ဧရာမ စကၠန္႔ႀကီးမ်ားထဲမွာ စြဲကပ္ေနေသာ ေသးငယ္သည့္ ပိုးမႊားကေလးမ်ားကို အမည္သစ္ တစ္ခုေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳစားေတာ့ပါ။ ျပဇာတ္အားလံုး တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္ေနျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္႐ႈၾကပါစို႔။


၅။ ခုေလာက္ဆို တကၠသိုလ္မွာ ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ေရာ့မည္။ ေလထုသည္ ဝတ္မႈံမ်ား၏ ရနံ့ျဖင့္ ခ်ိဳအီေနလိမ့္မည္။ ဖြဲဖြဲညင္းညင္းရြာေသာ ရနံ႔မိုးသည္ ရင္ကို စြတ္စိုသြားေစသည္။ ကံ့ေကာ္ဆိုေသာ နာမည္ဆန္းႏွင့္ ပန္းလိုလွေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ မွန္ဗီရိုထဲမွာ သၾကားလံုး အျပည့္ထည့္ထားေသာ ကံ့ေကာ္သည္ သၾကားလံုးျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း က်ဴရွင္ဆရာတစ္ေယာက္က ဝဏၰပဘာ ဟုေခၚဖို႔အၾကံေပးသည္။ သူ႔အၾကံကုိ ျငင္းပယ္လိုက္သည္။ သူ႔ကိုလည္း စာေမးပြဲခ်ပစ္လိုက္သည္။ သူ႔ကိုသာမက ရွင္မဟာရဌသာရကိုပါ ေအာင္မွတ္မေပး။ သံုးဆယ့္ေလးမွတ္ႏွင့္ ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ကံ့ေကာ္ အခ်စ္ဆံုးႏွင့္ အသင့္ေတာ္ဆံုးနာမည္မွာ ကံ့ေကာ္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ ျပည့္ေသာေန႔မွာ ခ်စ္ပါသည္ဟု အေျဖေပး၍ ဘဝတစ္ခုလံုးကို သူ႔ကို ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့သည္။ အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္တိုင္ေသာအခါ ကံ့ေကာ္စြန္႔ခြာထြက္ေျပးသည္။ တကၠသိုလ္မွာ ကံ့ေကာ္ေတြ ေဝၿမဲေဝဆဲ။


၆။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမွာ ရွိတ္စပီးယား ျပဇာတ္ေတြေလာက္လည္း မဆန္းျပား။ အာဒံနဲ႔ဧဝ တို႔ေလာက္လည္း မရိုးစင္း။ ရွင္ေမြးႏြမ္းႏွင့္ မင္းနႏၵာ တို႔ေလာက္လည္း ခၽြဲခၽြဲပစ္ပစ္မရွိပါ။ သာမန္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ဟုသာ ဆိုရပါမည္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုအရာလဲ ဟုေမးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြယ္တကူ (သို႔မဟုတ္) ခက္ခက္ခဲခဲ ေျဖရွင္းႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ႏွစ္ေယာက္အတူ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ စကားေျပာေနရလွ်င္ (ဘာစကားေတြပဲ ေျပာေနရ ေနရ။ ဥပမာ ေရွာက္သီးသုတ္ အေၾကာင္း၊ အိုစမာ ဘင္လာဒင္ အေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္ ေခြးလိုက္ဆြဲ၍ ေခ်ာ္လဲသည့္အေၾကာင္း) ၾကည္ႏူးေနၾကတာကိုပင္ အခ်စ္ဟု ေခၚေလသလား။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူသည္ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ မညီရံုမက၊ စိတ္တူ ကိုယ္တူလည္း မျဖစ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဝက္သားအလြန္ႀကိုက္သည္။ သူက လံုးဝမစား။ ကၽြန္ေတာ္က ကုလားကားႀကိဳက္သည္။ သီခ်င္းဆိုကာ က ခန္းကို အႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္၏။ သူက ကုလားကားမႀကိဳက္။ သီခ်င္းဆိုက  ခန္းမ်ားကို အမုန္းဆံုးျဖစ္၏။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ဇာတ္ကားမ်ားကို သူလံုးဝမၾကည့္။ သူႀကိုက္ေသာ ျမန္မာကားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမၾကည့္။ သူက အသီးအႏွံႀကိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မႀကိုက္။ အထူးသျဖင့္ သူႀကိုက္ေသာ ဒူးရင္းသီး၊ သရက္သီးတို႔ကို အနံ႔ပင္ မခံႏိုင္။ တူတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုႀကိဳက္၍ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။


၇။ အိုမင္းသမီး။ ေျခနင္းကို စီးလွ်က္ သင္၏ေျခတို႔သည္ အလြန္တင့္တယ္ပါေပ၏။ သင္၏ခါးဆစ္တို႔သည္ လိမၼာေသာသူ ျပဳျပင္ေသာ ေက်ာက္ေကာင္း ရတနာကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ သင္၏ခါးသည္ အရည္ျဖင့္ျပည့္ေသာ ဖလားတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ဝမ္းသည္လည္း ႏွင္းဆီပန္းျခယ္ေသာ စပါးပံုျဖစ္ပါသည္။ သင္၏ရင္သားႏွစ္ဖက္တို႔သည္ ဒရယ္သငယ္အမႊာႏွင့္ တူၾကပါသည္။ လည္ပင္းသည္ ဆင္ဆြယ္ရဲတိုက္ ကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မ်က္စိတို႔သည္ ေဟရွဘုန္ၿမိဳ႕ ဗာသရဗၺိမ္ တံခါးနားမွာရွိေသာ ေရကန္ ကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းသည္ ဒမာသက္ၿမိဳ႕သို႔ မ်က္ႏွာမူေသာ ေလဗႏူန္ ရဲတိုက္ ကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္၏ ဦးေခါင္းသည္ ကေရေဗလေတာင္ ႏွင့္တူ၍ ဆံပင္သည္လည္း နီေမာင္းေသာ တန္ဆာဆင္ပါ၏။ ငါခ်စ္ေသာႏွမ။ ငါေပ်ာ္ေမြ႕ဖို႔ရာ သင္သည္ အလြန္လွေပ၏။ အလြန္ခ်စ္ဖြယ္ေသာ လကၡဏာႏွင့္ ျပည့္စံုပါေပ၏။ သင္၏အရပ္သည္ စြန္ပလြံပင္ ကဲ့သို႔ျဖစ္၍ သင့္ရင္သားတို႔သည္ စြန္ပလြန္သီးျပြတ္ႏွင့္ တူ၏။ စြန္ပလြန္ပင္ကို ငါတက္မည္။ အကိုင္းအခက္တို႔ကို ငါကိုင္မည္ ဟုဆိုေသာ္…


ေမာ္ဒန္အႏုပညာ တစ္ခုျဖစ္ေသာ Collage ေခၚ “စပ္ထည္” အမ်ိဳးအစား ဝတၳဳတို ျဖစ္ပါသည္။

၁။ သစၥာနီ
၂။ ၿငိမ္းေအးအိမ္
၃။ ေမာင္ေက်ာ္သာ (ပဲခူး)
၄။ ေနမ်ိဳး
၅။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
၆။ သစၥာနီ
၇။ ေဆာ္လမုန္သီခ်င္း (ဓမၼေဟာင္းက်မ္း)

သစၥာနီ (စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း အမွတ္ ၁၉၉၊ ေမလ ၂၀၀၃)