၅၂၈ မ်ားအေၾကာင္း

(၁)

 က်ေနာ့္တြင္ စံုလင္ေသာမိသားစုကို ပိုင္ဆိုင္ထား၏၊ အေဖ၊ အေမ၊ အကို၊ အမ၊ ညီ၊ ညီမ အားလံုးရိွ၏၊ က်ေနာ္ မေမြးခင္ဆံုးသြားသည္႔   အကိုတေယာက္လြဲ၍ အားလံုးပင္ အစံုအလင္။ မီးရထား၀င္းက အလုပ္သမားတန္းလွ်ာ ခန္းတြင္ အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ ေဘးတစ္ဖက္ကို အဖီဆြဲ၍ က်ေနာ္တို႔မိသားစု ေနထိုင္အသက္ရွင္ခဲ႔ၾကရသည္။

ေလ်ာ္နီ ခုနစ္တံုး၊ မီးဖုတ္ထားေသာ ထမင္းဆုပ္၊ ဂဏန္းက်စ္စာခဲမီးဖုတ္၍ သံုးမ်ိဳးေရာစပ္ထား သည္႔ ေျမးအိုး အသစ္ကေလးထဲမွ ေဆးရည္သည္ ေရငတ္၀မ္းက်ဟူေသာ ေရာဂါကုထံုးေဆး။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ေမာင္ႏွမ (၅) ေယာက္အတြက္ လက္ကတံုးေတာင္ေ၀ွး မိသားစုေဆး။ က်န္းမာေရး အသိအျမင္ရိွသမွ်ျဖင့္ အေမေဖာ္စပ္ တိုက္ေကၽြးလာခဲ႔ေသာ ဖြားဘက္ေတာ္မ်ား လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။

အေမ၏ “ငါ့သားသမီးေတြ မီးရထားသံလမ္းလုပ္သားဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေစရမယ္” ဟူေသာေၾကြးေၾကာ္သံ၊ “နင္တို႔ကို ပညာအေမြတခုကလဲြရင္ အေမတို႔ ဘာမွ မေပးႏိုင္ဘူးေနာ္” ယူေသာ ဆံုးမစကားတို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ (၅) ေယာက္ ၾကီးျပင္လာခဲ့ရပါသည္။

(၂)

အစ္မက  မုိးကုတ္မွာေန၏၊ မိသားစု က(၆)ဦး။ အစိုးရ၀န္ထမ္း(၃)ဦးျဖစ္ၿပီး၊ သားႏွစ္ေယာက္ကျပင္ပမွာ အလုပ္

လုပ္ၾက၏။ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္မဟုတ္ေသာ္လည္း အစ္မ၏သမီး၀န္ထမ္း အပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ရေသာ တိုက္ခန္းက အစ္မအတြက္ပူစရာမလို။ မီးအသင့္၊ ေရအသင့္၊ စားစရာသံုးစရာအသင့္၊ စေလာင္းမွ အခ်ိန္ျပည္႔လာ

ေသာဇာတ္လမ္းမ်ား၊ အစီအစဥ္မ်ားက အစ္မ၏ ပင္တိုင္အေဖာ္မြန္မ်ားျဖစ္ေလ၏။ မခ်မ္းသာၾကသည္႔တိုင္ ပူစရာမရိွ၊ အစ္မေယာက်္ားက  တပ္ထြက္။ ရေသာပင္စင္ဆုေငြျဖင့္ ဆိုက္ကား၀ယ္ နင္း။ အဆင္မေျပေတာ႔ ဆရာသမားမ်ားထံ ခ်ဥ္းကပ္။ ဆက္သြယ္ေရးအတတ္ပညာေၾကာင့္ မိုးကုတ္ ေက်ာက္မ်က္ရံုးတြင္ ၀န္ထမ္း တေနရာ ရရိွခဲ့သည္။ အရက္၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း စြယ္စံုရသူျဖစ္၏။ ေငြေပါေပါရေသာ ေနသာေသာေန႔မ်ားက ေဆးပင္သံုးခဲ႔ဖူးေသးဟူ၏။ သို႔ေသာ္ အစ္မ ကံေကာင္းပါသည္။ ရိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေငါက္ငန္း ဆဲဆိုရန္ ေ၀းစြ၊ စကားျပင္းျပင္းပင္ မျငင္းခဲ႔ဘူး။ အစ္မ ဘက္ေတာ္သား၊ သားသမီး (၄) ေယာက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

သိသမွ် ေရဒီယိုျပင္၊ ဆိုက္ကားနင္း၊ ေဗဒင္ေဟာ၊ ပေရာဂကု၊ ေန႔စားလိုက္၍ မိသားစုကို အလုပ္တစ္ခုမက လုပ္၍ ရွာေကၽြးတတ္သူျဖစ္၏။ ယခုလည္း ပင္စင္ရၿပီး ၎ဌာနတြင္ပင္ ေန႔စား၀န္ထမ္း ျပန္၀င္လုပ္ေနသည္ ဟူ၏။ အစ္မ တို႔မိသားစုကံဟု ဆိုရမည္လားမသိ။ အလုပ္ခြင္တြင္ရိွစဥ္ သိကၽြမ္းသူတစ္ေယာက္က အၿငိမ္းစားေယာက္ဖအား လုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ မရဖူးေသာ လခေငြေပး၍ ကမ္းလွမ္းလာေၾကာင္းသိခဲ႔ပါသည္။ မစားရေသာ္လည္း အစ္မတို႔ မိသားစုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀  ေနခဲ႔ရပါသည္။

(၃)

အ၀င္ဖုန္းကိုပင္ စိ္တ္ရွည္ရွည္မေျပာတတ္သူက ညီအငယ္ဆံုး ... ။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျငင္းခဲ႔ေသာ လက္ဖက္ေျခာက္ အေရာင္းအ၀ယ္က သူ႔သမီးဦးကေလး ရၿပီးအခ်န္တြင္ ကိုးကြယ္ရာ အဆင္႔သို႔ေရာက္ရိွခဲ႔၏။ ျမတ္ရင္ မင္းယူကြာ၊ ရံႈးရင္ အကိုႀကီးက စိုက္ေလွ်ာ္ေပးပါ႔မယ္ဟုူေသာ ဖခင္၏ အရိုက္အရာကို ကိုယ္တိုင္သတ္ မွတ္ကာ ေနရာ၀င္ယူခဲ႔သုူမွာ  ကၽြန္ေတာ္။

ရန္ကုန္တြင္ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာရာထူးႏွင့္ ရံုးအုပ္စာေရးႀကီးရာထူးတို႔ကို တၿပိဳင္နက္စြန္းခဲ႔ေသာ ညီေထြး

တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္။ ယခု အေတာ္ကေလး ခိုင္ေနၾကေလၿပီ။ သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေငြစုဘဏ္တြင္ ပညာသင္စရိုတ္ေငြပင္ အတိုင္းအတာတခုထိစုထားၿပီးသား။ လက္၀တ္လက္စား တကိုယ္ဆင္စာကလည္း အသင့္။ ကိုယ္ပိုင္ အုိးအိမ္၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းကို စည္းကမ္းႏွင့္ စနစ္ႀကီးသူတုိ႔ရလဒ္ကား အားရစရာဟုပင္ ဆိုရ ပါမည္။

ထာ၀ရ  ဂတံုးေျပာင္ႏွင့္ ေက်ာေျပာင္ပိုင္ရွင္ ညီေထြးေလး၏ မိသားစုအား ကၽြန္ေတာ္  ကူညီေစာင့္ေရွာက္ရက်ဴိး နပ္ပါဘိ။ လြမ္းလြန္းလို႔ ေ၀းေ၀းတစ္ခါေျပာရေသာ ဖုန္းကိုပင္ၾကာၾကာမေျပာအား။ အေႀကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ

ေပၚလာတတ္စၿမဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ငိုလွ်င္ သတိလက္လႊတ္တက္သြားတတ္သူ အငယ္ဆံုးကေလးေလးမို႔

မိသားတစုလံုးက နားလည္သေဘာေပါက္ထားၾကပါသည္။ မသြားႏိုင္၊မလာႏိုင္၊ မၾကည္႔ႏိုင္သည္႔ၾကား အေဖႏွင့္ အေမ့ကိုယ္စား အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္သြယ္ေနဦးမည္သာ။

(၄)

ညီေထြးေလး အိမ္ေထာင္မက်မွီ (၃)ႏွစ္ေလာက္ကျဖစ္မည္။ အေမဆံုးေတာ႔ တေယာက္တည္းက်န္ေနသည့္ အေဖကို ေစာင္႔ေရွာက္ရန္စီစဥ္ရပါသည္။ ပုသိမ္ကိုေရာက္ေနေသာ အစန္းတို႔မိသားစုကို ေညာင္ေလးပင္ေရႊ႕။ အေဖႏွင့္အတူေနရန္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လက္ဖက္ေျခာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကရန္ အရင္းအႏွီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ကအစ စီစဥ္ေပးခဲ႔သည္။ ေရႊ႔႕ေျပာင္းစရိုတ္အျပင္ ပင္စင္ရရန္ တပ္သားအသစ္ (၃) ေယာက္ကို ရွာေပးခဲ့ရသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ရာထူးတြင္ ခန္႔ခန္႔ႀကီးရိွေနသူ ေရႊေယာက္ဖက အစီအစဥ္ကိုသေဘာမတူခ်င္ဟု ေနာက္မွသိခဲ႔ရပါသည္။

အစန္းရဲ႕သားေတြက ေတာ္ၾကသည္။ အႀကီးေကာင္ ဘြဲ႕ရက မေလးရွားမွာ။ အလတ္ေကာင္က အိမ္ေထာင္

က်ၿပီး အိမ္ခဲြဲသည္အထိ မိဘကို ၾကည္႔၏။ အငယ္ဆံုးက တပ္မေတာ္ ေဆး၀င္ခြင့္ရခဲ႔ပါသည္။

(၅)

“ မိဘစကားနားေထာင္ရင္ သိဒထၱမင္းသားေတာင္ ဘုရားျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရိွ”  ဟူေသာႏႈတ္ဆက္စကား ျဖင္႔ (၈၈၈၈) အေရးအခင္းအၿပီး ေတာထဲ၀င္သြားသူက ညီလတ္၊ တတိယႏိုင္ငံမွာႀကီးပြားေနသလိုလို၊ မိသားစု ေတြေပါက္ဖြားၿပီး အေျခတက် ျဖစ္ေနသလိုလို။ သတင္းစကားေတြ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ခါၾကားရရံုကလြဲၿပီး ဆယ္စု ႏွစ္၊ ႏွစ္ခုေက်ာ္အဆက္ျပတ္ခဲ႔ၾက၏။ ညီေထြးထံမွရေသာ ဖုုန္းနံပါတ္ျဖင့္ဆက္သြယ္လာေသာ သူ႔အသံကို ရုတၱ ရက္ ၾကားလိုက္ရေတာ႔ ရင္ထဲ ဆို႔ခ်င္ခ်င္။ အေဖေသတာ၊ အေမမရွိေတာ႔တာကိုေတာ႔ အေ၀းမွၾကားရေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရေနေၾကာင္း၊ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေရာက္ေနၿပီး တတိယ ႏိုင္ငံထြက္ႏိုင္ရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း အတိုခ်ံဳး၍ သိလိုက္ရသည္။

စကားလဲၾကာၾကာမေျပာရဲ။ lubo601 ဟု သိလိုက္ရေသာလိပ္စာျဖင့္ ဆက္သြယ္ႏိုင္၍ သူ႔စာ၊ သူ႔ကဗ်ာ၊ သူ႔ဘ၀ ေတြကို ထပ္သိခြင္႔ရခဲ႔ပါ၏။

တစ္ခါမွမနီးစပ္ခဲ႔ေသာ အင္တာနက္ကို ညီလတ္ေၾကာင္႔ အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ရသည္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ (၃၅) ႏွစ္ေသာ လုပ္သက္ေလး ပင္စင္မစားရဘဲ အာလဟသျဖစ္မွာလည္း ေၾကာက္ရပါေသး၏။ ဦးသန္႔နဲ႔ မိႈုင္း ရာျပည္႔အေရးအခင္းအၿပီး၊ ဗညားေဆာင္ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္ခဲ႔ရေသာ က်ေနာ္။ ေက်ာင္းအထုတ္ခံရျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေရး၏ ခပ္စပ္စပ္ ပထမဆံုးေသာအရသာ ျဖစ္ခဲ႔ရ၏။ (၈၈၈၈)အေရးအခင္းကာလ အခ်ဳပ္ထဲ (၂၃) ရက္ ၀င္ခဲ႔ရပါ၏။ (၇) ေယာက္စာေဆာက္ထားေသာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အခ်ဳပ္သား အေဟာင္း၊ အသစ ္(၄၀) ေက်ာ္ ေျချခင္းထပ္ ေခါင္းျခင္းေ၀ွ႔၍ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ရေသာကာလမ်ားက မေမ႔ႏိုင္စရာ။ ႏိုင္ငံေရး၏ ဒုတိယအႀကိမ္ အရသာ အသစ္လည္းျဖစ္ပါ၏။

ကံေကာင္းေထာက္မ၍ အခ်ဳပ္ခန္းမွ ခလုတ္မထိ၊ဆူးမၿငိ ထြက္လာႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးကို တတိယအႀကိမ္ တို႔ထိၾကည္႔ရန္ စိတ္ကူးမရိွေတာ႔။

ညီလတ္ကား ေမြးစကတည္းက မိခင္ႏို႔ႏွင့္ေ၀းခဲ႔ရသူျဖစ္၏။ တစ္လံုးကို တစ္က်ပ္ ဆယ္႔ငါးျပား ေပးရေသာ ကုလားမျခင္းဆြဲ ႏို႔ဆီျဖင္႔ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူျဖစ္၏။ ၀မ္းပ်က္မည္စိုး၍ ႏို႔ဆီမဖြင္႔မီ ေရေႏြးဆူဆူျဖင္႔ က်က္

ေအာင္ျပဳတ္ေပးရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ညီလတ္အသက္ (၂) ႏွစ္ခန္႔တြင္ ေက်ာ၊ ခါးႏွင္႔

ေဘးနံတေလွ်ာက္ ထြက္လာေသာလက္သီးဆုပ္ခန္႔ ျပည္တည္အနာဖုႀကီးမ်ားေၾကာင္႔ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရ၏။

အသက္ပင္ရွည္ရွည္ ေနရမည္ဟုပင္ မည္သူမွ် မထင္ခဲ႔မိၾက။ ပက္လက္မအိပ္ႏိုင္၊ ေဘးေစာင္းအိပ္မျဖစ္ေသာ ညီလတ္္၏ ျပည္တည္ဖုႀကီးမ်ားပတ္လည္တြင္ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို ရြတ္ေခြကဲ့သို႔ခံ၍ အိပ္ေပ်ာ္ေစခဲ႔ေသာ အေမ၏ စုပ္တသတ္သတ္ႏွင့္  မ်က္ရည္စမ်ားကို မေန႔တေန႔ကလိုပင္ ျမင္ေယာင္မိဆဲ။

အေဖစိပ္၍ ခြဲခ်ေပးခဲ႔ေသာ မခ်စ္စုသရက္သီးအမွည္႔ကို ထမင္းနဲ႔မစားဘဲ၊ အသလြတ္တြယ္ပစ္ေသာ ညီလတ္ကို ထမင္း၀ိုင္းတြင္ က်ေနာ္ ေခါင္းေခါက္ခဲ႔ဖူး၏။ ထမင္းႏွင့္သရက္သီးအမွည္႔ကို မစားတတ္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ျဖင္႔။ ေနာက္မွ ထမင္းျဖဴသက္သက္ကို ဆက္၍၀ါးေသာ ညီလတ္ ျဖစ္ပါ၏။ မိသားစု၀င္အားလံုး သရက္သီး အမွည္႔ကို ဟင္းလွ်ာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခ်က္အား ညီလတ္တေယာက္ ငယ္ငယ္ကတည္းက လြတ္လပ္စြာ သေဘာ ထားကြဲလြဲခဲ႔သည္။

ညီလတ္က စိတ္ဆတ္သည္။ ဇြဲႀကီးသည္၊ မခံခ်င္စိတ္ျဖင္႔မရ ရေအာင္ယူႏိုင္စြမ္းရိွသည္။ လူပိ်ဳေပါက္ေက်ာင္းသား ဘ၀က စကားမ်ားရန္ျဖစ္၍ ၀ိုင္း၀န္းထိုးႀကိတ္ခံခဲ႔ရေသာျဖစ္စဥ္တစ္ခု ျဖစ္ဖူး၏။ ဖူးေရာင္ကြဲဲၿပဲ၍ သူ အေတာ္လည္း နာခဲ႔သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွစ၍ ကရာေတးအသင္းတစ္ခုတြင္ ခါးပတ္အနက္ရသည္အထိတက္၍ အထူးခၽြန္ဆံုး သင္တန္းသားအျဖစ္ သင္တန္းဆင္းခဲ့သည္။ အထင္ေသး ရန္ရွာခဲ႔ေသာအုပ္စုကို ေနာင္က်ဥ္ေအာင္ဆံုးမ၊ အေၾကြး ဆပ္နိုင္ခဲ႔သုူလည္းျဖစ္သည္။

(၈) တန္းေအာင္ၿပီးတတ္ရေသာ စက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဂ်ီတီအိုင္၀င္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ဘယ္သန္ျဖစ္ေသာညီလတ္ ဂီတာတီးရာတြင္ သူငယ္ခ်င္း ဂီတာတီးသမား အခ်င္းခ်င္းပင္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းခံခဲ႔ရ၏။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္္ သီခ်င္းေရး၍ ကိုယ္ပိုင္တီးခတ္၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုႏိုင္ စြမ္းေသာ ဂီတသမားလည္းျဖစ္ခဲ႔ပါ၏။

အိမ္နံေဘးမွ ညီလတ္ႏွင္႔အရြယ္တူ ညီအမေခ်ာေခ်ာေလးႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ကိုစြံေအာင္ ပိုးႏိုင္လွ်င္ စက္ဘီးတစ္စီး၀ယ္ေပးမည္ဟူေသာ က်ေနာ့္စိမ္ေခၚမႈတြင္ ညီလတ္ စက္ဘီးတစ္စီး အပိုင္ရသြားခဲ႔ဖူးပါသည္။ ခက္ခဲေသာ္လည္း ရေအာင္ယူႏိုင္စြမ္းရိွသ ူအျဖစ္ ညီလတ္ကို က်ေနာ္တန္ဖိုးျဖတ္ထားခဲ႔ပါ၏။ ေက်ာင္းၿပီး ေသာ္လည္း ညီလတ္ အိမ္မျပန္။ အလုပ္ရွာရင္းေတာင္ႀကီးတြင္ေသာင္တင္ေနစဥ္ ၈၈၈၈ အေရးအခင္းကာလ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုႏွင္႔ ေတာထဲ၀င္သြားသည္ဟု သိခဲ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရသည္ဆိုေသာ

သတင္းၾကားၿပီးေနာက္ ေပ်ာက္သြားျခင္းဟုသိရပါသည္။ အတူသြားသူေတြ တဖြဲဖြဲျပန္လာၾက ေသာ္လည္း သူ႔ သတင္းမၾကား၊ အဆက္အသြယ္မရ၊ ေကာလဟာလတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္သာ  အေဖႏွင့္ အေမ ကြယ္လြန္သြားၾကသည္႔တိုင္ ညီလတ္တေယာက္ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းခဲ႔ပါသည္။

ေပၚမဲ႔ေပၚလာေတာ႔ lubo601 တဲ႔၊ လူဗိုလ္ဟူေသာ ဒုတိယနာမည္အတြက္ အဓိပါယ္မခက္ ေသာ္လည္း (601) ကို သေဘာမေပါက္ခဲ႔။ ေတာခိုစဥ္ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ႔ေသာ ေတာတြင္းမွ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း၏ အမွတ္ဟုူ၍ကား၊ သူ႔စာ၊ သူ႔ကဗ်ာမ်ားမွ သိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

မ ိမသိ၊ ဘ  မထင္၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ မခင္ခဲ႔ေသာ ညီလတ္။ အိမ္ေထာင္က်သည္က ကရင္တိုင္းရင္းသူ။ ေဆြမဲ႔ မ်ိဳးမဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ အေနအစားခ်ိဳ႕တဲ႔၊ က်န္းမာေရးပြန္းပ႔ဲလွ်က္၊ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ျဖင့္ ဘ၀ကိုအခက္ခဲ ဆံုး ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔ရသူ၊ ေက်ာ္ျဖတ္ေနဆဲ။ သူ႔ဘ၀ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အစိတ္အပိုင္း တစ္စြန္း တစ္စေလးမ်ား သိရ ဖတ္ရ ခံစားရေတာ႔ ..

အင္း..ေနာက္ထပ္ညီလတ္တစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္ရေစခ်င္စမ္းပါဘိ ... ။

ေပၚထြန္းၿမိဳင္