သေႏၶ
by Moenge Aung on Wednesday, October 19, 2011 at 9:34pm
Popular Journal Originally posted 15/09/2011 13:18PM
ျပႆနာကဒီလုိဗ်...။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြဟာ ေခတ္ရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္းမွာ တအား ေမ်ာပါလြန္းၾကတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ဆုိတာ ဘာလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ အေနာက္တုိင္း ဒါမွမဟုတ္ အေရွ႕တုိင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥေရာပ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီက ဆင္းသက္လာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚမွာ စီးေမ်ာလြန္းလာၾကတယ္။ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ ႏုိက္ကလပ္ ယဥ္ေက်းမႈေပါ့ဗ်ာ။ အခုေခတ္မွာ ကလပ္မတက္ဖူးတဲ့ လူငယ္ေတြ ရွားလြန္းသြားပါၿပီ။ အဓိက လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ပ်က္စီးမႈလမ္းစေတြဟာ ကလပ္ေတြပါပဲ။
မီးေရာင္မွိန္ပ်ပ်မွာ ဘယ္သူမွန္း မသိတဲ့သူေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ ေနထုိင္ဖုိ႔ အခြင့္ အေကာင္းဆုံး ေနရာတစ္ခုေပါ့။ မိန္းကေလးေတြကလည္း Lady Free ဆုိတဲ့ အဲဒီကလပ္ေတြမွာ တစ္ညတာ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ခြင့္ ရေနၾကပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ဆုိလုိခ်င္တာ ဒီ့ထက္မက ရွိပါေသးတယ္။ ကဲ... အခုျဖစ္ေပၚေနတဲ့ဂီတ။ အရွိန္အဟုန္ေကာင္းတဲ့ အေနာက္တုိင္းဂီတေတြ စီးေမ်ာလာတဲ့အခါ လူငယ္ေတြဟာလည္း ဂီတအမ်ိဳးအစားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာထဲ ေပ်ာ္ဝင္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုတ္ခတ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ (အဲ-ကလပ္ကိစၥကုိေတာ့ ပုတ္ခတ္ခ်င္တယ္ဗ်။ ျမန္မာဓေလ့စ႐ုိက္နဲ႔ မကုိက္ညီလြန္းလုိ႔ပါ)။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂီတကုိ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေနာက္တုိင္း ေတးဂီတ ေရာ့ခ္ကုိ ပုိၿပီးႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဂီတကုိလည္း မေစာ္ကားပါဘူး။ အခုျဖစ္ေနတာက... ၿမိဳ႕ႀကီး၊ ျပႀကီးမွာေနထုိင္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြမွာပါ။ သူတုိ႔ဟာ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီး၊ ထားပါေတာ့ ကာလေပၚေတး အထိေပါ့ဗ်ာ။ နားေထာင္ရင္ သူတုိ႔ကုိ ေတာသားလုိ႔ လူအထင္ခံရမွာ ေၾကာက္ေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ား ဖြင့္ရင္ "ဟာ။ မင္းတုိ႔ဟာႀကီး ပိတ္လုိက္ပါကြာ။ ဘာလဲ ဒါမ်ိဳးေတြ နားေထာင္ရေအာင္ ေတာသားေတြလား" စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကပါတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ခင္ဗ်။
အဲဒီလုိ သီခ်င္းႀကီးေတြ နတ္ဒုိးေတြကုိပဲ အေနာက္တုိင္း တူရိယာေတြနဲ႔ တြဲစပ္လုိက္တဲ့အခါက် ႀကိဳက္ေနၾကျပန္ေရာ။ ဘာလုိ႔ ႀကိဳက္တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလုိတာကဗ်ာ၊ ျမန္မာဆုိတာ ျမန္မာသေႏၶ ရွိပါတယ္။ အဲဒီသေႏၶေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆုိရင္ ကုိယ္နဲ႔ကုိက္ရင္ ႀကိဳက္ကုိႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါကုိ အဆင့္အတန္း ကြာသလုိနဲ႔ အတင္းႀကီး ျငင္းေနစရာ မလုိပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခု ခက္တာက.... ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ လြန္မယ္။ အခု ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ကုိရီးယားကားကုိၾကည့္။ လူေတြက ႀကိဳက္လုိ႔ ၾကည့္ေနၾကတဲ့ၾကားထဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈေတြကုိ ညႇပ္ညႇပ္ထည့္ၿပီး ဝါဒျဖန္႔ေလ့ ရွိပါတယ္။ တျခားမၾကည့္ပါနဲ႔။ အရင္က ကင္မ္ခ်ီဆုိတာ ဘာလဲဆုိတာ ဘယ္သူမွေတာင္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကုိရီးယားကားေတြ အၾကည့္မ်ားလာတဲ့အခါ ဇာတ္ကားကုိမေျပာနဲ႔၊ ကင္မ္ခ်ီစြဲေနသူေတြေတာင္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုနဲ႔ေဒး။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ဆီက အဘုိးအဘြားေတြကုိ ကန္ေတာ့တဲ့အခါ သူတုိ႔ရဲ႕ ႐ုိးရာဝတ္စုံနဲ႔ ကန္ေတာ့တာမ်ိဳး အျမဲတေစ ပါတတ္ပါတယ္။
အဲဒီကတစ္ဆင့္ သူတုိ႔ဟာ ကုိရီးယားဓေလ့၊ ကုိရီးယား အစားအစာကုိ ဝါဒျဖန္႔ တင္သြင္းေတာ့တာပါပဲ။ အရမ္းခ်စ္စရာ ေကာင္းေတာ့လည္း ႀကိဳက္ေနၾကရတာပါ။ (အမွန္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔အျပင္မွာ ကြာျခားတယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြကေတာ့ ရွိပါတယ္)။ ခက္တာကဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိဆီမွာက ႐ုပ္ရွင္ေတြပဲၾကည့္။ ဘယ္ဆင္းရဲသားမွ ငါးပိမစားေတာ့ပါဘူး။ ဆင္းရဲသားခမ်ာလည္း မေလးရွားပါတိတ္ဝမ္းဆက္နဲ႔ ထမင္းဟင္းကုိ ဇြန္းနဲ႔စားေနပါၿပီ။ ျပန္ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ ကင္မ္ခ်ီဆုိတာလည္း ကုိရီးယားငါးပိပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ ငါးပိကုိ တစ္ကမ႓ာလုံးသိေအာင္လုပ္ၿပီး ရာင္းခ်လုိ႔ရတဲ့ အဆင့္အထိ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့ ကုိယ့္ငါးပိေလး ႏုိင္ငံတကာတင္ပုိ႔ႏုိင္ဖုိ႔ မေျပာနဲ႔၊ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ စားမျပေတာ့တ့ဲအခါ။ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ အေနာက္တုိင္းေတြကလည္း ဂစ္တာတစ္မ်ိဳးကုိ စတင္တီထြင္ၿပီး ဝါဒျဖန္႔အားလုံး ႀကိဳက္တဲ့အခါ ကမ႓ာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေရာင္းခ်ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ေလးေတြလည္း ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ ေမ်ာၾကပါ။ (ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမ်ာမွာပါပဲ) ဒါေပမဲ့.... ျမန္မာဆုိတဲ့ သေႏၶေလး ရင္ထဲမွာ အမွန္ရွိတယ္ဆုိတာ သတိထားမိရင္ပဲ..။
အၾကည္ေတာ္
0 comments:
Post a Comment