သားရဲ့ အေမ

ေခါင္းလိမ္းဆီ အရြဲသား

ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔

မင္း ေက်ာင္းစတက္ေတာ့

အေဖကလည္း တၿပံဳးၿပံဳး

အမေတြကလည္း တရုန္းရုန္းနဲ႔

ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ၾကည္ႏူးလို႔မဆံုးခဲ့ဘူး။

ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္လို႔ ဆရာေတြကခ်စ္

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဆုေတြရ

တို႔တေတြ ၾကားလို႔မ၀ခဲ့ဘူး

အဲ့ဒါ မင္းငယ္စဥ္တုန္းကေပါ့ ထြန္းအံု

တကၠသိုလ္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အိမ္ေရာက္ခ်ိန္ မူမမွန္

ျပန္လာရင္ စာတအုပ္နဲ႔

တကုတ္ကုတ္ဖတ္ေတာ့တယ္။

ဘဲြ႔ရၿပီးခ်ိန္မွာ

အေဖ့အရွိန္ အေမ့အရွိန္နဲ႔

ဂုဏ္သိမ္ရွိတဲ့အလုပ္ လုပ္ပါဆိုိေတာ့

“သူ႔ကို ပညာတတ္လို႔ မေျပာပါနဲ႔ ရွက္လို႔ပါ” တဲ့

“လမ္းေဘးက စာအုပ္တန္းမွာ

က်ဘမ္းပဲ လုပ္စားမယ္” တဲ့

လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိရက္ခဲ့တဲ့

အေဖႀကီးက စိတ္ေတြဆိုး ဓါးနဲ႔မိုး ႀကိမ္းခဲ့ေပမယ့္

ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္ေတြ ခိုးက်ေနရတာ

နင္သိရဲ့လား ထြန္းအံု။

ဖတ္လိုက္ရတဲ့စာေတြ မွတ္လိုုက္ရတဲ့စာေတြ

အိမ္မွာ သူ႔ထက္တတ္တာ မရွိဘူး

အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္သူရဲ့

ငါ့မွာ သားဆိုလို႔

မင္းတေယာက္ရွိတာ မသိေလေရာ့သလား။

ဟင္းေကာင္းခ်က္ထားလည္း သူမစား

ထမင္းကို ဆီစမ္းၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆားေတြျဖဴး

ဂမူးရွဴးထိုး စားေလေတာ့

မင္းရူးၿပီလို႔ တို႔ကထင္

မင္းဘ၀င္မွာေတာ့ ေလ့က်င့္တာေပါ့ေလ။

မင္းကိုေခၚသြားကတည္းက

ငါ့မွာ ေန႔နဲ႔ ညေတြမွား

ကားသံေတြၾကားရင္ လန္႔ႏိုး

ေျခသံေတြၾကားရင္ လန္႔ႏိုး

တံခါးေခါက္သံၾကားရင္ လန္႔ႏိုး

ငါ့ရင္ေတြ က်ဳိးခဲ့ၿပီ။

အခုေတာ့ ေလ့က်င္လို႔ ရေသးသလား

ျပန္ရွင္လို႔ရေသးလား

ထၾကည့္စမ္းပါဦး ထြန္းအံုရယ္

မင္းခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေနၾကၿပီေလ။     ။

လင္းထက္ၿငိမ္း