ရင္ကိုမွန္တဲ႔ အုတ္ခဲတစ္လံုး
|
6:44 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကုမၸဏီၾကီးတစ္ခုမွာ စီနီယာ မန္ေနဂ်ာ ရာထူးနဲ႕အတူ ေကာင္းမြန္တဲ႔လစာ၊
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ရွိေနခဲ႔ပါတယ္..
အပူအပင္သိပ္မရွိဘဲ သက္ေသာင္႔ သက္သာနဲ႔ ဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ သူတစ္ဦးလဲ
ျဖစ္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ ၀ယ္ထားတာ ၂လဘဲ ရွိေသးတဲ႔ အသစ္စက္စက္ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔
အနက္ေရာင္ ဂ်ာဂြာကားသစ္ေလးနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စတိုင္က်က်နဲ႔ သပ္ရပ္
ေၾကာ႔ေမာ႔ေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အရာရာ အဆင္ကိုေျပေနေတာ႕တာပါဘဲ။ ဘ၀ကို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ျဖတ္သန္းရင္း အိမ္နဲ႔ကုမၸဏီ သြားလိုက္လာလိုက္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ႔ဘ၀ေလးကို ေက်နပ္ေနခဲ႔ပါတယ္…
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြျပီးေတာ႔ ကုမၸဏီကေန အိမ္အျပန္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ကားသစ္ေလးနဲ႔ ျမိဳ႕ျပင္ဘက္ကို အပ်င္းေျပ ကားေမာင္းထြက္ခဲ႔ပါတယ္.. အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကားကိုေမာင္းေနရင္း မ်က္လံုးကိုလည္း လွ်င္လွ်င္ ထားရပါေသးတယ္.. ကားလမ္းမေပၚ ကေလးေတြ ရုတ္တရက္ ျဖတ္ေျပးတာမ်ိဳး၊ လမ္းေကြ႔ကေန ကားေတြ ခ်ိဳးေကြ႔ထြက္လာတာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးတာေၾကာင္႔ပါ။ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းေနရင္း ေရွ႔နားမွာ Slow Down အခ်က္ျပတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တာမို႔ ကားကို အရွိန္ ေလ်ာ႕လိုက္ပါတယ္.. အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကားမွန္ကို တစ္စံုတစ္ခု လာေရာက္ထိမွန္သံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္.. လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေနာက္ခန္းထဲမွာ အုတ္ခဲက်ိဳး တစ္ခုက ေရာက္ေနခဲ႔ျပီ။ ဘုရားေရ.. ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေတာက္ပ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔ ဂ်ာဂြာကားမွန္အသစ္ဟာ ကြဲသြားပါေရာလား…
ကၽြန္ေတာ္ ကားဘရိတ္ကို ေဆာင္႔နင္းပစ္လိုက္ျပီး တာယာကို အသံျမည္ေအာင္ ကားကို ဆြဲေကြ႔ပစ္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ကားကို ခဲနဲ႔ ေပါက္လိုက္တဲ႔သူကို အပူတျပင္း လိုက္ရွာပါတယ္…. အုတ္ခဲနဲ႔ ေပါက္လိုက္တဲ႔ သူကိုလည္း ေတြ႔ေရာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ျပီး ကားအျပင္ဘက္ကို ထြက္ကာ ေဒါသတၾကီး ကားတံခါးကို ေဆာင္႔ပိတ္လိုက္ ပါတယ္.. တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ကားကို ခဲနဲ႔ ေပါက္လိုက္တဲ႔သူဟာ အလြန္ဆံုးရွိမွ အသက္ ၁၂ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ရွိဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ အကၤ်ီရင္ဘတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ပစ္လိုက္ျပီး လက္သီးနဲ႔တစ္ခ်က္ ထိုးခ်လိုက္ျပီးတဲ႔ေနာက္ ေျမျပင္ေပၚကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ေဆာင္႔တြန္းပစ္လိုက္ပါတယ္..
“ ေျပာစမ္း.. မင္းဘယ္သူလဲ.. မင္းက ဘယ္ေလာက္သတၱိရွိလို႕ ငါ႕ကားကို ခဲနဲ႔ေပါက္ရတာလဲ… မင္း ဒီလိုဘဲ သူမ်ားေတြကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ႔ကေလးလား.. အခု မင္းအုတ္ခဲနဲ႔ထုလိုက္လို႔ ငါ႕ကားမွန္ကြဲသြားျပီ.. ဒီကားမွန္ တစ္ခ်ပ္ ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ဆိုတာ မင္းသိရဲ႕လား.. ဟင္… မင္း ေလ်ာ္ႏိုင္လို႔လား.. ေျပာစမ္း.. ငတံုးရဲ႕”
“က်.. က်.. ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ… ခဏေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ နားေထာင္ေပးပါခင္ဗ်ာ. ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ မျဖစ္လို႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကားေတြတားတာ ဘယ္ကားမွ ရပ္မေပးၾကလို႔ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ႔တာေၾကာင္႔ ခုလို လုပ္လိုက္မိတာပါ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ေဒါသေတြနဲ႔ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ႔ အေမးကို ေျမျပင္ေပၚလဲက်ေနတဲ႔ ေကာင္ေလးက တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားစြာ ေျဖေနပါတယ္. သူ႔ရဲ႔ ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြက စီးက်လို႔ လူတစ္ကိုယ္လံုးလဲ တုန္ရီေနခဲ႕ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ တစ္ေနရာကို လက္ညိဳးညႊန္လိုက္ျပီး “ဟိုမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အစ္ကိုပါ.. သူ႔ရဲ႔ ၀ီးခ်ဲဟာ ဒီလမ္းေပၚကေန ေက်ာ္ျပီး ကုန္းအဆင္းေလးကို အရွိန္နဲ႔ လိမ္႔ဆင္းသြားျပီး ေမွာက္သြားပါတယ္.. နဂိုကလည္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး.. အခုလည္း သူ႔မွာ ဒဏ္ရာ ရထားပါတယ္.. သူ႕ကိုယ္က သိပ္ေလးေတာ႔ ၀ီးခ်ဲေပၚ ျပန္တင္ဖို႔႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏိုင္ဘူး ျပီးေတာ႔လဲ ဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္၀ီးခ်ဲကို ျပန္တြန္းတက္လာဖို႔လည္း မႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါ.. ဒါေၾကာင္႔ ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ႔အစ္ကိုကို ၀ီးခ်ဲဆီ ျပန္တင္ေပးပါလား ခင္ဗ်ာ.. အစ္ကိုၾကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ကူညီပါလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ”
ငိုရိႈက္ရင္းေျပာေနတဲ႔ ကေလးရဲ႕ အသံနဲ႔ တုန္ရီေနတဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲက ၾကမ္းရိုင္းေနတဲ႔ ေဒါသမုန္တိုင္းေတြကို လႊင္႔ပါးသြားေစခဲ႔တယ္.. ကၽြန္ေတာ္မွားသြားခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔အမွားအတြက္ လည္ပင္းထဲမွာ အလံုးၾကီးတစ္လံုးက လာဆို႔ေနသလို ခံစားရျပီး တံေတြးကိုေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ျမိဳခ်လိုက္ရပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္႔ပစၥည္း ဆံုးရႈံးခံလိုက္ရတာနဲ႔ဘဲ ေမးျမန္းစူးစမ္းျခင္းမရွိဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အႏိုင္က်င္႔မိသလို ျဖစ္သြားခဲ႔ရပါျပီ။ စိတ္မေကာင္းျခင္း ေနာင္တရျခင္းေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ အစ္ကို လဲက်ေနတဲ႔ေနရာကို သြားေရာက္ျပီး သူ႔ကို ထူမေပးကာ ၀ီး ခ်ဲေပၚ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ သူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အနာတရ ပြန္းပဲ႔ရာေတြကို ေတြ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကားထဲမွာ အျမဲပါတတ္တဲ႔ ေဆးေသတၱာေလးကို သြားယူလာျပီး အရက္ပ်ံနဲ႔ေဆးေၾကာလို႔ ေဆးေတြ ထည္႔ေပးမိပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ အားလံုး အိုေကျပီးဆုိေတာ႔မွ ၀ီးခ်ဲကို လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ေပးလိုက္ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာျပီးေနာက္မွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔ကေန ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္.. တြန္းလွည္းေလးရဲ႕ ဘီးကို သူ႕အစ္ကိုက လက္တစ္ဖက္နဲ႔ တြန္းျပီး လွည္႔ေနသလို သူ႕ညီငယ္ေလးဟာလည္း အေနာက္ကေန တြန္းကူေပးေနရင္း လမ္းမၾကီးရဲ႔ေဘး တစ္ေနရာက သူတို႔အိမ္ကေလးရွိရာကို တေရြ႔ေရြ႔ သြားေနၾကတဲ႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ တစ္ဆို႔ျပီး က်န္ခဲ႔ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေကာင္းစား ဂ်ာဂြာကားၾကီး စီးေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာင္ ထူမတ္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာတဲ႔ ၀ီးခ်ဲေပၚက ေကာင္ေလးေတြလို မသန္စြမ္းတဲ႔သူေတြလဲ ရွိပါေသးလား ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္.. ကိုယ္႕ကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာဘဲ ေက်နပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမႈေရး၊ ပရဟိတ ဆိုတာေတြကို စိတ္မ၀င္စားခဲ႕မိပါဘူး။ ျပီးေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ပစၥည္းထိတာနဲ႔ ေဒါသတၾကီး မစူးစမ္း အဆင္ျခင္ဘဲ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ကိုယ္႔ေဒါသကို ေဖာက္ခြဲပစ္ဖို႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ျပဳလုပ္ဖို႔လဲ ၀န္မေလးတတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ သိလိုက္ရပါတယ္.
ကၽြန္ေတာ္႕ကားရွိရာကို ျပန္ေလွ်ာက္လာတဲ႔ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလးကန္ဖင္႔ႏြဲေနခဲ႔တယ္.. ကားဆီကိုေရာက္ေတာ႕ ကြဲေနတဲ႔ ကားမွန္ကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ပါတယ္.. ဒီကားမွန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ႔မွ အသစ္ျပန္မလဲေတာ႔ပါဘူး… ဒီမွန္ကြဲေနတာေလးကို ျမင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ကားကို ဘယ္ေတာ႔မွ အျမန္မေမာင္းဖို႔၊ အေရးတၾကီး အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ႔သူေတြကို မသိလိုက္ဘဲ ေက်ာ္ျဖတ္သြားမိတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနမိေတာ႔မွာပါ။ ျပီးေတာ႔လဲ ဘယ္ေတာ႔မွ မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ဘဲ ေဒါသကို အလ်င္စလို မထြက္တတ္ေအာင္လဲ ဆင္ျခင္ဖို႔ အသိတရားေတြ ရလိုက္ပါတယ္.. ကားမရပ္ေပးလို႔ အုတ္ခဲနဲ႔ေပါက္ျပီး တားရတဲ႔ အကူအညီေတာင္းရသူေတြရဲ႕ အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစား နားလည္ႏိုင္ခဲ႕ပါျပီ။ တကယ္ေတာ႔ ခ်ာတိတ္ေလးေပါက္လိုက္တဲ႔ အုတ္ခဲဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ကားမွန္ကို ထိရံုသာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကိုပါ လာေရာက္ထိမွန္တဲ႔ အုတ္ခဲတစ္လံုးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအုတ္ခဲနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာက ေလာကမွာ အကူအညီ လိုအပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ ဆိုတာပါဘဲ။ ဒီလို အကူအညီ လိုအပ္ေနသူေတြကို ေတြ႔ရင္ မ်က္ႏွာလြဲပစ္တာမ်ိဳး၊ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေက်ာ္သြားတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကိဳးစားရမယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
The brick ( unknown author) ကို ဘာသာျပန္ပါသည္။
ေလးစားခ်စ္ခင္စြာျဖင္႔
Posted by ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေတြျပီးေတာ႔ ကုမၸဏီကေန အိမ္အျပန္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ကားသစ္ေလးနဲ႔ ျမိဳ႕ျပင္ဘက္ကို အပ်င္းေျပ ကားေမာင္းထြက္ခဲ႔ပါတယ္.. အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကားကိုေမာင္းေနရင္း မ်က္လံုးကိုလည္း လွ်င္လွ်င္ ထားရပါေသးတယ္.. ကားလမ္းမေပၚ ကေလးေတြ ရုတ္တရက္ ျဖတ္ေျပးတာမ်ိဳး၊ လမ္းေကြ႔ကေန ကားေတြ ခ်ိဳးေကြ႔ထြက္လာတာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးတာေၾကာင္႔ပါ။ အရွိန္နဲ႔ ေမာင္းေနရင္း ေရွ႔နားမွာ Slow Down အခ်က္ျပတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တာမို႔ ကားကို အရွိန္ ေလ်ာ႕လိုက္ပါတယ္.. အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကားမွန္ကို တစ္စံုတစ္ခု လာေရာက္ထိမွန္သံ ၾကားလိုက္ရပါတယ္.. လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေနာက္ခန္းထဲမွာ အုတ္ခဲက်ိဳး တစ္ခုက ေရာက္ေနခဲ႔ျပီ။ ဘုရားေရ.. ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေတာက္ပ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔ ဂ်ာဂြာကားမွန္အသစ္ဟာ ကြဲသြားပါေရာလား…
ကၽြန္ေတာ္ ကားဘရိတ္ကို ေဆာင္႔နင္းပစ္လိုက္ျပီး တာယာကို အသံျမည္ေအာင္ ကားကို ဆြဲေကြ႔ပစ္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ကားကို ခဲနဲ႔ ေပါက္လိုက္တဲ႔သူကို အပူတျပင္း လိုက္ရွာပါတယ္…. အုတ္ခဲနဲ႔ ေပါက္လိုက္တဲ႔ သူကိုလည္း ေတြ႔ေရာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ျပီး ကားအျပင္ဘက္ကို ထြက္ကာ ေဒါသတၾကီး ကားတံခါးကို ေဆာင္႔ပိတ္လိုက္ ပါတယ္.. တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ကားကို ခဲနဲ႔ ေပါက္လိုက္တဲ႔သူဟာ အလြန္ဆံုးရွိမွ အသက္ ၁၂ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ရွိဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ အကၤ်ီရင္ဘတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ပစ္လိုက္ျပီး လက္သီးနဲ႔တစ္ခ်က္ ထိုးခ်လိုက္ျပီးတဲ႔ေနာက္ ေျမျပင္ေပၚကို ၾကမ္းတမ္းစြာ ေဆာင္႔တြန္းပစ္လိုက္ပါတယ္..
“ ေျပာစမ္း.. မင္းဘယ္သူလဲ.. မင္းက ဘယ္ေလာက္သတၱိရွိလို႕ ငါ႕ကားကို ခဲနဲ႔ေပါက္ရတာလဲ… မင္း ဒီလိုဘဲ သူမ်ားေတြကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ႔ကေလးလား.. အခု မင္းအုတ္ခဲနဲ႔ထုလိုက္လို႔ ငါ႕ကားမွန္ကြဲသြားျပီ.. ဒီကားမွန္ တစ္ခ်ပ္ ဘယ္ေလာက္တန္တယ္ဆိုတာ မင္းသိရဲ႕လား.. ဟင္… မင္း ေလ်ာ္ႏိုင္လို႔လား.. ေျပာစမ္း.. ငတံုးရဲ႕”
“က်.. က်.. ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ… ခဏေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ နားေထာင္ေပးပါခင္ဗ်ာ. ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ မျဖစ္လို႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကားေတြတားတာ ဘယ္ကားမွ ရပ္မေပးၾကလို႔ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ႔တာေၾကာင္႔ ခုလို လုပ္လိုက္မိတာပါ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ေဒါသေတြနဲ႔ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ႔ အေမးကို ေျမျပင္ေပၚလဲက်ေနတဲ႔ ေကာင္ေလးက တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားစြာ ေျဖေနပါတယ္. သူ႔ရဲ႔ ပါးျပင္ေပၚမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြက စီးက်လို႔ လူတစ္ကိုယ္လံုးလဲ တုန္ရီေနခဲ႕ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ တစ္ေနရာကို လက္ညိဳးညႊန္လိုက္ျပီး “ဟိုမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အစ္ကိုပါ.. သူ႔ရဲ႔ ၀ီးခ်ဲဟာ ဒီလမ္းေပၚကေန ေက်ာ္ျပီး ကုန္းအဆင္းေလးကို အရွိန္နဲ႔ လိမ္႔ဆင္းသြားျပီး ေမွာက္သြားပါတယ္.. နဂိုကလည္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး.. အခုလည္း သူ႔မွာ ဒဏ္ရာ ရထားပါတယ္.. သူ႕ကိုယ္က သိပ္ေလးေတာ႔ ၀ီးခ်ဲေပၚ ျပန္တင္ဖို႔႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏိုင္ဘူး ျပီးေတာ႔လဲ ဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္၀ီးခ်ဲကို ျပန္တြန္းတက္လာဖို႔လည္း မႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါ.. ဒါေၾကာင္႔ ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ႔အစ္ကိုကို ၀ီးခ်ဲဆီ ျပန္တင္ေပးပါလား ခင္ဗ်ာ.. အစ္ကိုၾကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ကူညီပါလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ”
ငိုရိႈက္ရင္းေျပာေနတဲ႔ ကေလးရဲ႕ အသံနဲ႔ တုန္ရီေနတဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲက ၾကမ္းရိုင္းေနတဲ႔ ေဒါသမုန္တိုင္းေတြကို လႊင္႔ပါးသြားေစခဲ႔တယ္.. ကၽြန္ေတာ္မွားသြားခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔အမွားအတြက္ လည္ပင္းထဲမွာ အလံုးၾကီးတစ္လံုးက လာဆို႔ေနသလို ခံစားရျပီး တံေတြးကိုေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ျမိဳခ်လိုက္ရပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္႔ပစၥည္း ဆံုးရႈံးခံလိုက္ရတာနဲ႔ဘဲ ေမးျမန္းစူးစမ္းျခင္းမရွိဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အႏိုင္က်င္႔မိသလို ျဖစ္သြားခဲ႔ရပါျပီ။ စိတ္မေကာင္းျခင္း ေနာင္တရျခင္းေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ အစ္ကို လဲက်ေနတဲ႔ေနရာကို သြားေရာက္ျပီး သူ႔ကို ထူမေပးကာ ၀ီး ခ်ဲေပၚ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ သူရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အနာတရ ပြန္းပဲ႔ရာေတြကို ေတြ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကားထဲမွာ အျမဲပါတတ္တဲ႔ ေဆးေသတၱာေလးကို သြားယူလာျပီး အရက္ပ်ံနဲ႔ေဆးေၾကာလို႔ ေဆးေတြ ထည္႔ေပးမိပါတယ္.. ျပီးေတာ႔ အားလံုး အိုေကျပီးဆုိေတာ႔မွ ၀ီးခ်ဲကို လမ္းမၾကီးေပၚေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ေပးလိုက္ပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာျပီးေနာက္မွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔ကေန ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္.. တြန္းလွည္းေလးရဲ႕ ဘီးကို သူ႕အစ္ကိုက လက္တစ္ဖက္နဲ႔ တြန္းျပီး လွည္႔ေနသလို သူ႕ညီငယ္ေလးဟာလည္း အေနာက္ကေန တြန္းကူေပးေနရင္း လမ္းမၾကီးရဲ႔ေဘး တစ္ေနရာက သူတို႔အိမ္ကေလးရွိရာကို တေရြ႔ေရြ႔ သြားေနၾကတဲ႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ တစ္ဆို႔ျပီး က်န္ခဲ႔ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေကာင္းစား ဂ်ာဂြာကားၾကီး စီးေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာင္ ထူမတ္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာတဲ႔ ၀ီးခ်ဲေပၚက ေကာင္ေလးေတြလို မသန္စြမ္းတဲ႔သူေတြလဲ ရွိပါေသးလား ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္.. ကိုယ္႕ကမၻာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာဘဲ ေက်နပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမႈေရး၊ ပရဟိတ ဆိုတာေတြကို စိတ္မ၀င္စားခဲ႕မိပါဘူး။ ျပီးေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ပစၥည္းထိတာနဲ႔ ေဒါသတၾကီး မစူးစမ္း အဆင္ျခင္ဘဲ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ ကိုယ္႔ေဒါသကို ေဖာက္ခြဲပစ္ဖို႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ျပဳလုပ္ဖို႔လဲ ၀န္မေလးတတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ သိလိုက္ရပါတယ္.
ကၽြန္ေတာ္႕ကားရွိရာကို ျပန္ေလွ်ာက္လာတဲ႔ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလးကန္ဖင္႔ႏြဲေနခဲ႔တယ္.. ကားဆီကိုေရာက္ေတာ႕ ကြဲေနတဲ႔ ကားမွန္ကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ပါတယ္.. ဒီကားမွန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ႔မွ အသစ္ျပန္မလဲေတာ႔ပါဘူး… ဒီမွန္ကြဲေနတာေလးကို ျမင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ကားကို ဘယ္ေတာ႔မွ အျမန္မေမာင္းဖို႔၊ အေရးတၾကီး အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ႔သူေတြကို မသိလိုက္ဘဲ ေက်ာ္ျဖတ္သြားမိတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနမိေတာ႔မွာပါ။ ျပီးေတာ႔လဲ ဘယ္ေတာ႔မွ မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ဘဲ ေဒါသကို အလ်င္စလို မထြက္တတ္ေအာင္လဲ ဆင္ျခင္ဖို႔ အသိတရားေတြ ရလိုက္ပါတယ္.. ကားမရပ္ေပးလို႔ အုတ္ခဲနဲ႔ေပါက္ျပီး တားရတဲ႔ အကူအညီေတာင္းရသူေတြရဲ႕ အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခံစား နားလည္ႏိုင္ခဲ႕ပါျပီ။ တကယ္ေတာ႔ ခ်ာတိတ္ေလးေပါက္လိုက္တဲ႔ အုတ္ခဲဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ကားမွန္ကို ထိရံုသာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကိုပါ လာေရာက္ထိမွန္တဲ႔ အုတ္ခဲတစ္လံုးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအုတ္ခဲနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရတာက ေလာကမွာ အကူအညီ လိုအပ္ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ ဆိုတာပါဘဲ။ ဒီလို အကူအညီ လိုအပ္ေနသူေတြကို ေတြ႔ရင္ မ်က္ႏွာလြဲပစ္တာမ်ိဳး၊ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေက်ာ္သြားတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကိဳးစားရမယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
The brick ( unknown author) ကို ဘာသာျပန္ပါသည္။
ေလးစားခ်စ္ခင္စြာျဖင္႔
Posted by ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)
0 comments:
Post a Comment