“ တစ္၀က္ေသာ..ေရ” အပိုင္း ( ၂ )

Kyar Phyu Nwe November 7, 2013 at 12:31am

( ၄ )

“ဒီေကာင္..အမွတ္ကိုမရွိဘူး.. ကဲကြာ…ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္လို ့ေျပာဦး
ျဖန္း…”
 “အို.. က်ဳပ္သားေလးကိုမလုပ္ပါနဲ ့…ရွင္ ့ေၾကာင္ ့သားေလးေက်ာင္းမေနရတာ
ဒီအရည္ေတြခ်ည္းေသာက္ေနတာကိုး”


“ဟာ..မင္းကတစ္ေမွာင္ ့ ..ငါ တစ္ေန ့လံုးကမ္းနားမွာကုန္ထမ္းခဲ ့ရတာဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတယ္မွတ္လဲ..
ဒီလိုေသာက္ရမွ မနက္ျဖန္ အလုပ္ျပန္ဆင္းႏိုင္မွာ ၊ငါအလုပ္ဆင္းမွမင္းတို ့ထမင္းစားရမွာကြ”

“အို..ရွင္ ့လုပ္စာတစ္ပဲေျခာက္ျပားကိုမ်ားစကားလုပ္ေျပာေနတယ္…က်ဳပ္တို ့သားအမိကန္စြန္းရြက္လည္ေရာင္းေနလို့..
မဟုတ္ရင္ငတ္တစ္လွည့္ျပတ္တစ္လွည့္ေနေနရတာ”

“တယ္..ဒီမိန္းမ..လူပါး၀လို ့၊ငါရိုက္မိေတာ့မယ္ ”

“အမယ္ရိုက္ရဲရိုက္ၾကည့္…က်ဳပ္ကိုမ်ားဘာထင္လဲ”

အေဖနဲ ့အေမတို ့ရန္ပြဲကျပင္းထန္လာသျဖင္ ့ၾကြက္နီတဲေပၚမွအသာဆင္းကာလမ္းမေပၚထြက္ခဲ့သည္။ရင္ထဲမွာလည္းမြန္းၾကပ္ကာေအာ္ငို
ခ်င္ေန၏။သူေက်ာင္းေနခ်င္တယ္လို ့ေျပာလိုက္တာႏွင္ ့ဒီလိုျဖစ္သြားရသည္ခ်ည္းပင္။သူ ့အသက္၈ ႏွစ္ရွိပါျပီ။ သူ ႏွင္ ့ခင္ေနသည္ ့ဦးဇင္းေျပာတာ အသက္ငါးႏွစ္္ဆိုရင္ ေက်ာင္းေနလို ့ရသတဲ ့…ဟုတ္မွာပါ..သူသြားသြားေခ်ာင္းၾကည့္တတ္သည့္ ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးထဲမွ အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံု၀တ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ သူ ့ထက္ေတာင္ငယ္ေနပါ၏။
သူတို ့က်ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ ျပီးအခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္…မိဘခ်က္ေက်ြးတာစားျပီးစာက်က္ရံုပင္..
ထိုေက်ာင္း၀င္းထဲမွ စာ က်က္သံမ်ားၾကားလွ်င္ ရပ္နားေထာင္ရင္း သူလည္းအဲ ့လိုမ်ိဳးေနခ်င္လာသည္။
သူ ့စိတ္ကူးေတြကိုေျပာျပေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းဟားသည္။

“ၾကြက္နီရာ…ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ..ငါတို ့လည္းခုေပ်ာ္ေနရတာပဲ...
ေက်ာင္းမွာဆို စာေတြလည္းက်က္ရ၊ဆရာမဆူတာခံရ နဲ ့…ခု ငါတို ့ကန္စြန္းရြက္ခူးေရာင္းေတာ့ အိမ္ကိုလည္း ပိုက္ဆံေပးႏိုင္တယ္…ငါတို ့ေလွ်ာက္ေဆာ့လို ့လဲရတယ္”

“ေအးေလကြာ…မင္းကလဲ..ငါ့အေဖလည္းေက်ာင္းမေနခဲ့ဘူး..ဒီလိုပဲရွာစားေနတာပဲ”

“ကဲ..အခုဟိုဘက္လမ္းက အိုင္ထဲမွာငါးသြားပက္မလို ့ဘယ္သူလိုက္မလဲ…”

“ေ၀းးေပ်ာ္စရာၾကီး.ငါတို ့လိုက္မွာေပါ ့ကြ..ၾကြက္နီလာ..သြားမယ္”

“ငါမလိုက္ခ်င္ဘူး..သူမ်ားအသက္သတ္တာငရဲၾကီးတယ္တဲ ့..ဦးဇင္းေျပာထားတယ္”

“ဒါဆိုလည္းေန ခဲ ့ကြာ…မင္းကိုအဲ ့ဒါေၾကာင္ ့မင္းအေဖရိုက္တာ..ငါတိ့ိုငါးေတြရလာရင္ တစ္အိမ္လံုးဟင္းေကာင္းစားရမယ့္ဟာ …ေဟ့ေကာင္ေတြ…သြားၾကမယ္…”

ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာျဖင္ ့သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြထြက္သြားျပီးသည္အထိ ၾကြက္နီ ထိုေနရာမွာပဲရပ္ကာ ငိုင္ေတြေနမိသည္။
သူ ့သူငယ္ခ်င္းေတြလို သူ ဘာလို ့မေပ်ာ္တာပါလိ္မ္ ့…
သူတို ့တဲတန္းေလးမွလူမ်ားဟာ ၾကံဳရာက်ပန္း လုပ္စားၾက ၊မူးၾက၊ေပ်ာ္ၾကႏွင္ ့ေနၾကသူမ်ားပင္..
ဘယ္မိဘမွသားသမီးကို  စာသင္ေပးဖို ့သတိမရပါ…၊ဒီလိုပဲ ေနထိုင္ရင္း ၾကီးလာေတာ့ အေဖအေမလုပ္တာကူလုပ္ေပးရသူခ်ည္းပင္….။ဘယ္သူမွလည္းေက်ာင္းတက္ဖို ့မပူဆာၾကပါ။
တဲေလးေတြမွာေနသည့္ ကေလးအားလံုးမတက္ခ်င္တဲ ့ေက်ာင္းကိုမွသူတက္ခ်င္ေနမိတာ အျပစ္လား..

“ဟဲ ့..ၾကြက္နီ ..ဘာလုပ္ေနတာလဲဟဲ ့၊ နင္ငါးမွ်ားလိုက္မသြားဘူးလား”

ေနာက္ဖက္မွ ေမးသံေၾကာင္ ့သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဘုမ..ပါလား..မ်က္ႏွာကလည္းငိုထားပံုပင္

“ေအး..ငါမလိုက္ခ်င္လို ့..နင္ေရာဘာျဖစ္္လာျပန္တာလဲ..နင္ ့မိေထြးရိုက္လိုက္ျပန္ျပီလား”

“ဟုတ္တယ္…ငါ ့ကို မနက္ျဖန္ သူနဲ ့အတူေခၚသြားျပီးငါးဗန္းရြက္ခိုင္းမလို ့တဲ့..ငါကမလုပ္ခ်င္ဘူး
ေျပာမိလို ့…ၾကီးက်ယ္တယ္ဆိုျပီးရိုက္တာ”

“ဒါဆို..နင္ကဘာလုပ္ခ်င္တာလဲ”

“ငါလား..ငါ..ေက်ာင္းေနခ်င္တာ”

“ဟာ..ဘုမ..ငါလည္းေက်ာင္းေနခ်င္တယ္…ငါတို ့ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ”

“မသိဘူး…ငါ ့ကို ဘယ္သူမွေက်ာင္းထားေပးမွာမဟုတ္ဘူး.ငါတို ့ဘ၀ေတြကဆိုးပါတယ္”

“ေအးဟာ..လာ ..ငါ့ဦးဇင္းေက်ာင္းသြားရေအာင္..ဦးဇင္းေျပာတာေတြနားေထာင္ရတာငါသိပ္သေဘာက်တာပဲ…”

“ဟုတ္လား..ဘယ္နားမွာလဲ”

“နည္းနည္းေတာ့ေ၀းတယ္..ငါျဖတ္လမ္းသိတယ္ဟ..သြားမယ္”

Xxxxxxxxxxxxxx

( ၅ )

 ေရွ ့တြင္ထိုင္ေနေသာ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္ေလးႏွင္ ့ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ျပီး  ဦးဇင္းသုမနသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။

သူတို ့၀တ္ထားသည့္အ၀တ္မ်ားက ဘာအေရာင္ဟုပင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္အေရာင္မြဲျပီးစုတ္ျပတ္ေန၏။
ေနေလာင္ထားသည့္အသားအရည္ကလည္းမည္းညစ္ေနကာ ေခါင္းေပၚမွာလည္းဖုန္မွဳန္ ့မ်ားျဖင္ ့ေပတူးေနသည္။
သို ့ေသာ္..ထုိမည္းညစ္ေပတူးေနေသာ အဆင္အျပင္မ်ားႏွင္ ့ဆန္ ့က်င္ကာကေလးႏွစ္ေယာက္၏မ်က္၀န္းမ်ားကေတာ့ စိတ္အားထက္သန္မွဳျဖင္ ့တလက္လက္ေတာက္ပေန၏။

“အင္း..ပညာဆိုတာအဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာ.. စာသင္ေက်ာင္းထဲကကေလးေတြ သိေအာင္ မိဘေတြဆရာေတြပူးေပါင္းျပီးအတန္တန္ဆံုးမေနရတယ္..မင္းတို ့က်ေတာ့လည္း ပညာမတတ္ ဘဲ က်ရာေပ်ာ္ေနတဲ ့ မိဘေတြကေမြးခဲ့ေပမယ္ ့ပင္ကိုယ္အသိနဲ ့ေက်ာင္းေနခ်င္တာကိုး…
ေနပါဦး..မင္းတို ့ဘာလို ့ေက်ာင္းတက္ခ်င္တာလဲ..ေျပာၾက”

“တပည့္ေတာ္က …အေဖ့လို ကုန္မထမ္းခ်င္ဘူးဦးဇင္း ၊ ကမ္းနားမွာ ေတြ ့ေနတဲ ့ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားတဲ ့ဦးေလးၾကီးေတြလို
ေနခ်င္တာ ၊ အေဖေျပာတာသူတို ့ကဘြဲ ့ရ အရာရွိေတြတဲ ့..”

“ဟားဟား..ၾကြက္နီကေတာ့ အရာရွိတန္းမွန္းတာကိုး..ဘုမကေရာ”

“တပည့္ေတာ္မက..ဟိုေလ..ဒီလိုတဲစုတ္ေလးမွာမေနခ်င္လို ့ဘုရား...ငါးလည္းလိုက္မေရာင္းခ်င္ဘူး.
.ေက်ာင္းထဲကဆရာမေလးေတြလိုေနခ်င္တာ”

“ေၾသာ္.. ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြနဲ့ပဲကိုး....မင္းတို ့က ရြံ ့ႏြံထဲမွာမေနဘဲရုန္းထြက္ျပီး ၾကည္လင္တဲ ့ကန္ေရျပင္ေပၚတက္ပြင္ ့ခ်င္တဲ ့ၾကာပန္းေလးေတြလိုပါပဲလား..အင္း..ဘယ္လိုလုပ္ေပးရပါ ့…”

ဦးဇင္းေျပာသမွ်နားေထာင္ရင္း ၾကြက္နီႏွင္ ့ဘုမတို ့ရင္ေတြတထိတ္ထိတ္ခုန္ေနပါသည္။

“ဒီလိုလုပ္..မင္းတို ့ေက်ာင္းေနျပီးထမင္းစားရရင္ေက်နပ္တယ္မွတ္လား”
“တင္ပါ ့ဦးဇင္း..ေက်ာင္းတက္ရရင္ ဘာအလုပ္ပဲလုပ္ရလုပ္ရပါ”
“ဒါဆိုရင္…ေက်ာင္းက္ိုလာလာလွဴေနတဲ ့အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္..သူကအပ်ိဳၾကီး ..ေက်ာင္း၀င္းထဲကအိမ္ေလးမွာေနတာ..သူ ့ေက်ာင္းကဟိုးျမိဳ ့စြန္ဘက္မွာ..ဒီကေနေတာ့ေ၀းတယ္..အဲ ့ဒီမွာသြားေနမွရမယ္..
မင္းတို ့လိမ္လိမ္မာမာေနရင္..ဦးဇင္းေျပာေပးမယ္”

“တကယ္လားဦးဇင္း.. တပည့္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းေနရရင္ ေျပာသမွ်နားေထာင္မွာပါ”
“ေအးေအး..ဟုတ္ျပီ..တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္..တကယ္လို ့ေက်ာင္းေနခြင္ ့ရမယ္ဆိုရင္မင္းတို ့မွာအုပ္ထိမ္းသူမိဘေတြရွိေနေလေတာ့
ဦးဇင္းေသခ်ာခြင့္ေတာင္းေပးမယ္..ဟုတ္ျပီလား..ကဲ..မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္..ျပန္ၾကေတာ့”

ဦးဇင္းေလးေက်ာင္းမွ အျပန္လမ္းမွာေတာ ့စိတ္လွဳပ္ရွားစြာျဖင္ ့ ၾကြက္နီ ႏွင္ ့ဘုမ တို ့ဘာမွမေျပာဘဲတိတ္ဆိတ္ေနၾကပါေလ၏။

Xxxxxxxxxxxxxx

( ၆ )


“ဒါ..ဦးဇင္းေျပာတဲ ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲဒကာမၾကီး”

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ေနသျဖင္ ့မ်က္လႊာခ်ကာျငိမ္ေနရသည္။

“ပံုစံေလးေတြကေတာ ့အပိုးက်ိဳးမယ့္ပံုေလးေတြပါ…တပည့္ေတာ္မအေနနဲ ့ ေက်ာင္းထားေပးရတာ အပန္းမၾကီးေပမယ္ ့သူတို ့ကိုအိမ္ေခၚထားဖို ့ကေတာ့…”

“မေခၚထားလို ့မရလို့ပါ…သူတို ့မိဘေတြနဲ ့ေနရင္ဘယ္ေတာ့မွေက်ာင္းတက္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ဦးဇင္းတာ၀န္ယူပါတယ္…ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲေပမယ္ ့လိမ္မာပါတယ္..
စိတ္ခ်ပါ..ဒကာမၾကီးစိတ္မဆင္းရဲေစရပါဘူး…”

သူတို ့အတြက္ဆရာမၾကီးကို ေတာင္းပန္ေျပာေပးေနသည့္ ဦးဇင္းေလးကိုၾကည့္ကာၾကြက္နီရင္ထဲငိုခ်င္လာသည္။ ဘုမကေတာ့ ဘယ္မွမၾကည့္ရဲဘဲေခါင္းငံု ့ကာ မ်က္စိမွိတ္ထားရင္း ရသမွ်ဘုရားစာေတြရြတ္ေနမိ္သည္။

“တပည့္ေတာ္မကေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္လို ့ ျမိဳ ့ထဲအိမ္မွာေတာင္မေနဘဲေက်ာင္း၀န္းထဲမွာလာေနတာ…ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ..
သူတို ့ကို ဒီႏွစ္ေက်ာင္းထားရင္း..လိမၼာလား၊ေျပာတာနားေထာင္လားၾကည့္မယ္…ေျပာမရရင္ခ်က္ခ်င္းျပန္ပို့မယ္ဦးဇင္း”

“ဟုတ္ပါျပီ..ဒကာမၾကီးသေဘာပါ..ဦးဇင္းေျပာတာလက္ခံေပးတာပဲေက်းဇူးတင္လွပါျပီ
ဒါဆို..သူတို ့အုပ္ထိန္းသူေတြကိုေျပာျပီးဦးဇင္း လာပို ့ပါ့မယ္”

“ဒါဆို..တပည့္ေတာ္မျပန္ပါဦးမယ္…ကေလးေတြ..ဦးဇင္းနဲ ့ဆရာမၾကီးေက်ာင္းလိုက္လာခဲ ့ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ ့ပါဆရာမၾကီး”

၀မ္းသာအားရႏွင္ ့ေျဖလိုက္ေသာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ျပံဳးျပရင္းဆရာမၾကီးျပန္သြားေတာ့ဦးဇင္းက
သူတို ့ေနသည့္တဲ တန္းေလးကိုလိုက္လာပါသည္။
ဦးဇင္းေျပာေပးရင္ခ်က္ခ်င္းရမယ္ထင္မိေပမယ္  ့ ဘုမမိေထြးက ကေလးထိန္းခိုင္းခ်င္ေသာေၾကာင္ ့ဘုမကိုမထည့္သလို
အေဖကလည္း ဦးဇင္းကိုခါးခါးသီးသီးျငင္းလႊတ္လိုက္ပါသည္။

“ေသာက္ၾကီးေသာက္က်ယ္နဲ ့သူမ်ားအိမ္သြားျပီးေက်ာင္းေနဦးမတဲ ့....ေအးေအးေဆးေဆးကန္စြန္းရြက္ခူူးေရာင္းေနတာမဟုတ္ဘူး..
ေဟ့ေကာင္..မင္းမနက္ျဖန္ကမ္းနားလိုက္ခဲ ့ေတာ့..ငါနဲ ့ကုန္ကူထမ္းေပး”

“အိုေတာ္.. ကေလးဒီေလာက္ေက်ာင္းေနခ်င္တာသြားပါေစလား.. က်ဳပ္တို့လည္းထားေပးႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး..သားေလးငယ္ေသးတာကုန္မထမ္းခိုင္းပါနဲ ့”

“ဘာ..မသြားရဘူး..ကုန္ထမ္းသမားသားကုန္ထမ္းရတာဆန္းလား..မရဘူး..ေဟ့ေကာင္..ငါေျပာတာနားေထာင္..
မနက္ျဖန္မင္းလိုက္ရမယ္..ဒါပဲ”

ေျပာဆိုၾကိမ္းေမာင္းျပီးအေဖအရက္ဆိုင္ထြက္သြားေတာ့ ၾကြက္နီ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုမိပါသည္။
အေမက ၾကြက္နီပုခံုးေလးကိုဖက္ရင္း

“သားရယ္…တစ္ကယ္ဆို.အေမလည္း သားကို သူမ်ားအိမ္မထည့္လိုက္ခ်င္ပါဘူး.. ဒါေပမယ္ ့အေမတို ့နဲ ့ေနရင္ငါ့သားေလးမလုပ္ခ်င္တဲ ့ကုန္ထမ္းအလုပ္သမားပဲလုပ္ရမွာ..
ဒီေတာ့မင္းအေဖမသိေအာင္သြားေတာ့..အေမဦးဇင္းကုိလိုက္ေျပာေပးမယ္”

“ဟာ..အေမတကယ္ေျပာတာလား…ဒါဆိုဘုမေရာေခၚမယ္ေနာ္..သူ ့မိေထြးနဲ ့ေနရင္ဘုမလည္းငါးပဲလည္ေရာင္းရမွာ”

ၾကြက္နီ၀မ္းသာအားရေျပာေနသည္ကုိၾကည့္ျပီး အေမကက်လာေသာမ်က္ရည္မ်ားကို လက္ဖမိုးျဖင္ ့ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုက္ပါသည္။

Xxxxxxxxxxxxxxx

( ၇ )

ၾကြက္နီ ႏွင္ ့ဘုမတို ့သည္  ေက်ာင္းေနရျခင္းကို ဘုရားေပးေသာဆုထူးဆုျမတ္ၾကီးဟုနားလည္၏။
ထို ့ေၾကာင္ ့ဆရာမၾကီးေျပာသမွ်တစ္ေသြမတိမ္းနာခံပါသည္။ဦးဇင္းကလည္းသူတို ့အတြက္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေထာက္ပ ့ံေပးသည္။
တစ္ကိုယ္တည္းေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္ေသာဆရာမၾကီးက ေက်ာင္းထားေပးျပီး ထမင္းေက်ြးသည္ကလြဲလို ့သူတို ့ကို စကား  သိပ္မေျပာ၊ အေရာမ၀င္ပါ..သို ့ေသာ္ သူတို ့ကေတာ့ အျဖဴအစိမ္းေလး၀တ္ျပီးလြယ္အိတ္ေလးလြယ္ကာေက်ာင္းတက္ရသည့္ အတြက္ဆရာမၾကီးကိုေက်းဇူးတင္ကာ ညတိုင္းကန္ေတာ့အိပ္ပါသည္။
ဆရာမၾကီးကေက်ာင္းအပ္ေတာ့ သူတို ့နာမည္ေတြေျပာင္းေပး၏။

“ ၾကြက္နီ နဲ ့ဘုမ လို့ေခၚရင္ မင္းတို ့ကို၀ိုင္းရယ္ၾကလိ္မ့္မယ္..ေနဦး..နာမည္ေျပာင္းေပးမယ္..ၾကြက္နီနာမည္ကေမာင္ေမာင္.
ဘုမနာမည္က ခင္ခင္ ..ဟုတ္ျပီလား”

ဆရာမၾကီးအလြယ္မွည့္ေပးလိုက္သည့္နာမည္ေတြကိုအခ်င္းခ်င္းျပန္ေခၚရင္းႏွစ္ေယာက္သားရယ္မိသည္။

“ေမာင္ေမာင္..ဟိဟိ..နင္ ့နာမည္ကလည္းဟယ္…”

“ ဘာလို့လဲဘုမရဲ ့..အဲ..ခင္ခင္ရဲ ့၊ေကာင္းပါတယ္ဟ”

ႏွစ္ေယာက္သားတိုးတုိးေလးေျပာေနေပမယ္ ့ဆရာမၾကီးၾကားသြားေတာ့အဆူခံရသည္။

"ကေလးေတြ…တခိခိနဲ ့ဘာေတြသေဘာက်ေနတာလဲ..စာက်က္ေနာ္..မင္းတို ့ကလူေကာင္ေသးလို ့သာသူငယ္တန္းတက္ဖို့
အဆင္ေျပသြားတာ၊က်န္တဲ ့ကေလးေတြထက္အသက္သံုးႏွစ္ေတာင္ၾကီးတာ…စာေမးပြဲက်လို ့မရဘူးေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့..ဆရာမၾကီး”

ဆရာမၾကီးေနသည့္ေက်ာင္း၀န္းထဲမွအိမ္ကအိပ္ခန္းတစ္ခန္းပဲပါသည္။ ခင္ခင္ ့ကို အိပ္ခန္းထဲမွဆရာမၾကီးကုတင္ေဘးနားတြင္ ဖ်ာခင္းအိပ္ခိုင္းျပီး ေမာင္ေမာင္က ဧည့္ခန္းမွာအိပ္ရသည္။ဘယ္လိုအိပ္ရအိပ္ရသူတို ့ေနခဲ့ရသည့္ ၾကယ္ျမင္လျမင္ တဲစုတ္ေလးထက္ေတာ့ သာတာအမွန္ပါ…။

ေက်ာင္းတက္ျပီးေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလာေတာ့ ေမာင္ေမာင္အိမ္လြမ္းလာသည္။အေဖတို ့အေမတို ့ကိုသတိရမိေပမယ္ ့ျပန္မလႊတ္ဘဲ
ဆြဲထားမွာစိုးေသာေၾကာင္ ့အိမ္ဘက္ေျခဦးမလွည့္ရဲေပ..အားလည္းမအားၾကပါ…ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္းဆရာမၾကီးက အခ်ိန္သတ္မွတ္ကာ တစ္ေနကုန္ သူတို ့လုပ္ရမွာေတြခိုင္းထားတတ္သည္။

ဦးဇင္းေလးကေတာ့တစ္လတစ္ခါေလာက္ေရာက္ေရာက္လာတတ္ျပီးေက်ာင္း၀တ္စံုေလးမ်ား၀တ္ထားေသာ ေမာင္ေမာင္တို ့ ျမင္ရေတာ့ ၀မ္းသာေန၏။ ဦးဇင္းႏွင္ ့ဆရာမၾကီးမွလြဲျပီးသည္ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူတို ့ကိုေမာင္ႏွမအရင္းဟုပင္သိထားေလသည္။

“ခုလိုျမင္ရတာဦးဇင္းသိပ္၀မ္းသာတယ္ၾကြက္နီ..အဲ..ေမာင္ေမာင္ ၊  မင္းျဖစ္ခ်င္သလို အရာရွိၾကီးျဖစ္လာေအာင္
ေသခ်ာစာၾကိဳးစားေနာ္…”

“တင္ပါ ့ဦးဇင္းေလး..ဒါနဲ ့အေမတို ့နဲ ့ေရာလာေသးလား”

“မင္းအေမ ငါ့ေက်ာင္းလိုက္လာတယ္ေလ…မင္းေက်ာင္းတက္ေနရျပီဆိုေတာ့၀မ္းသာတယ္ဆိုျပီး
ငိုရွာေလရဲ ့…အင္း..လင္ဆိုးမယားတဖားဖားျဖစ္ေနတဲ ့မင္းအေမဘ၀ကျမင္ရတာသနားစရာပါ..”

ဦးဇင္းေလးစကားအဆံုးမွာ ေမာင္ေမာင္ငိုခ်င္လာေပမယ္ ့မငိုဘဲအံတင္းတင္းၾကိတ္မိသည္။
အေမ သားကို လြမ္းသလို သားလည္းအေမ ့ကိုလြမ္းပါတယ္…ဒါေပမယ့္ သားျပန္မလာဘဲေက်ာင္းတက္ခ်င္ေသးတယ္အေမ…

“ခင္ခင္တို ့အေဖအေၾကာင္းလည္းေျပာသြားတယ္..မိန္းမေၾကာက္ရတဲ ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ့္သမီးေလးဘယ္လိုေနရလဲေတာင္ တစ္ခြန္းလာေမးေဖာ္မရဘူးတဲ ့…ေအးေလ..သူ ့မွာေနာက္မိန္းမနဲ ့ရတဲ ့သားတစ္ေယာက္္ရွိေနေသးတာကိုး…
ခင္ခင္ကလည္းဘာမွ၀မ္းနည္းမေနပါနဲ ့”

ခင္ခင္ကေတာ့အေဖႏွင္ ့မိေထြးအေၾကာင္းသိျပီးသားမို ့ထူးျပီး၀မ္းနည္းမေနေတာ့ပါ…။
သူ ့ကို ညီမအရင္းေလးလို ညွာတာေပးသည္ ့ေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့အတူ ေက်ာင္းတက္ရင္း ဆရာမလွလွေလးမ်ားကိုသာေငးေမာအားက်ေနပါ၏။

Xxxxxxxxxxxxxx

( ၈ )

သည္လိုႏွင့္ေက်ာင္းတက္လာရင္းသူတို ့ေျခာက္တန္းအေရာက္မွာ ဆရာမၾကီးနယ္ေျပာင္းမိန္ ့က်လာ ပါသည္။ ေနာက္ေရာက္ လာမည့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကျမိဳ ့ထဲမွာမိသားစုႏွင္ ့ေနသူမို ့ေက်ာင္း၀န္းထဲကအိမ္မွာေတာ့လာမေနပါ။
သို ့ေသာ္…ဆရာမၾကီးမရွိျခင္းသည္ သူတို ့အတြက္နားခိုရာမဲ့သြားျခင္းပင္…။
ၾကားထဲကမေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္သကၤန္းၾကီးတကားကားႏွင္ ့သူတို ့အတြက္လိုက္ေျပာေပးတာကေတာ့ဦးဇင္းသုမနပင္…။

“ေနာက္ေက်ာင္းအုပ္ကိုသာဒီမွာေန ခြင္ ့ရဖို ့ေျပာေပးပါဆရာမၾကီး ၊ဦးဇင္းေမတၱာရပ္ခံပါတယ္..

ကေလးေတြအတြက္က်န္တာဦးဇင္းတာ၀န္ထားပါ…”

“တင္ပါ ့..ဒီကေလးေတြဘယ္ေလာက္ၾကိဳးစားတယ္ဆိုတာသိေနတာပဲ…
ဆရာၾကီးကိုေသခ်ာရွင္းျပရင္ေတာ့ရမွာပါ.. တပည့္ေတာ္မလည္းနယ္စပ္ျမိဳ ့ေလးေျပာင္းရမွာဆိုေတာ့
ေက်ာင္းစရိတ္လွမ္းေထာက္ဖို ့လည္းခက္ေနတယ္ ”

“ရပါတယ္…ကေလးေတြေနခြင္ ့ရဖို ့သာအေရးၾကီးတာပါ..”

ေလာကီ၀တ္ေၾကာင္ကုိ္စြန္ ့ျပီးခါမွေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့ခင္ခင္တို ့အတြက္ ဦးဇင္းမွာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးတင္းေနရပါေလ၏။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ …ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင္ ့ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္အိမ္ေလးမွာဆက္ေနခြင္ ့ရသည္။
ဦးဇင္းကေက်ာင္းစားရိတ္ေထာက္သည့္အျပင္ သူတို ့ခ်က္စားဖို ့ဆန္၊ဆီ၊ငါးပိ္ တို ့ကိုပါယူလာေပးသည္။

မနက္ေက်ာင္းမသြားမီခင္ခင္ကထမင္းခ်က္သည္။ပင္တိုင္ဟင္းကေတာ့ငါးပိရည္ပါ..ေက်ာင္းေစ်းမွာေရာင္းသည့္ အေၾကာ္သည္ထံမွလက္က်န္အေၾကာ္ေၾကမ်ားရသည့္ေန ့ဆိုလွ်င္ေတာ့.. အသုတ္သည္ထံမွအခ်ဥ္ရည္နည္းနည္းေတာင္းကာ အေၾကာ္ေၾကထဲေရာထည္ ့ျပီးငရုတ္သီးအက်က္မွဳန္ ့ျဖဴးထားသည့္အေၾကာ္ေၾကသုတ္ႏွင္ ့စားရသည္မွာျမိန္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း…

သည္လိုေနဖို့စားဖို ့မပူရဘဲ ေက်ာင္းတက္ေနရေပမယ့္ ဆရာမၾကီးလိုအုပ္ထိမ္းသူမရွိဘဲ ေက်ာင္း၀န္းထဲက အိမ္မွာေနရသည္က သူတို ့အတြက္တခါတစ္ေလေတာ့အားငယ္စရာပင္…

ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖံုးျမိဳ ့နယ္တခု၏အစြန္အဖ်ားတြင္ရွိေသာအထက္တန္းေက်ာင္းမို ့ေက်ာင္း၀န္းၾကီးကက်ယ္ျပီး အပင္မ်ားအုပ္ဆိုင္းေနပါ သည္။ ဘယ္ဘက္မွာေဘာလံုးကြင္းက်ယ္ၾကီး ၊ ညာဘက္မွာသုသန္သြားသည့္ လမ္းမၾကီးရွိကာေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူေနအိမ္ေျခနည္းပါးသည္။

ေန ့ခင္းဘက္မွာတစ္ေက်ာင္းလံုးတြင္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင္ ့ဆူညံစည္ကားေနေပမယ္ ့ညဘက္ေရာက္္လွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းေရွ ့ဂိတ္တံခါးမၾကီး
မွဂိတ္ေစာင့္ၾကီး မွလြဲျပီးမည္သူမွမရွိေပ…။ေက်ာင္းေနာက္ဘက္သီဟိုပင္ေတြၾကားထဲတြင္ ၀ပ္ေနသည့္ သူတို ့အိမ္ေလးကအေမွာင္ထဲတြင္ ထည္းထည္းတည္ရွိေနပါ၏။ခင္ခင္က မိန္းကေလးပီပီေၾကာက္ခ်င္သည္။

“ေမာင္ေမာင္..နင္သိလား…ညဘက္ဆို သစ္ပင္ေတြေပၚမွာရွိတဲ ့အေစာင့္ေတြဆင္းလာတတ္သတဲ ့....
ငါတို ့အိမ္ပတ္လည္မွာလည္းအေစာင့္ေတြရွိမွာပဲေနာ္…”

“ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ ့…စာက်က္မွာသာက်က္..နင္ဒီလပတ္စာေမးပြဲမွာလည္း သမိုင္းအမွတ္နည္းတယ္…”

“ငါ..ခုႏွစ္ေတြမွတ္ရတာေခါင္းမူးလို့ဟ…နင္ ့ေလာက္လည္းဥာဏ္မေကာင္းဘူးေလ…”

“ဘာဥာဏ္မေကာင္းတာလဲ..အပ်င္းထူေနတာမ်ား..ရေအာင္က်က္”

ေမာင္ေမာင္ေဟာက္လွ်င္ေတာ့ခင္ခင္ဘာမွမေျပာဘဲ ျငိမ္သြားပါသည္။
အသက္၁၄ႏွစ္ေက်ာ္သာရွိၾကေသးေပမယ္ ့ျဖတ္သန္းလာရသည့္ဘ၀ေပးအေျခအေနအရေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့ခင္ခင္တို ့သည္ေလာကၾကီးထဲ
မွာေနတတ္ထိုင္တတ္ေနပါျပီ။

တႏွစ္တစ္တန္းေက်ာင္းတက္ရင္းေႏြရာသီေက်ာင္းပိ္တ္ရက္မ်ားမွာေတာ့ဦးဇင္းေက်ာင္းမွာပဲတစ္ေနကုန္ေနၾကသည္။
ေမာင္ေမာင္ကဦးဇင္းနားမွာလိုတာလုပ္ေပး သည္။ခင္ခင္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာလုပ္မည့္ရွင္ျပဳအလွဴေတြအတြက္ဆြမ္းကူခ်က္ေပးရသည္။
ညေနဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွျပန္လာလွ်င္ေတာ့အိမ္ေဘးစံပါယ္ရံုမွပန္းမ်ားခူးျပီးသီၾကသည္။အစကစံပါယ္ပင္နည္းနည္းေလးပဲရွိေပ
မယ္ ့ေမာင္ေမာင္ကပြားေအာင္ထပ္စိုက္ထားျခင္းပင္…။ညဘက္စံပါယ္ပန္းလို က္ေရာင္းေနသည့္ေကာင္ေလးလာလွ်င္ေမာင္ေမာင္ ကေက်ာင္းဂိတ္မွတဆင္ ့စံပါယ္ကံုးမ်ားေပးလိုက္ကာ ေနာက္ေန ့မွေရာင္းရေငြျပန္ယူသည္။ဦးဇင္းမွေက်ာင္းစားရိတ္ေထာက္ေပမယ္
့ေမာင္ေမာင္ခုလိုအပို၀င္ေငြရွာေနတာအေမ ့ကိုေပးခ်င္လို ့ပါ..။

ေမာင္ေမာင္ ့အေဖကေတာ့အရင္လိုပဲကုန္ထမ္း ၊အရက္ေသာက္ဆဲ..ဦးဇင္းအကူအညီႏွင္ ့အေမသူတို ့ေက်ာင္းကိုေရာက္ေရာက္ လာပါသည္။အေမလာလွ်င္ စံပါယ္ပန္းေရာင္းထားသည့္ေငြေလးေတြေပးေတာ့အေမ မ်က္္ရည္က်၏။

“မငိုပါနဲ ့အေမရယ္…သားခုေကာင္းေကာင္းေနရတာပဲ..အေဖ့ကိုသာအရက္္ေတြအရမ္းမေသာက္္ေအာင္ထိန္းပါ..
သားအခုေျခာက္တန္းေတာင္ေရာက္ေနျပီ..ေနာက္ေလးႏွစ္ဆိုဆယ္တန္းေအာင္ပါျပီအေမရဲ ့..”

“ေအးပါ..သားရယ္..ငါ့သားေလးဒီလိုသိတတ္ေလအေမ၀မ္းနည္းေလပဲ…မင္းအေဖကေတာ့အရင္အတိုင္းပါပဲ...
တခါတေလသတိတရနဲ ့ေတာ့သားကိုေမးေပမယ္ ့ဒီမွာရွိေနတာအမမေျပာရဲေသးဘူး..ေတာ္ၾကာေက်ာင္းထိလိုက္လာျပီးေသာင္းက်န္းေန
မွာစိုးလို ့ ”

“ေဒၚၾကီး.. က်မအေဖေရာေနေကာင္းရဲ ့လား..”

“ညည္းအေဖကေတာ့အရင္အတိုင္းအရက္ေလးတျမျမနဲ ့ေဘာ္ေက်ာ ့ပါပဲေအ..သူ့မိန္းမကလည္လည္၀ယ္၀ယ္ဆိုေတာ့မငတ္ပါဘူး..
ဒါေပမယ္ ့သမီးအေၾကာင္းတစ္ခြန္းမွမေမးတာငါျဖင္ ့အသည္းယားလိုက္တာ”

“ေနပါေစေဒၚၾကီးရယ္..ဦးဇင္းေျပာထားလို ့က်မေက်ာင္းတက္ေနတာသိမွာပါ..အေဖအဆင္ေျပရင္ျပီးတာပါပဲ ”

သူတို ့ေျပာေနသည္မ်ားကိုနားေထာင္ရင္း ဦးသုမန ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္ႏွင္ ့တရားရေနပါ၏။
ေၾသာ္..ေခတ္ကာလေျပာင္းျပန္..သားသမီးကမိဘကိုျပန္ျပီးပူပန္ေပး ၊စိုးရိမ္ေပးေနရေလျခင္းပါလား

...............

အပိုင္း. ၃  ကိုဒီလင္ ့မွာ ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါ...

https://www.facebook.com/notes/kyar-phyu-nwe/-%E1%80%90%E1%80%85%E1%80%B9%E1%81%80%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%80%9B-%E1%80%A1%E1%80%95%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8-%E1%81%83-/374352086032640