“အငိုလြယ္သည္”

November 23, 2013 at 11:18pm

          ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတာ ကာယကံရွင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ၾကားက၀င္ၿပီး “သည္းခံလိုက္ပါ သူႀကီးရာ။ သည္းခံလိုက္ပါ သူေဌးကေတာ္။” ျဖန္ေျဖေစ႔စပ္ေပးရုံနဲ႔ မရသလို ရြာဦးကဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေခၚ၍ ႀကိမ္ေဆာ္ၿပီး နင္ေတာ္နင္တန္ ပန္းကန္ကြဲ လက္ဘက္တစ္ရိုး ကြမ္းတစ္ရိုးနဲ႔ ေက်ေအးပလိုက္လို႔လည္း မရျပန္ပါဘူး။ ၾကားထဲမွာ အေၾကာင္းအေပါင္းေတြက အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာကိုး။ ထည့္တြက္ငဲ႔ကြက္ဖို႔ လိုလာတဲ႔အထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကေျပးေနတာကေတာ႔ Geo-politics လို႔ေခၚတဲ႔ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရးႀကီးပါပဲ။ တိုင္းရင္းသားခ်င္းအတူတူ၊ ခံစားခ်က္ရွိခဲ႔တာခ်င္းလည္းအတူတူ၊ ရခိုင္ေတြဆီမွာ လက္နက္ကိုင္ သည္ေလာက္မရွိပဲ၊ ရွမ္းေတြ၊ ကခ်င္ေတြ၊ ကရင္ေတြ၊ ကယားေတြဆီမွာ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ေတြ ရွိေနရျခင္းအေၾကာင္းဟာ အဲသည္ ပထ၀ီေၾကာမလြတ္တဲ႔ ပေယာဂက ထိပ္ဆုံးကပါပါတယ္။ တဘက္ႏိုင္ငံက အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေနတယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ သူတို႔ကိုင္ထားတဲ႔ လက္နက္ေတြဟာ အဲသည္ဘက္က၀င္လာတာ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္႔ဆီကစစ္တပ္ကေတာ႔ ျပန္ ထုတ္ေရာင္းစားပါ႔မလား။ ၿပီးက် အဲ႔ဒါႀကီးေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ျပန္ပစ္မယ္႔ဟာကို။


          အဲသည္နယ္စပ္ေဒသေတြမွာရွိတဲ႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈဟာ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီေတြအေပၚမွာ အမွီျပဳေနတာကေတာ႔ ျငင္းဖို႔ခက္ပါတယ္။ ျမန္မာ-ဘဂၤလား၊ ျမန္မာ-တရုတ္ နဲ႔ ျမန္မာ-ထိုင္းဆက္ဆံေရးေတြ မတူညီတဲ႔အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ နယ္စပ္ေဒသက လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ရွင္သန္ေနထိုင္ပုံခ်င္းလည္း မတူညီၾကဘူး။ တရုတ္တစ္ႏိုင္ငံတည္းေတာင္မွပဲ ေဘက်င္းအစိုးရဆီက သေဘာထား၊ ယူနန္ျပည္နယ္အစိုးရရဲ႕ သေဘာထား၊ နယ္စပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ရဲ႕သေဘာထားေတြဟာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူၾကဘူး။ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားသက္ေရာက္မႈအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး တစ္မ်ဳိးစီတုန္႔ျပန္ၾကသတဲ႔။ အဲသည္အခါမွာ ရႈျမင္သုံးသပ္ဖို႔က ပထ၀ီကေန ေဘာဂဘက္ကို ေျပာင္းလာျပန္ေရာ။ စစ္ကိုအမွီျပဳၿပီး အက်ဳိးစီးပြားျဖစ္ထြန္းမႈ (War economy) ဆိုတာကို ထည့္မစဥ္းစားလို႔ မရဘူး ျဖစ္လာတယ္။

         စစ္ျဖစ္ရင္ လူေတြက ဒုကၡသည္ေတြကိုခ်ည့္ ျမင္ျမင္ေနၾကတာ။ သူေဌးျဖစ္သြားတဲ႔သူေတြကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ စစ္ေျမျပင္မွာ ပစ္လိုက္တဲ႔ ဒိုင္းေညာင္႔ ဒိုင္းေညာင္႔ တစ္ခြန္းဟာ ကိုယ္႔ပါးစပ္က စစ္တိုက္တမ္းကစားရင္း ေအာ္သလိုမ်ဳိး အလကားရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ နွစ္ဘက္စလုံးမွာ စစ္စားရိတ္ဆိုတာေတြရွိတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေငြရေပါက္ရလမ္းေတြလည္း ရွိရတယ္။ သည္ေတာ႔မွ နားလည္လာရျပန္တာက ခရိုနီဆိုတာ နန္းရပ္ေနျပည္မွာမွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာထဲေတာင္ထဲ လက္နက္ကိုင္ေတြဆီမွာလည္း ရွိတတ္တာပဲ လို႔ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ေရႊတြင္းႀကီးေပၚ ဖင္ခုထိုင္ထားတဲ႔ အဖြဲ႔ဆီမွာ ေရႊသူေဌးႀကီးေတြရွိသလို
ေက်ာက္တြင္းႀကီးေတြ ေျခကန္တိုက္ေနတဲ႔အဖြဲ႔ဆီမွာ ေက်ာက္သူေဌးႀကီးေတြ ရွိမယ္။ ဘာမွ မရွိရင္လည္း ပူစရာ မလိုပါဘူး။ ေတာထဲမွာပါဆိုမွ သစ္ပင္မရွိပဲေနမလား။ အဲသည္သစ္ပင္မွ မရွိလည္း မပူနဲ႔။ ရာသီဥတုက ကိုယ္႔ဘက္မွာရွိတယ္။ ဘိန္းစိုက္စား။ ဒါေလာက္မွ အျဖစ္မရွိဘူးဆိုရင္ သိပ္စဥ္းစားမေနနဲ႔။ ဆက္ေၾကးေကာက္စား။ ငွက္ေပ်ာသီးကမွ အခြံႏႊာေနရဦးမယ္။ ေတာခိုေနတဲ႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းပါဆိုေန ရဲဖမ္းမွာ၊ တရားဥပေဒနဲ႔မညီမွာ ဘာေၾကာက္စရာရွိသတုန္း။ အဲသည္ေရေသာက္ျမစ္ႀကီးေတြကို ထည့္မတြက္ပဲ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေလာက္ပဲ လွည့္ခ်ဳိင္ေနတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုရင္ ပ်ဥ္းမငုတ္တိုႀကီးကမွ အတက္ထြက္တာ ေနွးေနဦးမယ္။ အသစ္အသစ္ေသာ လက္နက္ကိုင္ေတြ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ရွိလိမ္႔မပ။      စစ္နဲ႔အက်ဳိးစီးပြား ျဖစ္ထြန္းေနသူေတြက ဥပုသ္သည္တစ္ေယာက္မွ မပါတဲ႔အတြက္ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားစြာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားလိမ္႔မယ္ လို႔မ်ား ထင္သလား။ ခနတျဖဳတ္ကေလး အပစ္အခတ္ရပ္စဲလိုက္ရင္ေတာင္ ဘိန္းစိုက္ႏႈန္း ၁၃%၊ ဘိန္းထုတ္လုပ္မႈႏႈန္း ၁၆%ေလာက္ တက္လာသတဲ႔။ ဆက္ေၾကးေတြေစ်းျမင္႔လာၿပီး ဆက္ေၾကးလိုက္ေကာက္တဲ႔ ဧရိယာ ပိုက်ယ္ျပန္႔လာသတဲ႔။

             အဲဒီလို ငဲ႔ကြက္စရာအေၾကာင္းေတြေၾကာင္႔ တကယ္လို႔မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရခဲ႔လို႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြကို အရပ္သားအျဖစ္ တပ္ေခါင္းခြဲၿပီး ေနရပ္ျပန္လို႔ လႊတ္လိုက္ရင္ သည္အတိုင္း ျပန္လႊတ္လို႔မရဘူး။ သူတို႔တေတြ ဘယ္လိုဆက္ၿပီး လုပ္စားကိုင္စားၾကမလဲဆိုတာအထိ ပူပူပင္ပင္ ရွိရလိမ္႔မယ္။ အဲဒါ Demobilization လုပ္ရင္ ေတြ႔ရမယ္႔ ျပႆနာပဲ။ ငါ႔ႏွယ္။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ဆို အသံေတာင္ မၾကားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ သူတို႔ကို သူပုန္လို႔ ကိုယ္ကေခၚေပမယ္႔လည္း သူတို႔နယ္မွာသူတို႔ လက္နက္ကိုအမွီျပဳၿပီးရထားတဲ႔ အာဏာဆိုတာကေလးက အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ႔ ယစ္မူးေစတယ္။ ကိုယ္႔လက္ထဲကအာဏာကို အဲေလာက္လြယ္လြယ္ကူကူ ျပန္ေပးတတ္မွျဖင္႔ က်ဳပ္တို႔ျမန္မာျပည္ ခုလိုဘ၀ေရာက္စရာလား။

           ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကေတာ႔ လက္နက္ကိုင္ဆိုတာ အနည္းနဲ႔အမ်ား အရိုင္းလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ အယဥ္တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ယဥ္ေနရင္ လက္နက္ကိုင္လို႔မရဘူး။ တခ်ဳိ႔မ်ားဆို လူလားေတာင္ မေျမာက္ေသးတဲ႔ ကေလးစစ္သားေတြေတာင္ ပါေသးတယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူး ျငင္းရင္ ယူက်ဳထဲမွာ ထိုင္းေဆးရုံ၀င္စီးတဲ႔သူငယ္ေလးေတြ ျပန္ၾကည့္။ သူတို႔တေတြမွ စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္းမရွိရင္ ဘယ္သူရွိမလဲ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လက္နက္ကိုင္ဘ၀ကို ေရာက္လာရတာ အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ႔ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ မရွိပဲ မေနဘူး။ သူတို႔ကို အရပ္သားေတြနဲ႔ အတူထားလို႔ လြယ္ပါ႔မလား။ အရပ္ကေရာ သူတို႔ကို ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္လက္ခံမွာလဲ။ အတိတ္က အျဖစ္ေတြကို ခ၀ါခ်ၿပီး သင္ပုန္းေခ်တာ အဲသေလာက္ လြယ္ပါ႔မလား။ သူတို႔တေတြ အလုပ္အကိုင္ လူမႈေရး စီးပြားေရး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္မထားႏိုင္ရင္ အရင္အတိုင္း လက္နက္ျပန္ကိုင္ဖို႔က အနီးဆုံးထြက္ေပါက္ ျဖစ္သြားဦးမယ္။ ဒါကေတာ႔ Re-integration လုပ္ရင္ ေတြ႔ရမယ္႔ ျပႆနာပါ။

              သူမ်ားတကာဆီက အေတြ႔အၾကဳံ သေဘာတရားနဲ႔ ပူပူပင္ပင္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္ထားတာေတြ ကို ေလ႔လာမွတ္သားသင္႔သလိုပဲ တကယ္တမ္း စစ္ေျမျပင္မွာ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြဆီက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေတြ႔အၾကဳံေတြကိုလည္း သိသင္႔တာေပါ႔ေနာ္။ အထိုက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ႔လို႔သာ သည္ကေန႔ လႊတ္ေတာ္ေပၚမွာ တခ်ဳိ႕ေသာ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ခြင္႔ရေနတာ မဟုတ္လား။ လက္နက္ကိုင္နဲ႔ လက္နက္စြန္႔နဲ႔ ဘယ္သင္းက ပိုမ်ားတယ္ ထင္သလဲ။ “အို.. သူတို႔လုပ္သမွ် ဘာဆို ဘာမွ မေကာင္းဘူး။ ဘာမွ လာမေျပာနဲ႔ မသိခ်င္ဘူး။” ဆိုတဲ႔ တစ္ဘက္ပိတ္အျမင္မ်ဳိးကို မစြန္႔ႏိုင္ရင္ နွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ သည္အခါမွာ ဘဘႀကီးမ်ားရဲ႕ ေျခစလက္စ နဲ႔ လက္ရုံးရည္ ႏွလုံးရည္ကိုလည္း ေတြ႔ခြင္႔ျမင္ခြင္႔ ရခဲ႔ပါေပတယ္။

        ကိုယ္တို႔ဘဘႀကီးေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတဲ႔အခါမွာ “ေဟ႕ေကာင္ေတြ ေဟ႔ေကာင္ေတြ။ မေျပးနဲ႔။ အားလုံးလက္နက္ဖမ္းၿပီး အခ်ခံပါ။ ျပည္သူ႔၀ိုင္းေတြ ရဲထားၿပီ။” ဆိုတာမ်ဳိး ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းထားတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ အပိုင္းသုံးပိုင္းခြဲၿခားၿပီး သီးျခားထြက္ေပါက္ကေလးေတြ ေပးထားပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကိုေတာ႔ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကိုစြန္႔လႊတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအားျဖင္႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ရယူပါ။ တရား၀င္ နိုင္ငံေရးပါတီေထာင္ပါ။ ကိုယ္႔ျပည္သူေထာက္ခံမႈ ရရင္ အဲသည္ျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ရပ္တည္ပါ လို႔ လမ္းဖြင္႔ေပးခဲ႔တယ္။ အဲဒီနည္းအားျဖင္႔ ဦးဖုန္က်ားရွင္တို႔၊ ဦးေက်ာက္ညီလိုင္တို႔၊ ဦးေအာင္ခမ္းထီတို႔ဆိုတာကို တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ တျခားလည္း အမ်ားႀကီး ရွိဦးမွာ။ ကိုယ္က ကိုယ္ျမင္ဖူးတဲ႔သူကိုပဲ ေျပာေနတာ။   ဒုတိယအဆင္႔ လူလတ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေတာ႔ စီးပြားေရးအခြင္႔အလမ္းေတြဖြင္႔ေပးၿပီး တရား၀င္ ကုမၸဏီေထာင္လို႔ အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္းေတြ ေပးခဲ႔တယ္။ ေအးရွားေ၀ါတို႔၊ ပတၱျမားနဂါးတို႔လို တိုင္းရင္းသားေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းစုႀကီးေတြဟာ အဲဒီနည္းအားျဖင္႔ စည္ပင္ျဖစ္ထြန္းလာတယ္။

        တတိယအဆင္႔ကေတာ႔ လက္ေအာက္ငယ္သားပိုင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က လူဦးေရပိုမ်ားၿပီး ကိုင္တြယ္ထိန္းသိမ္းရခက္တဲ႔အထဲမွာ ပါတယ္။ သူတို႔ကို မူလရွိရင္းစြဲေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ေအာက္မွာ လက္နက္စြဲကိုင္ခြင္႔ဆက္ေပးထားၿပီး ကိုယ္႔ေဒသကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔ ရိကၡာလစာမ်ားနဲ႔ ဆက္လက္တည္ရွိေနေစရတယ္။ သို႔ေသာ္..။ အဲသည္ သို႔ေသာ္က အေရးႀကီးတာ။ အမိန္႔နာခံတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ျမန္မာ႔တပ္မေတာ္ကိုသာ အမိန္႔နာခံေစရမယ္။ နယ္ျခားေစာင္႔တပ္ လို႔ ေခၚခ်င္ေခၚ၊ ျပည္သူ႔စစ္လို႔ ေခၚခ်င္ေခၚ၊ ႀကိဳက္သလိုေခၚ။ ဒါေပမယ္႔ တရားဥပေဒ အျပင္ဘက္က လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္း မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္က စည္းကမ္းစံနစ္က်တဲ႔ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ဆက္လက္တည္ရွိရမတဲ႔။ အဲသည္တပ္သားေတြဟာ တပ္မေတာ္သားမ်ားနည္းတူ ရိကၡာလစာ၊ ေနရာထိုင္ခင္း၊ အခြင္႔အေရးမ်ား ခံစားႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး အိုမင္းမစြမ္းလာတဲ႔အခါ ပင္စင္ပါမက်န္ရေအာင္ ခံစားခြင္႔ရွိေစမတဲ႔။ တပ္မွဴး၊ ခြဲမွဴး၊ အရာရွိ၊ အရာခံအားလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔အစည္းကသာ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းေစၿပီး၊ တပ္မေတာ္ကေတာ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈအပိုင္းမွာ ၀င္မပါပဲ ကူညီပံ႔ပိုးရုံသက္သက္မို႔ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး တပ္ေထာက္ဗိုလ္ႀကီးနဲ႔ စာေရးစာခ်ီ၀န္ထမ္း အနည္းငယ္သာ ပါ၀င္ၾကမတဲ႔။ “ေတာ္ပါရွင္ တစ္ပတ္ေလာက္ေလွ်ာ႔လိုက္ဦး” လို႔ေတာင္ ေျပာစရာ မက်န္္ဘူးေနာ္။ လႊတ္ကို လိုက္ေလ်ာေတာ႔တာ။ ဒါေပသိ ဟိုဘက္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားမိသူေတြကေတာ႔ အိုင္ရင္းဇင္မာျမင္႔ သီခ်င္းသံၾကားတိုင္း မ်က္ရည္မဆည္နိုင္ျဖစ္ၾကရသတဲ႔။ “ခ်ဳိသာတဲ႔စကားေလးမ်ားစြာ ေျပာသမွ် အဟုတ္ထင္ခဲ႔။ ခုေတာ႔ မွန္ရာကို မွားတယ္။ ၾကဳံလာၿပီမို႔ ျမင္လာၿပီမို႔….။” ဆိုတာေလ။ လက္စသတ္ေတာ႔ သူတို႔လည္း ႏွလုံးသားအရင္းအႏွီးနဲ႔ပဲကိုး။ ယုံမွတ္လို႔ ပုံအပ္ၿပီးမွေတာ႔ ထြက္မေျပးပါနဲ႔ အသက္ကေလးရယ္။ အတူတူပဲ ဆက္ေနၾကတာေပါ႔။ သာယာလို႔ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ကမာၻ ဘာမွမေ၀းဘူး အနီးေလးမွာပါ။

          ဒီအခါမွာေတာ႔ ကိုယ္ေရာက္ခဲ႔ေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ကိုးကန္႔အထူးေဒသ(၁)က ေလာက္ကိုင္ၿမဳိ႕ကေလးကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ဘဘဦးခင္ညြန္႔နဲ႔ ဘဘဦးဖုန္ၾကားရွင္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူၿပီးတဲ႔အခါမွာ ကိုးကန္႔ေဒသကို အထူးေဒသအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ႔တဲ႔ အခ်က္သုံးခ်က္နဲ႔အညီ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္ ပ်ားလည္းစြဲခဲ႔ပါတယ္။ ဖုန္အိမ္ကလူေတြကို အရပ္သားအျဖစ္နဲ႔ ေရႊျပည္ညြန္႔ၿမဳိ႕သစ္တည္ၿပီးေတာင္ အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ စုစုစည္းစည္း ျပည္တြင္းအ၀င္ခံခဲ႔တယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္ဖို႔လည္း လမ္းဖြင္႔ေပးခဲ႔တယ္။ အရင္တုန္းကလို နင္ပဲငဆ အေခၚအေ၀ၚေတြအစား တေလးတစား ဦးခြန္ဆာ၊ ဦးဖုန္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမ အစရွိသျဖင္႔ အေရးတယူ ေခၚဆိုဆက္ဆံတဲ႔အခါ ကိုယ္ေတြေတာင္ အရင္တုန္းက သူတို႔ေတြ ပုလင္းတူဗူးဆို႔မို႔သာ ဘုတ္က်ီးေျမွာက္ က်ီးဘုတ္ေျမွာက္ ေျမွာက္ေနၾကတာ လို႔ ထင္ခဲ႔တယ္။ ဘိန္းဘုရင္ လည္ပင္းဖက္ေပါင္းေနမွေတာ႔ ဘုရားတကာလုပ္လည္း အကုသိုလ္ မစင္နိုင္ဘူး လို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။

              အခုေတာ႔ သေဘာေပါက္လာၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ကို လိုက္တဲ႔အခါမွာ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြကို သင္ပုန္းမေခ်ပဲနဲ႔ ေရွ႕ဆက္လို႔ မရဘူး။ သူ႔ဘာသူ အရင္က ဘိန္းဘုရင္မကလို႔ ဘိန္းသိၾကားမင္းႀကီးပဲလုပ္လုပ္။ ကိုယ္႔ဘက္က တေလးတစားေခၚေျပာဆက္ဆံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလိုက္လို႔ အဲသည္ေဒသမွာ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္မႈ ပေပ်ာက္သြားမယ္ဆိုရင္၊ စစ္ပြဲေတြ ရပ္သြားမယ္ဆိုရင္ ဆယ္ခါေခၚပလိုက္မယ္။ တန္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ေပးႏိုင္တဲ႔ ေငြေၾကး၊ စီးပြားေရးအခြင္႔အလမ္းဆိုတာ သူတို႔ေတြအတြက္ ဘာမွ ေျပာပေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မယူလည္း သူတို႔ဆီမွာ အဲဒါေတြ ျပည့္စုံၿပီးသား။ ဒါေပမယ္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလိုက္လို႔ စစ္ပြဲေတြရပ္သြားရင္ ေဒသတြင္း စီးပြားေရး လူမႈေရးေတြ ပိုဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္လာမယ္။ ျပည္သူေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရမယ္။ တပ္မေတာ္ႀကီးလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရမယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပ်ားရည္ကဲ႔သို႔ အစဥ္ခ်ဳိတယ္။ မလိုသူေတြ ေျပာစမ္းပါေစ။ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔က အဓိက။ အကုသိုလ္အတြက္ကေတာ႔ ကိုယ္႔ခြဲတမ္းနဲ႔ကိုယ္။ ကိုယ္႔အထုပ္ကိုယ္ထမ္း သူ႔အထုပ္သူထမ္း။

           ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူၿပီးစမွာ ကိုးကန္႔ေဒသကေလးဟာ အမွန္တကယ္ကိုပဲ သာေတာင္႔သာယာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ဘိန္းအစားထိုးသီးႏွံအျဖစ္ ပန္းဂ်ဳံ နဲ႔ လက္ဘက္ကို စိုက္တဲ႔အခါ ကိုးကန္႔လက္ဘက္ေျခာက္ဆိုတာ ေစ်းအႀကီးဆုံး ထိပ္တန္း ပထမတန္း ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက အစိုးရမဟုတ္ေသာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမႈ ပေပ်ာက္ေရးကို ေတာထဲေတာင္ထဲပါမက်န္ ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ၿဂိဳလ္တုက ဓါတ္ပုံခ်ဲ႔ၾကည့္လို႔ရတဲ႔ေခတ္ႀကီးမွာ ဘိန္းခင္းေတြေတြ႔ရင္ ဘီဘီစီက မေအာ္ပဲေနမွာလား။ လုံး၀ပေပ်ာက္မသြားပါဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ဆို၊ နဂိုတုန္းက ဘိန္းေရာင္းတဲ႔ေစ်းေဟာင္းကေလးကို အမွီျပဳၿပီး တရုတ္ဘာသာနဲ႔ ေလာင္ကိုင္းလို႔ေခၚတဲ႔ နယ္ေျမကေလးဟာ တရားဥပေဒစည္း၀ိုင္းထဲကိုေတာ႔ ေရာက္လာခဲ႔တာ ဘယ္သူမွ မျငင္းနိုင္ဘူး။ ဆရာ၀န္ ဆရာမကို “နင္ထမင္းစားဖို႔ ဘိန္းတစ္ခင္း ပိုစိုက္ေပးမယ္။” ဆိုတဲ႔ေခတ္ေတာ႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေရရွည္မွာ စစ္မီးျပန္ေတာက္လာခဲ႔တာကေတာ႔ လက္နက္ကို အေျခခံတယ္ လို႔ ေျပာရမွာပဲ။

            ဂူတစ္ဂူထဲမွာ ျခေသၤ႔ႏွစ္ေကာင္ ေအာင္းလို႔ ရခ်င္ရလိမ္႔မယ္။ နိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာေတာ႔ လက္နက္ကိုင္စစ္တပ္ ႏွစ္ခုရွိေနလို႔ မရဘူး။ ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ ကိုးကန္႔စစ္တပ္ဆိုတဲ႔ ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္တစ္တပ္ထားတယ္။ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ ရွိတယ္။ ကိုးကန္႔ရဲ နဲ႔ ကိုးကန္႔တရားစီရင္ေရးအဖြဲ႔ သပ္သပ္ရွိတယ္။ ေထာင္ေတာင္မွ ကိုးကန္႔အက်ဥ္းေထာင္ သပ္သပ္ရွိတာ။ ကိုယ္ေတြဘက္မွာဆို ရဲစခန္းမွာပဲ ခ်ဳပ္စရာရွိတယ္။ ေထာင္ေရးတန္္းေရးဆို လားရႈိးလႊတ္ရတာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း ႏွစ္ဖြဲ႔ရွိေပမယ္႔ သိပ္မရႈပ္ေထြးဘူး။ တရားခံမိရင္ ဗမာလား။ လာခဲ႔ ဗမာရဲစခန္းကို။ တရုတ္၊ ကိုးကန္႔လား။ သူတို႔ဟာသူတို႔ လာေခၚသြားလိမ္႔မယ္။ ဗမာဘက္က ဌာနဆိုင္ရာအစည္းအေ၀းေတြတိုင္း ကိုးကန္႔ဘက္က ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ တက္တယ္။ ကိုးကန္႔အစည္းအေ၀းလည္း ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ဖိတ္တယ္။ ညီညြတ္ေရး နဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္၊ ခင္ခင္မင္မင္ေပါ႔။ က်န္းမာေရးပိုင္းမွာ ေခတ္မီစက္ကိရိယာပစၥည္းစုံတဲ႔ သူတို႔ကိုးကန္႔ေဆးရုံထက္ ကိုယ္တို႔ျမန္မာေဆးရုံကို ပိုအားကိုးတယ္။ သည္ဘက္မွာက အထူးကုထားတာေလ။ ျမန္မာဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုးကန္႔တစ္နယ္လုံးကို တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ အႏၱရာယ္ကင္းစြာ သြားလာလို႔ရတယ္။ ဖုန္အိမ္လည္း ေဆးသြားကုဖူးတယ္။ ပယ္အိမ္လည္း ေဆးသြားကုဖူးတယ္။ အလြန္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သေလာက္ မာန္မာနမရွိ၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတတ္သူမ်ားအျဖစ္ပဲ ျမင္ခဲ႔ရတယ္။ ကိုယ္ေနခဲ႔တဲ႔ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ဘယ္ေနရာမွာမွ ျပႆနာ မရွိခဲ႔ဖူး။ လက္နက္ကိုင္ႏွစ္ဖြဲ႔ ရွိေနတာကလြဲလို႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္လြဲလို႔ေၾကာင္႔ပဲ ကိုးကန္႔မွာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တိုက္ပြဲေတြ ထပ္ျဖစ္ရတယ္။
 
        လက္နက္အသင္႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ပဋိပကၡျပန္ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တစ္ဘက္နဲ႔တစ္ဘက္ ယုံၾကည္မႈေတြ ပ်က္ျပားသြားတာနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကေလးလည္း ကိုယ္႔အသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္ၿပီး လစ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပါးစပ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ဘယ္လိုပဲဆိုေနေန၊ လက္နက္အသစ္ေတြ ထပ္၀ယ္ေနသမွ်၊ လက္နက္အင္အားေတြ တိုးခ်ဲ႕ေနသမွ် ဓါးေသြးရင္း ေမတၱာပို႔၊ ငါးမွ်ားရင္း ဥပုသ္ေစာင္႔ေနသလိုသာ ရွိလိမ္႔မယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင္႔ တခ်ဳိ႕ေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ ေတာင္းဆိုေနၾကတဲ႔ ဖက္ဒရယ္တပ္မေတာ္ႀကီးဆိုတာ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသလဲ ေတာင္းဆိုတဲ႔သူေတြ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

              ကိုယ္႔ဘက္က မုန္႔ဆီေၾကာ္ႀကီးေမွ်ာ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔ သင္႔မသင္႔ စဥ္းစားပူပန္ေနသလိုပဲ၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုေတာင္းဆိုေနတဲ႔သူေတြအတြက္ နႈတ္ခမ္းနာအေၾကာင္းကေလး ေမးပါရေစ။ တကယ္လို႔မ်ား အစိုးရဘက္က ေမတၱာတရားႀကီးမားစြာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္ေဆာက္ဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ျပည္နယ္ကို သီးျခားအုပ္ခ်ဳပ္ခြင္႔ေပးလိုက္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ္႔ျပည္နယ္ထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ ကာကြယ္ေရး အစရွိတဲ႔ အဖြဲ႔အစည္း (Institutions) ေတြမ်ား စံနစ္တက် ခိုင္ခိုင္မာမာ ဖြဲ႔စည္းထားၿပီးတာ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနၿပီလား။ အလုံအေလာက္ ရွိေနၿပီလား။ တကယ္ႀကီး အဟုတ္ႀကီးကို ကိုယ္႔ဘာသာခြဲထြက္ႏိုင္ၿပီလား။ ျပန္ေတြးၾကည့္ပါဦးေလ။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ မစားရလည္း နႈတ္ခမ္းနာစင္ေတာ႔ ဘာလာလာ စားႏိုင္လိမ္႔မယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ သူတို႔ကို ေျပာရင္း ကိုယ္႔ေမႀကီးကိုလည္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ပူပူပင္ပင္ ေၾကာင္႔က်၀င္ရျပန္ပါတယ္။ မယ္ဖ်ားလည္း ေရႊေတာင္တက္မယ္ ဟန္ျပင္ရင္ “မင္းႀကီးမ်ား” ဆို “ဖရား” ထူးမယ္႔၊ မင္းႀကီးနည္းရင္ “ဖရဲ” လိုက္မယ္႔ ေနာက္ပါဗိုလ္ေျခ ေလာက္ေလာက္လားလားမွ ရွိႏိုင္ပါ႔မလား။ အားကိုးေလာက္ပါ႔မလား။ လို႔ အမ်ားႀကီး စိုးရိမ္မိပါတယ္ မယ္မယ္။ ေဟာ.. ဟိုေရွ႕က လာေနတာ မုန္႔ဆီေၾကာ္သည္ႀကီး ထင္ပါရဲ႕။

Soe Min