ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာယီ (၁၃)

September 21, 2013 at 10:04pm

 


၁၄ ဇန္နဝါရီ ၂၀၀၂

ခဏတာကာလေလးအတြင္း၌ပင္ မိတ္ေဆြေကာင္းတုိ႔ကုိလည္း ေတြ႔ၾကံဳရတတ္သည္။ မွတ္ပံုတင္လက္ဝယ္ ရရွိျပီး   ေနာက္တေန႔ ဖရူဆုိျမဳိ႕အထြက္ရွိ ဆီးဘူး၊ ေတာင္ငူ ကားလမ္းခဲြေလး သုိ႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့သည္။ ဆီးဘူးသုိ႔ သြားရန္အတြက္ျဖစ္သည္။
ဆီးဘူးဆုိသည့္ျမိဳ႕က မည္သည့္ေနရာတြင္ ရွိမွန္းမသိ။ အမည္နာမကုိပင္ ယခုမွ ၾကားဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၀ မိနစ္ခန္႔အၾကာ လုိင္းကားတစီး ထုိးဆုိက္လာသည္။ က်ေနာ္လည္း လုိင္းကား ေခါင္မုိးေပၚတက္ကာ ေနရာယူလုိက္သည္။ ကားလမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ကားစီးရင္း ေတြ႔ျမင္ရေသာ ဆုိင္းဘုတ္ တုိ႔ကုိ ဖတ္ရင္း ဘယ္ျမိဳ႕ဘယ္ရြာ စသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္သာ မွတ္လာခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ျမိဳ႕ရြာမ်ားကုိ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိ။ သံပံုးေတာင္၊ ေသာက္ေရခပ္ စသျဖင့္ တခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ မွတ္မိသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စီးနင္းျပီး ေန႔လည္ပုိင္းေလာက္တြင္ ဆီးဘူးျမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္ေသာ္လည္း မည္သည့္ေနရာသုိ႔ ခရီးဆက္ရမည္မသိ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ တပ္မေတာ္သားတုိ႔ကလည္း ဥဒဟုိ သြားလာေနေသာေၾကာင့္ လိပ္ျပာမလံု။ ေက်ာခ်မ္းေနမိေသးသည္။ ဆီးဘူးျမိဳ႕အတြင္း လုိက္လံစံုစမ္းလုိက္ေသာအခါ ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီမွ ဗုိလ္မွဴး ဖလိန္း ေနထုိင္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ေမးပါမ်ား စကားရဆုိသကဲ့သုိ႔ ေနာက္ဆံုး ဗုိလ္မွဴး ဖလိန္းအိမ္သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ပင္ ဗုိလ္မွဴး ဖလိန္းကိုလည္း ေနအိမ္တြင္ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဗုိလ္မွဴး ဖလိန္းကုိ ေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ မဟာမိတ္ရဲေဘာ္တဦး ျဖစ္ေၾကာင္း အေျခအေနအရ လံုျခံဳမႈ လုိအပ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဥကၠဌၾကီး ဦးေရႊေအးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးလုိသည့္ အေၾကာင္း စသျဖင့္ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာၾကားလုိက္သည္။

ဗုိလ္မွဴး ဖလိန္းမွာ အံ့ၾသမင္တက္ခါ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေဝ့ဝဲၾကည့္ျပီး ျပန္လည္ စကားဆုိလာခဲ့သည္။ “ဒီမွာ မိတ္ေဆြ ဒီေနရာက ခင္ဗ်ားအတြက္ လံုျခံဳမႈ မေပးနုိင္ဘူး။ ထလရေတြ အဝင္ အထြက္မ်ားသလုိ အျမဲတမ္းလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး ။ ခင္ဗ်ားကုိ လံုျခံဳတဲ့ေနရာ က်ေနာ္ပုိ႔ေပးမယ္” ဟုဆုိကာ အိမ္နံေဘးတြင္ ရပ္ထားေသာ ဂ်စ္ကားေပၚသုိ႔တက္ခုိင္းကာ ဆီးဘူးျမိဳ႕ျပင္ဘက္ သုိ႔ ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ဂ်စ္ကားကေလးမွာ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေတာင္ကုန္း တခုေပၚသုိ႔ ေမာင္းတက္ ေနသည္။ ကားမွန္ေရွ႕ လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္က ရဲေဘာ္ဘားတုိက္ ၃-၄ လံုးႏွင့္ ေနအိမ္တလံုး၊ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ကားစက္ရပ္လုိက္သည္ႏွင့္ လာေရာက္ၾကိဳဆုိၾကသည္။ ဗိုလ္မွဴး ဖလိန္းမွ လာေရာက္ၾကိဳဆုိသူမ်ားထဲမွ ပုဂၢိဳလ္တဦးနွင့္ က်ေနာ့္ကုိ စတင္မိတ္ဆက္ေပးသည္။

“မိတ္ေဆြ သူက နုိင္ငံေရးမွဴး ကုိေစာလြင္တဲ့ဗ်။ ဒီစခန္းရဲ႕တာဝန္ခံေပါ့။ လုိအပ္တာအားလံုးကုိ သူက ျဖည့္ဆည္းေပးလိမ့္မယ္” ဟု ဆုိလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း “ ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဗုိလ္မွဴး” ဟု ေျပာလုိက္ေသာအခါ ဗုိလ္မွဴး ဖလိန္းမွ “ရပါတယ္ဗ်ာ ေတာ္လွန္ေရးသမား အခ်င္းခ်င္း ရုိင္းပင္းကူညီၾကရ မွာေပါ့ က်ေနာ့္လည္း ကိစၥေလးေတြရွိလုိ႔ ျပန္ခြင့္ျပဳပါအံုး” ဟု ဆုိကာဂ်စ္ကားေလးျဖင့္  ျပန္လည္ထြက္ခြာသြား ေတာ့သည္။ နုိင္ငံေရးမွဴ း ကုိေစာလြင္မွ သူ႔အိ္မ္သုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဦးေဆာင္ ေခၚေဆာင္သြားသည္။

ျပည္ရန္ေအး စခန္းေပၚတြင္ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ နုိင္ငံေရးမွဴး ကုိေစာလြင္တုိ႔ မိသားစုသာ ရွိသည္။ ေနာက္ပုိင္း ကုိေစာလြင္ႏွင့္က်ေနာ္ စကားလက္ဆံု ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကုိေစာလြင္က ဆီးဘူးျမိဳ႕မွ ေက်ာ္ ၍  အျခားျမိဳ႕ရြာ ေဒသမ်ားသုိ႔ သြားလာခြင့္ကုိ အစုိးရမွ ပိတ္ပင္ထားေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ဥကၠဌၾကီး ဦးေရႊေအးႏွင့္ သူက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားျပဳေကာ္မီတီ (CRPP) ကုိ ေထာက္ခံေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ေက်ညာခဲ့ၾကသည္။ ထုိအက်ဳိးဆက္က သူတုိ႔ကုိ အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ေနေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကုိေစာလြင္မွာ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့သလုိ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ ပံုၾကီးတြင္လည္း ေရွ႕တန္းမွ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီထူေထာင္စဥ္ကလည္း ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ကုိေစာလြင္တြင္ ကုိယ္ပုိင္အရည္အခ်င္းေပါင္း မ်ားစြာရွိသည္။ စာေရးသားရာတြင္ ေကာင္းမြန္ထက္ျမက္သလုိ ကဗ်ာေရးစပ္ရာတြင္လည္း တမူထူးျခားသည္ဟု ဆုိရမည္။ သူေရးစပ္သီကံုးခဲ့ေသာ “ကမၻာေလာကရဲ႕သမီးပ်ဳိ” ကဗ်ာမွာ ယေန႔တုိင္ ႏွလံုးအိမ္တြင္း စဲြျမဲေနသည္။

နုိင္ငံေရးအရ သူ႔ခံယူခ်က္မ်ားကုိ အလြန္သေဘာက် ႏွစ္သက္မိသည္။ အခြင့္ထူးခံ ေတာ္လွန္ေရးသမား တဦး မဟုတ္။ လက္ေတြ႔က်က် ပုိင္းျခား ေဝဖန္နုိင္ေသာ နုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ေျပာဆုိခဲ့စဥ္က စကားအခ်ိဳ႕ကုိ ယေန႔တုိင္ မွတ္မိေနဆဲ။ “နုိင္ငံေရးသမားေတြမွာ သေဘာထားေသးသိမ္သူက သူတပါးအျပစ္ကုိ ျမင္တတ္ျပီး ကုိယ့္အျပစ္ကုိ ကုိယ္မျမင္တတ္ၾကဘူးဗ်။ နုိင္ငံေရးသေဘာထား ၾကီးသူက သူတပါးအျပစ္ကုိ ျမင္တတ္သလုိ ကုိယ့္အျပစ္ကုိလည္းျမင္တတ္ၾကတယ္ေလ။ နုိင္ငံေရးသေဘာတရား ျပည့္ဝလြန္းတဲ့ လူကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္မျမင္အျပစ္မတင္တတ္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္နဲ႔တုိက္ေနတဲ့ ရန္သူအေပၚမွာေတာင္မွ အမုန္းတရားဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူးေလဗ်ာ။ နုိင္ငံေရးအရ ခြင့္လႊတ္တယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥ  ကုိ အေတာ္မ်ားမ်ားက လက္မခံနုိင္ၾကဘူး။ နုိင္ငံေရးအရ ခြင့္လႊတ္တာဟာ အရႈံးေပးတာမဟုတ္သလုိ အနုိင္ယူဖုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ နာက်ည္းစရာ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ဆုိးေတြက ရုန္းထြက္နုိင္ဖုိ႔ ျဖစ္တယ္။ အစုိးရျဖစ္ေစ ေတာ္လွန္ေရးဘက္က ျဖစ္ေစ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ ျပင္ဆင္ခြင့္ ရွိဖုိ႔လုိတယ္။ ျပင္ဆင္ခြင့္ကုိလည္း အားလံုးက လုိလုိလားလား လက္ခံရမယ္။ နုိင္ငံေရးသမားဆုိတာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အညီ ကိုယ့္ရဲ႕အေတြးအေခၚ အယူအဆကုိလည္း ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ခြင့္ ရွိတယ္။ ျပင္လည္း ျပင္နုိင္ၾကရမယ္။ အဲဒါကုိ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား လုိ႔ေခၚရင္ေတာ့ က်ေနာ္ လက္မခံနုိင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔လည္း အမ်ားအတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္ထင္ရင္ ယံုၾကည္ခ်က္အတုိင္း ဆက္ရပ္ပါ။ ဘယ္သူေတြက ဆန္႔က်င္ဆန္႔က်င္ ေတြေဝမေနပါနဲ႔” ဟု ဆုိလာေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္အေတာ့္ကုိ အားတက္ခဲ့ရသည္။

ျပည္ရန္ေအး စခန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိျပီး ၁၇-၂-၂၀၀၂ ရက္ေန႔ တြင္ စခန္းေပၚသို႔  ကားတစီးထုိးဆုိက္လာခဲ့သည္။ ကားစက္ရပ္ ၍ေအာက္ဆင္းလာမွ ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠဌၾကီး ဦးေရႊေအး (ငိန္းကယန္းထန္) ျဖစ္ေနသည္ ကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။ အသားညိဳညိဳ ပုပ်ပ္ပ်ပ္ တည္ၾကည္ေသာ မ်က္လံုး ေတာင့္တင္းေသာ  ခႏၶာကိုယ္ ပိုင္ရွင္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လည္း ဥကၠဌၾကီးကုိ ခရီးဦးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ က်ေနာ္ကမ္းေပးေသာ လက္ကုိ ဥကၠဌၾကီးမွ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ျပီးမွ ‘ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ားေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ၾကားပါတယ္။ အေျခအေနအရ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာမေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီအတြက္လည္း ခင္ဗ်ားနားလည္ ေပးနုိင္လိမ့္မယ္ ဆုိတာ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္” ဟု ဆုိလာေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္မင္တက္သြားရသည္။ ရုိးသားပြင့္လင္းျပီး ဟန္ေဆာင္မႈကင္းေသာ ဦးေရႊေအးပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔ ဥကၠဌၾကီး၊ က်ေနာ္၊ နုိင္ငံေရးမွဴး ကုိေစာလြင္တုိ႔ ရံုးခန္းေလးအတြင္း ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ အဓိကေဆြးေႏြးၾကသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ BPA ရပ္တည္ေရးအတြက္ ကယန္းျပည္သစ္မွ တတ္နုိင္သည့္ဘက္မွ ဝုိင္းဝန္းကူညီပံ့ပုိးေပးေရးျဖစ္သည္။ ကယန္း ျပည္သစ္ ဥကၠဌၾကီးမွလည္း ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီကုိ မည္သုိ႔စတင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသည့္အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္သိရွိရန္အတြက္ ျပန္လည္ေျပာျပခဲ့သည္။ “က်ေနာ့္ဇာတိက လယ္ေဝးျမိဳ႕နယ္ အေရွ႕ဘက္ ျမင္းျပင္ရြာဇာတိပါ။ က်ေနာ့္ကုိ နုိင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚတြန္းပုိ႔တာက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈက အစျပဳတယ္လုိ႔ေျပာရမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္က တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသား တကသ၊ ဗကသ၊ အဖဲြ႔ ၂ ရပ္နဲ႔အတူ လူမ်ဳိးစုေက်ာင္းသားမ်ား အဖဲြ႔ခ်ဳပ္မွာ အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။

ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက တုိင္းရင္းသားေတြကုိ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ခဲ့တယ္။ တရာတန္ ေငြ စကၠဴ  ေတြကုိလည္း တရားမဝင္ေၾကညာလုိက္ေတာ့ ကယန္းလူထု အေတာ့္ကုိ အထိနာခဲ့တယ္။ ဖိႏွိပ္မႈ ျမင္ကြင္းေတြက ထပ္လာေတာ့ သည္းမခံနုိင္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ ေပမဲ့ ေနာက္ခံအင္အားဆုိလုိ႔ လူထုပဲရွိတယ္။ ကုိယ္စြမ္းကုိစနဲ႔ပဲ ၾကိဳးစားလုပ္ကုိင္ရတာေပါ့။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ လ မွာ ကယန္းနယ္ေျမကုိ လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာ ျပန္လာခဲ့ျပီး ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ ဆင္ႏႊဲဖုိ႔ စည္းရံုးေရးဆင္းခဲ့တယ္။ ၁၉၆၄ ဇြန္လ ၄ ရက္ေန႔မွာ ကယန္းေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ဗ်န္းနဲ႔အတူ ဖယ္ခံုျမိဳ႕နယ္ ပီကင္းေက်းရြာမွာ ရွိတဲ့ ရဲစခန္းကုိ တုတ္ဓားေတြနဲ႔ဝင္စီးျပီး ရရွိလာတဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ကယန္းေတာ္လွန္ေရးကုိ စခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း လက္နက္နဲ႔ အလင္းဝင္ရင္ ဖမ္းဆီးျခင္းမျပဳဘူးဆုိတဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္ေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား အလင္းျပန္ဝင္ သြားခဲ့ၾကတယ္။

ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ကယန္းေတာ္လွန္ေရးအဖဲြ႔ေတြကုိ စုစည္းျပီး ၈-၈-၆၄ ခုနွစ္မွာ ကယန္းျပည္သစ္ပါတီကုိ ျပန္လည္ တည္ေထာင္ၾကျပီး အေျခခံမူ (၁၂)ခ်က္ကုိလည္း ခ်မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပါတီ တည္ေထာင္ျပီး လပုိင္းအၾကာမွာပဲ ဗုိလ္ဗ်န္းလည္း အလင္းဝင္သြားခဲ့သလုိ သူ႔ေနာက္ကိုလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လက္ရွင္သန္ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္က ဥကၠဌတာဝန္ယူျပိး အုိက္ကျဖဴက အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္တာဝန္ယူခဲ့ တယ္။ နုိင္ငံေရးကုိ က်ေနာ္က ဦးေဆာင္သလုိ စစ္ေရးနဲ႔ စည္းရံုးေရးတာဝန္ကုိ အုိက္ကျဖဴက တာဝန္ယူခဲ့ ၾကတယ္။ ေမာင္နီ၊ ဦးေဒြး၊ သန္းခ်ပ္(သန္းစုိးနုိင္)၊ စတဲ့  ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း က်ရာတာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ၾကတယ္။ စနစ္က်တဲ့ လက္နက္ကုိင္တပ္အဖဲြ႔ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ KNU နယ္ေျမကုိ ရဲေဘာ္ေတြ လႊတ္ျပီး စစ္ပညာ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ KNU ကလည္း လုိအပ္တဲ့လက္နက္ေတြကုိလည္း ကူညီပံ့ပုိးေပးခဲ့တယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွာ က်ေနာ္ဦးေဆာင္ျပီး ဗကပဌာနခ်ဳပ္ (ပန္ဆမ္း) ကုိသြားျပီး စစ္ေရး၊ နုိင္ငံေရး၊ စည္းရံုးေရးသင္တန္းေတြ တက္ေရာက္ခ့ဲသလုိ လက္နက္အကူအညီေတြကုိလည္း ရယူခဲ့ၾကတယ္။

၁၉၈၂ ခုႏွစ္ နုိဝင္ဘာလမွာ ဗကပ တပ္မ ၆၈ ပအုိ႔ဝ္နီတုိ႔နဲ႔ပူးေပါင္းျပီး တပ္ေပါင္းစု စစ္ေဒသ ဖဲြ႔စည္းခဲ့ၾကတယ္။ ကယန္းျပည္သစ္ကေတာ့ ပ်ဥ္းမနား၊ ဖယ္ခံု၊ ေမာ္ခ်ီးျမိဳ႕နယ္ေတြအထိ တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ အစုိးရကလည္း အထပ္ထပ္ ျဖိဳခြင္းခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၈၂ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔မွာ အတြင္းေရးမွဴး အုိက္ကျဖဴ တုိက္ပဲြမွာ က်ဆံုး သြားခဲ့ျပန္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း သစ္က်ိတ္၊ ေပါင္းေလာင္းကုိ အေျချပဳျပီး ဖယ္ခံု၊ မုိးျပဲ အေနာက္ျခမ္းေတြမွာပဲ အေျချပဳ လႈပ္္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံု အတြင္းေရာက္ရွိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုလည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးၾကိဳဆုိျပီး အဖက္ဖက္က ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ကယန္းျပည္သစ္ တပ္မေတာ္ နဲ႔ လက္ခ်င္းတဲြခဲ့တဲ့ မဟာမိတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နဝတ အစုိးရနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္သြားၾကေတာ့ လႈပ္ရွားရတာ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ျဖစ္လာရတာေပါ့။ မလဲႊသာမေရွာင္သာတဲ့ ေနာက္္ဆံုး ၁၉၉၄ ဇူလုိင္လ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ အစုိးရနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ေရးထုိးလုိက္တယ္။ အေျခအေနက တြန္းပုိ႔ျခင္းကုိ ခံရတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။

ေအးဗ်ာ က်ေနာ္ေျပာျပတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားေတာင္ အေတာ္ျငီးေငြ႔သြားျပီ နဲ႔တူတယ္” ဟု ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလုိက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း “မျငီးေငြ႔ပါဘူး ဥကၠဌၾကီးရယ္ ျဖတ္သန္းမႈေတြကုိ ေနာင္လာေနာက္သား ေတြအတုယူနုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟုူ ေျပာလုိက္ေသာအခါ ျပံဳးျပရင္း အေဝးတေနရာသုိ႔ ေငးေမာေန ျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ဆက္ ၍ ပင္ “က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေတာင့္တဆံုး ဆႏၵေတြ ရွိတယ္။ အဓိက ထုိင္းနုိင္ငံမွာ တိရစာၦန္ေတြလုိ ျပစားခံေနရတဲ့ က်ေနာ့္လူမ်ဳိးေတြ ကိစၥ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တာ က်ေနာ့္လူမ်ဳးိေတြ ကမၻာ့အလယ္မွာ ဂုဏ္ သိကၡာရွိရွိနဲ႔ ေနနုိင္ဖုိ႔ တန္းတူ အခြင့္အေရး ရဖုိ႔အတြက္ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ၾကီးမွာ ျပည္တြင္းစစ္ေတြ ရပ္စဲျပီး စစ္မွန္ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ အျမန္ေရာက္ေစခ်င္တယ္” ဟု ေလးေလးတဲြ႔တဲြ႔ ေျပာလုိက္ေသာ စကား ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ႏွလံုးအိပ္အတြင္း ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေပါက္ကဲြစီးေမ်ာေနမိသည္။

၂၁-၈-၂၀၀၆ ရက္ေန႔တြင္ ကယန္းျပည္သစ္ ဥကၠဌၾကီး ဦးေရႊေအး ဘဝတပါးသုိ႔ ေျပာင္းသြားေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ဥကၠဌၾကီးေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ တန္းတူအခြင့္အေရးႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္ကုိ လက္ရွိအစုိးရမွ ပံုေဖာ္အသက္သြင္းေပးမည္ဆုိလွ်င္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ား အထေျမာက္ရွင္သန္ေနလိမ့္မည္ဟု အၾကြင္းမဲ့ က်ေနာ္ယံုၾကည္ေနမိသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္) 

အုပ္ၾကီးေဖ
၂၂-၉-၂၀၁၃