“ဟဲေတာ္” ~ လူဗိုလ္ ဟူသည္ ...

September 25, 2013 at 9:39am

          ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ တစ္ခုခု အထူးတဆန္းေတြ႕ရင္ အနားရွိတဲ႔သူကို လက္ကေလးတို႔ၿပီး ဟိုမွာၾကည့္စမ္းပါဦး သည္မွာၾကည့္စမ္းပါဦးနဲ႔ ေခၚေခၚျပရတာ အေမာပါ။ လူႀကီးေတြက ေတာက်ရန္ေကာဆိုၿပီး ဟန္႔ဟန္႔ထားလို႔သာ ေနရတယ္။ လူကေတာ႔ အထူးအဆန္းေတြ႔ရင္ ကိုယ္႔ဘာသာ အသာၾကည့္မေနပဲ သူမ်ားေတြ မျမင္ေသးဘူးထင္ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လက္ညွဳိးထိုးတတ္တာ အက်င္႔ကိုပါလို႔။ အရြယ္ကေလးရလာေတာ႔မွ အိုက္တင္ကေလးခံတတ္လာၿပီး “ေၾသာ္ ဒါေလးမ်ား” လို႔ သိၿပီးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္လာတယ္။ စိတ္ထဲက တအံ႔တၾသျဖစ္လည္း မွင္နဲ႔ေမာင္းနဲ႔ မသိသလို ေနတတ္သြားၿပီ လို႔ထင္ခဲ႔တာ။ ခုတစ္ေခါက္ ဂ်ပန္ေရာက္ေတာ႔မွ အဲဒီေရာဂါက သူငယ္နာ မစင္ေသးမွန္း သတိထားမိလာပါတယ္။ အနားဘယ္သူမွ မရွိလို႔ ကိုယ္႔ဗမာအခ်င္းခ်င္းပဲ ရွိရင္ ေမရီခ်က္ပမန္စကူးက ကေလးေလးေတြ အတန္းထဲ ဧည့္သည္လာလို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ အတင္းေျပာသလို လက္ညွဳိးတထိုးထိုးနဲ႔ အတင္းတုတ္ၾကပါတယ္။
အတူတူလာတဲ႔သူခ်င္းမို႔ အံ႔ၾသတာခ်င္းလည္း တူတူပါပဲ။ သူတို႔နိပြန္ေရႊျပည္ႀကီးကလည္း အံ႔ၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ဗ်။ ေျပာျပစရာေတြကလည္း တပုံႀကီးရွိေသးတယ္ ျဖစ္ေနလို႔ အလုပ္ရႈပ္တဲ႔ၾကားက အေျပးအလႊား စာတစ္ပုဒ္ ေရးရျပန္ပါတယ္။ အိုဆာကာေရာက္ကတည္းက Senri Critical Care Medical Center က ေလ႔က်င္႔သင္ၾကားေပးၾကတာဆိုေတာ႔ စူဠလိပ္ကေလး ေရထဲလႊတ္သလို သူတို႔ေဆးရုံထဲမွာ စပ္စုေလ႔လာ အကဲခတ္ခြင္႔ရတာကိုး။ စိတ္ထဲမွာ ဟာကနဲ ဟင္ကနဲ အံ႔အားသင္႔သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးေပမယ္႔ ကိုယ္ေတြကို ေတာကတက္လာတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔ အခုလို လူကြယ္ရာက်မွပဲ အားပါးတရ ေဖာက္သည္ခ်ရပါေတာ႔မယ္။
          ေဆးရုံပါဆိုမွေတာ႔ လူနာေတြ မရွိလို႔ ဘယ္သူေတြ ရွိရဦးမွာလည္းေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ လူနာေတြရွိၿပီး လူနာေစာင္႔ေတြ သိပ္မေတြ႔ရတာက်ေတာ႔ ကိုယ္႔အတြက္ ထူးဆန္းေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တေလပဲ အနားမွာ လူနာေစာင္႔ေလး တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူနာေစာင္႔လည္း မရိွဘူး။ ကိုယ္႔မ်က္စိေရွ႕တင္ အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ႔ လူနာႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ ရွိတယ္။ Paramedics လို႔ေခၚတဲ႔ ၾကက္ေျခနီသာသာလူႀကီးေတြကပဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရာဇ၀င္ေျပာျပေနရတယ္။ ေနာက္ကေန ပူပူပင္ပင္ လိုက္လာမယ္႔ အိမ္သူအိမ္သား မရွိၾကဘူးလားမသိ။ လူနာတစ္ေယာက္ေရာက္ရင္ ဆရာ၀န္ေတြ ဆရာမေတြခ်ည့္ပဲ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္ေတြဆီမွာဆို “ဖယ္ၾကစမ္းပါဦး။ လူနာကေလး ၾကည့္ပါရေစ။” ဆိုမွ ခနကေလးဖယ္ေပးၿပီး အလုအယက္ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳေနတဲ႔သူေတြ သူတို႔ဆီမွာ ရွိကိုမရွိဘူး။
             အဲ႔ဒါ သူတို႔ဓေလ႔ပဲနဲ႔ တူတယ္ဆိုမွ ကိုယ္အလုပ္လုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရုံသစ္ႀကီးကို သြားသတိရတယ္။ အဲဒီေဆးရုံကို ကိုယ္ေတြဆီမွာေခၚၾကတာက ဂ်ပန္ေဆးရုံလို႔ေခၚတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြကေတာ႔ JICA လို႔ သိၾကတယ္။ ဦးေန၀င္းလက္ထက္ကတည္းက ဂ်ပန္က လာလွဴထားေပးတဲ႔ ေဆးရုံေလ။ ကိုယ္ေတြ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာေတာင္ သစ္လြန္းလို႔ သစ္သစ္သစ္သစ္နဲ႔ ျမည္ေနတဲ႔ေဆးရုံ။ ဘယ္ေလာက္ထိသစ္လဲဆို ျမန္မာေတြနဲ႔ မတန္ေအာင္ကို သစ္တယ္။ သူတို႔က အေဆာက္အဦခ်ည့္ပဲ ေဆာက္လွဴတာ မဟုတ္ဘူး။ အထဲက လိုအပ္တဲ႔ ေဆးပစၥည္း ကိရိယာ၊ ေနရာထိုင္ခင္း၊ ပရိေဘာဂ အားလုံး ဂ်ပန္မွာရွိတဲ႔ ေဆးရုံအဆင္႔အတန္းအတိုင္း လွဴေပးတယ္။ သူနာျပဳဆရာမေတြ အခန္းထဲကေန လူနာကုတင္ေတြကို လွမ္းေခၚတဲ႔ စကားေျပာစက္ကေလး ရွိတယ္။ လူနာကုတင္ေခါင္းရင္းက ခလုပ္နွိပ္လိုက္ရင္ သူနာျပဳစားပြဲမွာ ဘယ္ကုတင္ကေခၚသလဲ မီးလင္းတယ္။ လူနာေတြတက္တဲ႔ အိမ္သာခန္္းကေန ကိစၥၿပီးရင္ ဆရာမကို ခလုပ္ႏွိပ္ေခၚလို႔ရတယ္။ အဲ႔ဒါေတြက ျပႆနာ မရွိဘူး။ ျပႆနာက လူနာေစာင္႔ေတြကို ေပးေနစရာ မရွိဘူး။ သူတို႔ဆီကလိုပဲ သူနာျပဳဆရာမေတြက အကုန္လုပ္ေပးမယ္။ လူနာေစာင္႔ေတြ ေဆးရုံအျပင္ကေစာင္႔၊ ထမင္းပို႔ခ်ိန္က်မွ ေပး၀င္မယ္။
            အဲဒီစံနစ္လုပ္လိုက္တာ ျမန္မာလူနာေတြနဲ႔ ျပႆနာ တက္ေတာ႔တာပဲ။ လူနာက အသည္းအသန္ျဖစ္လို႔ ေဆးရုံတင္ပါတယ္ဆိုမွ ကိုယ္႔မ်က္စိကြယ္ရာမွာ ဘယ္သူက စိတ္ခ်ထားႏိုင္မွာတုန္း။ ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေဆးရုံဆို တက္ကို မတက္ခ်င္ၾကဘူး။ တင္ေရွာေဆးရုံလို႔ နံမည္ေပးၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လူနာေတြ အဆင္မေျပလြန္းတာနဲ႔ သံဃာအား ဘုရားမဆန္သာဆိုသလို ဒုံရင္းအတိုင္း ဥဒဟိုခြင္႔ျပဳလိုက္တဲ႔အခါ အထဲရွိသမွ် အကုန္ပ်က္ေတာ႔တယ္။ ကိုယ္႔လူမ်ဳိးအေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔။ အိမ္သာသြားရင္ ေရဘုံဘိုင္ ျပန္ပိတ္ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ တံခါးလက္နဲ႔ဖြင္႔လို႔ ၾကပ္ေနရင္ ေျခနဲ႔ကန္ဖြင္႔မယ္။ မရရင္ ကုလားထိုင္နဲ႔ ေကာက္ရိုက္ပလိုက္မွာ။ ကိုယ္ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အေကာင္းအတိုင္းက်န္တာဆိုလို႔ အျပင္လူ၀င္မရတဲ႔ ICU ထဲက အိမ္သာကေလးတစ္ခုပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ မေကာင္းလည္း ေနေပါ႔။ ဘာအေရးႀကီးတာလိုက္လို႔။ ေဆးရုံတက္ဖို႔လာပါတယ္ဆိုမွ အိမ္သာတက္ဖို႔ လာတာမွ မဟုတ္ပဲ။ လူမမာကို အနီးကပ္ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ျပဳစုေပးဖို႔သာ လိုရင္း။
             ကိုယ္႔လူမ်ဳိးေတြ အက်င္႔ထဲမွာ ေနာက္တစ္ခုက လူမမာေမးလာၾကတဲ႔အက်င္႔ပါ။ မမာတဲ႔အခ်ိန္ သတင္းေမးဖို႔မေရာက္ရင္ အင္မတန္ ၀တၱရားပ်က္ကြက္တယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးေလ လူမ်ားေလ။ “၀န္ေသတစ္မတ္၊ ၀န္ကေတာ္ေသ တစ္က်ပ္။” ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ လူမမာေမးတယ္ဆိုတာ လူနာကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ လူကိုယ္တိုင္လာစရာမလိုဘူး။ ပို႔စကဒ္ေလးတစ္ေစာင္၊ ပန္းစည္းေလးတစ္စည္းသာပို႔လိုက္။ အခုေရာက္ခဲ႔တဲ႔ အိုဆာကာေဆးရုံေအာက္မွာ ပန္းေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ႀကီး ဟီးထေနေအာင္ ရွိတယ္။ ဘယ္အရြယ္ ဘယ္ေလာက္တန္ လိုခ်င္သလဲ ေျပာ။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ပန္းေခြေရာင္းတာ မဟုတ္လို႔)
            ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္ေတြဆီက စံနစ္နဲ႔က လူနာေစာင္႔ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္။ မ်ားေလေကာင္းေလ လို႔ေတာင္ ေျပာရမယ္။ ေဆးရုံအေပါက္၀ ကားဆိုက္လိုက္တာနဲ႔ ပက္လက္လူနာကို လူနာတင္လွည္းေပၚတင္ဖို႔ ကိုယ္႔အိမ္ကလူအလုံအေလာက္ မပါရင္ အလုပ္သမားဆယ္ေယာက္ ၀ိုင္းမေတာ႔ ဆယ္ေယာက္စာ မုန္႔ဖိုးေပးရမယ္။ သမီးကိုေမြးတုန္းက ဒပ္ဖရင္မွာ လူနာခန္းကေန ခြဲခန္းကိုေရာက္ေအာင္ အလုပ္သမားေလးေယာက္ထမ္းခ်ရလို႔ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေထာင္ နဲ႔ ရွစ္ေထာင္ ေပးရတယ္။ ဆရာ၀န္မို႔လို႔ ဒစ္စေကာင္႔ မရွိဘူး။ ကိုယ္တိုင္ထမ္းနိုင္ရင္ ကိုယ္႔ဘာသာထမ္းသြား။ ဆရာ၀န္ဆီေရာက္လို႔ ေဆးရုံတင္မယ္။ စာအုပ္သြားလုပ္ပါဦးဆို ေျပးရတာကတစ္ေယာက္၊ ေသြးေဖာက္ဖို႔ ပုလင္းသြားေတာင္းပါဦးဆိုတာက တစ္ေယာက္။ ဓါတ္မွန္ရိုက္ဖို႔ ေငြသြားသြင္းပါဦးဆိုတာက တစ္ေယာက္။ သည္ေဆးကေလးေတြ ေျပး၀ယ္လိုက္ပါဦးဆိုတာက တစ္ေယာက္။ တစ္ေခါက္တည္းနဲ႔လည္း ၿပီးတာ မဟုတ္။ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ လြန္းထိုးသလို ေျပးဖို႔ လူနာေစာင္႔ေတြ မပါရင္ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။
           သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ဗ်ာ။ ေသြးေဖာက္စရာ လွည္းတစ္စီးေပၚက သင္႔ေတာ္ရာ ပုလင္းေရြး၊ တံဆိပ္ကပ္၊ စာရြက္ျဖည့္ၿပီးရင္ သူနာျပဳေကာင္တာေဘးက ပုံးကေလးထဲထည့္လိုက္။ သူ႔ဘာသူ ဓါတ္ခြဲခန္းသယ္သြားလိမ္႔မယ္။ တေအာင္႔ေနေတာ႔ အေျဖသိခ်င္ ကြန္ျပဴတာထဲသာ ဖတ္လိုက္။ လူလႊတ္ၿပီး ေရြးခိုင္းမေနနဲ႔။ ဓါတ္မွန္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ဖလင္ခ်ပ္ႀကီးေတြ ျပဴးျပဲေနေအာင္ ေထာင္မၾကည့္ၾကေတာ႔ဘူး။ ဆရာ၀န္စားပြဲက ဗ်ဴးေဘာက္စ္ကေလးမွာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္နဲ႔ လိုသလို ျခဳံ႕ခ်ဲ႔ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ျမန္မာ႔ျမန္မာ႔ရုပ္ရွင္ေတာင္ ဖလင္စံနစ္က ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ျဖစ္သြားတာ ၾကာလွေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ဆရာ၀န္ေတြမွာ အေမွာင္ခန္းထဲ အခ်ပ္လိုက္ႀကီး ကူးၾကေဆးၾကတုန္း။ ၿပီးေတာ႔ ဖလင္ဖိုးကလည္း နင္႔ေနေအာင္ ေပးရတာ။ ကိုယ္ေတြဆီမွာ အခုမွ ၂၄ နာရီ ေတာင္းႏိုင္ပဟဲ႔ဆိုတဲ႔ ၁၆ခ်ပ္ ကြန္ျပဴတာဓါတ္မွန္ CT Scan စက္ႀကီးေတြဆို ေမာ္ဒယ္ေအာက္လို႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မသုံးေတာ႔ဘူးတဲ႔။
           ဒီ႔ထက္ပို အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းတာ သူတို႔ဆီက ဆရာ၀န္ေတြ ေဘာပင္ ေဖာင္တိန္ မသုံးေတာ႔ဘူး။ ဘယ္ေပၚသြားေရးရမွာလဲ။ စာရြက္စာတမ္းမွန္သမွ် ကြန္ျပဴတာေပၚမွာပဲ အကၡရာတင္ေတာ႔တယ္။ လူနာကုတင္ေျခရင္းမွာ ကြန္ျပဴတာတစ္လုံးစီရွိတယ္။ အခ်က္အလက္မွန္သမွ် အဲ႔ဒီအထဲမွာ။ အရင္ကလို လူနာမွတ္တမ္းဖိုင္ဆိုတာ စကၠဴႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ လာၾကည့္တဲ႔ဆရာ၀န္က ညႊန္ၾကားခ်က္ကို အဲ႔ဒီအေပၚမွာ ေရးသြားရင္ သူနာျပဳေကာင္တာက ကြန္ျပဴတာထဲ တစ္ခါတည္းသြားေပၚတယ္။ ဂ်ပန္ေတြမ်ား ဖင္ေဆးတာေတာင္ ခလုပ္ႏွိပ္ေဆးေတာ႔ လူနာအီအီးတည္ခ်င္ Enter ေခါက္ၿပီးမ်ား တည္ၾကသလား မသိဘူး။ ငါတို႔ဆီမ်ား အဲလိုလာလုပ္လို႔ကေတာ႔ ဆရာမေတြ ေဖ႔စ္ဘုတ္သုံးေနတာနဲ႔ လူနာ ဘာျဖစ္သြားမွန္း သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆိုလည္း လြယ္ပါတယ္။ လူနာအေကာင္႔ထဲကေန “ဆရာမ သမီးရဲ႕ ဗိုက္ထဲက ေအာင္႔ေအာင္႔ေနတယ္။” လို႔ စေတးတပ္စ္တင္ၿပီး တက္ဂ္လုပ္လိုက္။ ဟိုကလည္း “လာၿပီ။ လာၿပီ။ ဗိုက္လွန္ထားႏွင္႔။ feeling ေကာင္းခန္းေရာက္မွကြာ။ ကေတာက္စ္ …” ေပါ႔။ ေကာင္းဘူးလား။
            အလြန္အင္မတန္မွကို စပ္စုေတာ္မူေပထေသာ ေမာင္စံဖားကေလးဆိုေတာ႔ ထင္မိထင္ရာေတြလည္းပဲ စြပ္ရြတ္ ေမးျမန္းခဲ႔ပါတယ္။ “မင္႔တို႔ဆီ မီးမ်ားပ်က္သြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ဘာအလုပ္မွကို ဆက္လုပ္လို႔ရေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။” လို႔ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ႔ဘက္က ၀ုန္းလိုက္တာေပါ႔။ အဲ႔ေတာ႔ ေဘာစိႀကီးက လွမ္းျပတယ္။ ေဟာဟိုေနာက္ဘက္က Back up ဘက္ထရီႀကီးက အနည္းဆုံး သုံးရက္စာ ခံပါသတဲ႔။ ဒါေတာင္ အေရးေပၚမီးစက္ႀကီး အေၾကာင္း မေျပာေသးဘူး။ “လူနာေတြက ဘယ္သူကမွ ထမင္းလာမပို႔ဘူးလား။” လို႔ ေမးေတာ႔ “လူနာအစားအစာကို ေဆးရုံက သင္႔ေတာ္ေသာ အာဟာရပညာရွင္မ်ားနဲ႔ တိုင္းတာတြက္ခ်က္ ေကၽြးေမြးတာမို႔ ျပင္ပအစားအစာ ေကၽြးခြင္႔ မျပဳပါဘူး။” တဲ႔။ “မင္းတို႔ေကၽြးတာေတြ သူ ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာေပါ႔။” ဆိုေတာ႔ မႀကဳိက္ရင္ အစားအေသာက္ ခံတြင္းပ်က္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို ရွာေဖြကုသရပါသတဲ႔။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔႔ဇာတ္ေတာ႔ ဟုတ္လို႔။
           ရွင္ဘုရင္႔ပုဆိုးဆိုေတာ႔ ပိုးခ်ည့္ပဲ ေနမွာေပါ႔ေလ။ ခ်မ္းသာတဲ႔နိုင္ငံဆိုေတာ႔ ဇီဇာခ်ဲ႔နိုင္မွာေပါ႔။ က်န္းမာေရးအသုံးစားရိတ္ မွန္သမွ် အစိုးရကခ်ည့္ က်ခံတာလားလို႔ ေမးမိပါတယ္။ ခုနစ္ဆယ္ရာႏႈန္းအစိုးရကေပးရၿပီး က်န္တဲ႔ သုံးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းသာ လူနာက ေပးရပါသတဲ႔။ ဒါလည္းပဲ အကုန္ လူနာကေပးရတာ မဟုတ္။ အလုပ္ရွင္၊ လုပ္ငန္းဌာနဘက္က ၁၅%၊ ကာယကံရွင္က ၁၅% ပါတဲ႔။ မ်ားေနေသးသလား။ က်န္းမာေရးအာမခံထားလိုက္။ တစ္ျပားမွ ေပးစရာမလိုတဲ႔အျပင္ ေန႔တြက္၊ လုပ္ခ၊ စားရိတ္ပါမက်န္ ျပန္အမ္းလိုက္ဦးမွာတဲ႔။ သူတို႔ဆီမွာ အာမခံက အားႀကီးေခတ္စားပါတယ္။ ကားခ်င္းတိုက္ရင္လည္း ဘာမွ စိတ္ပူမေနနဲ႔။ လူဘာျဖစ္သြားလဲ ဆင္းၾကည့္ၿပီးရင္ ကိုယ္႔အာမခံကုမၸဏီသာ ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ႔။ ျပင္မၿပီးမခ်င္း စီးစရာကားပါ စီစဥ္ေပးလိမ္႔မယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ထားလိုက္ၾကတဲ႔ အာမခံေတြမွ ဗြက္ေပါက္ေနတာပဲ။ ဂ်နီဖာလို႔ပက္ဇ္ဆို သူ႔အိုးႀကီးေတာင္ အာမခံထားပါသတဲ႔။ မေတာ္တဆ တြဲရရြဲစိန္ျဖစ္သြားရင္ နင္႔ေနေအာင္ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းမလို႔နဲ႔တူရဲ႕။
            လက္စသတ္ေတာ႔ ဒင္းတို႔က ကိုယ္ေပးရတာ မဟုတ္တိုင္း ဗာရာဏသီခ်ဲ႔နိုင္ေပသကိုး။ ဒီလိုမွျဖင္႔လည္း အျပင္မွာပဲ ထြက္ခြဲၾကေရာေပါ႔။ ဘာျဖစ္လို႔ အစိုးရေဆးရုံလာတက္ေနေသးလဲ။ ဟုတ္ဘူးလား အားပုဂ်ိရယ္ လို႔ စကားေခၚလိုက္ေတာ႔ ပိုၿပီး အံ႔ၾသစရာေကာင္းတာ ၾကားရပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ႔ဆီသြားခြဲေလ။ ဂ်ပန္တစ္ျပည္လုံး က်န္းမာေရး ကုန္က်စားရိတ္ေတြက အကုန္ တေျပးညီ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား။ ေရာဂါတူရင္၊ ခြဲစိတ္မႈခ်င္းတူရင္ ဘယ္ေနရာမွာခြဲခြဲ ဒီေစ်းပဲ ေပးရမယ္တဲ႔။ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ထုတ္ျပတယ္။ ဘယ္ေရာဂါျဖစ္၊ ဘာေဆးေပး၊ ဘယ္လိုခြဲ၊ ဘယ္ေလာက္က်၊ လုံးေစ႕ပတ္ေစ႔ တြက္ခ်က္ထားတယ္။ လူနာတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေန႔ေဆးကုသစားရိတ္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင္႔ ယန္းသုံးေထာင္ ပတ္၀န္းက်င္ၾကမ္းခင္းေစ်းရွိတယ္။ ကုသမႈတစ္ခုခ်င္းအလိုက္ မီတာတက္တက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဆးရုံတက္ရက္ေတြၾကာလာရင္ ေစ်းေတြက ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔လာတယ္။ ေနာက္ဆုံး လူနာဘက္က ပိုက္ဆံမလိုက္နိုင္ေတာ႔လို႔ ေဒ၀ါလီခံသြားရင္ ေဆးရုံက အိပ္စိုက္ကုသရသတဲ႔။ ရိုးရိုးသာမန္အူအတက္ေယာင္လို႔ လြယ္လြယ္ကူကူခြဲစိတ္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေဆးရုံဆင္းသြားတဲ႔ လူနာစားရိတ္ဟာ ျမန္္မာေငြနဲ႔ဆို ၁၅သိန္းေလာက္ က်မယ္။ ေသြးတိုးေရာဂါအခံရွိရင္ ေစ်းနည္းနည္းပိုမယ္။ ဆီးခ်ဳိေရာဂါပါရွိရင္ သည့္ထက္ပိုဦးမယ္။ အမယ္။ သူတို႔ဆီက ေလွ၀ယ္စီးလို႔ တက္အလကား မရဘူး။ အကုန္ သူ႔ေစ်းနဲ႔သူ။ ဆရာ၀န္ကရတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးရုံကရသမွ် အစိုးရျပန္သြင္းတန္သြင္းၿပီး ကိုယ္႔အသုံးစားရိတ္နဲ႔ကိုယ္ လည္ပတ္ရတာ။ (တို႔ဆီက TMO ႀကီးမ်ားနဲ႔ ေတြ႔လို႔ကေတာ႔ ေလာက္ေတာင္ မေလာက္ဘူး။)
            “ေအးပါကြာ။ မင္းတို႔ဆီက ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို အရွိန္ေတာ္ေတာ္ရေနၿပီဆိုေတာ႔ တစ္ခုပဲ သိခ်င္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနီးတဲ႔အခါ ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးအလကားကုေပးမယ္လို႔ ေခၚၿပီး မဲမဆြယ္ၾကဘူးလား။” လို႔ ေမးေတာ႔ ရွီးေဖာ က ရယ္တယ္ဗ်။ ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔ အဲသလိုမ်ဳိး ဆရာ၀န္အားကိုး ပုဆိန္ရိုး၊ အလကားကုေပးမယ္လို႔ မဲဆြယ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ မႏိုင္ဘူး။ ရႈံးကိုရႈံးတာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ေဆးရုံက အလကားကုေပးလိုက္လို႔ ဘတ္ဂ်က္ေတြလိုအပ္လာတဲ႔အခါ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားကမွ သူ႔အိပ္ထဲက စိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒသခံျပည္သူေတြဆီကပဲ အခြန္ေတြတိုးေကာက္ၿပီး အဲဒီပိုက္ဆံေတြ ျပန္ေပးရတာ။ အာဏာေတာင္ မရေသးဘူး။ ျပည္သူ႔ဘ႑ာကို သူ႔အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ သုံးခ်င္တဲ႔သူကို ဘယ္သူကမွ မဲထည့္မွာ မဟုတ္ဘူး တဲ႔။ ေမးမိတဲ႔သူေတာင္ ပါးစပ္ႀကီးအေဟာင္းသားနဲ႔ ဟဲေတာ္။ ေဟာဗ်ာ။ ငုတ္တုတ္ေမ႔သြားပါေလေရာ။
            အစကတည္းက လက္ရည္မတူတဲ႔ပြဲကို သြားသြားၿပီး ယွဥ္ယွဥ္ၾကည့္ေနတာကိုက ကိုယ္႔ရဲ႕အမွားပါ။ ဂ်ပန္ဆိုတာက အာရွမွာ ထိပ္ဆုံးးက ေျပးေနတဲ႔ စက္မႈႏိုင္ငံတစ္ခု။ သူ႔ဆီက က်န္းမာေရးအသုံးစားရိတ္ဟာ GDP ရဲ႕ ၈.၆% ပဲ ရွိတာမို႔ ၁၇.၇% ရွိတဲ႔ အေမရိကန္ရဲ႕ ထက္၀က္ပဲ ရွိပါတယ္ဆိုၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မျဖစ္ေနလိုက္တာ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္ဆို ၂% ပဲ ရွိတယ္။ ဘယ္႔ႏွယ္႔လုပ္မလဲ။ အဲဒါေတာင္ က်ပ္သန္းေပါင္း ၁၀၀,၈၂၄.၆ မို႔လို႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅ နွစ္ထက္စာရင္ ၂ဆေက်ာ္ေက်ာ္ တက္လာတာ။ အက်ဳိးဆက္ခ်င္းကေတာ႔ ကြာတာေပါ႔ေလ။ သူတို႔ဆီ လူတစ္ေထာင္ေမြးလို႔ ကေလး ၃ ေယာက္ေသတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ဆီက ၂၅.၆ ေယာက္ေသတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာရြက္ေပၚက ကိန္းဂဏန္းေတြၾကည့္ၿပီး မ်က္ကလဲဆန္ျပာ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ျဖစ္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္လည္းဆင္႔အထြာ၊ ဆိတ္လည္းဆိတ္အထြာေပါ႔။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာလည္း စံခ်ိန္မမီေသာ္ျငား မျဖစ္ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔ လူနာေတြကို ေန႔မအားညမအား ကုေပးေနၾကသားပဲ။ သာလို႔ေကာင္းလို႔ထြက္သြားၿပီး ခ်ဳိက်ဳိးနားရြက္ပဲ႔ေတြခ်ည့္ အထဲက်န္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အထဲကေၾကာင္ေတြ ခံတြင္းမပ်က္သလို အထဲကဆက္ရက္ေတြကလည္း ေတာင္ပံမက်ဳိးပါဘူး။ အလုပ္ထဲကအေၾကာင္းကို အလုပ္ထဲေနသူေတြက အသိဆုံးပါ။ ဂ်ပန္မွာ ေဆးတကၠသိုလ္တစ္ခုက တစ္ႏွစ္ကို ေဆးေက်ာင္းသား ၈၀ ပဲ စီစီစစ္စစ္ လက္ခံေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔ဆီက ေဆးေက်ာင္းေတြ ဘယ္လိုစာသင္ေနရသလဲ ကိုယ္တို႔ပဲ သိတယ္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္လာတာ အျမင္က်ယ္ခ်င္လို႔၊ ႏြားေျခရာခြက္အျပင္မွာ ဘာေတြရွိသလဲ ၾကည့္ခဲ႔ဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္ကိုယ္ အထင္ေသးဖို႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတာေတြရွိရင္ အတုခိုးမယ္ေလ။ မတတ္တာေတြရွိရင္ သင္ခဲ႔မယ္ေလ။
            ကိုယ္႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တိုးတက္ထြန္းကားေနလို႔ ဂ်ပန္ျဖစ္ရတဲ႔အရသာ ျမန္မာထက္ေကာင္းလိမ္႔မယ္မ်ား ထင္သလား။ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသတဲ႔ဦးေရ တစ္ႏွစ္ကို ၁၂၀၀ ပဲ ရွိတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူတို႔ဂ်ပန္ေတြက နွစ္စဥ္နွစ္စဥ္ လူသုံးေသာင္း သတ္ေသၾကသတဲ႔။ လူဦးေရက ကိုယ္႔ထက္ ၂ ဆ ပဲ မ်ားတာ။ ဂ်ပန္ေလးေတြ ဂ်ပန္မေလးေတြဟာ အားႀကီးလွၾကတာပဲ။ ၀တ္စားျပင္ဆင္ထားလိုက္တာလည္း ေက်ာ႔လို႔ေမာ႔လို႔။ ဘယ္ေတာ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္၊ ခါးကေလးညႊတ္ကာညႊတ္ကာ၊ အျပဳံးကေလး အရယ္ကေလးမ်ားနဲ႔ ေတြ႔လိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအျပဳံးက ေဖာ္ေရြတဲ႔ အျပဳံး၊ ပ်ဴငွာယဥ္ေက်းတဲ႔ အျပဳံးသာျဖစ္တယ္။ စိတ္ထဲက ရႊင္လန္းၿပီးတက္လာတဲ႔ အျပဳံးမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရဖို႔၊ အမ်ားႀကီးသုံးႏိုင္ဖို႔ အလုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးလုပ္ရတယ္။ ဂ်ပန္မွာ လတ္လ်ားလတ္လ်ားေနတဲ႔သူဆိုတာ မရွိဘူး။ လမ္းေတာင္ အေျပးကေလးေလွ်ာက္ၾကရတာ။ ရထားစီးတာ၊ ကားစီးတာ တန္းမစီရေသာ္ျငား။ ထမင္းစားတာ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ တေမ႔တေမာ တန္းစီၾကတယ္။ ယူနီဗာဆယ္စတူဒီယိုမွာ Spider Man ကေလး ၁၅ မိနစ္စာၾကည့္ဖို႔ရာ ၃ နာရီေလာက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ တန္္းစီနိုင္ၾကတယ္။ တခါတေလ အသာစံံရဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ အနာခံရမလဲ အိုဘယ္ မႏွင္းဆီစံရယ္။ သူတို႔ဘ၀မွာ သာယာတဲ႔အခိုင္အတန္႔ကေလးက အဲဒီေက်ာင္းသားဘ၀ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွာပဲ ရွိလိမ္႔မယ္။ အဲသည္ကေက်ာ္တာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔၊ စား၀တ္ေနမႈ၊ လူေနမႈအဆင္႔အတန္း၊ အိမ္ေထာင္သားေမြးေတြနဲ႔ မေပ်ာ္ႏိုင္အားၾကေတာ႔ဘူး။
            အသက္ႀကီးတဲ႔အခါ သနားစရာေကာင္းလွတယ္။ ေဆးရုံက အထူးၾကတ္မတ္ကုသခန္းထဲမွာ လူနာအားလုံးလိုလိုက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြခ်ည့္ပဲ။ ဆင္းလည္းမဆင္းနိုင္ၾကဘူး။ လူအိုနာဆိုေတာ႔ ေပ်ာက္မယ္႔ေရာဂါလည္း မဟုတ္။ မေသမရွင္ဆိုတဲ႔ အျဖစ္ကို ေရာက္ၾကတယ္။ အိမ္မွာ လူေစာင္႔တစ္ေယာက္ထားၿပီး ျပဳစုရတဲ႔ စားရိတ္ထက္ ေဆးရုံေပၚတင္ထားတဲ႔စားရိတ္က မယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ကြာတာဆိုေတာ႔ သု၀ဏၰစံတို႔လည္း ဒုကူလနဲ႔ ပါရိကာကို ေဆးရုံအပ္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္တိုင္က မိဂသမၸဒါျမစ္ကမ္းဆင္းရတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ေလာက္ အိုကစံ၊ အိုနီးစံ၊ ဟိုက္၊ ဟိုက္ လာလုပ္နိုင္ရင္ ေတာ္လွၿပီ။ ေဆးရုံဘက္က်ေတာ႔လည္း အဲဒီလူနာေတြကို ေတာ္ေတာ္ၿငီးေငြ႕ေနၿပီ။ ေပ်ာက္မွာလည္း မဟုတ္။ ကုတင္ေတြမအားေတာ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ကိုယ္ကုလိုက္ရင္ ယူပစ္သလိုေပ်ာက္သြားမယ္႔ လူနာေတြအတြက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ (အမွန္ေတာ႔ အလကားမတ္တင္း ၾကည့္ေပးေနရတဲ႔ လူအိုလူနာေတြအစား မ်ဳိးမ်ဳိးျမက္ျမက္လည္းရ၊ နံမည္ေကာင္းလည္းက်န္တဲ႔ အငယ္ေတြကို ဦးစားေပးခ်င္တာလည္း ပါေကာင္းပါမေပါ႔။) လူအိုေတြကမ်ားပါတယ္ဆိုမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလို႔ သက္ေတာ္ရွည္၊ ဒုကၡေတြေပြၾကေပသကိုး။
            ျပင္သစ္ပုံျပင္ထဲက ေက်ာင္းအမႀကီး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သြားေတြးမိပါတယ္။ တခါတုန္းက အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း အႀကီးႀကီးေဆာက္လွဴၿပီးတဲ႔ေနာက္ မေတာင္းေကာင္းတဲ႔ဆုေတာင္းတစ္ခုကို ေတာင္းလိုက္မိပါသတဲ႔။ “တပည့္ေတာ္မရဲ႕ အသက္ဟာ တပည့္ေတာ္မလွဴတဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေလာက္ ရွည္ၾကာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲ။” တဲ႔။ ကံကဆိုးခ်င္ေတာ႔ သူ႔ဆုေတာင္းကို ဘုရားသခင္က ၾကားေတာ္မူသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ရြယ္တူတန္းတူ ခ်စ္သူခင္သူေတြအားလုံး ဘ၀တစ္ပါးကို ေျပာင္းသြားေပမယ္႔ ေက်ာင္းအမႀကီးကေတာ႔ အသက္ေတြ ရွည္ေနတုန္းပဲ။ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ား ကြယ္လြန္သည့္တိုင္ေအာင္လည္း သူ႔မေတာ႔ သက္ရွည္က်န္းမာ ေအးကမာၻ။ ၾကာလာေတာ႔ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္လာတာေပါ႔။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ သူ႔ကိုသိတဲ႔လူေတြလည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ သူလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆက္အဆံမလုပ္ပဲ အိမ္တြင္းပုန္းေနျဖစ္သြားတယ္။ ခရစၥမတ္ညေရာက္လို႔ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ၾကားရတဲ႔အခါမေတာ႔ အိပ္ေနသလိုလို ေသငယ္ေဇာနဲ႔ေမ်ာေနသလိုလို ရွိတဲ႔ အမယ္အိုႀကီးဟာ ေငါက္ကနဲထထိုင္ၿပီး “ဟယ္.. ဒီေက်ာင္းႀကီးကလည္း ခုထက္ထိကို မၿပဳိႏိုင္ေသးပဲကိုး။” လို႔ ျမည္တမ္းၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ျပန္အိပ္ေမာက်သြားသတဲ႔။ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာေတာ႔ ေလျပင္းမုန္တိုင္းႀကီးက်ၿပီး ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီး ၿပဳိပ်က္သြားတဲ႔အခါ အမယ္အိုႀကီးရဲ႕ ညည္းညဴသံကို ေနာက္ထပ္ မၾကားရေတာ႔ဘူးတဲ႔။ သူကေနာက္ထပ္ ဆုေတာင္းတစ္ခုခု ေတာင္းလိုက္လို႔လား။ နဂိုကတည္းက သူ႔ဆုေတာင္းက သည္အထိပဲ ျပည့္ရမယ္လို႔ ဘုရားသခင္က စီမံထားသလားေတာ႔ မေျပာတတ္ပါဘူးကြယ္ လို႔ ပုံျပင္က အဆုံးသတ္ထားပါတယ္။
           ဒီပုံျပင္ကေလးကိုဖတ္ၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ဘ၀တစ္သက္တာမွာ အၿမဲတမ္း အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ခဲ႔မိတဲ႔ ေသျခင္းတရားဆိုတာကို သူမရွိလို႔လည္း မျဖစ္ေသးပဲေလ လို႔ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ အသက္အရြယ္ကေလးရလာတဲ႔အခါ ကို္ယ္နဲ႔ ခင္မင္ကၽြမ္း၀င္ တြယ္တာမိသူေတြက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ျပန္မလာနိုင္ေတာ႔တဲ႔ အရပ္ဆီထြက္သြားၾကၿပီ။ ကိုယ္႔အလွည့္မေရာက္ေသးသေရြ႕ေတာ႔ ကိုယ္သာလွ်င္ အၿမဲ က်န္ရစ္သူႀကီး ျဖစ္ေနရဦးမွာပဲ။ သည္လိုနဲ႔ ကိုယ္႔နွလုံးသားဟာ သည္မွာဘက္ကမ္းကေန ဟိုမွာဘက္ကမ္းဆီမွာ က်င္လည္က်က္စားတာ မ်ားလာေတာ႔မွာပဲ။ သူတို႔ျပန္မလာနိုင္ေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။ ျပန္ဆုံခ်င္သပဆို ကိုယ္ကလိုက္သြားဖို႔ပဲ ရွိတယ္ေလ။ သည္ရထား မမီေတာ႔လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ႔။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ႔ ေရာက္ကိုေရာက္ရဦးမွာပါ။ အဲဒီေတာ႔မွ ဟဲေတာ္၊ ေဟာဗ်ာ နဲ႔ တအံ႔တၾသျဖစ္မေနၾကနဲ႔။ ဘာမွ မထူးဆန္းဘူး။ သိလား။
ေဆးရုံေအာက္က ပန္းဆိုင္