" ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ ႏွင့္ ငယ္အိပ္မက္မ်ား "

Yekkha Ye Jee

. . . . . . . တစ္ေန႔ကေတာ့ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိဟာ မူလတန္းျပဆရာမျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းနဲ႔ ျပန္ဆုံေတြ႔ရတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း စကားေတြဖလွယ္ရင္း ၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ သူ႔လုပ္ငန္းခြင္ ၊ ကိုယ့္လုပ္ငန္းခြင္ ရပ္၀န္းထဲက အေတြ႕အႀကံဳေတြ ျပန္ေ၀မွ်ရင္း တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ဆရာမကေလးကေျပာတယ္။


. . . . . . . " အခုကေလးေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေကာင္းေကာင္း မသိၾကေတာ့ဘူးဟ " တဲ့။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိဟာ ဆရာမေလးကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျပန္ၾကည့္ရင္း "အင္း"လို႔ ဗလုံးဗေထြး ေရရြတ္တယ္။ သူ ေတြးျမင္မထားမိတဲ့ ရႈေထာင့္ကို အေျပးအလႊား ဖမ္းဆုပ္တယ္။ ဟုတ္ပါ့မလားေပါ့ ။

. . . . . . . " ႀကီးရင္ဘာလုပ္မလဲလို႔ေမးေတာ့ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မယ္လို႔ ေျဖတတ္တုန္းပဲဟ။ အံမယ္ .. တစ္ခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးလုပ္မယ္ဆိုပဲ။ အဲဒီလိုကေလးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္ လို႔ေျပာရင္ သူတို႔နားမလည္ဘူးဟ။ နေ၀တိမ္ေတာင္ ၊ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေနၾကတာပဲ " .. ဆရာမေလးက ဆက္ေျပာေတာ့ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မျဖစ္ေတာ့ပါ။

. . . . . . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိစိတ္ထဲမယ္ ငယ္စဥ္ ပထမတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေတာေက်ာင္းေလးမွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚဖင္ထိုင္ၿပီး ခုံတန္းရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ စာသင္ခဲ့ရတဲ့ တစ္ေန႔ ကို ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ သတိရလာတယ္။

. . . . . . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိနဲ႔ ခုံတန္းႏွစ္တန္းျခားမွာထိုင္တဲ့ ခ်ာတိတ္ဟာ တစ္တန္းလုံးမွာ အဆိုးဆုံး ၊ အေပေတဆုံး ၊ စာအညံ့ဆုံး ၊ ဆရာမေတြအမုန္းဆုံး တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့
ဗညား ဆိုတဲ့ေကာင္ေပါ့။ ညစ္ညစ္ေပေပနဲ႔ ဆင္းလည္းဆင္းရဲေသးတယ္။ စာညံ့တဲ့အျပင္ အက်င့္ကလဲ ခပ္ပုပ္ပုပ္။ ဗညားဟာ အဲဒီေန႔ကလည္း ထုံးစံအတိုင္း စာမလိုက္ပဲ ေဘးကေကာင္ေတြကို လိုက္စၿပီး ေႏွာင့္ယွက္ေနတာေပါ့။

. . . . . . . ေနာက္ေတာ့ ဆရာမေရာက္လာပါေရာ။ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိတို႔ ပထမတန္း(က)ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမေပါ့။ ဆရာမက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မႀကီးေသးဘူး။ ကေလးမ်က္စိထဲမယ္ အပ်ဳိႀကီးဆိုေပမယ့္ ဆရာမအသက္ဟာ အစိတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲ ရွိလိမ့္မယ္ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိထင္တယ္။ စိတ္သိပ္ဆတ္ေတာ့ မာန္တာ၊ ေအာ္ေငါက္တာကေတာ့ ပုံမွန္လိုျဖစ္ေနၿပီ။ အရိုက္လည္း ၾကမ္းေသး။ တစ္တန္းလုံး ေၾကာက္ၾကရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကို ဘယ္သူမွမမုန္းၾကဘူး။ ေျပာရရင္ အရိုက္ခံရဆုံး ၊ အဆူေငါက္ခံရဆုံးဆိုတဲ့ ဗညားေတာင္ ဆရာမကိုမမုန္းဘူးဆိုတာ အားလုံး သိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာမဟာ သူ႔တပည့္ေတြအေပၚ ခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔ ေစတနာ လည္းရွိတယ္ဆိုတာကို ေျပာမျပတတ္ေပမယ့္ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိတို႔အားလုံး နားလည္ၾကတယ္ထင္တာပဲ။

. . . . . . . ဆရာမက စိတ္ၾကည္လင္ၿပီး စိတ္ေကာင္း၀င္ေနထင္ပါရဲ႕။ အားလုံးကိုခ်ဳိခ်ဳိသာသာနဲ႔ တစ္ေယာက္စီလိုက္ၿပီး " ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ " ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး စုံလို႔ပါပဲ ေျဖၾက ဆိုပါေတာ့။ မိန္းကေလးေတြက ဆရာမႀကီးလုပ္မယ္လို႔ အမ်ားဆုံးေျဖၾကတယ္။ ဆရာမကလည္း ၿပံဳးလို႔။ တစ္တန္းလုံး မဂၤလာအျပည့္နဲ႔ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ကေလးဟာ ဗညားအလွည့္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဆုံးသတ္သြားပါေတာ့တယ္။
" ေျပာ .. ႀကီးရင္ဘာလုပ္မလဲ "
" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္မယ္ "
" ဘာလုပ္မယ္ ... "
" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္မယ္ "
" ဘာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္မယ္လဲ ... နင့္နာမည္ကဘာလဲ "
" ဗညားပါ ဆရာမ "
" ေအးေလ .. အဲဒီေတာ့ .. ဘာလုပ္မွာလဲ "
" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္မယ္ "
" နင့္နာမည္က ဗညားမဟုတ္လား .. ဘယ္လိုလုပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္မွာလဲ "

. . . . . . . ဗညားမ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတြျပန္ေနတာကို ေမာင္ဖိုးခ်ဳိျမင္ေနရတယ္။ ဒီေကာင္ အရိုက္ခံထိေတာ့မယ္ထင္ၿပီး မ်က္ႏွာလည္းပ်က္ေနၿပီ။ ဆရာမလိုခ်င္တာကို ေမာင္ဖိုးခ်ဳိ စိတ္ထဲကသိပါတယ္။ 'ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလုပ္မယ္' ဒါမွမဟုတ္ ၊ ' ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို(ျဖစ္ေအာင္)လုပ္မယ္' ဆိုတဲ့အေျဖမ်ဳိးကို ဆရာမက ၾကားခ်င္တာ။ တခ်ဳိ႕ေကာင္ေတြလည္း သိၾကမယ္ထင္တာပဲ။ ဒီ ဗညားဆိုတဲ့ေကာင္ကိုက ဒါမ်ဳိးက် သိပ္ နလပိန္းတုံးႏိုင္လို႔ မသိတာေနမွာပဲ။

. . . . . . . ဆရာမ စိတ္တိုသြားၿပီ။ ဗညားလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့ သူေျပာခ်င္တာလည္း ဒါပဲ။ ဆိုလိုရင္းကို အားလုံးလည္းသိၾကပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္က ပထမတန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြ အားလုံး " ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္မယ္ " ဆိုတာ ဘာကိုေျပာခ်င္မွန္း နားလည္ၾကတယ္ ေျပာရမယ္။ ဆရာမလည္း သိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္အသက္နဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္စိတ္ထဲမယ္ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္မို႔လို႔ စိတ္ကေလးျမန္ျမန္တိုသြား ထင္ပါရဲ႕။

. . . . . . . " ေဒါက္ " .. ဆရာမရဲ႕လက္ကဗညားေခါင္းေပၚေရာက္သြားၿပီး ပါးစပ္ကလည္းေျပာတယ္။ " ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလုပ္မယ္ဆိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးလုပ္မယ္ေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုလုပ္မယ္ဆိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုလုပ္မယ္ေပါ့။ စကားေျပာတာကအစ မွန္ေအာင္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ထိုင္ " ..။ဗညားလည္း ေခါင္းကိုပြတ္ၿပီး ထိုင္သြားေတာ့တယ္။

. . . . . . . "ဘာေတြစဥ္းစားေနတုန္း" ဆိုမွပဲ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိဟာ သတိျပန္ကပ္ေတာ့တယ္။ "ငါတို႔ ငယ္ငယ္ တစ္တန္းတုန္းကအေၾကာင္း စဥ္းစားမိလို႔" ဆိုေတာ့ ဆရာမကေလးက ရယ္တယ္။
" ကြာကုန္ၿပီဟ .. တျခားစီပဲ "
" နင္ ဗညားကို မွတ္မိလား "
. . . . . . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိဟာ ဟိုးတစ္ရက္ကို မွတ္မိလိမ့္မလားေတြးမိၿပီး ဆရာမေလးမ်က္ႏွာကို လွမ္းဖတ္တယ္။ဗညားကို မွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီတစ္ရက္ကိုေတာ့ ဆရာမေလးဟာ မမွတ္မိဘူးထင္ပါရဲ႕။ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
" မွတ္မိတာေပါ့ .. အခု ဗိုလ္ႀကီးလား ဗိုလ္မႈးလား ျဖစ္ေနၿပီဆိုပဲ "
" ဟုတ္လား " .. ေမာင္ဖိုးခ်ဳိရဲ႕ အံ့ၾသမႈက သိသိသာသာပါပဲ။
" ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေနသတဲ့ဟဲ့။ တိုက္နဲ႔ ကားနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီဆိုပဲ "
" .......... "
. . . . . . . အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိရဲ႕မ်က္ႏွာကို သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုဖတ္လိုက္မိသလဲ မသိဘူး။ စကားမ်ား မွားသလားလို႔ သူ႔ဘာသာ ျပန္ဆန္းစစ္ေနပုံ ရတယ္။
. . . . . . . ေမာင္ဖိုးခ်ဳိက "ေကာင္းတာေပါ့ဟာ" လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကပါေရာ။

. . . . . . . အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ေမာင္ဖိုးခ်ဳိဟာ ဆရာမေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖတဲ့ ႏွပ္တြဲေလာင္းနဲ႔ ေခၽြးျပန္ေနတဲ့ ဗညားမ်က္ႏွာ ကိုခ်ည္း ျမင္ေနမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းဆရာမရဲ႕အေမးကို "စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္မယ္" လို႔ ျပန္ေျဖတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီး ျမင္ေတြ႕ခ်င္ေနမိတယ္။ ။


(ယကၡ)ရဲႀကီး ။ ၂၆.၉.၁၃ ။
http://yekkhayejee.blogspot.com/

https://www.facebook.com/yekkha.yegyii.fanpage

—