ေလလြင့္ေနသူတဦးႏွင့္ ဧကရာဇ္တို႔၏ ဘ႑ာတိုက္ထဲမွ ဂီတ ဆည္းဆာည
|
9:32 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
September 27, 2013 at 3:47pm
အတိတ္ကာလက လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတြင္ အရပ္ဘက္ ေက်ာင္းဆရာ၊ စစ္ဘက္သင္တန္းတြင္ ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား ပို႔ခ်သူ ဆရာ အျဖစ္က်င္လည္ခဲ့ဖူးသည့္ က်ေနာ္သည္ အေနာက္ကမၻာျခမ္း၏ တခုေသာ စက္တင္ဘာလ ညေနဆည္းဆာအခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ (ဆရာႀကီး ျမသန္းတင့္ ) တင္စားခဲ့သည့္ ဧကရာဇ္တို႔၏ ဘ႑ာတိုက္ႀကီးထဲတြင္ ဂီတသံစဥ္မ်ားျဖင့္ ယစ္မူးခဲ့မိသည္။
ပညာရွာသူတို႔ ေမြ႔ေပ်ာ္ရာ ဧကရာဇ္တို႔၏ ဘ႑ာတိုက္တိုက္သုိ႔ ေန၀င္ဆည္းဆာ အခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ စာၾကည့္တိုက္အထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္နဲ႔ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူ တမူထူးျခားေနသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။ ၿငိမ့္ေညာင္းေသာ သံစုံတီး၀ိုင္းသံသည္ စာေရးသူ၏ နားတြင္းသို႔ ရိုက္ခတ္လာခဲ့သည္။ စာၾကည့္တိုက္၏ ဒုတိယ တံခါးကို တြန္းဖယ္ၿပီး အထဲကို ၀င္လိုက္သည္နဲ႔ ခန္းမလုံး အျပည့္ ပရိသတ္မ်ားကို ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ဆယ္ဦးေလာက္က တေယာအပါအ၀င္ သံစုံတီး၀ိုင္း တခုျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ေနသည္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ ခန္းမထဲသို႔ စူးစမ္းလိုက္ေသာအခါ စာၾကည့္တိုက္တခုလုံး ဆက္သြယ္ေရးကရိယာ အင္တာနက္၊ မိတၱဴကူးစက္၊ ဖုန္း လုပ္ငန္းေဆာင္တာ အားလုံးအား ရပ္နားထားသည့္အျပင္ ဆလိုက္မီး မွိန္မွိန္ေလး ေအာက္တြင္ အသက္ ၁၂-၁၃ ခန္႔ရွိမည္ဟုထင္ရေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူဆယ္ဦး၏ သံစုံ၀ုိင္းေလးက ေနရာယူလ်က္၊ စာၾကည့္တိုက္အတြင္း လာေရာက္တတ္ၾကသည့္ ပညာရွင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလုံးသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္သူကထိုင္ ပညာရွင္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားက ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ဂီတ၏ အရသာကို ခံစားေနၾကေသာ သူတို႔၏ လူေနမႈ ဘ၀ကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အရပ္ဘက္ ေက်ာင္းဆရာ၊ သူပုန္တို႔၏ ေက်ာင္းဆရာ အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ဘူးေသာ က်ေနာ္၏ ႏွလုံးအိမ္တြင္ မေဖၚျပတတ္ေသာ ေ၀ဒနာ တခုကို ခံစားခဲ့ရသည္။
အဆိုပါ သံစုံတီး၀ိုင္းတြင္ အာရွအႏြယ္၀င္ ေက်ာင္းသူက ႏွစ္ဦး၊ အာဖရိက အႏြယ္၀င္ ေက်ာင္းသားကတဦး၊ ေက်ာင္းသူကတဦး၊ အေရွ႔အလယ္ပိုင္း၊ ေတာင္အေမရိက စသည့္ အေရာင္အေသြး စုံလင္စြာျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ သူတို႔၏ သံစုံတီး၀ို္င္းကလည္း သူတို႔၏ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ထင္ဟတ္ေနသည္ဟုပင္ ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။
အတ္က်သံမွ်ကိုပင္ ၾကားရေလာက္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေတးသြားတပုဒ္ ၿပီးတိုင္း လက္ခုတ္သံတေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းတီးလိုက္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွလည္း ေနာက္တပုုဒ္ ဘယ္ေတးသြားကို တီးမႈတ္ေပးမည္ စသည္ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ေနၾကသည့္ တနာရီခြဲ အခ်ိန္သည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကုန္ဆုံးသြားသည္ကို မသိလိုက္။ ေျဖေဖ်ာ္တင္ဆက္မႈ ၿပီးသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ဂီတပညာရွင္ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားမွ တင္ဆက္မႈ၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာဆိုသြားခဲ့သည္။
ပြဲပိတ္ ေနာက္ဆုံးသံစဥ္ အျဖစ္ Proud to be American ကုိတီးခ်ိန္တြင္ တက္ေရာက္လာသူ အားလုံးမတ္တပ္ရပ္ကာ အရိုအေသေပး၊ ပရိုဂ်က္တာပိတ္ကားေပၚတြင္ ၉/၁၁ တုန္းက အသက္ေပးခဲ့ရသူမ်ား၊ ကမၻာေက်ာ္ ေ၀ါထရိတ္ စင္တာကို ျပည္လန္ တည္ေဆာက္ခဲ့ပုံ၊ မီးသတ္သမားမ်ား တဦးကိုတဦးကူညီခဲ့ပုံ စသည့္ အရႈံးမေပးသည့္ အျပင္ ပို၍ ႀကံ့ခိုင္ေသာ၊ သာမန္ေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ျပည္လည္တည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ ဓါတ္ပုံမ်ားကို ေဖၚျပရင္း၊ သံစုံတီး၀ိုင္း ရပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဂီတ တီးခတ္သူေက်ာင္းသားမ်ား၊ တက္ေရာက္လာသည့္ အရြယ္ႀကီးရင့္သူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသားတို႔၏ မ်က္လုံးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ားစုိ႔ကာ တဦးကိုတဦး ေပြ႔ဖက္ အားေပးေနၾကသည့္ကို သတိထားမိခဲ့သည္အျပင္ ေက်ာင္းသားလူငယ္တို႔၏ ႏူးညံ့ေသာစိတ္နဲ႔ လူႀကီးတို႔၏ ထူးဆန္းေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကိုလည္း ေလ့လာမိခဲ့သည္။ ….. ထူးဆန္းေလစြ …………….ထူးဆန္းေလစြဟု သူတို႔၏ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအား တည္ေဆာက္ထားသည့္ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ ခံမာမႈကို က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းတဦး သေဘာေပါက္လာသည္။ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ တင္ဆက္ပု၊ံ အႏုပညာဖန္တီးမႈျဖင့္ ပရိတ္သတ္မ်ားကို ေခၚငင္ယူေဆာင္ သြားလိုက္သည္မွာ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ။
တခ်ိန္ေသာအခါက တခုေသာ ေျပာင္းျပန္စီးေသာ ျမစ္နံေဘးတြင္ အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ အေျခခံသည့္ ႏိုင္ငံေရး သင္တန္းမ်ိဳးကို ေပးခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းဆရာတဦးသည္ မိမိဘ၀၏ ျဖစ္တည္ခ့ဲမႈကို ျပန္လည္ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ တေျမတည္းေန တေရတည္းေသာက္ ညီေနာင္မ်ား အၾကားက အျပစ္မကင္းသည့္ အမုန္းတရားမ်ိဳးေစ့မ်ားကို ႀကဲေပးခဲ့ေလသလား ဟုေတြးေတာရင္း အျပစ္ကင္းပါ့မလားဟု မိမိကိုယ္ကုိ မခ်င့္မရဲ ေတြးၾကည့္မိျပန္သည္။
တိုက္ရဲသူသာ ေအာင္ျမင္မည္၊ စစ္သူရဲေကာင္းတို႔ျဖင့္ အဖႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္မည္ ဟု ေျပာခဲ့ေသာ စာေရးသူတို႔၏ ဘ၀နဲ႔ မိုးနဲ႔ေျမကဲ့သို႔ ကြာေနေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။
အဆိုပါ ဂီတဆည္းဆာ ၿပီးသြားေတာ့မွ ပညာရွင္မ်ား၊ ဖိတ္ၾကားထားသည္ဟု ထင္ရသည့္ ဂုဏ္သေရရွိ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၊ ဂီတပညာရွင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတို႔၏ မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ အားေပးေနၾကသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။ အခမ္းအနားၿပီးသြားေသာအခ်ိန္တြင္ မိဘမ်ားနဲ႔ ပရိတ္သတ္တို႔၏ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳမႈကို ခံေနရေသာ ေက်ာင္းသားေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ ယုံၾကည္အျပည့္ျဖင့္ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ စာေရးသူသည္ မိမိႏိုင္ငံအတြင္းမွ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ အပစ္ပယ္ခံ လူငယ္မ်ား၊ အေမ့ခံ ေတာတြင္းနဲ႔ ဒုကၡသည္ စခန္းက လူငယ္မ်ား၏ အနာဂါတ္အတြက္ စဥ္းစားရင္း ရင္ေမာခဲ့ရသည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္စြာပင္ မိုးလင္းသည္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးထံမွ ဖုန္းဆက္လာသည္။ မိမိ၏ က်န္းမာေရးကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ တပတ္တႀကိမ္ ဖုန္းေျပာေသာအခါ အျခားေသာ အေၾကာင္းအရာကို မေျပာျဖစ္ဘဲ သားေတာ္ေမာင္၏ အေၾကာင္းအရာကိုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ က်ေနာ္သည္ နယ္စပ္တြင္ ေနထိုင္စဥ္ကလည္း သားေတာ္ေမာင္၏ ေနာင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္၍ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။ မိမိအလွည့္တြင္ တာ၀န္မေက်ႏိုင္မည္ကို စိုးရိမ္သည့္အတြက္ ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္းတြင္ “ဖခင္တဦး၏ မပီျပင္ေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္” ျဖင့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးသားခဲ့သည္။ “ဖခင္တဦး၏ မပီျပင္ေသာ ဘ၀ပန္းခ်ီ” အမည္ျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ရန္ စဥ္းစားဆဲ စိတ္ကူးယဥ္ဆဲ။ မိသားစုဘ၀၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ဘ၀အဖုံဖုံကို ေျခမႈန္းထားသည့္ ဖခင္တဦး၏ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ အေထြေထြ စာအုပ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သည္ဟုပင္ ေျပာရေပမည္။ က်ေနာ့္သားက အသက္ ၃ ႏွစ္နဲ႔ ၃ လ။ မူႀကိဳေက်ာင္းကို သြားအပ္လိုက္သည္ဟု အမ်ိဳးသမီးက ေျပာသည္။ ေနာက္တပတ္ အၾကာ ကေလးအေျခအေနကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ ကေလးသည္ မူႀကိဳမေျပာနဲ႔ အိမ္ေပၚကေန ေအာက္ကိုမဆင္းေတာ့ဘူးဟု အမ်ိဳးသမီးထံမွ သိရသည္။ သတင္းၾကားရၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွစ ၍ ေက်ာင္းေနလိုစိတ္ မရွိသည့္ သားေလး၏ အေျခအေနကို ေတြးရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ကေလးခမ်ာ ေက်ာင္းကို ေၾကာက္စိတ္ ၀င္သြားသည့္ သေဘာရွိသည္။ အေမသြားရာေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္သည့္ ကေလး မည္သည့္ေနရာကိုမွ ေခၚ၍မရေတာ့။ ဘ၀၏ အစေန႔ရက္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းကို ေၾကာက္စရာ၊ ထိတ္လန္႔စရာ အျဖစ္ စတင္ခဲ့သည္ မိမိရင္ေသြး၏ အနာဂါတ္ ဘ၀ကို ေတြးရင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေနာက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို႔၏ အယူအဆေဟာင္းကို ျပန္လည္ ေတြးမိျပန္သည္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္၊ ကိုလိုနီေခတ္၊ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အေၾကာက္တရားမ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ခဲ့ရေသာ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ကေလးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ အားေပးၿပီး မည္ကဲ့သို႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမည္ကိုပင္ မသိေတာ့သည့္ အေျခအေနမ်ိဳးကို ဆိုက္ခဲ့ေလသည္။ အေၾကာက္တရားမ်ား ျဖင့္ရွင္သန္ခဲ့ရေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေဟာင္းသည္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအေပၚ အေၾကာက္တရားမ်ားကိုပင္ လက္ဆင့္ကမ္းေပးေနဆဲ၊ ကေလးမ်ားအေပၚ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုေနဆဲ။
က်ေနာ္တို႔၏ ပညာေရး အစဥ္အလာတြင္ ကေလးတို႔၏ စိတ္ပိုင္း၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ နည္းနည္းေလးမွ ထည့္သြင္းမစဥ္းစားခဲ့ေသာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔အား အျပစ္ပုံခ်ရမည္ေလာ။ အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမ်ိဳးႀကီးမွ လူမ်ိဳးငယ္အေပၚ ဖိႏွိပ္မႈ၊ လူမ်ိဳးငယ္တို႔မွ တျခားလူမ်ိဳးစုမ်ားကို ဖိႏွိပ္မႈ၊ ဘာသာေရးအရ ခြဲျခားဆက္ခံရမႈ စသည့္ေရာဂါမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ အနာဂါတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို စာနာ နားလည္တတ္ေသာ၊ ႏူးညံ့ေသာ ဂီတ၏ သံစဥ္မ်ားကို ဖန္တီးႏိုင္ေသာ၊ နားေထာင္ႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ ျပည့္၀ေသာ အနာဂါတ္မ်ိဳးဆက္သစ္အျဖစ္ တေန႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။
Allentown School District Foundation ( www.allentownsd.org
လွေရႊ
0 comments:
Post a Comment