KIA ႏွင့္ တပ္မေတာ္၏ စြမ္းရည္

September 26, 2013 at 9:28pm

ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။     
ေျပာရရင္ KIA  နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားစဥ္ကာလကေန တုိက္ပြဲေတြျပန္ျဖစ္တဲ့ ကာလအထိေပါ့။  အဲဒီ ကာလေတြကေနတဆင့္ ရတဲ့အေတြးေလးေတြ၊ အျမင္ေတြ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြကေန တပ္မေတာ္ႀကီးအတြက္ ေစတနာစကားဆုိခ်င္ပါတယ္။

         
ယခင္အစုိးရလက္ထက္က KIA အဖြဲ႕ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားၾကပါတယ္။  ထုိအခ်ိန္က ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ေပၚမွာ သူတုိ႔ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြနဲ႔ သြားလာေနၾကတာပါ။  ၿပီးေတာ့ ပြိဳင့္ကားေတြ၊ လက္နက္ ကုိင္ေဆာင္ထားသူေတြ ကားေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ မျမင္ခ်င္အဆုံးပါ။
         
ဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ယခင္အစုိးရက ပစားေပးထားလုိ႔ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တုိင္း ေနခ်င္တုိင္း ေနခဲ့ ၾကတာပါ။  ၿပီးေတာ့ ေပါင္းစားၿပီး ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ အမ်ားႀကီးလုပ္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ သူတုိ႔ ကခ်င္ အမ်ိဳးသားေတြ၊ ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ လက္ညွိဳးညႊန္ျပခုိင္းၾကည့္ပါ။
         
အဲဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူစဥ္ကာလအတြင္းမွာ သူတုိ႔က ေကာင္းေကာင္းစီမံႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။  နယ္ေျမေတြကုိ စုိးမုိး ထားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ 
         
ကၽြန္ေတာ္သိျမင္သေလာက္ အစုိးရဘက္က သူတုိ႔ေခၚတဲ့နယ္ေျမအထိသြားၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။  ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးပြဲအေခြေတြ ျပန္ၾကည့္ၾကရပါတယ္။
         
ဒီလုိေဆြးေႏြးပဲြေတြအၿပီးမွာ KIA စတင္တုိက္ခုိက္ခဲ့ပါတယ္။  တပ္မေတာ္ဘက္က တုိက္မိန္႔မေပးခဲ့လုိ႔ တပ္ရင္း အလုိက္ က်ဆုံးတဲ့အထိ ျဖစ္စဥ္ေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။  တပ္မေတာ္ ရဟတ္ယာဥ္ေတြနဲ႔ လူနာေကာက္၊ စစ္သည္ ေတြပုိ႔ ျဖစ္စဥ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။
         
ထုိအခ်ိန္မွာ KIA က သူတုိ႔ တုိက္ခုိက္ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အေခြ တစ္ေခြထြက္လာပါတယ္။ က်ဆုံးခဲ့တဲ့ အရာရွိ စိစစ္ေရးကတ္၊ အပြင့္ေတြ လက္နက္ေတြ၊ စစ္သည္ေတြရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြကုိ စုၿပီး ေအာင္ပြဲခံ ဗြီဒီယုိေခြပါ။ ဒီအေခြကုိ တပ္မေတာ္ဘက္က ၾကည့္ရၿပီး တပ္မေတာ္သားေတြ ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ ခဲ့ၾကတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အထက္အမိန္႔မရတဲ့အတြက္ မတုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကရပါဘူး။
         
ေနာက္ဆုံး ေဆြးေႏြးပြဲကုိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စုိး၀င္း (ယခု ဒုတိယ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္) ကုိယ္တုိင္ လာခဲ့ပါတယ္။  ေဆြးေႏြးျဖစ္သလားဆုိတာေတာ့ မသိခဲ့ပါဘူး။  သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ စုိး၀င္းျပန္သြား အၿပီးမွာ စတင္တုိက္ပြဲေတြျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။  တုိက္မိန္႔ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ရပါတယ္။
         
စျဖစ္စမွာ တပ္မေတာ္ဘက္မွ အမ်ားႀကီး က်ဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ တပ္စုအလုိက္၊ တပ္ခြဲအလုိက္ကုိ ျဖစ္ခဲ့ၾကရ တာပါ။  ေနာက္ဆုံး လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အား မႏုိင္ေတာ့မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးသလုိလုိနဲ႔ စစ္ပြဲကုိ ျပန္ထိန္းခဲ့တာပါ။
         
ခုၾကည့္ အလစ္အငိုက္က်ားဆြဲ ဆြဲခံရျပန္ၿပီ။
         
KIA နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တုိက္ပြဲမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ဘက္က အထိနာခဲ့သလဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ သေလာက္ ေလး ေအာက္ပါအတုိင္း သုံးသပ္ၾကည့္မိပါတယ္။

၁။       KIA ဟာ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ အမ်ားႀကီးရထားပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူစဥ္မွာ နယ္ေျမေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း ျပင္ဆင္ထားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။  ေျပာရရင္ သတ္ကြင္းေတြကုိ စိတ္ႀကိဳက္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ထားႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ပါ။

၂။       KIA ဟာ သူတုိ႔နယ္ေျမျဖစ္ပါတယ္။  ဒါေၾကာင့္ တုိက္ပြဲတစ္ခုျဖစ္တယ္။  ဒါမွမဟုတ္ အလစ္၀င္ တုိက္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ဟာ ရြာထဲ၀င္ၿပီး ရြာသားအသြင္ျဖစ္သြားပါတယ္။  ရြာေတြကုိ တပ္မေတာ္က တုိက္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔က စိတ္ႀကိဳက္ တပ္မေတာ္ခ်ီရာလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္မွာ ေပ်ာက္က်ားနည္းနဲ႔ တုိက္ခဲ့ၾကပါ တယ္။

၃။       တပ္မေတာ္ဘက္က စြမ္းရည္နိမ့္ပါးလာမႈ။ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ စစ္မတုိက္ခ်င္ပါဘူး။  စစ္တုိက္ရင္ ေသဖုိ႔ ၇၅ % ရွိလုိ႔ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း တပ္မေတာ္သားဆုိတာေတာ့ စစ္နဲ႔မကင္းႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တုိက္ႏုိင္ တဲ့ စြမ္းရည္ရွိရပါတယ္။  စိတ္ဓာတ္စြမ္း ရည္၊ ကုိယ္စြမ္းရည္ပါ။
         
စိတ္ဓာတ္စြမ္းရည္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္က်ဆင္းေနပါတယ္။  အထက္ေအာက္ ဖိႏွပ္မႈေတြ တစ္ကုိယ္ ေကာင္းဆန္မႈေတြေၾကာင့္ေရာ၊ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲလာခ်ိန္မွာ မျဖစ္မေနတာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနရျခင္း ေၾကာင့္လည္း တုိက္စိတ္ခုိက္စိတ္နဲ႔ ျဖတ္ထုိးဥာဏ္ေတြ မွိန္းမွိန္ေနပါတယ္။
         
ေနာက္တစ္ခ်က္က  ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ပါ။  ေလ့က်င့္ေရး ေက်ာင္းေတြက အထက္ကေထာက္ပံ့မႈနည္းတာေရာ လူေတြရဲ႕ ေလာဘေတြေၾကာင့္ သင္တန္းသားေတြ ေလ့က်င့္တဲ့အခါ ေလ်ာ့ပါးလာပါတယ္။ စြမ္းရည္မျပည့္မီေတာ့ပါဘူး။ ပုိက္ဆံေပးၿပီး အိမ္ျပန္ေနၾကတဲ့ သင္တန္းသားေတြ၊ ပုိက္ဆံေပးၿပီး စံျပဆုယူၾကတဲ့သင္တန္းသားေတြအထိ ျဖစ္လာၾက ပါတယ္။
         
ဒါကလည္း အားလုံးဆက္ႏြယ္ေနၾကတာပါ။  အထက္က ေအာက္ရဲ႕ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး ေကာင္းမြန္စြာ ျဖည့္စြက္ႏုိင္မႈမရွိေတာ့ အဆင္ေျပသလုိ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ရတဲ့ အေျခအေနေတြျဖစ္လာတာပါ။
         
ေနာက္ ေလ့က်င့္ေရးေထာက္ကူပစၥည္းေတြ မျပည့္စုံျခင္းပါ။  “ေရဗူးေပါက္တာ မလုိခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာ လုိခ်င္ တယ္” ဆုိတဲ့စကား ရွိေနသ၍ တပ္မေတာ္ႀကီး တုိးတက္မယ္လုိ႔ မျမင္ပါဘူး။  “ေရဗူးအေကာင္း ထုတ္ေပးမယ္ ေရျပည့္ဖုိ႔ မင္းတုိ႔တာ၀န္” ဆုိတဲ့  ခံယူခ်က္မထြက္မခ်င္း စြမ္းရည္ေတြနိမ့္က်ေနဦးမွာပါ။
         
တုိက္ပြဲကျပန္လာတဲ့  အရာရွိ ဗုိလ္တစ္ဦးက သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကုိ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။  တုိက္ပြဲမွာ ေပါင္ကုိ ေသနတ္မွန္ၿပီး ေျခေထာက္မွာမုိင္းစထိခဲ့တာပါ။  သူ႔ကုိ မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရုံႀကီးပုိ႔ၿပီး ေဆးကုသမႈ ခံယူခဲ့ ေသာ္လည္း ေဆးပစၥည္း၊ စစ္ေဆးတဲ့အရာရွိေတြရဲ႕ အားနည္းမႈေၾကာင့္ သူ႔ေျခေထာက္က မသက္သာခဲ့ပါဘူး။  ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လည္းဆုိရင္ ေဆးဘုတ္နဲ႔ သူ႔ကုိ ထြက္ခြင့္ေပးလုိက္ေတာ့တာပါပဲ။
         
ဒါက အရာရွိတစ္ဦးပါ။  ေရွ႕တန္းက သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ဒဏ္ရာေတြဗရပြရခဲ့တဲ့ စစ္သည္ ေတြဟာ ျမစ္ႀကီးနားတပ္မေတာ္ေဆးရုံႀကီးမွာ ပုံေနတာပါပဲ။  သူတုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ရင္း စာနာစြာ မ်က္ရည္စုိ႔ခဲ့ရမိပါတယ္။
         
စစ္သားတစ္ေယာက္ စစ္တုိက္ဖုိ႔ ဆုိရာမွာ တုိက္စိတ္ရွိယုံနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။  “ငါမေသ ငါ့စခန္းမက်ေစရ” ဆုိတာ စကားအရေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။  ငါ့စခန္းမက်ေစဖုိ႔ တုိက္ခုိက္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္၊ ႀကံ့ခုိင္မႈ၊ လက္နက္၊ ေထာက္ပံ့မႈ ေတြ အမ်ားႀကီး လုိပါေသးတယ္။

         
လက္ရွိအခ်ိန္မွာ KIA က ဇာတ္လမ္းျပန္စပါတယ္။  ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြဆုိတာ ရုိးသားတယ္။ ပြင့္လင္းၾက ပါတယ္။  KIA  က ကခ်င္လူမ်ိဳးကုိ ကုိယ္စားျပဳသလား။ မျပဳႏုိင္ပါဘူး။  ကခ်င္လူမ်ိဳးအတြက္ဆုိရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ အစုိးရနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး မေဆာင္ရြက္ႏုိင္တာလဲ။  ဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ လူႀကီးေတြ ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ကိစၥေတြပါ။
         
တပ္မေတာ္ႀကီးအတြင္းကေရာ။   ဒီတုိက္ပြဲတစ္ခုနဲ႔တင္ သင္ခန္းစားယူသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။  ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာေတြ ျပင္ဆင္၊ လုိအပ္တာေတြကုိ ျဖည့္စြက္၊ ေလ့က်င့္သင့္တာေတြကုိ ေလ့က်င့္ၾကရမွာပါ။
         
ဒါမွသာလွ်င္  ေနာက္ေၾကာကုိ လွည့္မၾကည့္ပဲ စိတ္ခ်ႏုိင္ၿပီး တုိက္ခုိက္စြမ္းရည္ေတြ၊ တပ္မေတာ္သား စြမ္းရည္ ေတြ တုိးတက္လာမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း ျမင္သေလာက္ေလး တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။


ေမာင္တုိက္စည္း
26-9-2013