အင္ခါဂါးရြာသိုု ့သြားေရာက္ခဲ့သည့္ သိကၡာတာ္ရဆရာ လမာေယာ္ ႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

မခ်မ္းေဘာ့ႀကိဳးတံတား

Interview with Rev.  Lama Yaw (KBC) on 28 September, 2013  who went to N Hka Ga on 26-27 September 2013

အင္ခါဂါးကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဘာသာေရးအဖြဲ႕က သြားႏိုင္ဖို႕အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အင္ခါဂါး ေဒသကို သြားလာေရး အားလုံးပိတ္ဆို႕ထားဟာ ဒီေန႕ စက္တင္ဘာ (၂၈) ရက္ဆိုရင္ (၁) ျပည့္ျပီ။ သူတိုု့နဲ့ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားေနရတယ္။ 
မခ်မ္းေဘာ့ျမိဳ႕က ၾကံခိုင္းေရးပါတီေတြႏွင့္  ရ၀မ္ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေကာ္မတီေတြလည္း အင္ခါဂါးေဒသခံေတြကို သြားေရာက္ ကူညီေပးဖို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြနဲ႕ ညိွႏိုင္းျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့သူတို့ကိုုလည္း အာဏာပိုုင္ေတြက ေပးမသြားခဲ့ဘူး။ တိုက္ပြဲျဖစ္ျပီး တစ္လျပည့္ဖို႕ (၂) ရက္အလိုမွ ကြ်န္ေတာ္တို႕သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။

ပူတာအို မတက္ခင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္းဒီမွာ တိုင္းမွဴးနဲ႕ အလြတ္တမ္းေတြ႕  တဲ့အခါ အင္းခါးဂါကိစၥ   ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ပူတာအိုေရာက္ေတာ့ ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႕႔ အရင္ေတြ႕တယ္။ ဗ်ဴဟာမွဴးႏွင့္ ခရီးစဥ္မွာ လိုက္ပါမည့္ အမည္စာရင္းေတြေပးၾကတယ္။    ကြ်န္ေတာ္တို႕အင္ခါဂါးရြာကိုသြားမယ္ ဆိုတာသိေတာ့  မခ်မ္းေဘာ့ျမိဳ႕က ၾကံခိုင္းေရးပါတီေတြႏွင့္  ရ၀မ္ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေကာ္မတီေတြလည္း အတူလိုက္ပါလိုေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းလို႕အတူသြားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။     

ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႕ေတြ႕ျပီးေနာက္တစ္ေန႕မနက္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမစ္ၾကီးနားကေန သယ္ေဆာင္ခဲ့သည္ ပစၥည္းေတြ၊ ပူတာအိုဇုံနယ္ ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္က စုစည္းထားသည့္ ပစၥည္းေတြ၊ မႏၱာေလး ကခ်င္ရိုးရာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕မွ လာကူညီထားတဲ့ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ရယ္ အကုန္ယူသြားျပီး စက္ေလွႏွစ္စီးနဲ႕ အင္ခါးဂါးေက်းရြာကို သြားတယ္။

ပထမ ေလွမွာေတာ့ စ.ရ.ဖ  အဖြဲ႕ရယ္၊ ရ၀မ္ရိုးရာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈေကာ္မတီအဖြဲ႕ေတြနဲ႕  ဒန္ဂူးတန္ဦးေဆာင္ေသာ ရ၀မ္ျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြစီးၾကတယ္။ သူတို႕က (၈)ေရာက္ေလာက္စီးၾကတယ္။

 ကြ်န္ေတာ္တို႕ အသင္းေတာ္ အဖြဲ႕က (၈) ေယာက္ႏွင့္ စက္ေလွဆရာ ၂ ဦး ကေနာက္ကေလွနဲ့ပါ။ သြားေရာက္ကူညီမည့္ ပစၥည္းအျပည့္နဲ ့ေပါ့။ အင္ခါဂါးေက်းရြာ စက္ေလွဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ရြာမွာရိွေနတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ေတြကိုယ္တိုင္ ေဖာ္ေဖာ္ရႊင္ရႊင္လာၾကိဳၾကတယ္။ တည္းခိုမည့္ေနရာလည္း သူတို႕ပဲလိုက္ျပတယ္။

ရြာသားေတြႏွင့္ေတြ႕ျပီးေနာက္ သူတို႕ေျပာျပတာကေတာ့   ကၽြန္ေတာ္တို႕မေရာက္လာခင္ထိ   ရြာက အိမ္တိုင္းမွာ စစ္သားေတြရိွတယ္။ ညလည္းအတူတူအိပ္ရတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာအိမ္ေတြမွာေတာ့ အရာရွိေတြအိပ္တယ္။ စစ္သားေတြက ေဒသခံေတြကို ဘယ္မွမသြားခိုင္းဘူး။ ေတာင္ယာသြားမယ္ ဆိုလည္း စစ္သားေတြက လုံျခဳံေရးေပးမယ္ဆိုျပီး အတူတူသြားရတယ္။ စပါးေတြလည္း အခုက ၾကိတ္လို႕မရေတာ့ဘူး။ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္လြန္သြားလို႕ စပါးကို ၾကိတ္လိုက္ရင္ ဆန္မထြက္လာဘူး။ အမႈန္႕ေတြပဲထြက္လာတယ္။ ေဒသခံေတြက စစ္သားေတြပါရင္ေတာင္ယာကို မသြားရဲေၾကာင္းေတာင္းဆိုျပီးသြားေသာ္လည္း  တပ္ကေနာက္ကေန လိုက္လာၾကတယ္-  

ရြာသားေတြက ေတာင္ယာကို ဆက္မသြားရဲေတာ့သာေၾကာင့္ စပါးရိတ္သိမ္းမႈကို ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ့ ေဒသခံေတြကဆိုုပါတယ္။  အခုကြ်န္ေတာ္တို႕ ေရာက္ခါနီးမွ စစ္သားအခ်ိဳ႕ကို ေတာကိုပို႕လိုက္တာတဲ့။ ညဆိုရင္သူတို႕ဘယ္မွသြားလို႕မရဘူး။ အေပါ့အပါးတာင္ ခြင့္မျပဳခ်င္ဘူး။ အိမ္ျပင္ထြက္လို့ကိုု မရဘူး။

အင္ခါဂါးေက်းရြာမွ သင္းအုပ္ဆရာ ဦးရမ္မိုင္ကိုေတာ့(၄) ရက္တိတိ  ၾကိဳးခ်ည္ျပီး ႏွိပ္စက္မႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ထမင္း ၃ နပ္ မေကြ်းဘူးတဲ့။    သူ႕ဆီမွာ အရင္တုန္းက ေသနတ္ တိုမီး ေသနတ္မိလို႕တဲ့။ အဲဒီေသနတ္က ဟိုအရင္က အစိုးရ ျပည္သူ႕စစ္လုပ္တုန္းကတည္းကကိုင္ခဲ့တဲ့  တုိမီးေသနတ္ျဖစ္တယ္။ဘယ္ေလာက္ပဲရွင္းျပျပ   သူ႕ကို (၄)ရက္တိတိ  ၾကိဳးတုတ္ထားျပီး ေသနတ္ေတြနဲ႕ရိုက္တယ္။ ေျခသလုံးေတြကိုု သံလုံးနဲ႕ၾကိတ္ေပးတယ္။ အဲလို၀ိုင္းႏွိပ္စက္ထားၾကေတာ့ သူအခုထိေတာင္ လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးဘဲ အိပ္ရာထဲလဲ ေနရရွာတယ္။ သူ႕ကို  ခလရ (၁၃၇) ဒုတပ္ရင္းမွဴးကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ျပီး ႏိွပ္စက္တာလိုု့ေျပာတယ္။ ဟိုတေလာကဆို လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ အခုေနာက္ပိုင္းဆို တပ္ကခဏခဏ လက္ေဆာင္ေတြနဲ႕လာျပီး ေတာင္းပန္တာေတြ လုပ္တယ္တဲ့။ 

သူ႕ကိုသြားေတြ႕လိုက္မွာကို စိုးရိမ္လို႕ ထင္တယ္ - ရြာကိုသြားဖို႕ခြင့္မျပဳခဲံတာ။ အခုမွသြားခိုင္းတယ္။ စစ္တပ္ကလြဲလို႕ အျပင္ကအဖြဲ႕အစည္းေတြ သြားတာက ကြ်န္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ ပထမဆုံးပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ေရာက္ေတာ့ စာသင္ေဆာင္မွာ ပါလာတဲ့ တပ္ကဦးေဆာင္ျပီး ေထာက္ပံ့ပစၥည္းေပးအပ္ပြဲလုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ၾကိဳတဲ့အဖြဲ႕က ခလရ (၁၃၈)တပ္ရင္းမွဴးနဲ႕ (၁၃၇)ဒုတပ္ရင္းမွဴးတို႕ကိုယ္တိုင္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ေဒသခံေတြကိုေခၚစုျပီး   

တိုင္းမွဴးဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းထြန္းေနာင္ ေပးပို႕တဲ့ ဆန္အိတ္ (၂၀) လက္ခံရရိွတဲ့ အခမ္းအနား     ဆိုျပီး ေနာက္ခံစာသားထိုးျပီး ေပးအပ္ၾကတယ္-   ကြ်န္ေတာ္တို႕ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကို တပါတည္း ေဒသခံေတြကိုေပးခဲ့ရတယ္။  ေဒသခံေတြရဲ့မ်က္ႏွာမွာ အခုထိျပဳံးတဲ့အရိပ္အေယာင္မေတြ႕ရဘူး။ အားလုံးက ငိုတဲ့မ်က္နာနဲ႕။ သူတို႕ၾကိတ္ျပီးငိုေနၾကတယ္။

 ေနာက္တေန႕မနက္ေတာ့ စာသင္ေက်ာင္း ေရွ႕က ျမက္ခင္းေပၚမွာ ဆုေတာင္းပြဲလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တပ္ကအရာရိွေတြလည္းပါတယ္။ ဆုေတာင္းပြဲအျပီး စစ္တပ္ကလည္း ေဒသခံေတြ ကိုစကားအနည္းငယ္ေျပာခ်င္တယ္္ဆိုျပီးေျပာတယ္။ `ကဲအခု ကြ်န္ေတာ္တို႕လူလည္းအရမ္းမ်ားတယ္။ ဌာနဆိုင္ရာနဲ႕ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အားလုံးစုံေနတယ္။ အားလုံး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ေအာင္ --- ကြ်န္ေတာ္တို႕ဒီတပ္ရင္း ႏွစ္ခုက မိန္းကေလးေတြကအဓၶ ျပဳက်င့္တာေတြ ရိုက္ႏွိပ္စက္တာေတြ ရွိရင္  အခုေျပာရေအာင္ဆိုျပီး ရြာသားေတြကို ေျပာတယ္္။     

သူေျပာျပီးေနာက္ ေဒသခံေတြက ၅ မိနစ္ေလာက္တိတ္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွဘာမွ မေျပာၾကဘူး။ စကားတစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာဘူး။ 

တခ်ိဳ႕ေဒသခံေတြက ငိုေနၾကတယ္။ မ်က္ရည္ခိုးျပီးသုတ္ေနၾကတယ္။   ဘယ္သူမွမေမးေတာ့တဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာကို တပ္ဘက္က အျမင္မရွင္းခင္ထိ ညွင္းပန္းႏွိပ္စပ္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္ျပဳလုပ္ခဲ့ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလားလို႕ေမးေတာ့...အစပိုင္းက ေမးျမန္းစစ္ေဆးမႈေတြေတာ့ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုျပီးပဲ ေျဖတယ္။ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ မလုပ္ခဲ့ပါဘူးလို႕ေတာ့မေျပာၾကဘူး။ ရြာသားေတြႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာခြင့္မသာခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တိ႕ု ဘယ္သြားသြားသူတို႕လိုက္ပါတယ္။ စားအတူ ေသာက္အတူ ပဲ။  တပ္အရာရွိေတြက  တခ်ိန္လုံး ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ့႔ပဲ။ 

ကြ်န္ေတာ္တို႕က ဒဏ္ရာရေနတဲ့ သင္းအုပ္ဆရာဦးရမ္မိုင္ကိုေခၚသြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ရြာမွာက အူတက္နာတာနဲ႕၊ ႏွလုံးေရာဂါျဖစ္တာနဲ႕ေဒသခံ (၁၇)ေယာက္ေလာက္ ရိွေနတယ္။ သူတို႕အားလုံးကိုေခၚသြားျပီး ေဆးကုေပးဖို႕  တပ္ရင္းမွဴးေတြကို ေျပာေတာ့၊ တပ္ရင္းမွဴးလည္း အထက္ကိုျပန္တင္ျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႕ သူတို႕ကို မေခၚလာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မေခၚလာခိုင္းတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကိုသူတို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ စက္ေလွမလုံေလာက္ဘူးတဲ့။ သူတို႕မနက္ျဖစ္တဖက္ခါ ဒီေဒသခံေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာခိုင္းမယ္လို႕ေျပာတယ္။ အခုကစက္ေလွလည္း (၄)စီးပဲရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕စီးလာတာက (၂)စီး နဲ႕ ေနာက္(၂)စီးက တပ္ကစီးရမွာတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႕တက္လာေတာ့ အင္ခါဂါးေက်းရြာ အထက္က အင္ခိုင္ယန္ဆိုတဲ့ေက်းရြာက ေဒသခံေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕စက္ေလွတက္လာေတာ့ ေဒသခံေတြ (၂၃)ေရာက္စက္ေလွဆိပ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္-သူတို႕ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ေခၚလာတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႕ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္။သူတို႕ေဒသခံေတြ အားလုံးရြာမွာ မေနရဲၾကေတာ့ဘူး- စစ္ျပန္ျဖစ္လာရင္ဆိုျပီး -    ေခၚလာႏိုင္သူအားလုံးကို အခုေနာင္ခိုင္စစ္ေရွာင္စခန္းမွာပဲထားထားေပးတယ္။ အခုဆိုရင္ ထိုခန္းမွာ (၄၄) ေယာက္ရိွျပီ-အားလုံးနီးပါးက အင္ခိုင္ယန္ရြာကျဖစ္ၾကတယ္။  အင္ခါဂါးရြာကေတာ့ မပါသေလာက္ဘဲ။

အခုေလာေလာဆယ္ဆယ္ သူတို႕လိုအပ္တာက အစားအေသာက္ေတြနဲ႕ အ၀တ္အစားေတြ။ က်န္းမာေရးကုသမႈေတြလည္းအမ်ားၾကီးလိုတယ္။ အမ်ားၾကီးဂရုစုိက္ေပးရမယ္။ကြ်န္ေတာတို႕ (KBC) စစ္ေရွာင္းစခန္းတာ၀န္ခံေတြလည္းပါလာေတာ့ သူကထိုစခန္းမွာရိွတဲ့လူတစ္ဦးကို ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္ေပးထားခဲ့တယ္။ အခုက  ေနာင္ခိုင္နဲ႕ မခ်မ္းေဘာ့က အသင္းေတာ္ေတြ  ေပါင္းျပီးေကာ္မတီဖြဲ႕ထားၾကတယ္။ လူမ်ားလာရင္ေတာ့ မခ်မ္းေဘာ့ကိုေျပာင္းမွာ။

-ဒီမွာေရာက္လာတဲ့ေဒသခံေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္မပိုရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႕ စိုးရိမ္ရတာတစ္ခုက အင္ခါဂါးေက်းရြာေဒသခံေတြကို ဒီဘက္ သြားခိုင္းမလား မသြားခိုင္းဘူးလားဆိုတာ မသိဘူး။ အခုသြားလာလို႕ရျပီလို႕ေတာ့ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့စက္ေလွေတြအားလုံးလည္း စစ္တပ္ဘက္က သိမ္းထားတယ္။ ထိုကိုသြားဖို႕က စက္ေလွတစ္လမ္းပဲရိွတာေလ။ သြားလာလို႕ရျပီဆိုလည္း စက္ေလွေတြက သူတို႕လက္ထဲမွာဆိုေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ အထက္ရြာကလည္း စစ္ျပန္ျဖစ္မွာေၾကာက္လို႕ သူတို႕လည္း အရမ္းေျပာင္းခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႕ကို လာၾကိဳဖုိ႕ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သနားစရာ ေတာမွာ ဒီတိုင္းပဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ေနေနၾကတယ္။

အင္ခါဂါးရြာသားေတြေျပာတယ္။သူတို႕တပ္မေတာ္သားေတြက ေဒသခံေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြ အိမ္ေမြး တိရိစာၧန္ေတြဘာမွ မယူပါဘူးလို႕ ေဒသခံေတြကို ခံ၀န္ကတိထိုးခိုင္းထားတယ္။

 ေဒသခံေတြေျပာတာေတာ့ စစ္ဗိုလ္အိပ္တဲ့အိမ္ရယ္၊ သင္းေထာက္အိမ္ရယ္ ေက်ာင္းဆရာအိမ္ရယ္ စုုေပါင္း(၃) အိမ္ကလြဲျပီး က်န္ရြာသားအားလုုံးရဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြဘာတစ္ခုမွမရိွေတာ့ဘူး။   အသင္းေတာ္က ဆယ္ဖို႕တဖို႕အလွဴေငြလည္း ေပ်ာက္ေနျပီ။  အသင္းေတာ္မွ စပါးေတြလည္း ကုန္ျပီ။ၾကက္တြန္သံေတာင္ မၾကားရေတာ့ဘူး။

အခုအခ်ိန္မွာသူတို႕အတြက္အေရးၾကီးဆုံးက သူတို့ကိုု ရြာကေန အျမန္ဆုံးေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ဖို႕ပဲ။ စစ္တပ္နဲ႕အတူေနတဲ့ ဘ၀ကေန လြႊတ္ေျမာက္ဖို႕။ သူတို႕လႊတ္လႊတ္လပ္လပ္ သြားလာေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္ဖို႕ပဲ။ ေဒသခံေတြက စစ္သားေတြ သူတို႕ရြာေတြ အိမ္ေတြမွာလာေနတာကိုမလိုလားၾကဘူး။ အားလုံးက ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္ေနၾကျပီ။  စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ေတာ္ေတာ္ရေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။

အင္ခါဂါး ေနာက္ခံအက်ဥ္း

===============

အင္ခါဂါးေက်းရြာသည္ မခ်မ္းေဘာ့ျမိဳ႕မွစက္ေလွျဖင့္ အစုန္ ၂ နာရီခန္႕ ႏွင့္ အဆန္ (၄)နာရီခန္႕သြားရသည္ ေရလမ္းခရီးတစ္ခုတည္းတာရိွေသာ ေရလမ္းခရီးျဖစ္ျပီး ထိုေရခရီးမွာလည္း ေရေၾကာင္း အေတာ္ၾကမ္းတမ္းေတာ့ ခရီးျဖစ္သည္။ ထိုေရးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေရတံခြန္မ်ား၊ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ၊ ေရ၀ဲမ်ား ႏွင့္ျပည့္နက္ေနသည့္ လမ္းခရီးတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။

လက္ရွိရြာမွရွိေနတဲ့လူဦးေရက က်ား(၅၃)၊ မ (၃၀) စုစုေပါငး္ ၅၃ ေယာက္ျဖစ္တယ္။  လူလတ္ပိုင္းအပိုင္းစုက ရြာကို မျပန္ရဲေသးၾကေသးသျဖင့္ ဆက္လက္တိမ္းေရွာင္ေနၾကသည္ဟု သိရတယ္။

ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းရွိတယ္။ ဆရာမ တစ္ဦးပဲရွိတယ္။  ေက်ာင္းသား (၉) ဦး-

အင္ခါဂါးေက်းရြာမွ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ရြာမွာစစ္သားေတြနဲ႕အတူေနျခင္း၊  အိမ္မွာအတူေနေနရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႕နဲ႕   စစ္ျဖစ္တဲ့ေနရာျဖစ္ေတာ့ ေဘးကင္းရာသို႕  သြားႏိုင္ဖို႕က  သူတို႕၏အလိုလားဆုံးႏွင့္ အလိုအပ္ဆုံးပဲ။ စစ္တပ္က သူတို႕ရြာသားေတြကို ၾကည့္ရႈ့ေစာင့္ေရွာက္ ေပးေနေၾကာင္းေျပာေနေသာ္လည္း ရြာသားမ်ားအတြက္ ငရဲခံ ေနရတာထက္ဆိုုးပါတယ္။ 

ရြာသားေတြ ေဘးကင္းလုံျခံဳတဲ့ေနရာကို ေရာက္ႏိုင္ဖို႕က  အားလုံး၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္မွျဖစ္မယ္။ အဖြဲ႕တိုင္းက တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေဆာင္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။      တစ္ဦးတစ္ေယာက္ တစ္ဖြဲတည္းနဲ႕ေတာ့ ခက္ခဲမႈေတြရွိတယ္။ အားလုံး၀ိုင္း၀န္းကူညီေပးၾကဖို႕ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

 (ဆရာမေဒါင္ညြယ္ အင္ခါဂါးေက်းရြာကိုု သြားေရာက္ခဲသည့္ သိကၡေတာ္ရ ဆရာ လမာေယာ္ကိုု ကခ်င္လိုု ေမးျမန္ထားသည္ကိုု ျမန္မာလိုု ဘာသာျပန္ထားပါသည္။)