တြက္နည္းသိဖို႔ လိုပါသည္

September 25, 2013 at 11:10pm

ယေန႔အခ်ိန္ဟာ ျမန္မာနိုင္ငံတစ္၀န္းလံုးမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြအတြက္ အားစုိက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ေနခ်ိန္ျဖစ္တာနဲ႔ အညီ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ပညာႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြကလည္း ဆက္တိုက္ဆိုသလို လုပ္ေဆာင္လာၾက တာ ေတြ႔ရပါသည္။
ဒီလုပ္ေဆာင္မွဳေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံရဲ့လူၾကီးေတြေရာ လူငယ္ေတြပါ သင္တန္းေတြတက္ရ၊ အစည္းအေ၀းေတြတက္ရ၊ မွတ္တမ္းေတြေရးရနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ အားတယ္လို႔မရိွဘဲ အျမဲတမ္းလိုလို အလုပ္ရွုပ္ေနတာေတြ႔ရပါသည္။ ဒီလိုၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနမွဳေတြဟာ နိုင္ငံအတြက္ ခြန္အားေတြပဲျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေန႔ ေမာင္ဖိုးျပားတစ္ေယာက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုင္ရာ အစည္းအေ၀းတစ္ခု သြားတက္ရပါသည္။ စာတမ္းဖတ္တာေတြ၊ ေတြ႔ဆံုတာေတြ အၾကံေပးတာေတြလုပ္ၾကတဲ့ပြဲျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ရဲ့ေတြ႔ရိွခ်က္ေတြကို တင္ျပၾက၊ ေထာက္ျပၾက၊ ျပန္လည္ေခ်ပၾကနဲ႔ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြက ေ၀ဖန္အၾကံေပးၾကသည္။ သံုးသပ္ၾကသည္။ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဥပမာျပဳတတ္ၾကသလို၊ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြ၊ ကမာၻ႔နိုင္ငံေတြကို ဥပမာျပဳျပီး အခ်က္အလက္ေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြျဖင့္ တင္ျပၾကပါသည္။

လက္ေတြ႔သမားေတြက သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ သိပ္မစုေဆာင္း၊ ယခုလက္ရိွအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ျပီးလုပ္ကိုင္ၾကသည္။ အမွားေတြ႔လွ်င္ သင္ခန္းစာယူၾကသည္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတာပါပဲ။ အဆင္လည္းေျပေနခဲ့တာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔လည္း မသိဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံက ဖြံ႔ျဖိဳးမွု ေနာက္အက်ဆံုးနိုင္ငံထဲမွာပါတယ္ဆိုပဲ။
ဒါေတြကဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို တင္ျပၾကတယ္ဗ်။ အေျခခံအခ်က္ကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳစနစ္ေၾကာင့္၊ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ စတဲ့ ေၾကာင့္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရွင္းလင္းသြားၾကတာမ်ား ဟုတ္ေပသားပဲေပါ့။ ေသခ်ာတာေပါ့ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္က်ခဲ့တာ။ ဥပမာ ပညာေရးစနစ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းေတြက ျမိဳ႕ျပင္မွာရိွေနလို႔ ျမိဳ႕ထဲကိုေရႊ႕ေပး၊ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းမစံုလင္လို႔ စံုေအာင္လုပ္ေပး၊ ဆရာေတြက အရည္အခ်င္းမရိွဘူး၊ စာေမးပြဲအကဲျဖတ္စနစ္က မေကာင္းလို႔၊ တကၠသိုလ္ပညာေရးက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အာမခံခ်က္မေပးနိုင္လို႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဆက္ေျပာေနရင္ ျပီးေတာင္ျပီးပါေတာ့မလားမသိ။

အထက္က အခ်က္ေတြက အကုန္အမွန္ေတြပဲဗ်။ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ ကဲဒီေတာ့ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုျပင္ၾကမွာလဲ။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ အသံေတြသိပ္မၾကားရပါ။ အသံေတြတိတ္သြားတာလား၊ ဆြဲေနတဲ့ အစီအစဥ္ေတြပဲ မျပီးေသးလို႔လား၊ ငါတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔မ်ားသတ္မွတ္သလား မသိပါ။ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးသူ နည္းေနတယ္လို႔ထင္မိပါသည္။ ဒါ့အျပင္ ေဆြးေႏြးညိွဳႏွိုင္းအေျဖရွာတဲ့ သေဘာထက္ ကိုယ္ရည္ေသြးၾကတာမ်ားတယ္လို႔ထင္မိပါသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မွတ္တမ္းတင္ျပီး အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံေဆြးေႏြးလုပ္ေဆာင္ၾကမည္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ဟုတ္ကဲ့မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ပါမယ္၊ အထက္ကိုျပန္လည္တင္ျပပါအံုးမယ္၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းလိုက္ပါမယ္၊ ေနာက္ျပီးအေၾကာင္းျပန္ပါ့မယ္ စသည္ျဖင့္မျပတ္မသားနဲ႔ပဲ ျပီးေနရတာေတြမ်ားလာသည္ဟုထင္ပါသည္။ ေမာင္ဖိုးျပားလည္း ေျပာသမွ်
လိုက္မွတ္ေနလိုက္တာ စာအုပ္ထဲ ဘာလုပ္ေဆာင္ရန္လိုအပ္၊ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ အျပီးေဆာင္ရြက္ရမယ္ စတာေတြမ်ားျပီး မည္ကဲ့သို႔လုပ္ေဆာင္ရမည္ဆိုသည္ကို မွတ္ထားတာမေတြ႔ရေတာ့ မၾကားလိုက္တာ ပဲျဖစ္မွာပါလို႔ ေတြးမိပါသည္။ ေမာင္ဖိုးျပားလည္း အထက္ကိုျပန္လည္တင္ျပရမွာမို႔ ၾကားတာမွန္သမွ် လိုက္မွတ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ဖိုးျပားလည္း ေဆြးေႏြးဖလွယ္ပြဲေတြကို နည္းနည္းလန္႔သလိုျဖစ္လာပါသည္။ အရင္လူေတြက ေနာက္လူေတြကို အျပစ္တင္ၾကသည္။ လူငယ္ေတြမေတာ္ၾကဘူး၊ မၾကိဳးစားၾကဘူး စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကပါသည္။ ေျပာတယ္ဆိုတာကလည္း ဟုတ္လို႔လည္းေျပာၾကတာေနမွာပါ။ ဟုတ္ျပီဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြကို မၾကိဳးစားၾကလို႔ ၾကိဳးစားဖို႔ပဲေျပာေနလွ်င္ နားပူလာပါလိမ့္မည္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုၾကိဳးစားရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းလမ္း၊ ဘာေတြျဖစ္လာနိုင္သည္ဆိုသည့္ အာမခံခ်က္ စတာေတြကိုလည္း ရွင္းျပသင့္သည္ဟုထင္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပဲ ၾကိဳးစားၾက၊ ၾကိဳးစားၾကပဲေျပာေနလွ်င္ လူငယ္ေတြကို ပဲၾကိဳးစားခိုင္းျပီး ခင္ဗ်ားတို႔က မၾကိဳးစားၾကဘူးလားလို႔ ျပန္အေမးခံရမည္ထင္ပါသည္။
ဒီေနရာမွာ ေမာင္ဖိုးျပား အေၾကာက္ဆံုးတစ္ခုရိွပါသည္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ျပစ္ထားမွာကို အေၾကာက္ဆံုးျဖစ္ပါသည္။ လူၾကီးေတြက လူငယ္ေတြကို ဒီေကာင္ေတြမၾကိဳးစားၾကဘူး၊ ေျပာလဲရမွာ မဟုတ္ပါဘူး ထားလိုက္ပါကြာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီနိုင္ငံရဲ့ အနာဂတ္က မေတြးရဲစရာျဖစ္လာပါမည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပစ္မထားၾကပါနဲ႔။ ညံံ့တယ္၊ မၾကိဳးစားဘူးဆိုတာ အားလံုးလက္ခံေနျပီဆိုရင္ ဒါကို ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကဖို႔သင့္ပါျပီ။ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းရွာဖို႔သင့္ပါျပီ။ မဟုတ္ဘဲ ဒီေကာင္ေတြည့ံတယ္၊ မေတာ္ဘူးဆိုတာေတြကိုပဲေျပာေနရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးရလဒ္ေကာင္းကို ရနိုင္မည္မဟုတ္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ လူၾကီးေတြက လူငယ္ေတြကို လက္တြဲေခၚယူၾကဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါသည္။ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို မွ်ေ၀ေစခ်င္ပါသည္။ ဒါ့အျပင္ မိမိတို႔ေခတ္က လူေတာ္ေတြအေၾကာင္း၊ ေအာင္ျမင္မွဳရခဲ့တာေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပသလို၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာေတြ၊ မရရိွခဲ့တာေတြကိုလည္း ေျပာဖို႔လိုအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ အေကာင္းေတြပဲ ေျပာေနလွ်င္ လူဆိုတာက အီသြားတတ္တယ္မဟုတ္ပါလား။ ကုိယ္မရနိုင္ခဲ့၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြကိုလည္း နမူနာေတြျပျပီး ေျပာဆိုလမ္းျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စူးစမ္းလိုစိတ္ရိွတဲ့လူငယ္ေတြဟာ လူၾကီးေတြမရခဲ့တာကို ရေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတြျဖစ္လာ နိုင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၾကိဳးစား ဆိုတဲ့စကားကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေျပာေနတာထက္ လူငယ္ေတြမွာရိွတဲ့ ေကာင္းတဲ့မခံခ်င္စိတ္ေလးေတြကို ႏွိဳးဆြေပးနိုင္တဲ့ စကားလံုးေတြ၊ အျပဳအမူေတြ လည္း လိုအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။

ဒီေန႔လူငယ္ေတြက အရမ္းညံ့ၾကတယ္ဆိုတယ္ အသံေတြကလည္း ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၾကားေနရတာပဲ။ ၾကားရပါမ်ားလာေတာ့လည္း ရိုးလာသလိုပဲ သိပ္မခံစားရေတာ့သလိုျဖစ္ လာၾကသည္ဟု ျမင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သတင္းေတြဖတ္ရတိုင္းလည္း ေရခ်ိဳပုဇြန္ေမြးျမဴေရးအတြက္ ဘယ္နိုင္ငံက ကူညီမယ္၊ ခြါနာလွ်ာနာ အတြက္ဘယ္နိုင္ငံက ကူညီမယ္၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဘယ္သူက ကူညီမယ္၊ နည္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္သူက ကူညီမယ္ စသည္ျဖင့္ ကူညီမယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြကလည္း တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ပိုမို က်ယ္ေလာင္လာတာေတြ႔ရပါသည္။ ဒါျဖင့္ သိပ္ဟုတ္ တာေပါ့။ အကူအညီေတြက ခုမွေပးတာဆိုေတာ့ ခုမွလိုလို႔ေပါ့။ အရင္က မလိုလို႔မေပးခဲ့တာေန မွာေပါ့လို႔ပဲေတြးခ်င္မိပါသည္။ တကယ္လည္းဟုတ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လူၾကီးေတြက ဆံုးမတိုင္း အရင္ေခတ္က လူေတြအရမ္းေတာ္တယ္ကြ။ ဥပမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းၾကည့္ကြာ၊ အသက္ သံုးဆယ္ ၀န္းက်င္နဲ႔ နိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနျပီ။

ဘယ္ေလာက္ေတာ္လိုက္လဲတဲ့။ မွန္ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အရမ္းေတာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔လို ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစား စသည္ျဖင့္ လူၾကီးေတြက ဆံုးမၾကတာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ ငါ့လိုျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားလို႔ ဆံုးမနိုင္ဖို႔ကေတာ့ မွုန္၀ါး၀ါးပဲလို႔ ထင္ပါသည္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္သူ႔လိုျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားလို႔ ေျပာရပါေတာ့မယ္။ ဒီအခါ အရင္ေခတ္က ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုပဲ ျပန္သံုးရပါလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟုိတုန္းကလူေတြဆို သိပ္ေတာ္ၾကတာလို႔ေျပာရမည္မသိ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ဟုိတုန္းကဆိုတဲ့ နာမ္စားသံုးေနၾကရင္ အဲဒီနာမ္စားကိုယ္စားျပဳတဲ့နာမ္က ဘယ္သူေတြဆိုတာေတာင္ ရွာလို႔ရပါေတာ့မည္လား မသိပါ။

တစ္ေန႔က ဌာနဆိုင္ရာတစ္ခုရဲ့ စက္ရံုမွဴးၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူက ေမာင္ဖိုးျပားကိုေျပာတယ္ဗ်။ ငါတို႔နိုင္ငံက ပုစာၦရဲ့အေျဖကိုသိတယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက တြက္နည္းကို မသိၾကဘူးကြ ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို သေဘာက်သြားပါသည္။ သိပ္မွန္တဲ့စကားျဖစ္ပါသည္။ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံေနာက္က်ရျခင္း အေၾကာင္းကို အားလံုးသိၾကပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ပညာေရးစနစ္၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး စသည္ျဖင့္ နယ္ပယ္ေပါင္းစံုမွာေနာက္က်ေနတယ္ ဆိုတာကို အားလံုးသိရိွၾကပါသည္။ အဲဒီလိုပဲ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း သိၾကပါသည္။ အားလံုးကလည္း သံျပိဳင္ေျပာေနၾကပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေစာေစာက ဦးၾကီးေျပာသလို အေျဖသိေပမယ့္ တြက္နည္း မသိၾကသလိုျဖစ္ေနသည္ဟုထင္မိပါသည္။

အဲဒီေတာ့ ေ၀ဖန္ၾကတာ၊ ေထာက္ျပၾကတာေတြက ေကာင္းပါသည္။ အက်ိဳးလည္းမ်ားစြာရိွပါသည္။  ထို႔အတူ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုတယ္ဆိုတာလည္း ေကာင္းသည္ဟုျမင္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အျပစ္တင္ေန တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္နိုင္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အျပစ္တင္ေနတာေတြကို ရပ္ျပီး ေ၀ဖန္သံုးသပ္တာအျပင္ နည္းလမ္းေကာင္းေတြကိုလည္း အၾကံျပဳဖို႔လိုမည္ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နုိင္ငံမွာ အေတြ႔အၾကံဳ ရင့္က်က္သူေတြ မ်ားစြာရိွေနပါသည္။ ထိုနည္းတူ နိုင္ငံျပင္ပမွာလည္း ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ရိွေနၾကပါသည္၊ ရပ္တည္ေနၾကပါသည္။ အဲဒီေတာ့ အတြင္းေရာ အျပင္ကပါ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွင္ေတြေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံ ေနာက္ၾကရျခင္းအေၾကာင္းကို ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေကာင္းေတြ ေပၚထြက္ လာမည္ဟု ေလးနက္စြာ ယံုၾကည္မိပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။

                                                                            ျဖိဳးေ၀ျမင့္(စက္မွဳအင္ဂ်င္နီယာ)