ၾသဂုတ္လ ညေနခင္းတစ္ခု၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထူးအိမ္သင္အေၾကာင္း ေျပာဆိုျခင္း

August 21, 2013 at 6:28pm

ကိုငွက္ (သို႔မဟုတ္) ကိုထူးအိမ္သင္ ေရးဖဲြ႕သီဆိုသြားေသာ သီခ်င္းမ်ားအနက္ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး သီခ်င္းဟာ ေျပာစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ကို ျပီးျပည့္စုံပါသည္။ သည္သီခ်င္းနဲ႔တင္ အမိေျမ၏ ေက်းဇူးေတြကို ေက်ေအာင္ သူဆပ္သြားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမည္ ထင္၏။
ျပန္နားေထာင္တုိင္း၊ နားေထာင္တိုင္း ၾကက္သီးထရေသာ သီခ်င္းပါ။ ကိုထူးအိမ္သင္အေၾကာင္း လြမ္းသူ႔စာေတြ ျပန္ဖတ္ရင္း သူႏွင့္ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ျဖစ္သူ ေမာင္သစ္မင္းႏွင့္ ကိုညီညီသြင္တို႔၏ အလြမ္းစာစုမွ ဧရာ၀တီ (၀ါ) ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး သီခ်င္း၏ ကာလေရၾကည္ တည္ခဲ့ရာကို ေတြ႕ရွိရသည္။ မွတ္သားထားထိုက္သည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ ထိုစာစုတြင္ ကိုထူးအိမ္သင္၏ အႏုပညာ စိတ္ရွည္ျခင္းကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။ အႏုပညာေျမာက္ ပစၥည္းတစ္ခုကို ဖန္တီးရာတြင္ စိတ္ရွည္ျခင္းသည္ အေရးၾကီးေၾကာင္းကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက အေမးအေျဖခန္း တစ္ခုတြင္ သည္လို ေျပာဖူးသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို ေမးျမန္းသူက အျခားသူမ်ားသည္ ကဗ်ာမ်ားကို လက္တန္းစပ္တတ္ေၾကာင္း၊ ဆရာေကာ မစပ္ဘူးလားဟု ေမးသည္။ ဆရာက ဆရာ့မွာ ကဗ်ာကို လက္တန္းစပ္ဖို႔ မေျပာႏွင့္ စကားလုံး တစ္လုံးစ၊ ႏွစ္လုံးစ ရဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူရသည္ဟု ျပန္ေျဖသည္။ ဆရာက အႏုပညာဖန္တီးရာတြင္ စိတ္ရွည္ဖို႔ လိုေၾကာင္း ေျပာလိုျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကိုထူးအိမ္သင္သည္လည္း ထိုသီခ်င္း၏ စာသားတို႔ကို တစ္ပါဒခ်င္း၊ တစ္ပါဒခ်င္း စိတ္ရွည္စြာ စပ္ဆိုခဲ့ပါသည္။ အႏုပညာတြင္ စိတ္ရွည္ျခင္းသည္ အေရးၾကီးလွေသာ္လည္း ထို႔ထက္ အေရးၾကီးသည္က ရွိပါေသးသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီေကာ၊ ကိုထူးအိမ္သင္မွာပါ ထို ဂုဏ္ပုဒ္ကို အတုိင္းသားေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။ ဒါကေတာ့ စိတ္ေစတနာေကာင္းျခင္းပါပဲ။ သူတို႔ လုပ္ခဲ့သမွ် စိတ္ေစတနာေကာင္းလို႔ပဲ သူတို႔ အႏုပညာကို ျပည္သူေတြ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏုိးေနရတာမ်ားလားလုိ႔…

ၾသဂုတ္လ ညေနခင္းတစ္ခု၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထူးအိမ္သင္အေၾကာင္း ေျပာဆိုျခင္း

ေမာင္သစ္မင္းႏွင့္ ညီညီသြင္

သူရုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားေတာ့မွ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုေျပာျဖစ္ၾကသလိုပဲ။ စိတ္ထိခုိက္စြာ ေျပာျဖစ္တယ္။ ႏွေျမာတသစြာ ေျပာျဖစ္တယ္။ လြမ္းေမာေၾကကဲြစြာ ေျပာျဖစ္တယ္။ “ေ၀းသြားတဲ့အခါ” ဒီလိုျဖစ္ရတာ သဘာ၀ပဲလား။ ထြက္ခြာသြားသူကေတာ့ ျငိမ္းေအးစြာ ထြက္ခြာသြားေပမယ့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသူေတြကေတာ့ ခံစား၍ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရျပီ။

ညီညီသြင္က စိတ္မထိန္းႏုိင္လုိ႔ သူ႔စ်ာပနကို လိုက္မပို႔ျဖစ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အေတာ့္ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ၾကသူေတြ။ စားအတူ၊ အိပ္အတူ၊ ေပေဖာ္ေပဖက္ ေတေဖာ္ေတဖက္ေတြ။ ညီညီသြင္ရဲ႕ လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ေတြ ေျပရာေျပေၾကာင္း ညီညီသြင္ဆီ ေရာက္ေအာင္သြားျပီး စကားစျမည္ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလို ေျပာၾကေတာ့လည္း သူ႔အေၾကာင္းေတြ ပါလာရျပန္ေရာ။ ျပန္လည္ သတိရစရာေတြခ်ည္းပါလား။

ညီညီသြင္က ထူးအိမ္သင္နဲ႔ စတင္ေတြ႕ဆုံပုံကုိ ဒီလို စေျပာျပတယ္။

“အဲဒီ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကပါပဲ။ ေမစတူဒီယိုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တီး၀ုိင္းအသံသြင္းတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ေပါ့။ တီး၀ုိင္းမွာ ဒရမ္တီးတဲ့သူက ေမာ္လျမိဳင္က ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္။ အဲဒီ အဆက္အသြယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ဖို႔ ေမစတူဒီယိုကို ေရာက္လာတာေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္က သီခ်င္းေတြေရးတဲ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူေရးထားတဲ့ သီခ်င္းေတြ ျပခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ရတယ္ ျပေပါ့။ ဒီလိုပဲ သီခ်င္းေတြ လာလာျပၾကတဲ့သူေတြ ေရွ႕မွာရွိႏွင့္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ။ သိပ္အေလးအနက္မထားမိဘူး။ ခဏေတာ့ ေစာင့္ႏုိင္ရင္ ေစာင့္ေပးပါ။ အသံသြင္းေနတဲ့ သီခ်င္းက တီးလက္စ ျဖစ္ေနလို႔ ကိစၥျပတ္ေအာင္ ဆက္လုပ္လုိက္ပါရေစဦးဆိုျပီး သူ႔ကို ေမစတူဒီယိုက ကင္တင္းမွာ ထားခဲ့ျပီး စတူဒီယိုထဲ ျပန္၀င္ အလုပ္လုပ္ရင္း အလုပ္ထဲ နစ္သြားလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေမ့သြားပါေလေရာ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ မသိဘူး။ စတူဒီယိုတံခါးကို တြန္းဖြင့္ျပီး အျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့ ည ျဖစ္ေနျပီ။ သူ႔ကို ကင္တင္းထဲမွာ ထိုင္လ်က္သား ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတာ္ကို အားနာသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကို ေတာင္းပန္ျပီး သီခ်င္းဆိုျပဖို႔ ဂစ္တာ ယူေပးတယ္။ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ဂစ္တာတီးျပီး သူေရးထားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို စ ဆုိျပတယ္။

အဲဒီသီခ်င္းက ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ၾကားလာမယ့္ “နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား” သီခ်င္းေပါ့။ သူဆိုျပတာကို နားေထာင္ေနရင္း သူ႔ကို အထင္ၾကီးတဲ့စိတ္၊ ေလးစားတဲ့စိတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တမုဟုတ္ခ်င္း ျဖစ္လာေနတယ္။ သူဟာ သူလိုကိုယ္လို သာမန္ သီခ်င္းေရးဆရာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ပုဒ္ ထပ္ဆိုျပတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ့္ကို ဖ်ားသြားရတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက “ေ၀းသြားတဲ့အခါ” ေလ။ Swing Jazz ပုံစံ သီခ်င္းေပါ့။ Counter Point ေတြနဲ႔ ေရးထားတာ။ ဒီလို သီခ်င္းပုံစံမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတူဒီယို သီခ်င္းေတြထဲမွာ ဒါ ပထမဆုံး ၾကားဖူးတာပဲ။

ညီညီသြင္က မေမာတမ္း ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာျပတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ရီေ၀ေ၀နဲ႔ အတိတ္ဆီ စိတ္ေရာက္ေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔အျပဳအမူအတြက္ ထူးအိမ္သင္ကို အခုထိ အားနာေနတာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေတြ႕ရတယ္။

“အဲဒီ ထူးအိမ္သင္ ျဖစ္လာမယ့္ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ဟာ သူ႔အတြက္ ပညာ၀မ္းစာေတြ ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ျပီးမွ ဒီေလာကထဲ တိုး၀င္လာတာပဲ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ညီညီသြင္က အဲဒီအဆိုကို ေထာက္ခံတယ္။ “စာသားေတြ၊ စာသားထဲမွာပါတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကလည္း အဆင့္ျမင့္တယ္၊ ေတးသြားသံစုံဖဲြ႕စည္းပုံေတြ၊ ေကာ့ဒ္အယူအဆေတြကလည္း အဲဒီတုန္းက ၾကားေနက် ပုံစံမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ထပ္ ဟန္အသစ္တစ္ခုပါလာတယ္ ကိုသစ္ရဲ႕”

“ဟုတ္တယ္၊ ငါတို႔ စတီရီယိုဂီတ လမ္းေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ဂီတရဲ႕ ေနာက္ထပ္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုဆီကို ေရြ႕လ်ားတိုးတက္ခဲ့ရတာ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြရဲ႕ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ၾကီးမားခဲ့တာေၾကာင့္ဆိုတာ ျငင္းကြယ္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ သူဟာ ကိုယ္ပုိင္သံစဥ္ျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္ကို အေသအခ်ာ စုိက္ထူႏုိင္ခဲ့သူ အျဖစ္ ငါတို႔ မွတ္တမ္းတင္ရမွာပဲ”

“ကိုသစ္ေျပာတာ အမွန္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂီတေလာကမွာ ကိုယ္တိုင္ေရး ကိုယ္တုိင္ဆိုေတြ ေပၚထြက္တာ နည္းခဲ့ျပီး အဲဒီ အနည္းအက်ဥ္းထဲမွာပဲ သူဟာ တကယ္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ ပါရမီရွင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္” 

“ဟုတ္တယ္ ညီညီသြင္ေရ၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႕ကို ဆုံးရွဳံးရတာ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ဆုံးရွဳံးမႈ၊ အစားထိုးမရတဲ့ ဆုံးရွဳံးမႈ တစ္ခုလို႔ ငါဆိုခ်င္တယ္”

ညီညီသြင္က ေငးေငးေမာေမာနဲ႔ သက္ျပင္းခ်တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သူေတြးေနပုံရတယ္။ သူ႕မွာ အမွတ္ရစရာေတြ ပိုမ်ားေနေတာ့မယ္။ 

“အဲဒီမွာ စေတြ႕ျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဦးဆုံး အယ္လ္ဘမ္ ‘နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား’ ျဖစ္ေျမာက္ေရးကို ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ၀ုိင္းကူေပးတယ္။ အဲဒီ အယ္လ္ဘမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာမိုနီ ဆိုေပးခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာလည္း သူ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ထပ္ေတြ႕ရတယ္”

“ဘာမ်ားလဲ ညီညီသြင္”

“ဟာမိုနီဆိုဖို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ သူ႔အပိုင္းနဲ႔ သူျဖစ္ဖို႔ သူကိုယ္တုိင္ႏုတ္စ္ေတြခဲြျပီး ေရးေပးတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တိတိက်က်ရွိဖို႔နဲ႔ အသံထြက္ေကာင္းဖို႔ ဂရုတစိုက္ မေကာင္းမခ်င္း သူ႔စိတ္ၾကိဳက္ မရမခ်င္း ျပန္ျပန္ဆိုခိုင္းတယ္။ သူဟာ အသံ စီမံခန္႔ခဲြမႈပညာ (Vocal Arrangement) ကိုပါ ေတာ္ေတာ္ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဥပမာ “ေ၀းသြားတဲ့အခါ” သီခ်င္းအတြက္ ဟာမိုနီခဲြပုံေတြဟာ ပညာသားပါလွတာ ကိုသစ္ အသိပဲ။

“ဟုတ္တယ္၊ အႏုပညာပါရမီ အားေကာင္းသူေတြဟာ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္တတ္တယ္။ သူက ပါရမီတင္မကဘူး။ စူးစိုက္အားထုတ္မႈမွာပါ အားေကာင္းခဲ့တယ္၊ သီးခ်င္းေကာင္း တစ္ပုဒ္ရလာဖို႔ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိရွိ အသုံးခ်ျပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ယူတတ္တယ္၊ အဲဒါ အတုယူစရာတစ္ခုပဲ”

“သီခ်င္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ရဖို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ရတယ္လို႔ ကိုသစ္ေျပာလို႔ သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕တစ္ခု ထပ္ေျပာျပဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ သူရယ္၊ ကလိုမွဴးရယ္ သုံးေယာက္ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုမွာ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေနရာယူျပီး တစ္ညလုံး သီခ်င္းေရးၾကတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ္ေရးတဲ့ သီခ်င္း ကိုယ္ဆိုျပေၾကး ဆိုျပီးေတာ့ ကလိုမွဴးက ညဥ့္၀က္ေလာက္မွာပဲ သူေရးတဲ့ သီခ်င္းျပီးေတာ့လို႔ ဆိုျပျပီး အိပ္သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညလုံးေရးတာ မိုးစင္စင္လင္းေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အေခ်ာျပီးသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထူးအိမ္သင္က စာသားတစ္ေၾကာင္းတည္းပဲ ျပီးသြားတယ္။ သံစဥ္ကေတာ့ အေခ်ာျပီးသြားတယ္။ သံစဥ္က အရင္ကတည္းက တည္ထားျပီးသားကို အခုညမွ အေခ်ာရသြားတာလို႔ ေျပာတယ္၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းျပီးတဲ့ သူ႔စာေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

“ကြယ္လြန္ျပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား” တဲ့။

“တစ္လလုံးလုံး အိုေအစစ္ စတူဒီယိုမွာ အဲဒီသီခ်င္းရဲ႕ စာသားကို တကုတ္ကုတ္ ဆက္ေရးေနေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔ျပီး တစ္ေန႔ျပီး တစ္ေန႔ ေရးလိုက္ ျပင္လိုက္၊ ေရးလုိက္ ျပင္လိုက္နဲ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စူးစူးစိုက္စုိက္ပဲ။ အိုေအစစ္ စတူဒီယို ကင္တင္းထဲက ခုံတန္းေလးေပၚမွာ သီခ်င္းေရးတဲ့ စာအုပ္ကို ေခါင္းခုျပီး အိပ္မက္က်ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ သူပဲ ရွိပုံရတယ္။ ဒီသီခ်င္း မျပီးမခ်င္း မာန္မခ်တဲ့ သေဘာပဲ။ သီခ်င္းျပီးသြားတဲ့ေန႔မွာ အဲဒီ သီခ်င္းကို သူဆိုျပတာ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ရတယ္။ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္းထရပါတယ္။ သီခ်င္းက “ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး” ေပါ့။

ညီညီသြင္က သီခ်င္းနာမည္ကို ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ထိုသီခ်င္းကို ၾကားေယာင္လာပါေတာ့တယ္။

ကြယ္လြန္ျပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား

ထာ၀စဥ္ လဲေလ်ာင္း အိပ္စက္ရာ

အိေျႏၵၾကီးမားလြန္းတဲ့ ဒီေျမမွာ တို႔ရဲ႕ေသြးေတြ

ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ စီးဆင္း

သူဟာ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တို႔

သိမ္းဆည္းထား ဧရာ၀တီ

ေရႊအတိျပီးေသာ ျမိဳ႕ျပမ်ား

အစဥ္အလာ ၾကီးမ်ားခဲ့ၾကရာ

ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ႕ အမွတ္တရ ဒီေျမဟာ တို႔ရဲ႕ အမိေျမ

ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလုံးသား

ရွင္သန္ေစသူ တန္ခိုးရွင္

အခမ္းနားဆုံးေသာ သက္ရွိကဗ်ာ ဧရာ၀တီ

အျမိဳ႕ျမိဳ႕ အရြာရြာကို ျဖတ္ျပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အလ်ားလိုက္အတုိင္း စီးဆင္းလာတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္လာပါတယ္။

ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီး တျငိမ့္ျငိမ့္ စီးဆင္းတာကို ျမင္ရတုိင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာတတ္တယ္။ အမ်ဳိးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ရင္ထဲမွာ ဒီေရတက္သလို တက္လာတတ္တယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ မိခင္ဟာ ဧရာ၀တီပါပဲ။ ငါတို႔ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ဟာ ဧရာ၀တီပါပဲလို႔ ဟစ္ေအာ္ခ်င္လာတယ္။ မ်က္စိထဲမွာ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားတစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ေနရသလို ပုံရိပ္ေတြ လႈပ္ရွားေပၚေပါက္လာတယ္။

ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္နဲ႔ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို တြန္းလွန္ရတဲ့ စစ္ပဲြေတြ၊ ခုခံကာကြယ္ရတဲ့ စစ္ပဲြေတြနဲ႔အတူ သမိုင္းရဲ႕ ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္မ်ား…။

ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ သတိ၀င္လာတယ္။ သီခ်င္းထဲ ေမ်ာပါသြားတဲ့စိတ္ကို ျပန္စုစည္းလိုက္တယ္။ ထူးအိမ္သင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းရလာဖို႔ ဒီသီခ်င္းရလိုက္ဖို႔။

ညီညီသြင္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ထူးအိမ္သင္ကို မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး သိၾကပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာကို ၾကည့္ေနၾကတာလဲ။

အျပင္မွာ မိုးတဖဲြဖဲြရြာေနတယ္။ အေမွာင္ထုဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိပ္သည္းလာေနတယ္။

ဧရာ၀တီက အိမ္မက္မ်ားကို ထုဆစ္ေနဆဲ။

ထူးအိမ္သင္က ေ၀းရာသို႔ ထြက္ခြာသြားျပီေလ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကား က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြပါလား။

credit ဗ်ူးတီး မဂၢဇင္း ၾသဂုတ္လ  ၂၀၀၄