အင္ဖက္ေခါင္မုိးေအာက္က ဝုိးတဝါးအိပ္မက္မ်ား

September 10, 2013 at 4:01am

သားရဲ ေတာေကာင္တုိ႔ က်က္စားမင္းမူေသာ ေတာေတာင္ေရေျမတခြင္၌ အားနည္း အကာအကြယ္မဲ့ေသာ သားေကာင္သတၱဝါ တိရစာၦန္ ငယ္မ်ားအဖုိ႔  ငရဲေလွာင္ခ်ဳိင့္ပမာ အျမဲလုိလုိ ရင္ဆုိင္ၾကံဳေတြ႔ ရနုိင္ေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြၾကားမွာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စြာ က်က္စားရင္း အသက္ရွင္သန္နုိင္ေရး သတိမလပ္ က်င္လည္ၾကရသည္။


ထုိ႔အတူ လုဘီလူး အတၱက်ဴးသည့္ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြားေရွ႕တန္းတင္သူမ်ား လႊမ္းမုိးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တုိင္းျပည္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းတခုအတြင္း မွီတင္းေနထုိင္ရေသာ ျပည္သူလူထုအဖုိ႔မွာလည္း ျငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈမရွိ ဖိႏွိပ္အနုိင္က်င့္ေစာ္ကားမႈေတြကုိ ေန႔တဓူဝ ခါးစည္းခံရင္း ေနစရာမလံုမျခံဳ စားစရာမျပည့္စံုေသာ ဘဝမွာသာ  ရွင္သန္ခြင့္ရလ်က္ လူ႔အဆင့္အတန္း လူ႔သိကၡာတရား တုိ႔ စုန္းစုန္းျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ ရွိေလသည္။

ျမန္မာနုိင္ငံတြင္ ၁၉၆၂ ခုနွစ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းျပီး ေနာက္ပုိင္း နုိင္ငံေတာ္အာဏာကုိ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးအခ်ဳိ႕က အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ခ်ဳပ္ကုိင္ရယူလာခဲ့သည့္ ကာလအတြင္း အာဏာအလဲြသံုးစားမႈျပဳျခင္း၊ နုိင္ငံေရး လူမႈေရးအရ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း၊ စီးပြားေရးရာ အစီအမံမ်ား မွားယြင္းမႈႏွင့္ အာဏာရွိသူ လူတစု၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီႏွင့္ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ အုပ္စုိးေသာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကာလအတြင္း ျမန္မာနုိင္ငံသည္ တခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ ေရွ႕တန္း ေရာက္ နုိင္ငံအျဖစ္ ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ဖံ႔ြျဖဳိးမႈ အလားအလာ အားအေကာင္းဆံုး နုိင္ငံအျဖစ္မွ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းကာ ကမၻာ့ဖံြ႔ျဖဳိးမႈအနိမ့္က်ဆံုးနုိင္ငံ  Least Development Country (LDC) စာရင္းဝင္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။

၁၉၈၈  ခုႏွစ္တြင္ အဖက္ဖက္က ပ်က္စီးယုိယြင္းနိမ့္က်လာေသာ လူေနမႈစနစ္တရပ္၏ နိဂံုးသုိ႔ ေရာက္ရွိ လာခ်ိန္မွာ အုပ္စုိးသူတုိ႔၏ အဆင္ျခင္မဲ့ရမ္းကားမႈႏွင့္ ျပည္သူလူထု၏ စနစ္ဆုိးအေပၚ ခံျပင္းေဒါသ အျမင့္ဆံုးရွိေနခ်ိန္ သည္းခံနုိင္မႈ ကုန္ဆံုးသြားခ်ိန္တုိ႔ ေပါင္းစပ္ျပီး ေသြးထြက္သံယုိလူထုအံုၾကြမႈၾကီးျဖင့္ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းပါတီ အုပ္စုိးေသာေခတ္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရေပသည္။

သုိ႔ေသာ္ နုိင္ငံေတာ္၏ အာဏာအရပ္ရပ္ျပည္သူ႔လက္ဝယ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာျခင္းမဟုတ္ဘဲ ယခင္အုပ္စုိးသူ အဝန္းအဝုိင္း အတြင္းမွ ထိပ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားပါဝင္ေသာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားက တုိင္းျပည္ကံၾကမၼာကုိ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကုိင္ ထားျပီး လူထုအံုၾကြမႈမ်ားကုိလည္း ရက္ရက္စက္စက္ နွိမ္နင္းေခ်မႈန္းပစ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ လူထုအေရး ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားသူမ်ားအေနျဖင့္ ေထာင္ထဲေရာက္သူေရာက္ ေတာထဲေရာက္သူေရာက္ႏွင့္ အစည္းေျပ ျပန္႔က်ဲသြားခဲ့ရသည္။

စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ အရင္အစုိးရလက္ထက္က မေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ ဆုိရွယ္လစ္စီမံကိန္းစီးပြားေရး မူဝါဒ မ်ားကုိ ခဝါခ်ပစ္ပယ္ဟန္ျပဳ၍ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးသည္ဆုိကာ နုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ မႈမ်ားကုိ ဖိတ္ေခၚခဲ့ေသာ္လည္း ပီျပင္စနစ္က်ေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ပံုစံ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္မလာဘဲ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ နုိင္ငံျခား ကုမၸဏီတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စစ္အစုိးရေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္ဝါးရုိက္သေဘာတူညီသည့္ လက္ေဝခံစီးပြားေရး သေဘာဆန္ဆန္ ပံုစံမ်ဳိးသာျဖစ္ေပၚလာျပီး သက္ဆုိင္ရာကုမၸဏီမ်ား အျမတ္ၾကီးၾကီး ရကာ စစ္ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕၏ မိသားစုမ်ား၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္ပတ္သက္သူတခ်ဳိ႕သာ ၾကီးပြား ခ်မ္းသာခဲ့ၾကေပသည္။

ျမန္မာျပည္၏ အေျခခံလူတန္းစားလည္းျဖစ္ ေအာက္ေျခလူမ်ားစုၾကီးလည္း ျဖစ္သည့္ လယ္သမားတုိ႔၏ဘဝ မဆလေခတ္ကထက္ ပုိဆုိးလာျပီး အစုိးရဝန္ထမ္း၊ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းတုိ႔မွာ နိမ့္ပါးလွေသာ လုပ္ခလစာမ်ားကုိ မေလာက္မငွ ရယူသံုးစဲြၾကရင္း ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနခဲ့ရသည္။

ျပည္သူလူထုအဖုိ႔ အၾကမ္းဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစုိးရကုိေၾကာက္ရ၊ အစုိးရအာဏာပုိင္မ်ား၏ အကာအကြယ္ျဖင့္ ဝိသမေလာဘ တံခြန္ထူ စီးပြားေရးသမားမ်ား၏ မတရားဂုတ္ေသြးစုတ္မႈကုိလည္းခံရ၊  ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ စနစ္ဆုိးကုိလည္း တံု႔ျပန္အံတုနုိင္စြမ္း မရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ မိသားစု ဘဝရပ္တည္နုိင္ေရးအတြက္ နည္းလမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွာေဖြကာ ရုန္းကန္ၾကိဳးပမ္းၾကရေလသည္။

ျမိဳ႕ျပႏွင့္ ေတာရြာေန ေလာက္ေျခအလႊာ မိသားစုအမ်ားစုထဲမွ လူရြယ္၊လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္နီးခ်င္း နုိင္ငံမ်ားသုိ႔ တရားဝင္ေရာ တရားမဝင္ပါ စြန္႔စားသြားေရာက္၍ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္မ်ားလုပ္ေဆာင္ကာ ရသမွ်ဝင္ေငြျဖင့္ မိသားစုထံ ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ၾကရသည္။ သူတပါးနုိင္ငံမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ျဖင့္ အလုပ္ လုပ္ကုိင္ၾကရင္း အနုိင္က်င့္ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္းႏွင့္ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းျခင္းႏွင့္ လက္လဲႊေရာင္းစားခံဘဝေရာက္ရ ျခင္းမ်ားကုိလည္း မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ၾကရ၏။

တဖက္မွာလည္း တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမမ်ား၌  အဆက္မျပတ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ပြားေနေသာ စစ္ပဲြမ်ား ေၾကာင့္ ေတာေတာင္မ်ားထဲတြင္ ရြာပုန္းရြာေရွာင္မ်ားအျဖစ္ ပုန္းေအာင္းေနၾကရင္း နုိင္ငံတကာ ကူညီ ကယ္ဆယ္ေရး အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ထုိင္းနုိင္ငံပုိင္ နယ္ေျမအတြင္း၌  ခုိလႈံေရးစခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ျပီး ေနထုိင္ၾကရေသာ တုိင္းရင္းသား ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္။

တခ်ိန္တည္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွ ျမိဳ႕ေပၚေရာက္လာသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းနိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာရသူမ်ား၊ ခုိကုိးရာမဲ့ ဒုကၡသည္မ်ားအား ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းၾကီးရံုး (UNHCR) မွ ကမကထျပဳ၍ တတိယနုိင္ငံတခ်ဳိ႕တြင္ ျပန္လည္အေခ်ခ်ေနထုိင္ေရး အစီအစဥ္မ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္လာရာ သြားေရာက္ရန္ ဆႏၵရွိေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ နုိင္ငံေရးသမား၊ ဒုကၡသည္မိသားစု မ်ားႏွင့္အတူ ျပည္ပမွာလာေရာက္ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနသူမ်ားလည္း ပါဝင္လာၾကသည္။

အေစာပုိင္းကာလမ်ားက UNHCR ၏ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကုိ ျမိဳ႕ေပၚအေျခစုိက္လုပ္ေဆာင္ရာမွ ေနာက္ပုိင္း တြင္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား၌ ေျပာင္းလဲအေျခစုိက္လုပ္ကုိင္လာသျဖင့္ ျမိဳ႕ေပၚရွိ UNHCR ရံုးမ်ားတြင္ စာရင္းေပး ေလွ်ာက္ထားၾကသူမ်ားကုိလည္း ဒုကၡသည္စခန္းတည္ရွိရာသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ဒုကၡသည္အျဖစ္ခံယူျပီး တတိယနုိင္ငံသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လုိသူ အားလံုးနီးပါး ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသုိ႔ မိမိတို႔ အစီအစဥ္ျဖင့္ သြားေရာက္ၾကရေတာ့သည္။

UNHCR မွ ျမိဳ႕ေပၚရွိ မွတ္ပံုတင္ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားအား ထုိင္းျပည္ထဲေရးႏွင့္ အၾကိဳညွိႏႈိင္း ဓာတ္ပံုရုိက္ျပီး သင့္ေတာ္ရာ စခန္းအတြင္းသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ရန္ စီစဥ္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ေကာလဟလ သတင္းေပါင္းစံုထြက္ေပၚေနျပီး တတိယနုိင္ငံသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား မရွိေတာ့ဟု ယံုၾကည္ထားသူမ်ားက စခန္းတြင္း လုိက္ပါရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကသည္။ မယံုတဝက္ယံုတဝက္ျဖင့္ ကံတရားစီမံရာအတုိင္းပဲ သေဘာထားကာ လုိက္ပါလာသူမ်ား ထဲမွ တတိယနုိင္ငံမ်ားသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားသူတခ်ဳိ႕ ရွိလာသည့္အခါမွာေတာ့ UNHCR ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အေပၚ ယုံၾကည္ စိတ္ဝင္စားမႈ ပုိမုိမ်ားျပားလာျပီး စခန္းမ်ားအတြင္းတြင္ လူသစ္မ်ားစြာ ထပ္မံေရာက္ရွိျပီး အင္အား တုိးပြားလာျပန္သည္။

UNHCR တြင္ ခုိလႈံခြင့္ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားစြာ၏ အေတြးထဲ၌ လက္ရွိျမန္မာျပည္ အေျခအေန၊ ထုိင္း၊ မေလးရွား စသည့္နုိင္ငံမ်ားတြင္ လုပ္ကုိင္စား ေသာက္ရသည့္ အေနအထားမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေတြးေတာပါက တတိယနုိင္ငံ တခုခုမွာ ျပန္လည္အေျခခ် ေနထုိင္ရမည့္ အခြင့္အေရးမွာ တမ္းတႏွစ္လုိဖြယ္အိပ္မက္တခု ျဖစ္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္မက္တခု တကယ္ျဖစ္လာဖုိ႔ ဆုိသည္မွာလည္း အေၾကာင္းခံတရားမ်ားစြာ ေပါင္းစုညီညႊတ္ပါမွ အက်ဳိးတရား ထြက္ေပၚ လာရသကဲ့သုိ႔ တိက်ေရရာ ျပတ္သားေသာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ မဟုတ္ပါေပ။

စာေရးသူသည္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္တြင္ UNHCR ၏ စီစဥ္မႈျဖင့္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားျပီး ဆယ္စုႏွစ္ တခုနီးပါး ေနထုိင္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုလုိေရးသားရျခင္းမွာ ထုိကာလတေလွ်ာက္ ၾကံဳေတြ႔သိျမင္ခဲ့ရေသာ ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကုိ ဒုကၡသည္စခန္းႏွင့္ အလွမ္းေဝးေသာ မိတ္ေဆြစာဖတ္သူမ်ားသုိ႔ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်လုိရင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ေဖာ္ျပရာ၌  ကုိယ္တုိင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ၾကားသိမိခဲ့ရ သမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ အေျခခံ ေရးသားရသည္ျဖစ္သျဖင့္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား၏ ပံုရိပ္တစိတ္တပုိင္း ကုိေတာ့  ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

ျမန္မာနုိင္ငံသား အမ်ားစုၾကီး ဂဃနဏ ေရေရလည္လည္ မသိနုိင္ေသးသည့္ ျမန္မာျပည္သား အစိပ္အပုိင္း တခု၏ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္လံုျခံဳမႈမရွိေသာ မေရမရာဘဝမွာ  လင္းလက္ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္ဆီသုိ႔ အေရာက္လွမ္းနုိင္ဖုိ႔ အခါအခြင့္သင့္ အိပ္မက္ေတြ မက္ခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအိပ္မက္တုိ႔ကား အားလံုးေသာသူေတြအတြက္ တထစ္က်ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမည္ဟု အာမခံနုိင္ေသာ ေသခ်ာမႈေတာ့ မဟုတ္။  ၾကိဳးတန္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္သည့္ပမာ လႈပ္ခါယိမ္းထုိးျဖစ္ေနေသာ  ‘မေရမရာ ေဝဝါးဝါး အိပ္မက္မ်ား’ အေၾကာင္းကုိ မိတ္ဆက္တင္ျပေပးရေသာ္ ဤသုိ႔…………..  
(ဆက္လက္ေရးသားပါမည္)

ေဝေမာ္
၁၀-၉-၂၀၁၃