သန္းထြန္း ၈၈ (၁၉၂၃-၂ဝဝ၅)

by Lu Bo on Tuesday, April 5, 2011 at 11:12pm

ဘုိဘုိလန္းစင္| ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ဧၿပီလ ၀၆ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၁၁ နာရီ ၃၇ မိနစ္

                                       (၁)

ဟုိတေလာက ဆရာႀကီးပါရဂူဘြဲ႔ယူက်မ္း ရန္ကုန္တြင္ ေပ်ာက္ေနသည္ဆုိ၍ လန္ဒန္ေက်ာင္း အထူးစာဖတ္ခန္း သြားစုံစမ္းေပးရပါသည္။ က်မ္းျပဳသူမ႐ွိေတာ့လွ်င္ မိသားစုခြင့္ျပဳခ်က္ပါမွသာ ၾကည့္႐ႈကူးယူႏုိင္မည္ဟု ပိဋကတ္တုိက္က ေဒၚဇယားက ကပ္ေနသျဖင့္ အန္တီ့ခြင့္ျပဳခ်က္စာ စကန္ဖတ္ပုိ႔လုိက္ပါအုံးဟု မွာထားဆဲ ျပန္ေတြ႔ပီဆုိ၍ ရင္ေပါ့သြားပါသည္။ ဗမာျပည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ အန္တီရယ္ အန္ကယ္ရယ္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းေျပာလုိ႔ အကူအညီေတာင္းလုိ႔ ေကာင္းေသာ္လည္း သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ သူတုိ႔ထုံးလုိက္ရသည္။


သူ႐ွိေနလွ်င္ ဘယ္လုိအေျပာင္အ႐ႊန္း ခႏုိးခနဲ႔ေတြ ၾကားရအုံးမလဲ..

ယခု လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံတြင္ ရာဇဝင္က႑ ေျပာေဟာေနရ၍ ဆရာ့ကုိ ပုိသတိရမိသည္။ ဒါ ကုိယ့္ေနရာ မဟုတ္မွန္းလည္းသိသည္။ ဆရာ့စကားနားမေထာင္ပဲ သိပၸံဘက္လုိက္မိပီး ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ခန္႔ ေလသြားပီးမွ လမ္းေၾကာင္းက ေနာက္ျပန္လွည့္လာမိျခင္း။ ၾကားခုလတ္က လူၾကီးသူမမ်ား အကူအမႏွင့္ ဝင္လာ၍ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႔ရေသာ္ျငား ပညာခံေကာင္းေကာင္းမေဆာက္တည္ႏုိင္ေသးမွန္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အသိဆုံးျဖစ္သည္။ ကုိယ္လည္းဘာမွ ေရေရရာရာမသိပါဘူး၊ သုိ႔ေသာ္ အထဲက ဆရာေတြလည္း တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဝံ့သည့္ဘဝမုိ႔ ႏုိင္သေလာက္ ဝင္ေျပာျခင္းမွ်သာ။ အျပင္က ဗမာသမုိင္းဆရာဆုိသူေတြကလည္း အဆက္အစပ္က တယ္ရွိသည္မဟုတ္၊ အမ်ိဳးသားေရးအျမင္ေတြ သူတုိ႔စာ သူတုိ႔စကားေတြမွာ တဟုန္းဟုန္းၾကြေနတာ ျမင္ရကတည္းက ခ်ဥ္းကပ္လုိစိတ္ပင္ မရွိလွ။


ေတာင္ေလးလုံးပြဲတခုက ေဒါက္တာသန္းထြန္းႏွင့္ ကုိပညာ (အမရပူရ)
ႏုိင္ငံေရးတေခတ္ေျပာင္းဆုိသည့္ကာလေရာက္ေန၍ ဆရာၾကီးကုိ တုိးလုိ႔သတိရမိသည္။ သူ႐ွိေနလွ်င္ ဘယ္လုိအေျပာင္အ႐ႊန္း ခႏုိးခနဲ႔ေတြ ၾကားရအုံးမလဲ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ေရာဂါရစဥ္က “ဆင္ဆုိတာ တိရစာၦန္ပဲ၊ မယုံ အနင္းခံၾကည့္”ဆုိသည့္ ဆရာၾကီးႏွင့္ ေရဒီယုိအင္တာဗ်ဴးကုိ ထပ္ကြန္႔ရလွ်င္ အာဏာရွင္ဆုိတာ သူ႔အာဏာကုိ ထိပါးလာရင္ အျပတ္ရွင္းမွာပဲ၊ မယုံ အကဲစမ္းၾကည့္ၾကေလဟူလုိ။ အခုက က်ားဥပုသ္ေစာင့္ရာသီပဲ။ က်ားပုတီးကုိင္ျပတာနဲ႔ လက္သည္းဖြက္ထားတာကုိ မျမင္ႏုိင္ၾကေအာင္ မႊန္(ခ်င္ေယာင္ေဆာင္)သူမ်ားလည္း ေလာကမွာ တယ္မ်ားပါလား။

                                         (၂)

သူတုိ႔ေခတ္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပညာရွိေလာက ကုိ သူၾကံဳသမွ် ဘြင္းဘြင္းၾကီးေရးျပရာ သံဃာတစင္လုံး ေမွာက္လုိက္သည့္ အတုိင္းရွိပါသည္။

ဆရာၾကီးကုိ ေတာင္ေလးလုံးပြဲမ်ားတြင္ ေတြ႔ေလ့ရွိေသာ္လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမရွိခဲ့ဖူးပါ။ သူ႔စာမ်ားတြင္လည္း သုေတသနေဆာင္းပါးေတြထက္ စာတုိေပစ တုိတုိထြာထြာ စဥ္းစားစရာေလးေတြ ေရးခဲ့သည္ကုိသာ ပုိမွတ္မိေနသည္။ ဓနမဂၢဇင္းတအုပ္တြင္ ပါသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အိမ္ငွားေနသည့္စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးသည့္စာက ယခုေခတ္ဂ်ာနယ္သမားမ်ားပင္ သူ႔ေလာက္ စိစိေပါက္ေပါက္ ေရးတတ္မည္မဟုတ္ပါ။ “စာအုပ္ဆုိတုိင္းမဖတ္နဲ႔”၊ “ အသက္ၾကီးလာရင္ ကုိယ့္ထက္ငယ္တဲ့ကေလးအမုိက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးက်ားထုိးပါ၊ လူ႐ုိေသေအာင္ ဘုရားေအာ္ရွိခုိးပါ၊ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ဘဲ နည္းနည္းလည္ေနလည္း ၾကားတဲ့လူေတြက သိမွာမဟုတ္ပါ” ဆုိသည့္စာမ်ိဳးေတြ။ “ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း”ကေတာ့ “ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္”၏ ပညာရွိမူကြဲျဖစ္ပါသည္။ “ငါ” “ငါ” နဲ႔ ေရးကထဲက မဖတ္ခ်င္တာဆုိသည့္ အမတေယာက္စကားကုိပဲ သတိရသည္။ သူတုိ႔ေခတ္က ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပညာရွိေလာကကုိ သူၾကံဳသမွ် ဘြင္းဘြင္းၾကီးေရးျပရာ သံဃာတစင္လုံး ေမွာက္လုိက္သည့္အတုိင္း ရွိပါသည္။ လူ႔သဘာဝ အေကာင္းအဆုိး ဆင္ျခင္ရာတြင္ ဆရာေတြလဲ ေလာကီသားေတြပဲ၊ ပညာေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ ဘက္ကေတာ့လုိက္ၾကမွာပဲဟုသာ ၾကံဳဘူးသည့္ထုံး ႏွလုံးမူရင္း အကဲဒမစ္ထုံးစံ အတင္းမအုပ္ပဲ အရွင္းထုတ္ေရးသည့္ ဆရာ့ကုိပဲ အေလးနီျပဳမိပါသည္။ ဆက္ေရးထားသည့္ “ငါဆက္ေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း”ေကာ ဘယ္ဘဝေရာက္ေနသည္မသိပါ။ ပထမဆုံးလမွာပင္ မဂၢဇင္းတြင္ အျဖဳတ္ခံရသည္ဟု မွတ္မိေနသည္။

လူၾကားေကာင္းေအာင္ အစုိးရမေကာင္းေၾကာင္း အစုိးရဦးေႏွာက္မရွိေၾကာင္း ညည္းျပပီး မင္းအမအစခံရလွ်င္ မသိမသာထုတ္ၾကြားတတ္သည့္ ျမန္မာၾကီးေလာကအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္က်က္မိေန၍ ပါးစပ္ကလဲ ေျဗာင္ထုတ္ေျပာ၊ အျပင္ပ အမအစ (ဝါ) အစုိးရေဖဗာရေစေၾကာင္းလဲ ဘယ္တုန္းကမွ အာ႐ုံမျပဳစဖူးေသာ ဆရာ႐ုိးတာၾကီး၏ သီလကုိ ၾကားသိေနရသည္မုိ႔ ပုိပီးၾကည္ညိဳမိပါသည္။ စပ္ကူးမတ္ကူးျမန္မာျပည္ကား ေၾကာင္သူေတာ္တုိင္းျပည္အစစ္ပါေပ။ ဂုဏ္ပကာသန နာမည္ေကာင္းဆုိသည္မ်ားမွာ ဆရာေမာင္ထင္၏ “အကေကာင္းသူႏွင့္ အလုပ္ေကာင္းသူ” ပုံျပင္ထဲကကဲ့သုိ႔ အကေကာင္းသူ ဟန္ေကာင္းသူမ်ား၏နယ္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေရွ႕ဆက္၍လည္း ကုိဟန္ပ မဟန္ျမတုိ႔၏ လၮဴေလာက ပေရာဂ်က္ေခတ္ ျမန္မာျပည္တြင္ တြင္က်ယ္လာဖြယ္ရွိပါသည္။

သမုိင္း၏တန္ဖုိးကား လူေတြ ပုိအေအာင္ ေရာညာမည့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္း စာေရးဆရာ ပညာရွင္ဆုိသူ ေလာက္အုိ ေလာက္ေဆြးမ်ားေကာင္းမႈႏွင့္ အေတာ္ပင္ က်က္သေရကင္းေနပီ ျဖစ္သည္။

ဆရာၾကီးလြန္သည့္ေနာက္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားထဲမွ ဆရာၾကီးျမင္လွ်င္ ရင္ကြဲေလာက္သည္က တပည့္ရင္း ေဒါက္တာတုိးလွႏွင့္ ေဒၚအုန္းၾကည္တုိ႔ ဘုရင့္ေနာင္ႏွင့္ အေလာင္းမင္းတရားၾကီးတုိ႔၏ အတၳဳပၸတၱိကုိ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္တက္ၾကြေအာင္ ေရးသားစီကုံးခဲ့ၾကျခင္းပင္။ ခ်စ္စံဝင္း၊ ေမာင္သန္းေဆြစသည့္ လူေရွာ္ေတြကုိ သမုိင္းေကာ္မရွင္ထဲ ဆြဲသြင္း႐ုံသာမက ေနျပည္ေတာ္စံ သမၼတစစ္သူၾကီးမင္းမ်ား အလုိက် မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာရာဇဝင္ ဧခ်င္းဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေတြကုိ သားေတာ္အစဥ္ေျမးေတာ္အဆက္ ျမစ္ေတာ္အဓြန္႔အညြန္႔တုိင္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဖုိ႔ စီရင္ေရးသားေနရသည့္ မွန္နန္းေကာ္မရွင္။

                                         (၃)

ဆရာၾကီးကား ေထာင္ကလြတ္ခါစ(ယခုအထဲျပန္ေရာက္) ၈၈ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံအားတက္ပီး ႐ုတၱရက္ကြယ္လြန္ရစ္ခဲ့ပီ။ လမ္းခုလတ္တြင္ ခြဲခြာရေသာ္လည္း အားနာေနရသည္က က်န္ရစ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္သူကုိ တူတူတန္တန္ ဂုဏ္မျပဳႏုိင္ၾကေသး။ ဆရာၾကီးစာေပါင္းစုထြက္ဖုိ႔ တပည့္ၾကီးမ်ားအားထုတ္ေနသည္ကုိ အထေျမာက္ေစေၾကာင္းသာ ေမွ်ာ္မိပါသည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ သမုိင္း၏တန္ဖုိးကား လူေတြ ပုိအေအာင္ ေရာညာမည့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္း စာေရးဆရာ ပညာရွင္ဆုိသူ ေလာက္အုိေလာက္ေဆြးမ်ားေကာင္းမႈႏွင့္ အေတာ္ပင္ က်က္သေရကင္းေနပီျဖစ္သည္။ အျဖဴေတာထဲက ျမန္မာျပည္ပညာရွင္ၾကီးတခ်ိဳ႕၏ အေျပာအေရး အထာသေဘာေလးေတြက ဘယ္ဘက္ယိမ္းေနမွန္း မဖုံးႏုိင္ေအာင္ ေပၚလာသည့္အခါ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းလုိ ေပၚတင္ဖားသူကုိပင္ ႐ုိးသားပါေပသည္၊ ပိပိရိရိႏွင့္ လူအထင္ၾကီးေအာင္ မလိမ္တတ္ေသး၍ သနားစရာ ေကာင္းလွသည္ဟု စုတ္သပ္ဖုိ႔သာ ရွိေတာ့သည္။

ဆရာကေတာ္ကုိ မိတ္ေဆြ လူၾကီးတခ်ိဳ႕ သြားေတြ႔စဥ္က “ဘုိဘုိ သမုိင္းသင္ေနတယ္ဆုိလုိ႔ မလုပ္ပါနဲ႔၊ သမုိင္းသင္တာ မေကာင္းပါဘူး၊ ဘာလုိ႔သင္ခ်င္တာလဲ”ဟု မွာလုိက္သည္ဆုိပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာၾကီးလုိ အလုပ္ေလာဘ ၾကီးသူလဲမဟုတ္၊ သတၱိလဲမထြန္းေျပာင္ရကား စက္ကင္းသန္းထြန္းျဖစ္ဖုိ႔ေနေနသာသာ သိန္းသန္းထြန္းလုိ ေၾကာင္မသြားေတာ္ပါပီဟုသာ ေအာက္ေမ့ရေတာ့သည္။ ေရာက္ရာဘုံဘဝမွာ တိရစာၦနကထာေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ပီး နိဗၺာန္နဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးေနပါအုံးဆရာ။

အမ်ားက်ေနာ္တုိ႔အႏၶပုထုဇဥ္မ်ားမွာ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္အသာထား၊ ေလာကမွာ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ဘဝေနနည္းကုိေတာင္ ေရေရရာရာမသိႏုိင္ေတာ့ ဆရာတုိ႔လုိ အေနတတ္သူေတြကုိပဲ စံတုျပေနရပါ၏။
ဘိုဘိုလန္းစင္