"သတင္းစာမ်ားသည္ သမုိင္းကုိ ေျပာႏုိင္ခဲ့သည္"
|
12:09 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဘုိဘုိလန္းစင္
အဂၤါေန႔၊ ဧၿပီလ ၁၉ ရက္ ၂၀၁၁
(၁)
လူထုသတင္းစာ အႏွစ္ ၅ဝ ျပည့္အတြက္ လူေဟာင္းေတြ ဝုိင္းေရးေပးသည့္ စာအုပ္မွာ စိစစ္ေရးက ထုတ္မျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ ခဲ့သည္။ အမရပူရ ေတာင္ေလးလုံး ေက်ာင္းတြင္ ဆြမ္းေကြ်းေလး လုပ္႐ုံမွ်ႏွင့္ ပီးသြားခဲ့သည္။ ၆၅ ႏွစ္ ျပည့္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ အမွတ္တရ ေရးမည့္ တုိက္ရွင္ ေဒၚအမာလည္း မရွိေတာ့။ လန္ဒန္တြင္ ဝင္ဒီေလာ႐ုံက သူ႔အေဖ အက္ဒြပ္ေလာ႐ုံ အေၾကာင္း စာအုပ္ ေရးေနသည္ ဆုိေတာ့ ဗမာျပည္မွာ မီဒီယာေတြ အေၾကာင္း ေသခ်ာ မွတ္တမ္း တင္တာ နဲေသးသည္ဟုသာ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရသည္။ ရန္ကုန္ သတင္းစာတုိက္ရွင္ ၿမိဳ႕မေမာင္ အေၾကာင္း သူ႔သမီး မလွျမင့္ေရးသည္က တအုပ္၊ ေဒၚအမာ၏ ဦးလွအတၳဳပၸတၱိက တအုပ္သာ ေလာေလာ ဆယ္ဆယ္ ထြက္ထားသည္။ ဟုိေရွးက ေဒၚမမေလး၏ သူလုိလူ၊ ဦးေသာင္း၏ ဗမာ့ေခတ္မွ ေၾကးမုံသုိ႔၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး ၾကည္ညြန္႔၏ သူရိယ ျမန္မာ့အလင္းႏွင့္ သမုိင္းဝင္ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ႏွစ္၃ဝ ျမန္မာ့အသံ၊ အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္၏ သတင္းဂ်ာနယ္ စသည္တုိ႔ေလာက္သာ ထြက္ဖူးသည္။
ဤဆယ္ႏွစ္အတြင္း မီဒီယာေတြ တေခတ္ဆန္းပီး မုိးဦးက် မႈိမ်ားလုိ အၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ေပၚလာေတာ့ ဘယ္အပြင့္ကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် မွီဝဲရမည္ မသိေအာင္ပင္ အမယ္က စုံလွသည္။ သတင္းပုိင္းက ၾကိဳးစားၾကသေလာက္ ဂ်ာနယ္ေတြ မ်ားသေလာက္ ေဆာင္းပါးရွင္က မမ်ားလွ၊ ၾကိဳက္တဲ့ အေစာင္ ဆြဲေကာက္ၾကည့္လွ်င္ မဂၢဇင္းေတြထဲက လူၾကီးေတြသာ မ်ားေနသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ ဆုိပီး ထြက္လာသည့္ ပညာရွိ ေလးမ်ားကလည္း အေရးအသား အယူအဆက ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေတာ့ကုိ စိတ္ကူးယဥ္ပီး လက္ေတြ႔ႏွင့္ မကပ္ကာ တခါတရံ အစုိးရ ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္မ်ား အလား အာေဘာ္ေတြက ေျပာင္ေျမာက္လွရာ မဆလေခတ္ သတင္းစာေတြကုိပင္ သတိရမိျပန္သည္။ တုိက္သုံး ေဆာင္းပါးရွင္ေတြ၊ ပညာရပ္အလုိက္ ေရးသားသူေတြႏွင့္ ဟန္ၾကီးခဲ့ေသာ ျပည္သူပုိင္ မတုိင္ခင္က ပုဂၢလိက သတင္းစာေခတ္ ကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မမီႏုိင္ေသးပါ။
အျပင္တြင္ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ထုတ္ေနသည္ဆုိေသာ ဝက္ဆုိက္မ်ား တြင္ပင္ ေဆာင္းပါးရွင္ ေကာင္းက ေတာ္ေတာ္ ရွားပါသည္။ ယခုေခတ္ ဖီခ်ာေခၚ သတင္း အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေဆာင္းပါး ေရးသူမ်ားကလည္း သတင္းေက်ာင္းေတြက သင္ေပးလုိက္သည့္ ပုံစံခြက္၊ တုိက္မူေတြထဲက မထြက္ပဲ အေရး အေတြးေလးမ်ားကလည္း ဂ်ဴး၊ တာရာမင္းေဝ၊ နီကုိရဲေလာက္ဖတ္ေရးသည့္ “အႏု”ေလးေတြမွန္း သိသာေနသည္။ ဂ်ာနယ္ လစ္ဇင္နဲ႔ ပတ္သက္ပီး ဖတ္စရာ မွ်ပါအုံး ေျပာလာလွ်င္ ျမသန္းတင့္ျပန္သည့္ အီလ်ာအာရင္ဘတ္၏ လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား၊ ဘဝမ်ား၊ ေခတ္ၿပိဳင္ ႐ုပ္ပုံလႊာမ်ား၊ သိန္းေဖျမင့္၏ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သတင္းစာ ျဖတ္ပုိင္းမ်ား၊ လတ္တေလာ ျပန္ထြက္လာသည့္ ဦးလွ၏ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေရးခ်င္ရာရာေတြ ဖတ္ေစခ်င္မိသည္။ လူထုတုိက္ထုတ္ ေမာင္မဲ၏ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးမ်ားလည္း ျပန္ထြက္ေစခ်င္သည္။
လူထု သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ားကုိ ျပန္လွန္မိလွ်င္ ေခတ္တေခတ္ကုိ ခုန္ဝင္သြားသည့္ပမာ ရွိလွသည္။ သူတုိ႔ ေခတ္က ရဲရဲတင္းတင္း သတင္း တင္ဆက္ပုံ၊ ေဆာင္းပါးေရးပုံ၊ တီထြင္ ဖန္တီးစိတ္ ရွိပုံေတြက လက္ရွိ မီဒီယာ မ်ိဳးဆက္မ်ား သိေစခ်င္သည္။ သူရိယ၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ နယူးဘားမား၊ ဂါးဒီးယန္း၊ ေနးရွင္း၊ ေၾကးမုံ၊ ဦးဝင္းတင္ေခတ္ ဟံသာဝတီစသည့္ ေက်ာ္ခဲ့ ေတာ္ခဲ့ေသာ ေခတ္ေဟာင္း ျမန္မာ သတင္းေလာကကုိ ျပန္ေလ့လာခြင့္ ရၾကလွ်င္ သတင္းသင္တန္း ေပါင္းစုံ တက္ေနရတာထက္ ပုိလက္ေတြ႔က်မည္ ထင္ပါသည္။ လူထုစိန္ဝင္း ေရးဘူးသလုိ ဘုိစိတ္ေပါက္ ဘုိယိမ္းကေနေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားထက္ ျမန္မာေလာကႏွင့္ ပုိအစပ္တည့္ပီး ျမန္မာတုိ႔ အတြက္ အေတြးအျမင္ သစ္ေတြ ေဝမွ်ႏုိင္မည့္ မီဒီယာေတြသာ က်ေနာ္တုိ႔ လုိအပ္သည္။
လူထုတြင္ ေပၚဦးသက္၊ ဝင္းေဖတုိ႔၏ ေခတ္ေရွ႕ေျပးကာတြန္းမ်ိဳးပါသလုိ ေရႊဥေဒါင္း၏ တသက္တာ မွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚ မ်ားကလည္း အခန္းဆက္ ႏွစ္ဆက္ ပါခဲ့သည္။ ဦးျမစိန္၏ ဗုဒၶဘာသာ ဥပေဒ ထုံးတမ္း ေဆာင္းပါးေတြ၊ ေဒါက္တာ ရွားမား၏ ကေလးသူငယ္ ျပဳစုနည္း၊ ေက်ာ့ေမာင္၏ သမဝါယမ ေလာက၊ ေရႊကုိင္းသား၏ ပုဂံသြားမွတ္တမ္း စသည့္ ေကာ္လံ ေဆာင္းပါးရွင္မ်ားမွာ ပညာရွင္ “ေခါင္”ဆုိတာေတြမ်ားပီး ခ်ာတိတ္ေတြ ကက္ဆက္နဲ႔ လႊတ္ေမးခုိင္းပီး ထည့္လုိက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကုိယ္ရည္ေသြးေတြ အပုိအကဲ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ တေလွၾကီးႏွင့္ ပ်င္းရိစရာ ေခတ္ေပၚ စာေရးဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၏ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ဖတ္တုိင္းလည္း ဦးလွ၏ ဂ်ပန္ျပည္တေခါက္၊ အင္ဒုိနီးရွား အေရွ႕မွ အေနာက္သုိ႔၊ နာဂေတာင္တန္းတေစ့တေစာင္း၊ ေဒၚအမာ၏ အမယ္မင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္၊ ဆုိရွယ္လစ္ တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ စသည့္ ခရီးသြားမ်ားကုိ သတိရပါသည္။ ဦးထြန္းေဖ၊ ဦးဝင္းတင္၊ သိန္းေဖျမင့္စသည့္ သတင္းသမား လက္ေဟာင္းၾကီးမ်ားလည္း ထုိ႔တူ စာေရးေကာင္း အျမင္စူးရွ ၾကပါသည္။ ဖိတ္သည့္ ႏုိင္ငံအေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းျမင္ပီး ျပန္လာသည့္ တက္ေခတ္ ဂ်ာနယ္ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ျမင္ရတုိင္း မ်က္စိ ေနာက္လွသည္။
(၂)
“သတင္းစာသည္ သတင္းကုိသာ ေျပာေန၍မရ။ အမွားကုိနင္း၊ အမွန္ကုိ ရြက္၍ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးရသည္။ အဆံုးအျဖတ္ ေပးရသည္။ ေဟာဒါ အမွား၊ ေဟာဒါအမွန္ဟု ရဲရဲၾကီး ေျပာရသည္။ အမွန္ဘက္က ဝင္ရပ္ရသည္။ တုိက္ပြဲဝင္ရသည္။” (ဦးဝင္းတင္၊ အိပ္မက္ၾကိဳးမွ်င္၊ ျပည္သူတုိ႔၏ စကားျပန္၊ ၁၉၇၄မွ)
လူထုကုိ ထုတ္ခဲ့သည့္ ေခတ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံေရး အျပင္းဆုံး မတည္ၿငိမ္ဆုံး၊ ကမၻာတြင္လည္း စစ္ေအးၾကီး အရွိန္တက္ဆုံး ကာလျဖစ္သည္။ အစပုိင္းက လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲဝင္ ဖဆပလ၏ အာေဘာ္ ျပန္႔ပြားေရး အတြက္ ၁၅ ရက္ တၾကိမ္ ထုတ္ဂ်ာနယ္ကုိ သတင္းစာ အျဖစ္ တုိးခ်ဲ႕ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိမွ ျပည္တြင္းစစ္ အရွိန္ျပင္းဆုံး မႏၲေလးကုိ လက္နက္ကုိင္ ပါတီ ၃ ဖြဲ႔က ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ကာလမ်ိဳးမွ အစုိးရ ခါးပုိက္ေဆာင္ ပ်ဴေစာထီး၊ လဲဗီးတပ္မ်ား တႏုိင္ငံလုံး မင္းမူေနသည့္ ပါလီမန္ေခတ္၊ ျပည္သူပုိင္သိမ္း လူေတြဖမ္းသည့္ စစ္အာဏာသိမ္း ေခတ္မ်ားထိ ရွည္ၾကာခဲ့သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရ အစုိးရပုိင္းႏွင့္ မသိမဟုတ္ သိသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတုိ႔လုိဘ ျဖည့္မည့္ အသုံးေတာ္ခံ သတင္းစာ မဟုတ္၍ အမ်ိဳးစုံ ေႏွာင့္ယွက္ ခံရသည္။
၁၉၄၈ ရန္ကုန္တြင္ သတင္းစာတုိက္မ်ား ေပါက္ဆိန္အေပါက္ခံရသည့္ ကိစၥကုိသာ ႏုိင္ငံသိ မွတ္တမ္း ရွိေသာ္လည္း ၁၉၄၉ မႏၲေလးကုိ အစုိးရတပ္ ျပန္သိမ္းအပီး တပ္က ၿမိဳ႕ကုိ ကရင္ သူပုန္မ်ားလက္ လက္လြတ္စပယ္ ထား ထြက္ေျပးသည္ဟု ေရးခဲ့သည့္ လူထု ပုံႏွိပ္စက္မ်ားကုိ ဒုိင္းနမုိက္ျဖင့္ ခြဲျခင္း၊ မိသားစုကုိ သတ္ျဖတ္မည္ထိ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း တုိ႔မွာ လူမသိခဲ့ပါ။ ဦးလွႏွင့္ အယ္ဒီတာမ်ားကုိ ပုဒ္မမ်ိဳးစုံႏွင့္ ဖမ္းျခင္း၊ အမႈဆြဲစစ္ျခင္း၊ သတင္းစာတုိက္ ခ်ိတ္ပိတ္ျခင္းတုိ႔မွာ အမ်ား သိပါသည္။ ၁၉၄၆ မွ ၁၉၆၇ ထိ ၂၁ ႏွစ္လုံးလုံး သတင္းစာ ဆက္တုိက္ မထုတ္ခဲ့ရပဲ အနဲဆုံး ၄ ၾကိမ္ခန္႔ အပိတ္ ခံရဘူးသည္။ ခုေခတ္ အစုိးရ အလုိက် လုိက္ေလ်ာ သည္းခံ ေရးသေလာက္ အျမင္မၾကည္၍ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ အပိတ္ခံရလွ်င္ ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းျပ မ႑ပ္တုိင္ တက္တတ္သည့္ ကျမင္းနီ သည္းေျခႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားကုိ ထုိေခတ္ ပုိ႔ထားခ်င္ပါသည္။ လူထု၊ လင္းယုန္ လက္ဝဲ သတင္းစာမ်ား သာမက အေမရိကန္ေငြ မကင္းသည့္ ဗမာ့ေခတ္ကဲ့သုိ႔ တုိက္မ်ိဳးလည္း အျမင္မၾကည္လွ်င္ စက္ေသနတ္ႏွင့္ အပစ္ခံရ တတ္ပါသည္။ နီးနီးနားနား ရန္ကုန္ေခၚထားလွ်င္ သူကယ္ႏုိင္ေကာင္းရဲ့ဟု သတင္းစာ မဖတ္သည့္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက ရန္ကုန္တြင္ သူ႔ဆီ သတင္းစာ လာထုတ္ဖုိ႔ (ခင္မ်ိဳးခ်စ္ႏွင့္ ဦးခင္ေမာင္လတ္က အဂၤလိပ္လုိ တေစာင္ဟု) ကမ္းလွမ္းဘူးေသာ္လည္း မူဝါဒခ်င္း ဘယ္လုိမွ မတူ၍ ရတနာပုံ ေနျပည္ေတာ္ေန ညီေလးကုိလွႏွင့္ ညီမေလး မအမာတုိ႔ ျငင္းပယ္ခဲ့ရ ဘူးသည္။
ေနာက္ဆုံး ရပ္ရသည့္အခါတြင္လည္း တ႐ုတ္-ဗမာအေရးအခင္း ကာလတြင္ ရပ္ရပါသည္။ အစုိးရ ဖန္တီးသည့္ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး အဓိက႐ုဏ္းတြင္း ရန္ကုန္ တ႐ုတ္တန္းႏွင့္ နယ္တခ်ိဳ႕တြင္ အေသအေပ်ာက္ အေတာ္ ရွိေနခ်ိန္တြင္ ပီကင္း အာေဘာ္ သတင္းစာဟု လူအုပ္ႏွင့္ လူထုကုိ ဖ်က္ဆီးဘုိ႔ အထိ ၾကံစည္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ တကၠသုိလ္နားတြင္ အေနာက္ေျမာက္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က လူစုခြဲလုိက္၍ ျပႆနာ ေအးသြားသည္။ သတင္းစာကုိေတာ့ ဆက္လက္ ထုတ္ေဝခြင့္ မေပးေတာ့။ ပီကင္း အသံတြင္ လႊင့္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမွာ ဦးလွသမီးဟု လုပ္ၾကံ ေကာလာဟလမ်ိဳးက ေယာနယ္ေဆာနယ္လုိ ေဒသမ်ိဳးထိ ပ်ံ႕ခဲ့သည္။ ဘဝခ်င္း မတူသည့္ တ႐ုတ္ျပည္လုိ စာအုပ္မ်ိဳးကုိ ျပန္ဆုိ ထည့္သြင္းခဲ့သည့္ ပီကင္းလုိင္း ေထာက္ခံေသာ သတင္းစာ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူထုတြင္ တ႐ုတ္ ပေရာဂ်က္ မရွိပါ (လက္ဝဲလုိင္းက လက္ယာအေမရိကန္လုိင္း ကဲ့သုိ႔ ေဖာေဖာသီသီ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ေရး အရသာ ေထာက္ခံၾကသည္)။
သတင္းစာမရပ္ခင္ကပင္ ညၾကီးသန္းေခါင္ အခ်ိန္မေတာ္မွ နန္းတြင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က လာပုိ႔သည့္ မိန္႔ခြန္းၾကီး မ်ားကုိ သတင္းအရ တန္ဘုိးမရွိပဲ ထည့္ေပး ေနရသျဖင့္ ပိတ္ခ်င္လွပီဟု ေဒၚအမာ ေျပာဘူးသည္ကုိ သတိရပါသည္။ ဝင္းေဖ ေပၚဦးသက္ စသည့္ ကာတြန္း ဆရာမ်ား၏ ကာတြန္းမ်ားမွာလည္း နန္းတြင္း၏ ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ အေစာပုိင္းကပင္ ထည့္သြင္းမႈ ရပ္ဆုိင္းခဲ့ရသည္။ လုပ္ခဲ့သမွ် ျပန္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ လုပ္ခ်င္ ေရးခ်င္သည္ တုိ႔ကုိ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့ေရးခဲ့ရ၍ စိတ္ခ်မ္း သာသည္ဟု လူထုေဒၚအမာ ေရးဘူးပါသည္။ အထက္ျမန္မာျပည္၏ ေခတ္ေနာက္က် ေရွး႐ုိးဆန္သည့္ ျပည္သူမ်ားဖတ္ဖုိ႔ ကမၻာ့အေရး ျမန္မာ့အေရး သိသင့္ရာရာကုိ ထင္ျမင္ခ်က္ ထိထိမိမိႏွင့္ လူထုက ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္ (လူထုသည္ နယ္မွေန၍ တႏုိင္ငံလုံးထိ ၾသဇာၾကီးခ့ဲသည့္ တခုတည္းေသာ သတင္းစာ ျဖစ္ပါသည္)။ လူထုတြင္ ကေမၺာဇလုိ ေခ်ာင္ခေလာင္ထဲက လြတ္လပ္စ တုိင္းျပည္ကေလး၏ ဘက္မလုိက္ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ သတင္းမ်ား တင္ေပး၍ ေက်းဇူး တင္သည္ဟု ဘုရင္သီဟာႏုက ဇင္းမယ္လုံခ်ည္ ႏွစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ပုိ႔တာမ်ိဳးလည္း ရွိဘူးသည္။
လက္ရွိမစုိးရိမ္ ဆရာေတာ္ ဦးရာဇဓမၼႏွင့္ မႏၲေလး ဆရာေတာ္ၾကီး တခ်ိဳ႕၊ ျမန္မာမႈ ပညာရွင္ ဦးေအးျမင့္တုိ႔ အရြယ္တူ အႏုပညာ ေက်ာ္မ်ား၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ မႏၲေလးဆက္ ကုန္သည္ လုပ္ငန္းရွင္ အရာရွိ ဆရာဝန္ အင္ဂ်င္နီယာ ပါေမာကၡစသည့္ ၇ဝ တန္း တကၠသုိလ္သမဂၢ တပ္ဦးေဟာင္း တခ်ိဳ႕၏ အျမင္ အေတြးမ်ားတြင္ ယခုတုိင္ စစ္လက္ဝါးၾကီးအုပ္ အရင္းရွင္ၾကီး ဝါဒ ဆန္႔က်င္ေရး၊ အေျခခံ လူတန္းစားမ်ား ဘဝတုိးျမႇင့္ေရး၊ ႐ုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေစာင့္ေရွာက္ျပန္႔ပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ျပည္ပ လက္ေဝခံ မျဖစ္ေရး စိတ္ဓာတ္ ရွိၾကသည္မွာ လူထု၊ ေၾကးမုံစသည့္ အႏွစ္ ၅ဝ က မီဒီယာမ်ား ၾသဇာ မကင္းဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ သတင္း၊ ေဆာင္းပါး၊ ေဝဖန္ခ်က္ အတန္းျမင့့္ျမင့္ႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိ ဦးေႏွာက္ အစာေကြ်းႏုိင္ေသာ “ဘက္မွန္” မီဒီယာသစ္မ်ား ျမင္လုိပါသည္။
Ref: မဇၽၥိမ
အဂၤါေန႔၊ ဧၿပီလ ၁၉ ရက္ ၂၀၁၁
(၁)
လူထုသတင္းစာ အႏွစ္ ၅ဝ ျပည့္အတြက္ လူေဟာင္းေတြ ဝုိင္းေရးေပးသည့္ စာအုပ္မွာ စိစစ္ေရးက ထုတ္မျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ ခဲ့သည္။ အမရပူရ ေတာင္ေလးလုံး ေက်ာင္းတြင္ ဆြမ္းေကြ်းေလး လုပ္႐ုံမွ်ႏွင့္ ပီးသြားခဲ့သည္။ ၆၅ ႏွစ္ ျပည့္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ အမွတ္တရ ေရးမည့္ တုိက္ရွင္ ေဒၚအမာလည္း မရွိေတာ့။ လန္ဒန္တြင္ ဝင္ဒီေလာ႐ုံက သူ႔အေဖ အက္ဒြပ္ေလာ႐ုံ အေၾကာင္း စာအုပ္ ေရးေနသည္ ဆုိေတာ့ ဗမာျပည္မွာ မီဒီယာေတြ အေၾကာင္း ေသခ်ာ မွတ္တမ္း တင္တာ နဲေသးသည္ဟုသာ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရသည္။ ရန္ကုန္ သတင္းစာတုိက္ရွင္ ၿမိဳ႕မေမာင္ အေၾကာင္း သူ႔သမီး မလွျမင့္ေရးသည္က တအုပ္၊ ေဒၚအမာ၏ ဦးလွအတၳဳပၸတၱိက တအုပ္သာ ေလာေလာ ဆယ္ဆယ္ ထြက္ထားသည္။ ဟုိေရွးက ေဒၚမမေလး၏ သူလုိလူ၊ ဦးေသာင္း၏ ဗမာ့ေခတ္မွ ေၾကးမုံသုိ႔၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး ၾကည္ညြန္႔၏ သူရိယ ျမန္မာ့အလင္းႏွင့္ သမုိင္းဝင္ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ႏွစ္၃ဝ ျမန္မာ့အသံ၊ အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္၏ သတင္းဂ်ာနယ္ စသည္တုိ႔ေလာက္သာ ထြက္ဖူးသည္။
ဤဆယ္ႏွစ္အတြင္း မီဒီယာေတြ တေခတ္ဆန္းပီး မုိးဦးက် မႈိမ်ားလုိ အၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ေပၚလာေတာ့ ဘယ္အပြင့္ကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် မွီဝဲရမည္ မသိေအာင္ပင္ အမယ္က စုံလွသည္။ သတင္းပုိင္းက ၾကိဳးစားၾကသေလာက္ ဂ်ာနယ္ေတြ မ်ားသေလာက္ ေဆာင္းပါးရွင္က မမ်ားလွ၊ ၾကိဳက္တဲ့ အေစာင္ ဆြဲေကာက္ၾကည့္လွ်င္ မဂၢဇင္းေတြထဲက လူၾကီးေတြသာ မ်ားေနသည္။ မ်က္ႏွာသစ္ ဆုိပီး ထြက္လာသည့္ ပညာရွိ ေလးမ်ားကလည္း အေရးအသား အယူအဆက ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေတာ့ကုိ စိတ္ကူးယဥ္ပီး လက္ေတြ႔ႏွင့္ မကပ္ကာ တခါတရံ အစုိးရ ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္မ်ား အလား အာေဘာ္ေတြက ေျပာင္ေျမာက္လွရာ မဆလေခတ္ သတင္းစာေတြကုိပင္ သတိရမိျပန္သည္။ တုိက္သုံး ေဆာင္းပါးရွင္ေတြ၊ ပညာရပ္အလုိက္ ေရးသားသူေတြႏွင့္ ဟန္ၾကီးခဲ့ေသာ ျပည္သူပုိင္ မတုိင္ခင္က ပုဂၢလိက သတင္းစာေခတ္ ကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မမီႏုိင္ေသးပါ။
အျပင္တြင္ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ထုတ္ေနသည္ဆုိေသာ ဝက္ဆုိက္မ်ား တြင္ပင္ ေဆာင္းပါးရွင္ ေကာင္းက ေတာ္ေတာ္ ရွားပါသည္။ ယခုေခတ္ ဖီခ်ာေခၚ သတင္း အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေဆာင္းပါး ေရးသူမ်ားကလည္း သတင္းေက်ာင္းေတြက သင္ေပးလုိက္သည့္ ပုံစံခြက္၊ တုိက္မူေတြထဲက မထြက္ပဲ အေရး အေတြးေလးမ်ားကလည္း ဂ်ဴး၊ တာရာမင္းေဝ၊ နီကုိရဲေလာက္ဖတ္ေရးသည့္ “အႏု”ေလးေတြမွန္း သိသာေနသည္။ ဂ်ာနယ္ လစ္ဇင္နဲ႔ ပတ္သက္ပီး ဖတ္စရာ မွ်ပါအုံး ေျပာလာလွ်င္ ျမသန္းတင့္ျပန္သည့္ အီလ်ာအာရင္ဘတ္၏ လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား၊ ဘဝမ်ား၊ ေခတ္ၿပိဳင္ ႐ုပ္ပုံလႊာမ်ား၊ သိန္းေဖျမင့္၏ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သတင္းစာ ျဖတ္ပုိင္းမ်ား၊ လတ္တေလာ ျပန္ထြက္လာသည့္ ဦးလွ၏ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေရးခ်င္ရာရာေတြ ဖတ္ေစခ်င္မိသည္။ လူထုတုိက္ထုတ္ ေမာင္မဲ၏ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးမ်ားလည္း ျပန္ထြက္ေစခ်င္သည္။
လူထု သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ားကုိ ျပန္လွန္မိလွ်င္ ေခတ္တေခတ္ကုိ ခုန္ဝင္သြားသည့္ပမာ ရွိလွသည္။ သူတုိ႔ ေခတ္က ရဲရဲတင္းတင္း သတင္း တင္ဆက္ပုံ၊ ေဆာင္းပါးေရးပုံ၊ တီထြင္ ဖန္တီးစိတ္ ရွိပုံေတြက လက္ရွိ မီဒီယာ မ်ိဳးဆက္မ်ား သိေစခ်င္သည္။ သူရိယ၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ နယူးဘားမား၊ ဂါးဒီးယန္း၊ ေနးရွင္း၊ ေၾကးမုံ၊ ဦးဝင္းတင္ေခတ္ ဟံသာဝတီစသည့္ ေက်ာ္ခဲ့ ေတာ္ခဲ့ေသာ ေခတ္ေဟာင္း ျမန္မာ သတင္းေလာကကုိ ျပန္ေလ့လာခြင့္ ရၾကလွ်င္ သတင္းသင္တန္း ေပါင္းစုံ တက္ေနရတာထက္ ပုိလက္ေတြ႔က်မည္ ထင္ပါသည္။ လူထုစိန္ဝင္း ေရးဘူးသလုိ ဘုိစိတ္ေပါက္ ဘုိယိမ္းကေနေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားထက္ ျမန္မာေလာကႏွင့္ ပုိအစပ္တည့္ပီး ျမန္မာတုိ႔ အတြက္ အေတြးအျမင္ သစ္ေတြ ေဝမွ်ႏုိင္မည့္ မီဒီယာေတြသာ က်ေနာ္တုိ႔ လုိအပ္သည္။
လူထုတြင္ ေပၚဦးသက္၊ ဝင္းေဖတုိ႔၏ ေခတ္ေရွ႕ေျပးကာတြန္းမ်ိဳးပါသလုိ ေရႊဥေဒါင္း၏ တသက္တာ မွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚ မ်ားကလည္း အခန္းဆက္ ႏွစ္ဆက္ ပါခဲ့သည္။ ဦးျမစိန္၏ ဗုဒၶဘာသာ ဥပေဒ ထုံးတမ္း ေဆာင္းပါးေတြ၊ ေဒါက္တာ ရွားမား၏ ကေလးသူငယ္ ျပဳစုနည္း၊ ေက်ာ့ေမာင္၏ သမဝါယမ ေလာက၊ ေရႊကုိင္းသား၏ ပုဂံသြားမွတ္တမ္း စသည့္ ေကာ္လံ ေဆာင္းပါးရွင္မ်ားမွာ ပညာရွင္ “ေခါင္”ဆုိတာေတြမ်ားပီး ခ်ာတိတ္ေတြ ကက္ဆက္နဲ႔ လႊတ္ေမးခုိင္းပီး ထည့္လုိက္သည့္ ေဆာင္းပါးမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကုိယ္ရည္ေသြးေတြ အပုိအကဲ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ တေလွၾကီးႏွင့္ ပ်င္းရိစရာ ေခတ္ေပၚ စာေရးဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၏ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ဖတ္တုိင္းလည္း ဦးလွ၏ ဂ်ပန္ျပည္တေခါက္၊ အင္ဒုိနီးရွား အေရွ႕မွ အေနာက္သုိ႔၊ နာဂေတာင္တန္းတေစ့တေစာင္း၊ ေဒၚအမာ၏ အမယ္မင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္၊ ဆုိရွယ္လစ္ တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ စသည့္ ခရီးသြားမ်ားကုိ သတိရပါသည္။ ဦးထြန္းေဖ၊ ဦးဝင္းတင္၊ သိန္းေဖျမင့္စသည့္ သတင္းသမား လက္ေဟာင္းၾကီးမ်ားလည္း ထုိ႔တူ စာေရးေကာင္း အျမင္စူးရွ ၾကပါသည္။ ဖိတ္သည့္ ႏုိင္ငံအေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းျမင္ပီး ျပန္လာသည့္ တက္ေခတ္ ဂ်ာနယ္ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ျမင္ရတုိင္း မ်က္စိ ေနာက္လွသည္။
(၂)
“သတင္းစာသည္ သတင္းကုိသာ ေျပာေန၍မရ။ အမွားကုိနင္း၊ အမွန္ကုိ ရြက္၍ ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးရသည္။ အဆံုးအျဖတ္ ေပးရသည္။ ေဟာဒါ အမွား၊ ေဟာဒါအမွန္ဟု ရဲရဲၾကီး ေျပာရသည္။ အမွန္ဘက္က ဝင္ရပ္ရသည္။ တုိက္ပြဲဝင္ရသည္။” (ဦးဝင္းတင္၊ အိပ္မက္ၾကိဳးမွ်င္၊ ျပည္သူတုိ႔၏ စကားျပန္၊ ၁၉၇၄မွ)
လူထုကုိ ထုတ္ခဲ့သည့္ ေခတ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံေရး အျပင္းဆုံး မတည္ၿငိမ္ဆုံး၊ ကမၻာတြင္လည္း စစ္ေအးၾကီး အရွိန္တက္ဆုံး ကာလျဖစ္သည္။ အစပုိင္းက လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲဝင္ ဖဆပလ၏ အာေဘာ္ ျပန္႔ပြားေရး အတြက္ ၁၅ ရက္ တၾကိမ္ ထုတ္ဂ်ာနယ္ကုိ သတင္းစာ အျဖစ္ တုိးခ်ဲ႕ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိမွ ျပည္တြင္းစစ္ အရွိန္ျပင္းဆုံး မႏၲေလးကုိ လက္နက္ကုိင္ ပါတီ ၃ ဖြဲ႔က ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ကာလမ်ိဳးမွ အစုိးရ ခါးပုိက္ေဆာင္ ပ်ဴေစာထီး၊ လဲဗီးတပ္မ်ား တႏုိင္ငံလုံး မင္းမူေနသည့္ ပါလီမန္ေခတ္၊ ျပည္သူပုိင္သိမ္း လူေတြဖမ္းသည့္ စစ္အာဏာသိမ္း ေခတ္မ်ားထိ ရွည္ၾကာခဲ့သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရ အစုိးရပုိင္းႏွင့္ မသိမဟုတ္ သိသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတုိ႔လုိဘ ျဖည့္မည့္ အသုံးေတာ္ခံ သတင္းစာ မဟုတ္၍ အမ်ိဳးစုံ ေႏွာင့္ယွက္ ခံရသည္။
၁၉၄၈ ရန္ကုန္တြင္ သတင္းစာတုိက္မ်ား ေပါက္ဆိန္အေပါက္ခံရသည့္ ကိစၥကုိသာ ႏုိင္ငံသိ မွတ္တမ္း ရွိေသာ္လည္း ၁၉၄၉ မႏၲေလးကုိ အစုိးရတပ္ ျပန္သိမ္းအပီး တပ္က ၿမိဳ႕ကုိ ကရင္ သူပုန္မ်ားလက္ လက္လြတ္စပယ္ ထား ထြက္ေျပးသည္ဟု ေရးခဲ့သည့္ လူထု ပုံႏွိပ္စက္မ်ားကုိ ဒုိင္းနမုိက္ျဖင့္ ခြဲျခင္း၊ မိသားစုကုိ သတ္ျဖတ္မည္ထိ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း တုိ႔မွာ လူမသိခဲ့ပါ။ ဦးလွႏွင့္ အယ္ဒီတာမ်ားကုိ ပုဒ္မမ်ိဳးစုံႏွင့္ ဖမ္းျခင္း၊ အမႈဆြဲစစ္ျခင္း၊ သတင္းစာတုိက္ ခ်ိတ္ပိတ္ျခင္းတုိ႔မွာ အမ်ား သိပါသည္။ ၁၉၄၆ မွ ၁၉၆၇ ထိ ၂၁ ႏွစ္လုံးလုံး သတင္းစာ ဆက္တုိက္ မထုတ္ခဲ့ရပဲ အနဲဆုံး ၄ ၾကိမ္ခန္႔ အပိတ္ ခံရဘူးသည္။ ခုေခတ္ အစုိးရ အလုိက် လုိက္ေလ်ာ သည္းခံ ေရးသေလာက္ အျမင္မၾကည္၍ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ အပိတ္ခံရလွ်င္ ျခဴသံပါေအာင္ ညည္းျပ မ႑ပ္တုိင္ တက္တတ္သည့္ ကျမင္းနီ သည္းေျခႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားကုိ ထုိေခတ္ ပုိ႔ထားခ်င္ပါသည္။ လူထု၊ လင္းယုန္ လက္ဝဲ သတင္းစာမ်ား သာမက အေမရိကန္ေငြ မကင္းသည့္ ဗမာ့ေခတ္ကဲ့သုိ႔ တုိက္မ်ိဳးလည္း အျမင္မၾကည္လွ်င္ စက္ေသနတ္ႏွင့္ အပစ္ခံရ တတ္ပါသည္။ နီးနီးနားနား ရန္ကုန္ေခၚထားလွ်င္ သူကယ္ႏုိင္ေကာင္းရဲ့ဟု သတင္းစာ မဖတ္သည့္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက ရန္ကုန္တြင္ သူ႔ဆီ သတင္းစာ လာထုတ္ဖုိ႔ (ခင္မ်ိဳးခ်စ္ႏွင့္ ဦးခင္ေမာင္လတ္က အဂၤလိပ္လုိ တေစာင္ဟု) ကမ္းလွမ္းဘူးေသာ္လည္း မူဝါဒခ်င္း ဘယ္လုိမွ မတူ၍ ရတနာပုံ ေနျပည္ေတာ္ေန ညီေလးကုိလွႏွင့္ ညီမေလး မအမာတုိ႔ ျငင္းပယ္ခဲ့ရ ဘူးသည္။
ေနာက္ဆုံး ရပ္ရသည့္အခါတြင္လည္း တ႐ုတ္-ဗမာအေရးအခင္း ကာလတြင္ ရပ္ရပါသည္။ အစုိးရ ဖန္တီးသည့္ တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး အဓိက႐ုဏ္းတြင္း ရန္ကုန္ တ႐ုတ္တန္းႏွင့္ နယ္တခ်ိဳ႕တြင္ အေသအေပ်ာက္ အေတာ္ ရွိေနခ်ိန္တြင္ ပီကင္း အာေဘာ္ သတင္းစာဟု လူအုပ္ႏွင့္ လူထုကုိ ဖ်က္ဆီးဘုိ႔ အထိ ၾကံစည္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ တကၠသုိလ္နားတြင္ အေနာက္ေျမာက္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က လူစုခြဲလုိက္၍ ျပႆနာ ေအးသြားသည္။ သတင္းစာကုိေတာ့ ဆက္လက္ ထုတ္ေဝခြင့္ မေပးေတာ့။ ပီကင္း အသံတြင္ လႊင့္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမွာ ဦးလွသမီးဟု လုပ္ၾကံ ေကာလာဟလမ်ိဳးက ေယာနယ္ေဆာနယ္လုိ ေဒသမ်ိဳးထိ ပ်ံ႕ခဲ့သည္။ ဘဝခ်င္း မတူသည့္ တ႐ုတ္ျပည္လုိ စာအုပ္မ်ိဳးကုိ ျပန္ဆုိ ထည့္သြင္းခဲ့သည့္ ပီကင္းလုိင္း ေထာက္ခံေသာ သတင္းစာ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူထုတြင္ တ႐ုတ္ ပေရာဂ်က္ မရွိပါ (လက္ဝဲလုိင္းက လက္ယာအေမရိကန္လုိင္း ကဲ့သုိ႔ ေဖာေဖာသီသီ မေထာက္ပံ့ႏုိင္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ေရး အရသာ ေထာက္ခံၾကသည္)။
သတင္းစာမရပ္ခင္ကပင္ ညၾကီးသန္းေခါင္ အခ်ိန္မေတာ္မွ နန္းတြင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က လာပုိ႔သည့္ မိန္႔ခြန္းၾကီး မ်ားကုိ သတင္းအရ တန္ဘုိးမရွိပဲ ထည့္ေပး ေနရသျဖင့္ ပိတ္ခ်င္လွပီဟု ေဒၚအမာ ေျပာဘူးသည္ကုိ သတိရပါသည္။ ဝင္းေဖ ေပၚဦးသက္ စသည့္ ကာတြန္း ဆရာမ်ား၏ ကာတြန္းမ်ားမွာလည္း နန္းတြင္း၏ ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ အေစာပုိင္းကပင္ ထည့္သြင္းမႈ ရပ္ဆုိင္းခဲ့ရသည္။ လုပ္ခဲ့သမွ် ျပန္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ လုပ္ခ်င္ ေရးခ်င္သည္ တုိ႔ကုိ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့ေရးခဲ့ရ၍ စိတ္ခ်မ္း သာသည္ဟု လူထုေဒၚအမာ ေရးဘူးပါသည္။ အထက္ျမန္မာျပည္၏ ေခတ္ေနာက္က် ေရွး႐ုိးဆန္သည့္ ျပည္သူမ်ားဖတ္ဖုိ႔ ကမၻာ့အေရး ျမန္မာ့အေရး သိသင့္ရာရာကုိ ထင္ျမင္ခ်က္ ထိထိမိမိႏွင့္ လူထုက ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္ (လူထုသည္ နယ္မွေန၍ တႏုိင္ငံလုံးထိ ၾသဇာၾကီးခ့ဲသည့္ တခုတည္းေသာ သတင္းစာ ျဖစ္ပါသည္)။ လူထုတြင္ ကေမၺာဇလုိ ေခ်ာင္ခေလာင္ထဲက လြတ္လပ္စ တုိင္းျပည္ကေလး၏ ဘက္မလုိက္ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ သတင္းမ်ား တင္ေပး၍ ေက်းဇူး တင္သည္ဟု ဘုရင္သီဟာႏုက ဇင္းမယ္လုံခ်ည္ ႏွစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ပုိ႔တာမ်ိဳးလည္း ရွိဘူးသည္။
လက္ရွိမစုိးရိမ္ ဆရာေတာ္ ဦးရာဇဓမၼႏွင့္ မႏၲေလး ဆရာေတာ္ၾကီး တခ်ိဳ႕၊ ျမန္မာမႈ ပညာရွင္ ဦးေအးျမင့္တုိ႔ အရြယ္တူ အႏုပညာ ေက်ာ္မ်ား၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ မႏၲေလးဆက္ ကုန္သည္ လုပ္ငန္းရွင္ အရာရွိ ဆရာဝန္ အင္ဂ်င္နီယာ ပါေမာကၡစသည့္ ၇ဝ တန္း တကၠသုိလ္သမဂၢ တပ္ဦးေဟာင္း တခ်ိဳ႕၏ အျမင္ အေတြးမ်ားတြင္ ယခုတုိင္ စစ္လက္ဝါးၾကီးအုပ္ အရင္းရွင္ၾကီး ဝါဒ ဆန္႔က်င္ေရး၊ အေျခခံ လူတန္းစားမ်ား ဘဝတုိးျမႇင့္ေရး၊ ႐ုိးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေစာင့္ေရွာက္ျပန္႔ပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ျပည္ပ လက္ေဝခံ မျဖစ္ေရး စိတ္ဓာတ္ ရွိၾကသည္မွာ လူထု၊ ေၾကးမုံစသည့္ အႏွစ္ ၅ဝ က မီဒီယာမ်ား ၾသဇာ မကင္းဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ သတင္း၊ ေဆာင္းပါး၊ ေဝဖန္ခ်က္ အတန္းျမင့့္ျမင့္ႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိ ဦးေႏွာက္ အစာေကြ်းႏုိင္ေသာ “ဘက္မွန္” မီဒီယာသစ္မ်ား ျမင္လုိပါသည္။
Ref: မဇၽၥိမ
0 comments:
Post a Comment