ရာဇဝင္ထဲမွာ ဘူးသီးေတြကုိ ထားရစ္ခဲ့ ။

 မင္းဒင္ ေရးသည္။

ဘူးသီးမွ အရီးေတာ္၊ ဘူးေကာင္းမွ စင္ခံ၊ ဘူးေလးရာ ဖရံုဆင့္။ ဘူးလုံုးနားမထြင္း ။ဘူး ေပၚသလုိ ေပၚတဲ့ ....ဘူးသီးစကားေတြ က ျမန္မာမွာ အမ်ားသားကလား ။ အဲဒီ ဘူးသီး ဆို ရိုးေတြ စကားပံုေတြ ထဲမွာ ရာဇဝင္တြင္ရစ္မဲ ့ ျမန္မာ့ဘူးသီးဆိုတာ ထပ္ထည့္လုိ ့ေတာင္ ရ ၊ ထင္ပါ ရဲ ့ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ ့ က်ဳပ္ဘူးသီးဇာတ္လမ္းက အံ့စရာေကာင္းလို ့ဗ်ဳိ ့။ အဲဒီ ဘူးသီးဇာတ္လမ္း ေျပာရရင္ေတာ ့ ထိုင္းေရာက္ ျမန္မာအေႀကာင္းေလးပါမွ ျပည့္စံုမယ္ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
က်ဳပ္တို ့လူမ်ဳိးက အမ်ဳိးသားေရးတုိ ့၊ ဇာတိမာန္တို ့ဆိုရင္ နားရြက္ေထာင္၊ ေခါင္းေထာင္ ရံုတင္မကဘူး ။ ဖင္ဘူးေထာင္း ပါေထာင္ခ်င္တဲ ့ လူမ်ဳိး ဗ်။ ဘုရင့္ေနာင္ ၊ အေလာင္းဘုရား ၊ အာယုဒၶယ ၊ ဝါးရင္းတုတ္ စားျမံဳ ့ျပန္လို ့မျပီးႏိုင္တဲ့ အထဲ က်ဳပ္လည္းပါတယ္ ေလ။ ဒီတေခါက္ ထိုင္းကို က်ဳပ္ ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ဇာတိမာန္ ဟာ ေတာ္ေတာ္ကို ပိန္ ရွဳံ ့သြားရသဗ်ာ။ ျမန္မာ ့ဇာတိမာန္ ဆို တာကို ထုိင္းမွာ ရွာလို ့ကေတာ့ ခ်စ္တီးေခါင္းက သန္းလုိ၊ လကြယ္ ညမွာ လူတကာ ကို ေကာက္ခိုင္းတဲ့ မဟူရာ ေက်ာက္ရုိင္း လုိပါ ပဲဗ်ာ။ ျမန္မာမွန္သမ်ွ ျပည့္တန္ဆာ နဲ ့ ကူလီေတြ ခ်ည္း ပဲလုိ ့ ထင္ေနႀက
တဲ ့ေခတ္ႀကီးကို ေရာက္ေနျပီ ဆိုတာ အလန္ ့တႀကား သိလုိက္ရ သဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ေအးေလ.. အစကေတာ ့ က်ဳပ္လည္း ျပည္တြင္းမွာ အေနႀကာခဲ့ေတာ ့ထိုင္းေရာက္ ျမန္မာ ေတြ အေႀကာင္း စာေတြ သတင္းေတြမွာ ဖတ္ဘူးေပမဲ ့ ဃဃဏဏ ေတာ့ သိလွတယ္ မ ဟုတ္ ပါဘူး။လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ က သူေဌးဂုိက္နဲ ့ ခရီးသည္လို ေရာက္ခဲ့ေပမဲ ့ ပက္ပုန္းနဲ ့ပတ္တရား ေလာက္သာ မသြားမျဖစ္ လုိ ့ေရာက္ခဲ ့တာကိုး။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


ဒီတႀကိမ္က အေျခခ်ေနေတာ့မယ္ ဆိုျပီးထြက္လာတာေႀကာင္ ့အေနႀကာ အစံုသိ ဆိုပါ ေတာ ့။ ေနဦး ။ သိတယ္ ဆိုလို ့သူေျပာ ငါေျပာ သိတာမ်ဳိး မထင္လုိက္နဲ ့အံုး။ တကယ္ ့ ကို ခႏၶာသိ ဗ်။
အမွန္ေတာ ့ ျမန္မာ့ တရားမဝင္ အလုပ္သမားဆုိတာ ထိုင္းရဲေတြ ထုိင္းအလုပ္ရွင္ ေတြ အတြက္ မုိး ကုိ ေက်ာေပးတဲ့ သတၱဝါေတြ ထဲပါသဗ်ာ။ ျပဳတ္ျပဳတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဖုတ္ဖုတ္ ကင္ကင္ ထင္သလုိ သာလုပ္ ကမၻာ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စာရင္းဝင္ ပဲ။ ဘာ ဝ႗္မွ မလိုက္ဘူး ။ တကယ့္ကုိ ဘုရားသခင္ ့ လက္ေဆာင္ ပဲ။ ေအးေလ။ ထုိင္းရဲ ဆိုတဲ့ ေမာင္ေတြက ဗမာအလုပ္သမား ေတြ ့တာနဲ ့.. မီဘတ္(အလုပ္သမား လက္မွတ္ရွိလား) လိုက္ရင္ ၊ အနည္းဆံုး ေလးငါးရာ တြက္ေျခကိုက္တယ္ေလ။ ဘတ္ပါေနရင္လည္း ေနာက္တမွဳ ေျပာင္းခ်ိတ္လုိက္ လုိက္တာပဲ ။ ဝံပုေလြ နဲ ့ သိုးငယ္ လုိ နင္မဟုတ္ ရင္ နင့္ အေဖ လုပ္တာ ေသခ်ာ တယ္ ဆိုတဲ ့ အခ်ဳိး ပါပဲ ဗ်ာ။ ထုိင္းအလုပ္ရွင္ကလည္း ဗမာ အလုပ္သမား ရဲ ့ လုပ္ခကုိ ေနာင္ခါေပး ေတြ ့တိုင္းေတာင္း ေလာက္ သာ စိတ္ထဲ ရွိတာ ကလား။။တိုင္ေလ။ တုိင္တလံုး ငါးဘတ္ပဲ။ ရဲေခၚျပီး ပါးစပ္ထဲ ေတြ ့တဲ ့ ပုဒ္မတပ္လုိက္ ရံု ပဲ။ ေဒါသႀကီးတဲ ့ အလုပ္ရွင္နဲ ့ ေတြ ့ရင္ .. ရင္ဘတ္ မီးပူနဲ ့ အကပ္ခံရတာ အသတ္ခံရတာေတြ အမ်ားႀကီး ။ ကားတာယာေဟာင္း မီးရွဳိ ့ျပီးလက္စေဖ်ာက္ခံရတာေတြ၊ ခင္ဗ်ားလည္း ႀကားဘူးမွာ ပါဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


ထိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္ဖြား ေတာင္ေက်ာ္ တေယာက္နဲ ့ဆံုမိ ၊ အခ်က္မသိ လို ့ကေတာ့ .. အလုပ္အကိုင္ ေကာင္းရဲ ့လား ေမးမိလို ့ကေတာ့ ေမးခြန္း
ေတာင္ မဆံုးေသးဘူး။
အားလံုး ဆဗိုင္း ။ ဆဗိုင္း ပဲ။
တေန ့ဘတ္သံုးရာ ့ငါးဆယ္ေလ။ ....
တလ ရွစ္ေထာင္ကုိးေထာင္ အသာေလး ။....
က်ေနာ္ လုပ္ေပးတာ သူေဌးေတာင္ ဆယ္ဘီးကား သံုးစီး ထပ္ဝယ္ထားျပီ ။....
သူေဌးက က်ေနာ့္ ကုိ ပဲ အားလံုး လႊဲ ထားတာ။.....
အိမ္ရွင္က သိပ္သေဘာေကာင္းတယ္။ ....
ခ်ဲင္နယ္ ဆဲဗင္းက ဇာတ္လမ္း က ဘယ္လို။။......
က်ေနာ္က ပုတ္ျပတ္ ေတာင္းလိုက္တာ ေပါ့ဗ်ာ။ဘယ္ရမလဲ။
ဒီတက္ဒီတက္ ။ ဝမ္းတူးေကာ ဝမ္းတူးေကာ ဆိုရင္ ေန ့ဖရီးေနာ္။
.............................
..............................
အဲဒီစကားလံုး ေတြနဲ ့ခင္ဗ်ားကို အတြဲ လုိက္ပစ္ထည့္လုိက္လိမ့္ မယ္ ။ ဒါေပမဲ ့ ဗမာျပည္က အိမ္ကုိ ေငြဘယ္ေလာက္ ပို ့ျပီးျပီ လဲ ေမးလုိက္ရင္ေတာ ့ ေအာင္နက္ လွည္းနင္းသလို ။ ဒီလုိပါ ပဲဗ်ာ။ စားလုိက္ေသာက္လုိက္ နဲ ့ဆုိျပီး အဖ်ားရွဴးသြားတာ ခ်ည္းပဲဗ်။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


ေနာက္ ေလတလံုးမိုးတလံုးနဲ ့ဆင္ေကာ၊ က်ားေကာ အျပံဳလုိက္ ဖမ္းႏုိင္တဲ ့ေလသံမ်ဳိး ဟ. လာတဲ ့ေမာင္ကုိ ဘန္ေကာက္မွာမ်ား ေတြ ့ခဲ ့ရင္ စီးလံုဘက္လာခဲ ့ပါလား ေမးလုိက္ေပ ေတာ့ ။ ဟာဗ်ာ။ ဒါေတာ ့လာလုိ ့မရ ဘူး ။ အဲဒီဖက္က ရဲ ရွဳပ္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို ့ သူေဌးက အျပင္ထြက္တာ သိပ္မႀကိဳက္ ဘူး ဆိုျပီး ဝါးတားတား လုပ္လုိက္မဲ ့ ေကာင္ေတြ ခ်ည္းပဲ သာမွတ္ေပေတာ ့ဗ်ာ။
အဲဒါလည္း ဆန္းခ်က္တမ်ဳိး ပဲဗ်။ ျမန္မာခ်င္း ျပန္ႀကြားျပီး လိမ္စရာ မရွိ ကုိယ္ ့ေပါင္ တြင္း ေႀကာ ကိုယ္ဆြဲလိမ္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္ တင္းေနရတဲ ့နည္း ေပါ ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ေနာက္ပုိင္းမွာ မဲေဆာက္ေရာက္ ေတာ့ ။ ျမန္မာ ့ မိန္းမပ်ဳိ ေစ်းကြက္ ဆြယ္က်က္။ ဗန္ ့ ဆြယ္။ နတ္စင္လမ္း။ က်စ္ဝင္နား။ ဝမ္က်ဴးကာ ။ တခါ ရေနာင္းဘက္ေရာက္ျပန္ေတာ ့ ဆြယ္ေဆာင္ ။ ဆြယ္စံ ေတြမွာ အလ်ွံပါယ္ ျဖစ္ေနတာကလည္း ျမန္မာ နတ္သမီး ေတြ ခ်ည္း ပါပဲ ဗ်ား။က်ဳပ္တို ့ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီးသာ ဒီေနရာေတြ ေခၚလာမိရင္ ငါ့ကို ဒီေနရာမွာ တင္ ေနာက္တခါ ပစ္သာသတ္လုိက္ပါေတာ့ကြာလုိ ့ညည္းမဲ ့ အေပါက္ဗ်။
ရေနာင္းကိုေရာက္တဲ ့ တေခါက္တုန္းက အထိုက္အေလ်ာက္ ခင္ေနတဲ ့ ထုိင္း ရဲတပ္ႀကပ္ တေယာက္နဲ ့ဆံုတုန္းကဆို ကိုယ္ ေက်ြးတာ
စားေနရင္း .. က်ေနာ္ ့မယားငယ္က ဗမာမ တဲ ့။ ဘာဆုိင္လုိ ့လဲ ဗ်ာ။ အသားလြတ္ အနီကပ္ ေတာင္းသလို ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဗမာပဲ ဆုိတာ သတိျပဳမိ ေလ မလား လုိ ့ က်ဳပ္က သူ ့ကို အူေႀကာင္ေႀကာင္ ျပန္ႀကည့္လိုက္ေတာ ့ပိုေတာင္ ဆုိးေနေသး ဗ်ာ။ စကားဆက္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုိက္ေသး။ သူ ့သူငယ္ခ်င္း ရေနာင္းထိုင္း ရဲမွန္သမ်ွ ဗမာမ မယားငယ္ ကိုယ္စီ ရွိႀကသည္ တဲ့။။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


ဆက္ေျပာေနရင္ ကမၻာမေႀကသီခ်င္းကိုလည္း စိတ္နာတယ္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သား ေတြ ဆိုဆိုေနတဲ ့ ငါ ့ႏိုင္ငံေတာ္ ငါ့ႏိုင္ငံသား ငါ ့တပ္မေတာ္ အတြက္ ငါ့၏ အသက္ကို စြန္ ့လႊတ္ ပါမည္ ဆိုတာ ေတာင္ မဆိုပဲေနတာ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ ့။ ဟုတ္တယ္ေလ ဗ်ာ။ အသက္ေတာင္ စြန္ ့ ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ေမာင္ေတြ က ေန.. ေနစိမ့္ ႏုိင္လြန္း သလားလုိ ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဘာလဲ ။ ခင္ဗ်ားႀကည့္ပံုက သူမ်ားအေႀကာင္းသာ ေလ်ွာက္ေျပာေနတယ္။ ကိုယ့္အေႀကာင္း ေတာ ့မပါဘူး ဆိုတဲ ့ အဓိပၸါယ္ ပါလား။ က်ေနာ္ေလ ထို ့ နည္းလည္းေကာင္း ေပါ့ဗ်ာ။ေျပာမ ယံုႀကံဳဘူးေတာ့လည္း သိေတာ ့တာေပါ့ ဗ်။လိုက္ကာဖြင့္ကတည္းက ခြပ္ကနဲ အသံႀကားလုိက္ျပီး လဲသြားတာ က်ဳပ္ပါပဲ ဗ်ာ။
လြန္ခဲ့ တဲ ့ေလးႏွစ္ ေလာက္ ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္ေရာက္တဲ ့ ေနေပါ့ ။ ေလဆိပ္လူဝင္မွဳ ႀကီး ႀကပ္ေရးေကာင္တာ မွာ တန္းစီလုိက္ေတာ ့ က်ဳပ္
ေရွ ့ေနာက္မွာ အျဖဴေကာင္ေတြ ခ်ည္း ပဲ ဗ်။ က်ဳပ္က က်ဳပ္အလွည့္မေရာက္ခင္ ေကာင္တာကို လွမ္းႀကည့္လိုက္မိတယ္ ။ သူ မ်ားေတြ ကို ဘယ္လုိ စစ္တယ္ ေဆးတယ္ သိခ်င္လို ့။ အမယ္ ေကာင္တာက လူဝင္မွဳအရာ ရွိ က ျပံဳး ျပံဳး နဲ ့ေတာ္ေတာ္ ေဖာ္ေရြေနသဗ်ာ။ မႀကာပါဘူး က်ဳပ္အလွည့္ေရာက္လာတယ္။
သူက ထံုးစံအတိုင္း ႀကဳိျပီး ျပံဳး ျပတာပါပဲ ။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ရဲ ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ အနီ ေရာင္ေလး ကို သူ ့ ေကာင္တာေပၚ ရိုရုိေသေသေလး လွမ္းတင္လုိက္တယ္။ သူက စာအုပ္ အနီလည္း ေတြ ့ေကာ က်ဳပ္ကုိ ေမာ့ႀကည့္တယ္ ။ ေနာက္ စာအုပ္ကုိ ျပန္ႀကည့္တယ္။ သူ ့ မ်က္ႏွာေပၚ ဟာ ရုတ္ျခည္း တိမ္ႀကားကြယ္သြားတဲ ့လမင္းလုိ ပါပဲ ဗ်ာ။ ေနာက္ စာအုပ္ကို ဖြင္ ့လုိက္ က်ဳပ္ကို ႀကည့္လုိက္ နဲ ့ထပ္လုပ္တယ္။ ဓာတ္္ပံုထဲက ပံုဟာ က်ဳပ္ပံု ပဲလို ့လည္း ေသခ်ာသြားေရာ .. သူမ်က္ႏွာက လငပုတ္ဖမ္းသလုိ ျဖစ္သြားေတာ ့တာပဲ ဗ်ာ။
က်ဳပ္သိလုိက္ပါျပီ။ သူက က်ဳပ္ကို ျမန္မာျပည္က ျပန္လာတဲ ့ ဂ်ပန္ သို ့မဟုတ္ ကိုးရီးယား တိုးရစ္ ထင္ေနတာ ဗ်။က်ဳပ္က အညာသား ဆိုေပမဲ ့ အသားလတ္အဆင့္ကုိ ေက်ာ္ေန ေတာ ့သူအကဲခတ္ မွားေနတာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


ေနာက္တႀကိမ္ သူ က်ဳပ္ကုိ ႀကည့္ျပန္တယ္။ ဟာဗ်ာ။ ေတာက္။...က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ ့ကို ေဒါကန္ သြား တယ္ ။ က်ဳပ္က လူလည္ဗ်။ သူႀကည့္တဲ ့ အႀကည့္ကို က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း ဘာသာျပန္ႏုိင္ တယ္။ ပုလိပ္က သူခုိးကို ႀကည့္တဲ ့အႀကည့္ ဗ်။
ေနဦးဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ အဓိပၸါယ္တမ်ဳိး ရွိေသးတယ္။ ဒီအႀကည့္မ်ဳိးကုိ က်ဳပ္ငါးႏွစ္သား ေလာက္က သတိျပဳမိခဲ ့ တဲ ့ အႀကည့္မ်ဳိး ဗ်။
က်ဳပ္တို ့ရြာမွာ အလွဴႀကီးတခု လုပ္တုန္းကေပါ ့။ က်ဳပ္တို ့ဘေဒြးေလး အလွဴလား ဦးႀကီးတင့္ အလွဴလားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီအလွဴမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ေလးငါးရြာ က အမ်ဳိးေတြေကာ၊ ဧည့္သည္ေတြ ေကာ ေတာ္ေတာ္လာႀကတယ္။လွဴတာကလည္း တရြာလံုး မီးခိုးတိတ္ ။ အလွဴဟင္းခ်က္တာကလည္း မိုးျဗဲဒယ္ ႀကီးေတြနဲ ့။ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း မွတ္ မိေနတယ္။
အဲဒီ မိုးျဗဲဒယ္ႀကီး ေတြနားမွာ ေပါ့။ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူေလးေယာက္ကို ေတြ ့ တာ ေလ။ အဲဒီလူေတြက လူေတာ ့လူပဲ ဗ်။ သူတို ့က အညာဖ်င္
နဲ ့ ခ်ဳပ္ထားတဲ ့လြယ္အိတ္ အရွည္ႀကီး ေတြ ကို ထမ္းပိုးေရွ ့ေနာက္ခ်ိ္တ္ျပီး ထမ္းလာႀကတာ။သူတို ့ေခါင္းေပါင္း ေတြက တျခားသူေတြ ေပါင္းထားသလုိ မဟုတ္ဘူး ေခါင္းေပါင္း ရဲ ့ေနာက္အခ်ြန္ေလးက ငယ္ထိပ္ တည့္တည္ ့ေရာက္ေအာင္ ေပါင္းထားတာ။ က်ဳပ္ကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆို စိတ္ဝင္ စား တတ္တဲ ့ ေကာင္ဆိုေတာ ့ သူတို ့ကိုပဲ စုိက္ႀကည့္ေနတယ္ ။ အေမက မိုးျဗဲဒယ္ နားမွာ ပဲေလ။ သူ ့အလုပ္နဲ ့သူ ရွဳပ္ေနတယ္။
ေနာက္တခုက အဲဒီလူေတြကို တျခား လူႀကီးလူငယ္ ေတြလည္း ဝိုင္းႀကည့္ေနႀကသဗ်ာ။ ေဘးက ႀကည့္ေနတဲ ့ သူေတြ ရဲ ့အႀကည့္ဟာ တမ်ဳိးထူးေနတယ္ ဗ်။ ငါးႏွစ္သား ဆုိေပမဲ ့ ဒီအႀကည့္ကို က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း သတိျပဳမိတယ္။ လူလူခ်င္း ႀကည့့္တဲ ့ အႀကည့္နဲ ့ နည္း နည္း ကြဲျပားေနသလုိ ပဲ။ က်ဳပ္က အိတ္ရွည္နဲ ့လူေလးေယာက္ ကို တလွည့္ ဝိုင္းႀကည့္ေန တဲ ့လူအုပ္ကို တလွည့္ ... ဇက္မွာ ဗဟိုျပဳျပီး လည္ပင္းေလးငါး ခါ လည္ေနတာကို အေမက သတိျပဳတယ္ ထင္ပါ ့။။က်ဳပ္ ေခါင္းကုိ ပြတ္ျပီး တုိးတိုး ညင္ညင္ ေျပာသဗ်။

ကယ္ပါ ေတြ ပါ သားရယ္ တဲ ့။။


က်ဳပ္က ကယ္ပါ ဆုိတာ လည္းနားမလည္ေတာ ့.. .အေမ ကယ္ပါေတြက ဒီကုိ ဘာလာလုပ္ တာလဲ လို ့ေမးမိတယ္။ အေမက ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ လာေတာင္းတာေပါ ့သားရယ္တဲ ့။ က်ဳပ္က လ်ာဆက္ရွည္လုိက္တယ္။ အေမ သူတို ့က အလုပ္မလုပ္ပဲ ေလ်ာက္ေတာင္းစား တာလားလုိ ့။ ဆိုေတာ ့။။
မဟုတ္ဘူးး သားရဲ ့။ သူတို ့အမ်ဳိးက ကယ္ပါမ်ဳိး ျဖစ္ေနလုိ ့ေတာင္းရတာ တဲ ့။ တခ်ိဳ ့ ကယ္ပါေတြက ေတာ္ေတာ္ ခ်မ္းသာတာတဲ ့။ တႏွစ္တခါ အေတာင္းအရမ္း မထြက္မိ ရင္ ကိုယ္ေတြ ဘာေတြ ပ်က္ျပီး ႏူတတ္ တယ္ တဲ ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
တကယ္ႏူမႏူ ဘယ္သိမလဲ ဗ်ာ့ ။ ခင္ဗ်ားကလည္း က်ဳပ္က ကယ္ပါ အႏူ ဇာတ္ခင္း ေနတာ မွ မဟုတ္တာ ။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက ေစာေစာက ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္မွာ လူဝင္မွဳႀကီး ႀကပ္ ေရး အရာရွိ က်ဳပ္ကို ေနာက္ဆံုး ႀကည့္လုိက္ တဲ ့အႀကည့္ဟာ က်ဳပ္တို ့ရြာမွာ လူအုပ္ ႀကီးက ကယ္ပါေတြကို ႀကည့္တဲ ့ အႀကည့္မ်ဳိး ဗ်။
စိတ္ထဲရွိသလုိ ဒင္း ေကာ္လံကို ကိုင္ျပီး ဆြဲေျမွာက္ ၊ က်န္တဲ ့ လက္တဖက္နဲ ့ နားရင္း ေလးခ်က္ ေလာက္ ဆက္တုိက္အုပ္ လုိက္ ရရင္ေတာ ့ ေလဆိပ္မွာတင္ အခ်ဳပ္ထဲ တန္းေရာက္ ေတာ ့ မွာ ေပါ ့ဗ်ာ။တကယ္ေတာ ့အဲဒါ တကယ္ ့ ကိုအကင္းေလး ပဲ ရွိေသးတာ ဗ်။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
စကၤာပူမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ ဖြင့္ေလာက္တဲ ့အရင္း ကလည္း မရွိ။ ေနရာတကာ ကြန္ျပဴတာပါ မွ အလုပ္ ျဖစ္တဲ ့ စကၤာပူမွာ က်ဳပ္က ကြန္ျပဴတာ ဆိုတာ တီဗြီ နဲ ့ လက္ႏွိပ္စက္ တြဲထားတာ ထင္ေနတဲ ့ေကာင္ မ်ဳိးဆိုေတာ့ ထိုင္း မွာေနမလား လာမိပါတယ္ ဗ်ာ။ ကယ္ပါ စာရင္း top ten တန္းဝင္ ေတာ ့ တာပဲ။
က်ဳပ္လည္း ေပါက္တဲ ့နဖူး မထူးေတာ ့ဘူး ဆိုျပီး ဇာတိမာန္ ကို ေဘးခ်ိတ္လုိက္ ရေတာ့ တယ္ ဆိုပါေတာ ့ဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ကဲပါေလ။ ထိုင္းမွာ က်ဳပ္လည္း ေရႊစာရင္း ဝင္ေတာ့ ေရာေယာင္ အႏွိမ္ခံရတာေတြ စာဖြဲ ့ျပီး ေလ်ာက္ ေျပာေနရင္ ညေပါင္း ေသာင္းခ်ီသြားပါလိမ့္မယ္။တိုတုိေျပာရရင္ ထုိင္း ႏိုင္ငံဘယ္ ေနရာ မဆို ျမန္မာေဟ့ လို ့သိလုိ ့ကေတာ ့တရာမွာ ကိုးဆယ့္ကိုး ဒႆမ ကိုးကုိးကုိး ေသာ မဟာထိုင္းမ်ားက ႏွိမ္ျပီလုိ ့သာ မွတ္ေပေတာ ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ဖူးခက္မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္မိ တာမုိ ့အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ထုိင္းသခင္မ်ား ရဲ ့အဝါးဝမွဳကို ခါးစည္း ခံရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေပါ့ ဗ်ာ။ မႀကာေသးခင္ က ထြက္လာတဲ ့ထုိင္းဇာတိမာန္ ဇာတ္ကား နရစြမ္ အေႀကာင္း ရုိ္က္ျပ ထား တဲ ့အေခြ ကလည္း မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ပါပဲ။
ေအာ္ ဖူးခက္ အေႀကာင္းလား။ ထိုင္းႏုိင္ငံ ရဲ ့ပထမတန္း တိုးရစ္ျမိဳ ့ ေတာ္။ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ ႏွစ္စဥ္သန္းခ်ီျပီး လာေနတဲ ့ျမိဳ ့ေတာ္ေလ။ မနက္ညေန အလုပ္ ဆင္္းခ်ိန္တိုင္း အလုပ္ခြင္ ဝတ္စံုအေရာင္ မ်ဳိးစံုနဲ ့ဝက္ေတြတင္သလုိ ကားနဲ ့မခ်ိမ ဆန္ ့တင္ လာတာေတြ ့ရင္ ျမန္မာအလုပ္သမား ေတြ ပဲမွတ္။ ပါေတာင္ကမ္းေျခ ဘက္မွာ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေရာင္းတဲ ့ ဆိုင္တုိင္းမွာ ဘိုလို ဒြတ္ဒက္ ရႊတ္ရွက္ ခပ္သြက္သြက္ မွဳတ္ေနတာ
ေတြ ့့ရင္ ျမန္မာေပါက္ ေဂၚရခါး လုိ ့သာမွတ္။လမ္းေဘးမွာ ေခ်ြးတလံုးလံုးနဲ ့ အလုပ္သမား ေတြ ့ရင္ ျမန္မာလုိ ့မွတ္။ဟုိတယ္ နဲ ့စားေသာက္ဆိုင္ မွန္သမ်ွ စားပြဲထုိး ေတြ ့ရင္ ျမန္မာလို ့ သာမွတ္။ ထိုင္းသူေဌးေတြ အိမ္မွာ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ပံုနဲ ့အိမ္ေစ အိမ္ေဖာ္ ေတြ ့ရင္ ျမန္မာလုိ ့သာမွတ္။
ျမန္မာအလုပ္သမား ခုႏွစ္ေသာင္း နဲ ့တသိန္း ႀကား ရွိတဲ ့ျမိဳ ့ ဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


က်ဳပ္လည္း အႏွိမ္ခံ ရတာ အႀကိမ္မ်ားလာေတာ ့ တကုိယ္လံုးဗံုးခ်ည္ျပီး ထုိင္းရဲစခန္း တခုခု ထဲ ေျပးဝင္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေပါက္လာတာနဲ ့ ၊ ဆိုင္ကို ရင္းႏွီးတဲ ့ ထိုင္း ေက်းဇူးရွင္ တေယာက္ နာမည္ ေျပာင္းျပီး ဘာဝနာေလးဘာေလး စီးျဖန္း၊ ကြန္ျပဴတာ တလံုးနဲ ့ အိမ္တြင္းပုန္း လုိက္ ေရာ ဆုိပါေတာ့ ဗ်ာ။
စကာၤပူ အပါအဝင္ ထိုင္းျမိဳ ့ႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုခရီး မႀကာမႀကာ ထြက္တာ ရွိေပမဲ ့ ရက္ပုိင္းပဲ ဆုိေတာ ့ ဖူးခက္မွာပဲ အေနမ်ား တယ္ေလ။ အိမ္ထဲမွာ ႏွစ္လေလာက္ ကုတ္ေနျပီး ကြန္ျပဴတာ နဲ ့အေဖာ္လုပ္ေနရတာ ႀကာေတာ့လည္း ဒူလာစြဲမလို ။ အထီးက်န္သလုိလုိ ျဖစ္လာ ေရာ ေပါ့ ဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

ဒါနဲ ့ တခုခုေတာ ့အာရံု ေျပာင္းမွ ေကာင္းမယ္ေလ ဆုိျပီး က်ဳပ္ငွားေနတဲ ့အိမ္ေဘးမွာ စိုက္ ခင္း ေလးတခု လုပ္ျဖစ္ေရာ ဆုိပါေတာ့ ။ ထိုင္းမွာေရာင္းတဲ ့ မ်ဳိးေစ့ အိတ္ေတြမွာ ေရးထား တဲ ့ စာေတြကို မဖတ္တတ္တာ တေႀကာင္း ။ စုိက္မဲ ့စိုက္ ရင္ ငါ့တုိင္းျပည္က မ်ဳိးေစ့ ေလး ပဲ စိုက္ေတာ ့မယ္ဟ ဆုိျပီး ေကာ့ေသာင္းဘက္က မိတ္ေဆြတေယာက္ လူႀကံဳ နဲ ့မ်ဳိးေစ့ တခ်ဳိ ့ မွာျပိး စိုက္ျဖစ္ေရာ။
မစိုက္ခင္ေတာ ့ ေပါက္တူးတလက္ နဲ ့တူးရ ၊ ဆြရတာေပါ ့ဗ်ာ။ ေျမာင္းေဖာ္ေဘာင္တင္ တာ ေလာက္ေတာ ့တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ လုပ္ရတာေပါ့။ က်ဳပ္က စိုက္ပ်ဳိးေရး ေတြ ဘာေတြ တတ္လွတယ္ေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထြက္ေပါက္ရ ျပီးေရာ ဆုိျပီး မွန္းသန္း လုပ္ေနတာ ပါ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
 
က်ဳပ္ေနတဲ ့ အိမ္က အေတာ္ေတာ ့အက်ယ္သား ဗ်။ ျခံနဲ ့ဝင္းနဲ ့ဆိုပါေတာ ့။
အိမ္နဲ ့ကားဂုိေဒါင္ ပတ္ခ်ာလည္မွာ ေကာင္းေကာင္း စိုက္လုိ ့ရတဲ ့ေနရာေတြ ဗ်။ ေပါက္တူး တလက္နဲ ့ညေနတုိင္း ေလ်ာက္ဆြေနေတာ ့ အနီးအနား အိမ္ေတြက ဒီဗမာကူလီ ဘာလုပ္ ေနျပန္ျပီလဲ ေတြး ရင္လည္း ေတြးႀကလိမ့္မေပါ ့ ဗ်ာ။
က်ဳပ္အိမ္ ေရွ ့တည့္တည့္ နဲ ့ေဘး တအိမ္က ထုိင္းေတြဗ်။ ေနာက္ေဘးတဖက္ ကေတာ ့ ထုိင္းမ နဲ ့ညားေနတဲ ့ ဆြီဒင္ တေယာက္ေနတာ ။ ဒီေမာင္က လြန္ခဲ့တဲ ့အႏွစ္ငါးဆယ္ ေလာက္ကတည္းက ဖူးခက္ေရာက္ေနတာ ဆိုပဲ။ ဒါလည္း သိပ္ရင္းႏွီးလြန္းလုိ ့မဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ။ အိမ္နီးခ်င္းဆုိေတာ ့ ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္ေလး က်ဳပ္ဖက္က သြားပို ့ရင္းသိခဲ ့ရတာ ပါ။ အဲဒီ ဆြီဒင္ ကေတာ ့သေဘာေကာင္း ဗ်။ က်ုပ္ကို ဘယ္လုိမွ သေဘာထားပံု မရဘူး ။ သူ ့အလုပ္သူ လုပ္ေနတာ ပဲ။ သူက သေဘာၤေအးဂ်င့္ေလ။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ေန ျပီ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ေျမာင္းေတြေဘာင္ေတြလုပ္ျပီးေတာ ့က်ဳပ္လည္း မ်ဳိးေစ့ေလး ေတြ ခ်ျပီး စ စိုက္လုိက္ေရာ ေပါ့ ဗ်ာ။ အပင္မ်ဳိးေတာ ့ေတာ္ေတာ္ စံုသား ဗ်။ ျငဳပ္သီး၊ ဗံုလံုသီး၊ ရံုးပတီ။ ႀကက္ဟင္းခါး ။ ခ်ည္ေပါင္ ေနာက္ေတာ ့ ဘူးသီး။
ေအာင္မယ္ တျခားအပင္ေတြက သာ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴ ေပါက္လာတယ္။ဘူးသီးက ေတာ္ ေတာ္နဲ ့ အေညွာင့္ထြက္မလာဘူး ဗ်ာ။ ဒါနဲ ့ ေကာ့ေသာင္း က အသိကိုပဲ ဘူးသီးဘယ္လုိ စုိက္ သတုန္း ထပ္ေမး။ သူက ဘူးသီး ေရးရာက်ြမ္းက်င္သူ ပဲခူးတိုင္း ကဝ က သူ ့အေမ ကိုလွမ္းေမးနဲ ့.. ဖူးခက္မွ ..ဘူးသီး... ကဝ. ႀကားလား.. .ဖူးခက္မွ ...ဘူးသီး ....ကဝ ..ႀကားလား ႏွစ္ခါ ေလာက္ လည္းလုပ္ျပီးေရာ အေညွာင့္ထြက္ အပင္ေပါက္လာပါေလ ေရာဗ်ာ။
ေအးေပါ ့ဗ်ာ အပင္ တေပခြဲေလာက္ ျဖစ္လာေတာ ့တိုင္ေလးတန္းေလးလုပ္ ေနာက္ ထပ္ ရွည္လာျပန္ေတာ ့ဘူးစင္ထုိးရေတာ ့တာေပါ ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

ဘူးပင္ေတြက လိပ္သြားေလးနဲ ့မွန္မွန္တက္လာ သဗ်ာ။ ဘူးစင္ကလည္း ကပ္ရုိက္ ကပ္ေခြ အဆင့္ဆိုေတာ ့ေဘးအိမ္ေတြ က ဒီေကာင္ဘာထပ္ျပီး မ်က္ေစ့ေနာက္ေဆး ေဖာ္ျပန္ ျပီလဲ ဆိုတဲ ့ အႀကည့္ေတြနဲ ့ ေပါ့။ တလခြဲေလာက္ႀကာေတာ ့တျခားအပင္ ေတြ ထိုးထုိးေထာင္ ျဖစ္လာတယ္။
ဘူးညြန္ ့့့ေတြလည္း စင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ တျခံလံုး သီးပင္ေတြနဲ ့ျဖစ္လာ ေတာ ့ေဘးက ဒီဗမာ ျခံစိုက္တာ ကိုးဆုိျပီး ေအာ္.. ေတာင္သူလယ္ သမား ဗမာပဲ လုိ ့ ထင္ပံု ရလာတယ္ ဗ်။ အႀကည့္ေတြက သိပ္ျပီး ထူးလာတယ္ေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

ဒီလုိနဲ ့ ဘူးညြန္ ့ေတြ တျပံဳႀကီးတက္လာ ေပမဲ ့အသီးက တင္မလာဘူး ဗ်။ ေနာက္အသိ ဗမာ တေယာက္ အိမ္လာလည္ရင္း ဆရာ ့ဘူးညြန္ ့ေတြ
အညႊန္ ့ျဖတ္လိုက္မွ အသီးတင္မွာ ဆုိ တဲ ့ ႀသဝါဒ နဲ ့အညီ အညႊန္ ့ေတြကို ေလ်ာက္ျဖတ္လုိက္တာ မ်က္လွည့္ျပလုိက္သလို ပါပဲ ဗ်ာ ။
သီး လုိက္တဲ ့့့ဘူးသီးေတြ ေလးငါးေျခာက္လံုး တျပိဳင္နက္ ထြက္လာတယ္။
က်ဳပ္လည္း မရင့္ခင္ စားလုိက္မွ ဆုိျပီး သံုးေလးလံုး ခူးျပီး အင္းယားကန္ အလြမ္းေျပ ဘူးသီး ေႀကာ္ေႀကာ္ ျပီး ေလႊးလုိက္ေရာ ေပါ့။
ဒါေပမဲ ့အဲဒီ ဘူးစင္ေပၚက ပထမဆံုး သီးတဲ ့သံုးလံုးကို က်ဳပ္မခူးပဲ မ်ဳိးသေဘာ ထားလုိက္ တယ္။ အရြယ္ အေတာ္ႀကီးလာေတာ့ အညွာမခိုင္မွာ
စိုးတာနဲ ့ ဘူးသီးဖင္ကို ပလပ္စတစ္ ႀကိဳးနဲ ့က်စ္ထားတဲ ့ကရြတ္ခံ ႀကိဳးနဲ ့ဆိုင္း လုပ္ထားရတာေပါ ့။ ဒါနဲ ့အဲဒီ မ်ဳိးဘူးသီး ေတြက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာလုိက္ တာ က်ဳပ္တုိ ့ ျမန္မာ ့ဂုဏ္ ကို ေဆာင္ေတာ ့တာ ပါ ပဲဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ေအးေလ။။ အဲဒီမ်ဳိးဘူးသီး သံုးလံုး ႀကီးလာလိုက္တာ အရွည္ႏွစ္ေပ လံုးပါတ္ လူတဖက္ ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ ျဖစ္လာေရာ ဗ်ာ။ ေဘးအိမ္ေတြ ကသတိျပဳမိ
တဲ ့ေန ့ကဆို တအံ့တ ႀသနဲ ့ ေျပာင္ေျပာင္တမ်ဳိး ခိုးႀကည့္တာ တမ်ုိးနဲ ့အႀကည့္ေတြ အခ်ဳိး ေျပာင္းကုန္သဗ်ာ။ ေဘးက ဆြီဒင္လည္း က်ဳပ္ကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ ့ .. ဝွတ္ အစ္ သစ္စ္ တဲ ့။ ဝွစ္ခ်္ ကိုင္းေအာ့ ဖရုတဲ ့။က်ဳပ္ လည္း အဘိဓာန္ အေျပးလွန္ျပီး .. ဂုဏ္ယူဝင့္ႀကြားစြာနဲ ရင္ေကာ့ရင္း ေျဖလုိက္ သဗ်ာ။.. thiis is Myanmar Gourd , this is ့ Myanmar Gourd ေပါ ့။ ေဘးအိမ္က ထုိင္းေတြကလည္း အားရပါးရ ရီေမာျပီး က်ဳပ္ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ တဲ ့ အျပင္ ဘူးသီးႀကီး ေတြကုိ လက္ညွဳိးထိုးထိုး ျပီး ဖမာ့ နန္မ္ေသာင္း။ ဖမာ့နန္မ္ေသာင္း တဲ့။လမ္းသြားလမ္္းလာ တဲ ့သူေတြ ကလည္း က်ဳပ္အိမ္ေရွ ့ ေရာက္ရင္ က်ဳပ္ဘူးစင္က ဘူးသီးကုိ ဘူးကသိုင္း ရွဳျပီးမွ ခရီးဆက္ႀကေလရဲ ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေဘးအိမ္ကထုိင္းေတြေကာ ။ တျခားက်ဳပ္အသိ ထိုင္း မိတ္ေဆြေတြကေကာ သူတို ့နဲ ့ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ကားေတြနဲ ့ဆိုင္ကယ္ေတြ နဲ ့ ေခၚေခၚလာျပီး က်ဳပ္ဘူူးသီး၊ လာလာႀကည့္ႀကတာ ဖူးခက္ျမိဳ ့က က်ဳပ္ေနတဲ ့ ရပ္ကြက္မွာ ပြဲေတာ္ႀကီးကို ျဖစ္လုိ ့ ။။အဟုတ္ဗ်။ ထုိင္းဘူးသီးဆိုတာက က်ဳပ္တို ့ျမန္မာ့ ဘူးသီး နဲ ့ ယွဥ္လိုက္ရင္ ေဂၚလီလံုးသာသာ ရွိတာ ကလား။
ဖူးခက္ေရႊျမိဳ ့ေတာ္ႀကီးမွာ က်ဳပ္ေတာ့ျဖင့္ ျမန္မာ့ ဘူးမ်ဳိး ဘူးသီးအားကိုးနဲ ့မ်က္ႏွာပန္းပြင့္ ခဲ့ပါျပီ ဗ်ာ။
ေအးေပါ ့ဗ်ာ။ ေနရာတကာ ႏွပ္ပစ္ခံေနရတာ ဘူးသီးကယ္မွပဲ သက္သာရေတာ့ တယ္ ေျပာရေတာ ့မွာပဲဗ်။အဲဒါေႀကာင့္ က်ဳပ္ေျပာတာေပါ ့ဗ်ာ ။ ျမန္မာ့ ဘူူးသီးဆုိရုိးေတြထဲမွာ စကားတခုတုိးပါလုိ ့။။ရာဇဝင္တြင္ ရစ္မဲ ့ျမန္မာ့ ဘူးသီး လို ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။


ေအာ္... ေမ့ေနလိုက္တာ ။ က်ေနာ့္မွာ ဒို ့ဗမာဆုိတဲ ့ သီခ်င္းေခြေလးတခု ရထားတယ္။ နားေထာင္ႀကည့္လုိက္အံုးေနာ္။ ဟုတ္ပါတယ္။။ တေကာင္းအဘိရာဇာ ဒုိ ့ဗမာ သာကီမ်ဳိး ဟာမို ့မညွဳိးဂုဏ္ေတဇာ ဆိုလားဗ်ာ။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
11-Doe Ba Mar Thi Chinn - Than Myat Soe

မွတ္ခ်က္။ ။ ဖမာ့နန္မ္ေသာင္း= ဗမာဘူးသီး