Friday, April 22, 2011

"အမွတ္တရ"


 ကြ်န္မ ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲပါတယ္။ ဒိုင္ယာယီလည္း ပံုမွန္မေရးၿဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ အမွတ္တရေလးေတြကိုသိမ္းဆည္းခ်င္တ႔ဲ၀ါသနာဟာ စြန္႔စားလြန္းရာက်ပါတယ္။

အရင္ကေတာ႔ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေရးရတာဟာ ကြ်န္မရဲ႔ ေန႔တဓူ၀ လုပ္ငန္းေပါ႔။ ေက်ာင္းကၿပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ (တစ္ေနကုန္) ေမွ်ာ္ေနမိတဲ႔ နာရီ၀က္ကေလးထဲမွာ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ႏွစ္ပစ္လိုက္ခဲ႔တယ္။ တစ္ေန႔တာၿဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာေတြ ခံစားမိတာေတြ စိတ္မွတ္မွာထင္က်န္ရစ္တာေတြကို ကြ်န္မရဲ႔အၿပာေရာင္ သားေရဖံုးစာအုပ္ေလးထဲမွာမပ်င္းမရိ မွတ္တမ္းတင္ေနတတ္တယ္။ စင္စစ္မေတာ႔ ကြ်န္မအေနနဲ႔ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳကိုစကားလံုးေတြနဲ႔ ရင္ဖြင္႔ေနစရာမလိုလွပါဘူး။
ဒါေပမယ္႔ စာထက္အကၡရာတင္ထားတဲ႔ ၾကံဳဆံုခဲ႔ရတာေလးေတြကိုၿပန္ၾကည္႔ရတာကိုပဲ အရသာတစ္မ်ိဳးပဲ။ ဒီ႔ထက္ေၿပာရရင္စြဲက်န္ရစ္တာေလးေတြကိုထုဆစ္ရတာဟာ အတိတ္ကိုထာ၀ရ ရွင္သန္ေစတတ္တဲ႔ နည္းတစ္မ်ိဳး ၿဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ကြ်န္မ ဆယ္သံုးႏွစ္သမီးတုန္းကပါ။ ဘရိုက္စ္ေတာင္ၾကားကို ကြ်န္မအေပ်ာ္ခရီးထြက္ခဲ႔တယ္။ ပစၥည္းပစၥယ အၿပည္႔နဲ႔ေပါ႔။ ေဖာင္တိန္ပါတယ္။ ဒိုင္ယာယီပါတယ္။ ကင္မရာလည္းပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္ေတြမွာေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ အၿဖစ္အပ်က္တိုင္း၊ နာမည္တိုင္း၊ ေနရာတိုင္းဟာ မွတ္တမ္းတင္ထားသလို စိတ္ထဲမွာစြဲေနေတာ႔တယ္။ ကြ်န္မပိုင္တဲ႔အခ်ိန္ေလးကို အက်ိဳးရွိရွိအသံုးခ်ႏိုင္လိုက္လို႔ ကြ်န္မဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ကြ်န္မခရီးစဥ္ေလးရဲ႔ အေသးစိတ္အၿဖစ္သနစ္ေတြကိုေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတြက္ခ်န္ထားႏိုင္ခဲ႔လို႔လည္း ေက်နပ္မိတယ္။ အဲ႔ဒီခရီးရဲ႔ေနာက္ဆံုးညမွာေပါ႔။ ကြ်န္မတဲထဲကထြက္ၿပီးလမ္းသလားေနမိတယ္။ လက္ထဲမွာဒိုင္ယာယီေလးကိုကိုင္လို႔။ ေကာင္းကင္ၾကီးဟာလေရာင္နဲ႔၀င္းပေနေလရဲ႔။ ေတာင္နံရံၾကီးေတြကေတာ႔ အရိပ္မည္းၾကီးေတြၿခံဳလို႔။ အဲ႔ဒီၿခံဳလႊာရဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ေၾကာက္စရာၾကီးေတြ။ အတြင္းစိတ္က လွံဳ႔ေဆာ္လိုက္ဟန္တူပါရဲ႔။ ကြ်န္မလက္ဟာေဖာင္တိန္ဆီ အလိုလိုေရာက္သြားေတာ႔တယ္။

စကားလံုးနဲ႔ေဖာ္ၿပလုိ႔မရႏိုင္တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္အလွမွာ ကြ်န္မ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လႊတ္ထားလိုက္တယ္။ ကြ်န္မေရးသမွ်ဟာအဲ႔ဒီအခ်ိန္ရဲ႔စကၠန္႔ပိုင္းေလးနဲ႔ေတာင္ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူး။ အစားထိုးလို႔လည္းမရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကိုကြ်န္မသေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ကုန္လြန္ခဲ႔တဲ႔ ထံုထံုထိုင္းထိုင္းစရိုက္ေသၾကီးေတြၿဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
ကြ်န္မဒိုင္ယာယီေလးထဲမွာ ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။ အႏူးအညံ႔အသိမ္အေမြ႔ဆံုးၿဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မဖန္တီး ပံုသြင္းလိုက္တဲ႔ စာေၾကာင္းေတြဟာ ေအာက္ေတာက္ေတာက္ ဖြယ္တယ္တယ္ၿဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲဒိုင္ယာယီေလးကိုေဘးခ်ၿပီး အစအဆံုးမဲ႔ ဟင္းလင္းၿပင္ၾကီးထဲမွာ ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္ရင္း ေမ်ာပါ လိုက္ေတာ႔တယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ၿဖစ္တည္ေနမွဳကိုေတာင္ ကြ်န္မအမွတ္မထားမိေတာ႔ပါဘူး။

အခုေတာ႔ထူးထူးၿခားၿခား ေတြးမိခံစားမိတဲ႔အခါ ဒိုင္ယာယီထဲမွာေကာက္ၿခစ္မိေတာ႔တယ္။ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ အဆိုအမိန္႔ေတြကိုလိုက္ကူးရတာကိုေတာ႔ ကြ်န္မ အခုထိႏွစ္သက္ေနဆဲပဲ။ ဒါကလည္းစာအုပ္ေတြ၊ဒါမွမဟုတ္ အဓိပါယ္ထူးတဲ႔ ေလ႔လာခ်က္ေတြထဲကေန ကြ်န္မစိတ္ကိုလာထိတာမ်ိဳးမွလုပ္ၿဖစ္တာပါ။
ကြ်န္မဓါတ္ပံုလည္းသိပ္မရိုက္ၿဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ညွိဳ႔အားၿပင္းတဲ႔ၿမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြ႔မွသာရိုက္ၿဖစ္ေတာ႔တယ္။ အသက္ၾကီးလာရင္ အမွတ္ရစရာေလးေတြက်န္ရစ္ေအာင္ဆိုတဲ႔ အစြဲမ်ိဳးလည္း ကြ်န္မမွာမရွိေတာ႔ပါဘူး။ ကင္မရာေနာက္မွာရပ္ေနတုန္း ပစၥဳပန္ကိုအနာဂတ္အထိ ရွင္သန္ေအာင္ဆြဲထားဖို႔စိတ္သန္ေနတုန္းမွာပဲ ဘ၀က ကြ်န္မကိုၿဖတ္တက္သြားလိမ္႔မယ္။ ဒါကိုကြ်န္မ နားလည္လိုက္ပါၿပီ။

အိပ္ရာကႏိုးတာနဲ႔ဓါတ္ပံုေတြ၊ စာတိုေပစေတြကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိတဲ႔တစ္ေန႔တာမ်ိဳးကိုကြ်န္မ မလိုခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ လူေတြ၊ေနရာေတြရဲ႔ကိုယ္စား ပံုရိပ္ေတြ ကြ်န္မမွာရွိခ်င္မွရွိလိမ႔္မယ္။ အၿဖစ္အပ်က္ေတြ အခ်က္အလက္ေတြကိုလည္းေမ႔ခ်င္ေမ႔သြားပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ေတြ႔ၾကံဳခံစားရတဲ အမွတ္တရေတြဟာရင္ထဲမွာအၿမဲစြဲထင္က်န္ရစ္ေနမွာပါ။ အမွတ္တရေလးေတြဖန္တီးဖို႔ အသက္ရွင္ ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမွတ္တရေလးေတြကသာ သူ႔ဟာသူၿဖစ္တည္လာၾကတာၿဖစ္ပါတယ္။

Credit- ဆရာေက်ာ္၀င္းဘာသာၿပန္ပါသည္။
ကာတယာ ရိုစင္ဘလတ္

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...