လြတ္ေျမာက္မႈအ႐ုဏ္ဦး

ဤစာစုမွာ နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလား၏ ကုိယ္တိုင္ေရး အထၳဳပၸတၱိ “Long Walk to Freedom” စာအုပ္တြင္ပါ႐ွိေသာ မင္ဒဲလား၏ လြတ္လပ္ခြင့္၊ လြတ္ေျမာက္မႈ၊ ရဲစြမ္းသတၱိ၊ လူ႔အၾကင္နာတရား လူသားတာဝန္တို႔ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အေကာက္အယူဖြင့္ဆိုခ်က္ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေတာင္အာဖရိက ျပည္သူတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်ီတက္ေနရဆဲ ျဖစ္ေသာ လြတ္ေျမာက္မႈ ခရီး႐ွည္ႀကီးတြင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ျဖတ္သန္းမႈတစိတ္တပိုင္းကိုထုတ္ႏုတ္ ဘာသာျပန္ဆို တင္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း…

အသားအေရာက္ခြဲျခားမႈ မူဝါဒက က်ေနာ္တုိ႔ေနထိုင္ရာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူေတြကို ႐ွည္ၾကာ စူးနစ္တဲ့ ဒါဏ္ရာ ဒါဏ္ခ်က္ေတြျဖစ္ေပၚ ေစခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္ေတြက အဲဒီနာက်င္မႈကိုေျဖေဖ်ာက္နလန္ထူေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုစြမ္းမ႐ွိရင္ေတာ့ အေျခအေနေတြဟာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီး ဇာတ္ေမ်ာေနမွာ အေသအခ်ာပါဘဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈနဲ႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြေၾကာင့္ အုပ္စိုးသူ လူျဖဴအစိုးရရည္႐ြယ္မထားတဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြျဖစ္ေပၚေစခဲ့ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔အတူ အသားအေရာင္ ခြဲျခားမႈစနစ္ကို တြန္းလွန္တိုက္ဖ်က္ခဲ့တဲ့ အာဖရိကန္သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေဝၚတာစီစူလူး (Walter Sisulus)၊ ခ်ိဖ္လူသူလစ္ (Chief Luthulis)၊ ယူဆပ္က္ဒူးစ္ ( Yusuf Dadoos)၊ ဘရမ္ဖစ္ခ်ာ (Bram Fishers)၊ ေရာဘတ္ဆိုဘူကြီး (Robert Sobukwes) တို႔လို ထူးကဲတဲ့ သတၱိ႐ွင္ေတြ၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးသူေတြ၊ သေဘာထားႀကီးသူေတြ စတဲ့ တုႏႈိင္းမမွီ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြကိုလည္း ေမြးဖြားသန္႔စင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အထြတ္အထိပ္ ဇာတ္ေကာင္ သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚထြန္းလာဖို႔ နက္႐ွိဳင္းတဲ့ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြ လိုအပ္တာလည္း ျဖစ္တန္ေကာင္းပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိကဟာ တြင္းထြက္သတၱဳေတြ၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ ျပည့္လွ်မ္းႂကြယ္ဝတဲ့၊ ေျမဩဇာ ေကာင္းမြန္တဲ့ တိုင္းျပည္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ့ အႀကီးမားဆံုးႂကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈက အျပစ္အနာအဆာအကင္းဆံုး အရည္အေသြး အေကာင္းမြန္ဆံုး စိန္ေတြထက္ ပိုၿပီး မြန္ျမတ္သန္႔စင္တဲ့ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့ ျပည္သူလူထုႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားတိုက္ပဲြဝင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြထံမွ “ရဲစြမ္းသတၱိ” ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရအနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို က်ေနာ္သိျမင္နားလည္လိုက္ပါတယ္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္ ယံုၾကည္ခံယူခ်က္ေတြအတြက္ မိမိတို႔ရဲ့ အသက္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္သြားခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသား/အမ်ိဳးသၼီးေတြကို က်ေနာ္ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္မႈ၊ ၫွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြကို မရပ္မနားစြမ္းပကားျပကာ ႂကံ့ႂကံ့ခံဇြဲသတၱိအျပည့္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ တိုက္ပြဲဝင္သူေတြကို က်ေနာ္ေတြ႕ႀကံဳဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရဲစြမ္းသတၱိဆိုတာ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ ကင္းစင္ျခင္းမဟုတ္၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကို ေက်ာ္လႊားလြန္ေျမာက္ျခင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိျမင္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းဆိုတာကို အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ ႏိုင္ေအာင္ထိေတြ႕ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္က ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းကို ရဲရင့္ျခင္းဆိုတဲ့ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈေနာက္မွာ ကြယ္ဝွက္ထားလိုက္ပါတယ္။ ရဲရင့္သူဆိုတာ အေၾကာက္တရားကို ထိေတြ႕ခံစားသူမဟုတ္သည္သာမက အေၾကာက္တရားကို ေအာင္ႏိုင္သူလည္းျဖစ္သည္။

ေတာင္အာဖရိကမွာ ဒီလို မဟာေျပာင္းလဲမႈႀကီး ျဖစ္ေပၚလာမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳး က်ေနာ္ ဘယ္ေသာအခါကမွ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားခဲ့ပါဘူး။ အထက္မွာ က်ေနာ္ ရည္ၫႊန္း ေဖာ္ျပထားသလို မဟာသူရဲေကာင္းမ်ားရဲ့စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ သာမက သာမန္ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားရဲ့ ရဲစြမ္းသတၱိေတြေၾကာင့္ ယခုလိုေျပာင္းလဲမႈႀကီးျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ လူသားတိုင္းရဲ့ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ သနားညွာတာမႈနဲ႔ သေဘာထားႀကီးမႈေတြ႐ွိေနတယ္ဆိုတာကို အၿမဲလိုလို က်ေနာ္ သတိထားႀကံဳေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာသာတရားကြဲျပားမႈေၾကာင့္၊ လူမႈေရးေနာက္ခံမတူညီတာေၾကာင့္ အသားအေရာင္ကြဲျပားမႈေၾကာင့္ တပါးသူအေပၚမွာ အမုန္းတရားနဲ႔ ေမြးဖြားလာသူရယ္လို႔မ႐ွိပါဘူး။ လူေတြဟာ မုန္းတတ္ေအာင္ သင္ယူၾကရမယ္။ မုန္းတတ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလို႔ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူ႕ႏွလံုးသားက အမုန္းတရားထက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကို ေစ့ေဆာ္ေပးတတ္တဲ့ သဘာဝ႐ွိလို႔ပါဘဲ။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ အေျခအေနကို တြန္းပို႔ခံခဲ့ရတဲ့ အျပင္းထန္ဆံုး ကာလေတြမွာ ေတာင္မွ ေထာင္ဝန္ထမ္းအေစာင့္ထံမွ လူသားဆန္မႈ အရိပ္အေငြ႕ကေလးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် တခဏေလးႀကံဳေတြ႕ရတာျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအေတြ႕အႀကံဳက က်ေနာ့္ကို ပူပန္ေသာကေတြ ၿငိမ္းေအးေစၿပီး လံုၿခံဳစိတ္ခ်မႈကိုျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ လူသားေတြရဲ့ ၾကင္နာမႈဆိုတာပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး႐ွိတတ္ေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းမသြားတဲ့ မီးေတာက္ မီးလွ်ံျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားမႈေတြကို ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ အျမင့္မားဆံုး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕တဲ့ လႈပ္႐ွားမႈလမ္းေၾကာင္း တခုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေယာင္ ထင္မွား မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္လူငယ္ဘဝမွာ ANC ပါတီနဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့အခါ ရဲေဘာ္ေတြဟာ သူတို႔ယံုၾကည္မႈအတြက္ ျမင့္ျမင့္မားမား စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္တာကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ပါရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္အေနနဲ႔လည္း အဲဒီ့႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ရတာကို ဘယ္ေသာအခါမွ် ေနာင္တမရမိပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚ သက္ေရာက္လာတဲ့ အခက္ခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔လည္းအၿမဲတမ္းအသင့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ မိသားစုကေတာ့ ေၾကာက္မက္ဖြယ္စြန္႔လႊတ္မႈတရပ္အေနနဲ႔ သေဘာထားပါတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ စြန္႔လႊတ္လုပ္ေဆာင္မႈအတြက္ ဂ႐ုဏာသက္လြန္းတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေလာကမွာ လူသားတိုင္းထမ္းေဆာင္ရမဲ့ တာဝန္ဝတၱရားႏွစ္ရပ္႐ွိပါတယ္။ တရပ္ကေတာ့ မိမိရဲ့ မိသားစုအတြက္၊ မိမိရဲ့မိဘႏွစ္ပါးအတြက္၊ မိမိရဲ့ ဇနီးနဲ႔ သား/သၼီးေတြအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ရမဲ့ ဝတၱရားေတြျဖစ္ၿပီး၊ တျခားတရပ္ကေတာ့ မိမိရဲ့ျပည္သူေတြအတြက္၊ မိမိေနထိုင္ရာ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္း အတြက္ နဲ႔ မိမိရဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းၿပီး လူသားဆန္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုမွာ လူတဦးခ်င္းဟာ မိမိတို႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးနဲ႔ အထံုပါရမီအေလွ်ာက္ဆိုပါ တာဝန္ဝတၱရားေတြကို ျဖည့္ဆည္းေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္း႐ွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေတာင္အာဖရိကလိုတိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာေတာ့ က်ေနာ့္လိုလူမည္းတေယာက္အတြက္ အဆိုပါတာဝန္ႏွစ္ရပ္လံုးကိုျဖည့္ဆည္းဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပါဘဲ။ ေတာင္အာဖရိကမွာ လူ႕အဆင့္အတန္းနဲ႔ ေလွ်ာ္ညီစြာေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္တဲ့လူမည္းတဦးဟာ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ျခင္းခံလိုက္ရသလို ဝိုင္းပယ္ျခင္းလည္းခံလိုက္ရပါတယ္။ လူထုအက်ိဳးစီးပြား၊ လူထုဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ႀကိဳးစားသူဟာ သူ႕မိသားစုအသိုက္အၿမံဳကို စြန္႔ခြာ ေက်ာခိုင္းလိုက္ရၿပီး ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးဘဝမွာ က်င္လည္က်က္စားရျခင္း၊ ေတာ္လွန္အံုႂကြမႈ ဝဲဩဃအတြင္း သက္ဆင္းလိုက္ရျခင္းစတဲ့ သီးျခားကမၻာတခုထဲကို တြန္းပို႔ျခင္းခံလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ့္မိသာစုအေရးထက္ ျပည္သူလူထုအေရးကို ဦးစားေပးလိုက္တဲ့ အစပိုင္းကာလမွာေရာ လူထုအေရးႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ေနခ်ိန္မွာပါ သားတေယာက္၊ အကိုတေယာက္၊ ဖခင္တေယာက္၊ ခင္ပြန္းတေယာက္ ကဲ့သို႔ ထမ္း႐ြက္ရမဲ့ မိသားစုတာဝန္ေတြကို ေဆာင္႐ြက္ခြင့္ မရေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ အဆိုပါကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ႐ွိေနတဲ့ အေျခအေနမွာ က်ေနာ္ရင္းႏွီးတြယ္တာရတဲ့ မိသားစု အေရးကိစၥေတြကို စေတးၿပီး လူမည္းမ်ိဴးႏြယ္စု ျပည္သူေတြ အေရး၊ သန္းေပါင္မ်ားစြာေသာ ေတာင္အာဖရိက ျပည္သူေတြအေရးကို ေ႐ွး႐ႈေဆာင္ရြက္ရတာပါ။ ဒီလို အတၱနဲ႔ ပရ၊ ဆႏၵနဲ႔ အသိ လြန္ဆြဲမႈ ပေဟဠိသေဘာကို သားအဖႏွစ္ဦး တဒဂၤ စကားေျပာဆိုခန္းမွာ ဖ်တ္ခနဲေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ဖခင္ရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ကို ငံ့လင့္ေနတဲ့ သမီးငယ္ေလးတဦးက သူ႔ဖခင္ကို “ေဖေဖ ဘာ့ေၾကာင့္သမီးတို႔ နဲ႔ အတူ မေနႏိုင္ရတာလဲ” လို႔ေမးလိုက္တဲ့အခါ ဖခင္ျဖစ္သူ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တာကေတာ့ “သမီးရယ္ ေဖေဖတို႔ တိုင္းျပည္မွာ သမီးလိုမ်ိဳး ကေလးငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ…” တဲ့ ၿပီးေတာ့ သူ႔အသံက ဆို႔နင့္တိမ္ဝင္သြားပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာလြတ္လပ္လိုတဲ့ဆႏၵနဲ႔ ေမြးဖြားလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေမြးဖြားလာသူပါ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ေနရာတိုင္းမွာ လြတ္လပ္ပါတယ္။ အေမ့တဲအိမ္နံေဘးက ကြင္းျပင္ထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ႐ြာကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ေရကူးရတာ၊ ညညခါ ၾကယ္ေရာင္ေအာက္မွာ ေျပာင္းဖူးဖုတ္စားရတာ၊ တအိအိသြားေနတဲ့ ႏြားႀကီးရဲ့ ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚတက္စီးရတာ အားလံုးဟာလြတ္လပ္မႈ အျပည့္ပါဘဲ။ အေဖ့စကားကုိ နားေထာင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး၊ လူမ်ိဳးစုဓေလ့ထံုးစံေတြကို လိုက္နာေစာင့္ထိန္းေနသမွ် ကာလပတ္လံုး က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူကမွ် အေရးယူမွာ မဟုတ္သလို ဘုရားသခင္ကလည္း ဒဏ္ခတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေတြကက်ေနာ္ကေလးဘဝမွာစတင္ သိျမင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ လြတ္လတ္မႈရဲ့ အေပၚယံ သေဘာေတြပါ။ လူငယ္ဘဝကိုေရာက္လာတဲ့အခါ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ရယူေဆာင္က်ဥ္း အပ္တဲ့အရာပါလားလို႔ သိျမင္လာၿပီး ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတမိပါေတာ့တယ္။ ပထမေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္အေနနဲ႔ တကိုယ္ေတာ္လြတ္လပ္မႈေလးေတြ ျဖစ္တဲ့ ညအခ်ိန္ အိမ္အျပင္ ထြက္ၿပီး သြားလာလည္ပတ္ခြင့္ရတာ၊ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ဖတ္ခြင့္ရတာ၊ သြားခ်င္ရာသြားခြင့္ ရတာမ်ိဳးေတြကို ရခ်င္တာပါဘဲ။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ိဳဟန္စ္ဘတ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ အစြမ္းအစကို ထုတ္ေဖာ္ႀကိဳးပမ္းခြင့္၊ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဝမ္းစာ႐ွာမွီးခြင့္၊ ကိုယ့္ရဲ့ ဘဝအေဖာ္မြန္နဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္မိသားစုဘဝတခုဖန္တီးခြင့္ စတဲ့ လူ႕က်င့္ဝတ္ႏွင့္ ညီညြတ္တဲ့ လြတ္လပ္မႈ အေျခခံတရားေတြကို ခံုမင္ႏွစ္သက္လာမိတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ေရာ က်ေနာ့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြပါ လြတ္လပ္မႈ မ႐ွိတာကို တျဖည္းျဖည္းသိျမင္သေဘာေပါက္လာပါတယ္။က်ေနာ္တဦးတည္းသာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္လိုလြတ္လပ္ခ်င္တဲ့ သူတိုင္း လြတ္လပ္မႈေတြက်ဥ္းက်ံဳ႕လာပါတယ္။ က်ေနာ္ ANC ပါတီနဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့ အခါ က်ေနာ့္ရဲ့ တကိုယ္ေတာ္လြတ္လပ္မႈဆႏၵကေန လူမည္းျပည္သူ တရပ္လံုးလြတ္ေျမာက္မႈဆႏၵသို႔ ကူးေျပာင္းလာခ်ိန္မွာ တကိုယ္ရည္လြတ္လပ္မႈေတြ ဆိတ္သုန္း လာတာပါ။ ဒါဟာ လူမည္းျပည္သူေတြကို ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိတဲ့ဘဝမွာ ရပ္တည္ေနထိုင္ခြင့္အတြက္ ဆႏၵမြန္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီဆႏၵျပည့္ဝေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ သံဓိ႒ာန္ခ်ပိုင္းျဖတ္ခ်က္က က်ေနာ့္ဘဝကို သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာေအာင္ ေစ့ေဆာ္လိုက္တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ ေၾကာက္႐ြံ႕သူအျဖစ္ကေန ရဲရင့္သူအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာတယ္၊ တရားဥပေဒကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာသူ ေ႐ွ႕ေနဘဝမွ ဥပေဒကို ေက်ာခိုင္းသူေတာ္လွန္ေရး သမားျဖစ္လာတယ္၊ မိသားစုဘဝကိုတြယ္တာသူအျဖစ္မွ အိမ္ယာမဲ့ အထီးက်န္သူျဖစ္လာတယ္။ ဘဝကို ခံုမင္သူအျဖစ္မွ ေလာကီနဲ႔ကင္းကြာသူျဖစ္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အျခားသူေတြထက္ပိုၿပီးေတာ့ သီလစင္ၾကယ္သူ စြန္႔လႊတ္မႈႀကီးမားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္သိမ္ငယ္တဲ့ ဘဝ လြတ္လပ္မႈကို ကန္႔သတ္ခံရတဲ့ ဘဝကို မေပ်ာ္ေမြ႕ မေနလိုတဲ့ အခိုက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ လူမည္းထုတရပ္လံုး လြတ္လပ္မႈမ႐ွိတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ လူမည္းထုၾကားမွာ ပိုင္းျခားလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရစ္ပတ္ထံုးေႏွာင္ထားတဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕ပင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

႐ွည္လ်ားအထီးက်န္လြန္းလွတဲ့ ႏွစ္ကာလေတြအတြင္းမွာ ပဲ က်ေနာ့္ရဲ့ လူမည္းလူထု လြတ္ေျမာက္ေရး ဆႏၵမွသည္ ေတာင္အာဖရိကျပည္သူတရပ္လံုး (လူျဖဴ/လူမည္း) လြတ္လပ္မႈ ဆႏၵအျဖစ္သို႔ ေရာက္႐ွိလာပါတယ္။ အဖိႏွိပ္ခံ လူမည္းျပည္သူေတြ ဧကန္မုခ်လြတ္ေျမာက္ရမွာ ျဖစ္သလို ဖိႏွိပ္သူလူျဖဴေတြလည္း လြတ္လပ္မႈ အရသာကို ခံစားရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိထားပါတယ္။ တပါးသူရဲ့လြတ္လပ္မႈကို ထိပါးေအာင္လုပ္ေဆာင္သူဟာ အမုန္းတရားဖက္တြယ္သူ ျဖစ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈႏွင့္ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈ ေလွာင္ခ်ိဳင့္အတြင္းမွာ ပိတ္ေလွာင္ခံထားရသူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အျခားသူ တဦး ရဲ့ လြတ္လပ္မႈကို ထိပါးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ေနာ့္ရဲ့လြတ္လပ္မႈကို ထိပါးခံရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ဟာ အမွန္တကယ္လြတ္လပ္သူမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လူမည္းေတြနဲ႔ လူျဖဴေတြမွာ တူညီတဲ့ အခ်က္က လူသားဆန္တဲ့ အၾကင္နာတရားကို မတရားလုယူခံထားၾကရတာပါပဲ။

အက်ဥ္းေထာင္ကလြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွာ က်ေနာ္မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ခံယူထားတဲ့ တာဝန္က ဖိႏွိပ္သူ လူျဖဴေတြေရာ၊ အဖိႏွိပ္ခံ လူမည္းျပည္သူေတြပါ လြတ္ေျမာက္သြား ေစဖို႔ ပါ။ အခုခ်ိန္မွာ အဲဒီ့တာဝန္ေအာင္ျမင္ၿပီးဆံုးၿပီလို႔ အခ်ိဳ႕လူေတြက ဆိုၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒါဟာမခိုင္လံုပါဘူးလို႔ က်ေနာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခုခ်ိန္တိုင္မလြတ္လပ္ေသးပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈ နယ္ပယ္ရဲ့ တံခါးဝကို ေျခခ်မိ႐ံု၊ အဖိႏွိပ္ မခံရ႐ံုမွ် အခြင့္အေရးေလးေတြကို ခံစားေနၾကရတာပါ။ လြတ္ေျမာက္မႈခရီး႐ွည္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို မေရာက္ေသးေပမယ့္ ပိုၿပီးခက္ခဲ႐ွည္ၾကာတဲ့ အစပိုင္းကိုေတာ့ ေက်ာ္ျဖတ္ ၿပီးပါၿပီ။ လြတ္လပ္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလြတ္လပ္မႈ႐ွိေအာင္ အားထုတ္လုပ္ေဆာင္ျခင္းမွ်သာ မဟုတ္ဘဲ တပါးသူေတြရဲ့ လြတ္လပ္မႈ ကို ေလးစားသမႈျပဳကာ အားေပးျမွင့္တင္တာကို ဆိုလိုပါတယ္။ အမွန္တကယ္လြတ္လပ္မႈကို ခံစားရ႐ွိဖို႔ က်ေနာ္တို႔ ေပးဆပ္လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြဟာ အစပထမနိဒါန္းပိုင္းသာ႐ွိပါေသးတယ္။

လြတ္ေျမာက္မႈသို႔ ခ်ီတက္ရာ ခရီး႐ွည္တေလွ်ာက္မွာ မွားယြင္းတဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ႐ွိခဲ့တာေၾကာင့္ အေျခအေန ယိမ္းယိုင္မသြားေအာင္ အေတာ့ကိုထိန္းသိမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ေတာင္ကုန္းျမင့္ တခုေပၚကို တက္ေရာက္ၿပီးသူသာလွ်င္ ေနာက္ထပ္တက္စရာ ေတာင္ကုန္းေတြကို ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိႏိုင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ သင္ခန္းစာတရပ္ကို က်ေနာ္႐ွာေဖြ ေတြ႔႐ွိလိုက္ရပါတယ္။ ယခုေရာက္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာအနားယူ အပန္းေျဖဖို႔ ကိုယ့္ပတ္ပတ္လည္မွာ ဝန္းရံေနတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို တိတ္တခိုးေလး ခံစားပီတိျဖာဖို႔၊ က်ေနာ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ခရီးၾကမ္းအကြာအေဝးကို သမင္လည္ျပန္လြမ္းေမာ တသဖိ္ု႔ အခ်ိန္ေလးအခိုက္အတန္႔ပဲ က်ေနာ့္မွာ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈနဲ႔အတူ လုပ္ေဆာင္စရာတာဝန္ေတြလည္းပါလာတာမို႔၊ ဒီေနရာမွာ ၾကာၾကာ အနားမယူႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဆံုးခန္းမတိုင္ေသးတဲ့ ခရီး႐ွည္ႀကီးကို ဆက္လက္ ခ်ီတက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ရာ အခ်ိန္ဆိုင္းေနလို႔ မရတာ အမွန္ပါ။    

 ေဝေမာ္     ။    

 စာေရးသူကိုယ္တိုင္ ေပးပို႔ေပးေသာ စာမူျဖစ္ပါသည္။