နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့ပါ

 

by Myo Tha Htet on Sunday, April 24, 2011 at 8:51pm

ကၽြန္ေတာ္ လန္ဒန္မွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး တႏွစ္ခြဲေက်ာ္လာေတာ့ အိမ္ျပန္ပါတယ္၊ (၂၀၁၁ ခုႏွစ္ မတ္၊ ဧၿပီမွာပါ) အေမ့ကုိ လန္ဒန္လာဖို႔ ေခၚေပမယ့္ အေမက မလာေတာ့ သားက ျပန္ပါတယ္။ တခါ အေမရယ္... ဗုဒၶဂယာ သြားရေအာင္လို႔ ေခၚေတာ့လည္း အေမက ``ဟုိမွာ တအားပူေနၿပီ ၾကားတယ္၊ မသြားခ်င္ေသးဘူးကြယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သြားတာေပါ့``လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ျပည္တြင္းက ေနရာေတြ၊ ဘုရားေတြ ဖူးဖို႔ သြားဖို႔ ခရီးေတြ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ သားသြားခ်င္ရာကို အေမက တေကာက္ေကာက္လုိက္လို႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးတယ္၊ ႏွမငယ္ေလးက ခရီးစဥ္ေတြကို ကူညီစီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။


တႏွစ္ခြဲေက်ာ္ၾကာၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ စာနယ္ဇင္းပညာကို ပထမဆုံး စနစ္တက် သင္ေပးခဲ့တဲ့ သတင္းစာဆရာ (အေမရိကန္ဆရာ) နဲ႔ ျပန္ေတြ႕တယ္၊ ဆရာက ရန္ကုန္ကို သူ႔ကိစၥနဲ႔သူ ေရာက္ေနတာကိုးဗ်ာ၊ သူက ေမးတယ္ ``မင္းသြားတဲ့ တႏွစ္ခြဲအတြင္း ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားတာကို ျမင္သလဲ``တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရိုးပဲ ေျဖတယ္။ ``ဘာမွ မေတြ႕ပါဘူး၊ ဒီအတုိင္းပါပဲ``လို႔။

ကၽြန္ေတာ္က ညဘက္ ဘယ္ေလာက္ေနာက္က် အိပ္အိပ္ မနက္ေစာေစာ ထတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္၊ အဲဒီအခါမွာလည္း ဗိုက္က ဆာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အေမပါ စားႏိုင္ေအာင္ ထမင္းၾကမ္းရွိရင္ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔၊ ထမင္းၾကမ္း မရွိရင္ ထမင္းအိုး အသစ္တည္လို႔ ထမင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္နဲ႔ ွဆီနဲ႔ဆားနဲ႔ နယ္စားတတ္တယ္၊ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္တတ္တယ္။

ဒါနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ပဲျပဳတ္ထြက္၀ယ္ေတာ့ ပဲျပဳတ္က တဆယ္သား ၂၀၀ က်ပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ပဲျပဳတ္သည္ေဘးမွာ ေကာက္ညင္းေပါင္းတို႔၊ ဆီထမင္းတို႔ ေရာင္းေနတာနဲ႔ ၁၀၀ ဖိုးစီဗ်ာ ဆိုေတာ့လည္း ရတယ္။ အမယ္... မဆိုးပါလားလို႔ ေတြးလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ပါဆယ္တခြက္ ဆြဲလိုက္ေတာ့ ၅၀၀ က်ပ္တဲ့၊ ဒါလည္း အရင္အတိုင္းပဲေပါ့။

ေႏြရာသီလည္း ျဖစ္၊ ဆန္သစ္ေတြလည္း ျဖစ္ေတာ့ ညက ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းအိုးက ကၽြန္ေတာ္ လက္နဲ႔ ကိုင္လုိက္တဲ့အခါ ေပ်ာ့ရြဲေနၿပီး သိုးန႔ံလည္း နည္းနည္း ရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာပိုင္းက ထမင္းအိုး တလုံးတည္ထားခဲ့တယ္၊ အခု ၁၀၀၀ တန္ကိုင္ၿပီး ၀ယ္ျခမ္းလိုက္ေတာ့ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မနက္စာ စားဖို႔ရၿပီ။ ဘုရားကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အရင္ ကပ္လွဴလိုက္ေသးတယ္၊ ၿပီးမွ စြန္႔လို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စားၾကတယ္။ ညီနဲ႔ ညီမငယ္တို႔ကေတာ့ အိပ္လို႔ ေကာင္းတုန္းပဲ။

ဒီလိုေတြဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ကို ဘာမွ မေျပာင္းပါဘူးလို႔ ေျဖခဲ့တာေပါ့၊ ဆရာက တခ်က္ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ``မင္းကလည္းကြာ၊ အခု လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေပါေပါေလာေလာ ကိုင္ေနၿပီမဟုတ္လား၊ ေစ်းလည္း သက္သာသြားၿပီ မဟုတ္လား``လို႔ ေျပာရင္း ေမးလာတယ္။

ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတယ္၊ ဒီလက္ကိုင္ဖုန္းေတြကိုပဲ ေန႔တိုင္းဆက္သြယ္ေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႔ ေမ့သြားတာလဲလုိ႔ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိတယ္။ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရင္ ဒီလိုတိုးတက္မႈေတြ၊ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို အၿမဲတမ္း သိေန၊ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရမွာပဲ မဟုတ္လားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိျပန္ေပးရတယ္။

``ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ေနာက္ၿပီး လူလတ္တန္းစားအေပၚပိုင္း ျမန္မာေတြ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာပုံရတယ္၊ အရင္က ဘန္ေကာက္ေလာက္ စင္ကာပူေလာက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္၊ ဗုဒၶဂယာ ဘုရားဖူးနဲဲ႔ အလည္ သြားရာကေန အခု ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကအထိ အလည္သြားႏိုင္တဲ့ ဦးေရမ်ားလာတယ္``လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အခုဆို အဲဒီလို အေမရိကနဲ႔ ဥေရာပဘက္ အလည္အပတ္ခရီး သြားတာ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာေတာင္ ရွိလာတာကို ေတြ႕ရတာကိုးဗ်ာ။

အခု ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာက အေျပာင္းအလဲေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အႏုတ္လကၡဏာေတြနဲ႔ အပုပ္ခ်ေရးသားဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာခ်င္း လုပ္စားကိုင္စားရာမွာ နည္းနည္းေလး စိတ္ထားျပင္ၿပီး ေအးေအးသက္သာ လုပ္ၾကကိုင္ၾကဖို႔ကိုပါ၊ ျမင္ရေတြ႕ရ ႀကံဳရခံရတာ မခံစားႏိုင္လုိ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔လို ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အႀကံဳနည္းနည္းပါးပါးရွိၿပီး၊ ျမင္တတ္ျပဳတတ္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ေရးတတ္သားတတ္ သူေတြေတာင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ လိုအပ္လည္း ေၾကာက္၊ မလိုအပ္လည္း ေၾကာက္ေနရၿပီး၊ ျပဳသမွ်ႏုရသလို ျဖစ္ေနတဲ့ သာမန္ျပည္သူေတြဆို ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ ေရးမိတာပါ။

ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ကသာ တခါတခါ စိတ္ညစ္၊ ေျပာပစ္ ဆုိပစ္ လိုက္ေပမယ့္ ျပည္သူအမ်ားစုကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ပုံစံနဲ႔ အလိုက္သင့္ ေနတတ္၊ စားတတ္၊ သြားတတ္၊ လာတတ္တာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီလိုပါဗ်ာ... ဆိုခဲ့သလို ျပည္တြင္းမွာပဲ ဘုရားဖူးခရီးေတြ ထြက္ေနေတာ့ ဒီတလအတြင္းမွာပဲ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကိုလည္း သုံးေလးေခါက္၊ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပး ကားကြင္းကိုလည္း သုံးေလးေခါက္ စသျဖင့္ေရာက္ပါတယ္၊ ေရာက္ေတာ့ ခုန ျမန္မာခ်င္း လုပ္ခ်င္သလို လုပ္တဲ့သူက လုပ္၊ ခံတဲ့သူကလည္း ခံ စတာေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အားလုံးမွာ ကိုယ့္ျပႆနာနဲ႔ ကိုယ္ရွိတယ္ဆိုတာကုိ လက္ခံေပမယ့္ ကိုယ့္အခြင့္အေရး ကိုယ္ရဖို႔ကိုလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကပဲ ေတာင္းဆိုရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ခ်ည္း အားကိုးေနလို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး၊ အခုျမင္ေနရတာကေတာ့ အမ်ားစုက ဘာမွမေျပာဘဲ အလုိက္သင့္ခ်ည္း ေနေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ခရီးသြားဖို႔ ေလဆိပ္သြားၿပီဆိုရင္ အိမ္ကေန ေလဆိပ္အထိကေတာ့ အိုေကပါ၊ သတ္မွတ္ တကၠစီခနဲ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေလဆိပ္အ၀င္က်ေတာ့ ၂၀၀ ေတာင္းပါတယ္၊ ဒါလည္း အိုေကပါ။ ေလဆိပ္ကို အစိုးရက တဦးတေယာက္ဆီ ေရာင္းထားတာကိုးဗ်ာ... ပိုက္ဆံေပးေပါ့။ ရပါတယ္၊ ေပးပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဂိတ္ေပါက္ကေန ေျခလွမ္း ၂၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ေနရာကို ၂၀၀ က်ပ္ ေပးလိုက္ရတာပါ။ အို... ကားခေတာင္ ၄၀၀၀၊ ၅၀၀၀ ေပးစီးခဲ့တာပဲ၊ ေနာက္ထပ္ ၂၀၀ ေလာက္ကေတာ့ဆုိၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့ ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီမွာ စလာၿပီ၊ ကားတစီး ဆိုက္တာနဲ႔ လူေတြက ၀ိုင္းအုံလာၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက ေလဆိပ္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီလို ခရီးဦးႀကိဳျပဳသူေတြ တခါဖူးမွ မဆုံဖူးပါဘူး၊ ကိုယ့္အထုပ္ေတြ ႏိုင္ႏိုင္ မႏိုင္ႏိုင္ တေယာက္ထဲ ဆြဲရ သယ္ရတာပါပဲ။ အခုေတာ့ သကာစက္ကို ပရြက္အုံသလို ေျပးလာၾကတာပါ။ သူတို႔က ေလဆိပ္၀န္ထမ္းပဲလား၊ ဘယ္သူေတႊ ခန္႔ထားသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါကန္ပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အို... သူတို႔လည္း ပိုက္ဆံ ရွာတာပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ``ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ ကၽြန္ေတာ္ သယ္ႏိုင္ပါတယ္``လို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ့္အိတ္ ကိုယ္ဆြဲရတယ္။ သူတို႔က အလကား လိုက္ဆြဲေပးမယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေလယာဥ္နဲ႔ ခရီးတခု ထြက္ဖို႔မွာ ပထမဆုံး ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့ အေႏွာင့္အယွက္တခုပါ။

ဒီျပႆနာကို ႏွစ္နည္းနဲဲ႔ ရွင္းႏိုင္ပါတယ္၊ တနည္းက ဒီလူေတြကို ေလယာဥ္ကြင္း တည္ေဆာက္၊ ျပဳျပင္၊ ထိန္းသိမ္း တေနရာရာမွာ အလုပ္ေပးမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ခရီးသည္ေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးဘဲ ဒီထက္သိပ္ေမြ႕တဲ့နည္း (ခရီးသည္က အကူအညီေတာင္းရင္ ကူညီ၊ ေအးေအးသက္သာ ကူညီ၊ ေစတနာနဲ႔ ေပးသြားတာမ်ဳိးကို ယူပါ၊ စားပါ) နဲ႔ လုပ္ကိုင္မလား။ ဒါဆိုနည္းနည္း ခရီးသည္ေတြ သက္သာသြားႏိုင္တယ္။ ကားတစီး၀င္လာ လူေတြအုပ္လိုက္ ေျပးလိုက္တာမ်ဳိး ကေတာ့ မေကာင္းလွပါဘူး။

အဲဒီေလယာဥ္စီးလို႔တခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားမယ့္ၿမိဳ႕ေရာက္ပါၿပီတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ဆို ေလယာဥ္စီးၿပီး စစ္ေတြတေခါက္ ေရာက္တယ္၊ ျမစ္ႀကီးနား တေခါက္ေရာက္ပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးနား သြားဖုိ႔က MA ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းက လက္မွတ္၀ယ္ရခက္တာနဲ႔ (သူကလည္း ေဖာင္၀ယ္ရ၊ တရက္တင္ထားရ၊ ေနာက္တရက္ သြားၾကည့္ရ၊ မရရင္ ျပန္တင္ရ... တယ္အလုပ္ ရႈပ္သကိုးဗ်ာ) အဲပုဂံနဲ႔ သြားလိုက္ပါတယ္။

ျမစ္ႀကီးနားေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြက ေလဆိပ္အျပင္(ၿခံ၀င္းအျပင္)ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေပးရတယ္၊ အဲဒီေလဆိပ္အျပင္ မထြက္ခင္မွာ ခုနလိုပဲ ဘယ္သူေတြက ခန္႔ထားမွန္း မသိတဲ့ လူေတြက ပစၥည္းေရြးတဲ့ စာရြက္ေလးေတြ လိုက္ေတာင္းေနတယ္၊ ပစၥည္းျမန္ျမန္ရမယ္ေပါ့၊ အလကားေတာ့ မရဘူး၊ ပိုက္ဆံေပးရဦးမယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ေလဆိပ္အျပင္ကို အိတ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အိတ္အမ်ားစုကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တင္လာခဲ့တယ္။ ခုန နံပါတ္ေပးထားသူေတြရဲ႕ အိတ္ေတြေပါ့၊ အဲဒီ ဆိုင္ကယ္သမားေတြဆီက အိတ္ကိုယူ၊ သင့္ေတာ္တဲ့ (ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ေက်နပ္တဲ့) ပိုက္ဆံေပးၾက၊ ဒါက ဒီလူေတြရဲဲ႕ ပိုက္ဆံရွာနည္းပဲ။

အဲ... တကယ္ေတာ့ အဲပုဂံက စီစဥ္ထားပုံရတဲ့ ဟိုင္းလပ္ကားတစီးနဲ႔ သယ္လာတာကေတာ့ အိတ္ သုံးလုံးထဲပဲ၊ အဲဒီကားကေတာ့ ေလဆိပ္အထြက္တည့္တည့္မွာ မရပ္ဘဲ ၀င္းတခုထဲ ေမာင္း၀င္သြားၿပီးမွ ရပ္တယ္၊ ႏိုင္ငံျခားသားႏွစ္ေယာက္က ေျပးလိုက္သြားၿပီး အိတ္တလုံးစီ သယ္တယ္၊ အိတ္တလုံး က်န္တာက ကၽြန္ေတာ့္အိတ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ သြားယူလိုက္တယ္၊ ဒါေတာင္ အဲပုဂံ တံဆိပ္ပါတဲ့ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ အက်ၤီေတြ ၀တ္ထားတဲ့ လူသုံးေယာက္ထဲက တေယာက္က မ်က္ႏွာရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ပါဦးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ တင္းသြားတယ္။ အိတ္ကို ေစာင့္ၿပီး ကားဆီအေရာက္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လာယူေနၿပီပဲ။

``ဘာေပးရမလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အဲပုဂံက ပိုက္ဆံ မေပးဘူးလား၊ အလကား ခိုင္းေနတာလား`` လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူတို႔က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ ``သြားေတာ့...သြားေတာ့``လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ သတ္မွတ္တဲ့ေစ်းအတိုင္း ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေလယာဥ္စီးတယ္၊ ေလယာဥ္စီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အ၀တ္အိတ္ သယ္လာတယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အိတ္ျပန္ေရာက္ေအာင္ (ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ယူရလြယ္ေအာင္) လုပ္ေပးဖို႔ ေလေၾကာင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ အခုေတာ့ မတရား ပိုက္ဆံရွာေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။

ဟိုင္းလပ္ကားတစီးလုံးက ခရီးသည္အားလုံးရဲ႕အိတ္ေတြ တင္ႏိုင္တယ္၊ အခုေတာ့ မလိုအပ္ဘဲ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ အိတ္ေတြကို ျဖစ္သလုိ တင္လာတယ္၊ ပိုက္ဆံရွာစားတယ္၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ပစၥည္းေရႊးဖို႔၊ အိတ္ေရြးဖို႔ သူမ်ားကို စာရြက္မေပးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံထပ္ေပးရမွာစိုးလို႔ မေပးဘူး၊ ေပးထားေတာ့ေရာ မေတာ္ေပ်ာက္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုံး၊ ေရြးဖို႔စာရြက္မရွိေတာ့ရင္ (မျပႏိုင္ေတာ့ရင္) ဘယ္သူ႔အျပစ္ ျဖစ္မွာလဲ။ ပိုက္ဆံရွာစားတာက အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ မေတာ္တေရာ္(၀ါ) မတရားလုပ္ကိုင္ေနတာကေတာ့ တယ္မေကာင္းလွဘူး။

ဒါနဲ႔ တခါ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကို ျပန္လာတဲ့ တေခါက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ``အကို အိတ္ပါလာလား၊ ယူေပးမယ္``လို႔ ေျပာတဲ့ ခ်ာတိတ္ကို ``မင္း... အလကား ယူေပးမွာလား``လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ရယ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္၊ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ျပည္တြင္း Arrival မွာလည္း ျမင္မေကာင္းဘူး၊ အဲဒီအိတ္ျမန္ျမန္ ယူေပးမယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ၊ တခါတေလ ခရီးသည္အေရအတြက္ထက္ အဲဒီဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေပးမယ္ဆိုတဲ့ လူက ပိုမ်ားေနတယ္၊ ၾကည့္လုပ္ၾကပါဦးလို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။

ဒါက ေလယာဥ္စီးတာ... အေ၀းေျပးဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ သြားေတာ့ေရာ၊ အလားတူပါပဲ။ အသြားတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကေန အေ၀းေျပးကားကြင္းကို တကၠစီငွားၿပီး သြားတယ္၊ ဂိတ္ေၾကးေပးၿပီး ၀င္းထဲ၀င္တယ္။ လက္မွတ္၀ယ္ထားတဲ့ ကားတက္စီးတယ္၊ ကားသမားေတြက ခရီးသည္ကို အမ်ဳိးမ်ိဳးဆုံးမၾကတယ္။ ရန္ကုန္-ထား၀ယ္သြားတဲ့ ကားေပၚမွာက ``သင့္မာန နဲ႔ စည္းစိမ္ကို အိမ္တြင္ ထားခဲ့ပါ`` တဲ့။ သူတုိ႔ ေျပာတာေတာင္ ေနာက္က်ေနေသးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ မာနေရာ၊ စည္းစိမ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ပါးပါးတတ္ထားတဲ့ ပညာေတြေရာ၊ ထြက္တတ္တဲ့ ေဒါသေတြပါ ထားခဲ့လိုက္တာပါ။

တကယ္ေတာ့ ခရီးသြားလာတဲ့အခါ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ပညာတတ္ေရာ၊ နည္းနည္းပါးပါးတတ္ေရာ၊ မတတ္ေရာ၊ အသက္ႀကီးသူေရာ၊ ငယ္သူေရာ၊ ရာထူးရွိသူေရာ၊ မရွိသူေရာ အစုံပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ ကားသမားစည္းကမ္းအတိုင္း (သူတုိ႔ေျပာတာ စည္းကမ္း) ေနထိုင္ လုိက္ပါ ရပါတယ္၊ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရပါတယ္။ ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ ေမာင္းႏွင္ ေျပးဆြဲေပးလို႔သာ၊ ခရီးသြားလာရတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရတယ္။

ဘယ္ေလာက္မွားေနသလဲဆိုတာၾကည့္ပါ... အမွန္က သူတို႔က ခရီးသည္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမွာ၊ ေလးစားေစာင့္ေရွာက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား၊ ခရီးသည္ေတြ ဒီလို ခရီးေတြ သြားေနလို႔ သူတုိ႔ ကားထြက္ေနရတာ၊ ကားေမာင္း၊ ကားေနာက္လိုက္ လုပ္ေနရတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ ပိုက္ဆံေတြရၿပီး ထမင္းစားေနရတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ ခရီးသည္ေတြက သူတို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာေဖြထားလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ကိုယ့္ကိုေပးၿပီး ခရီးသြားေနၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ အဲဒီလို ဆင္ျခင္တဲ့ ကားသမား မရွိသေလာက္ နည္းမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရ ေျပာရရင္ ဘယ္မွာ ကားနားပါမယ္၊ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ရပ္ပါမယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ နားေနၾကပါ၊ ကားထြက္ခါနီး ကၽြန္ေတာ္ သတိေပးလုိ႔ ေခၚယူပါမယ္ စသျဖင့္ အဲဒီလို ေျပာဆိုတာမ်ဳိး ကားသမားေတြဆီက လုံး၀(လုံး၀) မၾကားရဘဲ သူတို႔ ရပ္ခ်င္တဲ့ ဆိုင္ေရွ႕ ထိုးရပ္၊ နားခ်င္သေလာက္ နား၊ ထြက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္ထြက္၊ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ခရီးသည္ကို ေတာ္ေတာ္ ပမာမခန္႔ လုပ္တာမ်ဳိး ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေမးရပါတယ္၊ အခု ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ရပ္မွာလဲ၊ ဒါၿပီးရင္ ဘယ္မွာ ရပ္မွာလဲ၊ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ စသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ စားေသာက္ခ်ိန္၊ အေပါ့အေလးစြန္႔ခ်ိန္တို႔ကို တြက္ခ်က္လို႔ ေမးရပါတယ္။ အဲဒီအခါၾကေတာ့လည္း ကားသမားေတြက ရယ္ျပန္ပါတယ္၊ ဘယ္ၿဂိဳလ္ကလူလဲေပါ့ (ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကတုံးႀကီးနဲ႔ကိုး)။

ျမန္မာျပည္မွာ အေ၀းေျပးကားစီးရင္ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မယ္၊ ဘာညာ မေမးရဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရယ္လို႔သာ ေနခ်င္ပါေတာ့တယ္။

ႏိုင္ငံတကာေ၀ဟင္မွာ ေန႔စဥ္ေထာင္နဲ႔ခ်ီလို႔ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ (ပ်က္လို႔သာက်ေရာ) ဘယ္အခ်ိန္ထြက္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မယ္ဆိုတာ အတိအက် ေဖာ္ျပထားပါတယ္ (ေျပာထားပါတယ္)။ တခ်ဳိ႕လည္း နည္းနည္းပါးပါး ထြက္တာေစာတာ၊ ေနာက္က်တာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ ေလယာဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အခ်ိန္ အတိအက် ေျပာပါတယ္။

လမ္းေပၚမွာ ေျပးေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားက ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေရာက္မယ္ဆိုတာကို မေျပာႏိုင္ဘူးတဲဲ့၊ ေနာက္ၿပီး ပိုထူးဆန္းတာက အဲဒီလိုမ်ုဳိးလည္း မေမးရဘူးတဲ့၊ အဲဒီလိုေမးရင္ ကားကို ခုိက္တယ္၊ ကားေမွာက္မယ္၊ ကားပ်က္မယ္၊ ေနာက္က်မယ္ စသျဖင့္ တခ်ဳိ႕ကားသမားေတြက ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္တတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ရရင္ တခြန္းပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါဆိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယုံၾကည္ရင္ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အသက္အႏၱရာယ္ စိတ္ပူရတယ္၊ ကားေမာင္းစား မေနနဲ႔၊ ကားသမား လုပ္စားမေနနဲ႔လို႔။

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ တခ်ဳိ႕လမ္းပိုင္းေတြက စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြမ်ားတယ္ (အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္-ထား၀ယ္လမ္းပိုင္း)၊ ကားေနာက္လိုက္က ခရီးသည္ေတြဆီက မွတ္ပုံတင္ ေတာင္းတယ္၊ ဂိတ္ကို ဆင္းျပတယ္၊ ျပန္လာေတာ့ မွတ္ပုံတင္ ျပန္ေပးေတာ့ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ရဲ႕ မွတ္ပုံတင္ ပါမလာေတာ့ဘူး။ ခရီးသည္က ေတာင္းေတာ့ ေဘာင္းဘီတို ဟိုဘက္အိတ္ႏႈိက္၊ ဒီဘက္အိတ္ႏႈိက္၊ ဟိုရွာဒီရွာလုပ္၊ ေနာက္ဆုံး ဂိတ္တခါ ျပန္ေျပးနဲ႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္တာေတြ႕ရတယ္။

အဲဒီမွာ ေဒါသထြက္တဲ့ ခရီးသည္က ထြက္၊ သူတခြန္းငါတခြန္းေျပာတဲ့ ခရီးသည္ကေျပာနဲ႔ ကားသမားေတြ အလုပ္လုပ္ပုံက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ မွတ္ပုံတင္လုပ္ရတာ လြယ္၊ မလြယ္ဆိုတာ လုပ္ဖူးသူေတြ သိပါတယ္၊ ဒီလို ဘာမဟုတ္တဲ့ လမ္းဂိတ္စစ္ေဆးမႈေလးတခုမွာ မွတ္ပုံတင္ ေပ်ာက္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက မျဖစ္သင့္ပါဘူး၊ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူးလို႔လည္း မေျပာႏိုင္ပါဘူး၊ ကားေတြက တခါတေလ ဂိတ္ကို ႏွစ္စီးသုံးစီး ၿပိဳင္၀င္ၾကတ့ဲအခါ ဒီဘက္ကားက မွတ္ပုံတင္ ဟုိဘက္ကားကို ေရာပါသြားတယ္ဆိုရင္ ဟိုလိုလုိ ဒီလိုလိုနဲ႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ကားသမားေတြ စီးပြားရွာတာကို နားလည္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုပိုက္ဆံေပးေနတဲ့ ခရီးသည္ကို ပမာမခန္႔ျပဳတာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားလည္လို႔ မရပါဘူး။

အဲဒီလိုကေန ကိုယ္သြားမယ့္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေ၀းေျပးကားကြင္း ေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ အေျပးအလႊား အိတ္ဆြဲသူေတြ၊ ဘယ္သြားမွာလဲ ေမးသူေတြ အတင္းေရာ အဓမၼေရာ ခ်ဥ္းကပ္သူေတြနဲ႔ ေရွာင္ရျပဳရ တုိးရေက်ာ္ရ လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ ခရီးရွည္ႀကီးေတြ စီးနင္းလာရတဲ့ ခရီးသည္ေတြဆို ပိုလို႔ေတာင္ ပင္ပန္း ၾကမွာပါ။

သူတို႔ကလည္း သူတို႔ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးအတြက္ ရွာေဖြတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ခရီးသည္အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ငဲ့ညွာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တကၠစီလိုတဲ့ ခရီးသည္က တကၠစီ ငွားမွာပါပဲ၊ ဆိုင္ကယ္တန္တဲ့သူက ဆိုင္ကယ္၊ သုံးဘီးငွားမယ့္သူက သုံးဘီး၊ ဆိုကၠားလိုခ်င္တဲ့သူက ဆိုကၠားရွာမွာပါပဲ။ အခုေတာ့ ေျပာရဆိုရ ေအာ္ရေဟာက္ရနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆိုးရြားလွပါတယ္၊ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

အဲ အဆိုးဆုံးကေတာ့ ခရီးစဥ္အဆုံးသတ္လို႔ ရန္ကုန္ျပန္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြမွာပါ၊ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကားကြင္းလည္း ျပန္ေရာက္ေရာ တကၠစီငွားတဲ့အခါမွာ ကားတစီးထဲမွာ မတူတဲ့ေနရာေတြ သြားမယ့္သူေတြကို စုတင္ၿပီး private taxi ပုဂၢလိက အငွားယာဥ္ကို လိုင္းကားလို လိုင္းတေၾကာင္းတည္းနဲ႔ ၁၅၀၀၀၊ ၂၀၀၀၀ က်ပ္ အထိရေအာင္ စီးပြားျဖစ္ လုပ္ၾကတာမ်ဳိးကို ရြံစရာေတြ႕ရပါတယ္၊ မျမင္ခ်င္မွ အဆုံးပါ။

ကားဆရာေတြ အေၾကာင္းျပတာကေတာ့ သူတုိ႔ဟာ အဲဒီခရီးသည္ ရွာေပးသူေတြကို ၅၀၀၊ ၁၀၀၀ မ်ဳိး ေပးရတယ္၊ ဒီလုိ ကား၀င္ထိုးဖို႔လည္း ပိုက္ဆံေပးရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကားသမားေတြကို ႀကဳံတိုင္း private taxi ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ တကၠစီ စီးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္လိုရာ ခရီးကို အစကေန အဆုံးအထိ ကိုယ္တေယာက္ထဲ သီးသီးသန္႔သန္႔ ငွားစီးတာ ျဖစ္တယ္၊ တျခားလူလည္း (ငွားကထဲက အတူမဟုတ္ရင္) တင္လို႔ မရဘူး၊ လမ္းထိပ္တို႔ နီးရာတို႔မွာလည္း (ခရီးသည္ သေဘာမတူဘဲနဲ႔) ခ်ထားလိုက္လို႔ မရဘူး၊ အစကေန အဆုံးအထိ လိုက္ပို႔ရတယ္၊ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အိတ္ဆြဲတန္ဆြဲ၊ ကူညီတန္ ကူညီရတယ္လို႔ တရားေဟာ ရပါတယ္။

အခုက ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ခရီးသည္ေတြကို အတင္းကာေရာ ဆြဲေခၚ၊ သူတို႔ ေျပာတဲ့ ေစ်းေပးၿပီး လိုက္စီး၊ လိုခ်င္တဲ့ လူ မျပည့္ေသးလို႔ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ပိုက္ဆံမရေသးလို႔ရွိရင္ ခဏေစာင့္ဆို ေစာင့္၊ ခရီးသည္က ေစ်းနည္းနည္းပါးပါး ဆစ္ၿပီး (အမွန္က ပုံမွန္ေစ်းေျပာတာ) သြားမယ္ဆိုရင္ သေဘာတူတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အမယ္... ကားဆရာက သူေဌးလို ေရွ႕ကေန ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး သူ႔ကားဆီ ျပန္သြားၿပီး ေစာင့္ေနတယ္၊ ခရီးေ၀းႀကီး စီးလားတဲ့ ခရီးသည္ကေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ (ကားသမားက လုံး၀ ကူမဆြဲဘူး) သူ႔ေနာက္က အမွီလိုက္ေပေရာ့...၊

အဆိုးဆုံးက ကားေမာင္းေနရင္း သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ ေရးထား (ကပ္ခိုင္းထားလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕) ``ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ`` ဆိုတာကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး (ကိုယ္လိုက္ပို႔ေနတဲ့ ၀န္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ ခရီးသည္ကိုလည္း ပမာမခန္႔ျပဳလို႔) ကားေမာင္းတဲ့ ေရွ႕ခန္းကေန ေဆးလိပ္ေတြ ဖြာေန ေသာက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ခရီးသည္ကို ပိုၿပီးဒုကၡျဖစ္ေစတာကေတာ့ တကၠစီေတြရဲ႕ ေနာက္ခန္း ျပတင္းတံခါးေတြဟာ တင္လို႔ခ်လို႔ မရ (တခ်ဳိ႕တခါးေတြက အေသပိတ္) ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကားတစီးထဲကို ခရီးသည္ေတြကို ထင္သလို တင္၊ အိတ္ေတြ ထိုးထည့္၊ အေျပးအလြား ေမာင္း၊ ဟုိပတ္ဒီပတ္ လွည့္ပတ္သြားၿပီးမွ ေနာက္ဆုံး အိမ္ေရာက္ပါေတာ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္း (သားအမိ) သြားပါရေစဆိုေတာ့လည္း ပုံမွန္မဟုတ္တာကို ေတာင္းဆိုတယ္လို႔ ယူဆၾကပုံရၿပီး မတန္တဆ ေစ်းေတာင္းပါတယ္။

ဒါမ်ဳိးေတြကို တႀကိမ္လည္း မဟုတ္၊ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဳံခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရပါတယ္၊ သူတို႔လည္း ျမန္မာေတြပဲ ျဖစ္တာမို႔ ျမန္မာခ်င္း ေလးေလးစားစား ေျပာလို႔ရရင္ နား၀င္ေအာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္၊

လုပ္စားကိုင္စားတာ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး၊ စီးပြားရွာတာလည္း အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အပါအ၀င္ ခရီးသြားျပည္သူေတြမွာလည္း ပိုက္ဆံေတြကို တြင္းထဲက ႏႈိက္ယူခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွာထားေဖြထား ရတာမို႔ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေလွ်ာ့ေပးပါလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

စာဖတ္သူေတြေရာ ဘာေျပာခ်င္မလဲ မသိပါဘူး။

က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစခင္ဗ်ာ၊ ျမန္မာခ်င္း ရိုင္းပင္းလို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံႏိုင္ၾကပါေစ။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္။
မြန္းလြဲ ၂ နာရီ။

· · Share

• 
  
• 15 people like this.
• • 

    Phoe Thu Taw း) ေလဆိပ္ မွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သန္႔လာပါလိမ့္မယ္။ အေပါက္၀မွာ အထုတ္ယူဆြဲမယ္လုပ္တာ အငွားကားသမားေတြလဲ ပါပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကားငွားေအာင္ အထုပ္ဆြဲတဲ႔ သေဘာပါ..။ ၀န္ထမ္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ကေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္ခ်က္မေပးႏိုင္ပါ။ စိတ္တိုင္းမက်ရင္ ေလဆိပ္တာ၀န္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ကို တိုင္ၾကားလိုက္ပါ။ မွတ္ကေရာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

    about an hour ago · · 1 person
  • 

    Htay Htay Yee အရမ္း..အရမ္းကုိမွန္ပါတယ္ရွင္... က်မက အခုလုိမေရးတတ္လုိ႔ပါ..ျမန္မာျပည္ျပန္တုိင္းေလဆိပ္မွာႀကံဳေနရတာပါ..ဒါေတာင္ ရန္ကုန္မွာတင္ပါ.. ဘယ္နယ္မွေတာင္ မသြားဘူးပါဘူး..

    about an hour ago ·
  • 

    Khaing Su Latt ဟင္းးးးးးးးးးးးးးး

    about an hour ago ·
  • 

    Le Myo Thwe ဘာမွကို မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုေတြျဖစ္သြားတာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အိုအားလုံးအကုန္နိမ့္က်သြားတာ ဝမ္းနည္းလြန္းလို႕ပါ။

    about an hour ago · · 1 person
  • 

    Kyiphyu Paing ျမန္မာခ်င္း ရိုင္းပင္းလို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံႏိုင္ၾကပါေစ။ <<< ဒီဆုေတာင္းေလး သိပ္ၾကိဳက္တယ္...ဟုတ္တယ္အကုိမိ်ဳးသာထက္..အကိုေရးထားသလိုပဲ....

    about an hour ago · · 1 person
  • 

    Su Wai Good point. I totally agree with you bro...

    about an hour ago · · 1 person
  • 

    Su H Cho

    ကၽြန္မကေတာ့ အိတ္ေရြးေပးမယ္ေၿပာရင္ "ရပါတယ္ ေက်းဇူးပါပဲ" လို႔ပဲ ေၿပာလိုက္တာပါပဲ.. သူတို႔လည္း ဒီလိုပဲ ထြက္သြားတာပဲ.. ဒီတစ္ေခါက္ အၿပင္ထြက္တုန္းကဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္က airport tax ေတြဘာေတြ ေဆာင္ေပးဖို႔ တင္ေပးၿပီးမွ ဘာပိုက္ဆံမွ မေပးရခင္ သူသြားဦးမယ္ဆ...See More

    58 minutes ago ·
  • 

    Unt Law

    ေအး ဗ်ာ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကားကြင္း ေတာ္ ေတာ္ ဆိုး တယ္ ကြၽန္ ေတာ္ က မႏၲေလး သြား သြား ေန ရ ေတာ့မႏၲေလး ကြၽဲ ဆည္ ကန္ လည္း ထို နည္း အတိုင္း ပါ
    ကို မ်ိဳး သာ ထက္ ရန္ ကုန္ ေလ ယဥ္ ကြင္း မွာ က်င့္ သား မ ရ ေသး လို႕ ပါ
    လြန္ ခဲ့ တဲ့ ၄ ႏွစ္ ေလာက္ က မႏၲေလ...See More

    50 minutes ago · · 2 people
  • 

    Waithar Li ၀တဳတိုတစ္ပုဒ္..ဖတ္လိုက္ရသလိုပါဘဲ...ရသေျမာက္တယ္..(ခရီးသြားအေတြ႕အၾကံဳထက္.အျဖစ္အပ်က္အကုန္လံုးကို..ပီ၂ျပင္၂ေရးႏိုင္တယ္...) ...စီးပြားေရးကို..စီးပြားေရးမဆန္ဘဲ..ျမန္မာခ်င္း ရိုင္းပင္းလို႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာနဲ႔ ေျပာဆို ဆက္ဆံႏိုင္ၾကပါေစလို...

    20 minutes ago ·
  • 

    Zen Myat Lahpai ျမစ္ျကီးနားတြင္ မီးရထားေမွာင္ခုိလက္္မွတ္အထူးသျဖင့္ေသာင္းက်န္းပါသည္ တုိးစားသူမ်ားတရက္ငါးေထာင္ရျကပါသည္ အမွန္အကန္တုိးသူမ်ား အိပ္ေရးပ်က္ေသာ္လည္းမရျကပါ အေျပးအလြားတုိးစားသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ မ်ား ဒဏ္ရာရျကပါသည္