ေအာင္ျမင္ေသာ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါး႐ွင္

လူထုစာအုပ္တုိက္က လူထုဦးလွ၏ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာေရးခ်င္ရာရာစာအုပ္ကုိ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္မံပုံႏွိပ္သည္ဟု ၾကားရေသာအခါ က်န္းမာေရး၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈ၊ ခရီးသြား၊ ဟာသ၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ ပုံျပင္မွအစ ေၾကာင္းရပ္စုံကုိ စုတ္ခ်က္သြက္သြက္ျဖင့္ ျပန္ျပန္ဖတ္ခ်င္ေအာင္ ေန႔စဥ္နီးပါး ေရးသြားခဲ့ေသာ ဦးလွ၏ကေလာင္စြမ္းကုိ အားက်မိေပသည္။ အိမ္ေစာင့္ေခတ္တြင္ ခ်ိတ္ပိတ္ခံရေသာ လူထုသတင္းစာကုိ ၁၉၆၀တြင္ ျပန္လည္ထုတ္ေဝခ်ိန္မွစ၍ ယခုေခတ္ အဂၤလိပ္သတင္းစာဆုိက္ႀကီးအရြယ္ ဖတ္စရာက႑စုံ သတင္းဓာတ္ပုံေဝဆာစြာျဖင့္ တုိးခ်ဲ႕တင္ဆက္ႏုိင္လာသည္။


ေခါင္းႀကီး ေခါင္းရံပုိင္းအျပင္ စာအုပ္ဘာသာျပန္မ်ား၊ ေဒၚအမာ၏ လႈပ္ရွားေနေသာကမၻာ့ေရးရာမ်ား၊ ေရႊဥေဒါင္း၏ တသက္တာမွတ္တမ္း၊ စာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္စသည့္ စုံလင္အားျပည့္ေသာ က႑မ်ားတြင္ လူမႈေရးနယ္က်ယ္က်ယ္လႈပ္႐ွားေသာ ဦးလွ၏ ကေလာင္႐ႊင္႐ႊင္ႏွင့္ မွတ္စရာ စဥ္းစားစရာေတြပါေသာ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာက႑ကလည္း အထူးတလည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ လူထုသတင္းစာပါ ေဆာင္းပါးမ်ားမွ ၃ တြဲအျပင္ သတင္းစာပိတ္ခံရပီး ျပည္သူပုိင္ ဟံသာဝတီတြင္ ေရးသည့္ေဆာင္းပါးမ်ားကို စုစည္းပီး ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ အတြဲ ၄ အျဖစ္ ဤႏွစ္ပုိင္းက ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ပ်ဥ္းမနားကုိယ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းလုိ စာအုပ္မျဖစ္ေသးသည့္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမ်ားလည္း မ်ားစြာက်န္ေနသည္။
ေခတ္ၿပိဳင္ ေၾကးမုံ ဗုိလ္တေထာင္ စသည့္တုိက္မ်ားမွ နာမည္ေက်ာ္ ကေလာင္ရွင္မ်ား၏ ပင္တုိင္က႑မ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ သတင္းတေခတ္ကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္း သတင္းပုိင္းက ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားသေလာက္ ေဆာင္းပါးက႑ပါးလ်ေသာ ယေန႔ျပည္တြင္းျပည္ပသတင္းဂ်ာနယ္ ဝက္ဆုိက္မ်ားကုိ အားမရျဖစ္မိသည္။ လူထုစိန္ဝင္း၊ ေမာင္စူးစမ္း၊ ေက်ာ္ဝင္းစသူတုိ႔၏ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါး သုံးသပ္ခ်က္မ်ားက ရန္ကုန္တုိက္အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ တေရာင္ထဲခ်ယ္ေနသလုိ ျပင္ပဝက္ဆုိက္မ်ားတြင္ ႏုိင္ငံေရးေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆရာတခ်ိဳ႕၏ အာေဘာ္မ်ား သတင္းေဆာင္းပါးေခၚ အဖြဲ႔အႏြဲ႔သတင္းရွည္မ်ားသာ ဖတ္စရာရွိေနသည္။ ပရိသတ္သိခ်င္သည့္ သတင္းသာမက သိသင့္သည့္ အေတြးႏွင့္ သုံးသပ္ခ်က္မ်ားေပးႏုိင္မွ လူထုေရွ႕ေဆာင္မီဒီယာအဆင့္ေရာက္ၾကေပမည္။ ေမာင္သစ္လြင္ (လူထု)ေရးခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲကလုိ သုံးသပ္ခ်က္ဆုိတာ ဖတ္ထားတဲ့ဝမ္းစာရွိမွ ေရးႏုိင္တယ္ဆုိသည့္အတုိင္း စာအုပ္ေပါင္းစုံက စုတုကူးအာေဘာ္မ်ားေလာက္ႏွင့္ ပညာရွင္ သတင္းစာဆရာအထင္ခံခ်င္ေနၾကလွ်င္ကား အတန္းျမင့္လိမ့္ဦးမည္မဟုတ္။ ပညာတတ္ ပညာရွင္မ်ား၏ လက္ရာေဆာင္းပါးမ်ား ပုိထြက္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္သင့္သလုိ သတင္းသမားမ်ားဘက္ကလည္း ေပမီေဒါက္မီ လူရုိေသခံေလာက္သည့္ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးမ်ား လက္စြမ္းျပသင့္ၾကပီ။
စာေပႏွင့္ သဒၵါဖြဲ႔ထုံး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးသမုိင္းစသည့္ သိမွတ္စရာအစုံကုိ တထုိင္ထဲႏွင့္ ရွင္းရွင္းလြယ္လြယ္သိႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္မႈတခုကုိ နမူနာျပပါမည္။ ပညာရွင္တဦး၏ ခရီးစဥ္မွ အမ်ားျပည္သူသိမွတ္စရာမ်ားကုိ သတင္းသမားေကာင္း ဦးလွက ဤသုိ႔မွတ္တမ္းျပဳသည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ႏွင့္ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း
(ကုိဖုိးသူေတာ္၏ ရုိက္ကူးမႈ)
မႏၱေလးသို႔လာေရာက္ရင္း မႏၱေလး တကၠသိုလ္ျမန္မာစာေပဌာနႏွင့္ ပါဠိဌာနမွ ၀ိဇၹာဂုဏ္ထူးတန္းႏွင့္ မဟာ၀ိဇၹာ ေျဖဆိုႏိုင္ခြင့္ စာေမးပြဲ မ်ားကိုကူညီ ေမးေပးေသာ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ႏွင့္ ဦး၀န္တို႔ကို မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာေပ ပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမက ထြန္းလွဟိုတယ္တြင္ မတ္လ ၆ ရက္ေန႔ညက ထမင္းစားပြဲတည္ခင္းေကၽြးေမြးရာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တက္ေရာက္သည္။ ဆရာႀကီးေရႊျပည္ ဦးဘတင္လည္း ပါသည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဆရာႀကီးသည္ ယခင္ကအတိုင္း သန္သန္မာမာ၊ ႀကံ့ႀကံ့ ခိုင္ခိုင္ရွိေနသည္။ အရြယ္လည္းက်မသြား၊ ပိန္လည္းမပိန္၊ ၀လည္း မ၀၊ လြန္ခဲ႔သည့္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ကႏွင့္ ဘာမွျခားနားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္။ ဆရာႀကီးသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ခါးလည္း စန္႔စန္႔၊ လည္လည္း မတ္မတ္ ေနတက္သည္။ ယခုလည္း ထိုအတိုင္းပင္ေတြ႔ ရသည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ မႏၱေလးသို႔မေရာက္သည္မွာ စစ္ႀကီးမတိုင္ကတည္းကျဖစ္သည္။ မိဘဘိုးဘြားအဆက္အႏြယ္မွာ အင္း၀ကျဖစ္၍ သီေပါမင္းပါေတာ္မမူလွ်င္ မိမိသည္ မႏၱေလးတြင္ ေမြးရမည့္သူ ျဖစ္သည္ဟု ဆရာႀကီးက တပည့္မ်ားအား ေျပာျပသည္ဟုလည္း သိရသည္။ မိဘဘိုးဘြားမ်ားသည္ အင္းစိန္သို႔ေျပာင္းေရႊ႔သြားသည္။ ဆရာႀကီးတို႔လည္း ေခတ္ပညာမ်ား သင္ၾကားၾကရသည္။
ပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမက ေကၽြးေသာ ညစာစားပြဲတြင္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္တို႔သည္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ‘ မွ ’ ႏွင့္ ‘က’ အသံုးအႏႈန္းအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္က ‘က’ ႏွင့္ ‘မွ’ အသံုးအႏႈန္းလြဲမွားေနၾကသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ‘တပ္မေတာ္မွ လက္နက္မ်ားကို ရလိုက္သည္’ ဟုေရးေနၾကသည္။ သတင္းစာမ်ားတြင္ဤအတိုင္း အေရးမ်ားၾကသည္။ ‘သူပုန္မ်ား၏လက္နက္မ်ားကို တပ္မေတာ္က ရလိုက္သည္’ ဟု ေရးရမည့္ေနရာတြင္ ‘မွ’ ႏွင့္ ‘က’ အသံုးလြဲ၍ အဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပသည္။
ထိုေနာက္ ဆရာႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ စာအေရးအသားႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိျခင္း အေရးႀကီးပံုမ်ားကို ေျပာေနၾကသည္။ ပါေမာကၡဦးေဖေမာင္တင္က ၀ါက်တိုတိုႏွင့္ ရွင္းရွင္းေရးျခင္းမွာ လြယ္သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ထိုသို႔ေရးသားႏုိင္ရန္မ်ားစြာ ေလ့က်င့္ဖို႔လိုသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုေျပာျပသည္။ သူ၏ တပည့္ သိပၸံေမာင္၀ ေရးသားပံုကို ဆရာႀကီးအလြန္သေဘာက်သည္။ စာေရးလွ်င္ အထပ္ထပ္ ျပန္ဖတ္ေနရလွ်င္ မေကာင္း၊ ဘာ ဆိုလိုတာပါလိမ့္ ဟု စဥ္းစားေနရလွ်င္ ေနရာမက်၊ စာဖတ္သူ၏ ေခါင္းထဲတြင္ တစ္ခါတည္း ရွင္းသြားဖို႔လိုသည္အေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ဆရာႀကီး ႏွစ္ဦးသည္ ေျပာဆုိေနၾကသည္။
အဂၤလိပ္စာေရးဆရာမ်ား၏ အေရးအသားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဆရာႀကီးမ်ားေဆြးေႏြးၾကသည္။ အဂၤလိပ္စကားေျပအေရးအသား ေကာင္းျခင္းမွာ ေရးသားေနၾကသည္က ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၀ ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္၍ ေကာင္းသည့္အေၾကာင္းျဖစ္မည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ စာသည္ေရးေနမွ တိုးတက္သည္။ ေရးေလပို၍ တက္ေလျဖစ္သည္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔က မိမိစာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္ဟု ထင္သည္။ ၆၀ ေက်ာ္ေသာအခါ ပို၍ တိုးတက္လာသည္ကို ေတြ႔ရေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက ေျပာျပသည္။
ဆရာႀကီးႏွစ္ဦးသည္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာေျပာေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာႀကီးမ်ားအနီးတြင္ ထိုင္နားေထာင္ေနရင္း အားက်မိသည္။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဤဆရာႀကီးမ်ားနည္းတူ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေျပာဆိုေဆြးေႏြးလိုပါသည္။ ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔က ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ညစာ ထမင္းတည္ခင္း ေကၽြးေမြးသည္။

ေဒၚအမာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကဲ႔သို႔ပင္ ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္ကို မေတြ႔သည္မွာ ၾကာေပၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးကို ေတြ႔ေသာအခါ အ့ံဩေနသည္။’ ၁၉၃၆၊ ၃၇ ခုႏွစ္တုန္းကနဲ႔ ဘာမွ မျခားဘူးဆရာ ၊ ဆံပင္နည္းနည္းပိုျဖဴတာ တစ္ခုပဲ ‘ ဟု ေဒၚအမာ ကေျပာေသာအခါ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္က ‘ ဒီေလာက္ပဲလား ‘ ဟု ျပန္ေမးသည္။ ‘ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ ဘာမွ မျခားပါဘူး ‘ ဟု ေဒၚအမာက ျပန္ေျပာသည္။
ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၊ ဦး၀န္ႏွင့္ ဦးခ်မ္းေျမ့တို႔က ရယ္ေနၾကသည္။ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက’ ၇၄ ႏွစ္လို႔ မထင္ရဘူး၊ ၆၀ လို႔ ထင္ရတယ္ ‘ ဟုပင္ ရယ္စရာ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္တို႔ မက္လ ၆ ရက္ေန႔ည ေတြ႔စဥ္က ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းသည္ ေဆးတံအ႐ိုးအေျဖာင့္ ကိုေသာက္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၌ ေတြ႔ဆံုၾကေသာ အခါတြင္ အ႐ိုးေကာက္ေဆးတံေသာက္သည္ကို ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္က ‘ ေဆးတံက ႏွစ္လံုးလားဗ် ‘ ဟုေမးသည္။ ‘ တုတ္ေကာက္က တယ္ေပါ့ပါလား ‘ ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေသးသည္။ တုတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘိလပ္သြားစဥ္က ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းအတြက္ ၀ယ္ခဲ႔ေသာ ဘိလပ္သားတုတ္ ျဖစ္သည္။ သစ္သားအမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါ။ ဆရာႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ ေအးေသာရာသီ၌ ေဆးတံေသာက္၍ ေကာင္းသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာေနၾကသည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္က အသက္ ၂၄ တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌ ပါေမာကၡစျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ပင္။ ထိုေခတ္အခါက ျမန္မာတစ္ေယာက္ ပါေမာကၡျဖစ္ရန္မွာ မလြယ္၊ အသက္အရြယ္ ဤမွ်ငယ္ငယ္ႏွင့္ ျဖစ္ရန္မွာ သာ၍မလြယ္ေပ။ ပါေမာကၡဦးေဖေမာင္တင္သည္ ပုဆိုးအရွည္စည္းၿပီး ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ စာသင္ခန္းမ်ားကို သြားရသည္။ ဣေျႏၵသိကၡာႀကီးႏွင့္ သင္ၾကားပို႔ခ်ရသည္။ ၁၉၁၁ -၁၂ ခုႏွစ္က ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ေရွးၾကေပေသးသည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔သည္ ပါေမာကၡထက္အသက္ႀကီးသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ထိုစဥ္အခါက အဂၤလိပ္ႏွင့္ အိႏၵိယလူမ်ိဳးဆရာမ်ားသာ မ်ားသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ဤေခတ္အခါမွာကဲ႔သို႔မမ်ားေသး။ သို႔ရာတြင္ ထိုေခတ္က ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔သည္ အိႏိၵလူမ်ိဳးဆရာမ်ား စာသင္လွ်င္ မၾကာမၾကာေနာက္ေျပာင္ၾကသည္။
ထိုေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ႏွင့္ ပါေမာကၡျဖစ္လာေသာအခါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စိတ္မခ်ေခ်။ ပုဆိုးပင္ ေကာင္းစြာ မစည္းတက္ေသး။ ေခါင္းေပါင္းပင္ ေကာင္းစြာမေပါင္းတက္ေသးေသာ ပါေမာကၡေပါက္စ ကေလးအတြက္ စိတ္ပူသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဦးေဖေမာင္တင္ စာသင္ေသာအခါ လိုက္ၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ပါေမာကၡ ဦးေဖေမာင္တင္ သင္ေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ကား ၿငိမ္၍ ေကာင္းစြာ မွတ္သားေနၾကသည္။ ပါေမာကၡထက္ ဣေျႏၵက ႀကီးေနသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကုလားဆရာမ်ားကို ေနာက္သလို ေနာက္ေျပာင္ျခင္း မျပဳၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္သည္ အသက္ ၃၀ တြင္ ဘိလပ္သို႔သြားၿပီး ေအာက္စ္ဖို႔ တကၠသိုလ္၌ ပညာသင္ၾကားရသည္။ ၁၉၂၄ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးတန္းကို စသည္။ ဦးစိန္တင္ ( သိပၸံေမာင္၀ ) သည္ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ျမန္မာစာ ပထမ ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ဘီေအေအာင္သည္။ ထိုႏွစ္မွာပင္ အိုင္စီအက္စ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံရသည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္၏ ငယ္နာမည္မွာ ေမာင္တင္ ျဖစ္သည္။ စာတမ္းအခ်ိဳ႔ကို ထိုနာမည္ႏွင့္ ေရးၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေမာင္တင္ဆိုသည့္ နာမည္မ်ားက ေမာင္ေမာင္ ဆိုေသာ နာမည္နီးပါး မ်ားလြန္းေသာေၾကာင့္ ေျပာင္းဖို႔ႀကံရသည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံၾကည့္သည္။ စိတ္တိုင္းမက်၊ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ အေဖ့နာမည္ကို ေရွ႔ကထားၿပီး ေဖေမာင္တင္ ဟု ေျပာင္းလိုက္သည္။ သိပၸံေမာင္၀ က သူ၏ ေဆာင္းပါးအခ်ိဳ႔၌ ဆရာတင္၊ ဆရာတင္ ဟုထည့္၍ ေရးထားသည္မွာ ပါေမာကၡ ဦးေဖေမာင္တင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဘိလပ္က ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ယခင္ ပါေမာကၡေမာင္တင္ ယခု ပါေမာကၡ ေဖေမာင္တင္သည္ မႏၱေလးသို႔ လာရသည္။ ထိုအခါ ေက်ာက္စာ၀န္ မစၥတာ ေတာ္စိန္ခို က ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္ကို အိမ္သို႔ဖိတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္း စကားမ်ားေျပာသည္။ ေအာက္စဖို႔စ္တြင္ ပညာသင္ၾကားရာ၍ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္သည့္ အတြက္သာမဟုတ္ နာမည္ေျပာင္းလာပံုကို သေဘာက်လွေသာေၾကာင့္ လက္ဘက္ရည္ပြဲ တည္ခင္းဧည့္ခံျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေက်ာက္စာ၀န္ မစၥတာ ေတာ္စိန္ခိုက….
‘ အေဖ႔နာမည္ကို ေရွ႔ကထားတာ တ႐ုတ္ထံုးစံပဲ၊ အေဖ႔နာမည္ကို ေရွ႔ကထားၿပီး ခင္ဗ်ား ေအာက္စ္ဖို႔မွာ နာမည္ေျပာင္းခဲ႔တာကို ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ သေဘာက်တယ္ ‘ ဟု ေျပာေလသည္။ ထမင္းမစားၾကေသးဘဲ စကားမ်ားသာ ေျပာေနၾကေပေသးသည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္သည္ သူ၏ တပည့္မ ေဒၚအမာႏွင့္ ျပန္ေတြ႔သည္ဆိုကာ ၀မ္းသာေနသည္။ ‘ ေကာလစ္စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္တဲ႔ ေဒၚအမာ မဟုတ္လား’ ဟု ေမးသည္။ ငါ႔တပည့္ေတြ မေခဘူး ဆိုသည့္ ပီတိမ်ိဳးႏွင့္ ၿပံဳးေနသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ေသာက္ေနသည့္ ေဆးတံ အေၾကာင္းျပန္ေရာက္သြားၾကျပန္ၿပီး ၊ ေအာက္စ္ဖို႔တြင္ ေဆးတံေသာက္ၾကသည္မွာ ဖက္ရွင္ျဖစ္၍ မိ္မိလည္း ေသာက္ခဲ႔သည္။ ေအးသည့္ ရာသီ၌ ေဆးတံေႏြးေႏြးေလးကို ကိုင္၍ ဖြာရသည္မွာ အလြန္ အရသာ ရွိသည္ ၊ ေႏြးသြားသည္ စသည္ျဖင့္ ေျပာျပေနသည္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းကလည္း ေမာ္စကို လီနင္ဂရက္ ဆီးႏွင္းမ်ား က်ေနေသာ ရာသီတြင္ မၾကာေသးမီက ေဆးတံေသာက္ခဲ႔ရသည့္ အရသာအေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ ႏွင့္ ေဒၚအမာ တို႔က ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္သည့္ အေၾကာင္း၊ ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္မွ က်န္းမာေရး ပိုေကာင္းလာသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာၾကျပန္သည္။ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္သည္ ဂ်ပန္ေခတ္က စ၍ ေဆးလိပ္ႏွင့္ ေဆးတံကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ေဒၚအမာက ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွ စ၍ျဖတ္သည္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းေလာက္မွာ သူမ်ား ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတာ ျမင္ရင္ အာ႐ံုက မျပတ္ဘူး ၊ ေသာက္ခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္ကိုကို္ယ္ သနားသလို ျဖစ္မိတယ္၊ တစ္ႏွစ္က ေက်ာ္သြားေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ႔ လူေတြကို သနားလာတယ္ ဟု ေဒၚအမာက ေျပာရာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက ေဆးတံ ေကာင္းသည့္ဘက္က ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ အင္မတန္ အေဖာ္ရတယ္ ဟု ရယ္ေမာၿပီး ေျပာေလသည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္က မိမိ အရြယ္တင္သည္၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းသည္ စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကျခင္းမွာအေနအထိုင္အစားအေသာက္ မ်ားကို ဂရုစိုက္၍ ျဖစ္မည္ထင္ေၾကာင္း၊ ေန႔ပိုင္းတြင္ အသင့္အတင့္ စား၍ ညပိုင္းတြင္ မစားသည္က မ်ားေၾကာင္း၊ စားလွ်င္လည္း စြပ္ျပဳတ္ႏွင့္ ငါးမ်ားသာ စားေၾကာင္း ၊ ည ဧည့္ခံပြဲမ်ားကို မသြား၊ အေသာက္အစားမျပဳ၊ အအိပ္မွန္၊ အစားမွန္ ၊ အလုပ္ခ်ိန္ မွန္သည္ကို ဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာျပသည္။
ဤ အခ်က္မွာလည္း မွတ္စရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။

လူထုဦးလွ
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေရးခ်င္ရာရာ
လူထုသတင္းစာ၊ ၉၊ ၄၊ ၆၂