လ်ဴေရွာင္ဘိုႏွင္႔ တရုတ္ဒီမိုကေရစီ

Saturday, 02 April 2011 13:28 ရဲႏြယ္မိုး

ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ႏိုဘယ္ဆုေကာ္မတီက ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏိုဘယ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို တရုတ္ျပည္ လူ႔အခြင္႔အေရးနဲ႔ အၾကမ္းမဖက္ လႈပ္ရွားမွႈ အခ်ိန္ၾကာျမင္႔စြာ ေဆာင္ရြက္ရင္း  အက်ဥ္းက်ေနသူ လ်ဳေရွာင္ဘိုကို
ခ်ီးျမွင္႔ေၾကာင္း ၂၀၁၀ ေအာက္တိုဘာ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ေၾကျငာခဲ႔သည္။
လ်ဴေရွာင္ဘို မွာ တရုတ္အတိုက္အခံ စာေရးဆရာျဖစ္ျပီး စာအုပ္ ၁၁ အုပ္ႏွင္႔ အက္ေဆးမ်ားစြာ ေရးသားသူ ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ တီယန္မင္ အေရးအခင္း ကတည္းက တရုတ္ ဒီမိုကေရစီ လွႈပ္ရွားမွႈမွာ အဓိက ထင္ရွားသူ ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၈၉-၉၁ တြင္ စတင္ အဖမ္းခံခဲ႔ရျပီး၊ ၁၉၉၆- ၉၉ တြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ အဖမ္းခံခဲ႔ရသည္။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ‘လြတ္လပ္တဲ႔ တရုတ္ ကေလာင္ရွင္မ်ား အဖြဲ႔’ ဥကၠဌ နဲ႔ Democratic China မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ တာ၀န္ကို ယူခဲ႔သည္။


လ်ဴ က တရုတ္ လူ႔အခြင္႔အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုဖို႔အတြက္ နာမည္ေက်ာ္ ‘Chapter 8’ စာတမ္းကို အဓိက ျပဳစုေရးသားခဲ႔သည္။ ထုိခ်ာတာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖန္႔ေ၀မွႈေၾကာင္႔ ၂၀၀၉ ဇြန္ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ‘ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ ပ်က္စီးေအာင္ ဆူပူလွႈံေဆာ္မွႈ’ ဥပေဒျဖင္႔ ေနာက္ထပ္ ၁၁ ႏွစ္ ေထာင္ခ်ခံခဲ႔ရသည္။ လက္ရွိ ေလ်ာင္နင္ ျပည္နယ္ ရွီင္႔ခ်ဳိ႕အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္။
ဇနီးျဖစ္သူ လ်ဴရွီယာ ကိုလည္း ဆုကို ကိုယ္စားသြားမယူႏိုင္ေအာင္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ထားေသာေၾကာင္႔ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုျမိဳ႕ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနား မတက္ႏိုင္ဘဲ ရွိသည္။ ေဆြးမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကိုလည္း အစိုးရက တားျမစ္ထားေသာေၾကာင္႔ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုမွာ လက္ခံယူမယ္႔သူမရွိတဲ႔ ထူးထူးျခားျခား အခမ္းအနား ျဖစ္သြားခဲ႔ရသည္။ ပိုဆိုးတာက တရုတ္အစိုးရ ျငဴစူမွာ စိုးတဲ႔အတြက္ ကုလသမဂၢ၊ အာစီယံ အပါအ၀င္ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ အဖြဲ႔အစည္းကမွ ႏိုဘယ္ဆုကို ကိုယ္စား လက္ခံယူမေပးျခင္းမွာ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။
ေအာက္ေဖာ္ျပပါ စာတမ္းမွာ ၂၀၀၅ ေအာက္တုိဘာ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ျဖန္႔တဲ႔ ‘တရုတ္ျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ႏို္င္ငံေရး တည္ေဆာက္မွႈ’ စကၠဴျဖဴစာတမ္းအေပၚ လ်ဴေရွာင္ဘိုက တုံ႔ျပန္ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တရုတ္ရဲ႕ ဧကရာဇ္စိုးမိုးမွႈ၊ အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္မွႈ ရွည္လ်ားတဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းကို စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ေဖာ္ျပရင္း လူထုအတြက္ ဘာျခားနားမွႈမွ မရွိေသးတာကို တင္ျပထားသည္။ ‘လြတ္လပ္တဲ႔ တရုတ္ျပည္ေပၚထြက္မွႈ’ မွာ လက္ရွိအာဏာရထားသူေတြနဲ႔ သူတို႔ေပၚလစီေတြထဲက လာမွာမဟုတ္၊ ‘လူထုပါ၀ါ’ ကေနသာ ေပၚထြက္လာမည္ဟု သူ႔စာတမ္းတြင္ အဆံုးသတ္ထားသည္။
*******************************
တရုတ္လူထုက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဦးေဆာင္တဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔သာ ထုိက္တန္ပါသလား
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ တရုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ သတင္းျပန္ၾကားေရးဌာနက ‘တရုတ္ျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ ႏိုင္ငံေရး တည္ေဆာက္မွႈ’ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စကၠဴျဖဴ စာတမ္းတစ္ခုကို ထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အာဏာရကတည္းက ပထမဆံုး ထုတ္ေ၀တဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တည္ေဆာက္ေရး စာတမ္းျဖစ္ေပမဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ဘာအခ်က္အလက္မွ မပါရွိပါဘူး။
စာတမ္းရဲ႕ အႏွစ္သာရပိုင္းမွာ ‘အမ်ဳိးသားအေျခအေနမ်ားဆိုင္ရာ သီအုိရီ’၊ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (CCP)ရဲ႕ အာဏာဆိုင္ရာ သီအိုရီ’ နဲ႔ ‘ပါတီရဲ႕ အသိဥာဏ္ပညာဆိုင္ရာ သီအိုရီ’ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းအရာ သံုးခုကို အေျခတည္ ေဆြးေႏြးထားပါတယ္။
‘အမ်ဳိးသားအေျခအေနမ်ားဆိုင္ရာ သီအိုရီ’ ပိုင္းမွာ စီးပြားေရး အားနည္းခ်က္ေတြ၊ လူထုေနထုိင္မွႈ အရည္အေသြး နိမ္႔က်မွႈေတြကို ထည့္ေဆြးေႏြး မထားပါ။ ပါတီေခါင္းေဆာင္မွႈ ေနရာအတြက္ သမိုင္းျဖတ္သန္းမွႈအရ ေရြးခ်ယ္မွႈနဲ႔ တရုတ္လူထုရဲ႕ အလိုက္သင္႔ေရြးခ်ယ္မွႈ ကိစၥကိုသာ အေလးေပး ေဆြးေႏြး ထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မွႈကို လူထုဆႏၵအရထက္ သမိုင္းၾကီးျမတ္မွႈနဲ႔သာ ဖန္တီးသြားမယ္လို႔ ေျပာထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရွင္းေနပါတယ္။ ‘အမ်ဳိးသားအေျခအေနမ်ားဆိုင္ရာ သီအိုရီ’ ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ထဲမွာ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ ဒီမိုကေရစီ စံႏွႈန္းေတြကို ျငင္းပယ္ထားပါတယ္။ အေရးပါတဲ႔ အမ်ဳိးသားအေျခအေန ဆိုတာေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ လွႈံေဆာ္ျပီး၊ လက္ရွိ CCP ပါတီနဲ႔ အစိုးရရဲ႕ တရား၀င္မွႈဆိုင္ရာ (legitimacy) မရိုးမသား ျပႆနာမ်ားကို ဖံုးဖိထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
‘ပါတီအာဏာဆိုင္ရာ သီအိုရီ’ မွာေတာ႔ လက္ရွိက်င္႔သံုးေနတဲ႔ ပံုစံျဖစ္တဲ႔ ပါတီက အျမင္႔ဆံုးအာဏာ ရယူထားမွႈကို ထပ္အတည္ျပဳေပးထားျခင္း ပါပဲ။ လူထုအခ်ဳပ္အျခာ ဒီမိုကေရစီ တည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ေရးထားတဲ႔ လူအခြင္႔အေရး ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မွႈျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ကိစၥျဖစ္ျဖစ္၊ ပါတီရဲ႕ ‘ဒီမိုကရက္တစ္ဗဟိုျပဳေရး’ အမည္ခံ ဟန္ျပမွႈပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဥပေဒျပဳေရးလုပ္ငန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေအာက္ေျခ လူထုအတြက္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္စဥ္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးက CCP အာဏာပိုင္အဖြဲ႔ရဲ႕ လမ္းညႊန္မွႈကိုပဲ လိုက္နာၾကရမယ္။  လူထု အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ အတြက္ တကယ္တန္း ဘာမွ လုပ္ခြင္႔မရွိပါဘူး။
ေနာက္ ‘CCP ရဲ႕ အသိဥာဏ္ပညာဆိုင္ရာ သီအိုရီ’ မွာေတာ႔ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ လက္ရွိ ေအာင္ျမင္မွႈေတြဟာ ပါတီေၾကာင္႔ ဆိုတာကို သိဒိၶတင္ ေၾကာ္ျငာျခင္းပါ။ ၾကီးမားတဲ႔ က်ရွႈံုးမွႈေတြကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မွႈေတြ ခ်ဲ႕ကား ေဖာ္ထုတ္ထားတာပါ။ တိုင္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီ စိုးစဥ္းမွ်ရရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒါက ပါတီရဲ႕ အသိဥာဏ္ပညာေၾကာင္႔လို႔ ေျပာဆိုခ်င္တာပါ။ ပါတီရဲ႕ ဥာဏ္ပညာၾကီးၾကီး ေခါင္းေဆာင္မွႈနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔တာလို႔ ေျပာဆိုျခင္းပါ။ တရုတ္လူထုရဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွႈနဲ႔ အသီးအပြင္႔ ရလဒ္ေတြေၾကာင္႔ ျဖစ္လာတာကို ဘာတစ္ခုမွ အသိအမွတ္ျပဳ မေဖာ္ျပပါ။
စကၠဴျဖဴစာတမ္းရဲ႕ အခ်ဳပ္က လူထုရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာျဖစ္တဲ႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အထက္မွာ ပါတီအာဏာ ရွိတယ္ဆိုတာ တစ္ကမၻာလံုးကို ေမာင္းခတ္ တဲ႔သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါတယ္။ ပါတီအာဏာသည္သာ အျမင္႔ျမတ္ဆံုး ျဖစ္တယ္။ ‘လူထုရဲ႕ အၾကီးအကဲက ပါတီ’ ျဖစ္တယ္။ ‘ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အၾကီးအမွႈးက CCP ပါတီ’ ျဖစ္တယ္။ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ (NPC) က ပါတီအာဏာပိုင္အဖြဲ႔ရဲ႕ ရုပ္ေသး ျဖစ္တယ္။ တရုတ္လူထု ႏိုင္ငံေရးရာ အတိုင္ပင္ခံ ညီလာခံ (CPCC) ဆိုတာ အဆင္တန္စာ အခမ္းအနားပဲ ျဖစ္တယ္။ တရားေရးစနစ္က ပါတီအာဏာပုိင္အဖြဲ႔ရဲ႕ ကရိယာ တန္ဆာပလာ သာျဖစ္တယ္။ လူ႔အခြင္႔ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ စတဲ႔ စကားလံုးေတြဟာ စာတမ္းရဲ႕ ခန္းစီးလိုက္ကာမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္တယ္။
CCP အာဏာပိုင္အဖြဲ႔က ထုတ္ေ၀တဲ႔ လူ႔အခြင္႔အေရးအျမင္ စာတမ္းလိုပါပဲ။ ယခု ဒီမုိကေရစီေရးရာ စာတမ္းကလည္း မုသားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ ဥပမာ၊ စကၠဴျဖဴစာတမ္းထဲမွာ “တရုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံရွိ အာဏာအားလံုးကို လူထုကသာ ပိုင္ဆိုင္တယ္” လို႔ ေဖာ္ျပထားခ်က္ ပါပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ၁.၃ ဘီလီယံ ရွိတဲ႔ တရုတ္ျပည္သူေတြခမ်ာ ပါတီအာဏာပိုင္မ်ား လိုသလို အေမာင္းခံရတဲ႔ သိုးအုပ္ၾကီးမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူထုပါ၀င္ဖို႔ အခြင္႔အေရး လံုး၀မရွိပါဘူး။
ေနာက္ ဥပမာတစ္ခုက စာတမ္းထဲမွာ “ပါတီတြင္း ဒီမိုကေရစီ ဖြံျဖိဳးေရး” ဆိုတာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ၆၈ သန္းေသာ ပါတီအဖြဲ႔၀င္ေတြမွာ ပါတီေက်းကြ်န္အဆင္႔ထက္ မပိုပါ။ ပါတီအၾကီးအကဲကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ သူတို႔မွာ အမွန္တကယ္ အခြင္႔အလမ္းမရွိပါဘူး။
အဲဒီ ‘တရုတ္ျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေရး တည္ေဆာက္မွႈ’ စကၠဴျဖဴစာတမ္းဟာ သက္သက္ၾကြားလံုး ထုတ္ထားမွႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ႏိုင္ငံေရး တည္ေဆာက္မွႈ ဗန္းျပေၾကြးေၾကာ္ျပီး၊ အျမင္႔ဆံုးပါတီ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔ရဲ႕ အာဏာရွင္စနစ္အတြက္ လူထုက အကာကြယ္ေပးဖို႔ စာတမ္းပါပဲ။
**********************************
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္ေန႔ ေမာ္စီတုန္း တီယန္နန္မင္ရင္ျပင္ ဂိတ္ေပၚတက္လာျပီးေနာက္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးအႏွံ႔မွာ လူထုက “သူဟာ လူထုအတြက္ မဟာကယ္တင္ရွင္ၾကိီးပါ” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းကို သံျပိဳင္ ေၾကြးေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ၁၉၈၄ ေအာက္တိုဘာ ၁ ရက္ေန႔မွာ တိန္႔ေရွာင္ပိန္ တီယန္နန္မင္ ရင္ျပင္ေပၚမွာ တပ္ေတြစစ္ေဆးေတာ႔ ‘ဟလို ေရွာင္ပိန္’ ဆိုျပီး သူ႔လက္ ေ၀ွ႔ယမ္းျပရင္း ႏိုင္ငံ႔ဗိသုကာၾကီး အျဖစ္နဲ႔ လူထုအားလံုးရဲ႕ ေထာက္ခံမွႈ ရယူပါတယ္။ ျပီး သူက “လူတခ်ဳိ႕ အရင္ဆံုး ခ်မ္းသာ ပေလ႔ေစ” (let some people get rich first.) လို႔ေျပာရင္း လူလက္တစ္ဆုပ္စာအတြက္သာ အခြင္႔အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးခဲ႔တယ္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္ေန႔ က်န္ဇီမင္း တပ္ေတြ စစ္ေဆးေတာ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေ၀ဖန္မွႈေတြ ရွိခဲ႔တယ္။ အဲဒီၾကားကပဲ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ တရုတ္ျပည္အနာဂတ္ အေမြဆက္ခံမယ္႔ အဓိက ဦးေဆာင္မွႈေနရာ ရရွိသြားျပန္တယ္။ သူက တရုတ္အင္ပါယာအတြက္ ၾကီးမားရက္ေရာတဲ႔ ဆန္းသစ္တီထြင္မွႈ သီအိုရီ ေနာက္ထပ္ဖန္တီးျပီး၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ႔ အရင္းရွင္မ်ားကို CCP ပါတီထဲ အဖဲြ႔၀င္ျဖစ္ခြင္႔ေပးတယ္။ အခု ဟူက်င္ေတာင္း တပ္ေတြစစ္ေဆးတဲ႔အခါ ‘သူ႔ခ်စ္စြာေသာ ျပည္သူေတြ’ အတြက္ ဘယ္လို ရုပ္ပံု ေဖာ္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိေသးပါဘူး။
လက္ရွိ အာဏာရ အုပ္စုအတြင္းမွာ ဖယ္ရွားခံခဲ႔ရတဲ႔ ေက်ာက္ဇီယန္႔ နဲ႔ ဟူေယာင္႔ပန္း တို႔ပံုစံမ်ဳိး၊ လူထုကို ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံျပီး ေခတ္သစ္ႏိုင္ငံေရး သေဘာက်က္မိတဲ႔ အဆင္႔ျမင္႔အရာရွိေတြ ရွိႏိုင္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္ မျငင္းပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ေကာင္းမြန္တဲ႔ မူ၀ါဒဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွႈေတြ အမ်ားၾကီး စြႏ္႔စားလုပ္ခ်င္ၾကမွာပါ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ အရာရွိေကာင္းေတြဟာ CCP ပါတီစနစ္ေအာက္မွာ ေရရွည္ ဆက္မရွင္သန္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္သြားရတဲ႔အခါ လူထုအဖုိ႔လည္း အထက္က ပါတီေဘာ႔စ္ေတြ ေပးကမ္းမယ္႔ အခြင္႔အေရးနဲ႔ အက်ဳိးရလဒ္ ကိုပဲ ထုိင္ေစာင္႔ၾကရပါတယ္။
*************************************
ေနာက္ကို ေျခလွမ္းတစ္ေထာင္ေလာက္ ဆုတ္ျပီး တရုတ္ျပည္ၾကီးကို ျပန္ၾကည့္ပါဦး။ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားဟာ ဥာဏ္အေျမွာ္ျမင္ ျပည့္စံုတဲ႔ အုပ္စုိးသူနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတယ္ဆိုရင္၊ သို႔မဟုတ္ ဧကရာဇ္ အခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမွႈ ခံစားခဲ႔ရတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ လူ႔အခြင္႔အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ေစာ္ကားတာေတြ ရွိလင္႔ကစား အက်ဳိးခံစားခြင္႔ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ ရရွိမွႈအတြက္ ခြင္႔လႊတ္ႏို္င္ၾကမွာပါ။
ဒါေပမဲ႔ သိပ္ကို၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ ခံစားေနၾကရတယ္။ ဘိုးဘြားဘီဘင္ ေရွးအတီ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာကေန ကေန႔အထိ လူထုအေပၚ သနားၾကင္နာမွႈ ျပမယ္႔၊ ပညာဥာဏ္ရွိတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ဳိးကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေတာင္ မဆံုခဲ႔ၾကရပါဘူး။
ဒါ႔အျပင္ တရုတ္မင္းဆက္ သံသရာစက္၀န္းသမိုင္းမွာ၊ မင္းဧကရာဇ္ရဲ႕ လူထုအေပၚ ရက္ေရာ လိုက္ေလ်ာတတ္တဲ႔ အျပဳအမူဟာ သူ နန္းစတက္ခ်ိန္မွာပဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ ေရွ႕က အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ႔ မင္းဆက္က သူ႔ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေတြအတြင္း ဘာေကာင္းက်ဳိးမွ မေဆာင္ရြက္ဘဲ တိုင္းျပည္ကို အက်ပ္အတည္း ေဘးဒုကၡေပါင္းစံုနဲ႔ ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔လို႔ပါပဲ။ အသစ္ နန္းတက္လာသူကလည္း လိုအပ္ခ်က္အရ လုပ္ေဆာင္တာထက္၊ သူ႔ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို ၾကံ့ခိုင္ေအာင္ထိန္းဖို႔ ေခတၱလိုက္ေလ်ာ လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြဟာ ၾကီးသူရဲ႕ ေစာင္႔ေရွာက္မွႈအေပၚ လံုး၀မွီခို္ေနရတဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြ လိုပါပဲ။ အသိဥာဏ္ရွိရွိ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္႔ မင္းေလာင္းေပၚလာဖို႔ ရာစုေတြခ်ီျပီး ထိုင္ေစာင္႔ေနရတဲ႔ သူေတြပါပဲ။ တရုတ္လူထုဟာ ခ်ိနည့္ယိုင္နဲ႔ျပီး ဘယ္ေတာ႔မွ ရင္႔က်က္ ၾကီးျပင္း မလာေသးဘူးလို႔ဆုိရင္ လြန္မလား။ သူတို႔ဟာ ေရွးဦးလူေတြ ၾကယ္လနကၡတာရာေတြ ရွိခိုးသလိုမ်ဳိး၊ ဒူးေထာက္ျပီး တရုတ္ ဧကရာဇ္ မင္းေတြကို အခုထိ ခယ၀ပ္တြား ေမာ္ဖူးေနရတုန္းပဲလား။
******************************
ေမာ္ေခတ္နဲ႔ ႏွႈိင္းစာရင္ ေမာ္ေခတ္လြန္ ျပည္မၾကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ အစားအေသာက္၊ ေနထိုင္မွႈနဲ႔ တစ္ဦးခ်င္း ေရြးခ်ယ္ပိုင္းခြင္႔ေတြဟာ မ်ားျပားတဲ႔ အကန္႔အသတ္ေအာက္မွာပဲ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ ရွိလာတယ္ဆိုတာ လံုး၀သံသယ မရွိပါဘူး။ ‘လူတန္းစား တိုက္ပြဲ’ ကို ဦးစားေပးတဲ႔ ေမာ္ရဲ႕ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီနဲ႔ ႏွႈိင္းစာရင္ တိန္႔ေရွာင္ပိန္ရဲ႕ လက္ေတြ႔က်တဲ႔ ‘ေၾကာင္သီအိုရီ’ က ပိုျပီး သြက္လက္ျပီး ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ ရွိပါတယ္။
သို႔ေသာ္ အဲဒီအေျပာင္းအလဲေတြရဲ႕ ဘယ္အရာကမွ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ ရွိျမဲအေနအထားကို အေျခခံက်က် ေျပာင္းလဲ ေပးတာမရွိပါဘူး။ ေဟာဒီေျမေပၚမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ ေတြ အၾကား ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆက္ဆံေရးဟာ တစ္ပံုစံထဲပါပဲ။ ဒီေန႔အထိ လည္း မေျပာင္းမလဲပါပဲ။
လူထုရဲ႕ အခြင္႔အေရးနဲ႔ အက်ဳိးစီးပြားဆိုင္ရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတိုးတက္မွႈ၊ သာမန္လူထုမ်ားရဲ႕ ဘ၀အရည္အေသြး အားလံုးကို အာဏာရွင္မ်ားကပဲ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားပါတယ္။ အားလံုးေသာ တိုးတက္မွႈေတြဟာ အေပၚကပိုင္းရဲ႕ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲမွႈက လာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အျပဳခံလူထုက အုပ္ခ်ဳပ္သူကို သစၥာရွိေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပသဖို႔ ‘သက္ေက်ာ္ ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ’ ေအာ္ဟစ္ရ ပါတယ္။
မၾကာခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းမွာ အရပ္ဖက္ လူ႔အခြင္႔အေရး ကာကြယ္လွႈပ္ရွားခြင္႔ေတြ တိုးတက္လာေသာ္လည္း၊ အဲဒီအခြင္႔အေရးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ေမွးမိွန္ေနတဲ႔ ပကတိလက္ေတြ႕အေျခအေနေတြကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ရွာၾကည့္ရပါမယ္။ တကယ္ေတာ႔ အာဏာရွင္စနစ္ယႏၱရားနဲ႔ ေက်းကြ်န္ ယဥ္ေက်းမွႈ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို ကိုင္လွႈပ္ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္မယ္႔ ေအက္ေျခလူထုလွႈပ္ရွားမွႈေတြ တရုတ္မွာ အတိုင္းအတာ ၾကီးၾကီး ေပၚထြက္လာဖို႔၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔ လမ္းစ အခုထိမျမင္ရေသးပါဘူး။
ဒါဟာ ဘာေၾကာင္႔လဲ။
၀န္ခံရရင္ အာဏာရွင္မ်ားရဲ႕ ဖိႏွိပ္လြန္းအားၾကီးမွႈေၾကာင္႔ ပါပဲ။ ဖိႏွိပ္ခံရလြန္းေတာ႔ လူထုအဖို႔ ဒီမိုကေရစီ လွႈပ္ရွားမွႈဟာ သူတို႔အတြက္ ဘာမွ ထူးျခား လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျမင္လာၾကတယ္။ လူထုရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အသိဥာဏ္မဲ႔မွႈ၊ သူရဲေဘာေၾကာင္မွႈနဲ႔ မ်က္ကန္းျဖစ္ေနမွႈတို႔ဟာ အဖိႏွိပ္ခံ ျဖစ္ေနရျခင္းနဲ႔ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ျခင္း အၾကား ဘာမွ မကြာျခားဘူးလို႔ ျမင္တဲ႔အထိ ျဖစ္လာပါတယ္။
သူရဲေဘာေၾကာင္မွႈနဲ႔ သံသယစိတ္ လြန္ကဲဲမွႈေၾကာင္႔ပဲ အဖိႏွိပ္ခံရျခင္းဆိုတာ အပစ္ပယ္ခံရျခင္း ခြဲျခားဆက္ဆံခံရျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ ေပၚလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အာဏာရွင္ရဲ႕ ၾကံရာပါ၊ လက္ပါးေစ၊ က်ဳိးက်ဳိးႏြ႔ံႏြံ႔ ႏွႈတ္ဆိတ္ေနသူမ်ား ျဖစ္သြားၾကရပါတယ္။ ဘယ္အခါမွာမ်ား က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူ ျပည္သားေတြဟာ စစ္မွန္တဲ႔ လြတ္ေျမာက္မွႈအတြက္၊ ကိုယ္႔ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးႏိုင္ခြင္႔အတြက္ အစမ္းသပ္ ခံၾကမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ တရုတ္ျပည္ဟာ အာဏာရွင္ မင္းအဆက္ဆက္ စိုးမိုးမွႈေအာက္မွ ကေသာင္းကနင္း အေျခအေနေတြနဲ႔ အဆိုးသံသရာ သမိုင္းစက္၀န္း ထဲကေန ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ ၾကမလဲ။
မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာကေန ယေန႔ CCP စိုးမိုးထားတဲ႔ ေန႔ရက္မ်ားအထိ က်ေနာ္တို႔ လူထုေခါင္းထဲမွာ ဒုကၡေပးေနတဲ႔ ေ၀ါဟာရေတြ ရွိပါတယ္။ ‘လြတ္လပ္ေရး ရျပီးေနာက္’ ‘တိုင္းျပည္စတည္ေထာင္ကတည္းက’ ‘ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမရွိဘဲ တရုတ္ျပည္သစ္ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး’ ‘ခမ္းနားထည္၀ါတဲ႔ တပ္မေတာ္ၾကီး’ တို႔ဟာ လူထုရဲ႕ အေျခခံသမိုင္းနားလည္မွႈျဖစ္ျပီး၊ စိတ္ထဲမွာ အနည္ထိုင္ေနတဲ႔ ဘာသာေဗဒ အေလ႔အက်င္႔စရိုက္မ်ားပါပဲ။
လူထုရဲ႕ စကားေျပာမွႈ ေရးသားမွႈေတြမွာ အဲဒီ အသံုးအႏွႈန္းေတြက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အဆင္တန္ဆာလို ျဖစ္ေနတယ္။ CCP ရဲ႕ သမိုင္းကို ေနာေက်ေအာင္သိတဲ႔ ပညာတတ္ေတြ လစ္ဘရယ္က်သူေတြ ေတာင္မွ CCP အာဏာရယူျပီးေနာက္ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ႔ ရာဇ၀တ္မွႈ က်ဴးလြန္တဲ႔အေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္ေရးသားတဲ႔အခါ အဲဒီေ၀ါဟာရ အသံုးႏွႈန္းေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ပါေနပါတယ္။
အလားတူပါပဲ။ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၄ တီယန္နန္မင္ လူသတ္ပြဲအေၾကာင္း ယေန႔ လူအမ်ားစုၾကီး ေျပာၾကတဲ႔အခါ၊ ‘ကေသာင္းကနင္း ကာလ’ တို႔၊ ‘အေရးေတာ္ပံု’ ဆိုတဲ႔ အသံုးႏွႈန္းေတြကို သတိထား ေရွာင္ရွား ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ၾကီးမားတဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ ခ်ီတက္ပြဲနဲ႔ အစုလုိက္အျပဳံလိုက္ ေသြးထြက္သံယို သတ္ျဖတ္ခံရမွႈ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ ကေန႔ ေပက်င္းျမိဳ႕ လူထုကေတာင္ အဲဒီ ေ၀ါဟာရေတြ ပစ္ပယ္လိုက္ၾက တယ္။
တကယ္ေတာ႔ အာဏာပိုင္ေတြက မီဒီယာေတြကေန ‘ကေသာင္းကနင္း ကာလ’ နဲ႔ ‘အေရးေတာ္ပံု’ ဆိုတဲ႔ အသံုးအႏွႈန္းေတြကို ‘ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ေႏွာင္႔ယွက္မွႈမ်ား’ လို႔ ဘယ္လို ၀ါဒျဖန္႔ေျပာင္းလဲပစ္ပစ္၊ မွန္ကန္တဲ႔ လူထု ဘာသာစကားေတြကို မ်ားမ်ား ေျပာင္းမပစ္ႏိုင္ပါဘူး။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ က်န္ဇီမင္း အစိုးရ ဖာလြန္ေဂါင္းဂိုဏ္းကို ႏွိပ္ကြပ္ျဖိဳခြဲျပီးေနာက္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ေကာလိပ္စာအုပ္ေတြထဲ ‘အစြန္းေရာက္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မွႈ’ ဆိုတဲ႔ အသံုးႏွႈန္း၀င္လာျပီး ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲ ရိုက္ထည့္တယ္။ ကာလရွည္ၾကာစြာ ေက်းကြ်န္ျပဳႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူထုစိတ္ထဲ အတင္း အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီ သြတ္သြင္းျခင္းဟာ ဘာသာစကားနဲ႔ သမိုင္းမွတ္ဥာဏ္ေတြကို အမ်ားၾကီး ထိခိုက္ေစပါတယ္။
ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ ဘာသာေဗဒ-ဒႆန ပညာရွင္ၾကီး Ludwig Wittgenstein ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ “ဘာသာစကားဆိုတာ အစဥ္အလာေနထို္င္မွႈ ျမင္ကြင္းေတြကို ေဖာ္ျပတဲ႔ ကရိယာ (tool) တစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ လွႈပ္ရွားသက္၀င္ေနတဲ႔ အျပဳအမူ (action) သာျဖစ္တယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က မိမိကိုယ္ကို ေဖာ္ျပဖို႔ ဘာသာစကား အသံုးျပဳတဲ႔ နည္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျပီဆိုရင္ ဒါဟာ ေတြးဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပဲ။ သူဟာေတြးဖို႔ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုရင္ ေနထိုင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္တာပဲ” လို႔ ဆိုခဲ႔တယ္။
ဒါကို ထပ္ခ်ဲ႕ေျပာမယ္ဆိုရင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူအေပၚ ေလးေလးနက္နက္ ေက်းဇူးတင္မွႈကို ဘာသာေဗဒနည္းနဲ႔ ေဖာ္ျပတယ္ဆိုရင္ အဲဒါ ကယ္တယ္ရွင္ ေမွ်ာ္ကိုးစိတ္ ကိုယ္႔ဟာကို ဖန္တီးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီ ကယ္တင္ရွင္ အားကိုးစိတ္က မလႊဲသာမေရွာင္သာပဲ အထက္က ေပးသနားမွႈကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ရတဲ႔ (က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမယ္႔) ေက်းကြ်န္ဘ၀ေနနည္းကို ဦးတည္ သြားေစတယ္။ ကယ္တင္ရွင္မရွိရင္ တစ္စံု တစ္ဦးဟာ အိမ္ေျခရာမဲ႔ ေခြးေလေခြးလြင္႔သဖြယ္ သနားစရာေကာင္းတဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ အေျခအေနဆိုးမ်ဳိး ေရာက္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတတ္ ပါတယ္။
***********************************
အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ လူထုဟာ ထိပ္ဆံုးအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြထံကေန ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ၾကီးၾကီး ထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္တိုင္း စိတ္ပ်က္မွႈေတြနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ခဲ႔ရပါတယ္။ အဆိုးဆံုးအပိုင္းကေတာ႔ CCP ဦးေဆာင္တဲ႔ အေျပာင္းအလဲမွာ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲဖို႔ ေမွ်ာင္လင္႔ခ်က္ မရွိေပမဲ႔လည္း၊ လူထုရဲ႕ စိတ္ပ်က္မွႈတစ္ခုျပီး ေနာက္စိတ္ပ်က္မွႈတစ္ခုဟာ ျပီးဆံုးသြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိဘူး။ ဒါက ဘာေၾကာင္႔လဲ။
အခ်ဳိ႕ကေတာ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားအေျခအေနေတြေၾကာင္႔လို႔ ဆိုတယ္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီေလာက္ ၾကီးမားတဲ႔ တိုင္းျပည္ကို အာဏာရွင္စနစ္ကသာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္မယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ႔ CCP ဟာ အဏာသိပ္ၾကီးလြန္း၊ ရင္းျမစ္ေတြအေပၚ လက္၀ါးၾကီးအုပ္ထားလြန္းလို႔ အျခားဘယ္အင္အားစုကမွ ေျပာင္းလဲဖို႔ စိန္မေခၚႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း အတိုက္အခံအုပ္စုေတြဟာ ေပၚျပဴလာႏိုင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္း လိုက္လြန္းလို႔ သူတို႔အာဏာရရင္ CCP ထက္ေတာင္ ပိုဆိုးဦးမယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။
အခ်ဳိ႕ကလည္း ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွႈ မလုပ္ခင္ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးမွႈ အရင္လုပ္သင္႔တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ စီးပြားေရးဖြံျဖိဳးမွႈကသာ တိုင္းျပည္တည္ျငိမ္မွႈကို ထိန္းထားႏိုင္မယ္၊ CCP လုပ္ေဆာင္တာ မွန္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အျခားသူေတြကလည္း ျပည္မၾကီးရဲ႕ လူဦးေရက သိပ္မ်ားလြန္းျပီး အသိပညာ ႏုံနဲ႔တာေၾကာင္႔မို႔ အထက္က ေဆာင္ရြက္ေပးတာသာလွ်င္ အသင္႔ေတာ္ဆံုးလို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီ အားလံုးေသာ ေျပာဆိုခ်က္ေတြကိုၾကည့္ရင္ တကယ္လို႔ CCP သာမရွိခဲ႔ရင္၊ CCP သာ ျပဳတ္က်သြားခဲ႔ရင္ သူ႔ေနရာ ထိထိေရာက္အစားထုိးဖို႔ ဘယ္သူေနရာယူႏိုင္မလဲေပါ႔။ ဒီမိုကေရစီလွႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ တရုတ္ႏိုင္ငံေရး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျမင္သူေတြက ဒီေမးခြန္းကို မေျဖႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူးလား။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လဲ အေပၚက ခ်ေပးတဲ႔ မျဖစ္စေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္မွႈ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ကိုသာ လူထုက ေရြးခ်ယ္ေနၾကရတာေပါ႔။
ဒီေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ အရွင္သခင္ျဖစ္ဖို႔လည္း မျပင္ဆင္ဘူး၊ တိုက္ယူဖုိ႔လည္း မၾကိဳးစားဘူး၊ တစ္ဦးခ်င္း အခြင္႔အေရးအတြက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွႈ မရွိဘူးဆိုရင္ျဖင္႔၊ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ မရွိတဲ႔အခါ တိုင္းျပည္ဖရိုဖရဲနဲ႔ ေခ်ာက္ထဲက်သြားမယ္ဆိုတဲ႔ အယူအဆကိုပဲ မသိစိတ္မွ စြဲေနၾကမွာပဲ။ ဒီအယူအဆပံုစံဟာ CCP ရဲ႕ ကာလရွည္လ်ားစြာ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီ ရိုက္သြတ္သြင္းမွႈကေန လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီယူဆခ်က္ဟာ ကေန႔အထိ မေျပာင္းေသးတဲ႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ ေက်းကြ်န္ စရိုက္သဘာ၀ ကေန လာတာျဖစ္ပါတယ္။
**************************************
အာဏာရွင္ေတြဟာ သမိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို လ်စ္လ်ဴရွႈျပီး အဲဒီအယူအဆမ်ဳိးကို ဘာေၾကာင္႔ အျမဲရိုက္သြင္းေနတာလဲ။ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သူတို႔ဆံုးျဖတ္တဲ႔ မူ၀ါဒတိုင္း၊ သူတို႔ေျပာတဲ႔ အရာရာတိုင္းမွာ အဆံုးစြန္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုထဲသာ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ အာဏာကို လံုး၀ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေရးပါပဲ။
သို႔ေသာ္ အဲဒီ အေပၚကရိုက္သြင္းတဲ႔ အယူအဆကို လူထုအေနနဲ႔ လက္ခံဖို႔ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ အဲဒီအယူအဆကို ေထာက္ပံ႔ေပးေနတဲ႔ စနစ္ဟာ လူထုကို လူသားေတြ အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳ၊ မဆက္ဆံတဲ႔ စနစ္ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ဘာေၾကာင္မွ လက္ခံစရာ မရွိပါဘူး။
တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားဟာ သမိုင္းဆိုင္ရာ မွန္ကန္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို ေမ႔ပစ္ျပီး၊ အထက္ကလာတဲ႔ အယူအဆမွာပဲ မိန္းေမာယံုၾကည္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေပးတဲ႔ မေရမရာ ေမွ်ာ္႔လင္႔ခ်က္ေတြကိုပဲ ေက်နပ္ လက္ခံေနရဦးမွာပဲ။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အတြက္ ကိုးၾကိမ္ကိုးခါ ေသခဲ႔လွ်င္ေတာင္မွ ေကာင္းျမတ္တဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေပၚပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနၾကရဦးမွာပဲ။
ေအာက္ေျခလူထု လွႈပ္ရွားမွႈေတြရယ္၊ တစ္ဦးခ်င္း ရပိုင္ခြင္႔ရယ္အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔သူေတြကို အာဏာရွင္စနစ္ ေျပာင္းလဲဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြလို႔ လက္ခံဖို႔ထက္ အဟန္႔အတားလို႔ပဲ ျမင္ေနၾကဦးမွာပဲ။ ေပၚလစီေကာင္း တစ္ရာခိုင္ႏွႈန္းေလာက္ ခ်ေပးျပီး၊ ၉၉ ရာခိုင္ႏွႈန္း ဆိုးသြမ္းေနတဲ႔ အစိုးရအေပၚ ဆန႔္က်င္ေနသူေတြကို အတားအဆီးလို႔ ျမင္ေနၾကဦးမွာပဲ။
အစုလုိက္အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မွႈေတြ၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမွႈေတြ၊ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်မွႈေတြ၊ ျပည္ေျပးဘ၀ေတြ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမွႈေတြ ရွိေနတာေတာင္မွ အာဏာရွင္ေတြကို “အမွားမရွိေသာ၊ ခမ္းနားၾကီးျမတ္ေသာ၊ ဘုန္းတန္ခိုး ဂုဏ္ျဒပ္ၾကီးမားေသာ” စတဲ႔ ဂါထာပရိတ္မႊန္းျပီး ေက်းဇူးတင္မဆံုး ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပဲ။
**********************************************
တန္(င) မင္းဆက္ေခတ္ ကဗ်ာဆရာၾကီး ဘိုင္ခ်ဴးယိ က “ေတာမီးေတြ သူတို႔ကို ဘယ္ေတာ႔မွ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ပါ.. ေႏြဦး ေလေျပထဲမွာ ထပ္ ၾကီးထြားဦးမွာ…” လို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြအတြက္ ေရးဖြဲ႔တယ္။ တရုတ္ျပည္မၾကီးရဲ႕ အဲဒီေက်ာ္ၾကားတဲ႔ ကဗ်ာဟာ လူထုကို သတၱိရွိရွိ မားမားမတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ဖို႔ ဖြဲ႔ဆိုတာ မဟုတ္ဘဲ၊ လူထုကို အျမဲဒူးေထာက္မွႈ က်င္႔သားရေစဖို႔ တိုက္တြန္းထားတာ ျဖစ္တယ္။ ဧကရာဇ္ ထီးနန္းေအာက္မွာ အရပ္ဖက္နဲ႔ စစ္ဖက္အရာရွိေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ‘သက္ေက်ာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ’ သံုးၾကိမ္သံုးခါ ေအာ္ဟစ္ရင္း ဒူးေထာက္ ဦးခ်ေနၾကရတယ္။
တီယန္နန္မင္ ထိပ္မွာ အာဏာရွင္က သူ႔လက္ကို ေ၀ွ႕ျပလိုက္ေတာ႔ ကမၻာ႔အၾကီးမားဆံုး ရင္ျပင္ၾကီးဟာ အာဏာရွင္ကို ေကင္းခ်ီးဩဘာေပးတဲ႔ ေက်းကြ်န္မ်ားရဲ႕ ပင္လယ္ျပင္ၾကီး ျဖစ္သြားရတယ္။ ၁၉၁၁ ခ်င္(င) မင္းဆက္ ျပိဳက်ျပီး CCP အာဏာရကတည္းက က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ သူတို႔ဘိုးဘြားေတြထက္ ရုပ္ပိုင္းေရာ စိတ္ပိုင္းပါ ပိုဒူးေထာက္လာၾကရတယ္။
‘လူဟာ တရားမွ်တမွႈ လြတ္လပ္မွႈနဲ႔ ေမြးဖြားလာတယ္’ လို႔ မွန္ကန္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ ေလာကတရားက ဆိုဆံုးမထားတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ ေက်းကြ်န္ျဖစ္မွႈ၊ မတရား မမွ်တမွႈေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ အာဏာအလြန္အကြ်ံ က်င္႔သံုးမွႈနဲ႔ ပညာဥာဏ္ အေျမွာ္အျမင္ေၾကာင္႔ ျဖစ္ေစတာမဟုတ္ဘူး။ အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူထုရဲ႕ ဒူးေထာက္မွႈေၾကာင္႔သာ ျဖစ္ေနၾကရတာပါ။
သံုးၾကီမ္ ဦးခ်ရျပီး၊ ကိုးၾကိမ္ ဒူးတုပ္ျပရတဲ႔ အင္ပါယာေခတ္ ကုန္ဆံုးခဲ႔ဲျပီး ႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ယေန႔အခ်ိန္ကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အရွက္ရေအာင္ ျပဳမူေနၾကဦးမွာလား။ ဒူးေထာက္ရတဲ႔ အေျခအေနကို ကာကြယ္ဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေၾကာင္းျပေနၾကဦးမွာပဲလား။ လူေနမွႈအဆင္႔အတန္းေကာင္းေကာင္း ရဖို႔နဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ႔သူေတြ ပါတီထဲ ၀င္ခြင္႔ရေရးအတြက္ အာဏာရွင္ေတြကို ေက်းဇူးတင္မဆံုး ဒူးေထာက္ ေမာ္ဖူးမဆံုး ဆက္လုပ္ေနၾကဦးမွာပဲလား။
လြတ္လပ္တဲ႔ တရုတ္ျပည္ၾကီး ေပၚထြန္းဖို႔အတြက္ အာဏာရွိသူေတြထံက ‘ေပၚလစီသစ္ေတြ’ ထုိင္ေမွ်ာ္ေနျခင္းဟာ ဆိုးရြားရူးသြပ္လြန္းပါတယ္။ လူထုၾကားမွာပဲ ‘အားအင္သစ္ေတြ’ ဆက္တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ေရး ေမွ်ာ္လင္႔ၾကဖို႔ပဲ ရွိရပါမယ္။ လူထုအတြက္ ဂုဏ္သိကၡာ (dignity) ကို အယူအဆအရေရာ တရား၀င္မွႈအရာပါ ထူေထာင္ႏိုင္တဲ႔ ေန႔ဟာ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ လူ႔အခြင္႔အေရးအတြက္ အင္စတီက်ဴးရွင္း ဆိုင္ရာ အကာအကြယ္ ရရွိတဲ႔ ေန႔ပါပဲ။

ရည္ညႊန္း။ Can it be that the Chinese People deserve only ‘CCP party-led democracy” by Liu Xiaobo

ရဲႏြယ္မိုး
မွတ္ခ်က္။ အလင္းရနံ ဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၅ ) တြင္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္သည္။