“ေလာင္းမွာလား သၾကၤန္ေရ”
သၾကၤန္ဆိုတာ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ဧၿပီ ၁၃ အႀကိဳကစလို႔ ၁၄၊ ၁၅၊ ၁၆ ပဲ ရွိတယ္။ အၾကတ္နွစ္ရက္ပါရင္
စုစုေပါင္း ၄ ရက္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုေပမယ္႔လည္း ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြကေတာ႔
ဘယ္ေတာ႔မွ ေရကစားလို႔ မ၀ႏိုင္ပါဘူး။
ေမာ္လၿမဳိင္မွာဆို ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔လည္း ပက္ၾကတုန္းပဲ လို႔ တတၿပီး ေမာ္လၿမဳိင္ေရာက္ေအာင္ပဲ သၾကၤန္ေနာက္ကလိုက္ရေကာင္းႏိုးနိ ုး သံေယာဇဥ္ အမွ်င္မျပတ္ရွိတတ္ၾကပါတယ္။
ဟိုးတုန္းက အႀကဳိေန႔ ပက္ေလ႔ပက္ထမရွိေပမယ္႔ အခုမ်ားျဖင္႔ အႀကိဳေန႔မွာကတည္းက
မ႑ပ္ဖြင္႔ပြဲလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ပက္ကုန္ၾကေလရဲ႕။
ဒီ႔ထက္ေစာၿပီး မႀကိဳနိုင္ၾကေတာ႔ဘူးလို႔လည္း မထင္ေလနဲ႔။ သၾကၤန္ပိတ္ရက္မစခင္
ေနာက္ဆုံးရုံးတက္ရက္ဟာ ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္႔ဌာနမွာ စတုဒီသာေလးေတြေကၽြးၿပီး
ကိုယ္႔၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း တုတ္တုတ္ရႊဲေအာင္ ေရေလာင္းၾကျပန္ေသးတယ္။
ေဆးေက်ာင္းေနာက္ဆုံးႏွစ္တုန္းက အဲသလို သၾကၤန္မ်ဳိး လမ္းမေတာ္ေက်ာင္းမွာ
ႏႊဲခဲ႔ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသလား မေမးပါနဲ႔။ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ
တကိုယ္လုံးရႊဲရႊဲနစ္နစ္နဲ႔ လူတကာ၀ိုင္းၾကည့္ခံရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရဲ႕
နံမည္ေက်ာ္ စေကာ႔ေစ်းသၾကၤန္လည္း သည္အတိုင္းပဲ။ ခုလာမယ္႔သၾကၤန္္က်ရင္
ဘာေတြ၀တ္မယ္ ဘာေတြဆင္မယ္၊ သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုလန္ထြက္ေနၾကတယ္ ေငးရင္းေမာရင္း
ေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္း စေကာ႔ေစ်းတစ္ေစ်းလုံးရႊဲေအာင္ ေရကစားၾကတယ္။
လူႀကီးေတြကျဖင္႔ သည္ေလာက္ေနပူႀကီးထဲ နာဖ်ားကုန္မွျဖင္႔ဆို ပူပူပင္ပင္
ဆူဆူဆဲဆဲ ရွိေပမယ္႔ ကိုယ္ကေတာ႔ လူငယ္ပီပီ ေပ်ာ္ခဲ႔တာပဲ။
သည္ႏွစ္သၾကၤန္မွာလည္း အဲသလို အႀကိဳသၾကၤန္က်တာေတြ မရွိပဲ ဘယ္ေနပါ႔မလဲေလ။ မေန႔က ေဆးရုံေပၚမွာေတာင္ ေရေတြေလာင္းၾက၊ မုန္႔ေတြလည္စားၾကလုပ္ၾကေသးတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ႔ ျပည္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကမာၻေအးဘုရားလမ္းတေလွ်ာက္က မ႑ပ္ႀကီးေတြမွာ ေရမီးအစုံနဲ႔ ေလထီးခုန္ေနၾကတာ ေလးငါးရက္ ရွိေနၿပီ။ လက္မွတ္ေတြႀကိဳေရာင္းေနတာတဲ႔ေလ။
ေဆာင္းေဘာက္အႀကီးႀကီးေတြ သံစုံဖြင္႔ၿပီး အတိုအျပတ္ အဟိုက္အၾကပ္ကေလးေတြ
ထြန္႔ထြန္႔လူးေနတာမ်ား နိုက္ကလပ္ေတြ လမ္းေပၚေရာက္လာသလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္။
ကားေတြကလည္း အဲ႔နားေရာက္ရင္ သၾကၤန္လည္သလို ျဖည္းျဖည္းေလး ဘီးလွိမ္႔ၿပီး
လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေလးေတြယူ။ ကေနတာေလးေတြ မ်က္စိအစာေကၽြး၊ ဘယ္မ႑ပ္က
ကိုယ္လိုခ်င္တာလုပ္ခ်င္တာေတြနဲ႔
ကိုက္မလဲလို႔ စနည္းနာၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္ရက္ ၃၅က်ပ္နဲ႔
ေရပက္ခံကားလည္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားေနတဲ႔ကိုယ္ဟာ သည္မ႑ပ္ႀကီးေတြေပၚမွာ
ေရကစားခြင္႔ေပးတဲ႔ ေစ်းကို ေမးေတာင္ မေမးရဲဘူး။ တစ္ရက္ကို
သုံးေလးေသာင္းေလာက္ရွိတယ္ လို႔ပဲ အၾကမ္းဖ်င္းသိခဲ႔တယ္။ “လက္မွတ္ကုန္သြားၿပီ။ ၀ယ္မရေတာ႔ဘူး။” ဆိုတဲ႔
မ႑ပ္ေတြကဆို မ်က္ႏွာေလးေတြ၀င္႔ေနေအာင္ ခ်ီထားတယ္။ ကိုယ္႔မ႑ပ္လူစည္ဖို႔
လက္မွတ္မ်ားမ်ား ေရာင္းရဖို႔အတြက္ ေစာေစာက မလက္တို မေပါင္တိုကေလးေတြ
ငွားထားတဲ႔အျပင္ ဆယ္လီဗ်စ္တီႀကီးမ်ားကိုလည္း သင္႔ရာႀကဳိက္ေစ်းေပးလို႔
ပင္႔ထားရတယ္။ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာက စိုင္းစိုင္းမ႑ပ္၊ ေဖြးေဖြးမ႑ပ္၊
ျဖဴျဖဴ႕မ႑ပ္၊ နီနီ႔မ႑ပ္နဲ႔ပဲ ေရပန္းစားမွာ မဟုတ္လား။ ဒါလည္း
သူစီးပြားေရးနဲ႔သူမို႔ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ စင္တစ္စင္ေဆာက္ခြင္႔ပါမစ္ရဖို႔
သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေပးရတယ္။ အခိုင္အခံ႔ေဆာက္ရတယ္။ ေရပိုက္ဆင္ခ၊ မီးဆင္ခ၊
အသံပိုင္း၊ အစစအရာရာ ေငြေတြပုံေနေအာင္ လမ္းခင္းထားရတာ။ ဘယ္သူကမွ
အရႈံးမခံနိုင္ဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္ လူစည္ေအာင္ လာဘ္ေခၚတဲ႔ နည္းတစ္နည္းသုံးၾကျပန္ပါတယ္။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ “Lady Free” တဲ႔။ နံမယ္ေလးက ယဥ္ေက်းသေလာက္ ကိုယ္႔ဘာသာ အနက္ျပန္လိုက္မိတာကေတာ႔ “သာမီးေလးတို႔က ေရကစားခ်င္သတဲ႔လား။ ငယ္ရင္ငယ္ပေစ။ ေခ်ာရင္ၿပီးေရာ။ ကုကၠဳိႀကီးတို႔ မ႑ပ္ေပၚတက္ခဲ႔။ ျဗားမွ ေပးဇယာလိုပု။ ေရာ႔ ေရပိုက္၊ အင္႔ ဒါေလးေသာက္။ ဆြဲဆရာေရ႕။ ေကြ႕မယ္ ကိုင္ထား။” လို႔ပါပဲ။ ႏိုက္ကလပ္ေတြမွာလည္း အဲ႔လိုပဲေလ။ ဒါေလးေတြလာမွ ပုရိသႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေတြက ကုန္ခ်င္ကုန္ ခန္းခ်င္ခန္း ဇာတ္လမ္းရွာပလိုက္မယ္ဆိုၿပီး အညွီရွိရာ ယင္အုံတာ မဟုတ္လား။ ဒါ သၾကၤန္ေလ သၾကၤန္။ ဘယ္မ႑ပ္ၾကည့္ၾကည့္။ နတ္သမီးေလးလိုလွပါတယ္။ သၾကၤန္မယ္ေလးေတြ လွပါတယ္။ ကလည္းက လွလည္းလွေတာ႔ သၾကၤန္မယ္ေလးေတြ မရွက္တတ္တယ္ ျဖစ္ေနတာ။
ဒါေပမယ္႔ သၾကၤန္ပိုးဆိုတာ အရက္ႀကဳိက္ ၾကက္ပိုက္တတ္တဲ႔ ေယာက်ၤားသားေတြမွာခ်ည့္ ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မိန္းကေလးေတြလည္း သၾကၤန္ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတာေပါ႔။ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြ သၾကၤန္ေရကစားမယ္႔ၾကံရင္ေတာ႔ က်ားရဲရာ ၾကမၼာမယိုးသာဆိုသလို အသိဥာဏ္ကေလးေတြ ကိုယ္နွင္႔မကြာရွိပါမွ ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းေအးေပလိမ္႔မယ္။ နို႔မို႔ သၾကၤန္တစ္ခါေပ်ာ္လိုက္မိတာ တစ္ဘ၀လုံး ေျပာင္းလဲသြားရတယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းေလးမွ မတန္ဘူး။ “အို ဘာေတြလာေျပာေနမွန္းလည္း မသိဘူး။ မီးတို႔က ရိုးရိုးသားသား သၾကၤန္ေရကစားတာ” ဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ္႔အေနအထိုင္ အေျပာအဆို ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဟာ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးမွန္း သိသိသာသာ ကြဲကြဲျပားျပား ရွိေနမွ လက္ရဲဇက္ရဲရွိတဲ႔သူေတြ ေတာ္ရုံမေစာ္ကားနိုင္မွာပါ။ သိပ္ၿပီးေခတ္ဆန္ခ်င္လြန္းလို႔၊ ပဲဆီ နွမ္းဆီ ဆက္ဆီျဖစ္ေအာင္ ၀တ္တာမ်ားသြားရင္ မူးမူးမိုက္မိုက္ ထထၾကြၾကြရွိသူေတြရဲ႕အျမင္မွာ “တူတူလိုက္မလား သြားမယ္ေမ။” လို႔ ေခၚခ်င္စရာ ျဖစ္ေနပါလိမ္႔မယ္။ ပါးစပ္က သားေျပာမယားေျပာ ေျပာတာမ်ဳိးေလာက္ေတာ႔ျဖင္႔ သည္အခ်ိန္မွာ လူတိုင္းခြင္႔လႊတ္နိုင္ၾကပါရဲ႕။ လက္ေတြ ပါပါလာတတ္လြန္းလို႔သာ။ မယုံရင္ ဇြန္သဥၹာမွန္ၾကည့္တဲ႔ပုံမ်ဳိးနဲ ႔ မ႑ပ္ေရွ႕သြားရပ္ၾကည့္ပါလား။ တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ဖူးဖူးကိုေယာင္သြားမယ္မွတ္။ (ခြက္ေစာင္းခုတ္ခံရမယ္ လို႔ ေျပာတာ)
ကိုယ္လည္း ငယ္ရာကႀကီးလာတာမို႔ သၾကၤန္တြင္း လူငယ္ဘ၀ ဇာတ္လမ္းရွာတာ အျပစ္ေတာ႔ မေျပာလိုပါဘူး။ သက္တူရြယ္တူအခ်င္းခ်င္း ေရသဘင္ပြဲေရာက္မွ နီးနီးစပ္စပ္ ဆုံရေတြ႕ရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဘ၀တစ္သက္တာ လက္တြဲဖို႔ကေတာ႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ္႔အေၾကာင္း သိစရာေတြ အမ်ားႀကီးလိုေသးတယ္။ ဆုံခ်င္ရင္လည္း ဆုံလိုက္ဦး။ ယုံခ်င္ရင္လည္း ယုံလိုက္ဦး။ ပုံသာမပုံလိုက္မိေစနဲ႔။ သမီးမိန္းကေလးေမြးထားတဲ႔ဖေအမို႔ လို႔
သၾကၤန္ေရာက္ရင္ သူ႔လိုေကာင္နဲ႔ေတြ႕မွာစိုးၿပီး ရင္တမမ ရွိေနရွာတယ္ လို႔
မထင္နဲ႔ေနာ္။ တကယ္ေတာ႔ သားေယာက်ၤားေလးေတြက ပိုစိတ္ပူရတာပါ။ တစ္ေနကုန္
ေရထဲအရက္ထဲစိမ္ေနရင္းကေန လစ္ရင္လစ္သလို အိပ္မက္ရိုင္းထဲ ေရာက္သြားၾကတာေတြ
အမ်ားႀကီးပဲ။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး မူးၿပီးေရာအခါ မဟုတ္လား။ မနက္ခင္းတုန္းကေတာ႔
အလွဆုံး အလန္းဆုံးေတြကို မွန္းတာငမ္းတာပါပဲ။ မူးလာေလ ေကာင္မေလးေတြက လွလာေလ။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဘာလာလာ ညားျဖစ္ကုန္ေရာ။ ယာဥ္မေတာ္တဆျဖစ္တာ
ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားတာဆိုတာေတြက သၾကၤန္တြင္းစံခ်ိန္ကို ဘယ္အခါမွ
မခ်ဳိးနိုင္ဘူး။ သၾကၤန္တြင္းမွာ ဘယ္မိဘမဆို ကိုယ္႔သားသမီးေလးေတြကို
စိတ္ပူရွာမွာပဲ။ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္ရွာမယ္ေလဆို
ခြင္႔ျပဳတယ္ ခြင္႔လႊတ္တယ္ လုပ္ထားေပမယ္႔ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္မေရာက္ရင္
ေခါင္းမီးေတာက္ၾကရလိမ္႔မယ္။ (ကိုယ္လည္း အခုမွပဲ အေမေတြအဖြားေတြ
ကိုယ္ခ်င္းစာနိုင္ေပေတာ႔တယ္)
ကိုယ္႔တုန္းကေတာ႔ ကိုယ္႔ဆင္ေျခနဲ႔ကိုယ္ဗ်။ “တစ္သက္လုံး ကိုယ္႔ဦးေႏွာက္နဲ႔ကိုယ္ ထိန္းလာတာ။ ဒီသၾကၤန္ေလး သုံးရက္က်မွာ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လဲ။” ေပါ႔။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔သားသမီးက်ေတာ႔ သၾကၤန္ရက္ကေလးေရာက္မွ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ သင္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အစကတည္းက က်ားက်ားမမ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းတတ္ေအာင္ သြန္သင္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအက်င္႔က ကိုယ္႔ျမန္မာမွာပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ သူမ်ားနိုင္ငံေတြမွာ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ဆီမွာ အသက္ကေလး နွစ္ဆယ္အစိတ္ေရာက္တာေတာင္ ဘယ္ရင္ခြင္မွ မအိပ္ဖူးေသးဘူးဆိုရင္ လူၾကားမေကာင္း သူၾကားမေကာင္းမို႔ ထုတ္လို႔ေတာင္ မေျပာ၀ံ႕တဲ႔ဘ၀။ သေရာ္စရာ ေလွာင္စရာလို႔ေတာင္ ထင္ၾကတယ္။ တစ္ခုခုေတာ႔ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတာ ဧကန္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေအာင္ မိဘအိမ္ကပ္ေနတဲ႔ အပ်ဳိႀကီး လူပ်ဳိႀကီးမ်ားဆို “ဆန္ကုန္ေျမေလး၊ ဒီအရြယ္ႀကီးထိေအာင္ မိဘကို ဒုကၡေပးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ ရွက္စရာႀကီး။” လို႔ အတင္းေျပာခံရတယ္။ လူဦးေရအင္မတန္နည္းပါးၿပီး ေရွးရိုးဓေလ႔စရိုက္နဲ႔ေနတဲ႔ ဘူတန္မွာေတာင္ သမီးမိန္းကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ မိဘမ်ားက အပ်ဳိခန္းခြဲသိပ္ရတယ္။ လူပ်ဳိ၀င္ဖို႔တံခါးေပါက္ ေဖာက္ေပးရတယ္။ သူအရြယ္ေရာက္ၿပီမို႔ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ေနတာကို ခြင္႔ျပဳေပးရတယ္။ ဘာမွ ေထြလီကာလီ ရႈတ္ရႈတ္ယွက္ယွက္ မရွိဘူး။ ကေလးရွိရင္ ေပးစားပလိုက္တာ။ သူတို႔ဆီမွာ အသက္ ဆယ္႔ေလး ငါးႏွစ္နဲ႔ ကေလးအေမျဖစ္ေနတာ မဆန္းဘူး။ ဒါဆို သားေယာက်ၤားေလးေမြးထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမတုန္း။ မပူပါနဲ႔။ သားတို႔ မတတ္ေသးရင္ သင္ေပးျပေပးမယ္႔ အန္တီေတြ မမေတြ ပုံလို႔ပုံလို႔။ အိမ္လာလည္လိုက္။ ဒါေလးေတြက ထမင္းစားေရေသာက္ပါ။ အားလုံးပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပဲ။ ဘူတန္မွာ ျပည့္တန္ဆာ လုံး၀မရွိဘူး။ လိုမွမလိုအပ္ပဲနဲ႔။ လူနွစ္ေယာက္ ခ်စ္မိတယ္။ ဒါဆိုျပည့္စုံေနၿပီ။ က်န္တာ ဘာမွမလိုဘူး။ အေသြးအသားဆိုတာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည္ျဖဴဖို႔ပဲ လိုတာ။
ကိုယ္တို႔ဆီမွာက်ေတာ႔ လူပ်ဳိဂုဏ္ အပ်ဳိဂုဏ္ဆိုတာႀကီးေတြက ေခတ္မမီေတာ႔တဲ႔ အယူအဆေတြလို႔သာ ေျပာတာ စြန္႔ေတာ႔ မစြန္႔နိုင္ၾကေသးဘူး။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္ခဲ႔တယ္ပ်က္ခဲ႔တယ္ဆိုတာႀကီးက ို
ကိုယ္႔ေနာက္ကို အရိပ္လိုကပ္ပါလာတယ္။ ကာယကံရွင္ကသာ ကိုယ္႔အိမ္ေထာင္ဘက္
ကိုယ္႔ဘာသာ မမွတ္မိခ်င္ေနမယ္။ အရပ္ကေတာ႔ ပုဆိုးတန္းတင္ထားလိုက္ရင္
ေရစစၥႀတီျပဳလုပ္ၿပီးသားပဲ။ တမုဆိုး ကိုးခုလပ္တဲ႔အထိလည္း မွတ္မိတယ္။
ႏုညက္အိစက္ေနတဲ႔ မင္းသမီးေခ်ာကေလးေတြ အေမရိကားကလူေတြနဲ႔မွ ဖူးစာဆုံတာ
အဲ႔ဒါေၾကာင္႔လည္း ပါတယ္။ ဒီကလူေတြက ပတ္၀န္းက်င္ဒဏ္ကို မခံနိုင္ၾကဘူး။
ေကာလာဟလပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားေလရာ အၾကည့္ခံ အေျပာခံရတဲ႔အခါ ကၽြဲၿမီးတိုတာေပါ႔။
ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ ေနဦးမယ္ဆိုရင္ ရြာလြန္ရြက္တိုက္လုပ္လို႔
မရနိုင္ဘူး။ သူ႔အရပ္သူ႔ဇာတ္ကို ေအာင္႔အည္းၿပီးကရမယ္။ လူပ်ဳိက လူပ်ဳိလို၊
အပ်ဳိက အပ်ဳိလိုေနရမယ္ မဟုတ္လား။
အဲသေလာက္ကေတာ႔ သြန္သင္ရတာ သိပ္မခက္ပါဘူး။ တို႔ဆီကကေလးေတြ သိပ္ေဟာ႔ေဟာ႔ရမ္းရမ္း မရွိလွဘူး။ မိဘမ်က္စိေအာက္မွာ လိမ္လိ္မ္မာမာေနတဲ႔ ကေလးေတြအမ်ားႀကီး။ တကယ္တမ္း သြန္သင္ခ်င္တာက အဲသည္မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတဲ႔ မိဘဆိုတာႀကီးေတြကိုပဲ သြန္သင္ခ်င္တာပါ။ လူငယ္ေတြ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမွာ အကန္႔ဆိုတာ ပါခဲေပမယ္႔ ဒယ္ဒီမာမီတို႔က ကိုယ္႔သားသမီးရဲ႕ ခ်စ္သူကို အကဲျဖတ္တဲ႔အခါ စိန္ကဲေက်ာက္ကဲျဖတ္သလိုျဖတ္တယ္။
ဒီေကာင္ ဘာေကာင္လဲ။ ဘယ္သူ႔သားသမီးလဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိသလဲ။ အိုေကနဲ႔ဆို
အိုေကပလိုက္ေရာ။ မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္တာ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔
စပြန္ဆာေကာင္းေကာင္းေပးနိုင္တဲ႔ သူႀကီးေတြဆို
ဘယ္မိဘအိမ္တက္တက္၊ “လာပါ ထိုင္ပါ။ ကာဖီေလး ေသာက္ပါဦး။ သားေရ သမီးေရ။
ဒီမွာ မင္႔ကိုႀကီး မင္႔မႀကီး ေရာက္ေနတယ္။” လို႔ ဧည့္ေထာက္ခံရတဲ႔ ဘ၀ကို
ေရာက္သြားေရာ။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္႔သားသမီးေလး ေနာင္ေရးေတာ႔ စိတ္ေအးရၿပီ
လို႔ ေအာင္႔ေမ႔သြားတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔မသိတာ ၿပိဳင္ကားႀကီးစီးၿပီး
ကြန္ဒိုမီနီယံေပၚမွာ ေနရင္းနဲ႔လည္း ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္သုတ္ေနရတဲ႔ဘ၀ေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိတယ္ ဆိုတာ။ စိတ္ထဲက ဆင္းရဲလာရင္ သၾကားေတြ ပ်ားရည္ေတြကလည္း
မခ်ဳိႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဆိုကၠားသမားမယား က်တဲ႔မ်က္ရည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခၽြးမ
ငုတ္တုတ္မႈိင္ရင္း သုတ္ေနရတာနဲ႔ မတူဘူးလို႔မ်ား ထင္ေနသလား။ အျပင္ကဟာေတြသာ
မတူတာ ရင္၀မွာ ပူတာခ်င္းေတာ႔ အတူတူပဲ။ မိဘကိုယ္တိုင္က စပြန္ဆာခိုင္လို႔
ယိုင္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနရင္ ကေလးရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကေလး ပ်က္စီးသြားတတ္တယ္။
အံ႔ဖြယ္ေပါေသာ တို႔ေတာရြာမွာ စပြန္ဆာေတြ တြင္က်ယ္လာတာ မင္းသမီးေလးေတြ မိန္းမေခ်ာေလးေတြကိုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ၤားသားကေလးေတြက ပိုလို႔ ဆိုးပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဘူးေကာင္းမွစင္ခံ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ အခ်စ္ကိုအရင္းအႏွီးျပဳတယ္ လို႔ ထင္ခ်င္ထင္ၾကလိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဒါႀကီးရင္းၿပီးေတာ႔ တက္လာရတဲ႔ဘ၀က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈဆိုတာ ဘာအႏွစ္သာရမွ မရွိတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္သိလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း စပြန္ဆာရွာ ရိပ္သိမ္းစုေဆာင္းရသမွ်ေလးေတြနဲ ႔
အသက္အရြယ္ရလာေတာ႔မွ ကိုယ္ကျပန္ စပြန္ဆာေပးစရာေလးေတြ လိုက္ရွာယူရပါေလေရာ။
ေငြကိုေမွ်ာ္ျမင္တဲ႔အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ကယူၿပီးေပးရတာ မေကာင္းသလိုပဲ
ကိုယ္ကေပးၿပီး ယူရတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ဘယ္ဟာမွ မစစ္ဘူးေလ။ ဒီအသိေတြ
အေတြးအျမင္ေတြရဖို႔ လူတခ်ဳိ႕ဟာ သူတို႔တစ္ဘ၀လုံး ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ႔ရတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သိသာသိတယ္။ ျပန္မျပင္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ မွားမွန္းမသိေသးတဲ႔
ေနာက္လူေတြ ဆက္မမွားေအာင္ နမူနာျပတာပဲ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ
ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ စကားတင္း မဆိုပါဘူး။ သၾကၤန္မွာ
ေရလွ်ံတဲ႔ေဘာစိေတြနဲ႔တိုးရင္ တံလွ်ပ္ကိုေရထင္ၾကမွာကိုစိုးလို ႔ သတိေပးပါတယ္ေလ။
မနၱေလးေစ်းခ်ဳိေရာက္လို႔ ထိုးမုန္႔တန္းဘက္ လွည့္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ဆိုင္ကျဖစ္ျဖစ္ လာပါ ထိုင္ပါ။ စားပါ ေသာက္ပါ အျမည္းပန္းကန္ေလးေတြ တန္းစီေနေအာင္ ေကၽြးၾကလိမ္႔မယ္။ ႀကိဳက္လို႔ လိုခ်င္လို႔ ၀ယ္ရင္ေတာ႔ အျမည္းပန္းကန္ခ်ၿပီး အထုပ္ကေလးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေရာင္းမွာ။ အျမည္းက အျမည္း အေရာင္းကအေရာင္း။ အျမည္းေတြမကုန္ လႊင္႔ပစ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ေခတ္ကာလ သားသမီးမ်ား ရည္းစားထားတဲ႔အခါမလည္း ထိုးမုန္႔ဆိုင္ ၀င္ထိုင္သလို အျမည္းဘယ္ေလာက္ထိ ေကၽြးမွာတုန္း၊ ႏႈိက္ျမည္းၾကည့္ၿပီးမွ ၀ယ္ခ်င္ၾကတယ္။ ျမည္းၿပီးရင္ေတာ႔ အထုပ္သစ္ကိုသာ ေတာင္းေရာ။ ထိုးမုန္႔အျမည္းစားၿပီး မ၀ယ္ပဲ ထြက္သြားလို႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မဆိုးဘူး။ ႀကိဳက္မွ၀ယ္။ မႀကိဳက္ မ၀ယ္နဲ႔ေပါ႔။ လူအျမည္းႏႈိက္စားၿပီး မ၀ယ္ပဲထြက္သြားေတာ႔ တစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ဆို ေရာင္းတန္းကဆင္းၿပီး အျမည္းဗန္းထဲေရာက္ကေရာ မဟုတ္လား။ အလွဴအိမ္က လက္ဘက္ခြက္လို ဇြန္္းလွည့္ေစာင္႔ေနတဲ႔သူေတြအမ် ားႀကီး
ဆို ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူေနမယ္႔သူေတြက ရွိေသး။ သည္ႏွစ္သၾကၤန္တြင္း၀တ္ဖို႔
ျမန္မာစာတန္းထိုး တီရွပ္ကေလးေတြ လုပ္ေရာင္းဦးမွပါပဲေလ။ “လူကိုယူပါ
အျမည္းကိုခ်မ္းသာေပးပါ” တို႔။ “တကယ္ခ်စ္ရင္ ႏႈိက္မျမည္းေၾကး။” တို႔ ဘာတို႔။
ေမာ္လၿမဳိင္မွာဆို ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔လည္း ပက္ၾကတုန္းပဲ လို႔ တတၿပီး ေမာ္လၿမဳိင္ေရာက္ေအာင္ပဲ သၾကၤန္ေနာက္ကလိုက္ရေကာင္းႏိုးနိ
သည္ႏွစ္သၾကၤန္မွာလည္း အဲသလို အႀကိဳသၾကၤန္က်တာေတြ မရွိပဲ ဘယ္ေနပါ႔မလဲေလ။ မေန႔က ေဆးရုံေပၚမွာေတာင္ ေရေတြေလာင္းၾက၊ မုန္႔ေတြလည္စားၾကလုပ္ၾကေသးတယ္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ႔ ျပည္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကမာၻေအးဘုရားလမ္းတေလွ်ာက္က မ႑ပ္ႀကီးေတြမွာ ေရမီးအစုံနဲ႔ ေလထီးခုန္ေနၾကတာ ေလးငါးရက္ ရွိေနၿပီ။ လက္မွတ္ေတြႀကိဳေရာင္းေနတာတဲ႔ေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ထပ္ လူစည္ေအာင္ လာဘ္ေခၚတဲ႔ နည္းတစ္နည္းသုံးၾကျပန္ပါတယ္။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ “Lady Free” တဲ႔။ နံမယ္ေလးက ယဥ္ေက်းသေလာက္ ကိုယ္႔ဘာသာ အနက္ျပန္လိုက္မိတာကေတာ႔ “သာမီးေလးတို႔က ေရကစားခ်င္သတဲ႔လား။ ငယ္ရင္ငယ္ပေစ။ ေခ်ာရင္ၿပီးေရာ။ ကုကၠဳိႀကီးတို႔ မ႑ပ္ေပၚတက္ခဲ႔။ ျဗားမွ ေပးဇယာလိုပု။ ေရာ႔ ေရပိုက္၊ အင္႔ ဒါေလးေသာက္။ ဆြဲဆရာေရ႕။ ေကြ႕မယ္ ကိုင္ထား။” လို႔ပါပဲ။ ႏိုက္ကလပ္ေတြမွာလည္း အဲ႔လိုပဲေလ။ ဒါေလးေတြလာမွ ပုရိသႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ေတြက ကုန္ခ်င္ကုန္ ခန္းခ်င္ခန္း ဇာတ္လမ္းရွာပလိုက္မယ္ဆိုၿပီး အညွီရွိရာ ယင္အုံတာ မဟုတ္လား။ ဒါ သၾကၤန္ေလ သၾကၤန္။ ဘယ္မ႑ပ္ၾကည့္ၾကည့္။ နတ္သမီးေလးလိုလွပါတယ္။ သၾကၤန္မယ္ေလးေတြ လွပါတယ္။ ကလည္းက လွလည္းလွေတာ႔ သၾကၤန္မယ္ေလးေတြ မရွက္တတ္တယ္ ျဖစ္ေနတာ။
ဒါေပမယ္႔ သၾကၤန္ပိုးဆိုတာ အရက္ႀကဳိက္ ၾကက္ပိုက္တတ္တဲ႔ ေယာက်ၤားသားေတြမွာခ်ည့္ ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မိန္းကေလးေတြလည္း သၾကၤန္ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတာေပါ႔။ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြ သၾကၤန္ေရကစားမယ္႔ၾကံရင္ေတာ႔ က်ားရဲရာ ၾကမၼာမယိုးသာဆိုသလို အသိဥာဏ္ကေလးေတြ ကိုယ္နွင္႔မကြာရွိပါမွ ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းေအးေပလိမ္႔မယ္။ နို႔မို႔ သၾကၤန္တစ္ခါေပ်ာ္လိုက္မိတာ တစ္ဘ၀လုံး ေျပာင္းလဲသြားရတယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းေလးမွ မတန္ဘူး။ “အို ဘာေတြလာေျပာေနမွန္းလည္း မသိဘူး။ မီးတို႔က ရိုးရိုးသားသား သၾကၤန္ေရကစားတာ” ဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ္႔အေနအထိုင္ အေျပာအဆို ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဟာ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးမွန္း သိသိသာသာ ကြဲကြဲျပားျပား ရွိေနမွ လက္ရဲဇက္ရဲရွိတဲ႔သူေတြ ေတာ္ရုံမေစာ္ကားနိုင္မွာပါ။ သိပ္ၿပီးေခတ္ဆန္ခ်င္လြန္းလို႔၊ ပဲဆီ နွမ္းဆီ ဆက္ဆီျဖစ္ေအာင္ ၀တ္တာမ်ားသြားရင္ မူးမူးမိုက္မိုက္ ထထၾကြၾကြရွိသူေတြရဲ႕အျမင္မွာ “တူတူလိုက္မလား သြားမယ္ေမ။” လို႔ ေခၚခ်င္စရာ ျဖစ္ေနပါလိမ္႔မယ္။ ပါးစပ္က သားေျပာမယားေျပာ ေျပာတာမ်ဳိးေလာက္ေတာ႔ျဖင္႔ သည္အခ်ိန္မွာ လူတိုင္းခြင္႔လႊတ္နိုင္ၾကပါရဲ႕။ လက္ေတြ ပါပါလာတတ္လြန္းလို႔သာ။ မယုံရင္ ဇြန္သဥၹာမွန္ၾကည့္တဲ႔ပုံမ်ဳိးနဲ
ကိုယ္လည္း ငယ္ရာကႀကီးလာတာမို႔ သၾကၤန္တြင္း လူငယ္ဘ၀ ဇာတ္လမ္းရွာတာ အျပစ္ေတာ႔ မေျပာလိုပါဘူး။ သက္တူရြယ္တူအခ်င္းခ်င္း ေရသဘင္ပြဲေရာက္မွ နီးနီးစပ္စပ္ ဆုံရေတြ႕ရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ္႔လည္း ဘ၀တစ္သက္တာ လက္တြဲဖို႔ကေတာ႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ္႔အေၾကာင္း သိစရာေတြ အမ်ားႀကီးလိုေသးတယ္။ ဆုံခ်င္ရင္လည္း ဆုံလိုက္ဦး။ ယုံခ်င္ရင္လည္း ယုံလိုက္ဦး။ ပုံသာမပုံလိုက္မိေစနဲ႔။ သမီးမိန္းကေလးေမြးထားတဲ႔ဖေအမို႔
ကိုယ္႔တုန္းကေတာ႔ ကိုယ္႔ဆင္ေျခနဲ႔ကိုယ္ဗ်။ “တစ္သက္လုံး ကိုယ္႔ဦးေႏွာက္နဲ႔ကိုယ္ ထိန္းလာတာ။ ဒီသၾကၤန္ေလး သုံးရက္က်မွာ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လဲ။” ေပါ႔။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔သားသမီးက်ေတာ႔ သၾကၤန္ရက္ကေလးေရာက္မွ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ သင္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အစကတည္းက က်ားက်ားမမ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းတတ္ေအာင္ သြန္သင္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအက်င္႔က ကိုယ္႔ျမန္မာမွာပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ သူမ်ားနိုင္ငံေတြမွာ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ဆီမွာ အသက္ကေလး နွစ္ဆယ္အစိတ္ေရာက္တာေတာင္ ဘယ္ရင္ခြင္မွ မအိပ္ဖူးေသးဘူးဆိုရင္ လူၾကားမေကာင္း သူၾကားမေကာင္းမို႔ ထုတ္လို႔ေတာင္ မေျပာ၀ံ႕တဲ႔ဘ၀။ သေရာ္စရာ ေလွာင္စရာလို႔ေတာင္ ထင္ၾကတယ္။ တစ္ခုခုေတာ႔ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတာ ဧကန္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေအာင္ မိဘအိမ္ကပ္ေနတဲ႔ အပ်ဳိႀကီး လူပ်ဳိႀကီးမ်ားဆို “ဆန္ကုန္ေျမေလး၊ ဒီအရြယ္ႀကီးထိေအာင္ မိဘကို ဒုကၡေပးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ ရွက္စရာႀကီး။” လို႔ အတင္းေျပာခံရတယ္။ လူဦးေရအင္မတန္နည္းပါးၿပီး ေရွးရိုးဓေလ႔စရိုက္နဲ႔ေနတဲ႔ ဘူတန္မွာေတာင္ သမီးမိန္းကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ မိဘမ်ားက အပ်ဳိခန္းခြဲသိပ္ရတယ္။ လူပ်ဳိ၀င္ဖို႔တံခါးေပါက္ ေဖာက္ေပးရတယ္။ သူအရြယ္ေရာက္ၿပီမို႔ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ေနတာကို ခြင္႔ျပဳေပးရတယ္။ ဘာမွ ေထြလီကာလီ ရႈတ္ရႈတ္ယွက္ယွက္ မရွိဘူး။ ကေလးရွိရင္ ေပးစားပလိုက္တာ။ သူတို႔ဆီမွာ အသက္ ဆယ္႔ေလး ငါးႏွစ္နဲ႔ ကေလးအေမျဖစ္ေနတာ မဆန္းဘူး။ ဒါဆို သားေယာက်ၤားေလးေမြးထားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမတုန္း။ မပူပါနဲ႔။ သားတို႔ မတတ္ေသးရင္ သင္ေပးျပေပးမယ္႔ အန္တီေတြ မမေတြ ပုံလို႔ပုံလို႔။ အိမ္လာလည္လိုက္။ ဒါေလးေတြက ထမင္းစားေရေသာက္ပါ။ အားလုံးပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းပဲ။ ဘူတန္မွာ ျပည့္တန္ဆာ လုံး၀မရွိဘူး။ လိုမွမလိုအပ္ပဲနဲ႔။ လူနွစ္ေယာက္ ခ်စ္မိတယ္။ ဒါဆိုျပည့္စုံေနၿပီ။ က်န္တာ ဘာမွမလိုဘူး။ အေသြးအသားဆိုတာ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည္ျဖဴဖို႔ပဲ လိုတာ။
ကိုယ္တို႔ဆီမွာက်ေတာ႔ လူပ်ဳိဂုဏ္ အပ်ဳိဂုဏ္ဆိုတာႀကီးေတြက ေခတ္မမီေတာ႔တဲ႔ အယူအဆေတြလို႔သာ ေျပာတာ စြန္႔ေတာ႔ မစြန္႔နိုင္ၾကေသးဘူး။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္ခဲ႔တယ္ပ်က္ခဲ႔တယ္ဆိုတာႀကီးက
အဲသေလာက္ကေတာ႔ သြန္သင္ရတာ သိပ္မခက္ပါဘူး။ တို႔ဆီကကေလးေတြ သိပ္ေဟာ႔ေဟာ႔ရမ္းရမ္း မရွိလွဘူး။ မိဘမ်က္စိေအာက္မွာ လိမ္လိ္မ္မာမာေနတဲ႔ ကေလးေတြအမ်ားႀကီး။ တကယ္တမ္း သြန္သင္ခ်င္တာက အဲသည္မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတဲ႔ မိဘဆိုတာႀကီးေတြကိုပဲ သြန္သင္ခ်င္တာပါ။ လူငယ္ေတြ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမွာ အကန္႔ဆိုတာ ပါခဲေပမယ္႔ ဒယ္ဒီမာမီတို႔က ကိုယ္႔သားသမီးရဲ႕ ခ်စ္သူကို အကဲျဖတ္တဲ႔အခါ စိန္ကဲေက်ာက္ကဲျဖတ္သလိုျဖတ္တယ္။
အံ႔ဖြယ္ေပါေသာ တို႔ေတာရြာမွာ စပြန္ဆာေတြ တြင္က်ယ္လာတာ မင္းသမီးေလးေတြ မိန္းမေခ်ာေလးေတြကိုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ၤားသားကေလးေတြက ပိုလို႔ ဆိုးပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဘူးေကာင္းမွစင္ခံ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ အခ်စ္ကိုအရင္းအႏွီးျပဳတယ္ လို႔ ထင္ခ်င္ထင္ၾကလိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဒါႀကီးရင္းၿပီးေတာ႔ တက္လာရတဲ႔ဘ၀က ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈဆိုတာ ဘာအႏွစ္သာရမွ မရွိတဲ႔အေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္သိလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း စပြန္ဆာရွာ ရိပ္သိမ္းစုေဆာင္းရသမွ်ေလးေတြနဲ
မနၱေလးေစ်းခ်ဳိေရာက္လို႔ ထိုးမုန္႔တန္းဘက္ လွည့္ျဖစ္ရင္ ဘယ္ဆိုင္ကျဖစ္ျဖစ္ လာပါ ထိုင္ပါ။ စားပါ ေသာက္ပါ အျမည္းပန္းကန္ေလးေတြ တန္းစီေနေအာင္ ေကၽြးၾကလိမ္႔မယ္။ ႀကိဳက္လို႔ လိုခ်င္လို႔ ၀ယ္ရင္ေတာ႔ အျမည္းပန္းကန္ခ်ၿပီး အထုပ္ကေလးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေရာင္းမွာ။ အျမည္းက အျမည္း အေရာင္းကအေရာင္း။ အျမည္းေတြမကုန္ လႊင္႔ပစ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ေခတ္ကာလ သားသမီးမ်ား ရည္းစားထားတဲ႔အခါမလည္း ထိုးမုန္႔ဆိုင္ ၀င္ထိုင္သလို အျမည္းဘယ္ေလာက္ထိ ေကၽြးမွာတုန္း၊ ႏႈိက္ျမည္းၾကည့္ၿပီးမွ ၀ယ္ခ်င္ၾကတယ္။ ျမည္းၿပီးရင္ေတာ႔ အထုပ္သစ္ကိုသာ ေတာင္းေရာ။ ထိုးမုန္႔အျမည္းစားၿပီး မ၀ယ္ပဲ ထြက္သြားလို႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မဆိုးဘူး။ ႀကိဳက္မွ၀ယ္။ မႀကိဳက္ မ၀ယ္နဲ႔ေပါ႔။ လူအျမည္းႏႈိက္စားၿပီး မ၀ယ္ပဲထြက္သြားေတာ႔ တစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ဆို ေရာင္းတန္းကဆင္းၿပီး အျမည္းဗန္းထဲေရာက္ကေရာ မဟုတ္လား။ အလွဴအိမ္က လက္ဘက္ခြက္လို ဇြန္္းလွည့္ေစာင္႔ေနတဲ႔သူေတြအမ်
0 comments:
Post a Comment