"တပ္မေတာ္ႀကီးက အင္အားရွိဖို႔ အရာရာမွာကူညီ"

November 7, 2013 at 8:49am

          လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္လကတည္းက ထြက္သြားမိတဲ႔ သင္ၾကားေလ႔လာေရး ခရီးရွည္ႀကီးဟာ ဒီေန႔ညေနမွ လိုက္ပါလာသူ ဂ်ပန္ဆရာႀကီးမ်ားကို ေလဆိပ္အ၀အထိ တာ႔တာ႔ဘိုင္႔ဘိုင္လုပ္ၿပီး ဆုံးခန္းတိုင္ပါေတာ႔တယ္။ ကိုယ္႔ဆီက သတင္းေထာက္သူငယ္မေလးေတြလိုမ်ဳိး “ဟိုေပါ႔ေနာ္။ ႏိုင္ငံျခားကို ပညာေတာ္သင္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ႔ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲရွင္႔။” လို႔ ေမးလာရင္ေတာ႔ သည္ကလည္း သူတို႔ေလသံ အတိုင္း “ဟုတ္ကဲ႔။ ဟိုေပါ႔ေနာ္။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ဟိုးအရင္ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းတုန္းကလိုေပါ႔ေနာ္။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ေခၽြးတပ္ဆြဲသြားတာ ခံရသလိုမ်ဳိး ခံစားမိပါတယ္ဗ်။ ဟုတ္။” လို႔ အဲသလိုေလး ပဲျပစ္ျပစ္ႏွစ္နွစ္ေပးလို႔ ေျဖလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ေအာင္မယ္။ အေကာင္းစား ေဟာ္တယ္ႀကီးေတြေပၚက မဆင္းပဲ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းေတြ ၀ါးကာၿမဳိကာနဲ႔ က်ည္ဆန္ရထား ေလယာဥ္မ်ားနဲ႔ လႈပ္ရွားသြားလာေနရတာမ်ား သူမို႔လို႔ ေျပာရက္ပေလတယ္။ ေခၽြးတပ္ဆြဲသေလး ဘာေလးနဲ႔။ တကယ္လည္း အဲသည္အတိုင္းပဲ ခံစားရပါတယ္။
လူကဘယ္ေလာက္ပဲ သာယာၿငိမ္႔ေျငာင္း အာရုံေကာင္းေတြနဲ႔ မိန္းမူးေနေသာ္ျငားလည္း ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ တစက္ကေလးမွ အနားမရခဲ႔တာ အခုခ်ိန္က်မွ စာေရးဖို႔ထိုင္နိုင္တာသာ ၾကည့္ပါေတာ႔။ ေရာက္ကာစကမွ သူမ်ားသင္ၾကားပို႔ခ်သမွ်ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္နားေထာင္ၿပီး ညဘက္က် ေတြးကာေတာကာ ေရးႏိုင္ခဲ႔ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြ ေရာက္လာေလေလ၊ သူတို႔ အေျပာေတြေလွ်ာ႔ၿပီး ကိုယ္ေတြကို အလုပ္ခိုင္းတာ မ်ားမ်ားလာေလေလဆိုေတာ႔ ညတိုင္က်လည္း မအိပ္ရဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကိုယ္႔လုပ္ရမယ္႔အလုပ္အတြက္ ျပင္ရဆင္ရ ရွာရေဖြရနဲ႔ ဘာစာမွ မေရးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။

           အင္မတန္မွကို ေစ႔စပ္ေသခ်ာတဲ႔ ကိုယ္႔ဆရာသမားႀကီးမ်ားဟာ သူတို႔အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ သင္ၾကားေလ႔က်င္႔ေပးသမွ်ကို ေက်ေက်ညက္ညက္ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးႏိုင္ရုံေလာက္နဲ႔လည္း စိတ္ဒုံးဒုံးမခ်ေသးဘူး။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ ထိထိေရာက္ေရာက္ လက္ေတြ႔အသုံးမခ်ႏိုင္ပဲ ပြဲၿပီးမီးေသျဖစ္သြားမစိုးလို႔ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ တာ၀န္ရွိလူႀကီးမင္းမ်ားနဲ႔ လိုက္ပါေတြ႔ဆုံၿပီး ညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြး အၾကံေပးအၾကံယူ လုပ္ၾကပါေသးတယ္။ စေလာင္းေတြ အဲသေလာက္ပူေနေတာ႔လည္း ကိုယ္တို႔အိုးေတြက လိုက္မပူလို႔ကို မရတာ။ ဒါေၾကာင္႔ လူက စံပုံေပၚမွာေရႊရေသာ္ျငား ဦးေႏွာက္တစ္ခုလုံး ေခၽြးတပ္အဆြဲခံသြားရသလို ဖတ္ဖတ္္ေမာ က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္။ စာေစာင္႔ဖတ္ေနမယ္႔သူေတြကို အားနာမိေပမယ္႔လည္း ေခါင္းထဲမွာ  မွတ္သားထားသမွ် အခ်က္အလက္ေတြက အိမ္ျပန္ကာနီး ထိုးသိပ္ထည့္ထားတဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးလိုပဲ ဘာတစ္ခုမွ အစီအစဥ္တက်မရွိတာမို႔ ဘယ္ဟာကိုမွ အစဆြဲထုတ္လို႔ မရဘူး။ ဘယ္ကစေရးရမွန္းကို မသိတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပန္ကာနီး တိုက်ဳိကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမးခြန္းကို ျပန္အစေကာက္လိုက္ပါတယ္။ သူေမးတာက“ဂ်ပန္ျပည္ကိုလာၿပီး ေလ႔လာခဲ႔သမွ်ထဲမွာ ဘယ္အရာကို စိတ္အ၀င္စားဆုံးလဲ။” တဲ႔။

          ဟုတ္သားပဲ။ သူေမးေတာ႔မွ ကိုယ္႔ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ စိတ္၀င္စားစရာေတြကေတာ႔ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီထဲမွာမွ ဘယ္ဟာကို စိတ္အ၀င္စားဆုံးလဲလို႔ ေမးတာ ေျဖရခက္တယ္။ သူ႔မေျဖခင္ ကိုယ္႔ဘာသာစဥ္းစားၾကည့္မိေတာ႔ ရလာတဲ႔အေျဖကို ကိုယ္႔ဘာသာလည္း ေတာ္ေတာ္ အံ႔ၾသသြားတယ္။ လာတာက ဆရာ၀န္ေတြ၊ သင္တာက ေဆးပညာ၊ ဗဟိုျပဳထားတာက လူနာဆိုေပမယ္႔လို႔ စပ္စပ္စုစု သိလိုစိတ္ေတြနဲ႔ “အထဲမွာဘာေတြမ်ား ရွိေသးပါလိမ္႔ေနာ္။” ဆိုၿပီး စိတ္၀င္စားသြားမိတဲ႔အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ သူတို႔ဆီက “Self Defense Force” လို႔ေခၚတဲ႔ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ႕ ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ႀကီးပါပဲ။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုပဲ “အဲဒါနင္နဲ႔ လားလားမွ် မအပ္စပ္၊မသက္ဆိုင္၊ မေရးထိုက္တဲ႔ မတန္မရာကိစၥေတြပါကြဲ႔” လို႔ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ ႏႈတ္၀ဇီထုတ္ျမည္ ဆိုကာမွဆိုေလေရာ။ မသိေသးေလ သိခ်င္ေလ။ မေရးနဲ႔ဆိုေလ ေရးခ်င္ေလပဲ။ ကိုယ္႔ဆီကစစ္တပ္အေၾကာင္းေတာင္ ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပဲနဲ႔ သူမ်ားတိုင္းျပည္ကစစ္တပ္ကို ဗာရာဏသီခ်ီးမႊန္းခန္းဖြင္႔မလို႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂ်ပန္ျပည္သြားေတာလားထဲမွာ သူတို႔ ဂ်ပန္တပ္မေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းေလာက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာ ဘာမွမရွိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

         ေျပာမယ္႔သာေျပာရတာ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာ႔တပ္မေတာ္ႀကီးဆိုတာလည္း ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ ဂ်ပန္ျပည္မွာ စစ္ပညာသင္ၾကားခဲ႔တဲ႔ဆီက စတယ္ဆိုေတာ႔ သူတို႔ဂ်ပန္စစ္တပ္နဲ႔ စပ္မယ္ဆိုရင္ ေဆြမ်ဳိးေသြးသားမကင္းဘူး လို႔ ေျပာရမယ္။ အဂၤလိပ္ဆီက လြတ္လပ္ေရး မရအရ ယူတဲ႔အထဲမွာ ဂ်ပန္အကူအညီသာမပါရင္ အဲသေလာက္ေစာေစာ လြတ္လပ္ေရးရဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းနဲ႔ အေရးဆိုတိုက္ပြဲ၀င္သမွ်ဟာ ကုလားထိုင္ေလး ပစ္ေပးၿပီး “ထိုင္ပါဦး။ ေအးေအးေဆးေဆး။” “ေျဖးေျဖးေျပာ ေမာမယ္။” နဲ႔ ေခၽြးသိပ္လိုက္ရင္ အီေလးဆြဲသြားေရာ မဟုတ္လား။ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ရဲ႕အေရွ႕မွာ ေခတ္မီစစ္ပညာတတ္တဲ႔ ျမန္မာပညာတတ္ အထက္တန္းလႊာေတြ ရွိခဲ႔ၾကပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ထဲမွာ အရာရွိေတြေတာင္ ျဖစ္ခဲ႔ေသး။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီ စစ္ပညာတတ္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြက လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္တဲ႔ေနရာမွာ နွမ္းတစ္လုံးစာေလာက္ေတာင္ ဆီမျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသခင္ေအာင္ဆန္းက စစ္ပညာသင္ေပးဖို႔ တစ္ခုတည္းတင္မဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္ကိုတိုက္တဲ႔အခါမွာ မဟာမိတ္အျဖစ္ ကူညီေပးဖို႔ ဂ်ပန္ျပည္ကို ထြက္ခဲ႔တာ။

           ဒီအေၾကာင္းက လူတိုင္းသိၿပီးသား။ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတယ္ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အခုခ်ိန္က်မွ ေတြးၾကည့္မိတာက “ဘာျဖစ္လို႔ ဂ်ပန္ကိုေရြးရသလဲ။” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းပါ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာ႔နည္းျမန္မာ႔ဟန္ ျမန္မာ႔ထုံးစံအရ တနဂၤေႏြေထာင္႔၌ရွိေသာ တနလၤာနံႏွင္႔ စသည့္လူမ်ဳိးျခား အကူအညီကို ေအာင္ေျမနင္း၍ မိတ္ဖက္ယူပါေလဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ စစ္ႏွစ္စစ္အၾကားမွာရွိတဲ႔ ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲအေျခအေနကို က်က်နနႀကီး သုံးသပ္ၿပီး ထိထိမိမိ အသုံးခ်သြားတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အာဇာနည္မည္ေပတာကိုး။ သူမ်ားသတ္လို႔ေသရုံသက္သက္ဆိုရင္ျဖင္႔ နတ္စိမ္းေလာက္ အလြန္ဆုံးေပါ႔။

          အဲဒီအခ်ိန္က အာရွမွာ ဂ်ပန္ကလြဲလို႔ ျမန္မာျပည္ကို စစ္ေရးအရကူညီႏိုင္မယ္႔သူ မရွိပါဘူး။ တရုတ္ႀကီးကလည္း ၁၉၁၁ ဆြန္ယက္ဆင္ဦးေဆာင္တဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ခ်င္မင္းဆက္ကို နန္းစြန္႔ခိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ ၿဗိတိသွ်ေမႊေႏွာက္တဲ႔လက္ခ်က္နဲ႔ နာလန္မထူနိုင္ဘူး။ အိႏၵိယက ေနရူးတို႔၊ ဆူဘာခ်န္ဒရာဘို႔စ္တို႔၊ ဂႏၵီတို႔ခမ်ာလည္း အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္ ေထာင္ထဲ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ လုပ္ေကာင္းေနတုန္း။ ဂ်ပန္ကေတာ႔ ေခတ္မီစစ္တပ္အားကိုးနဲ႔ သူကစၿပီးက်ဴးေက်ာ္နိုင္တဲ႔ အေျခအေနရွိရုံတင္မကဘူး။ အာရွသားအခ်င္းခ်င္းမို႔ လူကိုယ္တိုင္ ၀င္လိုက္လာဖို႔ပါ အားတက္သေရာရွိေနတယ္။ ထိုင္၀မ္၊ ကိုရီးယား၊ မန္ခ်ဴးရီးယား နဲ႔ တရုတ္ျပည္ေျမာက္ဘက္ပိုင္းေဒသေတြဟာ ဂ်ပန္က ျပဳသမွ် ႏုရတဲ႔အေျခအေနမွာ ရွိတယ္။ 

          ဒါေပမယ္႔လည္း ဂ်ပန္ဟာ နံမယ္ေကာင္းမရပါဘူး။ စစ္ဘီလူးေတြ၊ လူမဆန္္တဲ႔ စစ္ရာဇ၀တ္ေကာင္ေတြလို႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးခဲ႔ၾကတယ္။ တိုက်ဳိမွာရွိတဲ႔ ယာစုကုနိဂ်င္ဂ်ာဆိုတာ စစ္အတြင္းမွာ ေရွ႕တန္းကျပန္မလာနိုင္သူ ဂ်ပန္စစ္သည္မ်ားကို ေအာင္႔ေမ႔တသဖြယ္ စစ္သခၤ်ဳိင္းတစ္ခုကို နတ္ကြန္းကေလးေဆာက္သလိုေဆာက္ၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဂ်ပန္အစိုးရဘက္က လူႀကီးေတြ ပန္းေခြသြားခ် ပန္းျခင္းသြားခ်လုပ္တိုင္း ဟိုဘက္ တရုတ္တို႔ ကိုရီးယားတို႔က ဒီလိုေတာ႔ မလုပ္သင္႔ပါဘူးဆို စီစီညံေနေအာင္ ကန္႔ကြက္ၾကသတဲ႔။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာလည္း ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကအစ “ေအာင္ဆန္း။ မင္းပင္႔လာတဲ႔ဘုရားေတြ မင္းကိုယ္တိုင္ ေမာင္းခ်ေပေတာ႔။” လို႔ ေျပာခဲ႔ဖူးသတဲ႔။ ဂ်ပန္ေတြ ျမန္မာကားထဲပါရင္ ဘယ္အခန္းကပါရသလဲ လူတိုင္းသိၿပီးသားမို႔ မေျပာေတာ႔ဘူးေနာ္။ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာက ဂ်ပန္ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးထဲမွာပါတဲ႔ ေအာင္ဆန္း-ဂ်ပန္ဆက္ဆံေရးကေရာ ဘယ္လိုရွိမွာပါလိမ္႔ဆိုတာပါ။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ၿပီး ပုဂၢဳိလ္ေရးဟာ ပုဂၢဳိလ္ေရးပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဗိုလ္ေတဇအမည္ခံထားတဲ႔ သခင္ေအာင္ဆန္းက ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ႔လြတ္လပ္ေရးကိုရဖို႔ အဂၤလိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ပန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ပုဂၢဳိလ္စြဲမထားပဲ တိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပတ္သားတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ရွိပါတယ္။ အဲလိုစိတ္ထားမ်ဳိးရွိတဲ႔ ကိုယ္တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေရာ ဂ်ပန္ေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားမွာပါလိမ္႔။

             အဲသလိုမ်ဳိး သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ အျပန္အလွန္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္ေပးလိုက္တဲ႔အခါ အျမင္သစ္အေတြးသစ္တစ္ခု ရလာပါတယ္။ စစ္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး လူသတ္၊ ညွင္းပန္း၊ မုဒိန္းက်င္႔၊ မီးရႈိ႕၊ အစရွိတဲ႔ ယုတ္မာရက္စက္ေသာအမႈတို႔ကို ျပဳတဲ႔သူဟာ ဂ်ပန္ေတြမို႔လို႔ မတရားဘူး။ ျမန္မာေတြကေတာ႔ ဟိုဥစၥာျပဳလို႔ အ၀ွာျဖစ္လို႔ လုပ္ရတာ လုပ္ပေစ။ တရားတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ဘယ္ရွိလိမ္႔မလဲ။ မေကာင္းတဲ႔အလုပ္ကိုလုပ္ရင္ ဂ်ပန္ျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္၊ တရုတ္ျဖစ္ျဖစ္ ကုလားျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူလုပ္လုပ္ မေကာင္းဘူးလို႔ ျမင္နိုင္ရမွာေပါ႔။ ဒီလိုဆိုရင္ “ကုလားအိမ္ေတြ ျပာက်ေအာင္ မီးတိုက္ပလိုက္မယ္။” “တရုတ္မမို႔ မိုးမႊန္ေအာင္ ဆဲပလိုက္မယ္။” ဆိုတဲ႔သူေတြကို မလုပ္သင္႔ပါဘူးလို႔ တားမိေျပာမိရင္ “နင္ဗမာျဖစ္ၿပီး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္လည္း မရွိပါလား။”  လို႔ မေျပာသင္႔ဘူးေပါ႔ေနာ္။ ဂ်ပန္ေတြ ျမန္မာကားထဲပါသလိုမ်ဳိး ျမန္မာေတြလည္း ယိုးဒယားကားထဲပါေနတာ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။

            ဂ်ပန္ေတြဘက္ကၾကည့္ရင္ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ျမန္မာျပည္စစ္ေျမျပင္ကေန အသက္ရွင္လ်က္ ျပန္လာနိုင္တဲ႔ ဂ်ပန္စစ္သည္အေရအတြက္ဟာ ေတာ္ေတာ္နည္းပါးပါတယ္။ တရားေသာစစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ဴးေက်ာ္စစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ပဲတိုက္တိုက္၊ ဘုရင္မင္းျမတ္အတြက္ပဲတိုက္တိုက္၊ အိမ္မွာက်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔ ဇနီးသားမယားမ်ားအတြက္ေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီးခင္ပြန္းလင္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတာပါပဲ။ ဒီ႔ထက္ဆိုးတာကေတာ႔ စစ္ရဲ႕အက်ဳိးဆက္ကို ေနာက္တန္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ႔သူ လူမမယ္ကေလးသူငယ္မ်ားပါ ျပာပုံအတိေခ်မႈန္းခံရတဲ႔အခါ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ စစ္ကိုဆက္မတိုက္ေတာ႔ပဲ အၾကြင္းမဲ႔လက္နက္ခ်ၿပီး စစ္အတြင္းကထြက္သြားခဲ႔ပါတယ္။ ထြက္တာမွ စစ္တပ္ဆိုတာေတာင္ မရွိေတာ႔ပဲ ကမ္းေျခေစာင္႔တပ္ေလာက္ပဲထား၊ ပုလိပ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ဆိုတာမ်ဳိးအထိ စစ္အင္အားကိုေလွ်ာ႔ခ်ပလိုက္တာ။ အိုကီနာ၀ါမွာ အေမရိကန္စစ္အေျခစိုက္စခန္းထားၿပီး ဂ်ပန္စစ္တပ္ကို အရင္းကခုတ္လွဲသလို အလဲထိုးခဲ႔ပါသတဲ႔။ အခုရွိေနတ႔ဲ Self Defense Force ဆိုတာက ဂ်ပန္ဆုတ္ခြာသြားတဲ႔ ကိုရီးယားကၽြန္းဆြယ္ကို အေမရိကန္ နဲ႔ ရုရွားက သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ထက္ပိုင္းျခမ္းၿပီး တ၀က္စီေ၀လိုက္ရာက ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးျဖစ္လာတဲ႔အခါ နင္တို႔ဂ်ပန္ေတြကို ငါတို႔အကာအကြယ္မေပးနိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာပဲ ကာကြယ္ၾကေတာ႔လို႔ ခြင္႔ျပဳလိုက္တဲ႔အတြက္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္လိုက္တဲ႔ တပ္မေတာ္အသစ္ျဖစ္ပါတယ္တဲ႔။ ဟယ္ ဂလိုဆိုရင္ ၁၉၄၅ကတည္းက ျပည္သူၾကားကေမြးဖြားလာတယ္ဆိုတဲ႔ ျမန္မာ႔တပ္မေတာ္ႀကီးကေတာင္ ပိုၿပီးစီနီယာက်သလို ျဖစ္ေနပါေပါ႔လား။

           ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီးမွာ အေမရိကန္ေတြစိတ္တိုင္းက် ခ်ည္တုပ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္သြားတဲ႔ ဂ်ပန္စစ္တပ္ႀကီးဟာ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ အင္အားႀကီးမားပါတယ္။ ဘာလက္နက္ေတြတပ္ဆင္ထားပါတယ္ အစရွိသျဖင္႔ ကိုယ္နဲ႔မကၽြမ္း၀င္ေသာအရာမ်ားကို မျငင္းခုန္လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သိခ်င္လြန္းလို႔ ေမးၾကည့္မိတာတစ္ခုက သူတို႔တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ စစ္မတိုက္ေတာ႔ပဲေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ျပည့္လုၿပီ။ အဲ႔ဒီတပ္မေတာ္ႀကီးက ဘာအတြက္ထားၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနတာပါလိမ္႔ လို႔ စပ္စုမိပါတယ္။ အဓိကကေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ကိုယ္ကာကြယ္ဖို႔ဆိုေပမယ္႔လည္း တခ်ိန္လုံး မအားမလပ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနရတာက သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ၊ လူစုလူေ၀းနဲ႔ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ ေသေၾကထိခိုက္ဒဏ္ရာရလာၾကတဲ႔ ကိစၥေတြမွာ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရတယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္တမ္းအေရးၾကဳံလာတဲ႔အခါမွာ အရပ္သားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက မစြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ႔ကိစၥေတြမွာ သူတို႔စစ္တပ္က ထိထိေရာက္ေရာက္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာေတြ ရွိသတဲ႔။ အေဆာက္အဦလမ္းတံတား ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြ ျပတ္ေတာက္သြားတဲ႔ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြမွာဆိုရင္ သူတို႔မွာရွိတဲ႔ အေရးေပၚစက္ကိရိယာေတြက ပိုအသုံး၀င္သတဲ႔။ ယုတ္စြအဆုံး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖစ္ေနတဲ႔ လူစုလူေ၀းႀကီးကို “ျပည္သူျပည္သားမ်ားခင္ဗ်ား..။” လို႔ အာလုပ္သံေပးတာထက္ သူတို႔စစ္သားအသံနဲ႔ ဟိတ္ ဆို တိတ္ လုပ္ခိုင္းတာက ပိုထိေရာက္သတဲ႔။ ႏိုင္ငံေတာ္ လုံျခဳံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ “ဆာရင္း”အာရုံေၾကာအဆိပ္ေငြ႔ေတြနဲ႔ လုပ္ၾကံတဲ႔ကိစၥမ်ဳိးမွာလည္း စစ္တပ္ကခ်ဥ္းကပ္နည္းေတြကသာ ပိုမိုစံနစ္က် လုံျခဳံေစနိုင္သတဲ႔။ အႏုျမဴယိုစိမ္႔မႈေတြလည္း အတူတူပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ဆီမွာ စစ္တပ္ဆိုရင္ စပိုက္ဒါမန္းလည္း ဟုတ္တယ္။ စူပါမန္းလည္း ဟုတ္တယ္။ မီးသတ္ကား ဆရာ၀န္ကားေတြလို“ကယ္ၾကပါဦးရွင္” တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ေရာက္မလာေပမယ္႔ “ကိုကိုကယ္ရင္ လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရမယ္႔ အျဖစ္ပါကြယ္။” လို႔ တစရာမလိုပဲ သူကယ္မွျဖစ္မယ္႔ ကယ္ဆယ္ေရးေတြဆိုရင္ ေျခေရာလက္ေရာ မေႏွးဘူးလို႔ ဆိုေလတယ္။ ေလာကႀကီး သည္လိုပဲ ေျပာတိုင္းယုံတဲ႔ ပုတ္သင္ညဳိလုပ္ေနရမွာျဖင္႔ တို႔လည္းပဲ မဆိုစေကာင္းဆိုစေကာင္း ေတာက္တဲ႔ေခါင္းေပါင္းေပါင္းေနတာ ၾကာေရာေပါ႔။ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ မယုံႏုိင္ေပါင္ဆရာ လို႔ အထြန္႔တက္မိတာေၾကာင္႔ သူတို႔ကာကြယ္ေရးတပ္ရဲ႕ အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ Middle Army Medical Unit ကို သြားေရာက္ေလ႔လာျဖစ္ပါတယ္။

           အရင္ဆုံး သတိထားမိတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ စစ္သားေတြဟာ အရပ္သားနဲ႔ တူကိုမတူဘူးး။ ျမင္တာနဲ႔ကို သိသာတယ္။ ဘာထူးျခားသလဲဆိုေတာ႔ တက္ၾကြေနတယ္။ ဟိုးတုန္းက ဗီဗီအခ်ဳိရည္ေသာက္ၿပီး ေခါင္းကေလးေထာင္သြားတဲ႔ ေဒြးလို သူတို႔ၾကည့္ရတာ အမ္ဖီတမင္းေသာက္ထားသလား မွတ္ရတယ္။ အမူအယာ အေျပာအဆို ေလယူေလသိမ္း အားလုံးက သူ႔နဂိုအတိုင္း ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာေလ႔က်င္႔ထားလို႔ အသားေသေနတဲ႔ ပံုသ႑ာန္။ အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ သက္ေတာင္႔သက္သာ အေနအထားမဟုတ္ပဲ။ သတိ သက္သာ ေအးေစ နဲ႔ လႈပ္ရွားသြားလာေနတာ။ ျမန္မာဆရာ၀န္ေတြလာမယ္ဆိုလို႔ ရဲေဘာ္ေလးေတြကအစ ျမန္မာစကား တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ၊ စာရြက္ကေလးေတြနဲ႔ က်က္ထားတယ္။ “ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။” “ျပန္ေတာ႔မလို႔လား။” “သတိရေနမယ္။” အထိ လက္ဖ၀ါးထဲ ငုံၾကည့္ငုံၾကည့္နဲ႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ေတြကို ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ဖြင္႔ေျပာျပမယ္။ ဘာေတြကိုေတာ႔ သိလို႔မျဖစ္ဘူး။ အကုန္လုံး တိတိက်က် သတ္မွတ္ထားပုံရတယ္။ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးလိုက္တိုင္း ၀ုန္းကနဲေခါင္းခ်င္းရိုက္သြားၿပီး အားလုံးညီညြတ္ၿပီးမွ ကိုယ္႔ဆီကို ျပတ္သားတဲ႔အေျဖတစ္ခု ျပန္လာတယ္။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ္႔သေဘာနဲ႔ကိုယ္ လက္လြတ္စပယ္ မေျဖဘူး။ “ထမင္းစားၿပီးပလား။” ေမးရင္ေတာင္ အခ်င္းခ်င္း မ်က္စပစ္ၿပီးမွ ေျဖမယ္႔သေဘာရွိတယ္။

             ဆရာ၀န္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔ ေဆးရုံေဆးခန္း ေဆးစခန္းေတြကို လိုက္ျပတဲ႔အခါ ကြန္္တိန္နာႀကီးႏွစ္လုံးဆက္လိုက္ရင္ ပစၥည္းကိရိယာအျပည့္အစုံနဲ႔ ခြဲစိတ္ခန္းႀကီးတစ္လုံး ျဖစ္သြားတာေတာင္ ျမင္ခဲ႔တယ္။ ခြဲေနရင္းတန္းလန္း ဓါတ္မွန္အခါခါ ျပန္ရိုက္လို႔ေတာင္ ရတယ္။ သူတို႔ဆီမွာလည္း စစ္ေဆးတကၠသိုလ္ရွိတယ္ေလ။ သူတို႔လည္း သိခ်င္တာရွိရင္ ျပန္ေမးတယ္။ မင္းတို႔နိုင္ငံက အရပ္ဘက္နဲ႔တပ္ဘက္ ေဆးတကၠသိုလ္ေတြမွာ အရည္အခ်င္းက အတူတူပဲလား။ ကြာလတီကြန္္ထရိုးကို ဘယ္လိုလုပ္သလဲတဲ႔။ သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ အရပ္ဆရာ၀န္ျဖစ္ျဖစ္ တပ္ဆရာ၀န္ျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္ျပည္ေဆးေကာင္စီက အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲေအာင္မွ ေဆးကုသခြင္႔လိုင္စင္ရမွာျဖစ္သတဲ႔။

             သူတို႔လို ေခါင္းခ်င္းရိုက္တိုင္ပင္စရာမရွိေပမယ္႔ ေတြးေတြးဆဆေတာ႔ ေျဖရတာေပါ႔ေလ။ ေဆးပညာဘာသာရပ္ေတြမွာ သင္ရတဲ႔ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြ ဘာမွ မကြာျခားေပမယ္႔ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္က ေဆးဗိုလ္ေလာင္းကေလးေတြဟာ ၀င္ခြင္႔စစ္ေဆးေရြးခ်ယ္ကတည္းက ကိုယ္လက္အဂၤါ ၾကံ့ခိုင္သန္စြမ္းမႈကို အဓိကထားတဲ႔အျပင္ သူမ်ားေတြလို စာခ်ည့္ပဲ သင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ညဘက္ကင္းေစာင္႔ရတယ္။ စစ္ပညာလည္း သင္ရတယ္။ ဘြဲ႔လြန္တက္တဲ႔အခါမွာလည္း ကိုယ္႔သေဘာကိုယ္႔ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိပဲ တပ္မေတာ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အရသာ လိုက္နာက်င္႔ၾကံရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အရပ္ဘက္နဲ႔တပ္ဘက္က အတူတူလို႔ေတာ႔ မေျပာနိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပရတယ္။

             ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္တို႔ဆီကဆရာ၀န္မ်ားဟာ အရပ္ဘက္နဲ႔တပ္ဘက္ မကြဲမျပားစည္းလုံးေၾကာင္း၊ တပ္ဘက္ကလာတဲ႔ ပါေမာကၡဆရာႀကီးေတြ၊ ေဆး၀န္ထမ္းညႊန္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အရပ္ဘက္မွာ ဒု၀န္ႀကီးလာျဖစ္ဖူးတာေတြ ရွိတယ္လို႔ေျပာျပေတာ႔ သူတို႔မ်က္လုံးႀကီးေတြ ျပဴးသြားတယ္။ တပ္ကလူေတြ အရပ္ဘက္ သြားသြားအုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရတယ္ဆိုတာကိုက သူတို႔နားမလည္ႏိုင္တာ။ ဟယ္ အလိုက္တဲ႔ ဂ်ပန္္ေတြ။ ငါတို႔ဆရာႀကီးေတြဟာ သက္ဆိုင္ရာပညာရပ္နယ္ပယ္ေတြမွာတင္ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈအတတ္မွာလည္း တဘက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္တယ္။ ဆရာ၀န္ကို ဆရာ၀န္လာအုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ဘာမွမထူးဆန္းဘူး။ ဆရာ၀န္မဟုတ္တဲ႔သူေတြေတာင္ လာလာအုပ္ခ်ဳပ္ဖူးေသးတာပဲဟာ။ အုပ္ခ်ုဳပ္ေရးဆိုတာ ေဆးေက်ာင္းမွာသင္တဲ႔ထဲ ပါလို႔လား။ စစ္တပ္ကသင္တဲ႔အထဲမွာေတာ႔ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာမကူ သယမၻဴဥာဏ္နဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံအရ အုပ္ခ်ဳပ္တာထက္စာရင္ အဲဒီပညာရပ္ကို စံနစ္တက် သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ၿပီးသူမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္တာ ပိုအဆင္မေျပဘူးလား။ ဆရာ၀န္ေတြအေၾကာင္းကို နားလည္ဖို႔သာအဓိက။ ေဆးပညာအေၾကာင္း မသိလည္းရတယ္။ (တခါတုန္းကေတာ႔ ေရႊသမင္အလိုက္မွားၿပီး မက္ကေလာက္ဖတ္စာအုပ္ လိုက္က်က္၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေဘလုံးလိုက္စမ္းသူတစ္ဦး ရွိခဲ႔ဖူးသဗ်)

             ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ႔ သူတို႔နားမလည္မွန္းသိလို႔ ဆက္မေျပာျပျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔ဆီကလည္း ကိုယ္သိခ်င္တာေတြ ရွိတာ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ အျပန္လမ္းမွာ ကိုယ္႔ေခါင္းထဲ ေမးခြန္းေတြ ရာေထာင္ခ်ီၿပီး ထြက္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အဲဒီကိုသြားရတာ စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆုံး လို႔ ေျပာတာ။ တို႔လိုစစ္တိုက္စရာ ျပည္တြင္းေသာင္းက်န္းသူေတြလည္း မရွိပဲနဲ႔ဆိုေတာ႔ သူတို႔စစ္တပ္ထဲ၀င္ရင္ ေသစရာျပတ္စရာ၊ က်ဳိးစရာကန္းစရာ ဘယ္ရွိပါ႔မလဲေနာ္။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆီမွာလို သတၱိ ဗ်တၱိ ေကာင္းတဲ႔သူေတြ စစ္ထဲ၀င္တာ ဘယ္ဟုတ္ေတာ႔မလဲ။ သက္သက္သာသာကေလးေနၿပီး အခြင္႔အေရးမွန္သမွ် အရယူမယ္႔သူေတြ အလုအယက္တန္းစီေနမွာေပါ႔။ အျပင္မွာေနရင္မွ သဘာ၀ေဘး ဟိုအေရးသည္အေရး စိုးရိမ္ေနရေသး။ တပ္ထဲမွာေန ေစ်းနီးေက်ာင္းနီးမွတ္တိုင္နီး ေရမီးအစုံ ေလထီးခုန္ေနရုံေလး။ ဘယ္ေလာက္သက္သာသလဲ။ ေသစရာေပ်ာက္စရာ မရွိတဲ႔အတြက္ အခ်ိန္တန္ရင္ ေရႊထီးေဆာင္းဖို႔ပဲ ရွိေတာ႔မယ္။

            ေရႊထီးေဆာင္းမယ္႔ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ မ်ားေနတဲ႔အတြက္ ေသခ်ာေအာင္ ေနၾကာစိုက္တဲ႔အတတ္ေတြလည္း တတ္ကုန္ၾကမွာပဲ။ အထက္ပိုင္းကို ေရာက္လာတဲ႔အခါ ႀကီးေလးတဲ႔ ရာထူးတာ၀န္တစ္ခုခု ေပးအပ္ဖို႔အတြက္ “လုပ္သက္ဘယ္ေလာက္ရွိရမယ္။ အေတြ႔အၾကဳံ ဘယ္ေလာက္ရွိရမယ္။” ဆိုတာနဲ႔ မတိုင္းတာေတာ႔ဘူး။ “ေပးအပ္တဲ႔တာ၀န္ကို ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ ထမ္းေဆာင္နိုင္ပါ႔မလား။” ဆိုတာနဲ႔ပဲ စဥ္းစားေတာ႔မွာ။ ဟုတ္တာေပါ႔။ ေျပာသားပဲ။ “ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ” တဲ႔။ မတတ္ေသးရင္ သင္ေပးလို႔ရတယ္။ အေရးႀကီးတာ “စိတ္ခ်ရပါ႔မလား” ဆိုတာပဲ။ လူဆိုတာ ယုံရတာ မဟုတ္ဘူး။ အေရးပါတဲ႔ေနရာဆိုတာ ကိုယ္႔လူကိုယ္႔ဘက္သားထည့္ထားမွ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရေတာ႔မေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေၾကးဆိုရင္ ဒီေကာင္ ဘယ္သူ႔လူလဲ။ ငါ႔လူမဟုတ္ရင္ ေျမြေပြးခါးပိုက္ပိုက္ထားသလို ေနလိမ္႔မယ္။ တစ္စင္ေထာင္ခ်င္ တစ္ႏြယ္ခ်င္းငင္မထားပဲနဲ႔ ၿမဲကိုမျမဲဘူး။ ညီညြတ္ျခင္းသည္ အင္အားတဲ႔။ တြဲထားလက္ေတြ ၿမဲခိုင္ေစ။

              ဒီပုံအတိုင္းသာဆိုရင္ သူတို႔စစ္တပ္ထဲမွာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္၊ ၾကံရည္ဖန္ရည္နဲ႔လူေတြ အျပင္ေရာက္ကုန္ၿပီး အထဲထဲမွာ အတိုင္အေဖာက္၊ အထိန္းအခ်ဳပ္၊ အကြက္အခင္း၊ စာရင္းဇယားေတြနဲ႔သာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ရင္ၾကားေစ႔ေအာင္ ရပ္တည္ေနၾကေတာ႔မွာ။ ေဖႀကီးတို႔ေမႀကီးတို႔ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရဖို႔ သားေတြသမီးေတြအခ်င္းခ်င္းလည္း လွည့္ပတ္ေပးစားၿပီး ရြဳိင္ရယ္ဖင္မလီလုပ္ထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်ေတာ႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကအသက္ႀကီးၿပီမို႔ ဘုရားနဲ႔တရားနဲ႔ေနေတာ႔မယ္ ဆိုတဲ႔စိတ္ေတာင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ျဖစ္မလာနိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္႔လက္ထဲအာဏာမရွိတဲ႔ေန႔ ကိုယ္႔မွီခိုေနတဲ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းႀကီးပါ ေခြးျဖစ္မယ္႔ေန႔ လို႔ ေတြးမိၿပီး နွာေခါင္း ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ေတာင္ ရုံးတက္ခ်င္ေနဦးမွာ။ ဆံပင္အနက္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းတစ္သိန္းေပးၿပီး စိုက္တဲ႔သူေတြဆိုေတာ႔ အသက္မ်ား၀ယ္လို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ၀ယ္ဆက္ထားၾကလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ရွင္သန္ဖို႔ သူမ်ားအသက္ေသရတာမ်ားျဖင္႔ မျဖဳံေပါင္ ဂဠဳန္ေတာင္။ ဘုရား ဘုရား။ ေၾကာက္စရာႀကီးပါ မာစတာရယ္။ သူတို႔ဂ်ပန္စစ္တပ္အေၾကာင္း ေတြးၾကည့္မိတာ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္။

              တယ္လည္း အေတြးေခါင္တဲ႔ ေမာင္စံဖားကြယ္။ အိုးကမပူ စေလာင္းက ပူႏိုင္ရန္ေကာ႔။ သူတို႔ဂ်ပန္ေတြကလည္း မင္႔ေတြးသေလာက္ ျဖစ္မေနပါဘူးကြယ္။ မင္႔ေတြးၾကည့္မိတဲ႔ တပ္မေတာ္ႀကီးဆိုတာ အျပင္မွာ တကယ္မွ ရွိပဲနဲ႔။ ၾကံႀကီးစည္ရာ။ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ။ ေတာ္ေတာ႔။ တိတ္ေတာ႔။ အိပ္ေတာ႔ေနာ္။ ဆက္မေတြးနဲ႔။ ေတာ္ေနၾကာ ရူးသြားမွျဖင္႔။

Soe Min

• Consultant Surgeon at Yangon