“ တစ္၀က္ေသာ..ေရ” အပိုင္း ( ၄ )

Kyar Phyu Nwe November 7, 2013 at 5:37am

( ၁၀ )

ခင္ခင္သည္ ဆရာေလးေဒၚေခမာကိုနင္းႏွိပ္ေပးျပီးသည့္အခါ ရိုေသစြာကန္ေတာ့လိုက္သည္။
“သာဓု သာဓု သာဓု ပါ..စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ..ဒါနဲ ့ခင္ခင္ေက်ာင္းသြားရတာအဆင္ေျပရဲ ့လား..”
“ေျပပါတယ္ဆရာေလး…ဒီကေန ေက်ာင္းထိ ဆယ္ ့ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲေလွ်ာက္ရပါတယ္”
“ေၾသာ္…သိပ္မေ၀းဘူးပဲ…ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေနတဲ ့အကိုကပိုေ၀းမယ္ထင္တယ္”

“ေမာင္ေမာင္ကေတာ့နာရီ၀က္ေလာက္ေလွ်ာက္ရတယ္ေျပာပါတယ္..သူ ့ကိုဦးဇင္းကဘတ္စ္ကားစီးခိုင္းပါတယ္..
သူ ့ဘာသာမစီးတာပါဆရာေလး ”
“အင္း…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…ေက်ာင္းဆက္တက္ရတာကံေကာင္းတယ္လို ့ပဲမွတ္ပါခင္ခင္ရယ္..
ဆရာေလးလည္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ပညာပါရမီျဖည့္ေပးပါ့မယ္”

ေစတနာအျပည္ ့ ႏွင္ ့ ေျပာေနေသာဆရာေလးကိုေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ခင္ခင္ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။
တကယ္ေတာ ့သီလရွင္ေက်ာင္းအုပ္ေဒၚေခမာသည္ ခင္ခင္ ့ရဲ ့ကယ္တင္ရွင္ပါ…။
ဘုန္းၾကီးအမွဳရြာပတ္ဆိုသလို…ရွစ္တန္းစာေမးပြဲျပီးသည္ႏွင္ ့ေက်ာင္း၀င္းေလးထဲမွခြာရသည့္ ေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့ခင္ခင္တို ့ေနထိုင္ေရး
၊ေက်ာင္းဆက္တက္ရေရးသည္ဦးဇင္းသုမနေခါင္းေပၚေရာက္လာပါေတာ့သည္။ေမာင္ေမာင္ ့အတြက္ကေတာ့ထိုေက်ာင္းႏွင္ ့အတန္ငယ္
လွမ္းေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ေျပာေပးရန္ဦးသုမနေတြးထားေပမယ္ ့ ခင္ခင္ ့အတြက္စဥ္းစားရျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသိဦးဇင္းတစ္ပါးအကူအညီျဖင္ ့ေဒၚေခမာ၏သီလရွင္ေက်ာင္းသို ့ေရာက္လာရျခင္းပင္..

သီလရွင္ဆယ္ပါးရွိသည့္ေက်ာင္းေလးမွာလူ၀တ္ေၾကာင္ျဖင္ ့ေနခြင္ ့ရျခင္းမို ့ခင္ခင္အလိုက္သိရပါသည္။ မနက္သီလရွင္မ်ားအာရုဏ္ဆြမ္းအတြက္အေစာၾကီးထကာ ယာဂုက်ိဳေပးရသည္။ ကိုးတန္းအတန္းခ်ိန္ကမနက္ပိုင္းမို ့ထမင္းခ်ိဳင္ ့ယူစရာမလိုတာေတာ္ေသးသည္။ေန ့ခင္းေက်ာင္းမွျပန္လာသည္ႏွင္ ့ဆြမ္းဟင္းအက်န္ေလးမ်ားႏွင္ ့
ထမင္းစားသည္။ ညစာအတြက္ကေတာ့ ပိုေနသည့္ထမင္းၾကမ္းႏွင္ ့ငါးပိရည္ရွိလွ်င္ရပါသည္။
ထမင္းမက်န္လွ်င္လည္း ငွက္ေပ်ာ္သီးစားျပီးေရေသာက္ကာခင္ခင္ေနတတ္ပါသည္။

ဆရာေလးတို ့ေနပူထဲမွာတလမ္း၀င္တလမ္းထြက္အလွဴခံျပီးရလာေသာဒီဆြမ္းေတြကို စားေနရတာ အားနာလွပါသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ ညဘက္ဆိုလွ်င္ေက်းဇူးရွင္ဆရာေလးမ်ားကိုခင္ခင္ ႏွိပ္နယ္ျပဳစုေပးပါသည္။
ေလာကုတၱရာတရားအားထုတ္ေနသည့္ဆရာေလးမ်ားေက်ာင္းတြင္ လာေနရသည့္ မိမိအတြက္ စိတ္အေႏွာင္ ့အယွက္မျဖစ္ရေလေအာင္ အစစအရာရာသတိထားျပီးေသေသ၀ပ္၀ပ္ေနရင္း….ေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့အတူေက်ာင္း၀င္းထဲမွအိမ္ေလးတြင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခဲ့ရတာျပန္သတိရ
မိပါ၏။

ေက်ာင္းမွာလည္းအမွတ္လိုက္အတန္းခြဲလိုက္သျဖင္ ့စာေတာ္ေသာေမာင္ေမာင္က A ခန္းရျပီး ခင္ခင္က C ခန္းမို ့ေ၀းသြားသည္။
ေမာင္ေမာင္ေနသည့္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေ၀းသည္။ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လွ်င္ပင္နာရီ၀က္ေလာက္မွေက်ာင္းကိုေရာက္သျဖင္ ့ေမာင္ေမာင္ပင္ပန္း
မွာပဲဟုထင္ကာခင္ခင္ကသနားေနေပမယ္ ့ေမာင္ေမာင္ကေတာ့တက္ၾကြေနဆဲပါ…

“နင္ကလည္းဟာ..နာရီ၀က္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ရတာမ်ားစကားလုပ္ေျပာေနေသးတယ္…
ငါတို ့ဘ၀ေတြခုဆိုဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲသြားျပီလဲ…နင္မေနခ်င္တဲ ့တဲစုတ္ေလးမွာမေနရဖို ့ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ၾကိဳးစား..
ဟုတ္ျပီလား ”

ေမာင္ေမာင္ကေတာ့သူ ့အေပၚအရင္အတိုင္းႏွမေလးတစ္ေယာက္လိုသေဘာထားေျပာေနေပမယ္ ့ခင္ခင့္ရင္ထဲမွာေတာ့ေမာင္ေမာင္ ့ကို
တြယ္တာစိတ္ေတြတိုးေနပါသည္။အျမဲတမ္းစားအတူသြားအတူေနလာခဲ့သည့္သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးဟာခင္ခင့္ရဲ ့ငယ္ႏုတဲ ့ႏွလံုးသားေလးကို
ခပ္တင္းတင္း ခ်ည္ေႏွာင္ရစ္ပတ္ေနပါျပီ။

ငယ္ငယ္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အသားညိုညိုေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင္ ့ၾကည့္ေကာင္းျပီးစာေတာ္သည့္ေမာင္ေမာင္က
ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလးမ်ားၾကားေရပန္းစားေနတာခင္ခင္သိေတာ့အူတိုမိသည္။

“ဟဲ ့..နင္ ့ကို B တန္းက ေမလြင္ေက်ာ္က ၾကိဳက္ေနတာသိလား..ငါ ့ကိုဆိုေယာင္းမေယာင္းမနဲ ့လာလာေခၚေနတယ္..
နင္သြားအေရာမ၀င္နဲ့ေနာ္”

“ဟာ…သြားစမ္းပါ..ဒီမွာေနဖို ့စားဖို ့ေတာင္မရွိရတဲ ့အထဲအဲ ့ဒါေတြမေတြးအားဘူး..နင္ လည္းဒီလိုအရည္မရအဖတ္မရေတြလာေျပာမေနနဲ ့… သြား..အခ်ိန္အားရင္သခ်ၤာသြားတြက္ေန..နင့္သခ်ၤာအမွတ္က ၅၀ ကကိုမတက္ဘူး..ညံ ့ပါ ့”

ေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲတြင္စာမွလြဲျပီးဘာမွမရွိတာခင္ခင္သိပါသည္။သို့ေသာ္ခင္ခင့္ရင္ထဲမွာေတာ့ေမာင္ေမာင့္အေပၚအားကိုးတြယ္တာစိတ္ေတြ
တိုးတိုးလာတာေတာ့ေမာင္ေမာင္မသိပါ…။ေမာင္ေမာင္သာမရွိရင္ခင္ခင္ဆိုသည့္ဘ၀လည္းရွိခဲ့မည္မဟုတ္…ဘုမဆိုတဲ့နာမည္နဲ ့ငါးဗန္းရြက္ျပီး
လမ္းတကာလည္ေရာင္းေနရမွာပါ…ခင္ခင့္ဘ၀မွာၾကံဳေတြ ့ခဲ ့ရသည့္အေဖ ့လိုေယာက်ၤားမ်ိဳးႏွင္ ့ႏွိဳင္းယွဥ္လို ့မရေအာင္ေမာင္ေမာင္ကေတာ္
လြန္းေကာင္းလြန္းပါသည္။

ခင္ခင့္အေဖကေတာ့ ခင္ခင့္ကိုလာေအာ္ဆဲျပီးေနာက္ပိုင္းကတည္းက ေပ်ာက္ေနေသာေၾကာင္ ့ေမာင္ေမာင္ ့အေမ ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္မိသားစုလံုး မရွိေတာ့ပါတဲ ့.. ကန္ စြန္းအိုင္ေဘးကတဲေလးမွာမေနေတာ့ဘဲထြက္သြားၾကတာၾကာပါျပီတဲ ့…။သတင္းအစအေနေတာင္
မၾကားရေတာ့သည့္အေဖႏွင္ ့ခင္ခင္ဒီတစ္သက္ျပန္ဆံုတြ ့ရန္မေသခ်ာေတာ့ေပ..။

ခင္ခင္ ့ရင္ထဲမွာမေကာင္းေပမယ္ ့ထူးျပီးေတာ့၀မ္းနည္းမေနေတာ့ပါ..။သည္ဘ၀မွာသည္လိုအေဖမ်ိဳးႏွင္ ့ေတြ ့ရတာကိုကအရင္ဘ၀ေတြမွာ ခင္ခင္လုပ္ခဲ့သည့္ အကုသိုလ္ေတြရွိခဲ့လို ့ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုေတြးကာခင္ခင္ေျဖပါသည္။
အေရးအၾကီးဆံုးကဆယ္တန္းေအာင္ဖို ့ပဲ..ဟုေတြးကာခင္ခင္ေသာကမွန္သမွ်ေမ့လိုက္ပါေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxx

( ၁၁ )


“ေဟး……ေအာင္ျပီကြ …ငါတို ့ဆယ္တန္းေအာင္ျပီခင္ခင္ေရ...
ဟားဟားဟား”

၀မ္းသာအားရႏွင္ ့ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေမာင္ေမာင့္ကိုေငးၾကည့္ရင္းခင္ခင္လည္းေပ်ာ္လိုက္တာ…
ေတာ္လိုက္တဲ ့ေမာင္ေမာင္..ဆယ္တန္းကိုေလးဘာသာဂုဏ္ထူးႏွင္ ့ေအာင္သတဲ ့…။
ခင္ခင္ကေတာ့ဘာဂုဏ္ထူးမွမပါဘဲရိုးရိုးေအာင္သည္။

ဦးဇင္းသုမနလည္းေမာင္ေမာင္ႏွင္ ့ခင္ခင္ဆယ္တန္းေအာင္သည္ကိုသိပ္၀မ္းသာေနသည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းႏွင္ ့ေ၀းသြားလည္းရျပီမို ့ေမာင္ေမာင္ကဦးသုမနေက်ာင္းကိုေျပာင္းေနေပမယ္ ့ခင္ခင္ကေတာ့ သီလရွင္ေက်ာင္းမွာပဲက်န္ခဲ့ရသည္။ ခင္ခင္အားငယ္ေနမည္စိုးေသာေၾကာင့္ေမာင္ေမာင္ကသီလရွင္ေက်ာင္းကိုလာေပးပါသည္။

“ခင္ခင္ေရ…ေျပာရဦးမယ္…ငါလည္းဦးဇင္းေက်ာင္းမွာေနရမွတဲတန္းေလးဘက္ေရာက္ ေတာ့တယ္..ငါ ့အေဖလည္းအရက္နာက်ျပီး
သိပ္ေနမေကာင္းလို ့အေမပဲလုပ္ေပးေနရတယ္…အေဖကအခုငါ ့ကိုမဆူေတာ့ပါဘူး..ငါဆယ္တန္းေအာင္တယ္ၾကားတုန္းကအေဖငိုတယ္လို ့
အေမေျပာေတာ့ငါ့ရင္ထဲမွာလည္းတမ်ိဳးၾကီးပဲ…”

“အင္း…နင္ ့အေဖနဲ ့နင္ျပန္အဆင္ေျပသြားတာငါ၀မ္းသာပါတယ္..ငါ သာ..အေဖပစ္ေျပးသြားတဲ ့တစ္ေကာင္ၾကြက္ပါ…”

“အားမငယ္ပါနဲ ့ဟာ..ငါတို ့ေတြရွိတာပဲ..နင္အမွတ္စာရင္းေတြ ထြက္ရင္တြဲဖက္ဆရာမေလွ်ာက္မယ္ဆို”

“ဟုတ္တယ္..ငါ လုပ္ျမန္ျမန္၀င္ျပီးအေ၀းသင္တက္ဖို ့ေငြစုေတာ့မယ္..နင္ေရာ”

“အင္း..ဦးဇင္းကေတာ့ငါ ့အမွတ္ၾကည့္ျပီးအင္ဂ်င္နီယာလုပ္ရမယ္တဲ ့..ေတာ္ပါျပီဟာ..ငါတို ့အတြက္ဦးဇင္းလည္းေမာလွပါျပီ…။ ခုအသစ္ေဆာက္ေနတဲ ့အခ်ိဳရည္စက္ရံုမွာလူေခၚေနတာေတြ ့တယ္..ငါ ေလွ်ာက္လႊာသြားတင္မလို ့…”

“နင္ ့အမွတ္ေတြႏွေျမာလိုက္တာ..တကယ္ဆိုနင္အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ရမွာေနာ္”

“ဟားဟား..ေလာဘၾကီးမေနနဲ ့ခင္ခင္ေရ…ခုလိုဘ၀မ်ိဳးေရာက္လာတာကိုကငါတို ့အေနနဲ ့ေက်နပ္သင္ ့ျပီ..
အင္ဂ်င္နီယာမွမဟုတ္ပါဘူးဟာ…ေသခ်ာၾကိဳးစားလုပ္ရင္ဘယ္အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္တက္လမ္းရွိပါတယ္ဟ”

“ဒါေပမယ့္ဘယ္တူပါ့မလဲေမာင္ေမာင္ရယ္..ငါကေလနင့္ကို အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ေစခ်င္တာ..ဟ..”

ေျပာရင္း ခင္ခင္ ့အသံေတြတိမ္၀င္သြားကာမ်က္ရည္ေတြ၀ဲတက္လာသည္။
ခင္ခင္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ထက္ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ပ္ိုေတြးေပးေနမိ္သည့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း
နားမလည္ေတာ့ေပ…။ေသခ်ာတာကေမာင္ေမာင့္ဘ၀တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစခ်င္သည့္ေစတနာေတြကခင္ခင္ ့ရင္ထဲမွာ
စိမ့္စမ္းေရလို တစ္သြင္သြင္စီးဆင္းေနျခင္းပင္….

ေမာင္ေမာင္ကခင္ခင့္ေခါင္းကိုအုပ္မိုးကိုင္လိုက္ရင္း…

“နင္ကလည္း….ငါ့အတြက္ဒီေလာက္ၾကီးစိတ္ထိခိုက္မေနပါနဲ ့ဟာ…
ဒီမယ္ခင္ခင္..နင္ ့ကိုငါဖတ္ရတာေလးျပန္ေျပာျပမယ္…နားေထာင္မလား”

“အင္း..ေျပာေလ”

ေက်ာင္းတက္တာခ်င္းအတူတူေမာင္ေမာင္ကသူ ့ထက္အရာရာပိုသိေနျခင္းမွာစာေတြဖတ္လို ့ပဲေနမွာပါဟုခင္ခင္ေတြးမိသည္။ အထက္တန္းတုန္းကေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္တြင္ ေမာင္ေမာင္စာေတြသြားသြားဖတ္ေနတာခင္ခင္ အသိပင္…။

“ဒီလိုဟ…လူေတြဟာေလာကၾကီးကိုၾကည့္တဲ့ေနရာမွာ ့အေကာင္းျမင္တတ္ သူ နဲ ့အဆိုးျမင္တတ္သူ ဆိုျပီးရွိတယ္...
ဥပမာ..ေရတစ္၀က္ထည့္ထားတဲ ့ဖန္ခြက္ကို ျပျပီး အေကာင္းျမင္တတ္သူနဲ ့အဆိုးျမင္တတ္သူႏွစ္ေယာက္ကိုျပတဲ့အခါ ျမင္ပံုခ်င္း
တူမယ္ထင္လား”

“ဟဲ ့..ေရတစ္၀က္ထည့္ထားတာပဲ…တစ္၀က္လို ့ပဲေျပာမွာပါ ့…ဘာကြာလို ့လဲ”

“ေအး..နားေထာင္..ဖန္ခြက္ကိ္ုျမင္ေတာ့အေကာင္းျမင္တတ္သူက..ဟာ ေရတစ္၀က္ၾကီးမ်ားေတာင္ရွိေသးတာပါလားလို ့..
၀မ္းသာအားရေျပာသတဲ ့...
အဲ..အဆိုးျမင္တတ္သူကေတာ့..ဟင္း.. ေရကလည္းတစ္၀က္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ဆိုျပီးမေက်မနပ္ညည္းတြားသတဲ ့…ေလ
ဒီေတာ့..ေရတစ္၀က္ရတာခ်င္းအတူတူဘယ္သူစိတ္ခ်မ္းသာရလဲ…ဘယ္သူေပ်ာ္ရသလဲ”

“ဟုတ္ျပီ..ငါသေဘာေပါက္လာျပီေမာင္ေမာင္..ေရတစ္၀က္ၾကီးမ်ားေတာင္ရွိေသးပါလားလို ့ေတြးတတ္တဲ့သူစိတ္ခ်မ္းသာမွာေပါ ့..”

“ဟုတ္တာေပါ ့...ခုငါလည္း ေရတစ္၀က္ၾကီးမ်ားေတာင္ရွိေသးပါလားလို ့ေတြးေနတာ..
စာမတတ္ ေပမတတ္ ၾကြက္နီ ဘ၀ ကေန ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတဲ ့ေမာင္ေမာင္ဘ၀ထိေရာက္လာတာငါ၀မ္းသာရမယ္..
နင္ေျပာသလို ငါလည္းအင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ခ်င္တာေပါ ့ဟာ..ဒါေပမယ့္ ငါတို ့ဘ၀အေျခအေနငါတို ့အသိဆံုးပါ… ငါတို ့အတြက္ဦးဇင္းလည္းေမာလွပါျပီ…
ဒီေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္းအေ၀းသင္ပဲတက္ေတာ့မယ္..အေဖနဲ ့အေမလည္း ငါျပန္ၾကည့္ရမယ္…
ငါ ့မွာရွိတဲ ့ေရတစ္၀က္ကိုေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံျပီး တဖန္ခြက္လံုးေရျပည့္ေအာင္ငါ ့ခြန္အားနဲ ့ပဲၾကိဳးစားေတာ့မယ္..”

အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ေျပာျပေနေသာေမာင္ေမာင့္ကို ေငးၾကည့္ရင္းခင္ခင္ ့ရင္ထဲမွာလည္း ခြန္အားေတြျပည့္လာသလိုခံစားရပါေလ၏။

..............

အပိုင္း.၅ ..ဒီလင့္မွာ ဆက္လက္ဖတ္ရွဳပါ

https://www.facebook.com/notes/kyar-phyu-nwe/-%E1%80%90%E1%80%85%E1%80%B9%E1%81%80%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%80%9B-%E1%80%A1%E1%80%95%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8-%E1%81%85-/374510382683477