" Power Center တုိ႔၏ အားၿပိဳင္မႈႏွင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္း"

ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားတြင္ Sovereignty ဆုိသည့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ (Executive Power)၊ ဥပေဒျပဳအာဏာ (Legislature Power)၊ တရားစီရင္ေရးအာဏာ (Judiciary Power) ဟူ၍ အာဏာသုံးရပ္ပုိင္းျခားခဲြေ၀မႈ (Separation of Powers)စနစ္ျဖင့္ အာဏာခဲြေ၀အသုံးျပဳၾကရပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အဆုိပါ အာဏာသုံးရပ္ကုိ သီးျခားကင္းလြတ္စြာထားပါက အာဏာ အခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ဆုိင္မႈ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အာဏာလြန္ဆဲြမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္ဟူသည့္ Institution တစ္ခု မွ်ေျခပ်က္သြားတတ္ကာ ႏုိင္ငံေရး မတည္ျငိမ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ယင္းအာဏာ သုံးရပ္ကုိ အျပန္အလွန္ထိန္းညွိမႈ (Check and Balance) ျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္ ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ သတ္မွတ္ျပဌာန္းေပးရပါသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္မူ အနားယူသြားသူႀကီး၏ စနစ္က်သည့္ အသြင္ကူးေျပာင္း ေရး တင္ကူး စီမံခ်က္မ်ားအရ တပ္မေတာ္ (Military Power) ကုိမူ သမၼတ၏ လက္ေအာက္တြင္ ထားရွိျခင္းမရွိပဲ၊ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္၏ တုိက္ရုိက္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္သာ ထားရွိခဲ့သည္သာ ေတြ႔ရပါသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အာဏာအေမြခဲြေ၀မႈတြင္ အာဏာ(၄)ရပ္ တစ္နည္းအား ျဖင့္ Power Center (၄)ခု ရွိလာပါေတာ့သည္။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္သိမ္းပုိင္းတြင္ အလြမ္းႏွင့္ သိမ္းမလား၊ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းၾကမလား၊ အလဲလဲအကဲြကဲြျဖင့္ ဇာတ္ပ်က္မလား ဆုိသည္မွာ ထုိ Power Center (၄) ခု၏ အာဏာက်င့္သုံးမႈ အေပၚ၌ မူတည္ေနပါသည္။

ယေန႔ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းတြင္ ႏုိင္ငံေရးေလ့လာသူမ်ား သတိမမူ၊ ဂူမျမင္ ျဖစ္ေနသည့္ အေရးႀကီးဆုံးတစ္ခ်က္မွာ တပ္မေတာ္ႏွင့္ အစုိးရ၊ အစုိးရႏွင့္ လႊတ္ေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ တပ္မေတာ္၊ အႏုိင္ရပါတီႏွင့္ အတုိက္အခံပါတီ၊ တုိင္းရင္းသား ကုိယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ အတုိက္အခံပါတီတုိ႔၏ ပြတ္တုိက္မႈမ်ားကုိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ တပ္မေတာ္သည္ အစုိးရ၏ ညႊန္ၾကားမႈေအာက္တြင္ ရွိမေနဆုိသည့္အခ်က္အား ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကေၾကာင္းကုိ အရပ္ဘက္အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ Interest Group မ်ား၏ ကခ်င္စစ္ပြဲမ်ားအေရး၌ အစုိးရကုိ ဖိအားေပးမႈမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ သိသာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ Power Center (၄) ခုအနက္၊ အစုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ တပ္ မေတာ္တုိ႔၏ အာဏာသည္ တရားစီရင္ေရးအာဏာထက္ ပုိမုိသာလြန္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ထုံးစံအရ ႏုိင္ငံတကာတြင္လည္း တရားစီရင္ေရးအာဏာ၏ လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာသည္ တရားစီရင္ေရး ရပ္၀န္းျဖစ္သည့္ တရားရုံးႏွင့္ ခုံရုံးမ်ားတြင္သာ ရပ္တည္ေနသျဖင့္ က်န္အာဏာ (၃) ခုကဲ့သုိ႔ ထင္ရွားျခင္း မရွိျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျပာစရာရွိသည္မွာ လႊတ္ေတာ္သည္ တရားစီရင္ေရးအာဏာ၏ လုပ္ပုိင္ခြင့္မ်ားကုိ ေလွ်ာ့ခ်ရန္ ႀကိဳးစားမႈမ်ားကုိ မၾကာခဏေတြ႔ျမင္ေနရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ တရားသူႀကီးသက္တမ္းကုိ ေလွ်ာ့ခ်လုိျခင္း၊ ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ခုံရုံးကုိ ျဖဳတ္ခ်ျခင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရးႏွင့္ လုံၿခဳံေရးေကာင္စီ (ကာလုံ) အစည္းအေ၀းေခၚယူက်င္းပရာတြင္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ ႏွစ္ဦးကုိ ခ်န္လွပ္ထား ခဲ့ရာ၊ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌမွ သမၼတသုိ႔ ကာလုံ အစည္းအေ၀းေခၚရန္ စာပုိ႔ျခင္း မ်ားသည္လည္း ႏုိင္ငံေတာ္၏ အျမင့္ဆုံးေသာ အာဏာရယူသုံးစဲြႏုိင္သူ (Power Elite) တုိ႔၏ အားၿပိဳင္မႈမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူပင္ အစုိးရႏွင့္ လႊတ္ေတာ္တုိ႔၏ အာဏာပြတ္တုိက္မႈမ်ားကုိလည္း ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။ ပုံမွန္းအားျဖင့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္အရ အာဏာအျပန္အလွန္ ထိညွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ပြတ္တုိက္မႈမ်ားသည္ သမရုိးက်ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း အာဏာလြန္ဆဲြသည့္အေနအထားမ်ဳိး တစ္နည္းအားျဖင့္ Power Struggle ျပဳလုပ္မႈမ်ားသည္ အာဏာညီမွ်မႈ (Balance of Power) မျဖစ္ေစႏုိင္ေတာ့ပဲ မွ်ေျခ ပ်က္သြားတတ္ပါသည္။ 

ထုိမွ်ေျခပ်က္ျခင္း၏ေနာက္ဆက္တြဲမ်ားတြင္ ႏုိင္ငံေရးတည္ ၿငိမ္မႈအေျခအေနပ်က္ျပားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၏ ဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ ယင္း Power Center (၄) ခု အေပၚတည္မွီေန သည္ဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လတ္တေလာအေျခအေနအရ လူတုိင္းစိတ္၀င္စားေနသည့္ ၁၁ ဘီလ်ံ ကိစၥတြင္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ အစုိးရအၾကား ႀကီးမားသည့္ ပြတ္တုိက္မႈတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ၿပီး၊ ယင္း၏ အဆုံးသတ္သည္ လွပ ႏုိင္ေျခ နည္းပါးမည္ျဖစ္ရာ ႏွစ္ဦး၊ ႏွစ္ဘက္ အက်ဳိးမရွိသည့္ Game တစ္ခုျဖစ္ပါ သည္။ ဤအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ လႊတ္ေတာ္သည္ တစ္ဘက္ဘက္မွ ရပ္တည္ျခင္းထက္ Moderator ေနရာတြင္ ရွိေနျခင္းမ်ဳိး၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးသူ (Negotiator) အျဖစ္ရပ္တည္ကာ ထိန္းညွိေပးျခင္းမ်ဳိးက ပုိသင့္ေတာ္မည့္ ကာလျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္သည့္ အႏၵရာယ္ကုိ ၾကဳံေတြ႔ႏုိင္ဖြယ္ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ U-Turn သည္ အာဏာမက္ေမာ၍ ျပန္လွည့္ျခင္း ထက္ ေခ်ာင္ပိတ္ရုိက္ခံရသည့္အေျခအေနမွ ေရွာင္လဲႊႏုိင္ရန္ ဖန္တီးရသည့္ အေနအထားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

သုိ႔ျဖစ္၍ ဂယ္ေပါက္တစ္ခုဖြင့္ေပးျခင္းျဖင့္ ယုံၾကည္မႈပ်က္ျပားေစကုိ ဖါ ေထးသြားႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ပဲ ႏွစ္ဘက္ထိပ္တုိက္ေတြ႔ႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းကုိ ဆက္လက္အသုံးျပဳေနဦးမည္ဆုိပါက ရလဒ္ေကာင္းႏုိင္မည္မဟုတ္ပဲ အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးပ်က္ျပားျခင္းႏွင့္ ဒီမုိကေရစီက်ဆုံးျခင္းမ်ား ကုိသာ အႀကြင္းရရွိမည္ျဖစ္ရာ၊ ယခု လတ္တေလာ အေျခအေနတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ ပုိမုိ လုိလားေသာ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ဘက္ (အုပ္စု) မွ အရင္ေလွ်ာ့ေပးရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သုံးသပ္ ရပါေတာ့သည္။

(လင္းသက္)