တစ္ခါတုန္းက တကၠသိုလ္မွာ - ၁
|
7:02 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝဆိုတာ လွတပတနဲ႔ ျပင္ဟယ္ဆင္ဟယ္ အရြယ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလွႀကိဳက္တ့ဲမိန္းကေလးေတြဟာ သူ႔ထက္ငါ လွေအာင္ ဆန္းေအာင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားေအာင္ ျပင္ခ်င္ဝတ္ခ်င္ၾကတာလည္း သဘာဝပါပဲ။ ကြ်န္မတို႔တကၠသိုလ္တက္ခါစက ယူနီေဖာင္း မေပၚေသးပါဘူး။ တတိယႏွစ္မွသာ ယူနီေဖာင္းစဝတ္ရတာပါ။
အ့ဲေတာ့ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ကဲလို႔ရခ့ဲပါတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဖက္ရွင္ဆိုင္ၾကီးတစ္ခုကေန စတိုင္ေဘာင္းဘီ အသစ္တစ္ထည္ကို ဝယ္လာခ့ဲပါတယ္။ အသားကအိစက္ျပီး ဝတ္လိုက္ေတာ့ ဖစ္ျဖစ္ျပီး ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ အေရာင္ေလးက အသားေရာင္နဲ႔ ေကာ္ဖီေရာင္ၾကားက ဘိုဆန္တ့ဲအေရာင္ျငိမ္ျငိမ္ေလးပါ။ေပါင္မွာ စီးကြင့္ကႏုတ္ ေရႊညိုေရာင္ေလး နည္းနည္းပါပါတယ္။ကိုယ့္ဘာသာသေဘာေတြက်ျပီး တြဲဖက္ဝတ္ဖို႔ အက်ႌ႐ွာရပါတယ္။ ဘီရိုတံခါးဖြင့္ျပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူျပီး ရွာရပါတယ္။ လိုက္ဖက္တ့ဲ အေရာင္အဆင္းရွိတ့ဲ အက်ႌေလးေတြေတြ႔ေပမယ့္ သာမန္ထက္မပိုပါဘူး။ ထင္းခနဲ လင္းခနဲ မရွိသလို လွလိုက္တာလို႔ ထင္ရစရာလည္း မရွိပါဘူး။
ဒါနဲ႔ အနီရင့္ရင့္ လည္ပင္းအလံု ဆြဲသားအက်ႌ ခပ္အိအိေလးတစ္ထည္နဲ႔ တြဲဝတ္ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔တျခားညီအမေတြကို ဝတ္ျပျပီး လွမလွ လိုက္မလိုက္ ေဝဖန္ခ်က္ေတြ ယူတာေပါ့။ သူတို႔ကလည္း လူနဲ႔လည္းလိုက္ဖက္တယ္ အေရာင္တြဲစပ္ပံုကလည္း အရမ္းကို ေပၚလြင္ထင္ရွားျပီး လွတယ္ ဘာညာေပါ့ေလ။ အက်ႌလက္ရွည္ဆိုေတာ့ မႏၲေလးေဆာင္းရာသီမွာ အေႏြးထည္ ထပ္ဝတ္ဖို႔ မလိုဘူးေပါ့။ စသျဖင့္ အတည္ျပဳခ်က္ေတြရယူျပီး ေနာက္ေန႔မွာပဲ ေဘာင္းဘီရွည္အသစ္နဲ႔ အက်ႌအနီ ေက်ာင္းကိုဝတ္သြားပါတယ္။
ေဂါ့ဒ္ဖားသား ဦးရဲႀကည္ ဝယ္ေပးထားတ့ဲ ေဘးလြယ္အိတ္ အနက္ေရာင္ အသစ္ခ်ပ္ခြ်တ္ကို လြယ္ျပီး စတိုင္ေဘာင္းဘီအသစ္ေလးဝတ္ျပီး တစ္ခန္းဝင္ တစ္ခန္းထြက္ လမ္းသလား ပစ္အံုးမယ္လို႔လည္း ေတြးေနမိျပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သေဘာေတြက်ေန မိတာေပါ့ေလ……ခိခိ။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းဝိုင္းေရွ႕ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ေဖေဖ့ကို တာ့တာျပျပီး စာသင္ခန္းရွိရာ သံုးထပ္ေဆာင္ရဲ႕ ဒုတိယထပ္က ေျမာက္ဘက္စြန္း အခန္းဆီကို ေက်ာ့ေကာ့ေနေအာင္ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရပ္ပုတယ္လို႔ ထင္ျပီးအားငယ္မိသူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ခံုထူဖိနပ္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ကိုစီး၊ခါးကိုမတ္မတ္ထားျပီး ေခါင္းမငံု႔ဘဲ ေအာက္စိုက္မၾကည့္ဘဲ ေလွ်ာက္ပါတယ္။
ဒုတိယထပ္ေကာ္ရစ္တာအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရာကေန စာသင္ခန္းနားေရာက္ခါနီးမွာ "ဟာ……ေနထက္ထက္ေအာင္ အက်ႌတင္ဝတ္လာတယ္။"ဆိုတ့ဲအာေမဋိတ္သံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ တကိုယ္လံုးလည္း ထူပူျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကီးရွက္သြားမိပါတယ္။ "ေဝဟန္……နင္အက်င့္ပုပ္လွခ်ည္လားးး ေကာင္စုတ္။ ငါလွတာကို မနာလိုျဖစ္ျပီး ဘာေျပာတာလဲ ဟြန္းးး။" "ဟားဟားဟားးး ေဆာရီးပါဟာ။ ငါက စတာမဟုတ္ဘူးးး တကယ္ကို ထင္လိုက္မိလို႔ လန္႔ေအာ္မိတာပါဟာ။ နင့္အက်ႌအနီေလးက ထင္းေနျပီး စတိုင္ေဘာင္းဘီရွည္က အသားေရာင္ျဖစ္ေနေတာ့ ငါလည္းရုတ္တရက္ နင္ေဘာင္းဘီဝတ္မလာဘူး ထင္လိုက္မိတာပါ။ ဟီးဟီးး" "အစုတ္ပလုတ္…ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျပာရင္ နင့္ကိုဌာနမွဴးနဲ႔ သြားတိုင္မယ္သိလားးး"
ခါတိုင္းဆိုရင္ ကြ်န္မက ဂ်ပန္ေမဂ်ာအခန္းဘက္သြားလည္လိုက္၊ရုရွားေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ သီခ်င္းေတြသင္ေပး စကားေတြသင္လိုက္၊ ျပင္သစ္ေမဂ်ာက ေရႊဘိုသူအုပ္စုေတြက ငါတို႔ဆီ ဘာလို႔မလာတာလဲ ခုလိုက္ခ့ဲ ဆိုျပီးေခၚရင္ပါသြားလိုက္နဲ႔ ။အခန္းအျပင္ကို ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ျပီး ဖလန္းဖလန္းထေနၾကပါ။ေမဂ်ာတူသူငယ္ခ်င္းေတြက……"ဟြားယြန္းးး ေဆာန္ေဆးနင္မ္း ဝပ္ေဆာ္ယို ပါလိပါလိ" လို႔ေအာ္ေခၚမွ အခန္းထဲေျပးဝင္ေနၾကပါ။။
"ဟိတ္…နင္တိို႔သိျပီးျပီလားးးရုရွားလို ခ်စ္တယ္ လို႔ေျပာတ့ဲ အသံထြက္က ဆန္းတယ္ေတာ့ ရွလြတ္ပလြတ္ၾကည္ျပာ တ့ဲ။ခိခိ ျမည္သံဆြဲအလကၤာေတြ ပါေနသလိုပဲေနာ္။" "နင့္ကို ဟိုဟာမေတြက ခြ်န္တြန္းလုပ္လိုက္တာေနမွာပါ ေနေနရယ္။ အမွန္က ရာလူးဘလူးၾကည္ျပာ ပါဟယ္။"
အ့ဲလိုေတြ ျပာသလူးခပ္ေနတ့ဲ ကြ်န္မဟာ အ့ဲဒီေန႔က ရွက္လြန္းလို႔ အခန္းျပင္ကိုမထြက္ရဲေတာ့တာဟာ ေန႔လည္စာစားဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထိုင္ေနက် Rubyကေဖး ကိုေတာင္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ညေနေက်ာင္းဆင္း ေဖေဖလာၾကိဳမွပဲ ေက်ာင္းေပၚကေန ျမန္ျမန္ဆင္းေျပး ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ အ့ဲဒီစတိုင္လ္ေဘာင္းဘီေလး ကိုလည္း ေနာက္တစ္ခါလံုးဝထပ္မဝတ္ျဖစ္ ေတာ့ပါဘူး။
ေနထက္ထက္ေအာင္
0 comments:
Post a Comment