((((( ပ်ံသန္းပါ ငွက္ကေလးေရ... )))))
|
11:20 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
အိမ္ေရွ႕ သေျပပင္ႀကီးေပၚမွာ ငွက္သုိက္ေလးတစ္ခုရွိတယ္..
သိေနတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ မနက္အိပ္ယာ ႏုိးေတာ့ သေျပပင္ႀကီးရဲ့ ေအာက္မွာ အေတာင္မစံုေသးတဲ့ ငွက္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္ေတြ႔ရ
ေတာ္ပါေသးရဲ့... ဘာမွမျဖစ္ဘူး...
ဒါနဲ႔ပဲ ေကာက္ယူလာၿပီးေတာ့ အ၀တ္စုတ္ေလးေတြကုိ စကၠဴကဒ္ထူပံုးေသးေသးေလးေတြထ
လူသံၾကားရင္ သူ႔မိခင္ႀကီး ထင္လုိ႔နဲ႔ တူပါတယ္..... တက်ီက်ီနဲ႔ အသံေပးတတ္တယ္၊ အစာေတာင္းတာေလ...
သူ႔ပါးစပ္ေလးကုိလည္း အတင္းၿဖဲထားတယ္... ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္. လူေတြဆုိေတာ့လည္း သူ႔မိခင္ႀကီးလုိ သူ ဆာေလာင္ေနမဲ့ အခ်ိန္ကုိမခန္႔မွန္းတတ္တာရယ
သူ႔ကုိ တစ္ေန႔ (၅)ႀကိမ္ေလာက္အစာေကၽြးႏုိင္
`` တစ္ေန႔(၅)ႀကိမ္ အစာေကၽြးရန္´´ လုိ႔.......
အစာကေတာ့ သိပ္ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး....
ပုစြန္ဆိတ္ကေလးေတြ....
ငွက္ေပ်ာသီးကေလးေတြကုိ ဖဲ့ၿပီးေကၽြးယံုပါပဲ....
ပုစြန္မရွိေတာ့လည္း.... ငါးေလးတစ္ဖဲ့ႏွစ္ဖဲ့ေလာက္ေပ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငွက္ကေလး ႀကီးလာတယ္.....
အေတာင္အလက္ေလးေတြလည္း စံုလာတယ္....
ဟုိခုန္သည္ခုန္လည္းလုပ္တတ္လ
သူ႔ရဲ့ စံျမန္းရာ စကၠဴပံုးေလးကလည္း ေသးငယ္သြားသလုိျဖစ္လာတယ္...
ဒါနဲ႔ ၀ါးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလး တစ္ခု၀ယ္ၿပီးေတာ့ ထည့္ထားလုိက္ရတယ္.....
အထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စမတ္က်ပါတယ္....
တက္ေနစရာ ၀ါးတန္းေလးနဲ႔ ကုပ္ကက္ၿပီး ေဆာ့ကစားလုိ႔ရတဲ့ ေလွာင္အိမ္ရဲ့ သံတုိင္မဟုတ္တဲ့ ၀ါးတုိင္ေလးေတြလည္း ရွိတယ္.....
သူမွာလွပတဲ့ အေတာင္ေလးေတြလည္း ရွိေနၿပီေလ....။ သူ႔ရဲ့ အေ၀းဆံုးပ်ံသန္းခြင့္ဧရိယာေ
အိမ္ထဲမွာ သူပ်ံသန္းရင္းအေတာင္ဆန္႔ေနတ
အခုေတာ့ သူ႔အတြက္ ေရခြက္ေလးရယ္......
အစာအျဖစ္ သစ္သီးေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ေလးေတြ အလံုးလုိက္ အခက္လုိက္နဲ႔ ပုစြန္ေလးေတြဆုိရင္လည္း အေကာင္လုိက္ ေကၽြးလုိ႔ရေနၿပီ။
သူလည္း စားတတ္ေနၿပီ....
ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္...
သူ႔ကုိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလုိမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔....
သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔ခဲ့တာက ကရုဏာ ျဖစ္စဥ္ေလးနဲ႔ေလ....
ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေလး...ကေလးေလးဘ၀မွ
အလုပ္အားတဲ့ တစ္ရက္မွာ... ေအးေအးလူလူ အိမ္မွာ နားရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိလည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးေနရင္းန
အိမ္၀န္းက်င္က တျခားငွက္ကေလးေတြရဲ့ အသံၾကားရင္ သူၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ဘူး.. လွဳပ္လွဳပ္ရြရြေလး ျဖစ္လာတယ္..... ေနာက္ၿပီး အိမ္၀န္းက်င္မွာလည္း တျခားငွက္ကေလးေတြ အခုတေလာ ပုိၿပီး လွဳပ္ရွားလာတယ္လုိ႔ သတိထားမိလုိက္တယ္....။
အင္း...... ေကာက္ယူေမြးစားခဲ့တဲ့ ငွက္ကေလးေတာင္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီပဲလုိ႔...။
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္...
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားေတြမွာ အဓိက အခ်က္(၃)ခ်က္ကုိ မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ၾကရတယ္....
စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးေလ..... ဒါေတြအတြက္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက လုိအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကုိ မိဘေတြအေနနဲ႔ေရာ၊ ကုိယ္တုိင္ေရာ.. ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၾကရပါတယ္....
ဒါေတာင္ ျပည့္စံုသူဆုိတာ ေလာကႀကီးမွာ မရွိခဲ့ဘူး.......လုိ႔။
ရည္မွန္းခ်က္မတုိင္ခင္မွာပဲ
အိမ္ေထာင္ေတြက်.....
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း အဆင္ေျပ....
တစ္ခ်ဳိ႔လည္း ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနဆဲ.....
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ထုိက္သင့္သေလာက္ ေက်နပ္မွဳေလးနဲ႔ေပါ့......။
အခု...... ကၽြန္ေတာ္ ေမြးထားတဲ့ ငွက္ကေလးအတြက္ ေသာကစိတ္ကေလး ျဖစ္မိသြားတယ္.....
ငွက္ကေလးလည္းအရြယ္ေရာက္ၿပီ.
သူ ေလာက သဘာ၀ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မယ္...
သူ႔ အတြက္ ငွက္တုိ႔ရဲ့ အတတ္ပညာေတြ... သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားျခင္း မရွိဘူး.......
ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးတာေလးစား...... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ အယုအယေလးခံရင္းနဲ႔ သူႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္.....
သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနရင္းနဲ႔ သူ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေလး တစ္ခ်က္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္... သတိရလုိက္မိတယ္...
သူ႔ကုိ ခ်စ္လုိ႔.... ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ယူ ေထြးေပြ႔ခဲ့ဘူးတယ္.... ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်ေပါ့......
အသာအယာဆုပ္ကုိင္ရင္းေက်ာေလး
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနေလေတာ
ေနရထုိင္ရ ခက္ေနခဲ့သလားလုိ႔.......။
အိမ္ေရွ႕ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့.....
ေကာင္းကင္ႀကီးကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္......
ေလတုိက္လုိ႔..... လွဳပ္ရွားေနတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္.....
ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္.....
သူလည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ... အေတာင္ေလးေတြလည္း စံုေနၿပီ...... ပ်ံသန္းစရာ ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း ရွိေနၿပီ.....
ေပ်ာ္ပါးစရာ သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြနဲ႔.. ေလဟုန္စီးစရာလည္း အဆင္သင့္သူျမင့္ျမင့္ ပ်ံႏုိင္မွာပါ.......
သူ႔ကုိ လြတ္လပ္ခြင့္ေလး ေပးေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္.......။
အသိတရားနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ တုပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္.....
တစ္ရက္လႊတ္ေပးမယ္၊ တစ္ရက္လႊတ္ေပးမယ္နဲ႔......
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မလႊတ္ခ်င္ဘူး.....
သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းက တင္းခံေနလုိ႔........။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္မွာေတာ့ လႊတ္ေပးတယ္လည္း မဟုတ္၊ မလႊတ္ေပးတာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔.... သူ႔ကုိ အိမ္ေရွ႔မွာ အသာအယာေလးခ်လုိက္တယ္......
သူ ဟုိနား သည္နား သြားတယ္......
ၿပီးေတာ့ အေတာင္ဆန္႔တယ္.......
ေနာက္ပ်ံၾကည့္တယ္..။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးမွာ လာနားတယ္......
အေရွ႕အေနာက္ တစ္ခါႏွစ္ခါလွည့္ၿပီးေတာ့ သူပ်ံထြက္သြားတယ္......
ငွက္ကေလးကုိ ၾကည့္ရတာ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ ေရာက္တဲ့ အထိ ပ်ံသန္းမလုိပါပဲ.....
ျမင္ကြင္းထဲကေန ေကြ႔၀ုိက္ပ်ံသန္းရင္း သူေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္....
ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္....
သူကၽြန္ေတာ့္ကုိ သံေယာဇဥ္ရွိေၾကာင္းေလး.... ပုခံုးေပၚမွာနားရင္းျပခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ္ အသံမထြက္ပဲနဲ႔ ငွက္ကေလးကုိ စကားေလးေျပာလုိက္မိတယ္.....
`` ပ်ံသန္းပါငွက္ကေလးေရ...... ဟုိး မုိးျမင့္ထက္ဆီအထိ ပ်ံသန္းလုိက္ပါ...... မင္းဆာေလာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ဆီကုိ ျပန္လာခဲ့ေနာ္...... မင္းရဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိ အၿမဲဖြင့္ထားတယ္ ´´ လုိ႔......
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကုိ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိ ဖြင့္ထားပါတယ္...
ကၽြန္ေတာ့္ ငွက္ကေလး ဆာေလာင္ေနရင္စားေသာက္ႏုိင္ေ
ဒါေပမဲ့ ငွက္ကေလးကေတာ့ ျပန္မလာေတာ့ဘူးေလ....။
ကၽြန္ေတာ္ တရားသေဘာေလးတစ္ခုကုိပဲ ႏွလံုးသြင္းေနလုိက္ပါတယ္...
တစ္ေနရာမွာေတာ့ ငွက္ကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာပါ.......
(ကြန္ဆူးမား)(၁၂-၉-၂၀၁၃)
သိေနတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ မနက္အိပ္ယာ ႏုိးေတာ့ သေျပပင္ႀကီးရဲ့ ေအာက္မွာ အေတာင္မစံုေသးတဲ့ ငွက္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္ေတြ႔ရ
ေတာ္ပါေသးရဲ့... ဘာမွမျဖစ္ဘူး...
ဒါနဲ႔ပဲ ေကာက္ယူလာၿပီးေတာ့ အ၀တ္စုတ္ေလးေတြကုိ စကၠဴကဒ္ထူပံုးေသးေသးေလးေတြထ
လူသံၾကားရင္ သူ႔မိခင္ႀကီး ထင္လုိ႔နဲ႔ တူပါတယ္..... တက်ီက်ီနဲ႔ အသံေပးတတ္တယ္၊ အစာေတာင္းတာေလ...
သူ႔ပါးစပ္ေလးကုိလည္း အတင္းၿဖဲထားတယ္... ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ပါတယ္. လူေတြဆုိေတာ့လည္း သူ႔မိခင္ႀကီးလုိ သူ ဆာေလာင္ေနမဲ့ အခ်ိန္ကုိမခန္႔မွန္းတတ္တာရယ
သူ႔ကုိ တစ္ေန႔ (၅)ႀကိမ္ေလာက္အစာေကၽြးႏုိင္
`` တစ္ေန႔(၅)ႀကိမ္ အစာေကၽြးရန္´´ လုိ႔.......
အစာကေတာ့ သိပ္ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး....
ပုစြန္ဆိတ္ကေလးေတြ....
ငွက္ေပ်ာသီးကေလးေတြကုိ ဖဲ့ၿပီးေကၽြးယံုပါပဲ....
ပုစြန္မရွိေတာ့လည္း.... ငါးေလးတစ္ဖဲ့ႏွစ္ဖဲ့ေလာက္ေပ
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငွက္ကေလး ႀကီးလာတယ္.....
အေတာင္အလက္ေလးေတြလည္း စံုလာတယ္....
ဟုိခုန္သည္ခုန္လည္းလုပ္တတ္လ
သူ႔ရဲ့ စံျမန္းရာ စကၠဴပံုးေလးကလည္း ေသးငယ္သြားသလုိျဖစ္လာတယ္...
ဒါနဲ႔ ၀ါးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလး တစ္ခု၀ယ္ၿပီးေတာ့ ထည့္ထားလုိက္ရတယ္.....
အထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စမတ္က်ပါတယ္....
တက္ေနစရာ ၀ါးတန္းေလးနဲ႔ ကုပ္ကက္ၿပီး ေဆာ့ကစားလုိ႔ရတဲ့ ေလွာင္အိမ္ရဲ့ သံတုိင္မဟုတ္တဲ့ ၀ါးတုိင္ေလးေတြလည္း ရွိတယ္.....
သူမွာလွပတဲ့ အေတာင္ေလးေတြလည္း ရွိေနၿပီေလ....။ သူ႔ရဲ့ အေ၀းဆံုးပ်ံသန္းခြင့္ဧရိယာေ
အိမ္ထဲမွာ သူပ်ံသန္းရင္းအေတာင္ဆန္႔ေနတ
အခုေတာ့ သူ႔အတြက္ ေရခြက္ေလးရယ္......
အစာအျဖစ္ သစ္သီးေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ေလးေတြ အလံုးလုိက္ အခက္လုိက္နဲ႔ ပုစြန္ေလးေတြဆုိရင္လည္း အေကာင္လုိက္ ေကၽြးလုိ႔ရေနၿပီ။
သူလည္း စားတတ္ေနၿပီ....
ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္...
သူ႔ကုိ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလုိမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔....
သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔ခဲ့တာက ကရုဏာ ျဖစ္စဥ္ေလးနဲ႔ေလ....
ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေလး...ကေလးေလးဘ၀မွ
အလုပ္အားတဲ့ တစ္ရက္မွာ... ေအးေအးလူလူ အိမ္မွာ နားရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိလည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးေနရင္းန
အိမ္၀န္းက်င္က တျခားငွက္ကေလးေတြရဲ့ အသံၾကားရင္ သူၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ဘူး.. လွဳပ္လွဳပ္ရြရြေလး ျဖစ္လာတယ္..... ေနာက္ၿပီး အိမ္၀န္းက်င္မွာလည္း တျခားငွက္ကေလးေတြ အခုတေလာ ပုိၿပီး လွဳပ္ရွားလာတယ္လုိ႔ သတိထားမိလုိက္တယ္....။
အင္း...... ေကာက္ယူေမြးစားခဲ့တဲ့ ငွက္ကေလးေတာင္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီပဲလုိ႔...။
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတယ္...
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားေတြမွာ အဓိက အခ်က္(၃)ခ်က္ကုိ မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ၾကရတယ္....
စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးေလ..... ဒါေတြအတြက္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက လုိအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကုိ မိဘေတြအေနနဲ႔ေရာ၊ ကုိယ္တုိင္ေရာ.. ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၾကရပါတယ္....
ဒါေတာင္ ျပည့္စံုသူဆုိတာ ေလာကႀကီးမွာ မရွိခဲ့ဘူး.......လုိ႔။
ရည္မွန္းခ်က္မတုိင္ခင္မွာပဲ
အိမ္ေထာင္ေတြက်.....
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း အဆင္ေျပ....
တစ္ခ်ဳိ႔လည္း ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနဆဲ.....
တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ထုိက္သင့္သေလာက္ ေက်နပ္မွဳေလးနဲ႔ေပါ့......။
အခု...... ကၽြန္ေတာ္ ေမြးထားတဲ့ ငွက္ကေလးအတြက္ ေသာကစိတ္ကေလး ျဖစ္မိသြားတယ္.....
ငွက္ကေလးလည္းအရြယ္ေရာက္ၿပီ.
သူ ေလာက သဘာ၀ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မယ္...
သူ႔ အတြက္ ငွက္တုိ႔ရဲ့ အတတ္ပညာေတြ... သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားျခင္း မရွိဘူး.......
ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးတာေလးစား...... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေစာင့္အေရွာက္ အယုအယေလးခံရင္းနဲ႔ သူႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္.....
သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနရင္းနဲ႔ သူ႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေလး တစ္ခ်က္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္... သတိရလုိက္မိတယ္...
သူ႔ကုိ ခ်စ္လုိ႔.... ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ယူ ေထြးေပြ႔ခဲ့ဘူးတယ္.... ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်ေပါ့......
အသာအယာဆုပ္ကုိင္ရင္းေက်ာေလး
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနေလေတာ
ေနရထုိင္ရ ခက္ေနခဲ့သလားလုိ႔.......။
အိမ္ေရွ႕ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့.....
ေကာင္းကင္ႀကီးကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္......
ေလတုိက္လုိ႔..... လွဳပ္ရွားေနတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္.....
ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိတယ္.....
သူလည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ... အေတာင္ေလးေတြလည္း စံုေနၿပီ...... ပ်ံသန္းစရာ ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း ရွိေနၿပီ.....
ေပ်ာ္ပါးစရာ သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြနဲ႔.. ေလဟုန္စီးစရာလည္း အဆင္သင့္သူျမင့္ျမင့္ ပ်ံႏုိင္မွာပါ.......
သူ႔ကုိ လြတ္လပ္ခြင့္ေလး ေပးေတာ့မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္.......။
အသိတရားနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ တုပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္.....
တစ္ရက္လႊတ္ေပးမယ္၊ တစ္ရက္လႊတ္ေပးမယ္နဲ႔......
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မလႊတ္ခ်င္ဘူး.....
သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းက တင္းခံေနလုိ႔........။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္မွာေတာ့ လႊတ္ေပးတယ္လည္း မဟုတ္၊ မလႊတ္ေပးတာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔.... သူ႔ကုိ အိမ္ေရွ႔မွာ အသာအယာေလးခ်လုိက္တယ္......
သူ ဟုိနား သည္နား သြားတယ္......
ၿပီးေတာ့ အေတာင္ဆန္႔တယ္.......
ေနာက္ပ်ံၾကည့္တယ္..။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးမွာ လာနားတယ္......
အေရွ႕အေနာက္ တစ္ခါႏွစ္ခါလွည့္ၿပီးေတာ့ သူပ်ံထြက္သြားတယ္......
ငွက္ကေလးကုိ ၾကည့္ရတာ ေကာင္းကင္ႀကီးဆီ ေရာက္တဲ့ အထိ ပ်ံသန္းမလုိပါပဲ.....
ျမင္ကြင္းထဲကေန ေကြ႔၀ုိက္ပ်ံသန္းရင္း သူေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္....
ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္....
သူကၽြန္ေတာ့္ကုိ သံေယာဇဥ္ရွိေၾကာင္းေလး.... ပုခံုးေပၚမွာနားရင္းျပခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ္ အသံမထြက္ပဲနဲ႔ ငွက္ကေလးကုိ စကားေလးေျပာလုိက္မိတယ္.....
`` ပ်ံသန္းပါငွက္ကေလးေရ...... ဟုိး မုိးျမင့္ထက္ဆီအထိ ပ်ံသန္းလုိက္ပါ...... မင္းဆာေလာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ဆီကုိ ျပန္လာခဲ့ေနာ္...... မင္းရဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိ အၿမဲဖြင့္ထားတယ္ ´´ လုိ႔......
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကုိ ေလွာင္အိမ္ေလးကုိ ဖြင့္ထားပါတယ္...
ကၽြန္ေတာ့္ ငွက္ကေလး ဆာေလာင္ေနရင္စားေသာက္ႏုိင္ေ
ဒါေပမဲ့ ငွက္ကေလးကေတာ့ ျပန္မလာေတာ့ဘူးေလ....။
ကၽြန္ေတာ္ တရားသေဘာေလးတစ္ခုကုိပဲ ႏွလံုးသြင္းေနလုိက္ပါတယ္...
တစ္ေနရာမွာေတာ့ ငွက္ကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာပါ.......
(ကြန္ဆူးမား)(၁၂-၉-၂၀၁၃)
0 comments:
Post a Comment