“ႏိုင္ေရခဲ နဲ႔ မိေရႊဖဲ”
|
8:28 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
August 31, 2013 at 9:24pm
ျမန္မာျပည္မွာ မြန္လူမ်ဳိးေတြဟာ သိန္းဂဏန္း အနည္းငယ္ပဲက်န္ေတာ႔တယ္ လို႔
ေရးလာေျပာလာၾကတဲ႔အခါ “ဟုတ္မွဟုတ္ပါ႔မလား။” နဲ႔ ယုံရခက္ခက္ ျဖစ္ရပါတယ္။
မ်ဳိးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္ရန္ အႏၱရာယ္ရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ဳိးစိတ္မ်ားကို
အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကျငာၿပီး ကာကြယ္သလိုမ်ဳိးမ်ား
ကာကြယ္ေနရဦးမွာလားလို႔ေတာင္ ေအာင္႔ေမ႔မိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ႔
မြန္လူမ်ဳိးေတြဆိုတာ သမိုင္းစဥ္တေလွ်ာက္လုံး ဗမာေတြနဲ႔ ထီးၿပဳိင္နန္းၿပိဳင္
စံစိုးတန္ခိုးထြား ခဲ႔တဲ႔ ေအာက္သူေအာက္သားေတြ မဟုတ္လား။
ကိုယ္႔သက္တမ္းကေလးေရာက္ေတာ႔မွ ေမာ္လၿမဳိင္၊ သထုံ၊ က်ဳိက္ထိုတ၀ိုက္ကို
ကြက္ကြက္ကေလးေရာက္သြားေပမယ္႔ ေရွးေရွးတုန္းက မြန္တို႔ဌာနီ ရာမညဆိုတာ
ေလးမြန္တိမြန္စဆိုၿပီး ပဲခူး၊ ဒလ၊ မုတၱမ၊ တြံေတးကို ဗဟိုျပဳခဲ႔တယ္။
ဟိုမွာဘက္က သု၀ဏၰဘုမၼိဆိုတဲ႔ ေရႊေျမသထုံျပည္ကလည္း မြန္ဘုရင္ေတြပဲ စိုးစံခဲ႔တာပဲ။ (မႏူဟာမင္းႀကီးကို ေျပာတာေနာ္) ေအာက္ျမန္မာျပည္က တန္ခိုးႀကီး ဘုရားပုထိုးေတြရဲ႕ ဘြဲ႔ေတာ္ေတြဟာ မြန္ဘာသာနဲ႔ “က်ဳိက္” လို႔ အစခ်ီထားတာကို ၾကည့္ရင္ ဗုဒၵသာသနာေတာ္ႀကီး ေနလိုလလို ထြန္းကားေအာင္ ခ်ီးေျမွာက္ခဲ႔တယ္ဆိုတာလည္း ျငင္းစရာ မရွိပါဘူး။ သမိုင္းတင္ကတည္းက ျမန္မာဘုရင္ေတြနဲ႔ အရွည္ၾကာဆုံးတိုက္ပြဲျဖစ္တဲ႔ နွစ္ေလးဆယ္စစ္ပြဲဆိုတာ မြန္ဘုရင္ေတြနဲ႔ တိုက္ရတဲ႔ပြဲပါ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ သည္ကေန႔ေခတ္ေရာက္မွ မြန္လူမ်ဳိးေတြ မ်ဳိးတုန္းေတာ႔မယ္ ဆိုတာကို ရာဇ၀င္ရိုင္းရေခ်ရဲ႕။ မြန္ကေလးေတြ မြန္မကေလးေတြက ဘယ္ကိုေရာက္ကုန္လို႔ ရွာမွရွား ျဖစ္ကုန္ရပါလိမ္႔။ ဘယ္သြားေနလဲ ေမာင္ေရခဲတို႔။ ဘယ္သြားေနလဲ မေရႊဖဲတို႔။
ကိုယ္တိုင္စစ္တမ္းေကာက္ လိုက္ေရတြက္ႏိုင္တဲ႔ ကိစၥမဟုတ္လို႔ သူမ်ားတကာ ေလ႔လာေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကို သံသယထားရတာ ဘယ္တရားပါ႔မလဲေလ။ ဒါေပမယ္႔ ဟုတ္ေလာက္မွန္ေလာက္တဲ႔ အေၾကာင္းရင္းခံေတြကို ဆင္ျခင္မိတဲ႔အခါမွာ သူတို႔လိုပဲ ဘုရားတမိတာေပါ႔။ ေျမအက်ယ္အ၀န္းအားျဖင္႔ ေအာက္ေျပအေၾကတေၾကာကို အုပ္စိုးခဲ႔ရာက အခုမြန္ျပည္နယ္ေနရာ ကြက္ကြက္ကေလးကို ပိုင္းေပးလိုက္ေတာ႔ နဂိုက မြန္ဇာတ္ရွိခဲ႔သူေတြလည္း ဗမာဇာတ္သြင္းစရာမလိုပဲ အခ်ိန္ေတြၾကာ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေတာင္ ဗမာလို႔ပဲ ဆက္ခံသတ္မွတ္လိုက္ၾကေတာ႔မွာေပါ႔။ နတ္ကိုးကြယ္တဲ႔ ရိုးရာရွိသူတခ်ဳိ႕တေလသာ အေမနံကရိုင္းရဲ႕ အဆက္အႏြယ္အျဖစ္ တလိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ သားေတာ္ သမီးေတာ္ ေျမးေတာ္မ်ား အျဖစ္ က်န္ရစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မြန္စကားေတာ႔ မေျပာသေလာက္ပဲ။
ဘာသာ စာေပ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို သပ္သပ္ခတ္ခတ္ ထိန္းသိမ္းမထားႏိုင္ရင္ လူမ်ဳိးဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တိုက္စားခံရၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ပါကလား လို႔ အခုမွပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးမိပါေတာ႔တယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က မြန္ေတြဟာ က်ဳိက္မေရာ၊ မုဒုံ၊ သထုံ၊ က်ဳိက္ထိုကလူေတြလို “ေကာက္ေပြမြန္” လို႔ မြန္ဘာသာနဲ႔ မေျပာတတ္ၾကေတာ႔ပဲ နဂိုက မြန္သံ၀ဲေနရင္ေတာင္ ဗမာေတြလို အသံထြက္ပီေအာင္ လိုက္တုေျပာေနၾကေတာ႔ သူမ်ားေတြက မြန္ေတြရယ္လို႔ မသိေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း မြန္ေတြမွန္း မမွတ္မိၾကေတာ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မြန္လူမ်ဳိး အေရအတြက္ နည္းသြားတယ္ဆိုတာဟာ ဟိုးအေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာလို လူမ်ဳိးတုန္းသတ္ျဖတ္ ညွင္းပန္းခံရလို႔ မဟုတ္ပဲ ျမန္မာေတြအျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းဆက္ခံသြားလို႔ ေလ်ာ႔ကုန္တာသာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။
ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြ အထူးသျဖင္႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြ နည္းပါးသြားရတဲ႔ အေၾကာင္းကေတာ႔ မိမိတို႔ေနရင္းဇာတိမွာ စီးပြားေရးနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင္႔အလမ္းေတြ အဆင္မေျပေတာ႔လို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ စား၀တ္ေနေရး၊ ဘ၀ေရွ႕ေရး ရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ၾကရင္း အရပ္တပါးမွာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါ။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ မြန္ရြာေတြမွာ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေတြ ဘယ္သူမွ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ ၿမဳိ႕တက္ရုန္းကန္ၾက၊ တဘက္ႏိုင္ငံမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းၾကနဲ႔ဆိုေတာ႔ “စာအုေရ ရြာအေရာက္ျပန္ခဲ႔ပါ” လို႔ေတာင္ မမွာႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူး။ “အေမမလာရင္လည္းေန ေငြသာပို႔လိုက္ပါေတာ႔” လို႔ ဖုန္းဆက္ ေတာင္းၾကရတယ္။ ဟိုကေငြလာမွ ရြာမွာ ထမင္းနပ္မွန္မယ္႔ဘ၀ဆိုေတာ႔ သြားသူေရာ က်န္သူပါ “ျပန္လာပါေတာ႔” စကားကို ဘယ္သူမွ မစၾကေတာ႔ဘူး။ ျပန္လာရင္လည္း အိမ္ရွိတဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ ထပ္ထြက္ဖို႔သာ ျပင္ထားေတာ႔။ ေရာဂါရမွျပန္္လာသူကို ေဆးကုဖို႔ ရြာမွာ ဘယ္လိုမွ ရွာမရႏိုင္ဘူး။ အဆင္ေျပ အေျခက်ေနသူမ်ားမွာေတာ႔ ေနာက္လူေတြ လိုက္သြားစရာ အိမ္ခံအျဖစ္ ဆက္ေနရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မြန္ရြာေတြမွာ မြန္လူငယ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာ ဘီလူးႀကီးေတြ ၀င္၀င္စားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုဘက္နိုင္ငံေရာက္ကုန္တာ။ ဒီလိုဘ၀ေပးအေျခအေနမို႔လို႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ မြန္ဘာသာစာေပ ေလ႔လာေနလို႔ အက်ဳိးမရွိဘူး။ ယပက္လက္လို သြက္သြက္လက္လက္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္မွ ထမင္းစားလက္မွတ္ရလိမ္႔မယ္ လို႔ နားလည္ကုန္ၾကတယ္။ ခုဆိုရင္ မြန္သံ၀ဲတဲ၀ဲတဲနဲ႔ မပီကလာပီကလာ ေျပာေျပာေနတဲ႔သူဆိုလို႔ ဇာတ္ထဲက လူျပက္ႀကီးေတြပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ “က်မကို ကလိုက္လို႔ ေအာက္ႏႈိက္လာ၊ က်မက မကလိုက္ေတာ႔ ကလိန္နဲ႔ထိုး၊ အေဖကႏိုးေတာ႔ တုတ္နဲ႔လိုက္၊ သူထြက္ေျပးေတာ႔ ေခြးလိုက္ကိုက္။” ဆိုတာမ်ဳိး ျပက္လုံးထုတ္ျပလို႔ လူေတြကနားလည္ၿပီး ၀ိုင္းရယ္ၾကရင္ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ရမွာ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ႔ လူႀကီးသူမမ်ားအေနနဲ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြကို ကိုယ္႔လူမ်ဳိး၊ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈမေပ်ာက္ေအာင္ ျမတ္ျမတ္နိုးႏိုး ထိန္းသိမ္းခ်င္စိတ္ကေလး လက္ဆင္႔ကမ္း ပ်ဳိးေထာင္ေပးဖို႔ လိုတယ္ လို႔ အသိရွိသင္႔တာပါ။ ဒါကေတာ႔ မြန္ဘာသာ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ႕က တစိုက္မတ္မတ္ အားထုတ္ေဆာင္ရြက္ေနၾကရွာပါတယ္။ ခက္တာက အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးကို အားေပးေထာက္ပံ႔အပ္ေၾကာင္း မြန္လူမ်ဳိးေတြထဲမွာေတာင္ သိနားလည္တဲ႔သူ အင္မတန္ရွားတယ္။ ပညာတတ္ေတြရွိေပမယ္႔လည္း တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ႔ကို ပညာတတ္ေတြ ေနရာမရတဲ႔ကာလမို႔လို႔ သူတို႔လည္း ဘြဲ႔ဓါတ္ပုံအိမ္ခ်ိတ္ၿပီး ေစ်းေရာင္းကုန္ကူးစားၾကတာဆိုေတာ႔ အတြက္အခ်က္သာ လွ်င္ခ်င္လွ်င္မယ္။ အေတြးအေခၚကေတာ႔ သံေခ်းတက္ကုန္တာေပါ႔။ အမ်ားစုက မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပညာေရးပန္းတိုင္ဆိုတာ ေမ႔ပလိုက္ၾကရသူေတြခ်ည့္ပဲ။ ပညာမတတ္လို႔ လူမ်ဳိးတုန္္းတယ္ လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ္႔ ပညာမတတ္ရင္ ကိုယ္႔လူမ်ဳိးကိုယ္ ကာကြယ္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ အသိဥာဏ္ႏုံနဲ႔ရင္ေတာ႔ အမ်ဳိးသားေရး၊ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး အေရာင္ဆိုးၿပီး သူမ်ားကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အသုံးခ်ခံရတတ္တယ္။ (ဒီေနရာမေတာ႔ မြန္ေတြတင္ မကဘူး။ ဗမာေတြက သာေတာင္ ၿပိန္းေသး)
ေဒသဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ႔ အေျခခံအေဆာက္အဦ (Infrastructures) ေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္က ပံ႕ပိုးမေပးႏိုင္တဲ႔ အားနည္းခ်က္ႀကီးကိုလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔ မရပါဘူး။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမွာ ျပည္နယ္နဲ႔ ျပည္မ ဘယ္ေလာက္ကြာေနသလဲဆိုတာ ထည့္ေျပာစရာ လိုေသးသလား။ ဘုန္းႀကီးေတြသာ လမ္းေဖာက္မေပးခဲ႔ရင္ က်ဳိက္ထီးရိုး၊ သာမည၊ ၿမဳိင္ႀကီးငူဆိုတာ အေလာင္းေတာ္ကႆပသြားသလို ဆင္စီးေတာင္တက္ေနရဦးမွာ။ မီးလာဖို႔ေနေနသာသာ ေသာက္သုံးေရ အလုံအေလာက္ ရေအာင္ေတာင္ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုး နွစ္က်ပ္ဖိုးနဲ႔ ၀ါးပိုးျခမ္းေတြသြယ္ၿပီး ခပ္ရသယ္ရတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ စိတ္ကုန္လာလို႔ ေျပာေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဖမ္းမွာျဖင္႔လည္း ျမန္ျမန္သာလာဖမ္းပါေတာ႔။ ဘယ္ေတာင္မွာ ဘာထြက္သလဲဆိုရင္ သူတို႔ေလာက္ သိတာ မရွိဘူး။ အဲဒီက လူေတြ ဘာမရွိဘူး ဘာလိုအပ္တယ္ၾကေတာ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ထုံးစံ။ အေရးအေၾကာင္းရွိလာရင္ မြန္ေတြကို အကာအကြယ္ေပးမယ္႔ မြန္ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေတာင္ မူးလို႔ရွဴစရာ မနည္းရွာရတာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မယူရေသးတဲ႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ကေလးေတြက်ေတာ႔ မြစိကိုတက္လို႔။ အစိုးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မယူခင္ သူတို႔ခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရင္ညွိမရလို႔ ခက္ေနသတဲ႔။ ဒီဘက္ကေတာ႔ ေျပာေကာင္းတာေပါ႔ေလ။ နယ္ေျမဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ ေဒသတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရင္တည္ေဆာက္ရတယ္ လို႔ ေျပာလာရင္ ေအာင္႔သက္သက္နဲ႔ ျပန္ေခ်ပစရာ စကားမရွိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာလည္း လက္ခုပ္လိုပဲ။ တစ္ဘက္တည္းတီးလို႔ ျမည္မယ္႔ကိစၥလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔။
မြန္လူမ်ဳိးေတြ ေလ်ာ႔ပါးေပ်ာက္ကြယ္လုနီးျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ အခုရက္ပိုင္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မီးတုတ္တကိုင္ကိုင္နဲ႔ ကာကြယ္ေနၾကတဲ႔ လူကိုလူခ်င္း ၀ါးမ်ဳိျခင္းကိစၥတစ္ခုတည္းေၾကာင္႔လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ၀ံသာႏုရကၡိတလို႔ေခၚတဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ဳိးကိုယ္ ေစာင္႔ေရွာက္တဲ႔ကိစၥဟာလည္း အိမ္ေထာင္သားေမြး၊ မွတ္ပုံတင္သန္းေခါင္စာရင္းေပၚတင္ ကာကြယ္ေနလို႔ မရေသးဘူး။ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚမွာ ျမတ္ႏိုးတဲ႔စိတ္ကေလးကိုလည္း ကာကြယ္ရဦးမွာ။ ခါးေအာက္ကိုခ်ည့္ ကာကြယ္ဖို႔ မဲမေနနဲ႔။ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း ကာကြယ္ဖို႔ စဥ္းစားဦး။ ယဥ္ေက်းမႈလို႔ဆိုကတည္းက စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အသစ္ေတြထက္ အေဟာင္းေတြခ်ည့္ပဲ မဟုတ္လား။ လူငယ္ဆိုတာက ကိုယ္႔ရွိတဲ႔ အေဟာင္းေတြထက္ သူမ်ားဆီက အသစ္ေတြကို မက္စက္ခုံမင္ၾကတာ သဘာ၀။ မယုံရင္ အသက္ ၂၀ေအာက္ မြန္လူငယ္ကေလးေတြကို ေမးၾကည့္။ အိုပါဂန္နန္းစတိုင္ ဆိုတတ္တယ္။ ၀က ၀က ေအ႔ေအ႔ နဲ႔ ကတတ္တယ္။ “မြန္တို႔ဌာနီ ရာမည သာစြေနျပည္ သာစြေနျပည္” လို႔ ဆိုျပရင္ အဲဒီသီခ်င္းႀကီး ပိတ္လိုက္ပါေတာ႔ လို႔ ေျပာၾကမွာ မလြဲဘူး။ ၾကားဖူးၾကမယ္ေတာင္ မထင္။ သူတို႔တေတြ ရုန္းကန္ႀကီးျပင္းရာ အရပ္ေဒသေတြမွာ မြန္လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံး၀ိဥာဥ္မွာလည္း မြန္စိတ္မြန္ေသြးေတြ ေအးကုန္တာ၊ စိမ္းကုန္တာ ဆန္းသလား။
“မြန္ေတြ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါ။” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ “ေအာ္ ဟုတ္လား။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ဒါဆိုရင္လည္း ၿပီးေရာေလ။” လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားၿပီး ေမာင္ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ “တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူဖူးခဲ႔တဲ႔ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရား ဆံေတာ္ရွင္” ဆို ဗမာသီခ်င္းေတြ ေျပာင္းဆိုၾကေတာ႔မလို႔လား။ စဥ္းစားပါဦးေလ။ ရာဇ၀င္မွာ ပ်ဴလူမ်ဳိးေတြေပ်ာက္ကုန္တာလည္း ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္လို႔ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲသလိုျဖစ္လာရင္ ေရွ႕ဆက္ေရာက္မယ္႔ ဘူတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါ ၾသစေၾတးလ်ကို ၾကည့္။ ခုေနခ်ိန္ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားက ေအာ္ဇီ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အျဖဴေကာင္နီစပ္စပ္ေတြၿပီးရင္ သားပိုက္ေကာင္ေတြကိုပဲ ေျပးျမင္လိမ္႔မယ္။ Aborigine လို႔ေခၚတဲ႔ ဌာေနေဒသခံတိုင္းရင္းသားေတြဟာ 2nd Class Citizen ေနရာေတာင္ မရေတာ႔ပဲ အနီးပါးနားက ကၽြန္းနိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ႔ ဖီဂ်ီ၊ ေနာ္ရူး၊ ပါပူ၀ါနယူးဂီနီႏိုင္ငံကေလးေတြမွာ အေျခခ်ၾကရတယ္။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ႔ အေလအလြင္႔ အေပအေတေတြလို ဆက္ဆံခံရတယ္။ သူတို႔ကို ၾသစေၾတးလ်တိုက္က အိမ္ရွင္တိုင္းရင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း တကမာၻလုံးက ေမ႔ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒါ ဘာမွ ၾကာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ နီကိုးကစ္မန္းႀကီးရိုက္တဲ႔ ၾသစေၾတးလ်ဇာတ္ကားမွာေတာင္ သူတို႔ကိုေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။ ဂ်ပန္ေတြ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဗုံးက်ဲေတာ႔ သူတို႔ရွိေသးတယ္။ ဒီေန႔ဘယ္ေရာက္ကုန္ပလဲ။ လိုက္ရွာၾကည့္ပါဦး။ ဒီလိုပါပဲ။ အေမရိကမွာရွိတဲ႔ ရက္အင္ဒီးယန္းေတြလည္း ပိုကာဟြန္းတာ အျဖစ္နဲ႔ ဒ႑ာရီထဲေရာက္သြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာင္က်ရင္ ဒီကလူေတြလည္း မြန္ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ရာဇာဓိရာဇ္ နဲ႔ ရွင္ေစာပုေလာက္မွ မသိေတာ႔ဘူးဆို ဒုကၡပါပဲ။
ခုေနခါမွာ လူေတြဟာ အကာကိုပဲ အရူးအမူးလိုက္ျခဳံခ်င္ၾကတယ္။ အႏွစ္ကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ သတိမရၾကဘူး။ မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ လို႔ အေရးခံရဖို႔က ဘာမွ ခက္တာ မဟုတ္မွန္း လူရည္လည္တဲ႔ ျပည္တြင္းေနေစာေဖတို႔က ေနာေက်ေနၿပီ။ ဒီအေပၚမွာ ျမန္မာလို တစ္လုံးႏွစ္လုံး ျပင္လိုက္ရုံနဲ႔ သူ႔ဘ၀၊ သူ႔ဘာသာ၊ သူ႔မ်ဳိးႏြယ္ေတြကို ေျပာင္းလဲလို႔ရသလား ေျပာစမ္းပါ။ အဓိကက သူ႔စိတ္ႏွလုံး၊ သူ႔၀ိဥာဥ္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ႔ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားေတြကို ဘယ္သူက ေျပာင္းလို႔ရသလဲ။ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္႔သားသမီး ကိုယ္႔မ်ဳိးဆက္ေတြ အေပၚမွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈကို အေလးထားျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ သင္မေပးပဲနဲ႔ နင္တို႔ႀကီးလာရင္ လူမ်ဳိးျခားနဲ႔ မယူၾကနဲ႔လို႔ ေျပာရတာ မိုးႀကိဳးပစ္ရာ ထန္းလက္နဲ႔ကာသလိုသာ ရွိလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး ကိုယ္႔ဘိုးေဘးေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းရာဇ၀င္ကိုမွ ေရေရရာရာ မေျပာနိုင္၊ ေရႊတိဂုံဆိုတာ ေနပူေတာ္မွာလည္း ရွိတယ္ေလ။ လားရႈိးမွာလည္း ေသးေသးေလး တစ္ဆူရွိတယ္။ ေရႊဒဂုံဖ်ား သြားရင္ သားကိုလည္း ေခၚေနာ္။ အာမဘေႏၱပါ အရွင္ဘုရားဆိုတာ အရွည္ႀကီးပဲ။ အာမင္ လို႔ ဆိုလို႔ မရဘူးလား ဟင္။ အစရွိတဲ႔ ေနာင္ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ကေလးမ်ားကို ဘယ္လိုသြန္သင္ၾကရမလဲ။
မြန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ရာဇ၀င္ကို မႏုႆေဗဒပညာရွင္ေတြကေတာ႔ ပိုသိၾကပါလိမ္႔မယ္။ ျမန္မာရယ္လို႔ ဆင္းသက္လာတဲ႔ အဓိကလူသားမ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးႏွစ္ခုက တိဘက္ျမန္မာ နဲ႔ မြန္ခမာတဲ႔။ သူတို႔အဆက္အႏြယ္ေတြဟာ ျမန္မာတင္မကဘူး။ ေဟာသည္ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနား ကၽြန္းဆြယ္ႀကီးတေလွ်ာက္ အႏွံ႔အျပား က်က္စားေနထိုင္ၾကတယ္။ အခုေတာ႔ အဲသည္မြန္လူမ်ဳိးေတြဟာ မ်ဳိးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးရွိေနၿပီ ဆိုတဲ႔အျဖစ္ဟာ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ သေဘာထားလို႔ မသင္႔ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီတာ၀န္က မြန္လူမ်ဳိးေတြ ပုခုံးေပၚမွာခ်ည့္ပဲ ရွိတဲ႔အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတိုင္းျပည္ ေနလာတာ အိုလို႔ပဲ ေသေတာ႔မယ္။ သိတာေပါ႔။ ဘယ္သူကမွ စိတ္၀င္တစားရွိၾကမယ္႔အျဖစ္ မဟုတ္ဘူး။ အခု ကိုယ္ေရးတဲ႔စာ ဆုံးေအာင္ဖတ္ၿပီးရင္ေတာင္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ႔ ေမ႔သြားၾကမွာ။ ႏိုင္ေရခဲလည္း တာ႔တာ။ မိေရႊဖဲလည္း တာ႔တာပါကြယ္။ မဟာဂီတထဲမွာပါတဲ႔ ေအာက္က မြန္သီခ်င္းေလး ၾကားဖူးရင္ မုန္႔ေကၽြးမယ္။
“တလိုင္းသံ ႏႈိင္းစံပယ္ခြာ၊ သဘင္မွာ ယဥ္ရာထြင္ကာ၊ ေတးေလးေလေလ႔ တံတ်ာ ေရးသီၾကရွာ။ ေတးေလးေလေလ႔ တံတ်ာ ေရးသီၾကရွာ။ ပဲခူး၊ ဒလ၊ မုတၱမ။ ပဲခူး၊ ဒလ၊ မုတၱမရယ္ႏွင္႔ နာမငယ္ သဉာ သဉာ။ အို ေအာက္ျပည္တပိုင္းမွာေတာ႔ တို႔တလိုင္းတို႔ရြာ။ ….”
ဟိုမွာဘက္က သု၀ဏၰဘုမၼိဆိုတဲ႔ ေရႊေျမသထုံျပည္ကလည္း မြန္ဘုရင္ေတြပဲ စိုးစံခဲ႔တာပဲ။ (မႏူဟာမင္းႀကီးကို ေျပာတာေနာ္) ေအာက္ျမန္မာျပည္က တန္ခိုးႀကီး ဘုရားပုထိုးေတြရဲ႕ ဘြဲ႔ေတာ္ေတြဟာ မြန္ဘာသာနဲ႔ “က်ဳိက္” လို႔ အစခ်ီထားတာကို ၾကည့္ရင္ ဗုဒၵသာသနာေတာ္ႀကီး ေနလိုလလို ထြန္းကားေအာင္ ခ်ီးေျမွာက္ခဲ႔တယ္ဆိုတာလည္း ျငင္းစရာ မရွိပါဘူး။ သမိုင္းတင္ကတည္းက ျမန္မာဘုရင္ေတြနဲ႔ အရွည္ၾကာဆုံးတိုက္ပြဲျဖစ္တဲ႔ နွစ္ေလးဆယ္စစ္ပြဲဆိုတာ မြန္ဘုရင္ေတြနဲ႔ တိုက္ရတဲ႔ပြဲပါ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ သည္ကေန႔ေခတ္ေရာက္မွ မြန္လူမ်ဳိးေတြ မ်ဳိးတုန္းေတာ႔မယ္ ဆိုတာကို ရာဇ၀င္ရိုင္းရေခ်ရဲ႕။ မြန္ကေလးေတြ မြန္မကေလးေတြက ဘယ္ကိုေရာက္ကုန္လို႔ ရွာမွရွား ျဖစ္ကုန္ရပါလိမ္႔။ ဘယ္သြားေနလဲ ေမာင္ေရခဲတို႔။ ဘယ္သြားေနလဲ မေရႊဖဲတို႔။
ကိုယ္တိုင္စစ္တမ္းေကာက္ လိုက္ေရတြက္ႏိုင္တဲ႔ ကိစၥမဟုတ္လို႔ သူမ်ားတကာ ေလ႔လာေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကို သံသယထားရတာ ဘယ္တရားပါ႔မလဲေလ။ ဒါေပမယ္႔ ဟုတ္ေလာက္မွန္ေလာက္တဲ႔ အေၾကာင္းရင္းခံေတြကို ဆင္ျခင္မိတဲ႔အခါမွာ သူတို႔လိုပဲ ဘုရားတမိတာေပါ႔။ ေျမအက်ယ္အ၀န္းအားျဖင္႔ ေအာက္ေျပအေၾကတေၾကာကို အုပ္စိုးခဲ႔ရာက အခုမြန္ျပည္နယ္ေနရာ ကြက္ကြက္ကေလးကို ပိုင္းေပးလိုက္ေတာ႔ နဂိုက မြန္ဇာတ္ရွိခဲ႔သူေတြလည္း ဗမာဇာတ္သြင္းစရာမလိုပဲ အခ်ိန္ေတြၾကာ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေတာင္ ဗမာလို႔ပဲ ဆက္ခံသတ္မွတ္လိုက္ၾကေတာ႔မွာေပါ႔။ နတ္ကိုးကြယ္တဲ႔ ရိုးရာရွိသူတခ်ဳိ႕တေလသာ အေမနံကရိုင္းရဲ႕ အဆက္အႏြယ္အျဖစ္ တလိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ သားေတာ္ သမီးေတာ္ ေျမးေတာ္မ်ား အျဖစ္ က်န္ရစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မြန္စကားေတာ႔ မေျပာသေလာက္ပဲ။
ဘာသာ စာေပ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို သပ္သပ္ခတ္ခတ္ ထိန္းသိမ္းမထားႏိုင္ရင္ လူမ်ဳိးဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တိုက္စားခံရၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ပါကလား လို႔ အခုမွပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးမိပါေတာ႔တယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က မြန္ေတြဟာ က်ဳိက္မေရာ၊ မုဒုံ၊ သထုံ၊ က်ဳိက္ထိုကလူေတြလို “ေကာက္ေပြမြန္” လို႔ မြန္ဘာသာနဲ႔ မေျပာတတ္ၾကေတာ႔ပဲ နဂိုက မြန္သံ၀ဲေနရင္ေတာင္ ဗမာေတြလို အသံထြက္ပီေအာင္ လိုက္တုေျပာေနၾကေတာ႔ သူမ်ားေတြက မြန္ေတြရယ္လို႔ မသိေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း မြန္ေတြမွန္း မမွတ္မိၾကေတာ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မြန္လူမ်ဳိး အေရအတြက္ နည္းသြားတယ္ဆိုတာဟာ ဟိုးအေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာလို လူမ်ဳိးတုန္းသတ္ျဖတ္ ညွင္းပန္းခံရလို႔ မဟုတ္ပဲ ျမန္မာေတြအျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းဆက္ခံသြားလို႔ ေလ်ာ႔ကုန္တာသာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။
ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြ အထူးသျဖင္႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြ နည္းပါးသြားရတဲ႔ အေၾကာင္းကေတာ႔ မိမိတို႔ေနရင္းဇာတိမွာ စီးပြားေရးနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင္႔အလမ္းေတြ အဆင္မေျပေတာ႔လို႔ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ စား၀တ္ေနေရး၊ ဘ၀ေရွ႕ေရး ရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ၾကရင္း အရပ္တပါးမွာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါ။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ မြန္ရြာေတြမွာ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေတြ ဘယ္သူမွ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ ၿမဳိ႕တက္ရုန္းကန္ၾက၊ တဘက္ႏိုင္ငံမွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းၾကနဲ႔ဆိုေတာ႔ “စာအုေရ ရြာအေရာက္ျပန္ခဲ႔ပါ” လို႔ေတာင္ မမွာႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူး။ “အေမမလာရင္လည္းေန ေငြသာပို႔လိုက္ပါေတာ႔” လို႔ ဖုန္းဆက္ ေတာင္းၾကရတယ္။ ဟိုကေငြလာမွ ရြာမွာ ထမင္းနပ္မွန္မယ္႔ဘ၀ဆိုေတာ႔ သြားသူေရာ က်န္သူပါ “ျပန္လာပါေတာ႔” စကားကို ဘယ္သူမွ မစၾကေတာ႔ဘူး။ ျပန္လာရင္လည္း အိမ္ရွိတဲ႔တစ္ေယာက္ေယာက္ ထပ္ထြက္ဖို႔သာ ျပင္ထားေတာ႔။ ေရာဂါရမွျပန္္လာသူကို ေဆးကုဖို႔ ရြာမွာ ဘယ္လိုမွ ရွာမရႏိုင္ဘူး။ အဆင္ေျပ အေျခက်ေနသူမ်ားမွာေတာ႔ ေနာက္လူေတြ လိုက္သြားစရာ အိမ္ခံအျဖစ္ ဆက္ေနရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မြန္ရြာေတြမွာ မြန္လူငယ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာ ဘီလူးႀကီးေတြ ၀င္၀င္စားလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုဘက္နိုင္ငံေရာက္ကုန္တာ။ ဒီလိုဘ၀ေပးအေျခအေနမို႔လို႔ မြန္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ မြန္ဘာသာစာေပ ေလ႔လာေနလို႔ အက်ဳိးမရွိဘူး။ ယပက္လက္လို သြက္သြက္လက္လက္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္မွ ထမင္းစားလက္မွတ္ရလိမ္႔မယ္ လို႔ နားလည္ကုန္ၾကတယ္။ ခုဆိုရင္ မြန္သံ၀ဲတဲ၀ဲတဲနဲ႔ မပီကလာပီကလာ ေျပာေျပာေနတဲ႔သူဆိုလို႔ ဇာတ္ထဲက လူျပက္ႀကီးေတြပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ “က်မကို ကလိုက္လို႔ ေအာက္ႏႈိက္လာ၊ က်မက မကလိုက္ေတာ႔ ကလိန္နဲ႔ထိုး၊ အေဖကႏိုးေတာ႔ တုတ္နဲ႔လိုက္၊ သူထြက္ေျပးေတာ႔ ေခြးလိုက္ကိုက္။” ဆိုတာမ်ဳိး ျပက္လုံးထုတ္ျပလို႔ လူေတြကနားလည္ၿပီး ၀ိုင္းရယ္ၾကရင္ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ရမွာ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ႔ လူႀကီးသူမမ်ားအေနနဲ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြကို ကိုယ္႔လူမ်ဳိး၊ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈမေပ်ာက္ေအာင္ ျမတ္ျမတ္နိုးႏိုး ထိန္းသိမ္းခ်င္စိတ္ကေလး လက္ဆင္႔ကမ္း ပ်ဳိးေထာင္ေပးဖို႔ လိုတယ္ လို႔ အသိရွိသင္႔တာပါ။ ဒါကေတာ႔ မြန္ဘာသာ စာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အဖြဲ႕က တစိုက္မတ္မတ္ အားထုတ္ေဆာင္ရြက္ေနၾကရွာပါတယ္။ ခက္တာက အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးကို အားေပးေထာက္ပံ႔အပ္ေၾကာင္း မြန္လူမ်ဳိးေတြထဲမွာေတာင္ သိနားလည္တဲ႔သူ အင္မတန္ရွားတယ္။ ပညာတတ္ေတြရွိေပမယ္႔လည္း တစ္ႏိုင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ႔ကို ပညာတတ္ေတြ ေနရာမရတဲ႔ကာလမို႔လို႔ သူတို႔လည္း ဘြဲ႔ဓါတ္ပုံအိမ္ခ်ိတ္ၿပီး ေစ်းေရာင္းကုန္ကူးစားၾကတာဆိုေတာ႔ အတြက္အခ်က္သာ လွ်င္ခ်င္လွ်င္မယ္။ အေတြးအေခၚကေတာ႔ သံေခ်းတက္ကုန္တာေပါ႔။ အမ်ားစုက မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပညာေရးပန္းတိုင္ဆိုတာ ေမ႔ပလိုက္ၾကရသူေတြခ်ည့္ပဲ။ ပညာမတတ္လို႔ လူမ်ဳိးတုန္္းတယ္ လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ္႔ ပညာမတတ္ရင္ ကိုယ္႔လူမ်ဳိးကိုယ္ ကာကြယ္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ အသိဥာဏ္ႏုံနဲ႔ရင္ေတာ႔ အမ်ဳိးသားေရး၊ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး အေရာင္ဆိုးၿပီး သူမ်ားကိုယ္က်ဳိးအတြက္ အသုံးခ်ခံရတတ္တယ္။ (ဒီေနရာမေတာ႔ မြန္ေတြတင္ မကဘူး။ ဗမာေတြက သာေတာင္ ၿပိန္းေသး)
ေဒသဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ႔ အေျခခံအေဆာက္အဦ (Infrastructures) ေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္က ပံ႕ပိုးမေပးႏိုင္တဲ႔ အားနည္းခ်က္ႀကီးကိုလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔ မရပါဘူး။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမွာ ျပည္နယ္နဲ႔ ျပည္မ ဘယ္ေလာက္ကြာေနသလဲဆိုတာ ထည့္ေျပာစရာ လိုေသးသလား။ ဘုန္းႀကီးေတြသာ လမ္းေဖာက္မေပးခဲ႔ရင္ က်ဳိက္ထီးရိုး၊ သာမည၊ ၿမဳိင္ႀကီးငူဆိုတာ အေလာင္းေတာ္ကႆပသြားသလို ဆင္စီးေတာင္တက္ေနရဦးမွာ။ မီးလာဖို႔ေနေနသာသာ ေသာက္သုံးေရ အလုံအေလာက္ ရေအာင္ေတာင္ ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုး နွစ္က်ပ္ဖိုးနဲ႔ ၀ါးပိုးျခမ္းေတြသြယ္ၿပီး ခပ္ရသယ္ရတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ စိတ္ကုန္လာလို႔ ေျပာေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဖမ္းမွာျဖင္႔လည္း ျမန္ျမန္သာလာဖမ္းပါေတာ႔။ ဘယ္ေတာင္မွာ ဘာထြက္သလဲဆိုရင္ သူတို႔ေလာက္ သိတာ မရွိဘူး။ အဲဒီက လူေတြ ဘာမရွိဘူး ဘာလိုအပ္တယ္ၾကေတာ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ထုံးစံ။ အေရးအေၾကာင္းရွိလာရင္ မြန္ေတြကို အကာအကြယ္ေပးမယ္႔ မြန္ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေတာင္ မူးလို႔ရွဴစရာ မနည္းရွာရတာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မယူရေသးတဲ႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ကေလးေတြက်ေတာ႔ မြစိကိုတက္လို႔။ အစိုးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မယူခင္ သူတို႔ခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရင္ညွိမရလို႔ ခက္ေနသတဲ႔။ ဒီဘက္ကေတာ႔ ေျပာေကာင္းတာေပါ႔ေလ။ နယ္ေျမဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ ေဒသတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အရင္တည္ေဆာက္ရတယ္ လို႔ ေျပာလာရင္ ေအာင္႔သက္သက္နဲ႔ ျပန္ေခ်ပစရာ စကားမရွိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာလည္း လက္ခုပ္လိုပဲ။ တစ္ဘက္တည္းတီးလို႔ ျမည္မယ္႔ကိစၥလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔။
မြန္လူမ်ဳိးေတြ ေလ်ာ႔ပါးေပ်ာက္ကြယ္လုနီးျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ အခုရက္ပိုင္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မီးတုတ္တကိုင္ကိုင္နဲ႔ ကာကြယ္ေနၾကတဲ႔ လူကိုလူခ်င္း ၀ါးမ်ဳိျခင္းကိစၥတစ္ခုတည္းေၾကာင္႔လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ၀ံသာႏုရကၡိတလို႔ေခၚတဲ႔ ကိုယ္႔အမ်ဳိးကိုယ္ ေစာင္႔ေရွာက္တဲ႔ကိစၥဟာလည္း အိမ္ေထာင္သားေမြး၊ မွတ္ပုံတင္သန္းေခါင္စာရင္းေပၚတင္ ကာကြယ္ေနလို႔ မရေသးဘူး။ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈေတြအေပၚမွာ ျမတ္ႏိုးတဲ႔စိတ္ကေလးကိုလည္း ကာကြယ္ရဦးမွာ။ ခါးေအာက္ကိုခ်ည့္ ကာကြယ္ဖို႔ မဲမေနနဲ႔။ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း ကာကြယ္ဖို႔ စဥ္းစားဦး။ ယဥ္ေက်းမႈလို႔ဆိုကတည္းက စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အသစ္ေတြထက္ အေဟာင္းေတြခ်ည့္ပဲ မဟုတ္လား။ လူငယ္ဆိုတာက ကိုယ္႔ရွိတဲ႔ အေဟာင္းေတြထက္ သူမ်ားဆီက အသစ္ေတြကို မက္စက္ခုံမင္ၾကတာ သဘာ၀။ မယုံရင္ အသက္ ၂၀ေအာက္ မြန္လူငယ္ကေလးေတြကို ေမးၾကည့္။ အိုပါဂန္နန္းစတိုင္ ဆိုတတ္တယ္။ ၀က ၀က ေအ႔ေအ႔ နဲ႔ ကတတ္တယ္။ “မြန္တို႔ဌာနီ ရာမည သာစြေနျပည္ သာစြေနျပည္” လို႔ ဆိုျပရင္ အဲဒီသီခ်င္းႀကီး ပိတ္လိုက္ပါေတာ႔ လို႔ ေျပာၾကမွာ မလြဲဘူး။ ၾကားဖူးၾကမယ္ေတာင္ မထင္။ သူတို႔တေတြ ရုန္းကန္ႀကီးျပင္းရာ အရပ္ေဒသေတြမွာ မြန္လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလုံး၀ိဥာဥ္မွာလည္း မြန္စိတ္မြန္ေသြးေတြ ေအးကုန္တာ၊ စိမ္းကုန္တာ ဆန္းသလား။
“မြန္ေတြ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါ။” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ “ေအာ္ ဟုတ္လား။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ဒါဆိုရင္လည္း ၿပီးေရာေလ။” လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားၿပီး ေမာင္ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ “တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူဖူးခဲ႔တဲ႔ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရား ဆံေတာ္ရွင္” ဆို ဗမာသီခ်င္းေတြ ေျပာင္းဆိုၾကေတာ႔မလို႔လား။ စဥ္းစားပါဦးေလ။ ရာဇ၀င္မွာ ပ်ဴလူမ်ဳိးေတြေပ်ာက္ကုန္တာလည္း ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္လို႔ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲသလိုျဖစ္လာရင္ ေရွ႕ဆက္ေရာက္မယ္႔ ဘူတာတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါ ၾသစေၾတးလ်ကို ၾကည့္။ ခုေနခ်ိန္ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားက ေအာ္ဇီ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အျဖဴေကာင္နီစပ္စပ္ေတြၿပီးရင္ သားပိုက္ေကာင္ေတြကိုပဲ ေျပးျမင္လိမ္႔မယ္။ Aborigine လို႔ေခၚတဲ႔ ဌာေနေဒသခံတိုင္းရင္းသားေတြဟာ 2nd Class Citizen ေနရာေတာင္ မရေတာ႔ပဲ အနီးပါးနားက ကၽြန္းနိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ႔ ဖီဂ်ီ၊ ေနာ္ရူး၊ ပါပူ၀ါနယူးဂီနီႏိုင္ငံကေလးေတြမွာ အေျခခ်ၾကရတယ္။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ႔ အေလအလြင္႔ အေပအေတေတြလို ဆက္ဆံခံရတယ္။ သူတို႔ကို ၾသစေၾတးလ်တိုက္က အိမ္ရွင္တိုင္းရင္းသားေတြ ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း တကမာၻလုံးက ေမ႔ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒါ ဘာမွ ၾကာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ နီကိုးကစ္မန္းႀကီးရိုက္တဲ႔ ၾသစေၾတးလ်ဇာတ္ကားမွာေတာင္ သူတို႔ကိုေတြ႔ခဲ႔ရေသးတယ္။ ဂ်ပန္ေတြ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဗုံးက်ဲေတာ႔ သူတို႔ရွိေသးတယ္။ ဒီေန႔ဘယ္ေရာက္ကုန္ပလဲ။ လိုက္ရွာၾကည့္ပါဦး။ ဒီလိုပါပဲ။ အေမရိကမွာရွိတဲ႔ ရက္အင္ဒီးယန္းေတြလည္း ပိုကာဟြန္းတာ အျဖစ္နဲ႔ ဒ႑ာရီထဲေရာက္သြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာင္က်ရင္ ဒီကလူေတြလည္း မြန္ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ရာဇာဓိရာဇ္ နဲ႔ ရွင္ေစာပုေလာက္မွ မသိေတာ႔ဘူးဆို ဒုကၡပါပဲ။
ခုေနခါမွာ လူေတြဟာ အကာကိုပဲ အရူးအမူးလိုက္ျခဳံခ်င္ၾကတယ္။ အႏွစ္ကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ သတိမရၾကဘူး။ မွတ္ပုံတင္ထဲမွာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ လို႔ အေရးခံရဖို႔က ဘာမွ ခက္တာ မဟုတ္မွန္း လူရည္လည္တဲ႔ ျပည္တြင္းေနေစာေဖတို႔က ေနာေက်ေနၿပီ။ ဒီအေပၚမွာ ျမန္မာလို တစ္လုံးႏွစ္လုံး ျပင္လိုက္ရုံနဲ႔ သူ႔ဘ၀၊ သူ႔ဘာသာ၊ သူ႔မ်ဳိးႏြယ္ေတြကို ေျပာင္းလဲလို႔ရသလား ေျပာစမ္းပါ။ အဓိကက သူ႔စိတ္ႏွလုံး၊ သူ႔၀ိဥာဥ္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ႔ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားေတြကို ဘယ္သူက ေျပာင္းလို႔ရသလဲ။ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္႔သားသမီး ကိုယ္႔မ်ဳိးဆက္ေတြ အေပၚမွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈကို အေလးထားျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္ သင္မေပးပဲနဲ႔ နင္တို႔ႀကီးလာရင္ လူမ်ဳိးျခားနဲ႔ မယူၾကနဲ႔လို႔ ေျပာရတာ မိုးႀကိဳးပစ္ရာ ထန္းလက္နဲ႔ကာသလိုသာ ရွိလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔လူမ်ဳိး ကိုယ္႔ဘိုးေဘးေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းရာဇ၀င္ကိုမွ ေရေရရာရာ မေျပာနိုင္၊ ေရႊတိဂုံဆိုတာ ေနပူေတာ္မွာလည္း ရွိတယ္ေလ။ လားရႈိးမွာလည္း ေသးေသးေလး တစ္ဆူရွိတယ္။ ေရႊဒဂုံဖ်ား သြားရင္ သားကိုလည္း ေခၚေနာ္။ အာမဘေႏၱပါ အရွင္ဘုရားဆိုတာ အရွည္ႀကီးပဲ။ အာမင္ လို႔ ဆိုလို႔ မရဘူးလား ဟင္။ အစရွိတဲ႔ ေနာင္ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ကေလးမ်ားကို ဘယ္လိုသြန္သင္ၾကရမလဲ။
မြန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ရာဇ၀င္ကို မႏုႆေဗဒပညာရွင္ေတြကေတာ႔ ပိုသိၾကပါလိမ္႔မယ္။ ျမန္မာရယ္လို႔ ဆင္းသက္လာတဲ႔ အဓိကလူသားမ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးႏွစ္ခုက တိဘက္ျမန္မာ နဲ႔ မြန္ခမာတဲ႔။ သူတို႔အဆက္အႏြယ္ေတြဟာ ျမန္မာတင္မကဘူး။ ေဟာသည္ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနား ကၽြန္းဆြယ္ႀကီးတေလွ်ာက္ အႏွံ႔အျပား က်က္စားေနထိုင္ၾကတယ္။ အခုေတာ႔ အဲသည္မြန္လူမ်ဳိးေတြဟာ မ်ဳိးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးရွိေနၿပီ ဆိုတဲ႔အျဖစ္ဟာ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ သေဘာထားလို႔ မသင္႔ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီတာ၀န္က မြန္လူမ်ဳိးေတြ ပုခုံးေပၚမွာခ်ည့္ပဲ ရွိတဲ႔အလုပ္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီတိုင္းျပည္ ေနလာတာ အိုလို႔ပဲ ေသေတာ႔မယ္။ သိတာေပါ႔။ ဘယ္သူကမွ စိတ္၀င္တစားရွိၾကမယ္႔အျဖစ္ မဟုတ္ဘူး။ အခု ကိုယ္ေရးတဲ႔စာ ဆုံးေအာင္ဖတ္ၿပီးရင္ေတာင္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ႔ ေမ႔သြားၾကမွာ။ ႏိုင္ေရခဲလည္း တာ႔တာ။ မိေရႊဖဲလည္း တာ႔တာပါကြယ္။ မဟာဂီတထဲမွာပါတဲ႔ ေအာက္က မြန္သီခ်င္းေလး ၾကားဖူးရင္ မုန္႔ေကၽြးမယ္။
“တလိုင္းသံ ႏႈိင္းစံပယ္ခြာ၊ သဘင္မွာ ယဥ္ရာထြင္ကာ၊ ေတးေလးေလေလ႔ တံတ်ာ ေရးသီၾကရွာ။ ေတးေလးေလေလ႔ တံတ်ာ ေရးသီၾကရွာ။ ပဲခူး၊ ဒလ၊ မုတၱမ။ ပဲခူး၊ ဒလ၊ မုတၱမရယ္ႏွင္႔ နာမငယ္ သဉာ သဉာ။ အို ေအာက္ျပည္တပိုင္းမွာေတာ႔ တို႔တလိုင္းတို႔ရြာ။ ….”
0 comments:
Post a Comment