ဆရာေတြဘက္မွ ေရွ႕ေနလိုက္ၾကည့္ျခင္း

Category: ေဆာင္းပါး

Published on Saturday, 09 June 2012 15:04

Written by တင္ညြန္႔

ဒီေဆာင္းပါးဟာ အေမရိကန္က ဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံပါ။ သူတို႔ရင္ဖြင့္သံေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းဆရာေတြနဲ႔ ဘ၀အေတာ္ေလးဆင္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ေက်ာင္းဆရာေတြ ၀င္ေငြနဲ႔ မရပ္တည္ႏိုင္လို႔ ဆိုကၠားနင္းေနရတာေတြ၊ ေစ်းေရာင္းေနရတာေတြ၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ပန္းရံ၊ လက္သမားလုပ္ေနၾကရတာ ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံတစ္ခုတည္း ဒီလိုဒုကၡေတြ ခံစားေနရသလား ေအာက္ေမ့တယ္။ အေမရိကန္လို ႏိုင္ငံႀကီးမွာလည္း ဆရာေလာကရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြက ဘယ္လိုရွိေနသလဲဆိုတာ ဖတ္လိုက္ရလို႔ သူတို႔ေ၀ဒနာ ေတြကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

-------------------------------

စစ္တပ္မွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနည္းတယ္ဆိုၿပီး စစ္သားေတြကို သြားအျပစ္တင္လို႔ မရဘူး။ ‘‘စစ္သားေတြက ပ်င္း၊ စီမံခ်က္ေတြကေဖာင္းပြ၊ ဒါေၾကာင့္ အာဖဂန္မွာ မေအာင္ျမင္တာေပါ့” လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။

စစ္တပ္မွာ မေအာင္ျမင္ရင္ စစ္ဆင္ေရးအတြက္ စီမံခ်က္ခ်သူ (planner) ေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမယ္။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အျပစ္တင္ရမယ္။ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးကို အျပစ္တင္ရမယ္။ ဒုတိယကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို အျပစ္တင္ရမယ္။ လစာနည္းနည္းနဲ႔ အသက္စြန္႔တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကရတဲ့ စစ္သားေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားၿပီးအျပစ္တင္လို႔ မရပါဘူး။

ပညာေရးမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို အမွတ္ေတြကလည္း မေကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္လည္းမမီ၊ စစ္ေဆးမႈ ရလဒ္ေတြကလည္းညံ့ဖ်င္းတယ္ဆိုၿပီး ဆရာေတြကို အျပစ္သြားတင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းအေျခအေနမေကာင္း၊ ေအာင္ခ်က္ကညံ့ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ ဆရာေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ၾကတယ္၊ ပညာေရးစနစ္ကို ေဝဖန္ေထာက္ျပဖို႔ အားနည္းၾကတယ္။

စစ္တပ္ကို ႐ႈျမင္ပုံနဲ႔ ပညာေရးကို ႐ႈျမင္သုံးသပ္ပုံ တစ္တန္းတည္းထားသင့္တယ္။ ရလဒ္ေကာင္းေကာင္း လိုခ်င္ရင္ ေထာက္ပံ့မႈေကာင္းေကာင္း ေပးရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ေနၾကတယ္။ စစ္ေျမျမင္မွာ ေအာင္ႏိုင္ ခ်င္ရင္ လက္နက္ေကာင္း၊ စစ္ဆင္ေရးစီမံခ်က္ေကာင္း၊ အကာအကြယ္ေကာင္း၊ သင္တန္းေကာင္း၊ ေလ့က်င့္မႈ ေကာင္းေကာင္းေပးလိုက္ရမယ္။ တပ္သားေကာင္းေတြလိုခ်င္ရင္ မက္လုံးေကာင္းေကာင္းေပးၿပီး တပ္ထဲကို ဆြယ္ရမယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာေရးမွာလည္း ဆရာေကာင္းေတြကို မက္လုံးေကာင္းေကာင္းေပးၿပီး မေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ဆရာေကာင္းေတြ ရွားတဲ့ေခတ္ ေရာက္လာၿပီ။ ဆရာေကာင္းေတြက ေခတ္ေဟာင္းမွာ က်န္ခဲ့သလို၊ ပင္စင္ေတြ ေတာင္ ယူေကာင္း ယူၾကေတာ့မယ္။ ပညာေရးမွာ ဆရာေကာင္းေတြ လိုအပ္ေနေသးတယ္။ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ၿပီးကတည္းက ဆရာအလုပ္ဆိုတာ အသက္ေမြးေက်ာင္းအလုပ္မွာ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့အလုပ္ဆိုတာ သက္ေသျပဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။

လက္ရွိ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ဝင္ေငြဟာ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ေလာက္ အဆင့္ပဲရွိေသးတယ္။ ဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝင္ေငြဟာ အျခားအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ေတြမွာ ပညာအဆင့္ခ်င္းတူတယ္ဆို ရင္ေတာင္ ၁၄ ရာခိုင္ႏႈန္း ဝင္ေငြနည္းေနေသးတယ္။ ဆရာေတြ လစာဝင္ေငြနည္းၿပီး ဒီအတိုင္း ပစ္ထားျခင္း ခံေနရတာ တကယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ေတာင္ ရွိေနပါၿပီ။

ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝင္ေငြဟာ တစ္ႏွစ္လုံးမွ ‌ေဒၚလာ ၃၉ဝဝဝ ပဲရွိတယ္။ ဒါက အလုပ္စဝင္ရင္ ရမယ့္လစာ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ တာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္ၿပီး ပင္စင္ယူေတာ့မယ္ဆိုရင္ ရမွာက ‌ေဒၚလာ ၆၇ဝဝဝ ပါ။ အဲဒီဝင္ေငြေတြနဲ႔ ဆရာေတြ ၿမိဳ႕နဲ႔အနီးတစ္ဝိုက္မွာ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ မရပ္တည္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝင္ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႔ မိသားစု မရပ္တည္ႏိုင္ဘူး။

ဆရာေတြဘဝကို ဒီအတိုင္းပဲ ထားေတာ့မွာလား။ သူ႕ဝင္ေငြအျပင္ ၆၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကို မိသားစုက လိုအပ္ေငြအျဖစ္ အျပင္မွာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနၾကရတယ္။ ဒီေနရာမွာ တကၠဆက္ျပည္နယ္၊ ကဲလားၿမိဳ႕ ေလးက ဆရာ အဲရစ္ ဘန္နာအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ သူ႕အတြက္ ေငြရွာရတာ တိုက္ပြဲဝင္ေနရသလိုပဲလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႕မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႕လစာနဲ႔ မိသားစုကို မေလာက္မင ဒီအတိုင္း ရပ္တည္ေပး ေနရတာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။

ေက်ာင္းၿပီးရင္ အိမ္ကိုတန္းမျပန္ႏိုင္ဘူး။ ကုန္ေသတၱာေတြကိုျပန္စီေပးရတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းအလုပ္ကို ည ၁၁ နာရီအထိ သြားလုပ္ရေသးတယ္။ မနက္ကို ေက်ာင္းေစာေစာထေျပးရ။ ညလည္း ညဥ့္နက္မွအိမ္ျပန္လာ။ အဲဒါ ေက်ာင္းဆရာေတြအတြက္ ပညာေရးဌာနရဲ႕ ဘဝရပ္တည္ခ်က္ မဟာစီမံခ်က္ လားလို႔ေတာင္ ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အစိုးရေက်ာင္းေတြက ဆရာေတြနဲ႔တြဲၿပီး ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္လုပ္ဖူးတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္တိုင္း ေက်ာင္းေတြမွာ အေတာ္ဆုံးဆိုတဲ့ဆရာေတြဟာ တစ္ခုခုထြက္ၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္။ လုပ္ခ နည္းနည္းနဲ႔ ျမက္ရိတ္စက္ ေမာင္းသူေတြ ေမာင္းေနၾကရတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ တကယ္ေတာ္တဲ့ဆရာေတြ ျမက္ရိတ္ေနတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။

ဆရာလက္သစ္တစ္ေယာက္ဟာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ တာဝန္က်လာၿပီဆိုရင္ တစ္ေန႔ကို အတန္း ၅ တန္းေလာက္ ဝင္သင္ရတယ္။ တစ္တန္းမွာ ေက်ာင္းသား ၄ဝ ေလာက္ရွိတယ္။ ႏွစ္ဆုံးလို႔ သူ႕သင္ၾကားခ်က္ရလဒ္ကို ပိုင္းျဖတ္ရင္ ေကာင္းႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ တစ္ေန႔ကို အတန္း ၅ တန္းေလာက္ ေျပးေနရတဲ့ သူ႕ဘဝကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္။ ရလဒ္မေကာင္း၊ ေအာင္ခ်က္ညံ့ေတာ့ သူ႕ကို အျပစ္တင္ဖို႔ သင့္မသင့္ဆိုတာလည္း စဥ္းစားၾကည့္။ ေကာလိပ္ကေန ဘြဲ႕ရၿပီး ေက်ာင္းဆရာဘဝထဲ ဝင္လာမယ္ဆိုသူေတြမွာ အဲဒီလို အတန္းနဲ႔မမၽွတဲ့ တာဝန္ယူမႈႀကီးေတြက ဖိစီးေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ လစာကနည္း၊ တာဝန္ကမ်ား၊ ဒီၾကားထဲ ရလဒ္က မေကာင္းရင္ ေဝဖန္ခံရေသးဆိုေတာ့ ဒီအလုပ္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့သူ ရွိပါဦးမလား။

ဒါေၾကာင့္လည္း ႏွစ္စဥ္ ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းေတြမွာ ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ ၂ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ေတာင္ရွိတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးနဲ႔ယွဥ္ရင္ လုပ္သက္ ၅ ႏွစ္မျပည့္မီ ထြက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေပါင္း ၄၆ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္ အေမရိကန္ရဲ႕ ဆုံး႐ႈံးမႈဟာ ‌ေဒၚလာ ၇ ဒသမ ၃၄ ဘီလီယံခန္႔ ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈ အတြက္ ဆုံး႐ႈံးရမႈေတြကေတာ့ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ၿပီးသုံးသပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္လာမယ့္ ၁ဝ ႏွစ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံရဲ႕ ထက္ဝက္ခန္႔မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းျပည့္မီသူ ဆရာေပါင္း ၃ ဒသမ ၂ သန္းေလာက္ အၿငိမ္းစားယူကုန္ ၾကေတာ့ မယ္။ သူတို႔ေနရာမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အစားထိုးၾကမလဲ။ ဆရာအလုပ္ကို စိတ္ပါဝင္စားလာေအာင္ ဘယ္လို မက္လုံးေတြ ေပးၿပီး လူသစ္ေမြးထုတ္ၾကမလဲ။

လူေတြက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို သားသမီးေတြ ပို႔လိုက္ရင္ အဲဒီေက်ာင္းက ပညာေရးမွာ အားလုံးတာဝန္ရွိသလို သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔သားသမီးေတြ ရမွတ္ေကာင္းေကာင္းရေနရင္ အဲဒီေက်ာင္း အဲဒီဆရာေတြ ေကာင္းတယ္၊ ေတာ္တယ္ေပါ့။ လူသစ္တန္းဆရာေတြနဲ႔ အားလုံးကို ေကာင္းေအာင္၊ ေတာ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ မၽွတစြာစဥ္းစားၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ေတာ္တဲ့ဆရာေတြနဲ႔ လစ္လပ္သြားတဲ့ေနရာေတြမွာ အစားထိုးဖို႔ဆိုတာ လတ္တေလာမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာေရးကို ဒီအတိုင္းပဲ ရပ္ေနလိုက္ရမွာလား။ ပိုေကာင္းတဲ့ အစီအမံတစ္ခု မခ်ေတာ့ဘူးလား။

ပညာေရးဆိုင္ရာ အႀကံေပးအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ျဖစ္တဲ့ McKinsey ကေတာ့ ဆရာေကာင္းေတြရေအာင္ ဘယ္လို ဆြဲေဆာင္ရမယ္ဆိုတာ အႀကံျပဳထားပါတယ္။ သူတို႔က ကမၻာမွာ အေကာင္းဆုံး စံျပဳထားရတဲ့ ဖင္လန္၊ စင္ကာပူ၊ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံေတြက ပညာေရးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပထားတယ္။

အဲဒီႏိုင္ငံသုံးႏိုင္ဟာ ကမၻာမွာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ရမွတ္ေတြ ထိပ္ဆုံးအဆင့္မွာရွိတယ္။ ပညာေရးကို အသက္ ေမြးေက်ာင္း လုပ္ငန္းဆန္ဆန္ တကယ့္ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ စံျပဳ ေလာက္တယ္လို႔ ေျပာရင္လည္းရတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက ပထမဦးဆုံး တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ထြက္ အေကာင္းဆုံး၊ အေတာ္ဆုံး ေက်ာင္းသားေတြကို လူသစ္တန္းအျဖစ္ စုေဆာင္းႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြရွိၾကတယ္။ ဖင္လန္နဲ႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံေတြမွာ သင္တန္းေတြတက္ခိုင္းတယ္။ သင္တန္းတက္ေနကတည္းက လစာေပးထား တယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အေမရိကန္မွာ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ ဆရာေတြကိုေပးတဲ့လစာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာေပးတဲ့ လစာထက္ ၂၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းသာတယ္။

ေျပာရရင္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက သူတို႔ ဆရာေတြအေပၚမွာ သူတို႔အျပည့္အဝ ယုံၾကည္ထားတယ္။ သူတို႔ကို ရလဒ္ (အေျဖ) တစ္ခုခုကိုပဲ ေမၽွာ္လင့္ထားတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုခုကို ဆင္ေျခမေပးတတ္ဘူး။ သူတို႔မွာ ဆုေပး၊ ဒဏ္ေပးဆိုတာ မရွိဘူး။ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ကို လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ေတြပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္ထြက္ကုန္တဲ့ ဆရာအေရအတြက္ နည္းပါးၾကတယ္။ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ကို အလုပ္ထြက္တဲ့ ဆရာဦးေရ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဖင္လန္မွာ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စင္ကာပူမွာ ၃ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲရွိတာနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

McKinsey က အေမရိကန္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၉ဝဝ ကို ဆႏၵခံယူၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္ လစာ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္သင့္သလဲေပါ့။ အဲဒီေက်ာင္းသား ၆၈ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ႏွစ္လစာဟာ ‌ေဒၚလာ ၆၅ဝဝဝ ျဖစ္သင့္ၿပီး၊ အနည္းဆုံး ‌ေဒၚလာ ၁၅ဝဝဝဝ ေလာက္အထိ တိုးျမႇင့္သြားသင့္တယ္လို႔ အႀကံျပဳၾကတယ္။ အဲဒီေလာက္ေပးႏိုင္ၿပီလား။ ေပးႏိုင္ရင္ အနာဂတ္အတြက္ ဆရာေတြေမြးႏိုင္ၿပီေပါ့။

သမၼတ အိုဘားမားနဲ႔ ပညာေရးဝန္ႀကီး Arne Ducan ကေတာ့ ဆရာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို အဓိကထားရမယ္မွန္းသိၿပီး ပညာေရးမွာ ဆရာေကာင္းေတြေမြးထုတ္ေပးပါ လို႔ေအာ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာ့အဆင့္မီ ပညာေရးျဖစ္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေလနဲ႔ အလုပ္ မလုပ္ဘူးဆိုတာ သိထားေစခ်င္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေငြနဲ႔လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ‘‘ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ” လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေမးလိုက္ခ်င္ တယ္။ ထပ္ေမးခ်င္ေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္ပြဲသုံးပြဲကို ကမၻာအႏွံ႔ေျခဆန္႔ၿပီး လိုက္က်င္းပေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြက အဲဒီ စစ္ပြဲေတြအတြက္ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေထာက္ပံ့ေနရေတာ့မွာလား။ အေမရိကန္ ေတြကို လေပၚလႊတ္ဖို႔ ပေရာဂ်က္ေတြအတြက္ပဲ ေထာက္ပံ့ေနရေတာ့မွာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနာဂတ္အတြက္ ဆရာေတြလက္ထဲကို တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မမၽွေဝၾကေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

 Ref : The High Cost of Low Teacher Salaries, by Dave Eggers and Nínive Clements Calegari

တင္ညြန္႔