ေန၀င္သြားေတာ့ လ ထြက္သည္

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Monday, June 25, 2012 at 12:46am ·

------------------------ (၁) ---------------------

မမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေလၿငိမ္ေသာ ညအခါတြင္ အင္းလ်ားကန္ေရျပင္တြင္

ေပၚထြန္းေနေသာ လျပည့္၀န္းႀကီးႏွင့္ တူပါသည္။

သစ္သစ္၏ မ်က္ႏွာသည္ လိႈင္းၾကက္ထေသာ အင္းလ်ားကန္ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို

တဖ်တ္ဖ်တ္ထိခတ္ေသာ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ တူပါသည္။

------------------------ (၂) ---------------------

ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ထားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တစ္ၿပိဳင္တည္း ခ်ိန္းဆိုထားေသာအခါ

မည္သူ႕ထံသို႔ သြားရမည္မသိေသာ အျဖစ္ကိုလည္း ႀကံဳဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

ဇြန္လ (၂၀)ရက္၊ စေနေန႔ျဖစ္ပါသည္။

မမက အေရးႀကီးေသာ ကိစၥေျပာစရာရွိ၍ လာခဲ့ရန္ ခ်ိန္းထားပါသည္။

မြန္းတည္႕ ဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိအခ်ိန္တြင္ မမတို႔ ရံုးေရွ႕က

ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းေလးေတြေရာင္းေသာ တဲကေလးေရွ႕က ေစာင့္ရန္။

သစ္သစ္က မြန္းတည့္ဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိတြင္ အေဆာင္သို႔လာရန္ ခ်ိန္းထားပါသည္။

ေက်ာင္းမတတ္ေသာေၾကာင့္ သစ္သစ္ရွိရာ အင္ၾကင္းေဆာင္သို႔ သြားရမည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲက

ကိုေအာင္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနပါသည္။

ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္ရွိပါၿပီ။

------------------------ (၃) ---------------------

မမ၏ အခ်စ္ကိုရရန္ တစ္ႏွစ္တစ္လႏွင့္ ႏွစ္ရက္တိတိ ႀကိဳးစားခဲ့ရပါသည္။

မမ၏ အခ်စ္ကိုရရန္ မူယာမာယာမ်ား သံုးခဲ့ရပါသည္။ မမကမွ ျပန္မခ်စ္ရင္

စာေမးပြဲမေျဖေတာ့ဘူးဆုိမွပင္ ခ်စ္ပါသည္။ မမသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခ်စ္ခါစက

ကၽြန္ေတာ့္ကို “သူ” ဟု ေခၚပါသည္။ သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ “ေမာင္” ဟု

ေခၚပါသည္။ “ေမာင္” ဟု ေခၚရတိုင္းလည္း မမ ရွက္ေနတတ္ပါသည္။

သစ္သစ္၏ အခ်စ္ကိုရရန္ ေျခာက္ရက္ခန္႔ ႀကိဳးစားရပါသည္။

အမွန္မွာ ငါးရက္ျဖစ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ ခံသြားေသာေၾကာင့္

ေျခာက္ရက္ျဖစ္သြားပါသည္။

သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မခ်စ္ခင္က “ယူ” ဟု ေခၚပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စခ်စ္သည့္ေန႔မွ စ၍ “ကိုကို” ဟုေခၚပါသည္။

------------------------ (၄) ---------------------

မမကို ခ်စ္ခြင့္ရၿပီး ေလးလၾကာမွ မမ၏ လိုင္စင္ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို ရပါသည္။

ေျခာက္လၾကာမွ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕ခြင့္ေပးပါသည္။

တစ္လလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ခန္႔။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးလခန္႔မွ စ၍

မမသည္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေတြ႕ခြင့္ကို အကန္႔အသတ္မရွိ ရပ္စဲလိုက္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးေတြ႕ၾကေသာေန႔က မမကို ကၽြန္ေတာ္က အတင္းနမ္းမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္

သူ၏ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ကို လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ ေလးလခန္႔အတြင္း သစ္သစ္ႏွင့္

ကၽြန္ေတာ္ ငါးဆယ့္ႏွစ္ခါတိတိ ေတြ႕ခဲ့ပါသည္။ သစ္သစ္သည္ အေဆာင္ကို ျပန္ခါနီးတိုင္း

ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးတတ္ပါသည္။

“ကိုကို... ဒီေန႔ သစ္သစ္ကို မနမ္းရေသးဘူး”

------------------------ (၅) ---------------------

မမသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္သည္ကို မႀကိဳက္ပါ။

“လူကေလးက ငယ္ငယ္ေလး၊ မ်က္ႏွာက ရင့္ေနလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့

ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ အဆုတ္မွာ ကင္ဆာျဖစ္မယ္။ အက်ီ ၤမီးေပါက္မယ္။

ပိုက္ဆံကုန္မယ္။ ပါးစပ္က ေဆးလိပ္နံ႔ နံမယ္”

သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေပါ့လိပ္ ေသာက္သည္ကို မႀကိဳက္ပါ။

“ ေဆးေပါ့လိပ္ဆိုတာ စာေရးဆရာေတြေသာက္တာ၊ ကိုကိုကသူေဌးသားပဲ၊

စီးကရက္ေသာက္မွေပါ့၊ ဖီလ္တာနဲ႔ ေျပာတာေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္နဲ႔

ကိုကို႔ဂက္စ္လိုက္တာနဲ႔ မလိုက္ပါဘူးေနာ္”

------------------------ (၆) ---------------------

ဆန္းျပားေသာ ပံုစံမ်ား၊ ေၾကာင္က်ားေသာ အဆင္မ်ားျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ

အ၀တ္အစားမ်ား ၀တ္လွ်င္ မမ မႀကိဳက္ပါ။

ေဘာင္းဘီ၀တ္ျခင္းကို မမ တားျမစ္သည္။ မမထံသို႔ တိုက္ပံုအက်ီ ၤမပါဘဲသြားလွ်င္

အဆူခံရတတ္ပါသည္။

သစ္သစ္သည္ ေကာ္လာမပါေသာ လည္ျပတ္အက်ီ ၤမ်ား၀တ္သည္ကို မႀကိဳက္ပါ။

“ခုေခတ္က ေက်ာ္ဟိန္းေခတ္ေလ ကိုကိုရဲ႕၊ ေမာင္ဘတင့္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”

ထို႔ေၾကာင့္ သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘာင္းဘီ ၀တ္ခိုင္းသည္။

“ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္ရင္ ဖလဲခ်ဳပ္ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့က်ေတာ့ အီလပ္စတစ္နဲ႔ မခ်ဳပ္နဲ႔။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

တက္ထရက္စ္ ပလိန္းနဲ႔ ခ်ဳပ္၊ သိလား”

------------------------ (၇) ---------------------

မမသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ကို မႏွစ္သက္ပါ။

“ေမာင့္ ဆံပင္ႀကီးကလဲ စုတ္ဖြားဖြား ညွင္းသိုးသိုးနဲ႔၊

ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုဆံပင္ႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ မမဆီ မလာခဲ့နဲ႔”

မမထံသို႔ သြားလွ်င္ ဆံပင္ နားရြက္မဖံုးေစရ။ ေကာ္လာေအာက္သို႔ ဆံပင္မေရာက္ေစရ။

သစ္သစ္သည္ ဆံပင္အတိုထားသူမ်ားကို ရႈတ္ခ်တတ္ေလသည္။

“ဆံပင္အတိုနဲ႔ဆို ၾကည့္ရတာ သိပ္ေအာက္တာပဲ၊

ေအးျမင့္ကို ၾကည့္ပါ့လား၊ ဆံပင္က တိုနံ႔နံ႔၊ ကုပ္သားႀကီးက ေျပာင္ေျပာင္၊

တိုက္ေဂါပံုႀကီး၊ ကိုကို႔ ပံုကေတာ့ မိပါတယ္၊

ကိုကို႔ ဆံပင္ ေခြေခြေကာက္ေကာက္ေလးေတြက ကုပ္သားေပၚ ၀ဲက်ေနတာ ..သိပ္မိုက္တာ”

------------------------ (၈) ---------------------

မမသည္ ဆန္းသစ္တီထြင္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို နားမလည္ပါ။

“ဟုိေန႔က မမတို႔ရံုးဖုန္းကို ဆက္တုန္းကေလ..၊ ဖုန္းလာကိုင္တဲ့ လူႀကီးက

ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲ..နဲ႔ တကယ္ ဒတ္စ္ပဲ”

“ဘာလဲ ေမာင္ရဲ႕ ..ဒတ္စ္ဆိုတာ”

“ဒတ္စ္ဆိုတာ .. အမႈိက္လို႔ေျပာတာ၊ ရႈပ္တယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့”

“ေမာင္တို႔ လမ္းသရဲစကားေတြ မမ နားမလည္ဘူး၊ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး”

စကားအသစ္အဆန္းတီထြင္မႈတြင္ သစ္သစ္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္လို႔ မမီပါ။

“ကိုကို၊ ကိုမဲလံုးက ကိုကို႔ကို လိုက္ရွာေနတယ္”

“ဘယ္က ကိုမဲလံုးလဲ”

“ခါလာႀကီးရဲ႕ သား ကိုမဲလံုးေလ”

“ဘယ္က ခါလာႀကီးလဲ ..ကိုကို မသိပါ့လား”

“ကိုကိုကလည္း တံုးလိုက္တာ...”

“ေျပာစမ္းပါဦး သစ္သစ္ရဲ႕ .. ဘယ္သူေတြလဲ”

“ဘယ္သူမွ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္လဲ မရွိဘူး၊

ကိုကို႔ ကို အေၾကာင္ရိုက္တာ၊ ကိုမဲလံုးက လိုက္ရွာေနတယ္ဆိုရင္

ေတြ႕ၿပီးၿပီလို႔ ေျပာရတယ္၊ ဟင္း ဘယ္ကလဲ၊ ဘာ ညာလုပ္ေနရင္

ကိုကို အေၾကာင္မိၿပီဆိုၿပီး ၀ိုင္းဟားခံရမွာေပါ့”

“ကိုကိုေတာ့ တစ္ကြက္ေနာက္က်သြားၿပီကြာ...”

------------------------ (၉) ---------------------

မမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားၾကေသာအခါ

ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ရာေနရာမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္း၊ အင္းလ်ားကန္၊

ဗီုလ္တစ္ေထာင္ဆိပ္ကမ္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းၿခံ၊ လူရွင္းေသာ ေနရာမွန္သမွ်ျဖစ္ပါသည္။

အၿမဲတမ္းသြားေနၾကေနရာမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္

ေၾကးဆင္းတုေတာ္ႀကီးေတြ ရွိေနေသာ ေနရာျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားေပၚ

ေရာက္လွ်င္ မမသည္ ဘုရားအႀကာႀကီး ရွိခိုးတတ္ပါသည္။

သစ္သစ္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ၾကေသာအခါ ဘုရားေပၚသို႔ မတတ္ျဖစ္ၾကပါ။

သစ္သစ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႏွင့္ ရုပ္ရွင္ရံုက လြဲ၍ လူရႈပ္ေသာေနရာမ်ဳိးကို မႀကိဳက္ပါ။

“လူေတြ ျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာမွာ ထိုင္ခ်င္ပါဘူး ကိုကိုရယ္၊

ေပၚတင္ႀကီးဆိုေတာ့ မေကာင္းဘူးေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား..”

------------------------ (၁၀) ---------------------

မမသည္ စိတ္ဘယ္ေတာ့မွ မေကာက္တတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ဆရာသိပ္လုပ္ပါသည္။

ဘယ္လိုေန၊ ဘာလုပ္၊ ဘာေတြဆင္ျခင္၊ ဘာညာကြိကြ။

မမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလို မလိုက္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကိုလဲ မေပးပါ။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေကာက္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ မမကို ျပန္ေခၚပါသည္။

သစ္သစ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္ခါ စိတ္ေကာက္တတ္ပါသည္။

နာရီပိုင္းအတြင္း စိတ္ျပန္ေျပသြားတတ္ပါသည္။ သစ္သစ္သည္ တစ္လလွ်င္ အခါသံုးဆယ္

သို႔မဟုတ္ သံုးဆယ့္တစ္ခါ စိတ္ေကာက္တတ္ပါသည္။

တစ္လံုးေနလို႔မွ သစ္သစ္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ခါပဲ စိတ္ေကာက္သည့္ လလည္းရွိပါသည္။

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ျဖစ္၏။

------------------------ (၁၁) ---------------------

အခန္း နံပါတ္ AB-3 ထဲက ေက်ာင္းသားမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္လာၾကပါသည္။

ဆယ့္တစ္နာရီ ငါးဆယ္မိနစ္ရွိပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားေပၚတက္၍ ေမာင္းထြက္ခဲ့ပါသည္။

စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ေရွ႕ကလမ္းႏွင့္ ျပည္လမ္းဆံုရာတြင္

ကားကို ရပ္ပါသည္။ ခုခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္ဘက္ကို သြားရမွန္း မသိေသးပါ။

ညာဘက္သို႔ ခ်ဳိးလွ်င္ သစ္သစ္ရွိရာ အင္ၾကင္းေဆာင္သို႔...၊

ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ဳိးလွ်င္ မမတို႔ ရံုးသို႔...။

ေနာက္ကားတစ္စီးက ဟြန္းတီးေနပါသည္။

ထိုကားသည္ ညာဘက္သို႔ ေကြ႕ရန္ အခ်က္ျပမီးကို ဖြင့္ခ်ည္မွိတ္ခ်ည္ ျပဳလုပ္ေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားကို ဘယ္ဘက္သို႔ ေကြ႕ခ်လိုက္ပါသည္။

------------------------ (၁၂) ---------------------

မမသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပန္းၿခံသို႔ သြားခ်င္သည္ဟု ထူးထူးျခားျခား ေျပာပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းၿခံထဲက ေက်ာက္ခံုႀကီးတစ္ခံုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ၾကပါသည္။

“ေမာင့္ကို အေရးတႀကီး ေျပာစရာရွိတယ္”

မမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ထူးျခားစြာ တည္ၿငိမ္ေနပါသည္။ အနည္းငယ္ တင္းမာသေယာင္ရွိပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မမကို မေၾကာက္ပါ။

“ေမာင္ ဘြဲ႕ရၿပီးလွ်င္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ”

ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ပါ။ ဘြဲ႕ရၿပီးလွ်င္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။

ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ မမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ေစာင့္ေနပါသည္။

“မမ”

“ဟင္”

“ဘာလုပ္ ၾကမလဲ”

“ေမာင္က သိပ္ခက္ပါ့လား၊ ေမာင္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲ”

“အသက္ ႏွစ္ဆယ္”

“ဒါကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ တကၠသိုလ္မွာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲလို႔ ေမးတာ”

“တတိယႏွစ္”

“မမနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲ”

“ေလးႏွစ္နဲ႔ ..တစ္လနဲ႔ ...အင္း..ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန႔..ဆိုေတာ့..”

“ထားပါေတာ့ ေလးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ ေမာင္ေလးေလးနက္နက္လုပ္ခဲ့တဲ့

အလုပ္ ဘယ္ႏွစ္ခုရွိခဲ့သလဲ”

ဘယ္ႏွစ္ခုရွိသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ပါ။

မမ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္သနည္း။ မမႀကီးမ်ားသည္ သူတို႔ ေျပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားကို

သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ မေျပာဘဲ ေမာင္ေလးမ်ားကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေျဖခိုင္းရပါသနည္း။

“ဘယ္ႏွစ္ခုရွိပါသလဲ”

မမကို ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးပါသည္။ မမက ေျဖပါသည္။

“တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ေမာင္ဟာ မမနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔၊

မမဆီက အခြင့္အေရးေတြ အမ်ဳးိမ်ဳိးေတာင္းဖို႔၊ မမကို စိတ္ေကာက္ဖို႔ .. ၿပီးေတာ့..”

“ၿပီးေတာ့က်ေတာ့ .. ဘုရားရွိခိုးဖို႔...”

“မမကို မေငါ့နဲ႔၊ ခုခ်ိန္မွာ မမနဲ႔ ေမာင္တို႔အတြက္ ေရွ႕ေျပးစီမံကိန္းဆိုတာ ရွိသင့္လာၿပီ ေမာင္”

“ေရွ႕ေျပးစီမံကိန္းဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ”

“မမ ေမးမယ္၊ မမနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ေရွ႕ေရးသာယာဖို႔ ဘာေတြ လိုသလဲ”

“မမနဲ႔ ေမာင္ သစၥာရွိရွိ ခ်စ္ဖို႔..”

“မဟုတ္ပါဘူး...”

“ေမာ္ေတာ္ကား လိုတယ္”

“မဟုတ္ဘူး”

“ဟိုဒင္း...ေနဖို႔ အိမ္လိုတယ္..”

“မဟုတ္ဘူး...လိုတာေတြ အမ်ားႀကီး”

“ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္... အမ်ားႀကီး၊ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးလိုတယ္၊

ေမာင့္ေဖေဖက သူေဌးပဲ”

“မဟုတ္ဘူး ...တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး”

“ ဒါျဖင့္ ဘာလဲ”

“ဒါကို ေမာင္သိၿပီးသား ျဖစ္ရမယ္”

ေဟာ ...ေမာင္သိၿပီးသားတဲ့။  ဘာကို သိမွာလဲ။

မမႀကီးမ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေ၀့လည္ေခ်ာင္ပတ္လုပ္တတ္ရပါသနည္း။

“ေမာင့္မွာ ဘာအရည္အခ်င္းေတြရွိလဲ”

“ေမာင့္မွာ..ဟို...ကားေမာင္းတတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၾကက္ေတာင္ အရိုက္ေကာင္းတယ္၊

ၿပီးေတာ့ လက္ေရးလွတယ္..ၿပီးေတာ့....”

“ေမာင့္မွာ ဘာအရည္အခ်င္းမွ မရွိဘူး..”

“ဘာေျပာတယ္ မမ၊ ေမာင္က အားလိုးေလာက္တဲ့ လူ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ေမာင့္မွာ

ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိဘူးေပါ့။ ေမာင္က ေယာက်ာ္းေကာင္းတစ္ေယာက္

မဟုတ္ဘူးေပါ့”

“ဟုတ္တယ္”

“ဘုရားေပၚကို သြားရေအာင္ မမ”

“ဟင့္အင္း ..မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားဆိုတာ ေရစက္ဆံုႏိုင္တဲ့လူေတြမွ သြားရတာ”

“ဘာ... မမက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ”

“မမမွာ စဥ္းစားေနတဲ့ အပိုင္းကေန ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ အပိုင္းေရာက္လာၿပီ”

“ေမာင္နဲ႔ လမ္းခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ဖို႔လား”

“ဟုတ္တယ္..ေမာင္နဲ႔ မမနဲ႔ လမ္းခြဲၾကဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္”

“မမက ေမာင္နဲ႔ ခြဲႏိုင္လို႔လား”

“ခြဲႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားၾကရမွာပါ၊

ခံေတာ့ ခံစားရမွာေပါ့၊ အလြန္ဆံုး တစ္ႏွစ္ပါပဲေလ၊

ၾကာေတာ့လည္း ေမ့သြားၾကမွာပါ..”

ေနမင္းႀကီးသည္ ငိုတတ္ပါသလား။ မမ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရသည္မွာ မြန္းတည့္ေနေသာေနမင္းႀကီးကို

ၾကည့္ရသည္ႏွင့္ တူပါသည္။

“ေကာင္းလွပါၿပီ ေဒၚမမရီ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လမ္း ကၽြန္ေတာ္သြားရမွာပါပဲ၊

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္လမ္းက ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သြားရမွာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး ခင္ဗ်ာ”

ေနမင္းႀကီးသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္စြာ ဟန္ေဆာင္တတ္ပါသနည္း။

------------------------ (၁၃) ---------------------

အင္ၾကင္းေဆာင္ကို ေရာက္ေသာအခါ တစ္နာရီႏွင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ရွိပါၿပီ။

အေဆာင္ေစာင့္ ဦးေလးသိန္းအား သစ္သစ္ကို ေခၚေပးဖို႔ ေျပာပါသည္။

“ခဏေနဦးကြာ.. ၊ ငါသြားေခၚေပးမယ္၊ ခုနကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မင္းကို ေစာင့္ေနတာေတြ႕တယ္”

ဦးေလးသိန္း ထြက္သြားပါသည္။ ဦးေလးသိန္း ျပန္လာသည္။

“မရွိဘူးလို႔ ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္”

“ဦးေလးသိန္း .. ကၽြန္ေတာ္က သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ ေျပာစရာရွိလို႔ ...လို႔”

သစ္သစ္ဆင္းလာပါသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို စူထားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လည္း မၾကည့္၊ စကားလည္းမေျပာဘဲ .ကားေပၚတက္ထိုင္ပါသည္။

“ကိုကို နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္ကြာ..”

သစ္သစ္က ဘာမွမေျပာပါ။ ႏႈတ္ခမ္းကို ပို၍ စူလိုက္ပါသည္။

“အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥရွိရင္ေျပာ..”

“တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ သစ္သစ္ကို ကိုကို ရုပ္ရွင္လိုက္ျပမလို႔ .. ခ်ာလီေလ.”

သစ္သစ္က ခစ္ခနဲ ရယ္ပသည္။ လမင္းႀကီးရယ္သည္ကို ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

“သစ္သစ္  ကိုကို႔ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား.. ”

“အစကေတာ့ ဆိုးတယ္.. ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ေတာ့ စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူး...”

လမင္းႀကီးသည္ ဟန္မေဆာင္တတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ခဲ့ေသာ ေမးခြန္းကို သစ္သစ္အား ေမးၾကည့္ပါသည္။

“သစ္သစ္ ..ကိုကိုတို႔ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ..”

“ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ .. .လက္ထပ္ၾကမွာေပါ့..ကိုကိုရဲ႕”

အို.... ဟုတ္တာေပါ့....။ ဟုတ္တာေပါ့..။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ လက္ထပ္ၾကရလိမ့္မွာေပါ့..။      ။

မင္းလူ

(ရုပ္ရွင္ပေဒသာ၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၇၆)