စာဖတ္အေတြ႔အၾကံဳ နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္မ်ား

Sunday, July 1, 2012 http://www.pti31.com/2012/07/blog-post.html မွ ...

မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာဆုိေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ဆုိတာ ဘယ္လိုပံုစံမွန္းေတာင္မသိခဲ့ပါဘူး။

စာဖတ္၀ါသနာပါၿပီး စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ယူစုေဆာင္းတတ္တဲ့ မိဘေတြေၾကာင့္သာ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္က ပထမဆံုးၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စာၾကည့္တိုက္လို႔ ေျပာရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ငယ္စဥ္ကလည္းက အပတ္စဥ္၊လစဥ္ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ တို႕ေက်ာင္းသား စတဲ့ ကေလးစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ယူသိမ္းဆည္းထားတာရွိေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခ်ိန္ အေဟာင္းေတြျပန္ဖြၿပီးဖတ္ရတာကိုက အရသာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။

ေလးတန္းစာေမးပြဲၾကီးၿပီးေတာ့ ရုပ္ပံုေတြပါတဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ရတာ နည္းနည္းပ်င္းလာၿပီး စာနဲ႔သရုပ္ေဖာ္တဲ့ ၀တၱဳအတိုေလးဖတ္ၾကည့္လိုက္ရာမိရာက စာေတြကိုဖတ္ၿပီး စိတ္မ်က္စိထဲမွာ ပံုေဖာ္ၿပီးျမင္ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို ေတာ္ေတာ္ေလးၾကိဳက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကစၿပီးေတာ့ သရုပ္ျပစာေစာင္ေတြသာမကေတာ့ပဲ စာေစာင္ေတြထဲမွာပါတဲ့ ၀တၱဳတို၊ ၀တၱဳရွည္ေတြပါ ဆက္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့အထဲမွာ စြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ အိမ္ကစာအုပ္စင္ေတြမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ လူထုဦးလွရဲ႕ တိုင္းရင္းသား ပံုျပင္မ်ား စာအုပ္အတြဲလိုက္ေတြပါပဲ။ ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး လြယ္အိပ္ခ်ၿပီးတာနဲ႔ စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဆြဲခ်ၿပီးဖတ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သံလြင္ေဖာင္စီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ျဗဴရိုကရက္၊ ကၽြန္ေတာ္ဆားခ်က္သမား စတဲ့စာအုပ္ေတြကို ျမင္ေနေပမယ့္ သိပ္ၿပီး စိတ္မ၀င္စားမိေသးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းကို စတက္ေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းကေနၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေညာင္ဦးျမိိဳ႕ရဲ႕ တစ္ေက်ာင္းထဲေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ဆုိတာ အမည္သာရွိေပမယ့္ ပန္းမ်ိဳးတစ္ရာလို႔ေခၚတဲ့ ခန္းမၾကီးထဲမွာပဲ စာအုပ္ဗီရိုေတြကို စီကပ္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဗီရိုေတြကို ေသာ့ခေလာက္ေတြနဲ႔ အျမဲခတ္ထားေလ့ရွိတာပါပဲ။ ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ စာအုပ္ကို ငွားခြင့္မရွိသလုိ၊ ဘယ္လုိငွားရမယ္ဆုိတာလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး စာၾကည့္တိုက္မွဴးက ဘယ္ဆရာလည္းဆုိတာေတာင္ မၾကားမိခဲ့ဖူးပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားၿပီး ဖတ္ႏုိင္တဲ့ စာအုပ္ေတြကလည္း အိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုန္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေျခာက္တန္းတက္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖက ျပန္ၾကားေရးစာၾကည့္တိုက္မွဴး။ေနာက္ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းဆီကေန အသင္း၀င္ၿပီး စာအုပ္ငွားလို႔ရတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း သိၿပီး အဲဒီစာၾကည့္တိုက္မွာ အသင္း၀င္လုိက္ပါတယ္။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာၾကည့္တိုက္ကို အသံုးျပဳဖူးတာပါပဲ။

ျပန္ၾကားေရးစာၾကည့္တိုက္မွာ ျပန္ၾကားေရးကထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြ နဲ႔ စာေပဗိမာန္စာမူဆုရတဲ့ စာအုပ္ပဲရွိတာမ်ားပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ဆုိေပမယ့္ အခန္းအက်ယ္က အလ်ား ေပႏွစ္ဆယ္၊ အနံ ဆယ္ေပေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ အခန္းထဲမွာ စာအုပ္စင္ ေလးစင္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စာအုပ္ ကတ္တေလာက္ရယ္လုိ႔ရွိေပမယ့္ မသံုးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီကတ္တေလာက္မွာ စာရင္းရွိေပမယ့္ စာအုပ္မရွိတာေတြလည္းရွိတာမ်ားေနေတာ့ လုိခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကို စာအုပ္စင္မွာပဲ ရွာၿပီးပဲငွားလိုက္တာပါပဲ။

အဲဒီကတည္းက ပိုင္မွဆိုင္မွ ရတယ္ဆုိတဲ့ စနစ္က ထြန္းကားေနပါၿပီ။ ျပန္ၾကားေရးစာၾကည့္တိုက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ စာအုပ္အသစ္၊ မဂၢဇင္းအသစ္ဆို ငွားလို႔မရပါဘူး။ သူတို႔နဲ႔ သိတဲ့လူေတြက လက္ဆင့္ကမ္းဖတ္ေနၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးေဟာင္းမွသာ သာမန္အသင္းသားေတြငွားလို႔ရတဲ့ စင္ေပၚကိုေရာက္ပါ့တယ္။ အဲေတာ့ အေဟာင္းထဲက အေကာင္းေလးေတြပဲ ရွာရွာၿပီးပဲ ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီစာၾကည့္တိုက္ကေနၿပီး ဖိုးေက်ာ့၊ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၊ ၾကဴရတနာ ေမာင္ျမၾကိဳင္ စတဲ့ စာေရးဆရာေတြတဲ့ စာေတြကို ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အရင္က စာေပဗိမာန္ စာေပဆုကလည္း ေသခ်ာစီစစ္ၿပီးမွေပးေတာ့ ဆုရစာအုပ္ေတြကလည္း အင္မတန္ဖတ္လို႔ေကာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီကေနၿပီး ကိုယ္မသိေသးတဲ့ စာေရးဆရာအသစ္ေတြကို စၿပီးသိလာရတာပါပဲ။

ခုႏွစ္တန္း ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ၈၈ အေရးအခင္းေတြျဖစ္ေတာ့ သိုင္း၀တၳဳေတြကို စတင္ျမည္စမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ဘုန္းၾကြယ္၊ ေမာင္ႏွင္းေဆြ၊ ေနလင္းေအာင္ စတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႔ အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္လာၿပီး ဘယ္စာေရးဆရာရဲ႕ သိုင္း၀တၳဳကေကာင္းတယ္ဆုိတာလည္း ေရြးတတ္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိုင္း၀တၳဳဖတ္တာကိုေတာ့ အေမက မၾကိဳက္လို႔ စာအုပ္ငွားလာၿပီးရင္ အေမမသိေအာင္ ဖြက္ၿပီးဖတ္ခဲ့ရတယ္။ သိုင္း၀တၳဳဆိုတာကလည္း ဇာတ္လမ္းရွည္ေလဖတ္လို႔ေကာင္းေလ၊ ဖတ္လို႔ေကာင္းေလ လက္ကမခ်ႏိုင္ေလ၊ အဲလိုလက္ကမခ်ႏိုင္ျဖစ္ေတာ့ အေမက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္အလုပ္ကေလး ခိုင္းခ်င္တာေတာင္ ခုိင္းမရေတာ့ပဲဲဲျဖစ္ေတာ့လည္း မၾကိဳက္ခဲ့တာ မထူးဆန္းပါဘူး။ အေရးအခင္းျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာေတာ့ ညညဆုိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ကင္းေစာင့္တယ္ဆိုၿပီး သိုင္း၀တၳဳကို ညလံုးေပါက္ တရား၀င္ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ စိတ္ၾကိဳက္ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာကေတာ့ အတြင္းအားေတြ ကိုယ့္ေဖာ့ပညာေတြသံုး၊ သူခုိး လူဆိုးလာရင္ မည္သုိ႔မည္ပံုလုပ္လိုက္သည္မသိဆုိၿပီး ခ်မယ္ေပါ့ေလ….

၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးကာစ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားေတာ့ သိုင္း၀တၳဳေတြဖတ္ထားတာေၾကာင့္ စာဖတ္ႏႈန္းကပိုျမန္လာၿပီး ျပန္ၾကားေရး စာၾကည့္တိုက္မွာကလည္း ဖတ္စရာစအုပ္ေတြက ကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီး၊ အဲဒီေတာ့က်မွ အရင္က မဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အိမ္က စာအုပ္ေတြက ကိုျပန္ၿပီး ေျခဦးလွည့္ပါေတာ့တယ္။

ဟိုအရင္က ဦးႏုဆုိတာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဆုိတာပဲ သိခဲ့ၿပီး ရက္စက္ပါ့ေပကြယ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ စာေရးသူနာမည္ကို ဦးႏု လို႔ေတြ႔ေတာ့မွ စာလည္းေရးတယ္ဆုိတာသိခဲ့ရတယ္။ စာေရးတဲ့လူေတြက ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာလား၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့လူေတြက စာေရးတာလား မသိဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေရးစာေတြကေတာ့ လက္က မခ်ႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းပါတယ္။ ဦးႏုရဲ႕ငရဲဆုိတာခ်ိဳနဲ႔လား ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကိုဆုိ ဖတ္လို႔ေကာင္းလို႔ ၃ေခါက္္ေလာက္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕အေ႐ွ႕ကေန၀န္း ထြက္သည့္ပမာ၊ လူထုဦးလွရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သံလြင္ေဖာင္စီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ျဗဴရိုကရက္၊ ကၽြန္ေတာ္ဆားခ်က္သမား၊ စစ္ အခ်စ္ ႏွင့္ ေထာင္ စတဲ့ စာအုပ္စင္ေပၚမွာအလြယ္တကူရွိေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဆက္ဖတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာေတြဖတ္ေတာ့ ကိုယ္မမွီခဲ့တဲ့ ေခတ္စနစ္နဲ႔ လူေနမွဳအက်င့္စရိုက္ေတြကို သိခဲ့ရတာေပါ့။

အေရးအခင္းၿပီး ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေမေမကို အထက္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္မွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ေပးလုိက္ပါတယ္။ တျခားဆရာမေတြက စာၾကည့္တိုက္မွဴး တာ၀န္ကိုမယူခ်င္ၾကပါဘူး၊ စာသင္ရတဲ့အျပင္ အလုပ္တစ္ခုပိုလာလုိ႔ပါပဲ။ ေမေမကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးျဖစ္သြားတာဟာ ေက်ာင္းသြားေတြကို စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ထိေတြ႔ေပးဖို႔ အခြင့္အေရးလုိ႔ ယူဆၿပီ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ပန္းမ်ိဳးတစ္ရာခန္းၾကီးရဲ႕ ေခ်ာင္မွာကပ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေသခ်ာထားဖို႔ အခန္းသီးသန္႔ေတာင္းယူၿပီး စာၾကည့္တိုက္ကို ေသခ်ာျပင္ဆင္ပါတယ္။ ၀ါသနာပါတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား နဲ႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အကူအညီယူၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္တခုပီျပင္ေစခဲ့ပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္မွဴးျဖစ္လာေတာ့ ေမေမက ေက်ာင္းကို အရင္ကထက္ ေစာေစာသြားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းမတက္ခင္ စာဖတ္ႏိုင္ဖို႔ စာၾကည့္တိုက္ကိုဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုဘယ္ေလာက္ ေစာေစာသြားသြား စာဖတ္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြက မနက္ဆုိ ေမေမကို ၾကိဳေစာင့္လုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။ အဲလုိေက်ာင္းသားေတြက စိတ္အားထက္သန္ေလ ေမေမက ေက်ာင္းကို ပိုၿပီး ေစာေစာေရာက္ေအာင္သြား ၾကိဳးစားသြားေလပါပဲ။ စာအုပ္ငတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အငမ္းမရစာဖတ္တာကိုေတြ႔ရတာ ေမေမ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္မွာ ဆရာေရာ ေက်ာင္းသားပါ အခြင့္အေရးအတူတူပဲ စာအုပ္ငွားခြင့္ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက အခြင့္အေရးပိုလိုခ်င္ေပမယ့္ စည္းကမ္းကိုတင္းၾကပ္ထားေတာ့ အခြင့္အေရးပိုလိုခ်င္တဲ့ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ျငိဳျငင္မႈကို ေမေမ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အရင္တုန္းကဆုိ စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ကို ေက်ာင္းသားေတြသာငွားခြင့္မရွိတာ တခ်ိဳ႕ဆရာ၊ဆရာမေတြက ငွားငွားၿပီး ျပန္မေပးတာေတြလည္းရွိတာကို သိခဲ့ရေသးတယ္။ စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ကိုငွားၿပီး အပ္ရက္ေက်ာ္ေနတာ မအပ္ပဲေနရင္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္ ဆရာျဖစ္ျဖစ္ အတန္းထဲအထိလိုက္ၿပီး အပ္ခိုင္းတတ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ စာအုပ္မအပ္ပဲ မေနရဲေတာ့ဘူး။

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းကထြက္လာ၊ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ အစ္ကိုျဖစ္တဲ့သူရဲ႕ လမ္ညႊန္မႈနဲ႔ အေမရိကန္သံရံုးရဲ႕ ျပန္ၾကားေရးလုပ္ငန္းက ေတာ္၀င္လမ္းမွာရွိတဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ အသင္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အသင္း၀င္ေၾကးေတာ့ မေပးခဲ့ရပါဘူး။ အျမဲတမ္းမဟုတ္ေပမယ့္ ရံဖန္ရံခါေတာ့ သြားၿပီး စာအုပ္ငွားစာဖတ္ေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ British Council ကဖြင့္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ 7 FEC ေပးၿပီးေတာ့ အသင္း၀င္ စာအုပ္ေတြငွားခဲ့ပါတယ္။ British Council က ခပ္လြယ္လြယ္ဖတ္လို႔ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ငယ္ေလးေတြကို ဖတ္ရတာ သေဘာက်မိတယ္။ ကိုယ့္အဂၤလိပ္စာကလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းဆုိေတာ့ အ၀ါေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္ ေလဘယ္ပါတဲ့ စာအုပ္ေလာက္ေတြကို အဖတ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထက္ျမင့္ရင္ Dictionary ၾကည့္ရလြန္းလို႔ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္က ေျခာက္ထပ္ရံုးမွာ ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမၾကီး ယု၀တီခင္စိန္လိႈင္ရဲ႕စကားနဲ႔ဆုိ "အဖိုးတန္စာအုပ္ေတြကို ဟင္းရြက္ကန္စြန္းရြက္ထားသလို ေတာင္းေတြထဲမွာ စုပံုထည့္ထားတာ ေတြ႔ရတာ အင္မတန္၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတယ္..." တဲ့ ကိုယ္တိုင္လည္း ေသခ်ာမေရာက္ဖူးခဲ့ေတာ့ ဘယ္လုိရွိတယ္ဆုိတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ အခုလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တိုက္ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆုိတာ တိတိက်က်ရွိေသးးပံုမရပါဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီလုိနဲ႔ တကၠသိုလ္ေရာက္လာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို စိတ္၀င္တစား သြားၾကည့္ခဲ့မိပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ လိႈင္နယ္ေျမမွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္က တကၠသိုလ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္အဂၤါနဲ႔ဘယ္လုိမွ မလိုက္ပါဘူး။ တစ္ထပ္ေဆာင္မွာ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့ ခၽြတ္တီးခၽြတ္ေျခာက္ စၾကည့္တိုက္ပါပဲ။ အသင္း၀င္ခ်င္လို႔ေမးတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းျပန္ေျဖမယ့္သူမရွိခဲ့ဘူး။ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြကိုပဲ တစ္ခါပဲ ငွားဖူးခဲ့တယ္။

ပညာေရးကို တကယ္ပဲအားေပးသလားဆုိတာ စာၾကည့္တိုက္ေတြရဲ႔ အဆင့္အတန္းကို ၾကည့္ရံုနဲ႔ သိသာႏိုင္ပါတယ္။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကစၿပီး ပိတ္လိုက္တဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၊ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္ဖြင့္မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွမသိႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ တခုခုလုပ္မွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး စင္ကာပူကိုထြက္လာၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ဒီပလုိမာအဆင့္ ေက်ာင္းကိုတက္ရတာဆုိေတာ့ ပထမပိုင္းမွာ နည္းနည္းေတာ့ ကို႔လို႔ကန္႔လန္႔ေတာ့ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္တက္ခဲ့တာက တကၠသိုလ္ဆုိတဲ့ စိတ္လည္းပါတာေပါ့။

ေက်ာင္းအပ္ၿပီးေနာက္ေန႔မွာပဲ ေက်ာင္းရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္ကိုသြားခဲ့တယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကိုေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားမိတယ္။ ထင္တာထက္ အမ်ားၾကီး ၾကီးေနတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးျဖစ္ေနတာကိုး။ စာၾကည့္တိုက္က ႏွစ္ထပ္၊ ၿပီးေတာ့ အလယ္ေဆာင္ံ၊ ေတာင္ဖက္အေဆာင္၊ ေျမာက္ဖက္အေဆာင္ံ လို႔ဆုိၿပီး ေနရာသံုးေနရာေတာင္ ခြဲျခားထားတာ။

စာအုပ္ေတြကလည္း စံုတဲ့အျပင္၊ အျပင္အဆင္ အထားအသို၊ သံုးတဲ့ ပစၥည္းကိရိယာ အားလံုးက အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ပါပဲ။ စာၾကည့္တိုက္မွာ ေက်ာင္းစာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အျပင္၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ၊ တျခားေလ့လာဖုိ႔ စာအုပ္ေတြကလည္း စံုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စာဖတ္ဖုိ႔ ေနရာေတြသပ္သပ္ရွိတယ္၊ေဆြးေႏြးဖုိ႔ အခန္းေတြရွိတယ္၊ CD ေတြ DVD ေတြ နားေထာင္လို႔၊ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ေနရာေတြရွိတယ္၊ အျပင္ကို ငွားခြင့္မေပးတဲ့ ရည္ညႊန္းခ်က္ စာအုပ္ေတြကို ေကာ္ပီကူးခ်င္ရင္လုပ္ေပးထားတဲ့ေနရာရွိတယ္၊ အင္တာနက္သံုးလို႔ရတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ေနရာေတြရွိတယ္။ ဒီမွာ ရွိတဲ့ ဒီပလုိမာသာေပးတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္က ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္သံုးခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြထက္ အမ်ားၾကီးျပည့္စံုေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ ကို႔ို႔ကန္႔လန္႔ ခံစားရတာ နည္းနည္းေတာ့သက္သာသြားပါတယ္။

ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဆြဲၿပီး ငွားဖို႔လုပ္ပါတယ္။ စာအုပ္ကိုယူၿပီး ေရွ႕ကေကာင္တာမွာ ငွားမယ္လုိ႔ သြားေျပာေတာ့ Self-Check Machine မွာ ကိုယ္တိုင္ငွားပါလို႔ျပန္ေျပာတယ္။ ပထမေတာ့ သူတို႔ေျပာတာ နားမလည္ပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္ ဘ၀ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေလ။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမ်ားလုပ္တာကို လုပ္ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားကတ္ကို စက္မွာျပ၊ ကိုယ့္ရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္နံပါတ္ကိုႏွိပ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ငွားခ်င္တဲ့စာအုပ္ကို စက္ေပၚတင္ကာ ပထမဆံုးစာအုပ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ငွားႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ပထမဆံုးငွားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာကလြဲအကုန္ဖတ္သည္ဆုိသည့္ ကိုယ္ပိုင္ မူအတိုင္း American Star ဆုိတဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ပါပဲ။ စကားမစပ္ အဂၤလိပ္၀တၳဳ ဖတ္တဲ့အက်င့္က ရန္ကုန္မွာကတည္းက အစ္ကို႔ ရတာပါ။ အစ္ကိုက သိဂၤီေရႊရည္ဆုိတဲ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္က အဂၤလိပ္၀တၳဳေတြငွားလာတတ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္အိမ္မွာက ဖတ္စရာရွားေတာ့ ေတြ႔ရာ အဂၤလိပ္၀တၳဳကို ေကာက္ကိုင္ဖတ္လိုက္ရာက နားမလည္တာေတြ အဘိဓာန္ၾကည့္ၿပီးေတာင္ ၾကိဳးစားဖတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီစာအုပ္နာမည္ကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ စဲြေနေတာ့ ေတြ႔တာနဲ႔ ငွားမိလိုက္တာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ဖတ္လို႔ေကာင္းတာလဲဆုိတာကေတာ့ ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့ အခန္းေတြပါလို႔ပဲေပါ့။

ေက်ာင္းတက္စမွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လည္း မလုပ္ေသး၊ သင္တဲ့စာေတြကလည္း ကိုယ့္အတြက္ လြယ္ေနေတာ့ အားတဲ့အခ်ိန္ဆုိ စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေနမိတယ္။ သင္တဲ့စာေတြကလြယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းအတူတူတက္တဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြထက္ အသက္ၾကီးတာကတစ္ေၾကာင္း၊ သင္တဲ့စာေတြကို ရန္ကုန္မွာ အလုပ္အျဖစ္လုပ္လာခဲ့တာက တစ္ေၾကာင္းဆုိေတာ့ ဒီက ကေလးေတြကို အႏိုင္က်င့္သလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။

စာၾကည့္တိုက္မွာက အင္တာနက္ကိုလည္းသံုးလို႔ရေတာ့ သြားေနတာလည္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အင္တာနက္ဆုိတာ အိမ္ေတြမွာလည္း ရွားပါးေသးတယ္။ စာၾကည့္တိုက္မွာေတာင္ သံုးခ်င္ရင္ ၾကိဳတင္စာရင္းေပးၿပီးမွ သံုးခြင့္ရခဲ့တာပါ။ SCV ဆုိတာေတာ္ Singapore Cable Vision ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ရွိတုန္းျဖစ္ၿပီး StarHub ဆုိတာ ေပၚကာစ ကာလျဖစ္ေနတုန္းကာလအခ်ိန္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္လာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို အေရာက္အေပါက္ နည္းနည္း လာပါတယ္။

ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ကိုပဲေရာက္ျဖစ္တယ္။ အျပင္က စာၾကည့္တိုက္ေတြကို သြားခ်ိန္မရွိတာနဲ႔ အလည္အျဖစ္ တစ္ခါပဲေရာက္ဖူးခဲ့တယ္။

အလုပ္စလုပ္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွပဲ National Library မွာ အသင္း၀င္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ၿပီး ဒီက အမ်ားျပည္သူ စာၾကည့္တိုက္ေတြကုိ ပံုမွန္သြားျဖစ္ပါေတာ့မယ္။ အသင္း၀င္ေၾကးေပးစရာမလိုပဲ ကဒ္ဖုိး S$5 တစ္ခါသာေပးတာနဲ႔ အသင္း၀င္ျဖစ္သြားတာမို႔ ရန္ကုန္က BC မွာထက္စာရင္ေတာင္ သက္သာေနပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ေတြက စၿပီးငွားျဖစ္တာကေတာ့ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ နည္းပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြ၊ ဘ၀တိုးတက္ရာ ညႊန္းျပတဲ့စာအုပ္ေတြကို ပိုအေလးထားငွားျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ခါငွားရင္ စာအုပ္ေလးအုပ္ငွားခြင့္ရွိပါတယ္။ ငွားခြင့္ကာက သံုးပတ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေနတာက Woodlandsမွာ အလုပ္က Jurong ဖက္မွာဆိုေတာ့့ Woodlands Regional Library နဲ႔ Jurong Regional Library ကို အသံုးမ်ားၿပီး စာအုပ္ငွားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အလုပ္က ျမိဳ႕ထဲဖက္ေျပာင္းသြားေတာ့ Bugis မွာရွိတဲ့ Central Public Library မွာပဲငွားတာမ်ားခဲ့တယ္။ အလုပ္လုပ္တာၾကာလာေတာ့ ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာ စာအုပ္ေတြကိုပဲငွားဖတ္ျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္ကလည္း နည္းပညာပိုင္းထက္စာရင္ marketing, management အဲဒီဖက္ကိုပိုသိခ်င္လာေတာ့ အဲဒီနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ငွားဖတ္လာသလုိ၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္ခဲ့တုန္းကလည္း ဓာတ္ပံုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တခါတေလ စိတ္အပန္းေျဖခ်င္တဲ့အခါ ဇာတ္လမ္း ၀တၳဳ ကိုငွားဖတ္တာေပါ့။ ၂၀၀၈ေလာက္ကတုန္းက စာၾကည့္တုိက္က အလကားေပးတာကို မေက်နပ္ႏိုင္ပဲ Premium Membership ကို ႏွစ္ႏွစ္ S$39 ေပးၿပီးလုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ Premium Member ျဖစ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ ဒီဗြီဒီအေခြေတြကို ငွားခြင့္ရလာတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက သာမန္အသင္း၀င္ေတြက ဒီဗြီဒီအေခြေတြကိုငွားခြင့္မရွိေသးပါဘူး။ အခုေတာ့ သာမန္အသင္း၀င္လည္း ဒီဗြီဒီအေခြေတြကို အကန္႔အသတ္နဲ႔ ငွားလို႔ရလာပါၿပီ။ ရံုပိတ္ရက္မွာသြားေလ့ရွိခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ကေတာ့ library @ esplanade ပါပဲ။ အခုက်ေတာ့ အလုပ္ကရွဳပ္သလို နားခ်ိန္ကနည္းေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေနခဲ့ၿပီ။

ဖတ္လာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ဖူးတဲ့ စာၾကည့္လိုက္ေတြအေၾကာင္းကို လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္၊ ၂၀၀၉ ဇြန္ ဂ်ဴလိုင္က ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီလုိပဲတုိ႔လို႔တန္းလန္းျဖစ္ေနခဲ့တာ၊ ဆက္ၿပီး စာကို အဆံုးသတ္မယ္လုိၿပီး မေရးျဖစ္ခဲ့တာ အခုအခ်ိန္အထိပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၁၁ မွာ စာေရးဆရာေအာင္သင္း စကၤာပူလာတုန္းက သူတည္းတဲ့ အိမ္ကုိသြားၿပီး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခုကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဆရာေျပာတာက

“ စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ဆုိတာ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေရာ့အင့္ ဒီစာအုပ္ေကာင္းတယ္ ဖတ္ဆုိခိုင္းၾကည့္ အေလ့အက်င့္မရွိ မဖတ္ခ်င္ဘူး။ စာဖတ္တဲ့ အက်င့္ဆုိတာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေလ့က်င့္လာရတာ။ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ကေလး စာမဖတ္တတ္ေပမယ့္ အရုပ္ၾကည့္တတ္တယ္။ သူတုိ႔ကို အရုပ္ပါတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြေပးထားၾကည့္ အရုပ္ကေလးေတြၾကည့္ၿပီးဖတ္ေနတာ။ တခါတေလမ်ား အရုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ျငိမ္ၿပီး စိတ္ကူးအေတြးေတြ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေနတာ။ တခါတေလ အရုပ္ၾကည့္ၿပီး စကားေျပာေနတာ… အဲလိုေလးေတြက စၿပီးက်င့္လာရတာ။

ေနာက္ပိုင္း ဒါထက္ၾကီးလာေတာ့ အရုပ္ပါၿပီး သရုပ္ေဖာ္တဲ့စာပါတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြဖတ္လာမယ္၊ နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ စုန္းကေ၀ စတဲ့စာအုပ္ေတြစိတ္၀င္စားလာတယ္၊ ေနာက္စြန္႔စားခန္းပါတဲ့ သိုင္း၀တၳဳလုိစာအုပ္ေတြ၊ အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ အခ်စ္၀တၳဳေတြဖတ္လာမယ္။ အခ်စ္၀တၳဳေတာင္မွ အခ်စ္သက္သက္ဇာတ္လမ္းကိုပဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္၀င္စားမယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္မွ အခ်စ္နဲ႔ဘ၀အေၾကာင္းပါတဲ့ စာအုပ္ေတြေရြးဖတ္လာမယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ဘ၀အတြက္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း စာအုပ္ေတြဖတ္လာမယ္။ အဲဒီလိုပဲ စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ဆုိတာ ျဖစ္လာတာ….

ငယ္ငယ္က စာဖတ္လာတဲ့ အက်င့္မရွိတဲ့သူကို ေရာ့ဒီ ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြက္ ဒီစာအုပ္ဖတ္ေကာင္းတယ္လို႔ သြားေပးလည္း ဖတ္မယ္မထင္နဲ႔ လံုး၀မမဖတ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကို စာဖတ္ေစခ်င္ရင္ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္း ေလ့က်င့္ေပးရမယ္…. “

ဆရာေျပာတာၾကားလိုက္ရေတာ့ မွန္လိုက္တာဆရာ၊ စာအုပ္ဖတ္တယ္ဆိုတာ ဖတ္တာနဲ႔အမွ် အသိပညာေတြရ၊ အေတြးအေခၚေတြရင့္က်က္၊ အဲဒါဆုိ မနာလုိ၀န္တိုစိတ္ေတြနည္းၿပီး လူအမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာၾကရမွာေပါ့။ အဲဒီအေတြးရတာနဲ႔တင္ စာဖတ္တတ္ဖို႔က အင္မတန္အေရးၾကီးတယ္ဆုိ နားလည္လိုက္မိပါတယ္။ စာအုပ္ၾကီးေတြခ်ထားေပးလည္း စာမဖတ္တတ္ရင္ ဘာမွ အသံုး၀င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ဆုိ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ စာၾကည့္တိုက္စံနစ္ေတြရွိဖုိ႔လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အဲဒါမွလည္း ျပည္သူေတြ အသိဉာဏ္ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ စာအုပ္ေကာင္းေတြေပးႏိုင္ဖို႔ရာလည္း လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မွာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

===============================================================

စကားၾကြင္း ။ ။ ကုသိုလ္အဖြဲ႔ရဲ႕ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက မိဘမဲ႔ကေလးေတြအတြက္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးအစီအစဥ္မွာ ကူညီလုပ္ေနတုန္း၊ တခါတေလမွာ စိတ္ထဲမွ ျဖစ္မိတဲ့အေတြးက ကေလးေတြ ဒီႏွစ္မွာေက်ာင္းတက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ မတက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ငါတုိ႔ ကူညီတာေတြထိေရာက္ပါ့မလားဆုိတာပါပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္တဲ့အေတြးက ငါတုိ႔ကူညီလိုက္လို႔ ကေလးတစ္ေယာက္စာဖတ္တတ္သြားခဲ့ရင္ အဲဒီကေလးဘ၀အတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္သြားၿပီ။ သတင္းေတြဖတ္ျဖစ္မယ္ဆို အသိပညာတိုးပြားလာမယ္၊ ဆံုးမစာေလးဖတ္မိမယ္ဆုိ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းပိုမ်ားသြားမယ္။ ငါတုိ႔ေပးလိုက္တာဟာ ငါတို႔အတြက္ မုန္႔ဖိုးေလာက္ျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ ဘ၀တစ္ခုေကာင္းက်ိဳးျဖစ္သြားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားႏိုင္လိုက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမွဳပိုရခဲ့ပါတယ္။

ကုသိုလ္အဖြ႔ဲရဲ႕ အလွဴခရီးမွတ္တမ္းတခ်ိဳ႕ကို http://kutho-org.blogspot.sg/ နဲ႔ http://kutho.org/ မွာ ေလ့လာၾကည့္ရွဳလို႔ရပါတယ္။