လမ္းျဖတ္ကူးေသာႏွလံုးသား

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Wednesday, June 27, 2012 at 6:10pm ·

၁

    သူ႕ကိုေမြးၿပီး နာရီပိုင္းေလာက္အၾကာတြင္ သူ႕အေမဆံုးသည္။ သူ႕အေဖေနာက္သို႔ လိုက္သြားျခင္း

ျဖစ္၏။ သူ႕အေမသည္ ေသဆံုးခါနီးဆဲဆဲတြင္ သူ႕သားကေလးအား 'ေမာင္စု'ဟု ေခၚပါေလဟု မွာၾကားခဲ့သည္။

၂

    မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမာင္စုသည္ ယခုအခါ ေရခဲေရေရာင္းေန၏။ ဆူးေလဘုရားအနီး ရသာမုန္႔တိုက္(ယခင္

ရွားမီး)ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ မဟာဗႏၶဳလလမ္းေဘးအမွတ္ ၁၊ ၃၊ ၁၃၊ ၁၄ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္မ်ား တစ္၀ိုက္သည္

သူ႕ေရခဲေရျဖန္႔ျဖဴးရာဌာနျဖစ္သည္။

    ေခြးေျခတစ္ခုေပၚတြင္ သံပံုး၀ိုင္းရွိသည္။ သံပံုး၀ိုင္းေပၚတြင္ ေရခြက္တင္ရန္ သံဆန္ခါရွိသည္။ သံဆန္ခါႏွင့္

ဆက္လ်က္ သံတိုင္ကေလးတြင္ ေရစစ္သံုးခု အဆင့္ဆင့္ရွိသည္။ အေပၚဆံုးေရစစ္ထဲတြင္ ေရခဲတံုးအေသးတစ္တံုးရွိသည္။

သံဆန္ခါေပၚတြင္ ေရခဲတုံးကို စြပ္က်ယ္စျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားသည္။

    ေရခဲကို စြပ္က်ယ္စျဖင့္ အုပ္ထားလွ်င္ ၾကာရွည္ခံေၾကာင္း ေမာင္စုအေတြ႕အႀကံဳအရ သိသည္။ သိပၸံပညာအရမူ

စြပ္က်ယ္စသည္ အပူကာပစၥည္းျဖစ္သည္။ ၄င္းသည္ အျပင္က အပူဓာတ္ေရခဲဆီသို႔ အလြယ္တကူမေရာက္ေအာင္

ထိန္းထားေပးသည္။

    သို႔ရာတြင္ သိပၸံပညာကို ေမာင္စုမသိေခ်။ စိတ္လည္းမ၀င္စားေခ်။ သူစိတ္၀င္စားသည္မွာ ပံုးထဲကေရမ်ား

တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့လာ၊ သူ႕ပိုက္ဆံခြက္ထဲမွ ေငြစအေၾကြမ်ား တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာဖုိ႔သာျဖစ္ေလသည္။

    ေလာကႀကီးတြင္ အစစ္အမွန္တရားဟူသည္ ရွိသေလာ။ ရွိလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ေသာအရာေပနည္းဟု ေတြးေခၚရွင္တို႔ 

ႀကံဆခဲ့သည္။ အစစ္အမွန္တရားသည္ အာေပါဓာတ္ျဖစ္သည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အနႏၱ၀ိညာဥ္ေတာ္ျဖစ္သည္ဟူ၍

လည္းေကာင္း၊ အရာ၀တၳဳတို႔၏ဆန္႔က်င္ေပါင္းစည္းျခင္းျဖစ္သည္ဟူ၍လည္းေကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးခဲ့ၾကသည္။

    ေမာင္စုအဖို႔မူ အစစ္အမွန္တရားသည္ ေရခဲတံုးႏွင့္ ေရခဲေရပင္ျဖစ္သည္။ ေရခဲတံုးသည္ သူ႕ဘ၀၊ ေရခဲေရျဖင့္

လူအမ်ားကိုၿငိမ္းေအးေစမည္။

၃

    ေမာင္စုသည္ ပိန္၏။ မည္း၏။ ဆံပင္ရွည္၏။ ဆံပင္ညွပ္ရန္ ပိုက္ဆံမရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕အက်ၤ ီမွာ

အဖာရာအေထးရာေတြရွိ၏။ ထြင္ထားျခင္းမဟုတ္ပါေခ်။ တကယ္ေပါက္ၿပဲေနေသာေၾကာင့္ ဖာထားျခင္းျဖစ္ေလသည္။

    ေမာင္စုအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ မတူးအေၾကာင္း ပါရမည္။ မတူးမွာ ခါးမရွိေခ်။ ၀မ္းဗိုက္နည္းနည္းစူ၏။ သို႔ရာတြင္

၀ေတာ့မ၀။ သူ႕ဆံထံုးသည္ တမာသီးထက္ေတာ့ ႀကီး၏။ မာလကာသီးေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ထားေသာ

အခါ ျပားႏွစ္ဆယ္တန္အီၾကာေကြးႏွင့္တူေလသည္။ သူ႕အသားညိဳညစ္၏။ သူ႕သြားမ်ားသည္ မညီညာေခ်။ သြား

မတိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ႕သြားအရင္းပိုင္းမ်ားသည္ အ၀ါေရာင္ျဖစ္ေန၏။ ေမာင္စုကမူ ပုလဲလံုးကေလးမ်ားကို

ေရႊကြပ္ထားသည္ဟု ထင္မိေလသည္။

    မတူးသည္ ကိတ္မုန္႔ကို မစားဖူးေခ်။ သို႔ရာတြင္ သူ ကိတ္မုန္႔ေရာင္းသည္။ အရင္ကေတာ့ ရသာမုန္႔တိုက္ေရွ႕တည့္တည္မွာေရာင္းသည္။

ရသာမုန္႔တိုက္ေရွ႕တြင္ ေစ်းမေရာင္းရဟု ေၾကညာလိုက္ေသာအခါ ရသာမုန္႔တိုက္ေရွ႕တြင္ မေရာင္းေတာ့ေခ်။ ရသာ

မုန္႔တုိက္ေဘးသို႔ ေရႊ႕ေရာင္း၏။ က်ဴလီယာဗလီ၏ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ။

    ေမာင္စု၏ဆိုင္ႏွင့္ မတူး၏ဆိုင္တို႔၏ၾကားတြင္ မဟာဗႏၶဳလရွိ၏။ မဟာဗႏၶဳလလမ္းလို႔ ဆိုလိုသည္။ ေမာင္စုသည္

ငါးျပားကအစ ႏွေျမာတတ္သည္။ ပိုက္ဆံငါးျပားဆိုေတာ့ ခုေခတ္မွာ ဘာမွသံုးလို႔မရဘူးဟု အခ်ဳိ႕က ေျပာၾကသည္။

ေမာင္စုအျမင္မွာ သံုးတတ္လွ်င္ သံုး၍ရသည္။

    တစ္ခြက္လွ်င္ တစ္ဆယ့္ငါးျပားတိတိတန္ေသာ ေမာင္စု၏ေရခဲေရကို မတူးသည္ တစ္ေန႔ သံုးခြက္ေလာက္ အလကား

ေသာက္သည္။ သူေရာင္းေသာကိတ္မုန္႔ကိုမူ ေမာင္စုအား တစ္ခါမွ် မေကၽြးဖူးေခ်။ သို႔ရာတြင္ ေမာင္စုေက်နပ္သည္။

    မတူးသည္ ေမာင္စုထက္ သံုးႏွစ္ခန္႔ငယ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေမာင္စုကို 'နင္' ႏွင့္ 'ငါ'ႏွင့္ေျပာသည္။ ယင္းကိုလည္း

ေမာင္စု ေက်နပ္သည္။

    အေၾကာင္းမွာ ေမာင္စုသည္ မတူးကို ခ်စ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

၄

    ေမာင္စုသည္ မတူးႏွင့္မည္သို႔မည္ပံု စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ရေၾကာင္းကို မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္

ဒိုင္ယာရီ မေရးတတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕အလိုလိုသိသြားၾကသည္ဟု ထင္သည္။

    မနက္ဆိုလွ်င္ ေမာင္စုက မတူးကို ၀င္ေခၚသည္။ အတူတူလာၾကသည္။ ေန႔လယ္မွာ မတူးက ေမာင္စု၏ေရခဲေရကို ေတာင္းေသာက္သည္။ ညေနအတူတူျပန္ၾကသည္။ ေမာင္စုက မတူး၏အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔သည္။ တျခားထူးထူးျခားျခားမရွိ။

    ႏွစ္ခုေတာ့ရွိသည္။

၅

    'မတူး၊ ငါ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ႀကီး ေကာက္ရတယ္ဆရာ။ နင္ ဘာစားခ်င္လဲ့ ငါ ၀င္ေကၽြးမယ္'

    'ငါလား လဟာျပင္ေစ်းက ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေၾကာ္လည္း စားခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖာလူဒါလည္း ေသာက္ခ်င္တယ္။

ၿပီးေတာ့'

    'ဟာ၊ အဲဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ ငါ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ေကာက္ရတာက တစ္က်ပ္တည္းရယ္'

    'နင္က ဘာစားခ်င္လဲဆိုလို႔ ငါစားခ်င္ရာ ေျပာရတာပဲ။ ဒီလိုလုပ္ေလ နင္ေရာ ငါေရာ စားလို႔ရေအာင္ မုန္႔ဟင္းခါး

တစ္က်ပ္ဖိုး သြား၀ယ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္တူတူစားမယ္'

၆

    'ေမာင္စု၊ နင္ ဘာစားလဲ ငါေကၽြးမယ္'

    'အာလူး၊ နင္ ဘယ္တုန္းက ငါ့၀ယ္ေကၽြးဖူးလို႔လဲ'

    'အံမယ္၊ နင္က နင့္ေမြးေန႔ကို သိလို႔လား'

    'သိတာေပါ့ဟ၊ စက္တင္ဘာ ၃ရက္ေန႔တဲ့၊ ဒီေန႔ပဲ ငါ့အေဒၚက ေျပာလိုက္တာ နင္ေကာ နင့္ေမြးေန႔ကို သိလား'

    'ဟင့္အင္း မသိဘူး'

    'အဲဒါထားစမ္းပါဦး၊ နင္ ဘာစားခ်င္လဲ'

    'ဒံေပါက္ထမင္း'

    'ဟယ္၊ အဲဒါေတာ့ ငါလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူး'

    'ဒီလိုလုပ္ေလ၊ နင္ေရာ ငါေရာ စားလို႔ရေအာင္ မုန္႔ဟင္းခါတစ္က်ပ္ဖို႔ သြား၀ယ္ၿပီး အတူတူစားၾကတာေပါ့'

၇

    ေမာင္စုသည္ မတူးကိုခ်စ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူမေျပာရဲေခ်။ ေျပာဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

ဒီေန႔ေတာ့ တကယ္ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း မတူးကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ သူ ဆြံ႕အသြားရသည္။

သူမ်ားတကာေတြ ၀င္သြားဦးမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္သည္။

    'မတူးေနာ္၊ သၾကားလံုးေရာင္းတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ သိပ္အေရာမ၀င္နဲ႔၊ သူတို႔က ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ေတြ'

    ထို႔ထက္ပို၍မေျပာရဲ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္ဟူ၍ သူ႕စိတ္ကို သူေျဖသည္။

    သုိ႔ရာတြင္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေရခဲတုံးသည္ လူကို မေစာင့္ေခ်။

၈

    နက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ မတူး ေတာျပန္ရေတာ့မည္။ ေတာကသူ႕အေမ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

သူ႕အေမ ျပန္ေနေကာင္းလာသည္အထိေတာမွာေနရမည္။ သူ႕အေမ ေနေကာင္းၿပီးေသာ္လည္း ျပန္လာခ်င္မွ

ျပန္လာရေတာ့မည္။

    ေမာင္စုသည္ သည္ေန႔ေတာ့ သူေျပာခ်င္ေနေသာစကားကေလးကို ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

စကားကေလးကို ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ မတူး ဆိုင္မထြက္ေသာေၾကာင့္ မတူးအိမ္သို႔ လာခဲ့သည္။

သူ႕ရင္ထဲက စကားကေလးကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။

    'ဟိုေရာက္ရင္ ငါ့ဆီ စာေရးေနာ္'

    မတူးက ေခါင္းခါသည္။

    'ဘာျဖစ္လို႔လဲဟယ္'

    'မေရးခ်င္ပါဘူး'

    'ေရးပါဟယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ'

    'ငါမွ စာမတ္ဘဲ'

    'နင္ စာမတတ္ဘူး ဟုတ္လား'

    'ေအး နင္ေကာ'

    'ငါလည္း မတတ္ဘူး'

    စာထည့္ပါလို႔သာ ေျပာရသည္။ ေမာင္စုထံသို႔စာထည့္ရန္ လိပ္စာမရွိေခ်။ ေမာင္စုေနေသာေရာသည္ အိမ္နံပါတ္မရွိ။

လမ္းနံပါတ္မရွိ။ ရပ္ကြက္အမည္မရွိ။ အမွန္ေတာ့ ေမာင္စုမွာ အိမ္ေျခရာေျခပင္ အတည္တက်မရွိပါ။ 'ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေမာင္စုကိုေပးပါ'ဆိုလွ်င္ ေမာင္စုထံ မည္သို႔ေရာက္ပါမည္နည္း။

၉

    ရန္ကုန္တြင္ မတူးမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ ရသာမုန္႔တိုက္သည္ ေမာင္စုအတြက္ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့။ မတူး၏ေနရာတြင္ ယခု ကုလားမႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနသည္။ ထိုကုလားမႀကီးကိုျမင္တိုင္း မတူးကို သတိရသည္။

    ကိတ္မုန္႔ကိုျမင္တိုင္းလည္း သတိရသည္။ ယခုအခါ ေရခဲေရကို အလကားေသာက္မည့္သူမရွိေတာ့။

    သို႔ရာတြင္ သူ၀မ္းမသာ။

    မတူးအေၾကာင္းကို သူ သိခ်င္ေနသည္။ မတူးေနထိုင္ေကာင္းပါရဲ႕လား။ ေတာမွာ ေပ်ာ္ပါ့မလား။ မတူးသည္ သူ႕ကို

သတိရေနမလား။ မတူးကို သူခ်စ္ေနေၾကာင္း ဖြင့္မေျပာလိုက္ရ။ အကယ္၍ မတူးျပန္လာခဲ့လွ်င္ သူ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္။

    ထိုအခါ မတူးသည္ သူ႕ကို

    'ဟဲ့ ေမာင္စု'

    'အင္ အင္၊ ဘာလဲဗ်'

    သူ႕အေတြးကိုေႏွာင့္ယွက္ေသာ စီးကရက္သည္မိန္းမႀကီးကို ေဟာက္လိုက္သည္။

    'နင္ မတူးအေၾကာင္း သိၿပီးၿပီလား'

    'ဘာလဲ ဘာကိုလဲ'

    'ဒီေန႔ သူ႕အေဒၚနဲ႔ေတြ႕လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ မတူးကို သူ႕ရြာက ကုန္စံုဆိုင္ပိုင္ရွင္တရုတ္နဲ႔ ေပးစားမလို႔တဲ့'

    'ဘာေျပာတယ္'

    'အဲဒီတရုတ္က အသက္ေလးဆယ္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့၊ မုဆိုးဖိုတဲ့၊ ကေလးက ေလးေယာက္နဲ႔'

    ေမာင္စုလက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ ေရခဲတံုးႀကီးသည္ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႔ လြတ္က်သြားသည္။ အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာ ကြဲထြက္သြားသည္။

    သူသည္ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႔ ဒူးေထာက္က်သြားသည္။ ေရခဲတုံးအစကေလးတစ္တံုးကို ေယာင္ယမ္းေကာက္ကိုင္

မိသည္။ ေရခဲတံုးကေလးသည္ပူလြန္းသျဖင့္ ျပန္ပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ေရခဲတံုးသည္ သူ႕ဘ၀။

    ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းထဲက က်ဴလီယာဗလီဆီမွ အသုဘေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ထြက္လာသည္။

၁၀

    ေရခဲေရသည္ အလြန္ေအးစက္ေန၏။ သူ႕ရင္သည္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနသည္။ ေရခဲပံုးတြင္ ေရစက္ကေလးေတြ

ကပ္ေနၾကသည္။ ေမာင္စု၏မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးစက္ေတြ ကပ္ေနၾကသည္။

    'ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေရခဲေရ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေရခဲေရ' အရင္က သူ တက္ၾကြစြာေအာ္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ မေအာ္ႏိုင္၊

ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီး တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနသည္။

    သူ႕စိတ္သည္ မြန္းတည့္ေနေသာ ေနလံုးႀကီးဆီသို႔ ေရာက္ေနသည္။

    ညေနက်ေတာ့ ဆူးေလဘုရားေပၚ သူေရာက္သည္။ အရင္က ဆူးေလဘုရားေပၚ ေရာက္ဖူးပါသည္။ သို႔ရာတြင္

တစ္ခါမွ် ရွိမခိုးခဲ့ဖူးေပ။ ေၾကးဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူေရွ႕တြင္ထိုင္သည္။ လက္အုပ္ခ်ီသည္။ ဆုေတာင္းသည္။

    'မတူးကို တပည့္ေတာ္ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္ဘုရား၊ မတူး ရန္ကုန္ျပန္လာေအာင္ လုပ္ေပးပါဘုရား၊ တရုတ္ႀကီးကို ေသေအာင္လုပ္လိုက္ပါဘုရား'

    ေၾကးဆင္းတုေတာ္ႀကီး၏အၿပံဳးမ်က္ႏွာေတာ္သည္ သူ႕ကို အားတက္ေစသည္။ သူ ေန႔တိုင္းဆုေတာင္းသည္။

၁၁

    'ဟဲ့ ေမာင္စု၊ မတူးျပန္လာၿပီတဲ့'

    'ဘာ မတူးျပန္လာၿပီ ဟုတ္လား၊ မတူျပန္လာၿပီ ဟုတ္လား'

    သူ႕လက္ထဲက ေရခဲတုံးႀကီးသည္ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႔ လြတ္က်သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖြဲပံုေပၚသို႔က်သြားေသာေၾကာင့္

မကြဲေခ်။ က်ဴလီယာဗလီ ေဆးအသစ္သုတ္ထားသည္။

    မတူးအိမ္သို႔ သူ ေျပးေလသည္။ မတူးကိုေတြ႕ေတာ့ သူ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ မတူးက သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ မတူး မ်က္ရည္၀ဲေနသည္။ မ်က္ရည္၀ဲတိုင္း ၀မ္းနည္းသည္ဟု

မဆိုႏိုင္ေပ။

    'မတူး မတူး၊ နင္ ျပန္လာၿပီေနာ္'

    'ေအး'

    ေမာင္စုသည္ သူ အေျပာခ်င္ဆံုးစကားကေလးကို ေျပာလိုက္ေလသည္။

    'ဟုိတရုတ္ႀကီးေကာ ေသၿပီလားဟင္'

    မတူးသည္ ရွက္၍ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာျပသည္။ သူ႕အေမက အသည္းအသန္မျဖစ္ဘဲ ညာေခၚေၾကာင္း၊

တရုတ္ႀကီးႏွင့္ အတင္းေပးစားေသာေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာေၾကာင္း။

    'နင့္အေမ လိုက္လာရင္ေကာ'

    'မလာႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီကိုလာဖို႔ အေမ႔မွာပိုက္ဆံရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ လိုက္လာရင္လည္း ငါ ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘူး'

    ေမာင္စု သိပ္၀မ္းသာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ခံစားခ်က္ကို ထုတ္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။

    'နင္ သြားေနတုန္းက ငါ သိပ္လြမ္းတာပဲ'

    'ငါလည္း ဒီလိုပဲ'

    'ငါေလ၊ ငါေလ ႏွင္းေတြက်တာျမင္ရင္ နင္႔ကို သိပ္သတိရတာပဲ'

    'ငါလည္း ဖုန္ေတြထတာျမင္ရင္ နင့္ကို သိပ္သတိရတာပဲ'

၁၂

    အခ်ိန္ႏွင့္ေရခဲတံုးသည္ လူကိုမေစာင့္ေၾကာင္း ေမာင္စု ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မတူး

ဆိုင္စထြက္ေသာေန႔မွာပင္ သူ႕အခ်စ္ကို ဖြင့္ဟလိုက္ေလသည္။

    'မတူး၊ ငါခုနေျပာတာ ဘယ္လိုလဲ'

    'ဘာကိုလဲ'

    'နင္ ငါ့ကိုျပန္ၿပီး ဟိုဒင္းမျပဳႏိုင္ဘူးလား'

    မတူးက ေခါင္းငံု႔ထားသည္။ သူ႕လက္သည္းထဲကေခ်းမ်ားကို တုတ္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ ထိုးထုတ္ေနသည္။

    'ေျပာပါဟာ'

    'ငါ မေျပာခ်င္ဘူးဟာ'

    'ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္'

    'ေနမေကာင္းလို႔'

    'ဟင္ ဟုတ္လား၊ ေအဘီစီဒီ ေသာက္မလား၊ ငါ ေျပး၀ယ္လိုက္မယ္ေလ'

    'ေနပါေစ၊ ေအဘီစီဒီက ရင္တုန္တယ္ဟ၊ ခုန ဆရာေမာင္ေဆးနီမႈန္႔ ၀ယ္ေသာက္ထားတယ္'

    'နင္ ေနေကာင္းေပ်ာက္ရင္ ေျပာမွာမဟုတ္လား'

    မတူးက ေခါင္းညိတ္သည္။

    'နင္ ဘယ္ေတာ့ ေနေကာင္းေပ်ာက္မွာလဲ'

    'နက္ျဖန္'

၁၃

    နက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္၊ ယေန႔ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔။

    ေမာင္စုသည္ သူ႕ေရခဲေရပံုးကို ငွက္ေပ်ာသီးေရာင္းေသာလွ၀င္းကို အပ္ပစ္သည္။ လွ၀င္းသည္ ယံုၾကည္ရသူမဟုတ္။

သူ႕ကိုအပ္ခဲ့လွ်င္ ေရခဲေရလည္း သံုးေလးခြက္ ခိုးေသာက္တတ္သည္။ ေရာင္းရသည့္ေငြကိုလည္း ေျဖာင္တတ္သည္။

    ဒီေန႔ေတာ့ ေရခဲေရတစ္ပံုးကုန္ေအာင္ ေသာက္ပစ္လည္း သူမမႈပါ။

    မနက္တုန္းက သူ ေရခ်ဳိးေနမိေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္လင့္သြားသည္။ သူ ၀င္ေခၚေသာအခါ မတူးမရွိေတာ့ေခ်။ ခုမွပင္ သြားရေတာ့သည္။

    မတူးက 'ငါကလည္း နင့္ကို ဟိုဒင္းျပဳပါတယ္'ဟု ေျပာေလသည္။

    ေမာင္စုသည္ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်၍ ဆူးေလဘုရားႀကီးကို ပုဆိန္ေပါက္ ကန္ေတာ့ေလေတာ့

သတည္း။

    ထိုေန႔က တစ္ေန႔လံုး မတူးနားမွာ သူေနသည္။ ေပ်ာ္သည္။ ေပ်ာ္သည္။

    ညေနက်ေတာ့ သူ႕ေရခဲေရပံုးကို သြားျပန္ယူသည္။ လွ၀င္းက ခြက္သံုးဆယ္ပဲ ေရာင္းရတယ္ဆိုၿပီး ေငြေလးက်ပ္ခြဲေပးသည္။

လွ၀င္း ညာမွန္း သူသိေလသည္။

    သို႔ရာတြင္ ကိစၥမရွိ။

၁၄

    တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔၏ ညေနခင္း။ တိမ္ေတာက္ေနသည္။ အက်ည္းတန္သူတိုင္း လွေသာအခ်ိန္ဟု ဆိုၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္းလွေနၾကေလသည္။

    မတူး၏မ်က္ႏွာတြင္ ေပါင္ဒါေတြ ေဖြးေနသည္။ ေမာင္စု၏မ်က္ႏွာမွာလည္း ေပါင္ဒါေတြ ေဖြးေနသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔အဖို႔ အသစ္လြင္ဆံုးေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို ၀တ္ထားၾကသည္။

    ေန႔လယ္ကပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမဆံုးအခ်စ္ေန႔အျဖစ္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္သည္ စည္ကားလွစြာ၏။ ကားအသစ္

ကေလးမ်ားသည္ လူအသစ္မ်ားကို တင္ေဆာင္၍ ေျပးလႊားေနၾက၏။

    ရပ္ထားေသာ ကားအသစ္ကေလးမ်ားကိုေတြ႕လွ်င္ သူတို႔ပြတ္သပ္ၾကည့္ၾက၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္ခုန္ေနၾကသည္။

သုိ႔ရာတြင္ သူတို႔ ေအပီစီ ေသာက္မထားၾကေခ်။

    'မတူး တို႔ႏွစ္ေယာက္စၿပီး ဟိုဒင္းျပဳၾကတဲ့ေန႔ကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္ရေအာင္'

    'ဘာလုပ္မလဲ'

    'မသိဘူး၊ နင္ေကာ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ'

    'သိဘူး'

    ေမာင္စု ခဏမွ်စဥ္းစားသည္။ သူ႕နားထဲတြင္ 'ဒီဒီ'ဆိုေသာအသံကို ၾကားရသည္။

    'ဟုတ္ၿပီ၊ ငါ့လက္မွာ ေဆးမင္ထိုးမယ္'

    'နင္ နာမွာေပါ့'

    'မနာပါဘူးဟာ၊ ေယာက်္ားပဲ'

    ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးသည့္ အဘုိးႀကီးနားကို သြားၾကသည္။

    'ေျမြရုပ္ထိုးမယ္'

    'ဟယ္ ေၾကာက္စရာ'

    'အသည္းပံု ျမားစိုက္'

    'နိမိတ္မေကာင္းဘူး'

    'ရႈပ္ပါတယ္ဟာ စာတန္းပဲ ထိုးေတာ့မယ္'

    သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အဘိုးႀကီးက စိတ္မရွည္ေတာ့။

    'ကဲ ကဲ၊ ေျပာကြာ ဘာစာထိုးမွာလဲ'

    ေမာင္စုသည္ သူႏွင့္မတူးတို႔စခ်စ္ၾကသည့္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူ႕လက္တြင္ ေဆးမင္ျဖင့္ထိုးမည္ျဖစ္ေသာစာတန္းကေလးကို ေျပာလိုက္ေလသည္။

    'သတိၱခဲ'

[ေငြတာရီ ဇြန္၊ ၁၉၇၇]