Nyein Chan Aye –စာနာနားလည္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးပိုင္ရွင္ (သို႕မဟုတ္) ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ အပိုုင္း ၂
|
8:38 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
by အား မာန္ on Wednesday, June 27, 2012 at 2:03pm
ဦးဝင္းတင္ မႏၱေလးကို စေရာက္တဲ့အခ်ိန္ (၁၉၆၉) ကိုျပန္ဆက္ရရင္.. ဟံသာဝတီ မႏၱေလးမွာ စထုတ္ေတာ့ ဗိုလ္ေသာင္းဒန္က သတင္းစာမွာ ႏိုင္ငံေရးအေနနဲ႕ အစိုးရနဲ႕ မတည့္တဲ့၊ စာေပလမ္းစဥ္အေနနဲ႕လည္း အထက္ဗမာျပည္စာေရးဆရာ အသင္းကို ဦးေဆာင္ၿပီး “စာေပကို စကားေျပာနဲ႕ေရးမယ္” ဆိုတဲ့ “တယ္” စာေပတိုက္ပြဲ လႈပ္ရွားမႈကို ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးေက်ာ္ရင္၊ သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေမာင္သာႏိုးစသူတို႕နဲ႕ အတူ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူထု ဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာ စတဲ့ သူေတြရဲ႕ စာေတြ မထည့္ဖို႕မွာတယ္။
အဲ့ေတာ့ ဦးဝင္းတင္က က်ေနာ္တို႕ မႏၱေလးမွာ အစိုးရသတင္းစာထုတ္ဖို႕သြားတာက လူထုဦးလွတို႕နဲ႕ ရန္ျဖစ္ဖို႕သြားတာမဟုတ္ဘူး။ လူထုေမာင္ႏွံလို စာေပၾသာဇာရွိတဲ့၊ ၿမိဳ႕ခံ ၿမိဳ႕မိ၊ၿမိဳ႕ဖလည္းျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စာေတြကို က်ေနာ္ကေတာ့ ျငင္းစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ “တယ္” နဲ႕ေရးလည္း စာေကာင္းရင္၊ အက်ိဳးရွိရင္ ထည့္ရမွာပဲ။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တာဝန္ယူၿပီး သူတို႕စာေတြထည့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အစိုးရသတင္းစာျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိုးရရဲ႕ ေပၚလစီနဲ႕ မကိုက္လို႕ မထည့္ႏိုင္တဲ့ တခ်ိဳ႕စာေတြေတာ့ ျခြင္းခ်က္ေပါ့ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ဗိုလ္ေသာင္းဒန္ကလည္း (unofficially) လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္တယ္။
တကယ္လည္း မႏၱေလးမွာ ဟံသာဝတီသတင္းစာစထုတ္ေတာ့ စထြက္တဲ့ ေန႕မွာကို ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ (ေရႊကိုင္းသား)၊ လူထုဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာအစရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ခံစာေပပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႕ ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္က ပုဂၢိဳလ္ေရး ခင္မင္တဲ့ (ေၾကးမံုကတည္းကလည္း သံုးလာတဲ့) ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း၊ ဦးဘေထြးစသူေတြရဲ႕ ကာတြန္းေတြမသံုးဘဲ ေဒသအသံထြက္ေစခ်င္လို႕ ေဒသခံ လူသစ္ကာတြန္းဆရာေျမာက္မ်ားစြာ (ကံခၽြန္၊ ဗိုလ္ေမာင္ အစရွိသျဖင့္) ကို ေမြးထုတ္ၿပီး သူ႕သတင္းစာမွာ သံုးတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြမွာလည္း ၿမိဳ႕ခံ ဆရာေပၚဦးသက္၊ ဆရာဝင္းေဖ စတဲ့ သူေတြကို သံုးတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ ကေလာင္ရွင္၊ ေဆာင္းပါးရွင္၊ သတင္းေထာက္ (ကံခၽြန္၊ ေက်ာ္မင္းေက်ာ္၊ စိန္ေရႊလိႈင္ အစရွိတဲ့) အေျမာက္အမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ေဒသရဲ႕ စာေပ၊ လူမႈ၊ ပညာ၊ စီးပြား၊ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ စာေတြနဲ႕ သူ႕သတင္းစာကို ေဒသခံ ျပည္သူ႕ေတြရဲ႕အသံ၊ ခံစားခ်က္ေတြ ကို ဟစ္ေၾကြးေပးေနတဲ့ ေရွ႕တန္းခံတပ္ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ အဲ့သလို ေဒသအသံ၊ ေဒသရနံ႕ေတြနဲ႕ သင္းထံုေနတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြ၊ အာေဘာ္ေတြနဲ႕လည္း (သူ႕အရင္လုပ္တဲ့ ေၾကးမံုလို intellectual works မ်ားမ်ားသံုးၿပီး) သတင္းစာအဆင့္အတန္းကို ျမွင့္တင္ခဲ့တယ္။
စာေပ၊ အႏုပညာ အတြက္လည္း (စစ္တပ္စတက္ကတည္းက မရွိေတာ့တဲ့) စာေရးဆရာေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပြဲ၊ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ သူ႕သတင္းစာတိုက္မွာ ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း စေနစာေပဝိုင္းဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ စေနစာေပဝိုင္းမွာ ဦးေသာဘိတ၊ ဦးလွ၊ ေဒၚအမာ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ဦးခ်မ္းျမ၊ ဦးတင့္လြင္၊ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ေဒၚသန္းေဆြ၊ ဒါးတန္းဦးသန္႕ အစရွိတဲ့ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ စာေပ၊ အႏုပညာ၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈစတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းေတြ အပတ္စဥ္ဖတ္ေစတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း စာတမ္းေတြ တင္၊ ေဟာေျပာတယ္။ သူ႕လက္ေအာက္က သတင္းေထာက္ေတြ အရည္အေသြးတက္ေစဖို႕ သတင္းေထာက္ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ေလ့လာေရးခရီးေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း နယ္ေတြဆင္း လူထုနဲ႕ အနီးကပ္ေန၊ နယ္သတင္းေထာက္ေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္တယ္။
သူရဲ႕သတင္းေထာက္ေတြ ကေလာင္စြမ္းဘယ္ေလာက္ထက္သလဲဆို သူတာဝန္က ရပ္စဲခံရၿပီး ဗမာျပည္အႏွံ႕ ခရီးလွည့္လည္ေနစဥ္ ေယာေခ်ာင္က ရြာေလးတစ္ရြာကို ေရာက္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကို ဟံသာဝတီ သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပါလို႕ မိတ္ဆက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က (ဟံသာဝတီ ဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႕) ဝမ္းသားအားရ စကားေတြေျပာ၊ ေမးခြန္းေတြ ေမးေတာ့တာပဲ။
“ဒကာႀကီးက ဟံသာဝတီကဆိုေတာ့ ‘ေက်ာ္မင္းေက်ာ္’ နဲ႕ ဘယ္သူကႀကီးလဲ” လို႕ ဘြင္းဘြင္းႀကီးေမးေရာ။
အဲ့ေတာ့ ပါလာတဲ့ နယ္ခံသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား.. အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတာ သတင္းစာတိုက္ မွာေတာ့ အႀကီးဆံုး ဘုရား” လို႕ ျပန္ေလွ်ာက္ရတယ္။
အဲ့ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဘုန္းႀကီးက ‘ေက်ာ္မင္းေက်ာ္’ ေတာ့ေလးစားတယ္၊ ျပည္သူ႕ဘက္က ရပ္ၿပီး အျမဲတမ္း ေရးေပးတဲ့အတြက္ ၾကည္ညိဳတယ္၊ က်န္တဲ့ သူေတြေတာ့ အေရးႀကီးတယ္မထင္ေပါင္” လို႕ ျပန္မိန္႕တယ္။ ဦးဝင္းတင္က သူေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ခၽြန္ျမတဲ့ ကေလာင္ရွင္ ေတြ ျပည္သူ႕ေမတၱာ သူ႕ထက္ပိုခံယူႏိုင္တာကို မုဒိတာပြားႏိုင္ခဲ့တယ္။
ႏိုင္ငံေရးေဝဖန္မႈအေနနဲ႕ အစိုးရသတင္းစာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္မလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့ အစိုးရသတင္းစာအခ်င္းခ်င္း ယွဥ္ရင္ ေခါင္းတစ္လံုးျမင့္ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး သူမ်ားထက္ ဟံသာဝတီက မတရားမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္တယ္။ ေဝဖန္တယ္။ အျမဲတမ္း လူထုဘက္က မာမာထန္ထန္ရပ္တည္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအားလံုးထက္ ရင္ကို ထိေစတဲ့ ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ ဟံသာဝတီ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဘဝ မႏၱေလးမွာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက စာေပ၊ သတင္းစာ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ မပတ္သက္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းဆိုင္ရာ စြမ္းရည္၊ သေဘာထား၊ ခံယူခ်က္ေတြျဖစ္တယ္။ သူ႕လက္ေအာက္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနရတဲ့ သတင္းစာလုပ္ငန္းရဲ႕ အေျခခံဝန္ထမ္း လူေလးငါးေျခက္ဆယ္ လာက္နဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ မိသားစု ဘဝေတြသာယာဝေျပာေရးအတြက္ ဦးဝင္းတင္လုပ္ေပးခဲ့တာေတြဟာ မႏၱေလးမွာ ေျပာစမွတ္တြင္က်န္ခဲ့တယ္။
သူ႕အတြက္ ကားထားဖို႕ ေပးထားတဲ့ေနရာမွာ အေဆာင္ေလးေဆာက္ၿပီး ဝန္ထမ္းသက္သာ လဘၻက္ရည္ဆိုင္ေလးဖြင့္ေစတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ အထူးသက္သာတဲ့ႏႈန္းနဲ႕ ဟင္း၊ထမင္းေၾကာ္စတာေတြပါတြဲၿပီး ေရာင္းေစတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကိုလည္း ဆိုင္မွာေခၚၿပီး အလုပ္ေပးတယ္။ ကေလးေတြ ဆိုင္မွာပဲ စားပြဲထိုး၊ ပန္းကန္ေဆး ဘဝနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္မသြားေစဘဲ၊ နည္းနည္းအခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် သူတို႕ကို စာစီ၊စာရိုက္၊ပံုႏွိပ္စက္ပညာေတြ သင္ေပးေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သတင္းစာတိုက္မွာ အစိုးရဝန္ထမ္းအေနနဲ႕ ျပန္ခန္႕ေပးတယ္။ ဆိုင္ကရတဲ့ အျမတ္အားလံုးကို ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္အတြက္ ခြဲေပးတယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပညာဆက္လက္ သင္ႏိုင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့တယ္။ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ အခမဲ့ေဆးခန္းေလးဖြင့္ေပးတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ သူတို႕ေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူရာဝင္လာေအာင္၊ လူေလးစားလာမႈ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈရေအာင္ ဝန္ထမ္းတစ္အိမ္ေထာင္စုအေနနဲ႕ ဝန္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းရပ္ကြက္ထဲက မိသားစုေလးစုစာႏႈန္း သူ႕ရဲ႕ (သတင္းစာတိုက္ရဲ႕) အခမဲ့ေဆးခန္းမွာ လာကုခြင့္ေပးတယ္။
သူရဲ႕အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အခန္းဟာ အေဆာင္အေယာင္မရွိ၊ တံခါးေတာင္မရွိဘူး။ သူ႕လက္ေအာက္က ဝန္ထမ္းႀကီးငယ္မေရြးဝင္ၿပီး သူနဲ႕ စကားေျပာဆို၊ ေဆြးေႏြး၊ တင္ျပႏိုင္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ကိန္းခန္းတႀကီးမေနဘဲ စာစီသမားေတြလုပ္တဲ့ အခန္းထဲက စားပြဲမွာ သြားထိုင္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အေျခခံဝန္ထမ္းေတြနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္အျမဲေနထိုင္ၿပီး သူတို႕ရဲ႕ လႈမႈဘဝ သာေရး၊နာေရး ကိစၥအဝဝကို သူမွာရွိတဲ့ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကး ရွိသမွ်ေလးနဲ႕ တာဝန္ယူေပးတယ္။
အဲ့သလို မႏၱေလးမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ျဖစ္ရပ္ေတြကို လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံ၊ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက ဦးဝင္းတင္ကိုေမးရင္းနဲ႕ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ “ဆရာ ဒီလိုေတြလုပ္ဖို႕ ဘယ္လို အေတြးအေခၚ၊ အၾကံဥာဏ္ေတြ ရခဲ့လဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ဦးဝင္းတင္ျပန္ေျဖပံုက ပိုၿပီး မွတ္သားနာယူဖို႕ေကာင္းတယ္။
ဦးဝင္းတင္က “ဒါေတြကို လုပ္ခဲ့တာ အေတြးအေခၚ၊ အၾကံဥာဏ္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ..။ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ဗ်ာ..။ လက္ေတြ႕ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြကို ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးထဲ၊ စိတ္ထဲကေန ခံစာရင္ဒီလိုပဲ လုပ္ရမယ္”လို႕ ျပန္ေျဖတယ္။
ဦးဝင္းတင္က တဆက္တည္း ခုလက္ရွိဗမာျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဒုကၡ၊ သုကၡေတြကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြအေနနဲ႕ တကယ္စိတ္ထဲ၊ အသည္းထဲက ခံစားနားလည္မေပးတာ၊ လူထုသက္သာေခ်ာင္ခ်ိ၊ ဘဝသာယာလာေရး အတြက္ လုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကို အံ့ၾသရတယ္လို႕ ဆက္ေျပာတယ္။
ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ လက္ေအာက္ကဝန္ထမ္းေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္ နဲ႕ သူရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္၊ သေဘာထား၊ လုပ္ရပ္ေတြကို အရင္ကလည္း (ဆရာတင္မိုး အစရွိတဲ့ သူမ်ားေတြေရးတဲ့) စာအုပ္ေတြမွာ ဖတ္ဖူး၊ ေနာက္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေရဒီယိုမွာ ေျပာတာေတြနားေထာင္ရေတာ့ သူအုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတဲ့ လူေလး ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ကေနၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း၊ ႏိုင္ငံဆိုၿပီး ခ်ဲ႕ေတြးၾကည့္မိတယ္။ လူအနည္းအမ်ားကြာေပမဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့၊ တာဝန္ယူရတဲ့ သေဘာတရားကအတူတူပဲ ျဖစ္တယ္။ ဦးဝင္းတင္သူ႕ဝန္ထမ္းေတြကို လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ စားဝတ္ေနေရးေခ်ာင္လည္ေရး၊ ကေလးေတြပညာသင္ႏိုင္ေရး၊ ဘဝမွာ ပညာတစ္ခုခုနဲ႕ အမွီအခိုကင္းကင္းရပ္တည္ႏိုင္ေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ စတဲ့ လူမႈဘဝသာယာဝေျပာမႈလုပ္ငန္းေတြဟာ တိုင္းျပည္နဲ႕ခ်ီေျပာရင္လည္း အဓိကလိုအပ္တဲ့၊ ဦးစားေပးလုပ္ရမဲ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ျပည့္စံုေအာင္လုပ္ေပးရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္နဲ႕ သေဘာတရားကအတူတူပဲ။ တကယ္လုပ္ေပးႏိုင္/ခ်င္ဖို႕က အာဏာ၊ အခြင့္အေရး၊ တာဝန္၊ ဝတၱရား ရွိတဲ့ သူေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္၊ စိတ္ခံစားမႈ၊ တကယ္လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵကသာ စကားေျပာတယ္။
ခုလက္ရွိ ျပည္သူ႕အစိုးရပါ ဆိုၿပီးတက္လာတဲ့ အစိုးရသစ္အေနနဲ႕ ဆရာဦးဝင္းတင္လို ေအာက္ေျခကလူေတြရဲ႕ အသံကိုနားေထာင္၊ စာနာနားလည္၊ ခံစားၿပီးေတာ့ သူတို႕အတြက္ ေကာင္းရာမြန္ရာကို မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ၊ ခံယူခ်က္၊ ခံစားခ်က္ရွိဖို႕လိုတယ္။ အဲ့ဒါက ပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႕ တိုင္းျပည္ကို သာယာဝေျပာတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္၊ ပညာ၊ အေတြးအေခၚ မရွိရင္ေတာင္ အဲ့ဒါေတြကို ရွိတဲ့၊ သိတဲ့ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြက ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုးေပးလို႕ရတယ္။ အစိုးရေကာင္း တစ္ရပ္မွာရွိရမဲ့ ျပည္သူ႕အသံ၊ ခံစားခ်က္ကို နားေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ စာနာနားလည္ႏိုင္တဲ့ ျပည့္ဝတဲ့ ႏွလံုးသားေတြမရွိရင္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ ဘာမွဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့သလို ခံစားနားလည္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးမရွိဘဲ ဇြတ္လုပ္လည္း တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတြင္းကထြက္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ အစိုးရသစ္ရဲ႕ သမၼတက အစ၊ ေက်းရြာ၊ ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးအထိ အေျခခံလူတန္းစာအမ်ားစုရဲ႕ ဆႏၵ၊ သေဘာထား၊ သူတို႕ခံစားေနရတဲ့ လူမႈဘဝဒုကၡေတြကို ခံစားနားလည္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။ တိုင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ လွပတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြ ေဝဆာႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အက်င့္ေတြ ခုကစၿပီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေစခ်င္တယ္။
နိဂံုခ်ဳပ္အေနနဲ႕ေတာ့ ဆရာဦးဝင္းတင္ရဲ႕ သူ႕ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေျပာထားတဲ့ ေရဒီယိုအစီအစဥ္ေတြကို စာအုပ္အေနနဲ႕ ျပည္တြင္းမွာ ထုတ္ေစခ်င္တယ္။ အနည္းဆံုး audio autobiography အေနနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ ထုတ္ေစခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရသစ္ရဲ႕လို႕ အျမဲေအာ္ေအာ္ေနေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ထုတ္ေဝခြင့္ရမယ္လို႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
ဆရာဦးဝင္းတင္ သက္ရွည္၊ က်န္းမာၿပီး တိုင္းျပည္အက်ိဳး ဆထက္တပိုး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါေစ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၀၄၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၂
ရည္ညႊန္း ။ ။ “ေခတ္ဝန္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ျခင္း” ေရဒီယိုအစီအစဥ္၊ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ၊
ေၾကးမံု ဦးေသာင္း(ေအာင္ဗလ) ေရး “ဗိုလ္ေနဝင္း ဇာတ္လမ္းရႈပ္သမွ်” ႏွင့္ “ဘီလူးတို႕ရြာ”၊
(Photo – Irrawaddy, လူထုဦးလွ ဂ်ပန္အသြား ဒီဆူဇာ ဦးခင္ေဇာ္၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ(၁၉၆၁)တြင္ သတင္းႏွင့္ စာေပသမားမ်ားႏွင့္ အတူ(ေနာက္တန္း ဝဲမွ ၈ ေယာက္ေျမာက္တြင္ ဦးဝင္းတင္)
0 comments:
Post a Comment