ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို အၿပံဳးနဲ႔တိုင္းပါ

                   Written by  လူထုစိန္၀င္း

  မၾကာမီက ႏိုင္ငံျခားသူ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ အေတာ္ၾကာၾကာ
စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အရင္ကလည္း ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာၾကတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ေနရာအႏွ႔ံ အေခါက္ေခါက္
အခါခါ ေရာက္ဖူးတဲ့အတြက္ စကားေျပာရတာ လြယ္ကူေခ်ာေမာတယ္။ သိပ္လက္မ၀င္ဘူး။

လူအို႐ံုေတြ နည္း

စကားေျပာရင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ၿမိဳ႕ႀကီး၊ ၿမိဳ႕နယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
နာေရးကူညီမႈအသင္းေတြ ေပၚထြန္းလာတာ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး
အိုေရးအတြက္ေတာ့ လူအို႐ံုေတြ သိပ္နည္းေနလို႔ အားမရဘူးလို႔ ေျပာျပတယ္။

မွန္ပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ
နည္းပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြက ဘာမဆို ကိန္းဂဏန္းေတြကတဆင့္
ၾကည့္တတ္ၾကတာဆိုေတာ့ သူတို႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အထင္အျမင္ေသးစရာ
ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတာင္ ဒီစာေရးဆရာမက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းသိၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ စရိုက္သဘာ၀နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို
ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရတ၀က္ရွိတဲ့ ပုလင္းလို

ဒီကိစၥဟာ ေရတ၀က္ရွိတဲ့ပုလင္းကို ၾကည့္သလိုပဲ ၾကည့္သူရဲ႕စိတ္ကိုလိုက္ၿပီး
အျမင္ကြဲျပားသြားႏိုင္တဲ့ကိစၥပါ။ အေကာင္းျမင္စိတ္ ရွိသူဟာ
ေရတ၀က္ရွိတဲ့ပုလင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေရတ၀က္ႀကီးမ်ားေတာင္ က်န္ပါေသးလားလို႔
ျမင္ပါလိမ့္မယ္။ အဆိုးျမင္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္သူကေတာ့ ေရက တ၀က္ပဲ
က်န္ေတာ့ပါလားလို႔ ျမင္ပါ၊ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ
နည္းတဲ့ကိစၥကို အဆိုးျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမန္မာေတြ ေမတၱာက႐ုဏာ
ေခါင္းပါးတယ္၊ လူမႈေရးနားမလည္ဘူး၊ အရပ္ဘက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ
အင္စတီက်ဴးရွင္း အလံုအေလာက္မရွိေသးလို႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔
မထိုက္တန္ေသးဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်သူ တခ်ဳိ႕လည္း ရွိလိမ့္မယ္။

အိမ္ဦးခန္းမွာထား

အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက
ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ မိဘကို ရတနာသံုးပါးႏွင့္
ထပ္တူထပ္မွ် ရိုေသေလးစား ဦးထိပ္ထားၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။
သက္ႀကီးရြယ္အိုဆိုရင္ မိဘသာမက ဦးႀကီး၊ ဘႀကီး၊ ဦးေလး၊ အေဒၚေတြကိုေတာင္
အိမ္ဦးခန္းမွာထားၿပီး ရာသက္ပန္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္
လူအိုရံုေတြ မ်ားမ်ားစားစား မလိုတာလို႔ ေတြးပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက
ဆင္းရဲတဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာေတာင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို
စြန္႔ပစ္ထားလို႔ လမ္းေဘးမွာ လိုက္ေကာက္ၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရတယ္ဆိုတဲ့
အေျခအေနမ်ဳိး ဘယ္ၿမိဳ႕ဘယ္ရြာမွာမွ မရွိပါဘူး။

စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္လို႔

ေငြေၾကးခ်မ္းသာ ျပည့္စံုေနလို႔ လူအိုလူမင္းေတြကို မစြန္႔ပစ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။
စိတ္ယဥ္ေက်းမႈကိုက အဆင့္ျမင့္တဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္လို႔ပါ။
ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ႀကီးေတြ တိုးတက္ခ်မ္းသာၾကပါတယ္။
စိတ္ေရာဂါကုေဆးရံုေတြနဲ႔ လူအိုရံုေတြလည္း မ်ားလွပါတယ္။ ရာဇ၀တ္မႈေတြနဲ႔
အၾကမ္းဖက္မႈ ဆိုတာေတြလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျဖစ္ေအာင္ကို ထူေျပာလွပါတယ္။
သက္ႀကီးရြယ္အို ဘိုးဘြားမိဘေတြကိုလည္း ပစ္ပယ္လြန္းပါတယ္။ လူႀကီးေတြအတြက္
အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေတြရွိလို႔ ပိုေကာင္းတာေပါ့ဆိုတဲ့
စကားလံုးလွလွေလးေတြသံုးၿပီး Nursing Home လို႔ေခၚၾကတဲ့ လူအိုရံုေတြကို
ပို႔ထားလိုက္ၾကတာပါပဲ။

လူဟာ လူပဲ

လူအိုရံုေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
သားသမီးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္း
အခ်ိန္နဲ႔ေကၽြး၊ ေဆး အခ်ိန္နဲ႔တိုက္၊ ေသြးတိုင္းဖို႔လိုရင္ တိုင္းေပး
ဆိုတာေလာက္နဲ႔ ၿပီးေရာလား။ ဒါကို လူအိုေတြအတြက္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာလား။
သားသမီးေတြကို အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လို႔ လူလားေျမာက္တဲ့အထိ ေကၽြးေမြး
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ အေဖေတြ၊ အေမေတြပါ။ မရက္စက္သင့္ပါဘူး။
အရာရာကို ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုသာၾကည့္ၿပီး မစဥ္းစားသင့္ဘူး။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ
ဆိုတဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားသင့္တယ္။ အဘိုးအို၊
အဘြားအိုႀကီးေတြလည္း ေျမးကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူး
ေဆာ့ကစားေနတာေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးခ်င္ၾကရွာမွာပါ။ သူနာျပဳဆရာမ
ခင္းေပးတဲ့ အိပ္ရာခင္းျဖဴျဖဴ သန္႔သန္႔ေလးထက္ ေျမးကေလးေတြ လာအိပ္ရင္း
ေပါက္ခ်သြားတဲ့ ေသးနံ႔ေလးသင္းေနတဲ့ အိပ္ရာခင္းေဟာင္းေလးကို
ပိုၿပီးသေဘာက်မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး၊ ဘယ္ေလာက္ငယ္ငယ္
လူဟာလူပါပဲ။ ကိုယ္က ခ်စ္ေနခ်င္သလို ကိုယ့္ကို ခ်စ္တာကိုလည္း ခံခ်င္ပါတယ္။

အျခားတစ္ဖက္က မစဥ္းစားမိလို႔

ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသူ စာေရးဆရာမက ခ်က္ခ်င္း
သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ေရတ၀က္ရွိတဲ့ပုလင္းကို ၾကည့္တဲ့သေဘာမ်ဳိးပဲ
ဆိုတာကိုလည္း လက္ခံတယ္။ အျခားတစ္ဖက္က လွည့္ၿပီး မစဥ္းစားမိတာ
သူ႔အျပစ္ပါလို႔လည္း ၀န္ခံတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ
ေရာက္ၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနလို႔သာ
ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လြယ္တာ။ တျခား ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆို
နားလည္သေဘာေပါက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဆို ဒီလို ေလကုန္ခံၿပီး
ရွင္းျပေျပာျပလည္း လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ဆီဂ်င္ ရွဴရတဲ့တန္ဖိုးက
ေသးတာမွမဟုတ္တာ။

ႏိုင္ငံျခား စံႏႈန္းေတြ

လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးကို
အကဲျဖတ္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားကလူေတြ သံုးၾကတဲ့ စံႏႈန္းေတြကို
တယ္ၿပီးသေဘာမေတြ႔ပါဘူး။ သူတို႔က စီးပြားေရးပညာရွင္ဆိုတဲ့
မဟာပညာေက်ာ္ေတြရဲ႕ စီးပြားေရးအျမင္သက္သက္နဲ႔ ေတြးဆထားတဲ့ စံႏႈန္းေတြကိုပဲ
အဟုတ္ထင္ၾကတယ္။ ဘြဲ႔ရတဲ့သူ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကား ဘယ္ႏွစီးရွိတယ္
ဆိုတာေတြနဲ႔ပဲ လူေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ေတြကို တိုင္းၾကည့္ၿပီး
အဆင့္သတ္မွတ္ေနၾကတာ။ ဒီမိုကေရစီ အင္မတန္ထြန္းကားၿပီး
စာတတ္ေျမာက္မႈရာႏႈန္း ျမင့္မားလာတယ္ဆိုတဲ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံဟာ ကမာၻေပၚမွာ
ရာဇ၀တ္မႈအထူေျပာဆံုး၊ အၾကမ္းဖက္မႈအမ်ားဆံုး၊ လင္ကြဲ မယားကြဲ အျမင့္ဆံုး၊
ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မႈ ကမာၻမွာအျမင့္ဆံုး
ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကိုေတာ့ ထည့္ၿပီး စဥ္းစားေလ့ မရွိၾကဘူး။

အၿပံဳးနဲ႔ တိုင္းပါ

ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုရာမွာ ဂ်ီဒီပီေတြ၊ ဂ်ီအင္ပီေတြနဲ႔
သတ္မွတ္လို႔မရပါဘူး။ ဘြဲ႔ရတဲ့သူ ဘယ္ႏွေယာက္ဆိုတာနဲ႔ တိုင္းတာလို႔
မရပါဘူး။ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ၿပံဳးႏိုင္ၾကသလဲ၊
စိတ္ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ဆိုတာေတြပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားမွ
ျပည့္စံုလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတယ္။ တစ္ခုတည္း ခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို အဲဒီႏိုင္ငံမွာ ၿပံဳးႏိုင္တဲ့သူ
ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာနဲ႔ တိုင္းပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ရယ္တယ္ဆိုတာက
လူရႊင္ေတာ္ ျပက္လံုးထုတ္တာၾကည့္ၿပီး ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္လို႔ရတယ္။
ဟာသ၀တၳဳေတြဖတ္ၿပီး ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္လို႔ရတယ္။ ကလိထိုးရင္လည္း
ထြန္႔ထြန္႔လူးေအာင္ ရယ္လို႔ရတယ္။ ၿပံဳးတယ္ဆိုတာကေတာ့ မလြယ္ဘူး။ တကယ္ကို
ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးေနမွ ၿပံဳးလို႔ရတာ။    ။

၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရီလ ၃ ရက္ထုတ္ Favourite News မွ လူထုစိန္ဝင္း
ေရးသားေသာေဆာင္းပါးကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။