ဂ်ပုမေလး

မာမာ

ေဟး--ဂ်ပုမ၊ ေက်ာင္းလာျပီလား
ဒီအသံသည္ ကၽြန္မတို႔ရွစ္တန္းေဆာင္၏ ကၽြန္မတို႔အခန္း (ဘီ)မွ ေက်ာင္းသူတဦးအသံပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ ေက်ာင္းဖြင့္သည့္ေန႔ပင္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မတို႔ အ-ထ-က ေက်ာင္း၀င္းထဲတြင္ အျဖဴ အစိမ္း၀တ္၍ သူ႔အစုႏွင့္သူ သြားလာေနၾကသူမ်ားကို ေတြ႔ေနၾကရသည္။


ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားစြာထဲမွ ကၽြန္မတို႔အခန္း၏ အေပါက္၀သို႔ အတန္းႏွင့္မလိုက္ ပုပုညက္ညက္ ပိန္လွီလွေသာ ေက်ာင္းသူေလးတဦး ၀င္လာသည္။ ၀င္လာေသာေက်ာင္းသူက ေ၀ေ၀ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေ၀ေ၀သည္ ေရစႀကိဳျမိဳ႔ေပၚမွမဟုတ္၊ ျမိဳ႔၏ေတာင္ဘက္ အနည္းငယ္ေ၀းလွေသာ ေက်းရြာတခုမွျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေန႔စဥ္ပင္ ဇာတိရြာမွေက်ာင္းသို႔ စက္ဘီးႏွင့္လာ၍ စက္ဘီးႏွင့္ပင္ျပန္သည္။ သူ႔မိဘမ်ားသည္ ေတာင္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ရြာမွာေတာ့ ေနႏိုင္စားႏိုင္ေသာ အဆင့္မွာရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ျမိဳ႔ေပၚကို ေက်ာင္းလာတက္ေသာ ေ၀ေ၀သည္ အရပ္ပု၍ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း ပိန္လွီေနသျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသူမ်ားၾကားတြင္ ထူးျခားေနသည္။

ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းသူမ်ားတြင္လည္း ေ၀ေ၀ကဲ့သို႔အရပ္ပုေသာ ေက်ာင္းသူမ်ား ရွိေသာ္လည္း ေ၀ေ၀က သူတို႔ထက္ ပိုပုသည္။
ေက်ာင္းေလွ်ာက္လႊာကိုၾကည့္မိေသာအခါ ေ၀ေ၀အသက္သည္ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္အတူတူပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္မင္ၾကေသာသူမ်ားက စ,လိုစိတ္ျဖင့္ ဂ်ပုမ-ဟုေခၚၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ အမည္ရင္းကို ေခၚသူနည္းလာ သည္။ ဂ်ပုမ-ဟုသာ ေခၚၾကသည္။ အစပထမတြင္ အမည္ရွိလ်က္နဲ႔ ယခုလိုေခၚခံရသျဖင့္ ေ၀ေ၀စိတ္ထဲ ရွက္ျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ မည္သို႔ပင္ ေျပာင္ေျပာင္ ဂရုမစိုက္။ စာကိုသာ ႀကိဳးစားသင္ယူသည္။

ေ၀ေ၀သည္ စာေတာ္သူျဖစ္သည္။ အခန္းထဲတြင္ ထိပ္ဆံုးမရေသာ္လည္း အဆင့္ ၁၀-အတြင္း ၀င္သည္။ ေနာက္မေရာက္ခဲ့။ ပညာကို ႀကိဳးစား၍ ဘြဲ႔တခုရေအာင္လုပ္မည္ဟု ကၽြန္မကို ေျပာဖူးသည္။ အတန္းေတြႀကီးလာသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း မ်ားလာသည္။ အတန္းခြဲေတြေရာက္သြား၍ ေ၀ေ၀ႏွင့္ကၽြန္မလည္း ကြဲခဲ့သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲႀကီးေျဖျပီး ေအာင္စာရင္းေတြလည္း ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကၽြန္မ အလြန္အံ႔ၾသ၍ ဂုဏ္ျပဳမိသည္။ ေ၀ေ၀သည္ ကၽြန္မအပါအ၀င္ ေအာင္သူမ်ားထဲ၌ ဂုဏ္ထူး အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနသည္။

ရာသီေတြေျပာင္း၍ ရက္ေတြ၊ လေတြကုန္လာျပီ။ တေန႔တြင္ ကၽြန္မသည္ အိမ္ေရွ႔ ပန္းအိုးနားရပ္ေနစဥ္ အိမ္အေပါက္၀၌ မိန္းကေလးတဦး စက္ဘီးေထာက္၍ ကၽြန္မကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
ကၽြန္မက လွမ္းၾကည့္၍ သူ႔ကို ျပန္ျပံဳးျပခဲ့ရေသာ္လည္း မည္သူဆိုတာ လံုး၀ေတြးမရခဲ့ပါ။ သူ႔နားေရာက္၍ သူ႔ကိုၾကည့္ေနေသာကၽြန္မကို မိန္းကေလးကျပံဳး၍

နင္ ငါ့ကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူးလား၊ ငါ ေ၀ေ၀ပါ-ဟုေျပာျပသျဖင့္ ကၽြန္မ ရင္ထဲတုန္သြားရသည္။ သူေျပာလုိ႔သာ ယံုရမည္။ ကၽြန္မ မယံုခ်င္။
ေ၀ေ၀အရပ္သည္ ရွည္ေနသည္။ ကၽြန္မထက္ပင္ ပိုရွည္ေနသည္။ ေက်ာင္းသူဘ၀ကႏွင့္ တျခားစီ။ ရုပ္က အနည္းငယ္ေျပာင္းေသာ္လည္း လူက သိသိသာသာ ေျပာင္းေနျပီ။ မပိန္ေတာ့ပါ။ အားကစားပဲ လုက္သလား၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကၽြန္မ မသိပါ။ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း ေ၀ေ၀၏ပညာေရးကို ေမးလိုက္မိသည္။ ေ၀ေ၀တေယာက္ ရန္ကုန္ကို ေက်ာင္းသြားတက္ရမည္တဲ့။

အစက ပခုကၠဴ ဂ်ီတီစီမွာ တႏွစ္တက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အမွတ္မ်ားသျဖင့္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းႀကီးသို႔ ေျပာင္းရေတာ့မည္။ သူက ၀မ္းသာအားတက္စြာ ေျပာျပသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ၾကြး၀ါမႈ လံုး၀မပါပါ။
စကားေျပာျပီးေ၀ေ၀ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္မလွမ္းၾကည့္ရင္း ေလာကႀကီးထဲကို လူရယ္လို႔ ၀င္လာၾကလွ်င္ အခ်ိဳ႔ မျပည့္စံုၾကဘဲ ကံၾကမၼာႏွင့္ရင္ဆိုင္ၾကရပါသည္။ ထိုအခါ ရွက္မိၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ေ၀ေ၀ကဲ့သို႔ အံတုရင္ဆိုင္၍ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္ကိုေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလွ်င္ လူတိုင္းေအာင္ျမင္ႏိုင္ သည္-ဟု သေဘာေပါက္သြားပါသည္။

ဂ်ပုမေလး ေ၀ေ၀သည္ လူမ်ားက သူ႔အားေျပာင္သည္ကို ယခု ေခါင္းေမာ့ႏိုင္ျပီ။ ပညာမွာလည္း ထူးခၽြန္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကံၾကမၼာကိုအံတု၍ ႀကိဳးစားၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္

--
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ပါေစ