~ ျဖစ္လ်ွင္ ျဖစ္ကာမ်ွ၌ ~

by Zay Ya on Tuesday, June 19, 2012 at 5:42am 

ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဆိုတဲ့ အမည္ နဲ႔ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စာအုပ္ ကို ငယ္စဥ္က ဖတ္ရဖူးတယ္။ အဲ့တုန္းက အဲ့ဒီ က်မ္းကို အေတာ္အတန္ သေဘာ က်ခဲ့သလို၊ လက္ေတြ႔လည္း လိုက္လုပ္ ၾကည့္ခဲ့ ဖူးတယ္။ ဘဝင္က်တာ လည္း ရွိသလို၊ မက်တာလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲ့ဒီ နည္းနာ ကို ထားရစ္ၿပီး - ေနထိုင္မိသေရြ႕အမ်ားဆံုးဟာ မိမိ စိတ္ကိုသာ ခဏမလပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အက်င့္ တစ္ခုတည္းပဲ။ က်မ္းစာ တို႔အရ ဒါကို စိတၱာႏုပႆနာ လို႔ ေခၚဆိုမယ္ ထင္ပါတယ္။

အထူး သျဖင့္ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ က်မ္းစာ မ်ား ဖတ္ရွဳရင္း - ေနထိုင္ၾကည့္ လာတဲ့ အခါ - ဒီေနာက္ ႏွစ္မ်ား အတြင္း က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆံုး ဝိပႆနာ နည္းနာ ပံုစံ ဟာ စိတၱာႏုပႆနာ အဝင္အပါ ျဖစ္တဲ့ ဒီ နည္းနာ သာ ျဖစ္လာျပန္ တယ္။ သာမာန္ ႐ိုး႐ိုးအားျဖင့္ စိတ္ကို စိတ္အတိုင္း လိုက္ၾကည့္ေန တဲ့ အျဖစ္ဟာ ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဒီနည္းနာေလာက္ အႏုမစိတ္ ဘူး။ သာသာေလး ပဲ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ သတိ စိတ္ပါ မ်ားရင္ - စိတၱာႏုပႆနာ ျဖစ္ေစ၊ အျခား သတိပဌာန္ အဘယ္နည္း ျဖစ္ပါေစ - ဒီနည္း ကိုသာ ဆိုက္ေရာက္ တယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။

ပိဋကတ္၊ ပါဠိ စသည္ မကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ အျခား ဘယ္ေနရာ မွာ ထပ္မံ ညႊန္ျပထားမႈ ရွိမရွိ က်ေနာ္ မသိဘူး။ အၾကမ္းအားျဖင့္- ဒီ- ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ နည္း ကို ေဂါတမျမတ္စြာ - ေဒသနာ ႏွစ္ခု မွာ ေဟာထားတယ္ လို႔ မွတ္သား မိပါတယ္။ တစ္ခုက မာလုက် ပုတၱ သုတ္ ျဖစ္ ၿပီး၊ တစ္ခုက ဗာဟိယသုတ္ ျဖစ္တယ္။ အခု ဒီ ဗာဟိယသုတ္ ရဲ႕ အက်ဥ္းေလာက္ကို မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ နိဗၺာန ပဋိ သံယုတၱ ကထာ တတိယပိုင္း က ေကာက္ႏုတ္ ယူပါတယ္။

ဇာတ္သြား၊ ဇာတ္လမ္း ကို အရွည္ေရးဖို႔ မလိုအပ္တဲ့ အတြက္ ထားရစ္ ခဲ့တယ္။ လိုရင္းက - ဗာဟိယ အမည္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဟာ တရားနာဖို႔ -ျမတ္စြာ ဘုရား ရွိရာ ခရီးျပင္းႏွင္လာတယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း - ဘုရား ဆြမ္းခံႂကြေနရာ ခရီးတစ္ဝက္မွာတင္ တရား ေတာင္းတယ္။ က်မ္းစာ တို႔ အရ - ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဗာဟိယ သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ေလ်ာက္ထားၿပီးမွ ဒီတရားကို ေဟာတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဟာ မယ့္ ေဟာေတာ့ လည္း- ဝိပႆနာ - ဒီနည္းနာ ကိုသာ တိုက္႐ိုက္ ေဟာထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇယ်

........................

                                                    မဟာစည္ ဆရာေတာ္ - နိဗၺာနပဋိသံယုတၱကထာ 

တသၼာတိဟ ေတ ဗာဟိယ ဧဝံ သိကၡိတဗၺံ "ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဘဝိႆတိ၊ သုေတ သုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ မုေတ မုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ ဝိညာေတ ဝိညာတမတၱံ ဘဝိႆတီ" တိ၊ ဧဝဥွိေတ ဗာဟိယ သိကၡိတဗၺံ။

ဗာဟိယ၊ ဗာဟိယ။ တသၼာ၊ ထိုသို႔ တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္။ ဣဟ၊ ငါဘုရား၏ အဆံုးအမ ဤသာသနာ၌။ ေတ၊ သင္သည္။ ဧဝံ သိကၡိတဗၺံ၊ ဤဆိုလတၱံ႕အတိုင္း က်င့္ရမည္။ ဒိေ႒၊ ျမင္သည္၌။ ဒိ႒မတၱံ၊ ျမင္႐ံုမ်ွသည္။ ဘဝိႆတိ၊ ျဖစ္လတၱံ႔။ သုေတ သုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ ၾကားသည္၌ ၾကား႐ံုမ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔။ မုေတ မုတမတၱံ ဘဝိႆတိ၊ နံသိ စားသိ ထိသိ လ်က္ ေရာက္သည္ ၌ ေရာက္႐ံု မ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔။ ဝိညာေတ ဝိညာတမတၱံ ဘဝိႆတီ တိ၊ ၾကံသိသည္၌ ၾကံသိ႐ံုမ်ွ ျဖစ္လတၱံ႔ ဟူ၍။ ဧဝဥွိ၊ ဤသို႔လ်ွင္။ ေတ၊ သင္သည္။ သိကၡိတဗၺံ၊ က်င့္ရမည္။

ဒါဟာ ဗာဟိယကို ျမတ္စြာဘုရားက အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဟာတဲ့ ဝိပႆနာ တရား ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိညာဏ္ ၆ ပါး အျပားအားျဖင့္ သိပံုကို အက်ဥ္းခ်ံဳးၿပီး ေလးပိုင္းမ်ွနဲ႔ ေဟာထားတယ္။ ရွင္းလဲ ရွင္းတယ္။

ပကတိ လူေတြမွာ မ်က္စိျဖင့္ အဆင္းကို ျမင္တဲ့ အခါ ျမင္သိ႐ံုတင္ မရပ္ဘူး။ အဲ့ဒီ ျမင္ရတဲ့ အဆင္း ျမင္သိမႈ ၊ ျမင္ေတြ႕မႈ၊ ျမင္ လို႔ ေကာင္း မေကာင္း ခံစားမႈေတြကို ႏွစ္သက္သာယာ မႈလည္ ျဖစ္တယ္။ စိတ္ဆိုးျပစ္မွား မႈ လည္း ျဖစ္တယ္။ ငါေကာင္ အေနနဲ႔ အထင္ မွားမႈ လည္း ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလို မျဖစ္ေစဘဲ ျမင္သိ႐ံုမ်ွတင္ပဲ တည္ေအာင္ က်င့္ပါ လို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒါဟာ "ျမင္သည္ ၌ ျမင္႐ံု မ်ွ ျဖစ္ လတၱံ႔" ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ရဲ႕ ဆိုလိုတဲ့ အနက္ အဓိပၸာယ္ အက်ဥ္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ့ဒီလို ျမင္႐ံုမ်ွ တည္ေစရမယ္ ဆိုတာဟာ ေျပာ႐ံုေတာ့ျဖင့္ လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ လက္ေတြ႕ လုပ္ဖို႔ကေတာ့ ခက္တယ္။ မရွဳမမွတ္ဘဲ ပကတိ အတိုင္း ေန႐ံုမ်ွနဲ႔ေတာ့ - အဲ့ဒီ အတိုင္း မတည္ႏိုင္ဘူး။ ျမင္ၿပီးတာနဲ႔ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ စသျဖင့္ သိၿပီး၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ဆိုရင္ ႏွစ္သက္ သြားေတာ့တာပဲ။ မုန္းဖြယ္ ဆိုရင္လည္း စိတ္ဆိုး၊ ျပစ္မွား၊ ရြံမုန္းသြားေတာ့တာပဲ။ သာမန္ အာ႐ံုျဖစ္ရင္လည္း ျမဲတဲ့ အေန ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါ အေနနဲ႔ ထင္မွားသြားေတာ့တာပဲ။ အဲ့ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ တားျမစ္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။

အလားတူ။ ၾကား႐ံုမ်ွ၊ နံသိ႐ံုမ်ွ၊ အရသာ သိ႐ံုမ်ွ၊ ထိသိ႐ံုမ်ွ တြင္ ရပ္တည္ေအာင္ ထားဖို႔ ဆိုတာေတြကလည္း ဝိပႆနာ မရွိဘဲ ထားႏိုင္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ၾကံသိမႈကို ၾကံသိ႐ံုမ်ွတင္ တည္ေအာင္ ထားဖို႔ သာၿပီး ခက္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမင္တိုင္း ၾကားတိုင္း ေတြ႔တုိင္း သိတိုင္း ျမင္ တယ္ ျမင္တယ္ ၾကားတယ္ ၾကားတယ္ စသျဖင့္ မျပတ္ ရွဳမွတ္ ေနရတယ္။ အဲ့ဒီလို ရွဳမွတ္ေနရာမွာလည္း အားထုတ္ခါစ မွာေတာ့ ျမင္ရာ ၾကားရာ က စၿပီး ရွဳမွတ္လို႔ အမ်ားအားျဖင့္ မျဖစ္ဘဲ ရွိတတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ထင္ရွားတဲ့ အေတြ႕အထိ တစ္ခုခု က စၿပီး ရွဳမွတ္ရတယ္။ သတိပ႒ာန္ ေဒသနာေတာ္ အရ သြားဆဲမွာ သြားတာကို ရွဳမွတ္ ရတယ္။ အဲ့ဒါဟာ ေျခထဲ ကိုယ္ထဲက ေတာင့္တင္း တြန္းကန္ လႈပ္ရွားတဲ့ ဝါေယာဓာတ္ အေတြ႕အထိ ရွဳမွတ္ရတာပါပဲ။ ရပ္ဆဲမွာ ရပ္တာကို ရွဳရတယ္။ ထိုင္ဆဲမွာ ထိုင္တာကို ရွဳရတယ္။ တစ္ေနရာရာက အထူး ထင္ရွားတဲ့ အေတြ႕အထိ တစ္ခုခုကို ရင္လည္း ရွဳမွတ္ ေနရတယ္။

ဘုန္းႀကီးတို႔ကေတာ့ ဝမ္းဗိုက္က ေဖာင္းတက္လာလိုက္ ပိန္က် သြားလိုက္နဲ႔ အဲ့ဒီ ေတာင့္တင္း လႈပ္ရွားမႈ ကစၿပီး ရွဳမွတ္ဖို႔ ညႊန္ၾကား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ ေဖာင္းတာ နဲ႔ ပိန္တာ ႏွစ္ခုထဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ရွဳမွတ္ ေနဆဲမွာ စိတ္ကူး ၾကံစည္ မႈ ျဖစ္လာရင္ အဲ့ဒီ ႀကံသိမႈကိုလည္း ရွဳမွတ္ ေနရတယ္။ ကိုယ္ထဲက ေညာင္းမႈ၊ ပူမႈ နာက်င္မႈ စတဲ့ မခံသာတဲ့ သေဘာ တစ္ခုခု ျဖစ္ လာရင္ အဲ့ဒါကိုလည္း ရွဳမွတ္ရတယ္။ လက္ ေျခ ကိုယ္အဂၤါ လႈပ္ရွား ျပဳျပင္မႈ ရွိရင္ အဲ့ဒီ လႈပ္ရွား ျပဳျပင္တာကိုလည္း ရွဳမွတ္ရတယ္။ အသံ ၾကား တာ ၾကည့္တာ ျမင္တာေတြ ရွိရင္ အဲ့ဒါေတြကိုလည္း ရွဳမွတ္ရတယ္။

အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္အမူအရာ အထူး၊ စိတ္အမူအရာ အထူး၊ ခံစားမႈ ေဝဒနာ အထူးမ်ား ထင္ရွား ေပၚလာရင္ အဲ့ဒါေတြကို လည္း ရွဳမွတ္ရတယ္။ ဘာမွ အထူး မွတ္စရာ မရွိတဲ့ အခါ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို မျပတ္ ရွဳမွတ္ေနရတယ္။ ဒါက ရွဳမွတ္ပံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပဲ။

အဲ့ဒီလို ရွဳမွတ္ ေနရင္ သမာဓိဉာဏ္ ရင့္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ျမင္သည္၌ ျမင္႐ံုမ်ွ တည္တာကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ထို႔အတူ ၾကားသည္၌ ၾကား႐ံုမ်ွ၊ ေတြ႔သည္၌ ေတြ႔႐ံုမ်ွ၊ ႀကံသိသည္၌ ႀကံသိ႐ံုမ်ွ တည္တာကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

အဲ့ဒီလို အခါမွာ ၾကားတယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါ ၾကားတာေရာ၊ သိတာေရာ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြားတာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္။ သိတယ္လို႔ မွတ္တဲ့ အခါ သိတာေရာ၊ မွတ္တာေရာ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြားတာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္။ နာတယ္ နာတယ္ စသျဖင့္ မွတ္တဲ့ အခါ မ်ားမွာလည္း နာမႈ အစရွိတဲ့ ေဝဒနာေရာ၊ မွတ္သိတာေရာ၊ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြား တာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္။ ျမင္တယ္ ျမင္တယ္လို႔ စူးစိုက္ၿပီး ရွဳမွတ္ ေန ရင္း ျမင္ တာေရာ မွတ္သိတာေရာ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ပ်က္ သြားတာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီလို ေတြ႔ရတဲ့ အခါ- "ျဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ သြား တာေၾကာင့္ မျမဲဘူး" လို႔ သိတဲ့ အနိစၥာႏုပႆနာ ဉာဏ္လည္း ျဖစ္တယ္။ "ျဖစ္ခ်ည္ ပ်က္ခ်ည္ မို႔ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ" လို႔ သိတဲ့ ဒုကၡာ ႏုပႆနာ ဉာဏ္လည္း ျဖစ္တယ္။ "သူ႔သေဘာ အတိုင္ သူ ျဖစ္ပ်က္ ေနတဲ့ သေဘာတရားမ်ွပဲ" လို႔ သိတဲ့ အနတၱာႏုပႆနာ ဉာဏ္ လည္း ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလို သိျမင္ေတာ့ ရွဳမွတ္တိုင္ ရွဳမွတ္တိုင္း နိစၥ၊ သုခ၊ အတၱ အစြဲအလမ္းေတြ ကင္းတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဗာဟိယက ပါရမီ ထူးသူျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲ့ဒီ တရား နာေနစဥ္မွာပဲ ျမင္မႈ၊ၾကားမႈ၊ သိမႈ စသည္ကို ရွဳၿပီး ထူးျခားတဲ့ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ ေတြ သူ႔မွာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ ျဖစ္ပံုကို -

တေတာ တြံ ဗာဟိယ ေနဝိဓ န ဟုရံ န ဥဘယမႏၱေရန၊ ဧေသဝေႏၱာ ဒုကၡႆ။ ~ လို႔ ေဟာပါတယ္။

ဗာဟိယ၊ အသင္ ဗာဟိယ။ တေတာ၊ ထိုသို႔ ျမင္မႈ၊ ၾကားမႈ စသည္တို႔တြင္ ၿငိတြယ္လ်က္ မတည္ေသာ အခါ ၌။ တြံ၊ သင္သည္။ ေနဝ ဣဓ၊ ဤေလာက ၌လည္း မရွိေတာ့။ နဟုရံ၊ အျခားေလာက ၌ လည္း မရွိေတာ့။ န ဥဘယ မႏၱ ေရန၊ ဤေလာက အျခားေလာက၊ ႏွစ္ပါးလံုး၌ လည္း မရွိေတာ့။ ဧေသဝ၊ ဤေလာက အျခားေလာက တို႔၌ သင္ မရွိေတာ့ျခင္း ဟူေသာ ဤ သေဘာ သည္ပင္လ်ွင္။ ဒုကၡႆ၊ ကိေလသာ ဝဋ္ ဆင္းရဲ၏။ အေႏၱာ၊ အဆံုး အပိုင္းအျခား နိဗၺာန္ ျဖစ္ ၏။

ျမင္မႈ၊ ၾကားမႈ စသည္တို႔မွာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ တို႔နဲ႔ ၿငိတြယ္ျခင္း မရွိေတာ့တဲ့ အခါ - အဲ့အခိုက္ ကို ကိေလသာ ၿငိမ္းတယ္လို႔ ေခၚပါမယ္။ ကိေလသာ ကင္းရင္ - "ဤေလာက၊ အျခားေလာက" ဘယ္ေလာက မွာမွ တည္ရွိ မေနဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒါဟာ ပရိနိဗၺာန္ မျပဳခင္ (ဤ ခႏၶာ ဤ ရုပ္နာမ္ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းခင္) လတ္တေလာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈ - သဥပါဒိေသသ နိဗၺာန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိေလသာ ကင္းျခင္းေၾကာင့္ ကံဟာ ဘဝသစ္ အက်ိဳး မေပးႏိုင္ ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္ စုတိ ရဲ႕ ေနာက္ ကာလ အတြင္း - ဤေလာက မွာလည္း မျဖစ္၊ အျခားေလာက မွာလည္း မျဖစ္၊ ဘယ္ေလာကမွာမွ မျဖစ္၊ မရွိဘူး။ အဲ့ဒီ မျဖစ္- မရွိေတာ့ျခင္း ဟာ အႏုပါဒိေသသ နိဗၺာန္ ျဖစ္ ပါတယ္။ တစ္နည္း - ဆင္းရဲ ရဲ႕ အဆံုးသတ္ ပဲ လို႔ ဆိုလို တယ္။

~ မဟာစည္ ဆရာေတာ္၊ နိဗၺာန ပဋိသံယုတၱကထာ (ႏွာ -၁၃၃ - ၁၃၈)

......................

June 17th 2012 at 10:45 PM

.......................

http://zayya.wordpress.com/

http://zayya.blog.com/

http://zayyah.blogspot.com/