“ေယာက္်ားေလး”
ဓာတ္မွန္ခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႕ အသံတိတ္ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ေျပာလိုက္တဲ့ အက္ထရာေဆာင္းအေျဖကို သိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ၾကည္ႏူးပီတိစိတ္ေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ စိမ့္၀င္သြားသလို ခံစားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ “ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးရလာမယ့္ ရင္ေသြးေလးကို သားျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ေနႏိုင္တာပဲကြယ္”
လို႔ ဇနီးသည္ကိုေျပာခဲ့ေပမယ့္ သားေလးေမြးရင္ ပိုေကာင္းမွာဆိုတဲ့ အေတြးေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲ ရွိေနခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအစဥ္အဆက္က မိန္းကေလးပိုမ်ားေတာ့ ညီ၊ ညီမ ၀မ္းကြဲေတြ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ကိုယ္၀န္ရွိရင္လည္း အားလံုးက ေယာက်္ားေလး   ေမြးေစခ်င္ၾကတာ သိပ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္… ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဇနီးသည္ ကိုယ္၀န္ရွိလာခ်ိန္မွာ “သားႀကီး မင္း မိန္းမ ေယာက်္ားေလး ေမြးရင္ေကာင္းမယ္” လို႔ ေျပာတဲ့ အေဖ၊ အေမရဲ႕ေျမးေယာက်္ားေလး လိုခ်င္တဲ့ ခ်င္ျခင္းကို ျဖည့္ေပးႏိုင္လို႔ ၀မ္းသာမိတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ဇနီးသည္ကို လက္တြဲၿပီးေဆးခန္း အျပင္က အငွားကားနဲ႔ အေမတို႔အိမ္ဘက္ ေမာင္းခိုင္းလိုက္မိတယ္။။ အေဖနဲ႔အေမကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ေသြးေလးဟာ သားေလးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနၿပီေလ။ အေၾကာင္းသိဇနီးသည္က. . .
“အိမ္ကို အရင္မျပန္ဘဲ အေဖနဲ႔အေမကို ေရႊရည္ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ သားေယာက်္ားေလး   ျဖစ္ေၾကာင္း ႂကြားမလို႔ မဟုတ္လား၊ ႂကြားခ်င္တာလည္း ႂကြားခြင့္ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စပ္ၿဖီၿဖီးျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေက်ာေရပက္႐ုပ္ႀကီးကို နည္းနည္း ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ မ်က္ႏွာပိုးေလး သတ္လိုက္ပါဦး”
အေပ်ာ္လြန္ေနတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ ဇနီးသည္ရဲ႕ က်ီစယ္စကားကို ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ပဲ အသံထြက္ေအာင္ တဟားဟား ေအာ္ရယ္မိလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကို မ်က္ႏွာပိုးသတ္ခိုင္းတဲ့ ဇနီးသည္ကလည္း ကိုယ့္ရယ္သံကိုၾကားၿပီး အတူလိုက္ရယ္ေတာ့ အငွားကားေမာင္းတဲ့ ဆရာႀကီးက ေနာက္ခန္းဘက္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ပထမဦးဆံုးရင္ေသြးေလးနဲ႔ တူတယ္ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္စကားနဲ႔ ၿပံဳးေနေလရဲ႕။
ကိုယ္လည္း ကားဆရာႀကီးကို ျပန္ၿပံဳးလိုက္ရင္း ပခံုးေပၚ ေခါင္းမွီထားတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႕ လက္ကေလးကို အသာဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္မိတယ္။ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ လူ႔ေလာကထဲကို   ေရာက္လာေတာ့မယ့္ သားကို စိတ္ထဲကေနမွန္းၿပီး စကားေတြ ေျပာရင္း အေဖ့ကို သတိရလိုက္ တယ္။ အေဖေျပာျပခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးခဲ့တဲ့ေန႔ အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း ျပန္ၿပီး ၾကားေယာင္ ေနမိျပန္တယ္။
“သားႀကီး မင္းကို ေမြးေမြးခ်င္းေန႔က အေဖခ်က္ခ်င္း ေဆး႐ံုကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အဲဒီ့ ရက္မွာ “ပယင္းေရာင္” ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားအတြက္ ေခါင္းစီးစာတမ္း ႐ိုက္ေနတာေလ၊ ေဇာ္ေမာ္လင္း ကာတြန္း႐ုပ္ရွင္ဆိုၿပီး Animationနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း နာမည္ရစ   ျပဳေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ရက္ခ်ိန္း အတိအက် ၿပီးဖို႔ကို အေဖ့အေနနဲ႔ အဓိကထား လုပ္ေပးေနရခ်ိန္ေပါ့၊ မင္းအေမကလည္း အေဖ့ကို နားလည္ေပးရွာပါတယ္၊ အလုပ္ကို ဦးစားေပးျဖစ္ရျခင္း   ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ေမြးဖြားခါနီး ပိုက္ဆံရွိထားဖို႔ကလည္း လိုတယ္မဟုတ္လား၊
စုစုေဆာင္းေဆာင္း မရွိတဲ့ အေဖတို႔ အႏုပညာသည္ေတြအတြက္ နာမည္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကသာ ေငြေၾကးျဖစ္ ေစႏိုင္တာမို႔ အလုပ္ကမိသားစုထက္ ပိုအေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ေတြ အေဖ့ဘ၀မွာ ရွိခဲ့ရတာေပါ့ သားရယ္”
အေဖက ေျပာလက္စ စကားကို ခဏရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အေမနဲ႔ ေရႊရည္ကေတာ့ ဆက္ေျပာလာမယ့္ အေဖ့စကားသံကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ခ်င္ပံုနဲ႔ ၿငိမ္ေနေလရဲ႕။ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲက မီးေသေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို မီးညွိၿပီး အေဖက တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဖြာလိုက္တယ္။ ေ၀့တက္သြားတဲ့ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အေဖက ေျပာလက္စ စကားကို ျပန္ဆက္လာတယ္။ မီးခိုးေငြ႕ေတြကို ၾကည့္ေနတဲ့ အေဖရဲ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ ေမတၱာဓာတ္ေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
“မမစန္း ဂ်င္မခါနာမွာ ေယာက်္ားေလး ေမြးတယ္၊ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ အစ္ကိုႀကီး၊ ကေလးေရာ အေမပါ က်န္းမာတယ္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသား႐ုပ္ရွင္ၿခံထဲမွာ အလုပ္မၿပီးေသးတဲ့ အေဖကို မင္းဦးေလးေဌးေအာင္က လာေျပာတယ္၊ အေဖ့ရင္ထဲမွာ သားေလးဆိုတဲ့ အသိက လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကို အရွိန္ထည့္ေပးလိုက္သလို အားေတြ အလိုအေလ်ာက္   ျဖစ္လာေစခဲ့တယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔ ေဆး႐ံုကိုေရာက္ေတာ့ သားေဘးနားမွာထိုင္ သား… သား… ဆိုၿပီး အေဖ့အသံကို သားမွတ္မိေနေအာင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခၚေနမိတယ္၊ မင္းအေမကေတာင္ ပိုလိုက္တာတဲ့၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား အေမႀကီး”
အေဖက စကားေျပာရင္ အဲဒီအတိုင္းပဲ၊ အေမ့ကို စကား၀ိုင္းထဲ မပါပါေအာင္ ဆြဲေခၚၿပီး သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အတြဲအဖက္ညီေၾကာင္းကို သိသိသာသာ ေဖာ္ျပတတ္တယ္ေလ။ အေဖ ရဲ႕သေဘာကို အေၾကာင္းသိအေမက ေနာေက်ၿပီးသားမို႔ အေဖရဲ႕ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား အေမႀကီးဆိုတဲ့ အေမးကို အၿပံဳးေလးနဲ႔ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္ပါရ ေတာ့တာေပါ့။
“ဟုတ္လုိက္တာမွာ အေမတစ္ေယာက္တည္းက ပိုတယ္လို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဘးခုတင္က လူေတြကေတာင္ သားအေဖကို ၿပံဳးစိစိနဲ႔ ပိုရန္ေကာဆိုတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ဒီေလာက္ ရက္သားေလးက ခင္ဗ်ားေခၚေနတာကို သိပါ့မလားလို႔ ေမးတာ ေတာင္ခံခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီလို ေမးတဲ့သူေတြကို မင္းအေဖက ဘာျဖစ္လို႔ မသိရမွာလဲဗ်၊ ဒီမွာ လာၾကည့္ဆိုၿပီး သားကို ထည့္ထားတဲ့ ပုခက္ခုတင္နားလာခိုင္းၿပီး သားလို႔ ေခၚျပလိုက္ေတာ့ သားကလည္း အေဖကိုသိတဲ့ပံုစံနဲ႔ မ်က္လံုးေလး ဖြင့္ၾကည့္တယ္၊ မင္းအေဖက သားလို႔ေခၚ လိုက္တိုင္း သိသလိုပံုစံနဲ႔ မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ၾကည့္တဲ့ သားကိုျမင္ေတာ့ ေဘးခုတင္က ဖခင္ေတြလည္း သူတို႔ ရင္ေသြးေတြကို သား၊ သမီးဆိုၿပီး ေခၚေနလိုက္ၾကတာ သားရယ္၊ အဲ့ဒီ… ျမင္ကြင္းေလးကို အေမ ခုထိေတာင္ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္၊ ၾကည္ႏူးဖို႔ တယ္ေကာင္းတာကို…”
အေမရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးျခင္း အေရာင္ေတြနဲ႔   ျပည့္ႏွက္ေနတာကို   ျမင္လိုက္ရတယ္။ အေမ ေျပာစကားအဆံုးမွာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွန္မွန္ တစ္လံုးခ်င္း
ေျပာလိုက္တဲ့ အေဖ့စကားလံုးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရင္ထဲကို နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခံစားေစခဲ့တယ္ေလ။
“အဲဒီျမင္ကြင္းဟာ ေမတၱာတရားအစစ္ကေန ျဖစ္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းေပါ့၊ သားနဲ႔ သမီး ရဲ႕”
အေဖရဲ႕စကားအဆံုး သားေလးလား သမီးေလးလား မသိႏိုင္ေသးတဲ့ တစ္လသာသာ ကိုယ္၀န္ဗိုက္ကေလးကို ပြတ္ရင္း ပီတိမ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ေ၀့၀ဲေနတဲ့ ဇနီးသည္ကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာလည္း ေမြးခါစ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကားမ်ိဳးနဲ႔ အေဖေခၚလိုက္တဲ့ “သား” ဆိုတဲ့ အေဖ့ေခၚသံေလးကို လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ျပန္ ၾကားေယာင္မိတယ္ေပါ့။
“သား… သား”
“ေဟ့… ကို ဘာေတြ သားေနတာလဲ၊ သားက ေရႊရည္ဗိုက္ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္ေလ၊ ကိုပိုႀကီးရဲ႕”
ေရႊရည္က မွီထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးေပၚကေန လွမ္းေျပာသံၾကားေတာ့မွ ေဆးခန္းက အေမ့အိမ္အသြား အငွားကားေပၚမွာဆိုတဲ့ အသိျပန္ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက သားဆိုတဲ့ ေခၚသံဟာ အျပင္ကို အသံအျဖစ္ ထြက္သြားတာကို ေရႊရည္ကို ေျပာမျပေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးေရႊရည္က သိႏွင့္ေနၿပီျဖစ္တာကို သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတာမို႔ပါ။
“မိဘတိုင္းရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေၾကာင့္ သားသမီး ေမြးဖြားခ်ိန္တိုင္းမွာ ပိုလိုက္ တာဆိုတဲ့ အေျပာမ်ိဳးေတြ ခံရၾကတာ ေရႊရည္ရ၊ အခု ကိုေတာင္ မျမင္ရေသးတဲ့ သားေလးအတြက္ ကိုပိုႀကီးလို႔ အေခၚခံေနရၿပီေလ၊ ဟား… ဟား… ဟား”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ဇနီးသည္က သူ႔ရဲ႕ဗိုက္ကေလးကို ခပ္ ျဖည္းျဖည္းေလး ပုတ္ၿပီး…
“အမယ္ေလး… ဒီမွာက ကိုးလလြယ္ဆယ္လက်မွ ဖြားရတာပါေနာ္၊ အေဖနဲ႔ အေမမွာ ဘယ္သူက ပိုၿပီး သားသမီးကို ပိုခ်စ္ၾကမလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ… ဟုတ္ပါတယ္၊ အေမေတြရဲ႕ ေမတၱာဟာ ပိုၿပီး ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ စဥ္စားစရာေတာင္ မလိုပါဘူး၊ ေဒၚပိုပိုႀကီးရဲ႕ ပိုတစ္လံုး အဆစ္ေပးလိုက္ပါ့မယ္ေနာ္ ေဒၚပိုပိုႀကီး”
ဇနီးသည္က သူ႔ကို “ပို” တစ္လံုး အသာေပးလိုက္လို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္လံုးအသာမိွတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးေပၚ ျပန္မွီလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားျပတင္းေပါက္ ကေန အျပင္ကို ၾကည့္ရင္း လိုက္လာခဲ့တယ္။ အငွားကားေလး တာေမြမီးပြိဳင့္ကို   ျဖတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္နဲ႔ ႀကံဳလို႔ ကားခဏ ရပ္ေပးရပါတယ္။
အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕   ေက်ာင္းတက္ခဲ့ခ်ိန္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ စည္းကမ္းရွိဖို႔၊ မလိမ္မညာဖို႔၊ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ယူႏုိင္ဖို႔စတဲ့ အခ်က္ေတြကို တုတ္တစ္ခ်က္ မ႐ုိက္၊ ဆူဆူပူပူ ေဟာက္ဟန္႔ျခင္း မျပဳဘဲ လမ္းညႊန္မႈေပးခဲ့တဲ့ အေဖရဲ႕ ဆံုးမသင္ျပေပးျခင္းေတြကို သတိရေနမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ ငါးႏွစ္သား သူငယ္တန္းတက္ခ်ိန္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးေန႔မွာ အေဖခ်ေပးတဲ့ စည္းကမ္းေလးတစ္ခုကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ အဲဒီေန႔မနက္ အေစာႀကီး အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို သနပ္ခါးလိမ္း ေခါင္းၿဖီးေပးေနတုန္း အေဖအိပ္ရာကေန ထလာတယ္။ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ လြယ္အိတ္ကေလး လြယ္ထြက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္နံရံေပၚမွာ ဘယ္အခ်ိန္က ႐ိုက္ထားမွန္း မသိတဲ့ သံေခ်ာင္းေလးရွိရာကို ေခၚသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖက ႐ိုက္ထားတဲ့ သံေခ်ာင္းေလးကို လက္ညွိုးထိုးျပရင္း…
“သားႀကီး အခု အေဖ႐ိုက္ထားတဲ့ သံေခ်ာင္းေလးဟာ သားေက်ာင္းက ျပန္လာခ်ိန္တိုင္း သားရဲ႕ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ခ်ိတ္ဖို႔ေနာ္၊ စာက်က္စရာရွိရင္က်က္၊ အိမ္စာလုပ္စရာရွိရင္လုပ္ အဲဒါေတြၿပီးလို႔ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြၿပီးရင္ သားေက်ာင္းလြယ္အိတ္ဟာ သံေခ်ာင္းေလးမွာ အၿမဲခ်ိတ္လ်က္ ရွိေနရမယ္။ အေဖအလုပ္က ျပန္ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ တိုင္းမွာ သားရဲ႕ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို စည္းကမ္းတက် ခ်ိတ္ထားတာကို ျမင္ခ်င္တယ္”
အေဖဟာ သံေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စည္းကမ္းဆိုတဲ့အရာကို ကေလးဘ၀ကတည္းက သိႏုိင္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားခါနီး စာအုပ္ေပ်ာက္၊ ခဲတံဘယ္မွာ ထားမိမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းမ်ိဳးေတြ မရွိခဲ့တာဟာ အေဖရဲ႕ သံေခ်ာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္း ႐ိုက္ၿပီးေပးခဲ့တဲ့ အသိေၾကာင့္ပါ။ အရြယ္ေရာက္လို႔ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ် စနစ္တက် ထားရွိရမယ့္ စည္းကမ္းသံေခ်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေစခဲ့တာဟာ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ခ်ိတ္ဖို႔ သံေခ်ာင္း ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စည္းကမ္းရွိျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ အေဖေၾကာင့္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔မရတဲ့ အခ်က္ပါ။
ကာတြန္းစာအုပ္ေတြကို ဒုတိယတန္းေလာက္က စၿပီး ဖတ္ေနေပမယ့္ အေဖက မသိသလိုပဲ ေနေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ အေဖက သစ္သားစာအုပ္စင္တစ္စင္ ၀ယ္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္သင့္တဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ၊ အားက်အတုယူသင့္တဲ့ သူေတြ အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ၀ယ္လာၿပီး စာအုပ္စင္ေလး ေပၚတင္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖတ္ေစခဲ့ပါေတာ့တယ္။ စာအုပ္စာေပကေပးတဲ့ အသိေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
“သားႀကီး ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႔ဆိုတာ အသိတရားရွိေနမွကြ၊ သားအရြယ္ ေရာက္လာတဲ့အမွ် သားရဲ႕စာဖတ္ႏိုင္အားက ဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ေပးသြား ပါလိမ့္မယ္၊ အခုအရြယ္မွာ အေဖက သားရဲ႕စာဖတ္ခ်င္စိတ္ကို ႏိႈးေပး႐ံုသက္သက္၊ စာဖတ္ ၀ါသနာပါေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပး႐ံုေလာက္ပဲ လုပ္ေပးတာပါ၊ အေဖေျပာခ်င္တဲ့ အဓိက အခ်က္က အခ်ိန္အားရင္ စာဖတ္ပါဆိုတာပဲ”
ေက်ာင္းစာသင္ခန္း အျပင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ႏုိင္စြမ္းအားကို စာဖတ္ေစျခင္းနဲ႔ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အသိအသစ္မ်ားစြာ ထည့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတေတြဟာ အလုပ္ခြင္အတြက္ အေထာက္အပံ့ မ်ားစြာ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်က္ကလည္း အေဖရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ရွိရမယ့္ စိတ္ကို သင္ၾကားေပးခဲ့ျခင္း တစ္မ်ဳိေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကေလးဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈေတြထဲမွာ အလယ္တန္းအဆင့္ျဖစ္တဲ့ ရွစ္တန္း   ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ ေန႔ကလည္း အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သခ်ၤာဂုဏ္ထူးထြက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အေဖကလက္ပတ္နာရီ ၀ယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖကိုယ္တိုင္ ခ်က္တဲ့ (ကၽြန္ေတာ္လည္း အရမ္းႀကိဳက္တဲ့) ဘဲသားဟင္း ခ်က္ေကၽြးပါတယ္။ သားအမိသားအဖ သံုးေယာက္ အတူတူ  ညစာစားၾကရင္း အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို လူႀကီးတစ္ေယာက္ပံုစံ အေျပာမ်ိဳးနဲ႔ စကားေျပာလာပါတယ္။
“သား အခုဆို အလယ္တန္း အဆင့္ေအာင္လို႔ အထက္တန္းပညာကို စသင္ရေတာ့မယ္၊ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရေပါင္းရမယ္၊ အရာရာကို သိခ်င္စမ္းခ်င္စိတ္ အမ်ားဆံုး ျဖစ္တတ္ တဲ့အရြယ္ေပါ့၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလိမ္မညာမိေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႔က အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ၊ အခုအရြယ္ဟာ ေက်ာင္းစာက သားအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးဆိုရေပမယ့္   ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္တဲ့ ေန႔ရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းေျပးဖို႔ မလိုဘူး၊ အေမနဲ႔အေဖကို ဘာေၾကာင့္   ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လဲ ဆိုတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပရဲတဲ့ သတၱိရွိရမယ္၊ အေဖ အလုပ္သြားေနရင္လည္း အေမ့ကို ဖြင့္ေျပာျပ၊ အခ်ိန္ေတြက ရပ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး သားရဲ႕ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္မႈကသာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အရိပ္အျဖစ္ ရွိေနမွာ၊ သားဘ၀မွာ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ဘယ္အလုပ္ဘက္မွာ အခ်ိန္ေတြ ပိုမ်ားမ်ားကုန္ဆံုးေနသလဲဆိုတာ သိေနႏိုင္ဖို႔ ဒီလက္ပတ္နာရီေလး ၀ယ္ေပးခဲ့တာ”
မိဘကို လိမ္ညာစရာ မလိုသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလိမ္မညာဖို႔ကိုလည္း အေဖရဲ႕ ဆံုးမစကားေၾကာင့္ သိခဲ့ရျပန္တယ္။ ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆံုးခ်ိန္တိုင္းမွာ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေကာင္းျခင္းနဲ႔ဆိုးျခင္း ဘယ္ဘက္ကို ပိုေနခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ဆန္းစစ္မႈေတြ ျပဳႏုိင္ခဲ့ျခင္းနဲ႔ လိမ္ညာမႈကင္းတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ ရႏိုင္ခဲ့ျခင္းဟာလည္း အေဖရဲ႕ ေကာင္းမြန္စြာ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ႏုိင္ေအာင္ လမ္းညြန္မႈေၾကာင့္ပါ။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖခါနီး သံုးလေက်ာ္ေလာက္အလိုမွာ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးပါတယ္။
“သား စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ရက္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉၅ရက္ က်န္ေနတယ္။ အေဖ့ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ အေဖဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သူအလုပ္သြားရင္ လြယ္ေနက် ဖ်င္ၾကမ္းအိတ္ႀကီး သြားယူလာပါတယ္။ အိတ္ႀကီးထဲက အနက္ေရာင္ေအာင္ခံေပၚမွာ သူကိုယ္တိုင္ ေကာ္မာကိုက္ ေရးထားတဲ့ အျဖဴေရာင္စာတမ္း တစ္ေၾကာင္းပဲပါတဲ့ စကၠဴကတ္ျပားကို ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ စာတမ္းေလးကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရန္ (   ) ရက္သာ လိုေတာ့သည္တဲ့။
စာတမ္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ စာၾကည့္စားပြဲနံရံအေပၚမွာ တိတ္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာကပ္ ေပးပါတယ္။ ၿပီးမွ… ကြက္လပ္ထဲမွာ ၉၅ ဆိုတဲ့ စာကို ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။ အေဖရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို သေဘာမေပါက္လို႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ရင္း…
“ဒီလိုသားရဲ႕ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲဆိုတာ အေရးႀကီးတယ္၊ စာေမးပြဲ နီးလာခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္သိမွ ကိုယ္ဘာေတြ က်က္ရမယ္၊ ဘယ္ဘာသာကို ပိုၿပီး အားစိုက္ရမယ္ဆိုတာ သိႏိုင္မယ္၊ အဲဒီလို သိေနႏုိင္ဖို႔ဆိုၿပီး စာတမ္းေလးကို သား စာက်က္တိုင္း ျမင္ႏုိင္မယ့္ ေနရာမွာ ကပ္ေပးတာ၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ၉၅ လို႔ေရးထားတဲ့ ေျမျဖဴခဲဂဏန္းကို ဖ်က္ၿပီး ၉၄ဆိုတဲ့ ဂဏန္းေျပာင္းေရးလိုက္၊ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ရက္၉၅ကေန ၉၄ရက္ပဲ လိုေတာ့တယ္ဆိုတာ  ဘယ္သူမွေျပာစရာ မလိုဘဲ သားကိုယ္တိုင္ သိေနႏုိင္ဖို႔ အေဖလုပ္ေပးထားတာ၊ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ဂဏန္းေတြ ငယ္လာတာနဲ႔ စာေမးပြဲရက္နီးလာၿပီဆိုတာ သားသိေနရင္ မရ ေသးတဲ့ စာေတြက်က္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တြန္းအားျဖစ္ေအာင္ေလ”
အေဖဟာ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္အေပၚ ေက်နပ္ေနပံုနဲ႔ ေဆးေပါ့လိပ္ကို တြင္တြင္ဖြာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွွင္းျပပါတယ္။ အေဖေရးေပးတဲ့ စာတမ္းေလးက ကြက္လပ္ကိုျဖည့္ရင္း စာေတြကို ဘယ္သူကမွ မတိုက္တြန္းရဘဲ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ကုိယ္ က်က္မွတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲေျဖရန္ ၁ ရက္သာလိုေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ စာအေတာ္မ်ားမ်ား ေၾကညက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို စိတ္ေအးလက္ေအးေျဖဆို ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။
အသက္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တြန္းအားျဖစ္ေစခဲ့တဲ့စာ တမ္းတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္ နံရံေဘးမွာ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ တျခားသူေတြရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္၊ အတင္းအၾကပ္ ခိုင္းေစမႈမပါဘဲ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚ သိရွိတာ၀န္ယူ စိတ္ရွိေနျခင္းဟာ အေဖရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ကၽြန္ေတာ့္ စာၾကည့္စားပြဲနံရံမွာ ကပ္ေပးခဲ့တဲ့ စာတမ္းေလးက အေျခခံခဲ့တာပါ။
အႏုပညာအလုပ္ကို လုပ္ေနတဲ့ အေဖ့အတြက္ အလုပ္ခ်ိန္ဟာ ေန႔ညဆိုၿပီး သတ္သတ္ မွတ္မွတ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္အေရးႀကီးရင္ ႀကီးသလို လုပ္ေပးေနရေတာ့ မိသားစုနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ ေနႏုိင္ခြင့္လည္း နည္းပါးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း၊ သစ္သားစာအုပ္စင္တစ္စင္၊ လက္ပတ္နာရီတစ္လံုးနဲ႔ စာတမ္းတစ္ေၾကာင္းကို သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ စဥ္းစားပံုေဖာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ေလွ်ာက္လမ္းအတြက္ စည္းကမ္း၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ အခ်ိန္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တာ၀န္ယူႏိုင္ျခင္းေတြ ရင္ထဲ စြဲေစေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သူပါ။
                                                                                                                                                                                       
“ေအာင္ေတဇလမ္းဆိုေတာ့ ေရွ႕က်ရင္ ဘယ္ဘက္ကို ေကြ႕ရမွာလား”
အငွားကားဆရာရဲ႕ ေမးလိုက္သံကို ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးေတြ ပစၥဳပၸန္ကို   ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုယ္၀န္အရွိန္ေၾကာင့္ ကားေပၚမွာ မွိန္းလိုက္လာတဲ့ ဇနီးသည္လည္း   ေခါင္းေထာင္လာပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဘယ္ဘက္ကို ေကြ႕ၿပီး ဒုတိယဓာတ္တိုင္နား ေရာက္ရင္ ေရာက္ၿပီ ဆရာႀကီး၊ ေရႊရည္ေရ… ထ ထ.. အေမတို႔ အိမ္ေရာက္ၿပီ”
ကားခ က်သင့္ေငြကိုေပးလိုက္ရင္း ဇနီးသည္ကို အသာထူမေပးလိုက္တယ္။ အေမတို႔ အိမ္ေရွ႕ကားရပ္ေတာ့ အငွားကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ဇနီးသည္လက္ကို တြဲထားရင္း ၅ထပ္မွာ ရွိတဲ့ အေမ့အိမ္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေျမးေယာက်္ားေလး ရလာေတာ့မယ့္အေၾကာင္း အေဖသိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္နဲ႔ကြာဟေနတဲ့ သူ႔ေျမးကို ဘယ္လို လမ္းညႊန္မႈေတြနဲ႔ ထိန္းေက်ာင္း ပဲ့ျပင္ေပးမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းသိခ်င္ေနမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အခု အသက္အရြယ္အထိ အေဖ့ဆီက သင္ယူစရာေတြ အေျမာက္အျမားရွိေနတာကိုပဲ အေဖရဲ႕ သား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဂုဏ္ယူေနမိပါေတာ့တယ္။
ငယ္စဥ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲက အေဖနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ပိုမိုၿပီး ျပင္းျပင္းျပျပ သတိရေနျခင္းက အေဖတစ္ေယာက္ျဖစ္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာမယ့္ သားအေပၚထားမိတဲ့ ( အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကို   ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့)   ေမတၱာတရားအစစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ေနခဲ့ပါၿပီ။
(သားႀကီး ေမာင္အံ့ေမာ္ကြန္း ၁၀ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)