ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ရပ္မိရပ္ဖ (Statesman)

by Hla Shwe on Thursday, February 2, 2012 at 2:46pm

ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ ရပ္မိရပ္ဖ ဆိုတာ အင္မတန္မွ ၾသဇာအရွိန္အ၀ါႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရပ္မိရပ္ဖ- ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ပိုင္ေတြ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကို ရပ္မိ-ရပ္ဖ ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ေတြက ေျဖရွင္းေပး တတ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ဓေလ့ေတြထဲမွာ ေလးစား ဖြယ္ရာ ေကာင္းတဲ့၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ေရာ ေကာင္းတဲ့ ရပ္မိရပ္ဖ ဓေလ့ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးေရာက္ သြားပါၿပီ ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိ အဲဒီစကားက က်န္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းလက္ ေတာရြာေတြမွာေရာ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာပါ ရပ္မိရပ္ဖ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ပုိင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းပါတယ္။
အာဏာရွိတိုင္း၊ ေငြေၾကး ႂကြယ္၀တိုင္း ဒီဂုဏ္ပုဒ္ကို ပိုင္ဆို္င္ခြင့္ မရႏိုင္ပါဘူး။

တေလာက ပညာတတ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ “ က်ဳပ္တို႔ ရြာမွာ ရပ္မိရပ္ဖ ဆိုတာမရွိ ေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာလိုက္တာ ၾကားဖူးပါတယ္။ “ မဆလ ေခတ္တုန္းက ရပ္မိရပ္ဖ ဆိုတာ အင္မတန္မွ ၾသဇာရွိတာ၊ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရပ္မိရပ္ဖ ေပ်ာက္သြားတယ္” လို႔ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ရပ္မိရပ္ဖ ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆိုင္ရာေရာ၊ လူမႈေရး ဆိုင္ရာေတြကိုပါ အႀကံေပးတဲ့ ပညာဂုဏ္၊ ရိုးသားမႈဂုဏ္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ လူႀကီး လူေကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စတင္ကတည္းက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ႀကီးစိုးတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုရင္ အေသေၾကာက္ရတဲ့ ဘ၀ကို ျပည္သူေတြ က်ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႔ျပပြဲလမ္းသဘင္တို႔၊ ေက်းလက္ ပြဲလမ္းသဘင္တို႔ မွာ ရပ္မိရပ္ဖေတြ  ထိုင္ရမယ့္ ေနရာေတြမွာ အသက္ငယ္ငယ္ စစ္ဘက္နဲ႔ ရဲဘက္က ၀င္ထိုင္လာပါတယ္။ တခါတုန္းကဆို သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားခဲ့ပါတယ္။ “ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕က ရပ္မိရပ္ဖ ထိုင္မယ့္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္ ၀င္ထိုင္ေနတယ္” လို႔ေျပာတာကို ၾကားဖူးပါတယ္။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱးရားက လူငယ္ေတြရဲ့အသက္၊ ျပည္သူေတြရဲ့ ပညာေရး၊ ျပည္သူေတြရဲ့ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကို သာဖ်က္ဆီးခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာ ျမန္မာ့ ဓေလ့ေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီး ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရပ္ရြာ၊ တိုက္နယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခရိုင္၊ ျပည္နယ္၊ ႏိုင္ငံေတြ အလိုက္ ရပ္မိရပ္ဖ (သို႔) တိုင္းျပည္ရဲ့ သဘာရင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ ရုိးသားျဖဴစင္မႈ၊ ပညာဂုဏ္ေတြ ဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ့ က်က္သေရကို ေဆာင္ပါတယ္။
ေရာမ အင္ပါယာ ေခတ္မွာေတာင္ ဘုရင္က တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မႈ မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ သဘာရင့္ မ်ိဳးခ်စ္ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက တိုင္းျပည္ကို တည့္မတ္ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းမွာ သဘာရင့္ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာမ်ိဳး ရွိခဲ့သလားဆိုတာ ေလ့လာရသင့္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ဆယ္စုႏွစ္ေတြမွာ တိုင္းရင္းသားႏွင့္ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ ထဲမွာ မ်ိဳးခ်စ္ သဘာရင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွိသင့္သေလာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရပ္မိရပ္ဖ၊ သဘာရင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံတခုျဖစ္တဲ့ ထိုင္းနိုင္ငံကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ တိုင္းျပည္ကို တည့္မတ္ေပးေနတဲ့ ႏိုင္ငံ့ဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြက အမ်ားအျပားေတြ႔ရပါတယ္။ Institutions ေတြအျပင္ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူထုအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတဲ့ လူပုဂၢဳိလ္ေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘုရင့္အတိုင္ပင္ခံ ေကာင္စီရဲ့ ဥကၠဌ ပရမ္တင္ဆူလာႏြန္ဒါ နဲ႔ အာနာန္ ပရာခြၽန္တို႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာ ႏွစ္ခါဘဲရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ႀကိမ္သိမ္းလိုက္တာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ရာစုႏွစ္၀က္ ေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ ၁၉၃၂ ကတည္းက စဥ္းမ်ဥ္းခံ ဘုရင္စနစ္ ျဖစ္လာေပမယ့္ အရပ္ဘက္ အစိုးရကို အာဏာ သိမ္းတာ မၾကာခဏလို႔ ေတာင္ေျပာလို႔ရတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ စစ္တပ္က တိုင္းျပည္အာဏာကို သိမ္းပေစ သူ႔တို႔ တိုင္းျပည္ရဲ့ ပင္မအသက္ ေသြးေၾကာျဖစ္တဲ့ ဘုရင္စနစ္နဲ႔ အင္စတီက်ဴရွင္း၊ သဘာရင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္း ေဆာင္ေတြကို မ်ိဳးျဖဳတ္ေလ့ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ သဘာရင့္ ႏိုင္ငံျပဳသုခမီ လုိ႔ေျပာႏိုင္သူက ပရမ္တင္ဆူလာႏြန္ဒါ (Prem Tinsulananda) ဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခါမွာ ဘုရင့္အတိုင္ပင္ခံေကာင္စီရဲ့ ဥကၠဌ ေနရာကို ရယူထားသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္မရွိ လူပ်ိဳႀကီး၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေဟာင္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။

သူရဲ့ ကို္ယ္ေရး ရာဇ၀င္မွာ “ အမွန္တရားကို ယုံၾကည္သူ၊ ေလာဘမ ရွိသူ၊ ရာထူးဌာနႏၵရ ကိုမမက္ေသာသူ၊ ရာထူးဌာနႏၵရကို ပုဂၢဳိလ္ေရး အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ အသုံးမျပဳျခင္း၊ စစ္စည္းကမ္း အတိုင္းေနထိုင္ျခင္း၊ ဘယ္ေသာအခါမွ ဘုရင္ႏွင့္ ႏို္င္ငံအေပၚ သစၥာ မေဖါက္ျခင္း၊ ထိုင္းျပည္သူမ်ား အေပၚ မိမိ ေဆြမ်ိဳးရင္း ရွာကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္ေၾကာင္း တင္ျပထားပါတယ္။ တရားမွ်တမႈက ထိုင္းျပည္သူေတြ အားလုံးအတြက္ ျဖစ္တယ္။ ထိုင္းဘုရင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ပ်က္စီးေစမယ့္ မိသားစု အက်ိဳးစီးပြားဘက္လိုက္မႈမွ လြတ္ကင္းေၾကာင္း တင္ျပထားပါတယ္။

၁၉၈၁ ခုႏွစ္က စစ္တပ္က အာဏသိမ္းေတာ့ ထိုင္းဘုရင္ႏွင့္ မိသားစုကို ရဟတ္ယဥ္နဲ႔ တင္ေဆာင္ၿပီး နေခါင္ရက္ခ်မား ေဒသကို ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၿပီး စစ္တပ္ရဲ့ အာဏာသိမ္းမႈကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဒသကေန ထိုင္းဘုရင္နဲ႔ ေတာ္၀င္မိသားစုဟာ က်န္းမာစြာျဖင့္ သူနဲ႔ အတူ ေနထိုင္ေနေၾကာင္း ေရဒီယိုကေန ထုတ္လြႊင့္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘုရင့္ဆီ အေရာက္ေခၚ ၿပီးလက္နက္ခ်ခိုင္းတဲ့အထိ တန္ျပန္ထိုးစစ္ ဆင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းမႈ ၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္ ဘန္ေကာက္နန္းေတာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးရဲ့ ပရမ္တင္ဆူလာနန္ဒါအ ေပၚယုံၾကည္ကိုးစားမႈကို ရုပ္သံကေန ထုတ္လြင့္တဲ့ျပ ကြက္တခု ရွိခဲ့ပါတယ္။
ဘုရင္ႀကီးဟာ ေရကန္ေဘးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ပရမ္တင္ဆူလာနန္ဒါလည္း ေနာက္ကေန လိုက္ပါလာပါတယ္။ ပရမ္တင္ဆူလာနန္ဒါဟာ ေရကန္ထဲ ေပါက္ေနတဲ့ ၾကာပန္းကို ဆြတ္ခူးၿပီး ဘုရင္ႀကီးဆီကို ဆက္သပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးက တခ်က္နမ္းၾကည့္ၿပီး ပရမ္ ဆီကို ျပန္ေပးပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးရဲ့ သေဘာက တိုင္းျပည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ပရမ္ကို ျပန္အပ္တဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ထိုင္းစစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ ဒီျပကြက္ကို ထုတ္လႊင့္ျပသသြားပါေသးတယ္။

ထိုင္းဘုရင္ႀကီးနဲ႔ ေတာ္၀င္မိသားစုကသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့ ရုိးသားျဖဴစင္မႈ၊ အာဂတိကင္းမႈ၊ တိုင္းျပည္အေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကို ေလးစားတာမဟုတ္ဘဲ စစ္တပ္နဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားသာမက ျပည္သူလူထုကလည္း ႀကိဳက္ႏွက္သက္တဲ့ သဘာရင့္ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ( Statesman) ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္ေရး ရကတည္းကေန မရွိခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရႏို္င္မယ္ ထင္တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဗမာလူထုေတြ ၾကားမွာ ယုံၾကည္မႈ အျပည့္အ၀ရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး မရွိျခင္းဟာ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မရပ္တန္႔ႏိုင္ျခင္း၏ အခ်က္တခ်က္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဒီလိုသဘာရင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံအခက္အခဲ ရင္ဆိုင္လာရၿပီဆိုရင္ ၾကား၀င္ ျဖန္ေျဖေပးေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ သဘာရင့္ မ်ိဳးခ်စ္ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ တဦးကေတာ့ အာနန္ပရာခြၽန္ ဘဲျဖစ္ပါတယ္။ လူထုေရာ စစ္တပ္ကပါ ရုိေသေလးစားတဲ့ အရပ္ဘက္က ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဘုရင္နဲ႔ျပည္သူ၊ ႏိုင္ငံတကာက ေထာက္ခံမႈရဖို႔အတြက္ အာနန္ပရာခြၽန္ ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိန္းဘရစ္ တကၠသိုလ္ထြက္ အာနန္ပရာခြၽန္ဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံေရး မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာတိုင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အျဖစ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ခန္႔အပ္ျခင္း ခံခဲ့ရတဲ့ အရပ္ဘက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံခ်စ္  သဘာရင့္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခုလည္း ထိုင္းေတာင္ပိုင္း မၿငိမ္မသက္မႈ၊ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးေတြမွာ ဂိုဏ္းဂဏ ပါတီစြဲမရွိဘဲ ပါ၀င္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားစည္းလုံးမႈ ပ်က္ျပားျခင္း၊ ပညာေရးပ်က္စီးျခင္း၊ လူမႈေရးပဋိဥည္ ေတြပ်က္စီးျခင္း၊ စီးပြားေရးပ်က္သုန္းျခင္း၊ ျပည္သူေတြရဲ့ အေျခခံ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားျခင္း စတဲ့ ပ်က္စီးျခင္းေတြ အျပင္ ႏိုင္ငံကို တည္မတ္ေပးႏိုင္တဲ့့ ရပ္မိရပ္ဖ (သို႔) သဘာရင့္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ (Statesman) ေတြကိုပါလက္လြတ္ ဆုံးရႈံးလိုက္ရၾကတယ္ လို႔ခံစားမိပါတယ္။

ဖထီး (ေက်ာင္းဆရာ- ေကာ္သူေလး)