“ကန္စြန္းႏြယ္”
|
8:11 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
“စိတ္အလ်ဥ္သာ
မေပ်ာက္ပ်က္တတ္လို႔ ကုန္ေခ်သည္ဆိုလွ်င္ အုံ႔မႈိင္းေတြေ၀၍ ျမဴသာေထြေသာ
သည္အရပ္မွာ မေနႏွင္႔။ အေ၀းသို႔ ပ်ံပါေခ်။ တြယ္ၿငိခ်င္လွ်င္ နာက်င္တတ္ေသာ
ရုပ္ကို မရွာေလႏွင္႔။ အာရုံကို နားမလည္သည့္ စိမ္းျမေသာ အေၾကာရွိသည့္
သစ္ပင္ပန္းရြက္၌သာ နားခိုပါေခ်။” တဲ႔။
အဲဒါ ဆရာမႀကီးၾကည္ေအးရဲ႕ “တမ္းတတတ္သည္” ၀တၳဳထဲက စကားလုံးကေလးေတြပါ။ စိုစြတ္ေစလိုသူတို႔ကိုသာ စြတ္စိုေစေသာ ေပါကၡရ၀ႆမိုးဆိုတာလိုပဲ အတူတူဖတ္မိတဲ႔ လူခ်င္းအတူတူေတာင္မွ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ႔သူေတြကိုသာ တရုတ္သိုင္း၀တၳဳထဲက လက္နက္ပုန္းမ်ားသဖြယ္ နင္႔နင္႔နဲနဲ စူးနစ္သြားေအာင္ ေရးတတ္ပါေပတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးဖတ္လိုက္ၿပီး ဘာမွဆက္မေတြးႏိုင္ေတာ႔ပဲ အတြင္းဒဏ္ရာရသြားတဲ႔ သိုင္းသမားမ်ားအတိုင္း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ငိုင္ငိုင္ေလးျဖစ္သြားရတဲ႔ အရသာ။
သီခ်င္းကေလး တပိုင္းတစကိုပဲ ဓါတ္ျပားမ်ား အပ္ေၾကာင္းထပ္သလို အထပ္ထပ္အခါခါ ၾကားေယာင္မိတဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးေတြဟာ “သားတို႔နားမလည္၊ ေျမးတို႔နားမလည္။ သူငယ္ျပန္တယ္ ထင္လည္းထင္” ဆိုတဲ႔ အသက္ႀကီးျပင္း အိုမင္းလာျခင္းရဲ႕ လကၡဏာတစ္ရပ္မ်ားလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေက်ာကုန္းေပၚ ထန္းသီးေၾကြက်တာေတာင္ “ေအာင္မယ္ေလး … သြားေလသူ ကိုအ၀ွာ႔ လက္သံကေလးနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း” ဆိုၿပီး ေစာဘြဲ႔မွဴးအမွတ္တရလုပ္တဲ႔ မုဆိုးမမ်ားလို ဘာအေၾကာင္းေလးပဲ တိုက္ဆိုင္တိုက္ဆိုင္၊ သိခဲ႔ ကၽြမ္းခဲ႔ ခင္မင္ခဲ႔တဲ႔သူေတြကို ျပန္ျပန္ေအာင္႔ေမ႔ၿပီး သတိေတြရေနတာ လြန္မ်ား လြန္လြန္းေနသလားလို႔။ ထမင္းစားမေကာင္းေတာ႔လည္း ဘူတန္မွာ ေန႔တိုင္းေသာက္ခဲ႔တဲ႔ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကေလးကို သတိရ။ ဟိုလူ႔သတိရ၊ သည္လူ႔သတိရ။ ခ်မ္းလို႔ေစာင္ျခဳံေကြးေနတဲ႔အခိုက္လည္း ေလာက္ကိုင္မွာတုန္းက ေကာ္ဖီခြက္ကေလးနဲ႔ ေစာင္ျခဳံၾကားထဲက တရုတ္ကားေလးေတြ ၾကည့္တာ သတိရ၊ ဟိုလူ႔တမ္းတ၊ သည္လူ႔တမ္းတ။ စိတ္အစဥ္မ်ားဟာ ကန္စြန္းႏြယ္ေလးမ်ားလို တယ္လည္း တြယ္ၿငိတတ္လြန္းသကိုး။
အခုဆို အမ္းသက္ကေလးကလည္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ႔ၿပီဆိုေတာ႔ ေနာက္ဆိုရင္ အမ္းကိုလြမ္းတယ္ အမ္းကိုလြမ္းတယ္ ဆို ငိုေနမစိုးလို႔ ေနပူေတာ္က ဘဘႀကီးမ်ားက အမုန္းဆြဲထားခိုင္းဦးမလားပဲ။ သည္လိုအရပ္မ်ဳိးလာတဲ႔ဆရာ၀န္မ်ားကိုက လြန္လြန္လြန္းပါသေလ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေနလိုက္ပါေတာ႔လား။ တစ္သက္လုံး။ ေနာက္လူလႊတ္ရင္ ေနခ်င္မွေနမယ္႔ဟာ။ တျခားဆရာ၀န္ေတြပို႔ရင္ အလုပ္ထြက္ကုန္ၾကေတာ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ မနစ္နာပါလား။ ခုေတာ႔ သူတို႔က တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္စြန္းစြန္းဆို ဖင္၀မီးနဲ႔ၿမွဳိက္ထားတဲ႔အတိုင္း အထိုင္ကို မက်ေတာ႔ဘူး။ တစ္လတစ္ခါ ေျပာင္းခြင္႔ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကတယ္။ သခြပ္ပင္က မီးတက်ီက်ီ။ စာရြက္ကကုန္ပါဘိ။ သူမ်ားတကာေတြ မူဆယ္၊ လားရိႈး၊ တာခ်ီလိတ္၊ ေကာ႔ေသာင္ေလာက္က်ေနရင္ ပင္စင္သာယူေရာ။ ဘယ္တုန္းက ေျပာင္းခ်င္တယ္ ပူဆာၾကလို႔လဲ။ ကိုယ္႔အဖို႔ကေတာ႔ ထားရင္လည္း ေနပါမယ္။ ေစရင္လည္း သြားပါမယ္။ ဘယ္ေနရာကို ပို႔ေပးပါလို႔ေတာ႔ နားပူနားဆာ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ေရစက္ပါတဲ႔ရြာကို ေရာက္ရမွာေပါ႔။ ေရာက္တဲ႔အရပ္မွာ တခါဆက္ၿပီး ကန္စြန္းႏြယ္က အလြမ္းသယ္ဦးမွာေပါ႔။ ဟိုေနရာေရာက္ျပန္ရင္း ဟိုလူေတြနဲ႔ ခင္ျပန္ရင္း၊ ကၽြမ္းျပန္ရင္း၊ လြမ္းျပန္ရင္း။ သည္ေနရာေရာက္သြားရင္း သည္လူေတြနဲ႔ ခင္ျပန္ရင္း၊ ကၽြမ္းျပန္ရင္း၊ လြမ္းျပန္ရင္းဆိုေတာ႔ အစိမ္းလိုက္၀ါးစားခ်င္ၿပီး “ျပန္မလာခဲ႔နဲ႔။ အဲသည္မွာပဲ ေသလိုက္ပါေတာ႔လား” လို႔ ေမတၱာပို႔မယ္႔သူ ႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ ရွိသဗ်။ ခ်စ္သမီးေလးနဲ႔ သူ႔ေမေမေလ။ မယ္ေတာ္မာယာ နတ္ျပည္ကေစလိုက္တဲ႔ သ၀ဏ္လႊာ ဆုံးသာသြားေရာ သုေဒၶာလည္း တစ္လုံးမွ မပါဘူးရယ္လို႔ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ႀကီး ငိုခ်င္းခ်သလိုပဲ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ လူတကာနဲ႔ အလြမ္းသင္႔ေနသူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကိုမွ သတိရပါေလစလို႔ သံသယေတြ ေတာ္ေတာ္ ခိုင္မာေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲ အခု သုေဒၶာ အေျမွာက္တစ္သိန္း ေရးလိုက္တယ္ဗ်ာ။ မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း။
ပီေယဟိ ၀ိပၸေယာေကာ ဒုေကၡာဆိုတာကို သမီးေလး စခံစားဖူးတာကေတာ႔ သူငယ္တန္းနွစ္မွာ ေလာက္ကိုင္ကို ေျပာင္းရတုန္းကပါ။ သူ႔အေဖကိုယ္တိုင္ေတာင္ တစ္ခါမွ နယ္မထြက္ဖူးရွာေတာ႔ ဘယ္လိုသြား ဘယ္လိုေန၊ ဘယ္လိုစားရမွန္း ဘာမွမသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ကေလးက သူ႔အေဖနဲ႔ ခြဲရမွာစိုးလို႔ ဘယ္သြားသြား လိုက္မယ္ဆိုၿပီး အေမေတြ အဖြားေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းလိုက္လာတယ္။ ခ်စ္၍ေခၚမည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔ မေျပာင္းနြဲ႔နဲ႔ မလုပ္ႏိုင္တာကေတာ႔ သူ႔အေဖပါပဲ။ သူငယ္တန္းသမီးကေလး ပညာေရးထိခို္က္မွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီး မခိုင္လုံတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အတင္းအိမ္ျပန္ပို႔ရေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာသြားသလား မေျပာတတ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ေလ။ ၀လုံးကို ေလာက္ကိုင္မွာေရးရင္ မ၀ိုင္းမွာမို႔လား။ “နင္႔အေဖကမွ နင္႔ကို မေခၚခ်င္တာ မေတြ႔ဘူးလား” ဆိုတဲ႔စကားသံေတြကို “ရွိပါေစေတာ႔ေလ။ စိတ္နာသြားေတာ႔လည္း သိပ္မလြမ္းေတာ႔ဘူးေပါ႔” လို႔ ေျဖလိုက္တာပါပဲ။ “ေမ ငါ႔အား ပိေယဟိ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုအပ္ကုန္ေသာ၊ မနာေပဟိ စိတ္ႏွလုံးကို ပြားေစတတ္ေသာ၊ အေဆြအမ်ဳိး၊ အေဆြခင္ပြန္း၊ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္သူတို႔နွင္႔ နာနာဘာေ၀ါ အရပ္တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသျဖင္႔ ရွင္ကြဲကြဲရျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ၀ိနာဘာေ၀ါ ဘ၀တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသျဖင္႔ ေသကြဲကြဲရျခင္းသည္လည္းေကာင္း အံမွီ ျဖစ္တတ္ေခ်၏။” ဆိုတဲ႔ အဘိဏွသုတ္ ျမန္မာျပန္ကေလးကို သင္ေပးၿပီး “အေဖ႔ကို ေအာင္႔ေမ႔ရင္ အဲဒါေလးရြတ္ေပါ႔” လို႔ ဆိုေတာ႔ “ရြတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေအာင္႔ေမ႔တာပါပဲ” တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔လည္း သူ႔အေဖ အိမ္ျပန္လာဖို႔ က်ိန္စၾကၤာရိုက္တဲ႔အတတ္ကို တတ္သြားပါေတာ႔တယ္။ ေနမေကာင္းဘူး။ ေဆးရုံတက္ရတယ္ ဆိုရင္ အိမ္ကလူႀကီးေတြ စိတ္ညစ္သေလာက္ သူကေတာ႔ အေဖျပန္လာရေတာ႔မယ္ ဆို ေပ်ာ္ေနေရာ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႔အေမနဲ႔ လိုက္လည္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုမွာ သူဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲက ကုတင္စုတ္စုတ္ကေလးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ၿပီး တရုတ္လိုင္းက တီဗီေတြၾကည့္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ စားေနက်မဟုတ္တဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ က်ိတ္မွတ္စား၊ တစ္ပါတ္နဲ႔ ျပန္ေျပးေရာ။ “ရန္ကုန္ကပဲ ေစာင္႔ေတာ႔မယ္” တဲ႔။ သူက သူ႔အေဖျပန္လာမယ္ဆိုတာကို ယုံသလိုပဲ သူ႔အေဖကလည္း “တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ႔ ျပန္ေျပာင္းေပးမွာေပါ႔” ဆိုတ႔ လူႀကီးစကားေတြကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထိုင္ေစာင္႔ေနလိုက္တာ။ သည္ေႏြမိုးေဆာင္းေျပာင္းေသာ္လည္းက ႏွစ္ခါကေန သုံးခါေတာင္ေရာက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။ ကတိေပးထားတဲ႔ လူႀကီးမင္းေတြ သုံးဆက္ေျပာင္းသြားတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဘူး။ ေနသားက်တာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေနတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔ကုသိုလ္ကံဟာ အိမ္ကိုျပန္ဖို႔ အခ်ိန္မတန္ေသးတဲ႔အခါ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး “ဒီ႔ထက္ပိုေ၀းတဲ႔ေနရာသြားမယ္ကြာ” ဆို ဘူတန္ကိုသြားဖို႔ ေလွ်ာက္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
နိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ ဇာတာပါတဲ႔သူဟာ ျပည္တြင္းမွာ ဘယ္လိုမွေနလို႔ထိုင္လို႔ အဆင္မေခ်ာဘူးဆိုတာ ဟုတ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေရာက္သြားလိုက္တာ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ။ သူမ်ားတကာလို ေလကိုဆန္လို႔ ပ်ံစို႔လား မလုပ္ႏိုင္တဲ႔ဘ၀မို႔ လႈိင္း၏သယ္ေဆာင္ရာ ဟိုးအေ၀းကို လြင္႔ရျပန္တာေပါ႔။ သည္တခါမွာလည္း သူက လိုက္ဦးမွာတဲ႔။ “ေနသားက်ေတာ႔ ဗီဇာေလွ်ာက္ၿပီး ေခၚလိုက္မွာေပါ႔ သမီးရယ္” ဆို ပုံေျပာရျပန္တယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေတာင္မွ ကိုယ္ေရာက္တဲ႔ၿမဳိ႕က ဒုတိယအေ၀းဆုံးေလာက္ရွိတယ္။ ၿမဳိ႔ေတာ္ကေနသြားရင္ နွစ္ရက္ခရီး။ အတူတူက်တဲ႔ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ေလးဆို မသြားႏိုင္ပါဘူး မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်လာလို႔ ျပန္ေျပာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။ (သူတို႔လူႀကီးေတြမ်ား အဲသေလာက္ကို သေဘာေကာင္းတာ) ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္လ ႏွစ္လေလာက္အတြင္းမွာ ေပါင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က်သြားတယ္။ သူတို႔အစားအေသာက္ေတြ ကိုယ္စားလို႔မရဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားတဲ႔သူ မျမင္ဖူးရင္ ၾကည့္ထားလိုက္။ အဲလိုဆိုေတာ႔ သည္အေဖနဲ႔သည္သမီးဟာ တစ္ႏွစ္စာေတာ႔ မျဖစ္မေန ေ၀းကိုေ၀းေနရတာေပါ႔။
တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ခြင္႔ျပန္တဲ႔အခါ လိုက္ရေကာင္းႏိုးႏိုး။ ေနေရာေနႏိုင္ပါ႔မလား ခ်ီတုံခ်တုံနဲ႔ သားအမိနွစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္အထိ ပါလာပါတယ္။ တစ္ပါတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ လိုက္လည္ၿပီး ဟိုဘက္မွာ ကားႏွစ္ရက္စီးရမွာ ေၾကာက္လို႔ မလိုက္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေလာက္ကိုင္မွာကတည္းက သူ႔အေဖျပန္ရင္ ငိုလို႔မဆုံးတဲ႔ကေလးဟာ ျပန္ရမယ္႔ရက္နီးလာတိုင္း လည္ရင္းပတ္ရင္း ငိုင္ငိုင္သြားတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကစားကြင္းႀကီးေတြမွာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ကမာၻငယ္ေလးေတြထဲမွာ သူ႔သမီး ဘာကိုတကယ္တမ္း မက္ေမာသလဲဆိုတာကို အကဲခတ္မိတဲ႔ သူ႔အေဖအဖို႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ၂၄ နာရီ အင္တာနက္ရွိတဲ႔အရပ္ပဲေလ။ “တေနကုန္ သမီးေတြ႔ခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္လာခဲ႔။ အေဖနဲ႔ စကားေျပာလို႔ရတယ္။” ဆို သင္ေပးလိုက္ၿပီး ကေလးကို ဂ်ီေမးေတြ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေတြ အေကာင္႔ဖြင္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခက္တာက အဲဒီသားအဖဟာ ဖုန္းေျပာရင္ေတာင္ “သမီးေလး ေနေကာင္းလား။ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။ ဘာဟင္းနဲ႔စားလဲ။” လို႔ ေျပာၿပီးရင္ ေထြလီကာလီ ဆက္မေျပာတတ္ၾကေတာ႔ဘူး။ သမီးဆီက “အင္း” တစ္လုံးရဖို႔ ေမးခြန္းေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ရတယ္။ အိမ္မွာရွိေနၾကရင္လည္း ဖေအေနာက္က ပုဆိုးစဆြဲၿပီး တေကာက္ေကာက္ လိုက္မေနေတာ႔တာ ၾကာပါၿပီ။ (ငယ္ငယ္ကေတာ႔ သူ႔အေဖ အိမ္သာတက္ရင္ ေရခ်ဳိးရင္ တံခါး၀က ရပ္ေစာင္႔တာ) ဘာသိဘာသာပဲေနေပမယ္႔ အိမ္မွာ အေဖရွိေနတယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္လုံျခဳံမႈကိုပဲ လိုခ်င္တာလား မသိ။ အဖြားတုန္းကလည္း တေရးနိုး အိပ္ယာေဘးထစမ္းရင္ သူ႔ေျမးရွိေနမွ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သတဲ႔။ တေန႔မွာေတာ႔ ႏွမသယ္ သူ႔အေဒၚက “သမီး ေဖေဖနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ လာ” ဆိုၿပီး အင္တာနက္ဆိုင္ေခၚသြားေတာ႔ သမီးက ကင္မရာကို ငိုင္ငိုင္ႀကီးၾကည့္ေနၿပိး ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ သူမ်ားေတြကသာ ဟိုလိုေျပာလိုက္ သည္လိုေျပာလိုက္ ၀င္ေျပာေပးေနတာ။ သူ႔ဆီက စကားတစ္လုံးမွ မထြက္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ႔ သူ႔မွာေရာဂါစေတာ႔တာပဲ။ အေဖ႔ဆီလိုက္သြားမယ္။ အေမပို႔ႏိုင္ရင္ပို႔၊ မပို႔ႏိုင္ရင္ အေဒၚေတြ အဖြားေတြပို႔။ သူကေတာ႔ သြားကိုသြားမွာ ျဖစ္ေရာ။ သူ႔အေဖကို ဘန္ေကာက္ထိ လာေခၚခိုင္းတယ္။ ခက္တာက ဘန္ေကာက္မွာ ေလဆိပ္ပိတ္ထားတဲ႔အခ်ိန္၊ သိဃိုလ္ျပည္ႀကီးက မီးေလာင္လို႔ ေကာင္းတုန္း။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ “နင္႔အေဖက ဟိုမွာ ကုလားမႀကီးေနာက္ ပါသြားၿပီ။ ျပန္မလာေတာ႔ဘူး။” ဇာတ္ကားရိုက္လိုက္ၾကေတာ႔တယ္။ သည္အခါမွာ သမီးက သူ႔အေဖကို ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာနဲ႔။ သူေမးတာပဲ ေျဖ။ “အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာမွာလား။ မလာဘူးလား။” သူ႔ဘက္က နိုင္ကြက္ကေတာ႔ သူ႔အေဖျပန္မလာသေရြ႕ သူ႔ကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လုံး၀ လာမေျပာနဲ႔။
လူႀကီးေတြဟာ ကေလးေတြကို ငါတို႔ေျပာသမွ် ယုံရတာဆိုၿပီး အခါခါ လိမ္ၾကညာၾက၊ လြယ္လြယ္နဲ႔ ကတိေတြ ေပးၾကတာ ဘာျဖစ္တတ္သလဲ သိလား။ မုသားဆိုတာမွာလည္း အဆိပ္တက္တတ္ပါတယ္။ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ညာေျပာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခံစားရမွာ ကို မၾကည့္ရက္လို႔ ညာေျပာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ညာေျပာေျပာ၊ အျဖဴေရာင္မုသားမွာ ေစတနာေတြနဲ႔မို႔ အဆိပ္မသင္႔ဘူးလို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ေစတနာမွာကိုက လြန္ကဲသြားရင္ ေ၀ဒနာလို႔ေခၚတဲ႔ အဆိပ္ျဖစ္သြားေရာ။ ကေလးေက်ာင္းေတြပ်က္တိုင္း၊ စာေမးပြဲေျဖစရာရွိတိုင္း သူ႔အေဖက ဖုန္းနဲ႔လွမ္းလွမ္းဆက္ရတာ “သမီးေရ.. အေဖအခု ျပန္လာေနၿပီ။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳလွည့္”။ တစ္ခါလည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္။ သမီးတစ္ေယာက္လုံးေမြးထားၿပီး ဘာတစ္ခုမွ တာ၀န္မယူခ်င္တဲ႔ အေဖတစ္ေယာက္ဟာ ကေလးေရွ႕ေရးအတြက္ မုသားေလး ခနခနေျပာေပးရတာ ဘာ၀န္ေလးစရာရွိသလဲ ဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး သူ႔အေဖႀကီး အရွင္လတ္လတ္ ေနာက္ေက်ာတည့္တည့္ ေရာက္လာတာေတာင္ သမီးက လွည့္မၾကည့္ေတာ႔ဘူး။ စကားလည္း မေျပာေတာ႔ဘူး။ ထမင္းကို ကြန္ျပဴတာေရွ႔မွာပဲ မ်က္ႏွာမလႊဲစတမ္း စားတယ္။ အိမ္သာထက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ အခ်ိန္ျပည့္ ဂိမ္းကစားေနတာ။ ညေတာင္ မအိပ္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္လုံးေတြ တြတ္တြတ္နီလာရင္လည္း လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္လိုက္နဲ႔ မနက္ေရာင္နီမလာမခ်င္း မအိပ္ေတာ႔ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္မွ စိတ္ခ်လက္ခ် တေနကုန္အိပ္ေတာ႔တယ္။ ႏို႔မို႔ေခ်ာ႔ေမာ႔ၿပီး ေက်ာင္းပို႔ေနမစိုးလို႔။ ေက်ာင္းတက္ေစခ်င္သလား အခုခ်က္ခ်င္း အလုပ္ထြက္စာတင္လိုက္။
သမီးစိတ္ထဲမွာ ရွိတာက သူ႔အေဖဟာ အင္မတန္ အလုပ္မက္သူႀကီး။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေတြ႔ကရာလူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္ပါးတတ္သူႀကီး။ မိသားစုတာ၀န္ဆိုတာကို ဘယ္တုန္းကမွ ေခါင္းထဲထည့္မထားသူႀကီး။ အႀကီးဆုံးပုဒ္မကေတာ႔ သူ႔ကို ဘယ္ေသာအခါမွ သတိမရသူႀကီးေပါ႔။ အၿမဲတမ္း မုသားစကားေတြနဲ႔ လွည့္စားတတ္သူႀကီး လို႔လည္း ထင္ခ်င္ထင္လိမ္႔မယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက သူ႔အေဖနဲ႔ အတူရွိခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို စဥ္းစားမိရင္ နာက်င္ရလြန္းလို႔ ေမ႔ပစ္ခ်င္ေနမလားပဲ။ သူမ်ားတကာေတြ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာ ကေလးေတာင္ သိလ်က္သားနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ျပန္မလာခ်င္လို႔ေနမွာေပါ႔ လို႔ တထစ္ခ်ေတြးထားပုံရတယ္။ သူ႔အေဖဘက္မွာ ဘယ္လိုရွိမလဲဆိုတာ မေတြးတတ္ေသးပဲကိုး။ တေန႔ေန႔ေတာ႔ ေတြးတတ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ နားလည္လာမွာလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္တေန႔ေန႔ဆိုတာ ေရာက္ကို ေရာက္မလာေစခ်င္တာ သူ႔အေဖရဲ႕ ဆႏၵပါ။ အဲသလိုဆိုရင္ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ နာက်င္ခံစားရရွာဥိီးမွာ မဟုတ္လား။ အခု သူ႔ဘက္က တစ္ခါ နာခဲ႔ၿပီးၿပီ။ သူ႔အေဖဘက္က ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ေနာက္တခါ မနာက်င္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒဏ္ရာဆိုတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ေနာင္တဆိုတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ကုန္လြန္ခဲ႔တဲ႔ ကာလေတြမွာ မၿငိမတြယ္ပဲ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ လမ္းေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ သမီးဖတ္ေနတဲ႔ ပုံျပင္ထဲမွာလို “ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္သြားၾကေလသတည္း” လို႔ ဇာတ္မသိမ္းႏိုင္တဲ႔ လူ႔ဘ၀မွာ ဆက္ရန္ေတြက ရွိေသးသည္ေလ။ ဘူတန္ကျပန္လာၿပီး အမ္းကို ေရာက္ရျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေရာက္ရဦးမယ္ဆိုတာ မေျပာႏုိင္ေသးဘူး။ အေဖဆိုတာ တြယ္တာတဲ႔စိတ္ေတြ နည္းပါးသြားတဲ႔ တေန႔က်ရင္ ေနာက္ထပ္ယုံၾကည္တြယ္တာစရာလူ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ႀကဳံလာရဦးမွာေပါ႔။ မွာခ်င္ပါတယ္။
“စိတ္အလ်ဥ္သာ မေပ်ာက္ပ်က္တတ္လို႔ ကုန္ေခ်သည္ဆိုလွ်င္ အုံ႔မႈိင္းေတြေ၀၍ ျမဴသာေထြေသာ သည္အရပ္မွာ မေနႏွင္႔။ အေ၀းသို႔ ပ်ံပါေခ်။ တြယ္ၿငိခ်င္လွ်င္ နာက်င္တတ္ေသာ ရုပ္ကို မရွာေလႏွင္႔။ အာရုံကို နားမလည္သည့္ စိမ္းျမေသာ အေၾကာရွိသည့္ သစ္ပင္ပန္းရြက္၌သာ နားခိုပါေခ်။” လို႔။
အဲဒါ ဆရာမႀကီးၾကည္ေအးရဲ႕ “တမ္းတတတ္သည္” ၀တၳဳထဲက စကားလုံးကေလးေတြပါ။ စိုစြတ္ေစလိုသူတို႔ကိုသာ စြတ္စိုေစေသာ ေပါကၡရ၀ႆမိုးဆိုတာလိုပဲ အတူတူဖတ္မိတဲ႔ လူခ်င္းအတူတူေတာင္မွ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တဲ႔သူေတြကိုသာ တရုတ္သိုင္း၀တၳဳထဲက လက္နက္ပုန္းမ်ားသဖြယ္ နင္႔နင္႔နဲနဲ စူးနစ္သြားေအာင္ ေရးတတ္ပါေပတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးဖတ္လိုက္ၿပီး ဘာမွဆက္မေတြးႏိုင္ေတာ႔ပဲ အတြင္းဒဏ္ရာရသြားတဲ႔ သိုင္းသမားမ်ားအတိုင္း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ငိုင္ငိုင္ေလးျဖစ္သြားရတဲ႔ အရသာ။
သီခ်င္းကေလး တပိုင္းတစကိုပဲ ဓါတ္ျပားမ်ား အပ္ေၾကာင္းထပ္သလို အထပ္ထပ္အခါခါ ၾကားေယာင္မိတဲ႔ ခံစားခ်က္ကေလးေတြဟာ “သားတို႔နားမလည္၊ ေျမးတို႔နားမလည္။ သူငယ္ျပန္တယ္ ထင္လည္းထင္” ဆိုတဲ႔ အသက္ႀကီးျပင္း အိုမင္းလာျခင္းရဲ႕ လကၡဏာတစ္ရပ္မ်ားလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေက်ာကုန္းေပၚ ထန္းသီးေၾကြက်တာေတာင္ “ေအာင္မယ္ေလး … သြားေလသူ ကိုအ၀ွာ႔ လက္သံကေလးနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း” ဆိုၿပီး ေစာဘြဲ႔မွဴးအမွတ္တရလုပ္တဲ႔ မုဆိုးမမ်ားလို ဘာအေၾကာင္းေလးပဲ တိုက္ဆိုင္တိုက္ဆိုင္၊ သိခဲ႔ ကၽြမ္းခဲ႔ ခင္မင္ခဲ႔တဲ႔သူေတြကို ျပန္ျပန္ေအာင္႔ေမ႔ၿပီး သတိေတြရေနတာ လြန္မ်ား လြန္လြန္းေနသလားလို႔။ ထမင္းစားမေကာင္းေတာ႔လည္း ဘူတန္မွာ ေန႔တိုင္းေသာက္ခဲ႔တဲ႔ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကေလးကို သတိရ။ ဟိုလူ႔သတိရ၊ သည္လူ႔သတိရ။ ခ်မ္းလို႔ေစာင္ျခဳံေကြးေနတဲ႔အခိုက္လည္း ေလာက္ကိုင္မွာတုန္းက ေကာ္ဖီခြက္ကေလးနဲ႔ ေစာင္ျခဳံၾကားထဲက တရုတ္ကားေလးေတြ ၾကည့္တာ သတိရ၊ ဟိုလူ႔တမ္းတ၊ သည္လူ႔တမ္းတ။ စိတ္အစဥ္မ်ားဟာ ကန္စြန္းႏြယ္ေလးမ်ားလို တယ္လည္း တြယ္ၿငိတတ္လြန္းသကိုး။
အခုဆို အမ္းသက္ကေလးကလည္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ႔ၿပီဆိုေတာ႔ ေနာက္ဆိုရင္ အမ္းကိုလြမ္းတယ္ အမ္းကိုလြမ္းတယ္ ဆို ငိုေနမစိုးလို႔ ေနပူေတာ္က ဘဘႀကီးမ်ားက အမုန္းဆြဲထားခိုင္းဦးမလားပဲ။ သည္လိုအရပ္မ်ဳိးလာတဲ႔ဆရာ၀န္မ်ားကိုက လြန္လြန္လြန္းပါသေလ။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေနလိုက္ပါေတာ႔လား။ တစ္သက္လုံး။ ေနာက္လူလႊတ္ရင္ ေနခ်င္မွေနမယ္႔ဟာ။ တျခားဆရာ၀န္ေတြပို႔ရင္ အလုပ္ထြက္ကုန္ၾကေတာ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ မနစ္နာပါလား။ ခုေတာ႔ သူတို႔က တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္စြန္းစြန္းဆို ဖင္၀မီးနဲ႔ၿမွဳိက္ထားတဲ႔အတိုင္း အထိုင္ကို မက်ေတာ႔ဘူး။ တစ္လတစ္ခါ ေျပာင္းခြင္႔ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကတယ္။ သခြပ္ပင္က မီးတက်ီက်ီ။ စာရြက္ကကုန္ပါဘိ။ သူမ်ားတကာေတြ မူဆယ္၊ လားရိႈး၊ တာခ်ီလိတ္၊ ေကာ႔ေသာင္ေလာက္က်ေနရင္ ပင္စင္သာယူေရာ။ ဘယ္တုန္းက ေျပာင္းခ်င္တယ္ ပူဆာၾကလို႔လဲ။ ကိုယ္႔အဖို႔ကေတာ႔ ထားရင္လည္း ေနပါမယ္။ ေစရင္လည္း သြားပါမယ္။ ဘယ္ေနရာကို ပို႔ေပးပါလို႔ေတာ႔ နားပူနားဆာ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ေရစက္ပါတဲ႔ရြာကို ေရာက္ရမွာေပါ႔။ ေရာက္တဲ႔အရပ္မွာ တခါဆက္ၿပီး ကန္စြန္းႏြယ္က အလြမ္းသယ္ဦးမွာေပါ႔။ ဟိုေနရာေရာက္ျပန္ရင္း ဟိုလူေတြနဲ႔ ခင္ျပန္ရင္း၊ ကၽြမ္းျပန္ရင္း၊ လြမ္းျပန္ရင္း။ သည္ေနရာေရာက္သြားရင္း သည္လူေတြနဲ႔ ခင္ျပန္ရင္း၊ ကၽြမ္းျပန္ရင္း၊ လြမ္းျပန္ရင္းဆိုေတာ႔ အစိမ္းလိုက္၀ါးစားခ်င္ၿပီး “ျပန္မလာခဲ႔နဲ႔။ အဲသည္မွာပဲ ေသလိုက္ပါေတာ႔လား” လို႔ ေမတၱာပို႔မယ္႔သူ ႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ ရွိသဗ်။ ခ်စ္သမီးေလးနဲ႔ သူ႔ေမေမေလ။ မယ္ေတာ္မာယာ နတ္ျပည္ကေစလိုက္တဲ႔ သ၀ဏ္လႊာ ဆုံးသာသြားေရာ သုေဒၶာလည္း တစ္လုံးမွ မပါဘူးရယ္လို႔ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ႀကီး ငိုခ်င္းခ်သလိုပဲ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ လူတကာနဲ႔ အလြမ္းသင္႔ေနသူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကိုမွ သတိရပါေလစလို႔ သံသယေတြ ေတာ္ေတာ္ ခိုင္မာေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲ အခု သုေဒၶာ အေျမွာက္တစ္သိန္း ေရးလိုက္တယ္ဗ်ာ။ မ်က္ရည္ငွက္မ်ား နားေစသတည္း။
ပီေယဟိ ၀ိပၸေယာေကာ ဒုေကၡာဆိုတာကို သမီးေလး စခံစားဖူးတာကေတာ႔ သူငယ္တန္းနွစ္မွာ ေလာက္ကိုင္ကို ေျပာင္းရတုန္းကပါ။ သူ႔အေဖကိုယ္တိုင္ေတာင္ တစ္ခါမွ နယ္မထြက္ဖူးရွာေတာ႔ ဘယ္လိုသြား ဘယ္လိုေန၊ ဘယ္လိုစားရမွန္း ဘာမွမသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ကေလးက သူ႔အေဖနဲ႔ ခြဲရမွာစိုးလို႔ ဘယ္သြားသြား လိုက္မယ္ဆိုၿပီး အေမေတြ အဖြားေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းလိုက္လာတယ္။ ခ်စ္၍ေခၚမည္ လိုက္ေတာ္မူခဲ႔ မေျပာင္းနြဲ႔နဲ႔ မလုပ္ႏိုင္တာကေတာ႔ သူ႔အေဖပါပဲ။ သူငယ္တန္းသမီးကေလး ပညာေရးထိခို္က္မွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီး မခိုင္လုံတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အတင္းအိမ္ျပန္ပို႔ရေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္နာသြားသလား မေျပာတတ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ေလ။ ၀လုံးကို ေလာက္ကိုင္မွာေရးရင္ မ၀ိုင္းမွာမို႔လား။ “နင္႔အေဖကမွ နင္႔ကို မေခၚခ်င္တာ မေတြ႔ဘူးလား” ဆိုတဲ႔စကားသံေတြကို “ရွိပါေစေတာ႔ေလ။ စိတ္နာသြားေတာ႔လည္း သိပ္မလြမ္းေတာ႔ဘူးေပါ႔” လို႔ ေျဖလိုက္တာပါပဲ။ “ေမ ငါ႔အား ပိေယဟိ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုအပ္ကုန္ေသာ၊ မနာေပဟိ စိတ္ႏွလုံးကို ပြားေစတတ္ေသာ၊ အေဆြအမ်ဳိး၊ အေဆြခင္ပြန္း၊ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္သူတို႔နွင္႔ နာနာဘာေ၀ါ အရပ္တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသျဖင္႔ ရွင္ကြဲကြဲရျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ၀ိနာဘာေ၀ါ ဘ၀တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသျဖင္႔ ေသကြဲကြဲရျခင္းသည္လည္းေကာင္း အံမွီ ျဖစ္တတ္ေခ်၏။” ဆိုတဲ႔ အဘိဏွသုတ္ ျမန္မာျပန္ကေလးကို သင္ေပးၿပီး “အေဖ႔ကို ေအာင္႔ေမ႔ရင္ အဲဒါေလးရြတ္ေပါ႔” လို႔ ဆိုေတာ႔ “ရြတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေအာင္႔ေမ႔တာပါပဲ” တဲ႔။
ေနာက္ေတာ႔လည္း သူ႔အေဖ အိမ္ျပန္လာဖို႔ က်ိန္စၾကၤာရိုက္တဲ႔အတတ္ကို တတ္သြားပါေတာ႔တယ္။ ေနမေကာင္းဘူး။ ေဆးရုံတက္ရတယ္ ဆိုရင္ အိမ္ကလူႀကီးေတြ စိတ္ညစ္သေလာက္ သူကေတာ႔ အေဖျပန္လာရေတာ႔မယ္ ဆို ေပ်ာ္ေနေရာ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႔အေမနဲ႔ လိုက္လည္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုမွာ သူဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲက ကုတင္စုတ္စုတ္ကေလးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ၿပီး တရုတ္လိုင္းက တီဗီေတြၾကည့္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ စားေနက်မဟုတ္တဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ က်ိတ္မွတ္စား၊ တစ္ပါတ္နဲ႔ ျပန္ေျပးေရာ။ “ရန္ကုန္ကပဲ ေစာင္႔ေတာ႔မယ္” တဲ႔။ သူက သူ႔အေဖျပန္လာမယ္ဆိုတာကို ယုံသလိုပဲ သူ႔အေဖကလည္း “တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ႔ ျပန္ေျပာင္းေပးမွာေပါ႔” ဆိုတ႔ လူႀကီးစကားေတြကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထိုင္ေစာင္႔ေနလိုက္တာ။ သည္ေႏြမိုးေဆာင္းေျပာင္းေသာ္လည္းက ႏွစ္ခါကေန သုံးခါေတာင္ေရာက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။ ကတိေပးထားတဲ႔ လူႀကီးမင္းေတြ သုံးဆက္ေျပာင္းသြားတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဘူး။ ေနသားက်တာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေနတာလည္း မွန္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ ကုိယ္႔ကုသိုလ္ကံဟာ အိမ္ကိုျပန္ဖို႔ အခ်ိန္မတန္ေသးတဲ႔အခါ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး “ဒီ႔ထက္ပိုေ၀းတဲ႔ေနရာသြားမယ္ကြာ” ဆို ဘူတန္ကိုသြားဖို႔ ေလွ်ာက္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
နိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ ဇာတာပါတဲ႔သူဟာ ျပည္တြင္းမွာ ဘယ္လိုမွေနလို႔ထိုင္လို႔ အဆင္မေခ်ာဘူးဆိုတာ ဟုတ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေရာက္သြားလိုက္တာ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ။ သူမ်ားတကာလို ေလကိုဆန္လို႔ ပ်ံစို႔လား မလုပ္ႏိုင္တဲ႔ဘ၀မို႔ လႈိင္း၏သယ္ေဆာင္ရာ ဟိုးအေ၀းကို လြင္႔ရျပန္တာေပါ႔။ သည္တခါမွာလည္း သူက လိုက္ဦးမွာတဲ႔။ “ေနသားက်ေတာ႔ ဗီဇာေလွ်ာက္ၿပီး ေခၚလိုက္မွာေပါ႔ သမီးရယ္” ဆို ပုံေျပာရျပန္တယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေတာင္မွ ကိုယ္ေရာက္တဲ႔ၿမဳိ႕က ဒုတိယအေ၀းဆုံးေလာက္ရွိတယ္။ ၿမဳိ႔ေတာ္ကေနသြားရင္ နွစ္ရက္ခရီး။ အတူတူက်တဲ႔ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ေလးဆို မသြားႏိုင္ပါဘူး မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်လာလို႔ ျပန္ေျပာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။ (သူတို႔လူႀကီးေတြမ်ား အဲသေလာက္ကို သေဘာေကာင္းတာ) ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္လ ႏွစ္လေလာက္အတြင္းမွာ ေပါင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က်သြားတယ္။ သူတို႔အစားအေသာက္ေတြ ကိုယ္စားလို႔မရဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားတဲ႔သူ မျမင္ဖူးရင္ ၾကည့္ထားလိုက္။ အဲလိုဆိုေတာ႔ သည္အေဖနဲ႔သည္သမီးဟာ တစ္ႏွစ္စာေတာ႔ မျဖစ္မေန ေ၀းကိုေ၀းေနရတာေပါ႔။
တစ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ခြင္႔ျပန္တဲ႔အခါ လိုက္ရေကာင္းႏိုးႏိုး။ ေနေရာေနႏိုင္ပါ႔မလား ခ်ီတုံခ်တုံနဲ႔ သားအမိနွစ္ေယာက္ ဘန္ေကာက္အထိ ပါလာပါတယ္။ တစ္ပါတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ လိုက္လည္ၿပီး ဟိုဘက္မွာ ကားႏွစ္ရက္စီးရမွာ ေၾကာက္လို႔ မလိုက္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေလာက္ကိုင္မွာကတည္းက သူ႔အေဖျပန္ရင္ ငိုလို႔မဆုံးတဲ႔ကေလးဟာ ျပန္ရမယ္႔ရက္နီးလာတိုင္း လည္ရင္းပတ္ရင္း ငိုင္ငိုင္သြားတာ သတိထားမိပါတယ္။ ကစားကြင္းႀကီးေတြမွာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ကမာၻငယ္ေလးေတြထဲမွာ သူ႔သမီး ဘာကိုတကယ္တမ္း မက္ေမာသလဲဆိုတာကို အကဲခတ္မိတဲ႔ သူ႔အေဖအဖို႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ၂၄ နာရီ အင္တာနက္ရွိတဲ႔အရပ္ပဲေလ။ “တေနကုန္ သမီးေတြ႔ခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္လာခဲ႔။ အေဖနဲ႔ စကားေျပာလို႔ရတယ္။” ဆို သင္ေပးလိုက္ၿပီး ကေလးကို ဂ်ီေမးေတြ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေတြ အေကာင္႔ဖြင္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခက္တာက အဲဒီသားအဖဟာ ဖုန္းေျပာရင္ေတာင္ “သမီးေလး ေနေကာင္းလား။ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။ ဘာဟင္းနဲ႔စားလဲ။” လို႔ ေျပာၿပီးရင္ ေထြလီကာလီ ဆက္မေျပာတတ္ၾကေတာ႔ဘူး။ သမီးဆီက “အင္း” တစ္လုံးရဖို႔ ေမးခြန္းေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ရတယ္။ အိမ္မွာရွိေနၾကရင္လည္း ဖေအေနာက္က ပုဆိုးစဆြဲၿပီး တေကာက္ေကာက္ လိုက္မေနေတာ႔တာ ၾကာပါၿပီ။ (ငယ္ငယ္ကေတာ႔ သူ႔အေဖ အိမ္သာတက္ရင္ ေရခ်ဳိးရင္ တံခါး၀က ရပ္ေစာင္႔တာ) ဘာသိဘာသာပဲေနေပမယ္႔ အိမ္မွာ အေဖရွိေနတယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္လုံျခဳံမႈကိုပဲ လိုခ်င္တာလား မသိ။ အဖြားတုန္းကလည္း တေရးနိုး အိပ္ယာေဘးထစမ္းရင္ သူ႔ေျမးရွိေနမွ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သတဲ႔။ တေန႔မွာေတာ႔ ႏွမသယ္ သူ႔အေဒၚက “သမီး ေဖေဖနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ လာ” ဆိုၿပီး အင္တာနက္ဆိုင္ေခၚသြားေတာ႔ သမီးက ကင္မရာကို ငိုင္ငိုင္ႀကီးၾကည့္ေနၿပိး ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ သူမ်ားေတြကသာ ဟိုလိုေျပာလိုက္ သည္လိုေျပာလိုက္ ၀င္ေျပာေပးေနတာ။ သူ႔ဆီက စကားတစ္လုံးမွ မထြက္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ႔ သူ႔မွာေရာဂါစေတာ႔တာပဲ။ အေဖ႔ဆီလိုက္သြားမယ္။ အေမပို႔ႏိုင္ရင္ပို႔၊ မပို႔ႏိုင္ရင္ အေဒၚေတြ အဖြားေတြပို႔။ သူကေတာ႔ သြားကိုသြားမွာ ျဖစ္ေရာ။ သူ႔အေဖကို ဘန္ေကာက္ထိ လာေခၚခိုင္းတယ္။ ခက္တာက ဘန္ေကာက္မွာ ေလဆိပ္ပိတ္ထားတဲ႔အခ်ိန္၊ သိဃိုလ္ျပည္ႀကီးက မီးေလာင္လို႔ ေကာင္းတုန္း။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ “နင္႔အေဖက ဟိုမွာ ကုလားမႀကီးေနာက္ ပါသြားၿပီ။ ျပန္မလာေတာ႔ဘူး။” ဇာတ္ကားရိုက္လိုက္ၾကေတာ႔တယ္။ သည္အခါမွာ သမီးက သူ႔အေဖကို ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာနဲ႔။ သူေမးတာပဲ ေျဖ။ “အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လာမွာလား။ မလာဘူးလား။” သူ႔ဘက္က နိုင္ကြက္ကေတာ႔ သူ႔အေဖျပန္မလာသေရြ႕ သူ႔ကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လုံး၀ လာမေျပာနဲ႔။
လူႀကီးေတြဟာ ကေလးေတြကို ငါတို႔ေျပာသမွ် ယုံရတာဆိုၿပီး အခါခါ လိမ္ၾကညာၾက၊ လြယ္လြယ္နဲ႔ ကတိေတြ ေပးၾကတာ ဘာျဖစ္တတ္သလဲ သိလား။ မုသားဆိုတာမွာလည္း အဆိပ္တက္တတ္ပါတယ္။ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ညာေျပာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခံစားရမွာ ကို မၾကည့္ရက္လို႔ ညာေျပာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ညာေျပာေျပာ၊ အျဖဴေရာင္မုသားမွာ ေစတနာေတြနဲ႔မို႔ အဆိပ္မသင္႔ဘူးလို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ေစတနာမွာကိုက လြန္ကဲသြားရင္ ေ၀ဒနာလို႔ေခၚတဲ႔ အဆိပ္ျဖစ္သြားေရာ။ ကေလးေက်ာင္းေတြပ်က္တိုင္း၊ စာေမးပြဲေျဖစရာရွိတိုင္း သူ႔အေဖက ဖုန္းနဲ႔လွမ္းလွမ္းဆက္ရတာ “သမီးေရ.. အေဖအခု ျပန္လာေနၿပီ။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳလွည့္”။ တစ္ခါလည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္။ သမီးတစ္ေယာက္လုံးေမြးထားၿပီး ဘာတစ္ခုမွ တာ၀န္မယူခ်င္တဲ႔ အေဖတစ္ေယာက္ဟာ ကေလးေရွ႕ေရးအတြက္ မုသားေလး ခနခနေျပာေပးရတာ ဘာ၀န္ေလးစရာရွိသလဲ ဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး သူ႔အေဖႀကီး အရွင္လတ္လတ္ ေနာက္ေက်ာတည့္တည့္ ေရာက္လာတာေတာင္ သမီးက လွည့္မၾကည့္ေတာ႔ဘူး။ စကားလည္း မေျပာေတာ႔ဘူး။ ထမင္းကို ကြန္ျပဴတာေရွ႔မွာပဲ မ်က္ႏွာမလႊဲစတမ္း စားတယ္။ အိမ္သာထက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ အခ်ိန္ျပည့္ ဂိမ္းကစားေနတာ။ ညေတာင္ မအိပ္ဘူး။ အိပ္ခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္လုံးေတြ တြတ္တြတ္နီလာရင္လည္း လမ္းထေလွ်ာက္လိုက္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္လိုက္နဲ႔ မနက္ေရာင္နီမလာမခ်င္း မအိပ္ေတာ႔ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္မွ စိတ္ခ်လက္ခ် တေနကုန္အိပ္ေတာ႔တယ္။ ႏို႔မို႔ေခ်ာ႔ေမာ႔ၿပီး ေက်ာင္းပို႔ေနမစိုးလို႔။ ေက်ာင္းတက္ေစခ်င္သလား အခုခ်က္ခ်င္း အလုပ္ထြက္စာတင္လိုက္။
သမီးစိတ္ထဲမွာ ရွိတာက သူ႔အေဖဟာ အင္မတန္ အလုပ္မက္သူႀကီး။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေတြ႔ကရာလူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္ပါးတတ္သူႀကီး။ မိသားစုတာ၀န္ဆိုတာကို ဘယ္တုန္းကမွ ေခါင္းထဲထည့္မထားသူႀကီး။ အႀကီးဆုံးပုဒ္မကေတာ႔ သူ႔ကို ဘယ္ေသာအခါမွ သတိမရသူႀကီးေပါ႔။ အၿမဲတမ္း မုသားစကားေတြနဲ႔ လွည့္စားတတ္သူႀကီး လို႔လည္း ထင္ခ်င္ထင္လိမ္႔မယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက သူ႔အေဖနဲ႔ အတူရွိခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို စဥ္းစားမိရင္ နာက်င္ရလြန္းလို႔ ေမ႔ပစ္ခ်င္ေနမလားပဲ။ သူမ်ားတကာေတြ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာ ကေလးေတာင္ သိလ်က္သားနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ျပန္မလာခ်င္လို႔ေနမွာေပါ႔ လို႔ တထစ္ခ်ေတြးထားပုံရတယ္။ သူ႔အေဖဘက္မွာ ဘယ္လိုရွိမလဲဆိုတာ မေတြးတတ္ေသးပဲကိုး။ တေန႔ေန႔ေတာ႔ ေတြးတတ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ နားလည္လာမွာလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္တေန႔ေန႔ဆိုတာ ေရာက္ကို ေရာက္မလာေစခ်င္တာ သူ႔အေဖရဲ႕ ဆႏၵပါ။ အဲသလိုဆိုရင္ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ နာက်င္ခံစားရရွာဥိီးမွာ မဟုတ္လား။ အခု သူ႔ဘက္က တစ္ခါ နာခဲ႔ၿပီးၿပီ။ သူ႔အေဖဘက္က ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ေနာက္တခါ မနာက်င္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒဏ္ရာဆိုတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ေနာင္တဆိုတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ကုန္လြန္ခဲ႔တဲ႔ ကာလေတြမွာ မၿငိမတြယ္ပဲ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ လမ္းေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ သမီးဖတ္ေနတဲ႔ ပုံျပင္ထဲမွာလို “ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္သြားၾကေလသတည္း” လို႔ ဇာတ္မသိမ္းႏိုင္တဲ႔ လူ႔ဘ၀မွာ ဆက္ရန္ေတြက ရွိေသးသည္ေလ။ ဘူတန္ကျပန္လာၿပီး အမ္းကို ေရာက္ရျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေရာက္ရဦးမယ္ဆိုတာ မေျပာႏုိင္ေသးဘူး။ အေဖဆိုတာ တြယ္တာတဲ႔စိတ္ေတြ နည္းပါးသြားတဲ႔ တေန႔က်ရင္ ေနာက္ထပ္ယုံၾကည္တြယ္တာစရာလူ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ႀကဳံလာရဦးမွာေပါ႔။ မွာခ်င္ပါတယ္။
“စိတ္အလ်ဥ္သာ မေပ်ာက္ပ်က္တတ္လို႔ ကုန္ေခ်သည္ဆိုလွ်င္ အုံ႔မႈိင္းေတြေ၀၍ ျမဴသာေထြေသာ သည္အရပ္မွာ မေနႏွင္႔။ အေ၀းသို႔ ပ်ံပါေခ်။ တြယ္ၿငိခ်င္လွ်င္ နာက်င္တတ္ေသာ ရုပ္ကို မရွာေလႏွင္႔။ အာရုံကို နားမလည္သည့္ စိမ္းျမေသာ အေၾကာရွိသည့္ သစ္ပင္ပန္းရြက္၌သာ နားခိုပါေခ်။” လို႔။
0 comments:
Post a Comment