ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ရုရွား ၄ ႏွစ္တာ (၁)
|
1:31 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ရုရွားျပည္ႀကီးမွာ ဆိုလို႔ ဗီဒီယိုေတြ၊ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို မွန္စီရာေရႊအိမ္
နန္းေတာ္ႀကီးေတြလို မထင္လိုက္နဲ႔ေနာ္။ ကိုယ္ေနရတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက
ဟိုး…ေမာ္စကိုတုိ႕၊ လီနင္ဂရတ္တို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အေျပာဆို
ျပင္ဦးလြင္က ကြက္သစ္ထဲေလာက္ရွိတာ။ ဒီၿမိဳ႕က လာတဲ့လူဆို အခ်င္းခ်င္း
စကားနာထိုးတာ စပ္စုမိေတာ့ ေတာသူ၊ေတာသား ေတြလို႔ ေျပာၾက၊စၾကပါတယ္။ အဲ…..
သူ႕ကြက္သစ္က Electrobus ေတြနဲ႔။ ကားႀကီးႀကီး၊ေသးေသး တဝူးဝူး တေဝါေဝါ နဲ႔။
credit card ေတြ တကိုင္ကိုင္နဲ႔။ တည္ေဆာက္ဆဲ၊ တည္ေဆာက္ၿပီး လတၱံေသာ
တိုက္ႀကီး၊တာႀကီးေတြ နဲ႔။ ရုပ္ဝတၱဳေတြကို စေတြ႕လိုက္တယ္။
ေအာ္..သူ႕အထြာနဲ႕သူေပါ့ေလ။ ေရးမလို႔ ေရးမလို႔ ေတြးေနတာေတာ့ၾကာပါၿပီ။
ေနရမယ့္အခ်ိန္က်န္ေသးတဲ့အတြက္ ေျပာစရာက်န္သြားမွာ စိုးလို႔ ေစာင့္ေနတာပါ။
ခုေတာ့ ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း နီးလာၿပီမို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။
ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတို႔၊ စိန္႔ပီတာ စပတ္ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို အေျခခံမွာ
မဟုတ္ဘဲ၊ က်ေနာ္ေနရတဲ့ Kaluga(ကာလုဂါ) ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကိုပဲ အေျခခံၿပီးေရး
သြားမွာပါ။
ရုရွားျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ အက်ယ္အဝန္းက ခု က်ယ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ တရုတ္ထက္ကို ၃ ဆေလာက္ပိုတယ္။ တခ်ိန္က ဒုတိယကမၻာစစ္အကုန္ကေန 1991 ထိ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႀကီးဆုိရင္ ၄ ဆေလာက္ရွိမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမွာ့ လူေနလို႕မရတဲ့ေနရာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ႏွင္းေတြဖံုးေနလို႔၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲလြန္းလို႔ပါ။ က်န္တဲ့ေနရာေတြလည္း ေႏြရာသီ ၃လ ေလာက္ပဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားလာႏိုင္ၾကတာ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ပိုးတံုးလံုးမ်ား လိုပါပဲ။ တစ္ကိုယ္လံုးအဝတ္အထူႀကီးေတြ ဆင္ျမန္းၿပီး၊ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္၊ စားသုတ္သုတ္ ပါ။ အျပင္ထြက္ခါနီး အဲ့ဒီ့လို ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္လႊာခ်င္းဆင္ျမန္းေနရတာကိုက အလုပ္ႀကီးတစ္ခု။ စိတ္မရွည္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ကို႕ဆီမွာဆိုလို႔ကေတာ့ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ေကာက္စြပ္ ေနပူရင္ ခေမာက္ေဆာင္း။ ဒါပဲ။ လမ္းေတြ႕လို႔ အလာပသလာပ ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ ၿပံဳးျပႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာေတြ အမ္းေနတာကိုး။
ဟိုတေန႕ကပဲ အႏွဳတ္ ၃၃ ျဖစ္သြားလို႔ လမ္းေလ်ာက္ရင္း အေပၚမ်က္ေတာင္ေမႊးနဲ႔ ေအာက္မ်က္ေတာင္ေမႊး ကပ္ကပ္လာတယ္။ ႏွာရည္က ႏွာေခါင္းထဲတင္ ခဲခ်င္လာတယ္။ ခပ္ၾကာၾကာမ်ား ေလ်ာက္မိရင္ အသက္ရူ က်ပ္လာေကာ။ အဆုတ္အားနည္းသူ၊ ႏွလံုးအားနည္းသူနဲ႔ ျဗဳန္းဒုန္းဆို ဘယ္လိုမွ မသင့္ေတာ္တဲ့ ရာသီဥတုပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ကဆို အႏွဳတ္ ၄၀ ဝန္းက်င္ထိႀကံဳဖူးပါတယ္။ဒါေတာင္ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာလို႔ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့သြားတာဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဖင္ကိုဂ်က္တက္ထားသလို သြားလာေနၾကရတာကိုး။ ကိုယ့္ဖာသာအေတာ္လမ္းေလ်ာက္ျမန္တယ္လို႔ ထင္ထားတာ ဒီကလူေတြနဲ႔ေတြ႕မွပဲ မနည္းလိုက္ယူေနရတယ္။ ေကာင္မေလးေတြမ်ားဆို သူတို႕ရွိစုမဲ့စုေလး ျပခ်င္တာေတာင္မွ ဒီခ်ိန္ဆို မျပရရွာဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေႏြေရာက္မွ အတိုးခ် ျပၾကတာထင္တာပဲ။ ဒို႔ေတြရြာမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါဘုရားပြဲမွာ အျပတ္အသတ္ လန္းၾကဖို႔ အားခဲၾကသလိုပဲ..ဒီမွာလည္း ေႏြရာသီမွာ အျပတ္အသတ္ၾကမ္းၾက ဂြမ္းၾကဖို႔ အားခဲပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ေပါ့။ ဒို႔ရြာမွာ ဟာခနဲ..ဟင္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး၊ ဟိုေနရာတင္ ဒီေနရာတင္ လုပ္ေနရေတြကို ဒီမွာ အခမဲ့(free) ဘီယာဗူးေလး ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လို႔ရတယ္။
ကာလုဂါမွာေတာ့ မီသရိုလည္း မရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတာ့ သြားရင္လာရင္လည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္သံုးၾကတာမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းလည္း လမ္းေလ်ာက္သြားတာပဲ။ ေစ်းလည္း ေျခက်င္ပဲ။ ဒူးေလာက္နစ္တဲ့ရႊံ႕ဗြက္ထဲမွာေလ်ာက္လို႔ မေခ်ာ္လဲတဲ့ေကာင္ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွင္းေတာထဲ တဗိုင္းဗိုင္းလဲပါတယ္။ ႏွင္းဆိုတာ စေတြ႕တုန္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ပဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပါ။ ေနာက္ဆို မုန္းစရာျဖစ္သြားေကာ။ ဒို႔ျပည္မွာ ရႊံ႔ဗြက္၊ ဒီမွာ ႏွင္းဗြက္။ တူတူပါပဲ။ အပူခ်ိန္ေလးတက္လာလို႔ ႏွင္းေပ်ာ္ခ်ိန္ဆို္ လမ္းေလ်ာက္ရင္ တဘတ္ဘတ္..တစြပ္စြပ္ နဲ႔။ ႏွင္းျဖဴတယ္ဆိုတာ လူမနင္းတဲ့ ကားမသြားတဲ့ေနရာေလာက္ျဖဴတာ။ က်န္တဲ့ေနရာက ဖုန္နဲ႔ လူးထားတဲ့ ေရခဲျခစ္ေတြပါပဲ။ ဓာတ္ပံုရိုက္လည္း လွတဲ့ေနရာေလာက္ ေရြးရိုက္ၾကတာပဲ။ လူေတြက အၿပံဳးအရယ္နည္းၾကတယ္။ ၿပံဳးခ်င္၊ရီခ်င္ရင္ေတာင္ တဝါးဝါး၊ တဟားဟား ပြဲမက်ႏိုင္ဘူး။ ေအးလို႕ ပါးေတာင့္ ေနတာကိုး။ ေအးတာေတာ့ ခံႏိုင္တယ္ကြဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တာ။ ခုေတာ့ အျပင္ေရာက္ရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာင္ ေလမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုး က်ံဳ႕ထားရလို႔။ ေအာက္ကိုက ၾကည့္ရေသး ေခ်ာ္လဲမယ္ စိုးလို႔။ အမ်ားအားျဖင့္ စက္ရုပ္မ်ားကို သံပတ္ေပးထားသလိုပဲ သြားလာလွုပ္ရွားေနၾကတာ။ ပြင့္လင္းရာသီေရာက္မွသာ ပြဲေတာ္ေတြ လုပ္ၾက၊ အုပ္စုလိုက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾက၊ ေရကူးၾက၊ ေႏြရာသီနားေန အိမ္ေလးေတြသြားၾက သူတို႕အေခၚ Дача(ဒါခ်ာ) ေပါ့၊ အဲ့ဒီေနရာေတြမွာဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီး၊ဆို၊စား၊ေသာက္ ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြဆို ski ၊bicycle ၊car ၊cycle stunt အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၾကနဲ႔ အဲ့ေတာ့မွပဲ အၿပံဳးအရယ္ေလးေတြ၊ ခိခိ ခစ္ခစ္ အသံေလးေတြ၊ ဖလန္းဖလန္းေလးေတြနဲ႔ ညံလာေတာ့တယ္။ အဲ့ေတာ့မွပဲ လူ႕ေလာကနဲ႔ နည္းနည္းတူသြားတာ။ ၿပိတၱာေတြ ေန႔ခံ ညစံ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ေျပာထည့္လိုက္တာေနာ္..သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို လူေနတဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔မတူေအာင္ကို ေျပာတတ္လိုက္တာ..လို႔မထင္ပါနဲ႔။ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေအာင္းထားသမွ်ေတြ ဖြင့္ထုတ္ေနတာ..ဟင္း..ဟင္း။
လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒနဲ႔၊ အစြန္းေရာက္ အေတြးအေခၚေတြ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ လႊမ္းမိုးခဲ့တဲ့ ေဒသျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသား မုန္းတီးစိတ္ေတြ၊ ကိုယ့္မ်ိဳးတူမွ လူထင္တဲ့ စိတ္ေတြကခုထိရွိတုန္းပဲ။ တလြဲမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေပါ့ေလ။ skinhead ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြကို ပူတင္က အခ်ီႀကီး ဗ်င္းထုတ္ထည့္လိုက္လို႔ ခုေတာ့မရွိသေလာက္ကိုျဖစ္သြားပါၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကို ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ ဥပေဒေတြလည္းျပဌာန္းလိုက္တယ္။ ဒါေတြက တိုင္းျပည္ကို တံခါးစဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာလုပ္ခဲ့တာ။ ဟိုးအရင္က ေနာင္ေတာ္မ်ားဆိုရင္ ေက်ာင္းကို အုပ္စု(squad)လိုက္ေတာင္ ခ်ီတက္ခဲ့ရပါသတဲ့။ ဒါေတာင္လက္တစ္လံုးၾကားနဲ႔ ကေလးေတြကို ေျမွာက္ေပး၊ ဆဲခိုင္းဆိုခိုင္း၊ ရန္စခိုင္းၿပီး၊ ဒီကစျဖစ္ရင္ ေနာက္ကေန ဆြမ္းႀကီးဝိုင္းေလာင္းဖို႔ ေစာင့္ေနေသးတာ။ သူ႕ဆီက ၁၃ ႏွစ္သား ၁၄ ႏွစ္သားကလည္း ကိုယ္ေတြနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ရွိတာေလ။ ခုေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ခါ မူးသလိုလို၊ ေဆးေပါက္သလိုလို ေကာင္ေတြရဲ႕ ရန္စေစာ္ကားတာခံရေသးတာ။ ပစၥည္းလုေျပးတာတို႔၊ တစ္ေယာက္တည္းသြားမိရင္ သံုးေယာက္ေလာက္အုပ္စုနဲ႕ ရန္စၿပီး ထိုးလႊတ္လိုက္တာတို႔ ၾကံဳရတုန္းပါ။ အဲ့သလိုဆိုလို႔ “မင္းတို႔က ျပန္မခ်ဘူးလား” လို႔ ေမးခ်င္မွာပါ။ သိပ္ခ်တာေပါ့။ ရန္စလာရင္ ကိုယ္လည္း ရရင္ရလို ျပန္တြယ္လႊတ္လိုက္တာပဲ။ မႏိုင္ရင္ေတာ့ ထြက္ေျပးရသဗ်။ ကိုယ့္ေဒသ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္အခြပ္သန္သန္ ၾကက္မပါပဲ။ ကုိယ့္ေနရာေရာက္မွ ၾကက္ဖဆိုတာ သိသြားေစရမယ္ဆိုတာလည္း ေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွုျဖစ္လို႔၊ ရံုးေရာက္၊ ဂတ္ေရာက္ဆိုလို႕ကေတာ့ တေရတက္ တေရက်၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာ ငိုမိတဲ့ မုဆိုးမ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ငိုခ်င္းခ်ေနရသလိုပဲ၊ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ဟိုကေခၚလိုက္၊ ဒီကေခၚလိုက္၊ မွတ္ခ်က္ယူလိုက္၊ စစ္ခ်က္ယူလိုက္။ က်ဴးလြန္တဲ့အေကာင္ေတြက အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနတာက ေရာက္ေနတာပဲ။ ကိုယ္လဲ ေက်ာင္းပ်က္၊ အလုပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္၊ အႏွပ္ပ်က္။ ထိဟယ္၊ရွဟယ္ဆို ေဆးရံု၊ေဆးခန္းေျပးရေသးတယ္။ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းလာတဲ့အရာ တစ္စက္ကေလးမွမရွိဘူး။ အဲ့ေတာ့ ရန္ကို ေရွာင္ရပါတယ္။ အဲ့သေကာင္ေတြက လူရမ္းကား၊ သူခိုး၊ဂ်ပိုး သာသာပဲ ရွိတာပါ။ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ လူမ်ားက ဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုမလုပ္ဘူးရယ္။ အဲ့ေတာ့ အဖက္လုပ္ၿပီး heat ေတြတက္ေနလည္း ကိုယ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္းျဖစ္ရပါတယ္။ အဲ့သေတာ့ ဥေပကၡာ တရားကို လက္ကိုင္ထားရပါတယ္။စ လာထဲက ပိႆေလးကို ေဘးပစ္လိုက္တဲ့ အသံနဲ႔လို႕ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ခ်ဥ္တယ္လို႕ကို မထင္ဘူးေလ။ လူဆိုတာက အဲ့သလိုပဲ သူမ်ားရဲ႕အားနည္းခ်က္ကေန စျမင္တာ။ စိတ္ပုတ္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။
နင္ေျပာသလိုဆိုရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လူရမ္းကား၊ ဂ်ပိုး၊သူခိုး ခ်ည္းေပါ့ လို႕ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ဒါမ်ိဳးက လူနည္းစုပါေလ။ ေကာင္းတဲ့လူလဲ ရွိသမွ သိပ္ရွိ။ ဂ်ပိုးလုပ္မေနပဲ၊ ေသာက္စကားမမ်ားၾကပဲ၊ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဖိလုပ္တဲ့လူရာခိုင္ႏွဳန္းျပည့္မွီလို႔လည္း ကမၻာႀကီးကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညွိတဲ့အထဲ သူတို႔ superpower ျဖစ္ေနသေပါ့။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ အင္ပါယာႀကီးကို တေျပးညီ ဆြဲတင္ႏိုင္ခဲ့တာမ်ား လြယ္မယ္မွတ္လို႔။ ဒို႕ေတြကေတာ့ လက္တစ္ဆုတ္စာေလးကို ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ႏိုင္ငံႀကီးက ႀကီးလြန္းလို႔ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္နဲ႕၊ အေရွ႕နဲ႕အေနာက္နဲ႕ ဆိုတာ အေဝးႀကီး။ အာရွနဲ႔နီးတာနဲ႔၊ ဥေရာပနဲ႕နီးတာနဲ႕ အက်င့္စရိုက္၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြကလည္း ကြဲျပားေနၾကတာပါပဲ။ သူတို႔လူမ်ဳိးက ခ်စ္ခင္ေလးစားဖို႕၊ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ အေတာ္ခက္သလို၊ သူတို႕မ်ား ေကာင္းတယ္ လို႔သတ္မွတ္လိုက္လို႔ကေတာ့ ေခါင္းေပၚတက္ၿပီး အီးအီးပါရင္ေတာင္ သူအေတာ္ ဝမ္းနာေနလို႔ ျဖစ္မွာပါ လို႔ေျဖေတြးေပးခ်င္ေပးမွာ။ မုန္းသြားလို႔၊ အျမင္မၾကည္ျဖစ္သြားလို႔ကလည္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပလုပ္ျပ ဖုတ္ေလသည့္ငပိ ရွိတယ္လို႔ကိုမထင္ဘူး။ တရုတ္ကားေတြထဲကလို ၾဆာခြင့္မလႊတ္မခ်င္း ဒီေနရာက မထဘူးလည္း လုပ္မရပါဘူး။ ခြင့္မလႊတ္ခင္ ေအးၿပီး အရင္ေသမွာမို႕ပါ။ ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ သူမ်ားလည္းရွိပါသဗ်ာ။ ပန္းကေတာ့ အလြန္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ပန္းေပးၿပီးသာေခ်ာ့ အကုန္ေပ်ာ့တယ္။ ေယာက်္ားေတြကိုေတာ့ ပန္းသြားမေပးနဲ႔ေနာ္။ ေပ်ာ့သြားရင္ေတာ့ ေကာင္းသား၊ ဒီေကာင္ဘာေကာင္တုန္းဆို မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ရင္…သေဘာေပါက္ေနာ္..။ သူတို႔ကေတာ့ ေဗာ့ဒ္ကာ တို႕ ဝီစခီ တို႕ေလာက္ပဲ ႀကိဳက္တာ။ ဒီၿပိတၱာေလး ရွည္ကိုရွည္တယ္ ဘာေတြေလ်ာက္ေျပာေနသလဲမသိဘူး လို႔မထင္ပါနဲ႔။ ေပၚလြင္ေအာင္ေျပာရတာပါ။
အစြဲအလန္းကလည္း အေတာ္ႀကီးၾကပါတယ္။ Cult of personality ၊ ပုဂၢိဳလ္ခင္လို႔ တရားမင္တဲ့ သဘာဝကရွိတုန္း။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ သိပ္ေလးစားရတဲ့ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေျမာက္ကိုရီးယားေခါင္းေဆာင္ ကင္ဂ်ံဳအီ ေသလို႔ တဝါးဝါး တဟားဟား ငိုေနၾကတာကိုျပၿပီး ရူးေနၾကလားမသိဘူးလို႔ ဖြေပးလိုက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အစိုးရက ငိုခိုင္းတာလားေပါ့။ သူက..မဟုတ္ဘူးတဲ့…သူတို႔ဆီမွာ စတာလင္ႀကီးေသတုန္းကလည္း အဲ့ဒီ့အတိုင္း ဆိုပဲ။ ေအာ္…အင္ႀကီး မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ..လို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက ေဘးကၾကည့္ၿပီးသာ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ။ သူ႕အရပ္နဲ႔သူဇတ္ကေတာ့ ပြဲက်ေနၾကတာပါပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ Globle ဆန္လိုက္တဲ့ လူမ်ားၾကေတာ့လည္း သူ႕အလိုလို ေနရင္းကို လာစကားေျပာ၊ ဘယ္ကလာလဲ၊ ဒီမွာေနရတာေပ်ာ္လား၊ အဆင္ေျပလား စသျဖင့္ ေဖာ္ေရြၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ culture နဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို နားလည္ သေဘာေပါက္နားလည္ၾကတဲ့ ၾဆာမႀကီးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ေဆြးမ်ိဳးရင္းခ်ာပမာ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ထိရင္ သူ႕အမ်ိဳးအရင္းလည္း မခံၾကပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့လူဆို မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာျပပါတယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးဆိုၿပီး ဖံုးကြယ္ခ်န္လွပ္ထားတာ မရွိပါဘူး။ သိပ္ခင္သြားၾကၿပီရင္ေတာ့ အဲ့လိုပါပဲ။သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ခ်စ္ခ်ာရုရွားမေလးေတြ၊ ျမန္မာသၾကၤန္မွာ ရာမ၊ ဒႆ ဇတ္နဲ႔ မယ္သီတာတစ္ဖံု၊ သၾကၤန္လွပ်ိဳျဖဴမ်ား တျဖစ္လဲ ခ်စ္ၾကည္စြာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္၊ ဘယ္ေလာက္ တည္ေဆာက္ယူထားရတယ္ဆိုတာကို မွန္းလို႔ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာေတြနဲ႔ အတြင္းက်က် ဆက္ဆံၿပီးတဲ့ သူတိုင္းေတာ့ ျမန္မာမွ ျမန္မာျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေစ်းထဲက ကာဇက္တို႕၊ ဗီယက္နမ္တို႕၊ ရုရွားတို႕ဆို “မဂၤလာပါ” ဆိုၿပီး ဗမာလို မပီကလာပီကလာ မွဳတ္ၿပီး ဝုိင္းဆြဲေတာ့တာပဲ။ ငါႏွပ္ခ်င္တိုင္းႏွပ္လို႔ ရတဲ့ေကာင္ေတြလာၿပီဆိုၿပီး ဝိုင္းဆြဲတာေနမယ္။ အဲ့သလို ခ်စ္တဲ့သူေတြလည္းေပါ ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလာၿပီး ဘာသာစကားသင္ေပးတဲ့ ၾဆာ၊ ၾဆာမႀကီးေတြဆိုရင္ေတာ့ ေျပာကိုမေနေတာ့ဘူး။
အမ်ားစုအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆံုးအမဆိုတာ ဒီမွာ ထင္သေလာက္ကိုမရွိပါဘူး။ ၾကည္ညိုကိုင္းရွိဳင္းမွုဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္လာထဲက ျငမ္းဆင္ထားၿပီး ျပင္မလို႕ႀကိဳးစားေနတဲ့ ၿမိဳ႕လယ္ကဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုဆိုရင္ ခုထိမၿပီးခ်င္ေသးဘူး ဆိုတာကို ၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဘာသာကိုေစာ္ကား၊ ဒီဘာသာကို ေစာ္ကားေတာ့ မၾကားမိပါ။ ကိုးကြယ္ခ်င္ကိုးကြယ္၊ မကိုးကြယ္လည္းေန အစြန္းေရာက္တာေတာ့ လက္မခံဘူးဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုၿပီး မေၾကာ္ျငာပဲ ဗုဒၶအယူအဆကို လက္ခံထားတဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ ဟိုတေန႕ကပဲ လမ္းမွာ ဗုဒၶအယူအဆ ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္စု လာမိတ္ဆက္ၾက၊ ေမးၾက လုပ္တာၾကားလိုက္ရတယ္။ အခန္းေဖာ္ကျပန္ေျပာျပတာပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဒီလို ဘာသာတရားအဆံုးအမ အားနည္းတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ဘာနဲ႔ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကိုထိန္းေက်ာင္းထားႏိုင္သလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္ေတာ့၊ အမ်ားႀကီးမေတြ႕ပါဘူး။ လူ႔စည္းကမ္း၊ လူ႕ယဥ္ေက်း သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ထိန္း ထားပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ စကပ္၊ေဘာင္း ဘီအတိုအရွည္ေပၚမွာ ခြဲတဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက ဘာသာတရားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္လာတဲ့ ဓေလ့စရိုက္ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ စာေပ၊ ဝတၳဳေတြမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ေမတၱာတရား ေတြကို အေျခခံထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ Karl Marx ၏ “ဝိညနိက ဘူတိက” အေတြးအေခၚမ်ားလႊမ္းမိုးခဲ့ျခင္းရဲ႕ လက္က်န္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သူတို႕ရဲ႕ literature ကိုေတာ့ Karl Marx ေအာက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ငယ္မယ့္ Leo Tolstoy တို႕ရဲ႕ War and Peace တို႕လို ဝတၳဳႀကီးေတြ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပံုကို ၾကည့္ရင္လည္း မွန္းဆႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကားလ္မာခစ္၊ ကားလ္မာခစ္ နဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာေနလို႔ ဒီအေကာင္ လက္ဝဲတင္တယ္ လို႔ေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔။ လက္ဝဲမဟုတ္သလို၊ လက္ယာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ရုရွားအေၾကာင္းေျပာရင္ Karl Marx ကို ခ်န္ထားခဲ့လို႔ မရလို႔ပါ။ က်ေနာ့္အျမင္အရေတာ့ ဗုဒၶစာေပဟာ ဒီလိုေဒသေတြမွာျပန္႔ပြားဖို႔ ရာခိုင္ႏွဳန္းအေတာ္မ်ားတယ္လို႔ထင္မိပါတယ္။ အေတြးအေခၚအေျခခံထားမွဳက ခပ္ဆင္ဆင္တူညီေနၿပီး၊ ဘာသာမဲ့ မ်ားလို႔ပါ။ ဆိုလိုတဲ့ဘာသာမဲ့က ဘာမွ မယံုၾကည္ဘူးကြ ဆိုတဲ့အမ်ိဳးအစားမဟုတ္ပဲ..သူတို႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာယံုၾကည္စရာအေတြးအေခၚ၊ ဘာသာတရား မရွိေသး၊ မေတြ႕ေသး တာကို ဆိုလိုတာပါ။ က်န္တဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ခရစ္ယာန္ေတြပါပဲ။ အျခားဘာသာမ်ားလည္း စံုလင္စြာရွိၾကပါတယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ ကိုးကြယ္ဖို႔ ဘာသာမလိုဘူး ဒႆနိကနဲ႔ လံုေလာက္တယ္ဆိုတာလည္းရွိတယ္။တခ်ိဳ႕ဆို ဘာသာတစ္ခုကို အမည္ခံထားၿပီး၊ ေသခ်ာေမးၾကည့္ စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒါကိုလည္း ေသခ်ာမသိ၊ သိပ္မယံုတာေတြ႕ရတယ္။ ကာလမသုတ္ေတာ္နဲ႔ ဝင္ေဖာထည့္လိုက္ေတာ့ ..နင္တုိ႔ ဗုဒၶက ဒီလိုေျပာခဲ့သလား ဆိုတာနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဘယ္ God မွ ဒီလိုမေျပာခဲ့ပါ ဆိုေတာ့..အင္းဆိုတဲ့ အသံၾကား ရပါတယ္။ ဗုဒၶက God မဟုတ္ဘူး Human ဆိုေတာ့လည္း မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနဲ႔ပါ။ အထက္ကေျပာခဲ့သလို ယံုၾကည္ရန္ခက္ၿပီး၊ တကယ္ယံုၾကည္သြားရင္လည္း စြဲၿမဲတတ္ၾကလို႕ပါ။ ဗုဒၶသာသနာျပဳ ရွားပါးတာကေတာ့ကိုယ္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ပါပဲ။အပိုင္း(၂)
ရုရွားျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့ အက်ယ္အဝန္းက ခု က်ယ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ တရုတ္ထက္ကို ၃ ဆေလာက္ပိုတယ္။ တခ်ိန္က ဒုတိယကမၻာစစ္အကုန္ကေန 1991 ထိ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႀကီးဆုိရင္ ၄ ဆေလာက္ရွိမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမွာ့ လူေနလို႕မရတဲ့ေနရာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ႏွင္းေတြဖံုးေနလို႔၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲလြန္းလို႔ပါ။ က်န္တဲ့ေနရာေတြလည္း ေႏြရာသီ ၃လ ေလာက္ပဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားလာႏိုင္ၾကတာ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ပိုးတံုးလံုးမ်ား လိုပါပဲ။ တစ္ကိုယ္လံုးအဝတ္အထူႀကီးေတြ ဆင္ျမန္းၿပီး၊ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္၊ စားသုတ္သုတ္ ပါ။ အျပင္ထြက္ခါနီး အဲ့ဒီ့လို ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္လႊာခ်င္းဆင္ျမန္းေနရတာကိုက အလုပ္ႀကီးတစ္ခု။ စိတ္မရွည္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ကို႕ဆီမွာဆိုလို႔ကေတာ့ စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ေကာက္စြပ္ ေနပူရင္ ခေမာက္ေဆာင္း။ ဒါပဲ။ လမ္းေတြ႕လို႔ အလာပသလာပ ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ ၿပံဳးျပႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာေတြ အမ္းေနတာကိုး။
ဟိုတေန႕ကပဲ အႏွဳတ္ ၃၃ ျဖစ္သြားလို႔ လမ္းေလ်ာက္ရင္း အေပၚမ်က္ေတာင္ေမႊးနဲ႔ ေအာက္မ်က္ေတာင္ေမႊး ကပ္ကပ္လာတယ္။ ႏွာရည္က ႏွာေခါင္းထဲတင္ ခဲခ်င္လာတယ္။ ခပ္ၾကာၾကာမ်ား ေလ်ာက္မိရင္ အသက္ရူ က်ပ္လာေကာ။ အဆုတ္အားနည္းသူ၊ ႏွလံုးအားနည္းသူနဲ႔ ျဗဳန္းဒုန္းဆို ဘယ္လိုမွ မသင့္ေတာ္တဲ့ ရာသီဥတုပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ကဆို အႏွဳတ္ ၄၀ ဝန္းက်င္ထိႀကံဳဖူးပါတယ္။ဒါေတာင္ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာလို႔ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့သြားတာဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဖင္ကိုဂ်က္တက္ထားသလို သြားလာေနၾကရတာကိုး။ ကိုယ့္ဖာသာအေတာ္လမ္းေလ်ာက္ျမန္တယ္လို႔ ထင္ထားတာ ဒီကလူေတြနဲ႔ေတြ႕မွပဲ မနည္းလိုက္ယူေနရတယ္။ ေကာင္မေလးေတြမ်ားဆို သူတို႕ရွိစုမဲ့စုေလး ျပခ်င္တာေတာင္မွ ဒီခ်ိန္ဆို မျပရရွာဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေႏြေရာက္မွ အတိုးခ် ျပၾကတာထင္တာပဲ။ ဒို႔ေတြရြာမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါဘုရားပြဲမွာ အျပတ္အသတ္ လန္းၾကဖို႔ အားခဲၾကသလိုပဲ..ဒီမွာလည္း ေႏြရာသီမွာ အျပတ္အသတ္ၾကမ္းၾက ဂြမ္းၾကဖို႔ အားခဲပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ေပါ့။ ဒို႔ရြာမွာ ဟာခနဲ..ဟင္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး၊ ဟိုေနရာတင္ ဒီေနရာတင္ လုပ္ေနရေတြကို ဒီမွာ အခမဲ့(free) ဘီယာဗူးေလး ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လို႔ရတယ္။
ကာလုဂါမွာေတာ့ မီသရိုလည္း မရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတာ့ သြားရင္လာရင္လည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္သံုးၾကတာမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းလည္း လမ္းေလ်ာက္သြားတာပဲ။ ေစ်းလည္း ေျခက်င္ပဲ။ ဒူးေလာက္နစ္တဲ့ရႊံ႕ဗြက္ထဲမွာေလ်ာက္လို႔ မေခ်ာ္လဲတဲ့ေကာင္ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွင္းေတာထဲ တဗိုင္းဗိုင္းလဲပါတယ္။ ႏွင္းဆိုတာ စေတြ႕တုန္း တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ပဲ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပါ။ ေနာက္ဆို မုန္းစရာျဖစ္သြားေကာ။ ဒို႔ျပည္မွာ ရႊံ႔ဗြက္၊ ဒီမွာ ႏွင္းဗြက္။ တူတူပါပဲ။ အပူခ်ိန္ေလးတက္လာလို႔ ႏွင္းေပ်ာ္ခ်ိန္ဆို္ လမ္းေလ်ာက္ရင္ တဘတ္ဘတ္..တစြပ္စြပ္ နဲ႔။ ႏွင္းျဖဴတယ္ဆိုတာ လူမနင္းတဲ့ ကားမသြားတဲ့ေနရာေလာက္ျဖဴတာ။ က်န္တဲ့ေနရာက ဖုန္နဲ႔ လူးထားတဲ့ ေရခဲျခစ္ေတြပါပဲ။ ဓာတ္ပံုရိုက္လည္း လွတဲ့ေနရာေလာက္ ေရြးရိုက္ၾကတာပဲ။ လူေတြက အၿပံဳးအရယ္နည္းၾကတယ္။ ၿပံဳးခ်င္၊ရီခ်င္ရင္ေတာင္ တဝါးဝါး၊ တဟားဟား ပြဲမက်ႏိုင္ဘူး။ ေအးလို႕ ပါးေတာင့္ ေနတာကိုး။ ေအးတာေတာ့ ခံႏိုင္တယ္ကြဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တာ။ ခုေတာ့ အျပင္ေရာက္ရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာင္ ေလမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုး က်ံဳ႕ထားရလို႔။ ေအာက္ကိုက ၾကည့္ရေသး ေခ်ာ္လဲမယ္ စိုးလို႔။ အမ်ားအားျဖင့္ စက္ရုပ္မ်ားကို သံပတ္ေပးထားသလိုပဲ သြားလာလွုပ္ရွားေနၾကတာ။ ပြင့္လင္းရာသီေရာက္မွသာ ပြဲေတာ္ေတြ လုပ္ၾက၊ အုပ္စုလိုက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾက၊ ေရကူးၾက၊ ေႏြရာသီနားေန အိမ္ေလးေတြသြားၾက သူတို႕အေခၚ Дача(ဒါခ်ာ) ေပါ့၊ အဲ့ဒီေနရာေတြမွာဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီး၊ဆို၊စား၊ေသာက္ ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြဆို ski ၊bicycle ၊car ၊cycle stunt အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၾကနဲ႔ အဲ့ေတာ့မွပဲ အၿပံဳးအရယ္ေလးေတြ၊ ခိခိ ခစ္ခစ္ အသံေလးေတြ၊ ဖလန္းဖလန္းေလးေတြနဲ႔ ညံလာေတာ့တယ္။ အဲ့ေတာ့မွပဲ လူ႕ေလာကနဲ႔ နည္းနည္းတူသြားတာ။ ၿပိတၱာေတြ ေန႔ခံ ညစံ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ေျပာထည့္လိုက္တာေနာ္..သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို လူေနတဲ့ တိုင္းျပည္နဲ႔မတူေအာင္ကို ေျပာတတ္လိုက္တာ..လို႔မထင္ပါနဲ႔။ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေအာင္းထားသမွ်ေတြ ဖြင့္ထုတ္ေနတာ..ဟင္း..ဟင္း။
လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒနဲ႔၊ အစြန္းေရာက္ အေတြးအေခၚေတြ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ လႊမ္းမိုးခဲ့တဲ့ ေဒသျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသား မုန္းတီးစိတ္ေတြ၊ ကိုယ့္မ်ိဳးတူမွ လူထင္တဲ့ စိတ္ေတြကခုထိရွိတုန္းပဲ။ တလြဲမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေပါ့ေလ။ skinhead ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြကို ပူတင္က အခ်ီႀကီး ဗ်င္းထုတ္ထည့္လိုက္လို႔ ခုေတာ့မရွိသေလာက္ကိုျဖစ္သြားပါၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကို ကာကြယ္ေပးထားတဲ့ ဥပေဒေတြလည္းျပဌာန္းလိုက္တယ္။ ဒါေတြက တိုင္းျပည္ကို တံခါးစဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာလုပ္ခဲ့တာ။ ဟိုးအရင္က ေနာင္ေတာ္မ်ားဆိုရင္ ေက်ာင္းကို အုပ္စု(squad)လိုက္ေတာင္ ခ်ီတက္ခဲ့ရပါသတဲ့။ ဒါေတာင္လက္တစ္လံုးၾကားနဲ႔ ကေလးေတြကို ေျမွာက္ေပး၊ ဆဲခိုင္းဆိုခိုင္း၊ ရန္စခိုင္းၿပီး၊ ဒီကစျဖစ္ရင္ ေနာက္ကေန ဆြမ္းႀကီးဝိုင္းေလာင္းဖို႔ ေစာင့္ေနေသးတာ။ သူ႕ဆီက ၁၃ ႏွစ္သား ၁၄ ႏွစ္သားကလည္း ကိုယ္ေတြနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ရွိတာေလ။ ခုေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ခါ မူးသလိုလို၊ ေဆးေပါက္သလိုလို ေကာင္ေတြရဲ႕ ရန္စေစာ္ကားတာခံရေသးတာ။ ပစၥည္းလုေျပးတာတို႔၊ တစ္ေယာက္တည္းသြားမိရင္ သံုးေယာက္ေလာက္အုပ္စုနဲ႕ ရန္စၿပီး ထိုးလႊတ္လိုက္တာတို႔ ၾကံဳရတုန္းပါ။ အဲ့သလိုဆိုလို႔ “မင္းတို႔က ျပန္မခ်ဘူးလား” လို႔ ေမးခ်င္မွာပါ။ သိပ္ခ်တာေပါ့။ ရန္စလာရင္ ကိုယ္လည္း ရရင္ရလို ျပန္တြယ္လႊတ္လိုက္တာပဲ။ မႏိုင္ရင္ေတာ့ ထြက္ေျပးရသဗ်။ ကိုယ့္ေဒသ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္အခြပ္သန္သန္ ၾကက္မပါပဲ။ ကုိယ့္ေနရာေရာက္မွ ၾကက္ဖဆိုတာ သိသြားေစရမယ္ဆိုတာလည္း ေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္မဟုတ္ပါဘူး။ အမွုျဖစ္လို႔၊ ရံုးေရာက္၊ ဂတ္ေရာက္ဆိုလို႕ကေတာ့ တေရတက္ တေရက်၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာ ငိုမိတဲ့ မုဆိုးမ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ငိုခ်င္းခ်ေနရသလိုပဲ၊ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ဟိုကေခၚလိုက္၊ ဒီကေခၚလိုက္၊ မွတ္ခ်က္ယူလိုက္၊ စစ္ခ်က္ယူလိုက္။ က်ဴးလြန္တဲ့အေကာင္ေတြက အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနတာက ေရာက္ေနတာပဲ။ ကိုယ္လဲ ေက်ာင္းပ်က္၊ အလုပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္၊ အႏွပ္ပ်က္။ ထိဟယ္၊ရွဟယ္ဆို ေဆးရံု၊ေဆးခန္းေျပးရေသးတယ္။ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းလာတဲ့အရာ တစ္စက္ကေလးမွမရွိဘူး။ အဲ့ေတာ့ ရန္ကို ေရွာင္ရပါတယ္။ အဲ့သေကာင္ေတြက လူရမ္းကား၊ သူခိုး၊ဂ်ပိုး သာသာပဲ ရွိတာပါ။ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ လူမ်ားက ဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုမလုပ္ဘူးရယ္။ အဲ့ေတာ့ အဖက္လုပ္ၿပီး heat ေတြတက္ေနလည္း ကိုယ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္းျဖစ္ရပါတယ္။ အဲ့သေတာ့ ဥေပကၡာ တရားကို လက္ကိုင္ထားရပါတယ္။စ လာထဲက ပိႆေလးကို ေဘးပစ္လိုက္တဲ့ အသံနဲ႔လို႕ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ခ်ဥ္တယ္လို႕ကို မထင္ဘူးေလ။ လူဆိုတာက အဲ့သလိုပဲ သူမ်ားရဲ႕အားနည္းခ်က္ကေန စျမင္တာ။ စိတ္ပုတ္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။
နင္ေျပာသလိုဆိုရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လူရမ္းကား၊ ဂ်ပိုး၊သူခိုး ခ်ည္းေပါ့ လို႕ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ဒါမ်ိဳးက လူနည္းစုပါေလ။ ေကာင္းတဲ့လူလဲ ရွိသမွ သိပ္ရွိ။ ဂ်ပိုးလုပ္မေနပဲ၊ ေသာက္စကားမမ်ားၾကပဲ၊ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဖိလုပ္တဲ့လူရာခိုင္ႏွဳန္းျပည့္မွီလို႔လည္း ကမၻာႀကီးကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညွိတဲ့အထဲ သူတို႔ superpower ျဖစ္ေနသေပါ့။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ အင္ပါယာႀကီးကို တေျပးညီ ဆြဲတင္ႏိုင္ခဲ့တာမ်ား လြယ္မယ္မွတ္လို႔။ ဒို႕ေတြကေတာ့ လက္တစ္ဆုတ္စာေလးကို ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ႏိုင္ငံႀကီးက ႀကီးလြန္းလို႔ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္နဲ႕၊ အေရွ႕နဲ႕အေနာက္နဲ႕ ဆိုတာ အေဝးႀကီး။ အာရွနဲ႔နီးတာနဲ႔၊ ဥေရာပနဲ႕နီးတာနဲ႕ အက်င့္စရိုက္၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြကလည္း ကြဲျပားေနၾကတာပါပဲ။ သူတို႔လူမ်ဳိးက ခ်စ္ခင္ေလးစားဖို႕၊ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ အေတာ္ခက္သလို၊ သူတို႕မ်ား ေကာင္းတယ္ လို႔သတ္မွတ္လိုက္လို႔ကေတာ့ ေခါင္းေပၚတက္ၿပီး အီးအီးပါရင္ေတာင္ သူအေတာ္ ဝမ္းနာေနလို႔ ျဖစ္မွာပါ လို႔ေျဖေတြးေပးခ်င္ေပးမွာ။ မုန္းသြားလို႔၊ အျမင္မၾကည္ျဖစ္သြားလို႔ကလည္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ျပလုပ္ျပ ဖုတ္ေလသည့္ငပိ ရွိတယ္လို႔ကိုမထင္ဘူး။ တရုတ္ကားေတြထဲကလို ၾဆာခြင့္မလႊတ္မခ်င္း ဒီေနရာက မထဘူးလည္း လုပ္မရပါဘူး။ ခြင့္မလႊတ္ခင္ ေအးၿပီး အရင္ေသမွာမို႕ပါ။ ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ သူမ်ားလည္းရွိပါသဗ်ာ။ ပန္းကေတာ့ အလြန္ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ပန္းေပးၿပီးသာေခ်ာ့ အကုန္ေပ်ာ့တယ္။ ေယာက်္ားေတြကိုေတာ့ ပန္းသြားမေပးနဲ႔ေနာ္။ ေပ်ာ့သြားရင္ေတာ့ ေကာင္းသား၊ ဒီေကာင္ဘာေကာင္တုန္းဆို မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ရင္…သေဘာေပါက္ေနာ္..။ သူတို႔ကေတာ့ ေဗာ့ဒ္ကာ တို႕ ဝီစခီ တို႕ေလာက္ပဲ ႀကိဳက္တာ။ ဒီၿပိတၱာေလး ရွည္ကိုရွည္တယ္ ဘာေတြေလ်ာက္ေျပာေနသလဲမသိဘူး လို႔မထင္ပါနဲ႔။ ေပၚလြင္ေအာင္ေျပာရတာပါ။
အစြဲအလန္းကလည္း အေတာ္ႀကီးၾကပါတယ္။ Cult of personality ၊ ပုဂၢိဳလ္ခင္လို႔ တရားမင္တဲ့ သဘာဝကရွိတုန္း။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ သိပ္ေလးစားရတဲ့ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေျမာက္ကိုရီးယားေခါင္းေဆာင္ ကင္ဂ်ံဳအီ ေသလို႔ တဝါးဝါး တဟားဟား ငိုေနၾကတာကိုျပၿပီး ရူးေနၾကလားမသိဘူးလို႔ ဖြေပးလိုက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အစိုးရက ငိုခိုင္းတာလားေပါ့။ သူက..မဟုတ္ဘူးတဲ့…သူတို႔ဆီမွာ စတာလင္ႀကီးေသတုန္းကလည္း အဲ့ဒီ့အတိုင္း ဆိုပဲ။ ေအာ္…အင္ႀကီး မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ..လို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက ေဘးကၾကည့္ၿပီးသာ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ။ သူ႕အရပ္နဲ႔သူဇတ္ကေတာ့ ပြဲက်ေနၾကတာပါပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ Globle ဆန္လိုက္တဲ့ လူမ်ားၾကေတာ့လည္း သူ႕အလိုလို ေနရင္းကို လာစကားေျပာ၊ ဘယ္ကလာလဲ၊ ဒီမွာေနရတာေပ်ာ္လား၊ အဆင္ေျပလား စသျဖင့္ ေဖာ္ေရြၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ culture နဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို နားလည္ သေဘာေပါက္နားလည္ၾကတဲ့ ၾဆာမႀကီးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ေဆြးမ်ိဳးရင္းခ်ာပမာ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ထိရင္ သူ႕အမ်ိဳးအရင္းလည္း မခံၾကပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့လူဆို မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာျပပါတယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးဆိုၿပီး ဖံုးကြယ္ခ်န္လွပ္ထားတာ မရွိပါဘူး။ သိပ္ခင္သြားၾကၿပီရင္ေတာ့ အဲ့လိုပါပဲ။သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ခ်စ္ခ်ာရုရွားမေလးေတြ၊ ျမန္မာသၾကၤန္မွာ ရာမ၊ ဒႆ ဇတ္နဲ႔ မယ္သီတာတစ္ဖံု၊ သၾကၤန္လွပ်ိဳျဖဴမ်ား တျဖစ္လဲ ခ်စ္ၾကည္စြာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနတာကိုၾကည့္ရင္၊ ဘယ္ေလာက္ တည္ေဆာက္ယူထားရတယ္ဆိုတာကို မွန္းလို႔ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာေတြနဲ႔ အတြင္းက်က် ဆက္ဆံၿပီးတဲ့ သူတိုင္းေတာ့ ျမန္မာမွ ျမန္မာျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေစ်းထဲက ကာဇက္တို႕၊ ဗီယက္နမ္တို႕၊ ရုရွားတို႕ဆို “မဂၤလာပါ” ဆိုၿပီး ဗမာလို မပီကလာပီကလာ မွဳတ္ၿပီး ဝုိင္းဆြဲေတာ့တာပဲ။ ငါႏွပ္ခ်င္တိုင္းႏွပ္လို႔ ရတဲ့ေကာင္ေတြလာၿပီဆိုၿပီး ဝိုင္းဆြဲတာေနမယ္။ အဲ့သလို ခ်စ္တဲ့သူေတြလည္းေပါ ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလာၿပီး ဘာသာစကားသင္ေပးတဲ့ ၾဆာ၊ ၾဆာမႀကီးေတြဆိုရင္ေတာ့ ေျပာကိုမေနေတာ့ဘူး။
အမ်ားစုအေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆံုးအမဆိုတာ ဒီမွာ ထင္သေလာက္ကိုမရွိပါဘူး။ ၾကည္ညိုကိုင္းရွိဳင္းမွုဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္လာထဲက ျငမ္းဆင္ထားၿပီး ျပင္မလို႕ႀကိဳးစားေနတဲ့ ၿမိဳ႕လယ္ကဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုဆိုရင္ ခုထိမၿပီးခ်င္ေသးဘူး ဆိုတာကို ၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဘာသာကိုေစာ္ကား၊ ဒီဘာသာကို ေစာ္ကားေတာ့ မၾကားမိပါ။ ကိုးကြယ္ခ်င္ကိုးကြယ္၊ မကိုးကြယ္လည္းေန အစြန္းေရာက္တာေတာ့ လက္မခံဘူးဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုၿပီး မေၾကာ္ျငာပဲ ဗုဒၶအယူအဆကို လက္ခံထားတဲ့ သူေတြလည္းရွိတယ္။ ဟိုတေန႕ကပဲ လမ္းမွာ ဗုဒၶအယူအဆ ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္စု လာမိတ္ဆက္ၾက၊ ေမးၾက လုပ္တာၾကားလိုက္ရတယ္။ အခန္းေဖာ္ကျပန္ေျပာျပတာပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဒီလို ဘာသာတရားအဆံုးအမ အားနည္းတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ဘာနဲ႔ လူေတြရဲ႕ စိတ္ကိုထိန္းေက်ာင္းထားႏိုင္သလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္ေတာ့၊ အမ်ားႀကီးမေတြ႕ပါဘူး။ လူ႔စည္းကမ္း၊ လူ႕ယဥ္ေက်း သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ထိန္း ထားပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ စကပ္၊ေဘာင္း ဘီအတိုအရွည္ေပၚမွာ ခြဲတဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက ဘာသာတရားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္လာတဲ့ ဓေလ့စရိုက္ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ စာေပ၊ ဝတၳဳေတြမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ေမတၱာတရား ေတြကို အေျခခံထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ Karl Marx ၏ “ဝိညနိက ဘူတိက” အေတြးအေခၚမ်ားလႊမ္းမိုးခဲ့ျခင္းရဲ႕ လက္က်န္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သူတို႕ရဲ႕ literature ကိုေတာ့ Karl Marx ေအာက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ငယ္မယ့္ Leo Tolstoy တို႕ရဲ႕ War and Peace တို႕လို ဝတၳဳႀကီးေတြ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပံုကို ၾကည့္ရင္လည္း မွန္းဆႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကားလ္မာခစ္၊ ကားလ္မာခစ္ နဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာေနလို႔ ဒီအေကာင္ လက္ဝဲတင္တယ္ လို႔ေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔။ လက္ဝဲမဟုတ္သလို၊ လက္ယာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ရုရွားအေၾကာင္းေျပာရင္ Karl Marx ကို ခ်န္ထားခဲ့လို႔ မရလို႔ပါ။ က်ေနာ့္အျမင္အရေတာ့ ဗုဒၶစာေပဟာ ဒီလိုေဒသေတြမွာျပန္႔ပြားဖို႔ ရာခိုင္ႏွဳန္းအေတာ္မ်ားတယ္လို႔ထင္မိပါတယ္။ အေတြးအေခၚအေျခခံထားမွဳက ခပ္ဆင္ဆင္တူညီေနၿပီး၊ ဘာသာမဲ့ မ်ားလို႔ပါ။ ဆိုလိုတဲ့ဘာသာမဲ့က ဘာမွ မယံုၾကည္ဘူးကြ ဆိုတဲ့အမ်ိဳးအစားမဟုတ္ပဲ..သူတို႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာယံုၾကည္စရာအေတြးအေခၚ၊ ဘာသာတရား မရွိေသး၊ မေတြ႕ေသး တာကို ဆိုလိုတာပါ။ က်န္တဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ ခရစ္ယာန္ေတြပါပဲ။ အျခားဘာသာမ်ားလည္း စံုလင္စြာရွိၾကပါတယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ ကိုးကြယ္ဖို႔ ဘာသာမလိုဘူး ဒႆနိကနဲ႔ လံုေလာက္တယ္ဆိုတာလည္းရွိတယ္။တခ်ိဳ႕ဆို ဘာသာတစ္ခုကို အမည္ခံထားၿပီး၊ ေသခ်ာေမးၾကည့္ စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒါကိုလည္း ေသခ်ာမသိ၊ သိပ္မယံုတာေတြ႕ရတယ္။ ကာလမသုတ္ေတာ္နဲ႔ ဝင္ေဖာထည့္လိုက္ေတာ့ ..နင္တုိ႔ ဗုဒၶက ဒီလိုေျပာခဲ့သလား ဆိုတာနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဘယ္ God မွ ဒီလိုမေျပာခဲ့ပါ ဆိုေတာ့..အင္းဆိုတဲ့ အသံၾကား ရပါတယ္။ ဗုဒၶက God မဟုတ္ဘူး Human ဆိုေတာ့လည္း မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနဲ႔ပါ။ အထက္ကေျပာခဲ့သလို ယံုၾကည္ရန္ခက္ၿပီး၊ တကယ္ယံုၾကည္သြားရင္လည္း စြဲၿမဲတတ္ၾကလို႕ပါ။ ဗုဒၶသာသနာျပဳ ရွားပါးတာကေတာ့ကိုယ္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ပါပဲ။အပိုင္း(၂)
0 comments:
Post a Comment